Κατι ενδιαφερον που διαβασα για τους συγγραφεις κ τους αναγνωστες!
Ο
συγγραφέας γράφει κι από μοναξιά. Χαμένος μέσα στη μοναδικότητα που κάθε άνθρωπος έχει, ξεκομμένος κι αδικαίωτος, όπως στα βαθύτερά μας όλοι μας νοιώθουμε, αισθάνεται την ανάγκη να στείλει τα μηνύματά του που ανακάλυψε στον αόριστο κόσμο μήπως και υπάρξει. Να στηρίξει τα μηνύματά του με τα δουλεμένα επιχειρήματα της τέχνης του και να τα πετάξει σαν τον ναυαγό τα γράμματα σε μπουκάλια.
Αλλά και ο
αναγνώστης πάλι από μοναξιά διαβάζει. Κι εκείνος, χαμένος μέσα στο χάος της δικιάς του μοναδικότητας, ξεκομμένος κι αδικαίωτος στα βαθύτερά του, αναζητά να μπει στον κόσμο του βιβλίου, για να συναντηθεί με τον Άλλον. Για ν' ακούσει τον ειλικρινέστερο μονόλογο του Άλλου, που από πίσω είναι ο συγγραφέας, και να' ανακουφιστεί. Ώστε να νοιώθει κι αυτός μέσα στο βιβλίο έτσι. Δεν είμαι τόσο τρελός, τόσο αμαρτωλός, τόσο κακός, τόσο λάθος.Γράφουμε για να ξεφύγουμε από το βάρος της ερημιάς μας και να συναντηθούμε με τον άλλον. Και για τον ίδιο λόγο διαβάζουμε.