Ρομαντισμός Και Μπουρδέλα

[rigormortis]

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσαν.
Τ' αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις
όπως το φέρει ο κόπος της  τελειωμένης μέρας
και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,
πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις.
Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω
λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη~
νησιά, χρώμα Θλιμμένης Παναγίας, αργά στη χάση
ή φεγγαρόφωτα σε πολιτείες του βοριά ρίχνοντας κάποτε
σε ταραγμένους δρόμους ποταμούς και μέλη ανθρώπων
βαριά μια νάρκη.
Κι όμως χτες βράδυ εδώ, σε τούτη τη στερνή μας σκάλα
όπου προσμένουμε την ώρα της  επιστροφής μας να χα-
    ράξει
σαν ένα χρέος παλιό, μονέδα που έμεινε για χρόνια
στην κάσα ενός φιλάργυρου, και τέλος
ήρθε η στιγμή της  πλερωμής κι ακούγονται
νομίσματα να πέφτουν πάνω στο τραπέζι~
σε τούτο το τυρρηνικό χωριό, πίσω από τη Θάλασσα του
    Σαλέρνο
πίσω από τα λιμάνια του γυρισμού, στην  άκρη
μιας φθινοπωρινής μπόρας, το φεγγάρι
ξεπέρασε τα σύννεφα, και γίναν
τα σπίτια στην  αντίπερα πλαγιά από σμάλτο.
Σιωπές αγαπημένες της  σελήνης.

Είναι κι αυτός ένας ειρμός της  σκέψης, ένας τρόπος
ν' αρχίσεις να μιλάς για πραγματα που ομολογείς
δύσκολα, σε ώρες όπου δε βαστάς, σε φίλο
που ξέφυγε κρυφά και φέρνει
μαντάτα από το σπίτι κι από τους συντρόφους,
και βιάζεσαι ν' ανοίξεις τη καρδιά σου
μη σε προλάβει η ξενιτιά και τον  αλλάξει.
Ερχόμαστε απ' την Αραπιά, την Αίγυπτο την Παλαιστίνη
  τη Συρία
το κρατίδιο
της Κομμαγηνής που 'σβησε σαν το μικρό λυχνάρι
πολλές φορές γυρίζει στο μυαλό μας,
και πολιτείες μεγάλες που έζησαν χιλιάδες χρόνια
κι έπειτα απόμειναν τόπος βοσκής για τις γκαμούζες
χωράφια για ζαχαροκάλαμα και καλαμπόκια.
Ερχόμαστε απ' την άμμο της  έρημος απ' τις Θάλασσες του
    Πρωτέα,
ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες,
καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μες στο κλουβί του.
Το βροχερό φθινόπωρο σ αυτή τη γούβα
κακοφορμίζει την πληγή του καθενός μας
ή αυτό που Θά 'λεγες αλλιώς, νέμεση μοίρα
ή μοναχά κακές συνήθειες, δόλο και απάτη,
ή ακόμη ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων.
Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμους~
ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο~
χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος
μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της  μέρας
και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,
στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.
Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,
άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν~
σαν έρθει ο Θέρος
προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ' άλλο χωράφι~
σαν έρθει ο Θέρος
άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό
άλλοι μπερδεύουνται μες στ' αγαθά τους,  άλλοι  ρητο-
    ρεύουν.
Αλλά τα ξόρκια τ' αγαθά τις ρητορείες,
σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι Θα τα κάνεις;
Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα;
Μην είναι αυτό που μεταδίνει τη ζωή;
Καιρός του σπείρειν, καιρός του Θερίζειν.

Πάλι τα ίδια και τα ίδια, Θα μου πεις, φίλε.
Ομως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμάλωτου
  τη σκέψη
του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.
lσως και να 'Θελε να μείνει βασιλιάς ανθρωποφάγων
ξοδεύοντας δυνάμεις που κανείς δεν αγοράζει,
να σεργιανά μέσα σε κάμπους αγαπάνθων
ν' ακούει τα τουμπελέκια κάτω απ' το δέντρο του μπαμπού,
καθώς χορεύουν οι αυλικοί με τερατώδεις προσωπίδες.
Ομως ο τόπος που τον  πελεκούν και που του καίνε σαν
    το πεύκο, και τον  βλέπεις
είτε στο σκοτεινό βαγόνι, χωρίς νερό, σπασμένα τζάμια,
  νύχτες και νύχτες
είτε στο πυρωμένο πλοίο που Θα βουλιάξει καθώς το δει-
    χνουν οι στατιστικές,
ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν
ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα
που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση
κι αυτά καρφώνουνται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν~
ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελόυτας
λεύγες και λεύγες~
ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.
Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωυτανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει~
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος.

Να μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης
που έφυγε μ' ανοιχτές πληγές απ' το νοσοκομείο
ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη
που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,
ούρλιαζε ψηλαφώντας τον  πόνο μας~ "Στα σκοτεινά
πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε..."
Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσουν.

τελευταιος Σταθμος -Σεφερης

 

[sotirof]

για να εχεις το φως
πρεπει πρωτα να αντεξεις τη φωτια
μιλαμε λοιπον για αντισταση
και οχι τον δοτισμο των ατομων της κοινωνιας
που σε πολλες περιπτωσεις με φανατισμο
τον υπερασπιζονται κυριως λογω ληθης

Η μνημη της αντιστασης του "Οχι"
ειναι στην ουσια αντισταση
στον δοτισμο των Ναι-νεκων που μας
κατακλυζουν καθημερινα

Το να αντεξης στην φωτια δεν μου λεη κατι,κατα εμε πρεπη να καης για να θυμασε την πληγη!

 

[sotirof]

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσαν.
Τ' αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις
όπως το φέρει ο κόπος της  τελειωμένης μέρας
και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,
πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις.
Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω
λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη~
νησιά, χρώμα Θλιμμένης Παναγίας, αργά στη χάση
ή φεγγαρόφωτα σε πολιτείες του βοριά ρίχνοντας κάποτε
σε ταραγμένους δρόμους ποταμούς και μέλη ανθρώπων
βαριά μια νάρκη.
Κι όμως χτες βράδυ εδώ, σε τούτη τη στερνή μας σκάλα
όπου προσμένουμε την ώρα της  επιστροφής μας να χα-
    ράξει
σαν ένα χρέος παλιό, μονέδα που έμεινε για χρόνια
στην κάσα ενός φιλάργυρου, και τέλος
ήρθε η στιγμή της  πλερωμής κι ακούγονται
νομίσματα να πέφτουν πάνω στο τραπέζι~
σε τούτο το τυρρηνικό χωριό, πίσω από τη Θάλασσα του
    Σαλέρνο
πίσω από τα λιμάνια του γυρισμού, στην  άκρη
μιας φθινοπωρινής μπόρας, το φεγγάρι
ξεπέρασε τα σύννεφα, και γίναν
τα σπίτια στην  αντίπερα πλαγιά από σμάλτο.
Σιωπές αγαπημένες της  σελήνης.

Είναι κι αυτός ένας ειρμός της  σκέψης, ένας τρόπος
ν' αρχίσεις να μιλάς για πραγματα που ομολογείς
δύσκολα, σε ώρες όπου δε βαστάς, σε φίλο
που ξέφυγε κρυφά και φέρνει
μαντάτα από το σπίτι κι από τους συντρόφους,
και βιάζεσαι ν' ανοίξεις τη καρδιά σου
μη σε προλάβει η ξενιτιά και τον  αλλάξει.
Ερχόμαστε απ' την Αραπιά, την Αίγυπτο την Παλαιστίνη
   τη Συρία
το κρατίδιο
της Κομμαγηνής που 'σβησε σαν το μικρό λυχνάρι
πολλές φορές γυρίζει στο μυαλό μας,
και πολιτείες μεγάλες που έζησαν χιλιάδες χρόνια
κι έπειτα απόμειναν τόπος βοσκής για τις γκαμούζες
χωράφια για ζαχαροκάλαμα και καλαμπόκια.
Ερχόμαστε απ' την άμμο της  έρημος απ' τις Θάλασσες του
    Πρωτέα,
ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες,
καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μες στο κλουβί του.
Το βροχερό φθινόπωρο σ αυτή τη γούβα
κακοφορμίζει την πληγή του καθενός μας
ή αυτό που Θά 'λεγες αλλιώς, νέμεση μοίρα
ή μοναχά κακές συνήθειες, δόλο και απάτη,
ή ακόμη ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων.
Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμους~
ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο~
χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος
μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της  μέρας
και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,
στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.
Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,
άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν~
σαν έρθει ο Θέρος
προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ' άλλο χωράφι~
σαν έρθει ο Θέρος
άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό
άλλοι μπερδεύουνται μες στ' αγαθά τους,  άλλοι  ρητο-
    ρεύουν.
Αλλά τα ξόρκια τ' αγαθά τις ρητορείες,
σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι Θα τα κάνεις;
Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα;
Μην είναι αυτό που μεταδίνει τη ζωή;
Καιρός του σπείρειν, καιρός του Θερίζειν.

Πάλι τα ίδια και τα ίδια, Θα μου πεις, φίλε.
Ομως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμάλωτου
   τη σκέψη
του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.
lσως και να 'Θελε να μείνει βασιλιάς ανθρωποφάγων
ξοδεύοντας δυνάμεις που κανείς δεν αγοράζει,
να σεργιανά μέσα σε κάμπους αγαπάνθων
ν' ακούει τα τουμπελέκια κάτω απ' το δέντρο του μπαμπού,
καθώς χορεύουν οι αυλικοί με τερατώδεις προσωπίδες.
Ομως ο τόπος που τον  πελεκούν και που του καίνε σαν
    το πεύκο, και τον  βλέπεις
είτε στο σκοτεινό βαγόνι, χωρίς νερό, σπασμένα τζάμια,
   νύχτες και νύχτες
είτε στο πυρωμένο πλοίο που Θα βουλιάξει καθώς το δει-
    χνουν οι στατιστικές,
ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν
ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα
που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση
κι αυτά καρφώνουνται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν~
ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελόυτας
λεύγες και λεύγες~
ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.
Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωυτανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει~
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος.

Να μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης
που έφυγε μ' ανοιχτές πληγές απ' το νοσοκομείο
ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη
που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,
ούρλιαζε ψηλαφώντας τον  πόνο μας~ "Στα σκοτεινά
πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε..."
Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσουν.

τελευταιος Σταθμος -Σεφερης

Τιμη και δοξα στον Σεφερη,εν κατακλειδη κραταω αυτο.Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.
Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσουν.Μονο ουαν το φως παρεχη γνωσεις και χρησιμα συμπερασματα πρεπη να χρησιμοποιειτε!

 

[rigormortis]

Το να αντεξης στην φωτια δεν μου λεη κατι,κατα εμε πρεπη να καης για να θυμασε την πληγη!

σωστα

αρκει να μην γινεσαι φυγοπονος
και να αποφευγεις τις μελλοντικες
μαχες που ειναι σιγουρο οτι θα σε
πληγωσουν

ας πουμε οτι πρεπει να συνεχιζεις
μεν να πληγωνεσαι απο τη φωτια της
μαχης αλλα οχι κανοντας τα ιδια
λαθη που εκανες στο παρελθον

οι πληγες θα σου δειχνουν
πως να μην καιγεσαι
και να παραγεις φως !

 

[sotirof]

σωστα

αρκει να μην γινεσαι φυγοπονος
και να αποφευγεις τις μελλοντικες
μαχες που ειναι σιγουρο οτι θα σε
πληγωσουν

ας πουμε οτι πρεπει να συνεχιζεις
μεν να πληγωνεσαι απο τη φωτια της
μαχης αλλα οχι κανοντας τα ιδια
λαθη που εκανες στο παρελθον

οι πληγες θα σου δειχνουν
πως να μην καιγεσαι
και να παραγεις φως !

Γηρασκω αει διδασκωμενος,φυσικα και δεν παρατας την μαχη των λαθων,οσο ζης μαθενης,απλα τα λαθη ειναι ο οδηγος της πορειας καθε ανθρωπου για το μελλον του,καθε λαθος και ενα σημαδι,καθε πληγη και ενας οδηγος αποφυγης λαθους.Ο συνδιασμος πληγης και λαθους-αποφυγη ληθης=φως!

 

[rigormortis]

Γηρασκω αει διδασκωμενος,φυσικα και δεν παρατας την μαχη των λαθων,οσο ζης μαθενης,απλα τα λαθη ειναι ο οδηγος της πορειας καθε ανθρωπου για το μελλον του,καθε λαθος και ενα σημαδι,καθε πληγη και ενας οδηγος αποφυγης λαθους.Ο συνδιασμος πληγης και λαθους-αποφυγη ληθης=φως!

και επειδη χρησιμοποιησες τη λεξη "διδασκομενος"
μια στρατηγικη μαθησης ειναι η "δοκιμη και λαθος"
δηλαδη επιδιωκοντας να κανεις λαθη
φτανεις τελικα στο σωστο

http://en.wikipedia.org/wiki/Trial_and_error

 

[sotirof]

και επειδη χρησιμοποιησες τη λεξη "διδασκομενος"
μια στρατηγικη μαθησης ειναι η "δοκιμη και λαθος"
δηλαδη επιδιωκοντας να κανεις λαθη
φτανεις τελικα στο σωστο

http://en.wikipedia.org/wiki/Trial_and_error

Λαθη δεν κανουν μονο οι ανθρωποι της ληθης γιατι ειναι βυθισμενοι και στασιμοι,στο σωστο μπορεις να φτασης και με αλλον συνηρμο,ακουγοντας,εγω το χρησιμοποιω αρκετα,ακουγοντας με προσοχη και κατανοηση,πρεπη να πιστευης για να μπορης να καταλαβαινης την αληθεια,βεβαια συν τα λαθη μου!

 

[sotirof]

.

 

[sotirof]

Παμε σε πιο μοντερνα τεχνη οπου η απεκονηση του μοντελου ειναι πραγματικη.

 

[rigormortis]

Λαθη δεν κανουν μονο οι ανθρωποι της ληθης γιατι ειναι βυθισμενοι και στασιμοι,στο σωστο μπορεις να φτασης και με αλλον συνηρμο,ακουγοντας,εγω το χρησιμοποιω αρκετα,ακουγοντας με προσοχη και κατανοηση,πρεπη να πιστευης για να μπορης να καταλαβαινης την αληθεια,βεβαια συν τα λαθη μου!

οι ανθρωποι της ληθης (τα ατομα δηλαδη)
δεν κανουν λαθη
γιατι πολυ απλα δεν κανουν τιποτα
ή κανουν ασκοπα πραγματα !!(κινηση Brown)
ασχετα αν πιστευουν οτι κανουν παντα το σωστο
γι'αυτο λοιπον δεν ακουν τον αλλο
παρα μονο παιρνουν εντολες απο το συστημα
στο οποιο εντασσονται
(ειτε αναπαραγουν τη μιζερια των ΜΜΕ πχ μεσω Τσαπανιδου ή Αυτια
ειτε απο το αφεντικο τους ειτε γενικα απο καποιον
επισημο φορεα ..., ποτε δεν ακουν κατι το
"μη συστηματικο" )

και μιας και ανεφερες την "ακοη"
ο Beethoven ( ειναι παρεπιπροντως ο αγαπημενος μου)
ελεγε οτι το μεγαλυτερο προβλημα των ανθρωπων δεν ειναι
η ελλειψη ακοης!
εννοουσε οτι ειναι η ανοησια τους
γιατι παρολο που ειχαν ακεραια τα ακουστικα νευρα τους
κανενας δεν ειχε τη νοημοσυνη να συνθεσει την Appasionata
παρα μονο ενας...κουφος!

 

[sotirof]

οι ανθρωποι της ληθης (τα ατομα δηλαδη)
δεν κανουν λαθη
γιατι πολυ απλα δεν κανουν τιποτα
ή κανουν ασκοπα πραγματα !!(κινηση Brown)
ασχετα αν πιστευουν οτι κανουν παντα το σωστο
γι'αυτο λοιπον δεν ακουν τον αλλο
παρα μονο παιρνουν εντολες απο το συστημα
στο οποιο εντασσονται
(ειτε αναπαραγουν τη μιζερια των ΜΜΕ πχ μεσω Τσαπανιδου ή Αυτια
ειτε απο το αφεντικο τους ειτε γενικα απο καποιον
επισημο φορεα ..., ποτε δεν ακουν κατι το
"μη συστηματικο" )

και μιας και ανεφερες την "ακοη"
ο Beethoven ( ειναι παρεπιπροντως ο αγαπημενος μου)
ελεγε οτι το μεγαλυτερο προβλημα των ανθρωπων δεν ειναι
η ελλειψη ακοης!
εννοουσε οτι ειναι η ανοησια τους
γιατι παρολο που ειχαν ακεραια τα ακουστικα νευρα τους
κανενας δεν ειχε τη νοημοσυνη να συνθεσει την Appasionata
παρα μονο ενας...κουφος!

Αυτο εννοω,οτι οι ανθρωποι της ληθης παρολο που ακουν ειναι κουφοι και δεν κατανοουν,εγω ακουω ειμαι κουφος αλλα κατανοω,γιατι δουλευω τον εγκεφαλο για να παραγω φως,στην ουσια συμφωνουμε!

 

[rigormortis]

Αυτο εννοω,οτι οι ανθρωποι της ληθης παρολο που ακουν ειναι κουφοι και δεν κατανοουν,εγω ακουω ειμαι κουφος αλλα κατανοω,γιατι δουλευω τον εγκεφαλο για να παραγω φως,στην ουσια συμφωνουμε!

...και ξερεις γιατι καποιοι παρολη την υγεια των ακουστικων τους νευρων παραμενουν κουφοι ?

γιατι πασχουν απο το "συνδρομο του Θεου" (god complex )
μενοντας στασιμοι στην υποτιθεμενη θεικοτητα τους

αλλα μονο οσοι κανουν λαθη δοκιμαζοντας (trial and error)
θα εξελιχθουν .

Οποτε για να συνεχισουμε τα διπολα που εχουμε συζητησει στο παρελθον
ατομο-ανθρωπος
ληθη-μνημη

προσθετουμε

god complex-trial and error 

 

[sotirof]

...και ξερεις γιατι καποιοι παρολη την υγεια των ακουστικων τους νευρων παραμενουν κουφοι ?

γιατι πασχουν απο το "συνδρομο του Θεου" (god complex )
μενοντας στασιμοι στην υποτιθεμενη θεικοτητα τους

αλλα μονο οσοι κανουν λαθη δοκιμαζοντας (trial and error)
θα εξελιχθουν .

Οποτε για να συνεχισουμε τα διπολα που εχουμε συζητησει στο παρελθον
ατομο-ανθρωπος
ληθη-μνημη

προσθετουμε

god complex-trial and error 

Ναι αλλα ο θεος δεν ειπε να μενουμε στασιμοι,καποιοι ισως το μετεφρασαν οπως τους αρεσε η τους συνεφερε,ακριβως μονο οσοι κανουν λαθη δοκιμαζονται και συνχωρουνται,για το τελευταιο θα διαφωνισω,αλλο η στασιμοτητα λογω ληθης και αλλο η ψυχικη ηρεμια λογω πιστεως!Τωρα στο ληθη-μνημη,ατομο-ανθρωπος,εγω θα εβαζα καρδια-ψυχη!

 

[rigormortis]

Ναι αλλα ο θεος δεν ειπε να μενουμε στασιμοι,καποιοι ισως το μετεφρασαν οπως τους αρεσε η τους συνεφερε,ακριβως μονο οσοι κανουν λαθη δοκιμαζονται και συνχωρουνται,για το τελευταιο θα διαφωνισω,αλλο η στασιμοτητα λογω ληθης και αλλο η ψυχικη ηρεμια λογω πιστεως!Τωρα στο ληθη-μνημη,ατομο-ανθρωπος,εγω θα εβαζα καρδια-ψυχη!

το god complex ειναι να νομιζεις οτι εισαι θεος
και γι'αυτο να μην προσπαθεις να κανεις λαθη
ωστε να εξελισσεσαι.

οσον αφορα την πιστη
αξιζεις οσο ο "θεος" που πιστευεις
θελω να πω οτι πχ ο Giordano Bruno
θεωρουσε "Θεο" την σκεψη της ανθρωποτητας
ενω πχ ο Ογκουνσοτο πιστευει ως Θεο
πχ το πνευμα της βροχης που του μαθε
ο φυλαρχος της φυλης του καπου στην
νοτια αφρικη!

για το διπολο "καρδια-ψυχη"
δεν μπορω να καταλαβω τι ακριβως εννοεις
χρειαζομαι και αλλα στοιχεια!

 

[sotirof]

το god complex ειναι να νομιζεις οτι εισαι θεος
και γι'αυτο να μην προσπαθεις να κανεις λαθη
ωστε να εξελισσεσαι.

οσον αφορα την πιστη
αξιζεις οσο ο "θεος" που πιστευεις
θελω να πω οτι πχ ο Giordano Bruno
θεωρουσε "Θεο" την σκεψη της ανθρωποτητας
ενω πχ ο Ογκουνσοτο πιστευει ως Θεο
πχ το πνευμα της βροχης που του μαθε
ο φυλαρχος της φυλης του καπου στην
νοτια αφρικη!

για το διπολο "καρδια-ψυχη"
δεν μπορω να καταλαβω τι ακριβως εννοεις
χρειαζομαι και αλλα στοιχεια!

Η καρδια ειναι μια μεταφορικη εννοια της αγαπης,η ψυχη που μας φθειρη,γεννα απαιτησεις,ητε λεγετε ερωτας φυσιολογικος ητε λεγετε πουτανια η οτιδηποτε αλλο,αυτο πλαθετε σαν ιστορια στον εγκεφαλο μας αφου εχη πλαθη πρωτα στην ψυχη και στον εγκεφαλο,η καρδια δεχετε την πιεση των συναισθηματων που αναλογα την δυναμη τους λειτουργη.Εγω σαν θεο εννοουσα τον πραγματικο για να μην γινη μπερδεμα!

 

[rigormortis]

Η καρδια ειναι μια μεταφορικη εννοια της αγαπης,η ψυχη που μας φθειρη,γεννα απαιτησεις,ητε λεγετε ερωτας φυσιολογικος ητε λεγετε πουτανια η οτιδηποτε αλλο,αυτο πλαθετε σαν ιστορια στον εγκεφαλο μας αφου εχη πλαθη πρωτα στην ψυχη και στον εγκεφαλο,η καρδια δεχετε την πιεση των συναισθηματων που αναλογα την δυναμη τους λειτουργη

ναι αλλα εξακολουθω να μην καταλαβαινω
γιατι τα ατομα να συνδυαζονται με την "καρδια"
και οι ανθρωποι με την "ψυχη"
αν και καταλαβαινω (στο περιπου) το
ανωθεν φαινομενο που περιγραφεις  ;)

ας πουμε αν η "καρδια" μιας πορνης δεχεται την επιδραση μιας χρηματοδουλης "ψυχης"
δεν βρισκω το λογο να την καταταξουμε στους "ανθρωπους" ,
παρα μονο στα "ατομα"...

.Εγω σαν θεο εννοουσα τον πραγματικο για να μην γινη μπερδεμα!

γι'αυτο και εβαλα την αγγλικη ορολογια
γιατι δεν ειναι δικος μου ορος
αλλοι τον επινοησαν  ;)

http://www.ted.com/talks/tim_harford.html

(υπαρχουν και ελληνικοι υποτιτλοι)

 

[rigormortis]

Kurtz:

I've seen the horror. Horrors that you've seen. But you have no right to call me a murderer. You have no right to call me a murderer. You have a right to kill me. You have a right to do that, but you have no right to judge me . It's impossible for words to describe what is necessary to those who do not know what horror means. Horror. Horror has a face, and you must make a friend of horror. Horror and mortal terror are your friends. If they are not, then they are enemies t o be feared. They are truly enemies.
I remember when I was with Special Forces--it seems a thousand centuries ago--we went into a camp to inoculate it. The children. We left the camp after we had inoculated the children for polio, and this old man came running after us, and he was crying. He couldn't see. We went there, and they had come and hacked off every inoculated arm. There they were in a pile--a pile of little arms. And I remember...I...I...I cried, I wept like some grandmother. I wanted to tear my teeth out, I didn't know what I wanted to do. And I want to remember it, I never want to forget. And then I realized--like I was shot...like I was shot with a diamond...a diamond bullet right through my forehead. And I thought, "My God, the genius of that, the genius, the will to do that." Perfect, genuine, complete, crystalline, pure. And then I realized they could stand that--these were not monsters, these were men, trained cadres, these men who fought with their hearts, who have families, who have children, who are filled wi th love--that they had this strength, the strength to do that. If I had ten divisions of those men, then our troubles here would be over very quickly. You have to have men who are moral and at the same time were able to utilize their primordial i nstincts to kill without feeling, without passion, without judgment--without judgment. Because it's judgment that defeats us.
I worry that my son might not understand what I've tried to be, and if I were to be killed, Willard, I would want someone to go to my home and tell my son everything. Everything I did, everything you saw, because there's nothing that I detest more than the stench of lies. And if you understand me, Willard, you...you will do this for me.

 

[rigormortis]

μιας και ειδα προσφατα (πιο επισταμενα) την ταινια Αποκαλυψη Τωρα

καταλαβα οτι εχει πολυ βαθια νοηματα

ενα απο αυτα ειναι το βαθος του κινητρου του αγωνιζεσθαι
αυτο δινει το παθος στον αγωνιστη
το οποιο εκλειπει απο ενα στρατιωτη που απλα
εκτελει εντολες μιας κυβερνησης που κυριαρχειται
απο ψευτο-ηθικη και κριτικη για οσα ξεφευγουν
απο την ομοιομορφια


οποιος εχει δει την ταινια
θα μου αρεσε να συζητουσαμε...

 

[sotirof]

ναι αλλα εξακολουθω να μην καταλαβαινω
γιατι τα ατομα να συνδυαζονται με την "καρδια"
και οι ανθρωποι με την "ψυχη"
αν και καταλαβαινω (στο περιπου) το
ανωθεν φαινομενο που περιγραφεις  ;)

ας πουμε αν η "καρδια" μιας πορνης δεχεται την επιδραση μιας χρηματοδουλης "ψυχης"
δεν βρισκω το λογο να την καταταξουμε στους "ανθρωπους" ,
παρα μονο στα "ατομα"...

Στο εξηγησα,αλλα δεν το καταλαβες,η καρδια δεν κανη τιποτα παραπανω απο το να δεχετε την συναισθηματικη πιεση,που εχη ως αποτελεσμα την σωματικη μας υγεια κατα ποσο θα ειναι καλη,αν ειμαστε συνεχως στεναχωριμενοι βλαπτουμε τον εαυτο μας,η πρωτη ασθενης ειναι η ψυχη που μεσω συναισθηματων πιεζη την καρδια.Πχ.του ειπαν οτι κερδισε 10 εκατομυρια και εμεινε στον τοπο,δηλ.το ακουσμα εφτασε στην ψυχη και στον εγκεφαλο,επειδη η πιεση της ψυχης ειναι πολυ μεγαλη,δλδ.σε δευτερολεπτα σκεπτεσε τι θα κανης με τα χρηματα υπαρχη τεραστια συναισθηματικη φορτιση που δημιουργη μια τεραστια υπερενταση που μεταφερετε στην καρδια,που δεν αντεχη τοσο μεγαλη πιεση,μιλησα απλα μεταφορικα με ενα παραδειγμα!Η πορνη ειναι ανθρωπος,η καρδια δεχετε την πιεση ως μεσον(χρημα)για να επιβιωση και να βγαλη και αυτη της οποιες υποχρεωσης.Ειναι διαφορετικη η πιεση της εργασιας,απο αυτη του ερωτα και του συναισθηματος,δλδ.αλλη πιεση ασκη ο εγκεφαλος και η ψυχη αναλογα την περιπτωση !

 

[sotirof]

Kurtz:

I've seen the horror. Horrors that you've seen. But you have no right to call me a murderer. You have no right to call me a murderer. You have a right to kill me. You have a right to do that, but you have no right to judge me . It's impossible for words to describe what is necessary to those who do not know what horror means. Horror. Horror has a face, and you must make a friend of horror. Horror and mortal terror are your friends. If they are not, then they are enemies t o be feared. They are truly enemies.
I remember when I was with Special Forces--it seems a thousand centuries ago--we went into a camp to inoculate it. The children. We left the camp after we had inoculated the children for polio, and this old man came running after us, and he was crying. He couldn't see. We went there, and they had come and hacked off every inoculated arm. There they were in a pile--a pile of little arms. And I remember...I...I...I cried, I wept like some grandmother. I wanted to tear my teeth out, I didn't know what I wanted to do. And I want to remember it, I never want to forget. And then I realized--like I was shot...like I was shot with a diamond...a diamond bullet right through my forehead. And I thought, "My God, the genius of that, the genius, the will to do that." Perfect, genuine, complete, crystalline, pure. And then I realized they could stand that--these were not monsters, these were men, trained cadres, these men who fought with their hearts, who have families, who have children, who are filled wi th love--that they had this strength, the strength to do that. If I had ten divisions of those men, then our troubles here would be over very quickly. You have to have men who are moral and at the same time were able to utilize their primordial i nstincts to kill without feeling, without passion, without judgment--without judgment. Because it's judgment that defeats us.
I worry that my son might not understand what I've tried to be, and if I were to be killed, Willard, I would want someone to go to my home and tell my son everything. Everything I did, everything you saw, because there's nothing that I detest more than the stench of lies. And if you understand me, Willard, you...you will do this for me.

φρικη και δυσωδια ψεμματων,δυνατος συνδιασμος!