Υπάρχει ένα πρόβλημα εδώ...
Αυτή η διαδικασία κρίσης, βασισμένη στις πράξεις/σκέψεις ενώ η ψυχή βρισκόταν "εν ζωή"... δεν είναι Χριστιανική άποψη. Έγινε τέτοια, για να γίνει ο Χριστιανισμός πιο... εύπεπτος στους Ευρωπαίους της εποχής, οι οποίοι ήταν, στο μεγαλύτερο βαθμό, αυτό που σήμερα θα λέγαμε "δωδεκαθεϊστές".
Η Εβραϊκή θρησκεία, δεν είχε καμία αναφορά σε παράδεισο και κόλαση, καθ'όλη την Παλαιά Διαθήκη. Πόσο μάλλον σε κρίση/δικαστήριο, το οποίο θα αποφασίσει τον τελικό προορισμό της ψυχής. Η πρώτη αναφορά σε αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε παράδεισο και κόλαση, εμφανίζεται στην παραβολή του πλούσιου και του φτωχού... αλλά, εδώ έρχεται και το πρώτο μεγάλο πρόβλημα. Είναι καθαρή αντιγραφή της Ελληνικής μετά θάνατον ζωής, όπου οι ΠΟΛΥ ενάρετοι και ΠΟΛΥ σημαντικοί άνθρωποι ανεβαίνουν στον παράδεισο, ενώ οι υπόλοιποι μεταφέρονται στον Άδη. Για τους Εβραίους, κυριως της Ρωμαϊκής πριόδου, δεν υπήρχε η ανάγκη για μιας μορφής κόλαση και κάποια αιώνια, μεταθανάτια καταδίκη. Η Ιστορία τους σαν έθνος, ήταν κόλαση απο μόνη της. Για τους Ευρωπαίους Χριστιανούς όμως, που είχαν γαλουχηθεί με εντελώς διαφορετική πίστη, η ανάγκη μιας μεταθανάτιας τιμωρίας ήταν απαραίτητη. Και, εδώ, έρχεται και το δεύτερο πρόβλημα... Η κρίση της ψυχής, και η ετυμηγορία για τον τελικό προορισμό της, ανήκει, επίσης, στην Αρχαία Ελληνική θρησκεία. Εκεί εμφανίζονται οι Τρείς Κριτές. Ο Αιακός, ο Μίνως και ο Ραδάμανθυς. Η διαδικασία μεταφέρθηκε αυτούσια στην Χριστιανική θρησκεία, μιας και οι Κριτές, αφού εξέταζαν και έκριναν την ζωή του κάθε κρινόμενου, έστελναν την ψυχή του, είτε στα Ηλύσια Πεδία (αν ήταν ενάρετος), στον Τάρταρο (αν ήταν κακός) ή στον Άδη (αν δεν είχε να παρουσιάσει ούτε κάτι το αξιόλογα καλό, ούτε κάτι το ιδιαίτερα κακό). Το μόνο που άλλαξε απο την αρχική εκδοχή, ήταν η απαλοιφή ονομάτων απο τους Κριτές, και η πλήρης μετατροπή του Άδη (κυρίως κατα τον πρώϊμο μεσαίωνα) σε "καθαρτήριο"... μια light μορφή της κόλασης, η οποία εξυπηρετούσε την ανάγκη για ακόμα αυστηρότερη στάση απέναντι στους πιστούς όσο ακόμα ο Χριστιανισμός πέρναγε την "εφηβική" του περίοδο και το μέλλον του, σαν οργανωμένη θρησκεία με ιερατείο, ήταν ρευστό και αβέβαιο.