Βουλιάξαμε, δεν έκλασα
Ζούμε σε κράτος μπουρδέλο. Αυτό είναι δεδομένο. Ηταν, είναι και θα είναι ανεξάρτητα από τις πολιτικές αντιλήψεις-πεποιθήσεις του καθενός. Είναι τόσο μπουρδέλο που κάποια στιγμή τα πραγματικά μπουρδέλα θα ζητήσουν να λέγονται αλλιώς.
Κάθε άνθρωπος περνά δυσκολίες έτσι κι εμείς εδώ σε αυτή τη χώρα. Αλλος έχει προβλήματα στο σπίτι. Αλλος τρώει ξύλο από τη γυναίκα του. Αλλος έχει οικονομικό πρόβλημα. Αλλος είναι άνεργος. Αλλος έχει να κάνει σεξ από τότε που πήρε η Λάρισα το πρωτάθλημα. Για όλους, όμως,υπάρχει μια διέξοδος. Κάτι για να ξεχαστούν βρε αδερφέ. Υπάρχει ένα μέρος, ένας τρόπος να αφήσουν για λίγο στην άκρη τα προβλήματά τους. Εμείς εδώ στην Ελλάδα ψάχνουμε αυτή τη διέξοδο στον αθλητισμό. Είμαστε τόσο μαλάκες που περιμένουμε από το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ να μας βοηθήσει να ξεχάσουμε τα προβλήματά μας. Ο,τι πρόβλημα έχει ο καθένας. Ακόμα κι αν δεν έχει λεφτά να πληρώσει την ασφάλεια του αυτοκινήτου του.
Κάθεσαι, λοιπόν, αυτά τα 90 λεπτά με φίλους στο σπίτι ή στο γήπεδο για να ξεφύγεις λίγο. Να πάει αλλού το μυαλό σου. Και βλέπεις κάθε εβδομάδα, μα κάθε εβδομάδα, τα ίδια και τα ίδια. Επεισόδια, ξύλο, δακρυγόνα, κάλπικα πέναλτι, γκρίνιες για τη διαιτησία, παράγοντες που έπρεπε να είναι πίσω από τα σίδερα να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο και τρελαίνεσαι. Παίρνεις φόρα και χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Πέφτεις στα ναρκωτικά, αρχίζεις το ποτό. Και σαν να μην έφτανε αυτό ψάχνεις κάποιον να συζητήσεις λογικά για τα όσα βλέπεις και χάνεις και τα υπόλοιπα μαλλιά της κεφαλής σου.
Οπαδική νοοτροπία, συγκρίσεις για το ποιος κάνει περισσότερα ή λιγότερα επεισόδια, για το ποιος έφαγε τη μικρότερη ή τη μεγαλύτερη ποινή, για το αν αυτό ήταν πέναλτι, αν ήταν οφσάιντ, αν ο αντίπαλος δίδαξε ήθος κτλ. Και το χειρότερο, είναι ότι βλέπεις δημοσιογράφους να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα σε περίπτωση που έχουμε θύμα, πόσο μάλλον αν θρηνήσουμε νεκρό. Και οι ίδιοι γράφουν με παχυλούς τίτλους για τον υπέροχο κόσμο, τους γαμηστερούς οπαδούς και την προεδράρα που σαρώνει μέσα και έξω από τα γήπεδα. Και το ακόμα πιο τραγικό-εξωφρενικό: οι ίδιοι άνθρωποι μπορεί να γράφουν και να συγχαίρουν τη γερμανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία που τιμώρησε άμεσα την τάδε ομάδα με αφαίρεση βαθμών επειδή οπαδός της πέταξε μπουκάλι στον διαιτητή, αλλά αν συμβεί το ίδιο εδώ στην Ελλάδα, στην ομάδα τους, τότε γράφουν κατεβατά για την αδικία, τα δύο μέτρα και δύο σταθμά, για την αυστηρότητα της ΕΠΟ και της Πολιτείας, για την πειθαρχική επιτροπή που αποτελείται από διάφορους χρωματισμούς, εχθρικούς προς τους δικούς τους.
Ο Γιώργος Δώνης χαρακτήρισε μπουρδέλο το ελληνικό κράτος για τα όσα έγιναν στον τελικό. Πραγματικά, όμως, αμφιβάλω αν έκανε το ίδιο αν ήταν προπονητής της ΑΕΚ. Αν ήταν στην αντίπερα όχθη. Μούγκα και μακάρι να με διαψεύσει. Θα έλεγε για τον υπέροχο κόσμο, τους υπέροχους παίκτες και τα υπέροχα λουλούδια που ανθίζουν τον Μάη. Εδώ ο Σταύρος Αδαμίδης, ναι αυτός που έβγαινε στα ραδιόφωνα και γκρίνιαζε μετά τα γεγονότα στο ντέρμπι Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός ζητώντας ένα καλύτερο ελληνικό ποδόσφαιρο και αναζητώντας αυτόν που θα χτυπήσει τη γροθιά στο μαχαίρι, βγήκε και είπε, μετά τον τελικό, πως δεν είδε τίποτα και αν δει τότε θα τα καταδικάσει. Δηλαδή, ο πρόεδρος της ΑΕΚ μας είπε ότι μόλις έληξε, με τον τρόπο που έληξε, το παιχνίδι γύρισε την πλάτη στον αγωνιστικό χώρο και μιλούσε συνεχώς με τους από πάνω του. Ή ότι έκλεισε τα μάτια μέχρι να δει την απονομή σαν τα μικρά παιδιά που περιμένουν με ανυπομονησία το δώρο τους. Και ο ίδιος άνθρωπος, αύριο-μεθαύριο θα βγει στο ραδιόφωνο και θα ζητήσει τη σύμπνοια όλων για το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αυτός ο άνθρωπος θα ζητήσει αλλαγές και γενναίες αποφάσεις. Και δεν αναφέρομαι στον Αδαμίδη προσωπικά. Στη θέση του μπορεί να ήταν ο Μαρινάκης, ο Γόντικας, ο Ζαγοράκης, ο Αθανασιάδης, ο, ο, ο.
Σε λίγες μέρες λοιπόν που θα κληθεί η ΑΕΚ σε απολογία θα ακούσετε την κάθε μαλακία που υπάρχει για να δικαιολογηθούν οι πράξεις των κάφρων. Και αν επιβληθεί τιμωρία δύο αγωνιστικών θα μιλάμε για σκάνδαλο, θα ζητάμε εφέσεις, θα παρακαλάμε για την επέμβαση του Μπαράκ Ομπάμα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Η μαλακία είναι πολύχρωμη. Εχει κόκκινο, πράσινο, κίτρινο, μαύρο, μπλε, βυσσινί. Στην παλέτα έχει όλες τις ομάδες, ουδεμιάς εξαιρουμένης. ΟΛΕΣ!
Μη ξεχάσετε, λοιπόν, να βάλετε στη ζυγαριά τα επεισόδια κάθε ομάδας. Σε αυτή προσθέστε την ηλιθιότητα και τον οπαδισμό και δείτε προς τα που γέρνει. Μετά θα έχετε πάλι αντικείμενο συζήτησης στα twitter, στα facebook, κατ' ιδίαν, στα τηλέφωνα. Απλώς μην ξεχνάτε να κλείνετε τα ρουθούνια γιατί θα μπουν σκατά στη μύτη σας. Ναι, μυρίζει γιατί βουλιάξαμε, δεν έκλασα.
ΥΓ: Είναι η πρώτη φορά που βωμολοχώ σε σχόλιο και ζητώ συγγνώμη γιατί ο τρόπος μου δεν συνάδει με το σάιτ. Οταν όμως σε κάθε ματς βλέπω κάφρους να πετούν αντικείμενα, να ψάχνουν το αίμα του αντιπάλου, όταν βλέπω σε κάθε γήπεδο να είναι από πάνω ο Χάρος και να κρυφογελά, ε, τότε συγχωρέστε με, αλλά το πουστριλίκι είναι τρόπος ευγενείας για τον αθλητισμό της Ελλάδας.
Καληνύχτα σας...
www.contra.gr/Columns/Paparazzi/320774.html]http://www.contra.gr/Columns/Paparazzi/320774.html[/url]
αλλα αυτα θα τα κουκουλωσουμε μαζι με τις κασσετες και ολα καλα,ας ριξουμε σταχτη στα ματια του κοσμου οτι το κακο το κανει η αεκ και ο θρυλος διδασκει ποδοσφαιρο και ηθος... οτι κανουν τα δυο μεγαλα κομματα στην πολιτικη και στη χωρα γενικοτερα κανουν και οι γαυροβαζελοι στο ποδοσφαιρο...
