Για να ρίξω κι εγώ τον οβολό μου...
Το ερώτημα εδώ, είναι τι ακριβώς θεωρούμε με τον όρο "ψυχή".
Μιλάμε για κάτι το αόριστο, σαν "ενέργεια, ας πούμε; Ή για μιας μορφής ανθρωποκεντρική συναίσθηση, που επιβιώνει του σωματικού θανάτου, μεταφέροντας αυτό που ονομάζουμε "εαυτό" (ή "εγώ" αν θέλουμε) σε κάποια μετά θάνατον ζωή ή/και μετενσάρκωση;
Για την πρώτη περίπτωση, σε εντελώς abstract και θεωρητικό βάθρο, ναι, υπάρχει "ψυχή" απο τη στιγμή που η ενέργεια δεν ξοδεύεται, αλλά μετατρέπεται, παραμένοντας ισόποση καθ'όλη τη διάρκεια. Π.Χ. η ηλεκτρική ενέργεια που "ξοδεύουμε" δεν ξοδεύεται, απλά μετατρέπεται σε κινητική μέσω ενός κινητήρα, θερμική, μέσω μιας αντίστασης, φώς, μέσω ενός απο τους πολλούς τρόπους που ΄χουμε εφεύρει γι'αυτό το σκοπό και ούτω καθ'εξής... με αυτή τη λογική, ναι "ψυχή" υπάρχει... το κατά πόσο όμως μεταφέρει τον πυρήνα του "εγώ" είναι άλλη ιστορία...
Για τη δεύτερη περίπτωση τώρα... εδώ μπλέκει το παραμύθι...
γεγονός είναι οτι, σε όλη τη διάρκεια ύπαρξης του homo sapiens, σε κάθε διαφορετική εκδήλωση πολιτισμού, απο τους αβορίγινες της Ωκεανίας, μέχρι τους Ίνκας του Περού, υπάρχει ένα σχεδόν κοινό σημείο... η πίστη για μιας μορφής μετά θάνατον ύπαρξης, στην οποία το "εγώ" επιβιώνει... ψήγμα αλήθειας, παραμορφωμένο μέσα στους χιλιάδες μύθους; Μαζική ανάγκη για διατήρηση του "εγώ" μετά το πέρας της ύπαρξής μας πάνω στον πλανήτη; Δημιουργία των πρώτων ιερατείων για έλεγχο των πιστών; Εξέλιξη των βασικών ενστίκτων αναπαραγωγής και διαιώνισης του DNA, μετασχηματισμένη σε φιλοσοφική/θεολογική αναζήτηση; Καμία απο όλες τις βασικές θεωρίες δεν μπορεί να αποκλείσει 100% τις άλλες. Οπότε, πως απαντάμε σε μια τέτοια ερώτηση;
Για να μην σας τα πρήζω σαν ξεπέτα με περίοδο, η δική μου θέση είναι... ναι, υπάρχει ψυχή. Ναι, επιβιώνει του εδώ θανάτου. Ναι μεταφέρει το "εγώ" σε μια άλλης μορφής ζωή...ΑΛΛΑ...
Τίποτε απο όσα έχουμε ζήσει εδώ, οι μνήμες, οι εμπειρίες, οι επιλογές, οι προτιμήσεις, οι ενοχές και οι ορμές, δεν περνάνε... αυτά όλα, είναι δεμένα με τη μάζα σάρκας που λέγεται εγκέφαλος. Απο τη στιγμή που ο εγκέφαλος σαπίζει σε κάποιο λάκκο, άχρηστος και ανίκανος να συντηρήσει τις χημικές αντιδράσεις που μας καυλώνουν, εξοργίζουν, ικανοποιούν, απογοητεύουν, συγκλονίζουν κτλ, καμία απο αυτές τις αισθήσεις δεν γίνεται να επιβιώσει του φυσικού θανάτου. Οπότε, ακόμα και αν η ψυχή υπάρχει, και επιβιώνει, ακόμα και αν οι Βουδιστές έχουν δίκιο, και ξαναζούμε άπειρες ζωές... είμαστε ο εαυτός μας, μόνο για την τρέχουσα ζωή. Πρίν ήμαστε κάποιος άλλος, και μετά θα είμαστε και πάλι κάποιος άλλος.