Η κατηφόρα άρχισε εδώ και καιρό, όχι τώρα. Όταν δεν δίνεις ψυχή και σώμα και έχεις το μυαλό στις γκόμενες (ξέρω, μεγάλος πειρασμός) και στους τσακωμούς με την οικογένεια.
Δυστυχώς, εδικαιώθημεν....
Όντως, εδώ και καιρό έχει αρχίσει η κατηφόρα. Αλλά, όχι γιατί πήγε το μυαλό στις γκόμενες. Για την ακρίβεια: όχι ΜΟΝΟ ή ΚΥΡΙΩΣ γι αυτό. Έχω εδώ και καιρό πάψει να γράφω στο νήμα, αλλά το διαβάζω και με αφορμή αυτό θυμίζω παλαιότερες αναρτήσεις μου (με τωρινές υπογραμμίσεις), για να δικαιολογήσω ότι δεν φταίει ΜΟΝΟ η γκόμενα...
#1.094 [03/07/2022]
Στέφανος ή το μονόχειρο backhand, που έχει φτάσει στα όριά του (σου...). Όλοι εκεί τον παίζουν (η προσπαθούν εκεί, όσο τους επιτρέπει η εξέλιξη της φάσης), αναγνωρίζοντας έμμεσα ότι είναι το αδύνατο σημείο του. Σε κρίσιμες στιγμές άψυχο και άστοχο (ειδικά το - πολύ κρίσιμο και φοβερά αποτελεσματικό, αν πετύχει - παράλληλο και όχι το διαγώνιο). Πολλές φορές μοιάζει νωθρός, δεν κυνηγάει κάθε φάση, αφήνει πολλά κτυπήματα του αντιπάλου να "περάσουν" (σε αντίθεση με άλλους συμπαίκτες και συνομήλικους, που τρέχουν σαν παλαβοί). Αν πέσει σε μέρα που τα δυνατότερά του χαρτιά (σερβίς και forehand) δεν πάνε καλά, τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι χάνει το ματς (μόνη σωτηρία του, να "αυτοκτονήσει" ο αντίπαλος με χειρότερα λάθη). Αν πάρω τοις μετρητοίς και δήλωσή του που διάβασα κάπου ότι βλέπει, ΠΛΕΟΝ, το άθλημα με άλλη οπτική, ότι δεν έχει το άγχος να νικήσει, και ότι, κατά κάποιο τρόπο, το φιλοσοφεί και το "απολομβάνει" και το συνδυάσω με σχόλιο που έκανε κάποιος εδώ ότι
έχει αποκτήσει νοοτροπία looser (το έχω σκεφτεί κι εγώ και προσπαθώ να μη το πιστέψω...) και ότι μένει ευχαριστημένος να βγάζει μερικά χιλιάρικα με την συμμετοχή σε κάθε τουρνουά και σε όποιο γύρο φτάσει κάθε φορά, τότε η ελπίδα για κατάκτηση ενός Grand Slam, όπως ξεκινήσαμε να προσδοκούμε πριν από 4 περίπου χρόνια που έκανε μπαμ, μάλλον θα γίνει πικρή διάψευση...
#1.098 [03/07/2022]
[...] Και από πολύ νωρίς, είχα συζητήσει με τους φίλους μου [...] ότι
πρέπει να φύγει από τις φτερούγες του μπαμπά και να τον αναλάβει άλλος. [...] Όλο αυτό ενισχύει - σε μένα τουλάχιστον - το συμπέρασμα και ενός άλλου σχολιαστή που προανέφερα αλλά και δικό μου, ότι, δηλ., είναι πλέον μια οικογενειακή μπίζνα και η όλη διαχείριση είναι να βγάζουμε όσο το δυνατόν περισσότερα σε κάθε τουρνουά κι αν, από ευτυχή σύμπτωση, φτάσουμε και σε κανέναν ημιτελικό ή τελικό, τότε ακόμα πιο καλά για το budget!
#1.098 [01/08/2022]
[...]
Το παράδοξο είναι για μένα αλλού (εντελώς προσωπική γνώμη): Ότι με το τένις που ΠΛΕΟΝ παίζει ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ακόμα στην πρώτη δεκάδα. ΑΝ δεν εξελιχθεί, κυρίως αν δεν δώσει λύση στο μελανό του σημείο (μονόχειρο backhand) και δευτερευόντως στην αύξηση της (αντ)αγωνιστικής διάθεσης ΣΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ματς, τότε είναι θέμα λίγου χρόνου η βαθμολογική του υποχώρηση πίσω από την πρώτη δεκάδα. [...]
#2275 [02/09/2023]
Ο Τσ. έφτασε για πρώτη φορά στην πρώτη δεκάδα της παγκόσμιας κατάταξης στις 4 Μαρτίου 2019 και έκτοτε παραμένει εκεί έως και σήμερα: η καλύτερή του περίοδος είναι από Αύγουστο 2021 έως Νοέμβριο 2021, οπότε ανέβηκε στο Νο.3. Από τότε, με διακυμάνσεις, είναι σήμερα στο Νο.7.
Για όσους παρακολουθούμε το άθλημα γενικότερα και τους Έλληνες τενίστες ειδικότερα, ο Τσ. - με εξαίρεση μια σύντομη "αναλαμπή", στα μέσα του φετινού Αυγούστου, που βρέθηκε πάλι στο Νο.4 - παρουσιάζει, ομολογουμένως, αγωνιστική πτώση.
Μπορεί, συγκρινόμενος σε επιμέρους τεχνικά χαρακτηριστικά και κτυπήματα να είναι μεταξύ των κορυφαίων του αθλήματος, όμως, στο τέλος, αυτό που μετράει, είναι το αποτέλεσμα και εδώ εννοώ και περιορίζομαι στα Grand Slams, που είναι χρηματικά και βαθμολογικά οι επίζηλοι τίτλοι κάθε χρονιάς. Σε αυτά, μέχρι τώρα, ο Τσ. έχει φτάσει σε δύο (2) τελικούς [στο φετινό, 2023, Αυστραλιανό, που έχασε από Τζόκοβιτς και στο Ρολάν Γκαρός 2021, που έχασε, επίσης, από Τζόκοβιτς] και σε τέσσερις (4) ημιτελικούς [στο Αυστραλιανό 2019, που έχασε από Ναδάλ, στο Αυστραλιανό 2021 και 2022, που έχασε από Μεντβέντεβ και στο Ρολάν Γκαρός 2021, που έχασε από Τζόκοβιτς].
Ίσως, το θέμα να είναι, όντως και κυρίως, εγκεφαλικό/ψυχολογικό. Μπορεί αυτό το "έφτασα 6 φορές κοντά στη βρύση των Grand Slams, αλλά νερό δεν ήπια", να έχει επηρεάσει την εσωτερική του πίστη/αυτοπεποίθηση, όπως την βλέπαμε πίσω από τον ενθουσιασμό των πρώτων, αγωνιστικών του χρόνων. Και έπειτα... ήρθε και ο έρωτος, ό,τι πιο φυσικό για νέο άνθρωπο, αλλά περίσπαση, ως φαίνεται, για όποιον είναι αφοσιωμένος σε ένα από τα απαιτητικότερα ατομικά αθλήματα.
Και έτσι, είμαστε, τώρα, στα εξής: ειδικώς, αν δεν του βγαίνει το πρώτο σερβίς, μοιάζει να πελαγώνει, να μην έχει εναλλακτική, ποικιλία, προσαρμογή, λύση για να αντεπεξέλθει και να γυρίσει το παιχνίδι, με αποτέλεσμα να χάνει, απρόσμενα, από τενίστες του "πουθενά" (προσοχή: θεωρητικώς/βαθμολογικώς).
Μακάρι να αλλάξει κάτι τα επόμενα, κρίσιμα, για μένα, 5 τενιστικά του χρόνια (ηλικία 25-30) και να κατορθώσει να ανέβει έστω και μια φορά στο κορυφή ενός από τα 4 Grand Slams.
Ίδωμεν...