Προβλέψεις για την οικονομική κρίση

[ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ]

οποιος εχει δει το Ροκυ 3, ξερει ποια ειναι η προβλεψη για την οικονομικη κριση....

Οπως ειχε πει ο γιγαντας Clubber Lang... "my prediction ? .......Pain......"

no pain, no gain..

 

no pain, no gain..

βαλε το οριτζινιλ μωρη κρυφη..

 

[koproni65]

Εεεε βέβαια, εσύ δεν τα βλέπεις. Λογικό. Με τέτοιο τυφλό μίσος.

Η ΕΕ τα είδε και ενέκρινε το Πρόγραμμα Σταθερότητας.

η ΕΕ ενεκρινε τό πρόγραμμα σταθερότητας....αλλά οί αγορές τί έκαναν??τό ενέκριναν??
εάν σταματίσουν νά αγοράζουν ελληνικά ομολογα η αγοραζουν μέ 10 % σπρεντ πώς θά πληρωθούν οί μισθοί 2 εκατομμυρίων δημοσιων τεμπέλιδων??
σημειοτεο οτι μικρό μέρος μόνο τού χρέους πάει στούς μισθούς τά υπόλοιπα πάνα στήν αποπληρωμή χρεών άλλων ετών,φανταστείτε νά εκδηλώσουμε αδυναμια γιά αποπληρωμή χρεών άλλων ετών κάποια στιγμή....
οί αγορές θ'ελουν νά είναι σίγουρες ότι θά πάρουν τά λεφτά γιά ελληνικά ομολογα πίσω καί μέ τόκο...
τά λεφτα τών ελληνικών ομολογών είναι λεφτά πελατών τραπεζών κλπ καί δέν είναι τόσο κουτοφραγκοι όσο νομιζαμε πού μάς πιστεύαν μέ τούς προυπολογισμούς μαιμού πού παρουσιάζαμε..
άς κατανοήσουν οι εργατοπατερες συνδικαλιστές ότι τά λεφτά πού πληρώνοντε είναι από δάνεια τά οποία κάποια στιγμή μπορεί καί νά κοπούν...εάν δέν δώσουν εγγυήσεις ότι δέν θά κάνουν απεργιες κλπ...
εσύ θά δάνειζες σέ κάποιον εάν ήξερες ότι σπαταλάει τά λεφτά του καί ότι έχει μεγάλα χρέη??
τότε αυτοί γιατί νά μάς δανείζουν τόσο μαλάκες είναι??

 

[voltaire45]

no pain, no gain..

no pain, no gain, no McLein.

 

[ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ]

βαλε το οριτζινιλ μωρη κρυφη..

καμια σχεση 

 

καμια σχεση 

ναι-ναι..
θελει η πουτανα να κρυφτει αλλα..

 

[ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ]

ναι-ναι..
θελει η πουτανα να κρυφτει αλλα..

αμα μου πεις τι συμβολιζει το δικο μου θα σε παραδεχτω... ;)

 

[ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ]

no pain, no gain, no McLein.

και το ανάποδο 

 

 

[voltaire45]

No brain: φύρδην μίγδην, τα γνωστά φασιστάκια και οι κλώνοι τους.

 

[sirtimid]

No brain: φύρδην μίγδην, τα γνωστά φασιστάκια και οι κλώνοι τους.

Χαίρομαι που τραβάς ζόρι με μένα, δεν έχεις καν την στοιχειώδη νοημοσύνη να καταλάβεις ότι έτσι ακριβώς καρφώνεσαι ... έτσι είναι με αυτό που δεν τα βγάζουμε πέρα, αρχίζουμε τα διάφορα...

Και να φανταστείς ότι δεν πολυσχολούμαι μαζί σου ... αν και ειλικρινά το θέλω (και μάλλον θα το κάνω) ... όπως καταλαβαίνεις βαριέμαι.
Δεν έχω και πολύ χρόνο τελευταία, όταν πρέπει σε 2-3 μέρες να οργώσεις την Ελλάδα 2 φορές ή την μισή υφήλιο(καρφώθηκα για τα ...πάσης φύσεως δολλάρια ε? ) καταλαβαίνεις ότι και μόνο που σου απαντάω σου κάνω μέγιστη τιμή ...

 

[voltaire45]

Δεν έχω και πολύ χρόνο τελευταία, όταν πρέπει σε 2-3 μέρες να οργώσεις την Ελλάδα 2 φορές ή την μισή υφήλιο(καρφώθηκα για τα ...πάσης φύσεως δολλάρια ε? ) καταλαβαίνεις ότι και μόνο που σου απαντάω σου κάνω μέγιστη τιμή ...

Στην συντονιστική των καταλήψεων των αγροτών είσαι ή σε έστειλε ο Πεταλουδίδης με το hedge fund του να σορτάρετε το Ευρώ ανά την υφήλιο;

(όταν μπαίνεις στα καφενεία των χωριών είπαμε τι κάνουν οι παπούδες που παίζουνε κολτσίνα: πιάνουν τα @@ τους).

 

[ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ]

ή σε έστειλε ο Πεταλουδίδης με το hedge fund του να σορτάρετε το Ευρώ ανά την υφήλιο;

road showwwwww λεμεεεεε 

 

[voltaire45]

Εσύ πάρε να διαβάσεις αυτό (το πολύ καλό άρθρο) μπας και σταματήσεις την υπονόμευση:

Ηθικοί κίνδυνοι στη χώρα του ευρώ
Του Γιωργου Παγουλατου*

Από την οπτική των Ευρωπαίων εταίρων, το κεντρικό «ηθικό» δίλημμα της ελληνικής δημοσιονομικής κρίσης ήταν το εξής: δικαιοσύνη ή διασφάλιση του συστήματος; Ας το περιγράψουμε με όρους ναυσιπλοΐας (από αλληλεγγύη στους φορολογικά δοκιμαζόμενους ιδιοκτήτες σκαφών αναψυχής): έχεις μόλις καταπλεύσει με όλους τους κανόνες και δέσει ευγενικά το σκάφος σου στο λιμάνι όταν αντιλαμβάνεσαι ταχύπλοο να εισέρχεται με μεγάλη ταχύτητα, αγνοώντας θρασύτατα όλους τους κανόνες και προειδοποιήσεις, κατευθυνόμενο αδέξια προς μεγαλειώδη και καταστροφική πρόσκρουση, ακολουθούμενο σε κάποια απόσταση από παρόμοια σκάφη που πλέουν με εξίσου ανεύθυνο τρόπο. Ερώτηση: επεμβαίνεις, καταβάλλοντας τεράστια προσπάθεια, στραπατσάροντας και το δικό σου σκάφος για να τον σώσεις ή τον αφήνεις να προσκρούσει όπως του αξίζει ώστε να παραδειγματιστούν και οι επόμενοι; Και ποια θα ήταν η απάντηση αν η άγκυρά του έχει μπλεχτεί στη δική σου;

Η Ευρώπη έχει δίλημμα: η κρίση της Ελλάδας απειλεί τη συνοχή του ευρώ. Η λογική του παραδειγματισμού έδειξε αρχικά να υπερτερεί. «Η Ελλάδα θα βγει από την κρίση αποκλειστικά με τις δικές της δυνάμεις» είναι η πάγια επωδός των κοινοτικών ηγετών και αξιωματούχων. Ομως, γρήγορα η καταρρακωμένη δημοσιονομική αξιοπιστία της Ελλάδας συναντήθηκε με τον τυχοδιωκτισμό των χρηματαγορών. Αρκεί μια δέσμευση επίσημη του Εκοφίν ότι χώρα της Ευρωζώνης δεν μπορεί να χρεοκοπήσει, για να σταματήσουν οι «σορτάκηδες» του Λονδίνου την υποτιμητική κερδοσκοπία στα ελληνικά ομόλογα, με επιτόκια που θα άρμοζαν στην Αργεντινή και την Ουκρανία αλλά όχι σε χώρα του ευρώ. Αν αρνηθεί η Ε. Ε. τη διαβεβαίωση, παραμένει βαρύτατο το κόστος της ελληνικής χρηματοδότησης, αυξάνοντας την πιθανότητα μελλοντικής σωστικής επέμβασης. Αν την παράσχει, διευκολύνει την προσαρμογή, ενισχύει όμως τον «ηθικό κίνδυνο». Η σοβαρότητα των Παπανδρέου - Παπακωνσταντίνου και το κλίμα εθνικής συναίνεσης που διαμορφώνεται οδηγούν την Ευρώπη προς την πρώτη επιλογή. Σε κάθε περίπτωση, το Πρόγραμμα Σταθερότητας είναι για μας μονόδρομος. Η μη εφαρμογή του θα σήμαινε ταπεινωτική διεθνή επιτήρηση και πολύ σκληρότερους όρους.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση συμβιώνει στενά με την έννοια του «ηθικού κινδύνου» (moral hazard). Οικονομολόγοι και ασφαλιστές τον γνωρίζουν καλά. Οταν θεωρείς την προστασία εξασφαλισμένη, αμελείς τα αναγκαία μέτρα προφύλαξης. Αν η διάσωσή σου είναι δεδομένη, συμπεριφέρεσαι ανεύθυνα αναλαμβάνοντας υπέρμετρα ρίσκα. Δεν σε νοιάζει πάρα πολύ αν τρακάρεις το αυτοκίνητο, όσο ξέρεις ότι είναι πλήρως ασφαλισμένο.

Μπαίνοντας στην ΟΝΕ η Ελλάδα αγόρασε το καλύτερο πρόγραμμα ασφάλισης που υπήρχε στην αγορά. Οποιος αμφιβάλλει, ας κοιτάξει πού βρίσκονται σήμερα, χωρίς το ευρώ, η Ουγγαρία και η Λεττονία μετά το χτύπημα της κρίσης. Η ασφάλεια του ευρώ μάς προστάτευσε από καταστροφικές συναλλαγματικές επιθέσεις.

Ομως, η συμμετοχή μας στο ευρώ αύξησε τον ηθικό κίνδυνο. Στην εποχή της δραχμής όποτε οι εξαγωγές έπεφταν δυσανάλογα σε σχέση με τις εισαγωγές χτυπούσε συναγερμός. Ακολουθούσε υποτίμηση του νομίσματος, που μας έκανε όλους φτωχότερους αλλά διόρθωνε την ανισορροπία. Οταν το 2008 το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών έφτανε το ιλιγγιώδες 14%, η κυβέρνηση Καραμανλή εξακολουθούσε να μοιράζει χρήματα καλλιεργώντας τον μύθο της ισχυρής οικονομίας. Το ευρώ ήταν η μεγαλύτερη κατάκτηση για μια οικονομία χρόνιας νομισματικής αστάθειας όπως η δική μας. Ομως εξασθένησε το σύστημα συναγερμού και τους μηχανισμούς αυτοδιόρθωσης. Η διόρθωση έγινε μέρος πολιτικής διαπραγμάτευσης στις Βρυξέλλες.

Η ΟΝΕ απέδειξε ότι μπορείς να παραβιάζεις το Σύμφωνο Σταθερότητας. Δεν μπορείς όμως να παραβιάζεις τον νόμο της βαρύτητας. Η ασφάλεια του ευρώ δεν σημαίνει ότι μια οικονομία μπορεί στο διηνεκές να συνεχίζει να εισάγει χωρίς να εξάγει, να καταναλώνει χωρίς να παράγει και να δανείζεται χωρίς να αποπληρώνει. Το αύριο -στο όνομα του οποίου τα δυσάρεστα αναβάλλονταν- είναι τώρα εδώ, μαζί μας.

Ηθικός κίνδυνος προκύπτει όταν δεν αναλαμβάνεις τις πλήρεις ευθύνες και συνέπειες των πράξεών σου, γνωρίζοντας ότι υπάρχει κάποιος άλλος για να σε ξελασπώσει. Το διαχρονικό ελληνικό κράτος δεν έχει πολλές επιτυχίες, σε ένα όμως πράγμα υπήρξε αξεπέραστο: έχει τελειοποιήσει την τέχνη τού να περνάει τον λογαριασμό στον επόμενο.

Για κάθε χώρα με σοβαρό κράτος και υπεύθυνο πολιτικό σύστημα το ευρώ παρέχει τεράστιες ευκαιρίες. Στην Ελλάδα των παραποιημένων αριθμών, των υπουργών - κομματαρχών, των συντεχνιών, των κολλητών και των κουμπάρων, το ευρώ χρησίμευσε ως τεράστια ομπρέλα συγκάλυψης δομικών αδυναμιών. Οι κυβερνήσεις μας μετέφεραν το κόστος της κρατικής σπατάλης κατευθείαν στο χρέος - δηλαδή στην επόμενη κυβέρνηση και στην επόμενη γενιά. Οι κοινοτικές εισροές τούς έδιναν τη δυνατότητα να μεταμφιέζουν τη μεταρρυθμιστική απραξία σε οικονομική επιτυχία, όταν η μόνη πραγματική ανάπτυξη οφειλόταν κυρίως στα κοινοτικά κονδύλια. Η εξασφαλισμένη ΚΑΠ επέτρεπε σε υπουργούς - αγροτοπατέρες να μοιράζουν επιδοτήσεις, παραπέμποντας την αναδιάρθρωση των καλλιεργειών στις θεσσαλικές καλένδες.

Το μεγάλο ηθικό δίδαγμα αυτής της πολύπλευρης κρίσης είναι μια επιστροφή στα στοιχειώδη: οι επιλογές μας έχουν συνέπειες. Και τότε πληρώνουμε όλοι.

* Ο κ. Γ. Παγουλάτος είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

 

[democrat]

Η Ελλάδα μ.Χ. (μετά Χρεωκοπίαν)

Posted: 03 Feb 2010 05:34 AM PST

Ο Γιώργος χαμήλωσε ταχύτητα καθώς πλησίαζε το σημείο της λεωφόρου Βουλιαγμένης όπου παλαιότερα υπήρχε το μεγάλο σουπερμάρκετ του Βασιλόπουλου. Κατέβασε το τζαμί του παραθύρου όπως συνήθιζε κάθε πρωί για να πληρώσει τις 1000 «νέες» δραχμές που ήταν τα «διόδια». Ο νεαρός με το Καλάσνικοφ στον ώμο και το τσιγάρο στα χείλη πήρε τα χρήματα και με βαριεστημένο ύφος του έγνεψε να συνεχίσει.

Ο Γιώργος είχε εγκαταλείψει την χώρα στις αρχές του 2010 τότε που είχε γίνει η λεγόμενη «Μεγάλη Έξοδος» πολλών Ελλήνων για εξεύρεση δουλειάς στο εξωτερικό. Μετά από μερικά χρόνια έκανε ένα σύντομο ταξίδι στην Αθήνα για να δει για τελευταία φορά τον πατέρα του που ήταν στα πρόθυρα του θανάτου. Η πρωτεύουσα είχε γίνει αγνώριστη. Οι περισσότεροι κεντρικοί αυτοκινητόδρομοι όπως η λεωφόρος Βουλιαγμένης ελέγχονταν από ένοπλες συμμορίες που επέβαλλαν «διόδια» στους περαστικούς. Από την Βάρκιζα μέχρι το Σύνταγμα υπήρχαν 4 «διόδια» τα οποία έπρεπε να πληρώσεις για να περάσεις. Ο μόνος μεγάλος αυτοκινητόδρομος που παρέμενε ελεύθερος ακόμα ήταν η Αττική οδός. Φυλασσόταν συνεχώς από τεθωρακισμένα και ελικόπτερα ώστε να παραμένει ανοιχτή μια πόρτα προς τον έξω κόσμο και να μπορεί να περνάει κανένα φορτηγό και να ανεφοδιάζει με εμπορεύματα την πρωτεύουσα.

Η μετάβαση από την μια συνοικία στην άλλη στην Αθήνα είχε καταντήσει ένας εφιάλτης για τους κατοίκους της. Κάθε περιοχή ελεγχόταν από μια διαφορετική συμμορία. Πηγαίνοντας π.χ. από την Ομόνοια μέχρι τα Πατήσια έπρεπε να περάσεις από τις «χώρες» που έλεγχαν κατά σειρά οι «Αφγανοί»(Κυψέλη και Άγιο Παντελεήμονα), η «Προλεταριακή Διεκδίκηση» (πλατεία Κολιάτσου) και οι «Ρώσοι» (Άγιος Λουκάς) Ορισμένες από τις συμμορίες όπως η «Προλεταριακή Διεκδίκηση» ξεκίνησαν με ένα ιδεολογικό περίβλημα – όμως το μόνο που «διεκδικούσαν» σήμερα ήταν μεγαλύτερο κομμάτι της αγοράς πρέζας. Άλλες πάλι συμμορίες είχαν στην αρχή εθνοτική βάση στρατολόγησης. Όμως μετά από κάποιο χρόνο όλα αυτά τα κριτήρια διαφοροποίησης έγιναν δυσδιάκριτα. Η αγορά, αυτός ο μεγάλος εξισωτής, είχε επιφέρει την κατάργηση των ιδεολογικών και εθνοτικών διακρίσεων στον βωμό του κοινού αγώνα για το κέρδος που απέφερε η διακίνηση γυναικών, ναρκωτικών και όπλων

Πόσο αλήθεια είχε αλλάξει το Κολωνάκι! Τα περισσότερα λαμπερά καφέ είχαν γίνει ερείπια- -αποτέλεσμα των συγκρούσεων μεταξύ των συμμοριών. Η «Βιβλιοθήκη» ήταν μια μαυρισμένη στούμπα γύρω από την οποία σουλατσάριζαν κάτι κοκκαλιάρικες γάτες ενώ μέσα από τα ερείπια του «Da Capo» μπορούσε να διακρίνει κανείς τα απομεινάρια μιας μηχανής εσπρέσσο που σήμερα χρησιμοποιούσε ένας αρουραίος σαν φωλιά το. Τα βράδια του χειμώνα οι κάτοικοι της περιοχής-οι άστεγοι και τα πρεζόνια-μαζεύονταν στην πλατεία της Δεξαμενής γύρω από τις μεγάλες φωτιές που άναβαν για να ζεσταθούν.

Το Μετρό ήταν μια μακρινή ανάμνηση. Το καλοκαίρι του 2011, που ήταν ιδιαίτερα ζεστό, η μεγάλη μάζα των λαθρομεταναστών, που μέχρι τότε κατέκλυε την Ομόνοια και τους γύρω χώρους, αποφάσισε να κινηθεί προς τον υπόγειο σταθμού του Μετρό που προσέφερε δροσιά το καλοκαίρι και ζέστη τον χειμώνα. Όπως και έγινε. Ένα κύμα ανθρώπων ξαφνικά άρχισαν να κατεβαίνουν σιωπηλά τις σκάλες του Μετρό στην Ομόνοια. Το ίδιο έγινε και σε πολλούς άλλους σταθμούς. Μέχρι να καταλάβει η αστυνομία τι συνέβαινε και να αντιδράσει χιλιάδες άνθρωποι είχαν εγκατασταθεί στο νέο μέρος. Το Μετρό έπαψε πια να λειτουργεί. Η γνωστή από τις τροπικές χώρες μυρωδιά της ψητής μπανάνας αναδύονταν από τους υπόγειους σταθμούς.

Η Βουλή εξακολουθούσε να υπολειτουργεί καθώς η Πλατεία Συντάγματος και η γύρω περιοχή ελέγχονταν ακόμη από τις δυνάμεις ασφαλείας. Οι βουλευτές έρχονταν όποτε υπήρχε μια συνεδρίαση –δυο-τρείς φορές τον χρόνο- με ελικόπτερα και έφευγαν με τον ίδιο τρόπο. Έμεναν μια- δυο ώρες και ψήφιζαν ορισμένα νομοσχέδια-τα οποία όλοι ήξεραν ότι ποτέ δεν θα εφαρμοσθούν. Ο μόνος λόγος για αυτό το θέατρο ήταν επειδή οι πολιτικοί ήθελαν να συντηρούν την εικόνα της Ελλάδας ως «κυρίαρχου κράτους» έτσι ώστε να διατηρεί η χώρα της την θέση της στον ΟΗΕ και να παίρνουν κάπου κάπου κανένα ψίχουλο από τους διεθνείς πιστωτικούς οργανισμούς….

Τάκης Μίχας

——————————————————

Σημειώσεις:
Δημοσιεύτηκε στο newstime στις 27/1/2010

 

Τάκης Μίχας

Η Πύλη του Παραδείσου είναι εδώ..........

 

[cretan335]

Η Πύλη του Παραδείσου είναι εδώ..........

....φτυάρια που μοιράζουν να μπούμε και εμείς???

 

[str81977]

Η Ελλάδα μ.Χ. (μετά Χρεωκοπίαν)

Posted: 03 Feb 2010 05:34 AM PST

Ο Γιώργος χαμήλωσε ταχύτητα καθώς πλησίαζε το σημείο της λεωφόρου Βουλιαγμένης όπου παλαιότερα υπήρχε το μεγάλο σουπερμάρκετ του Βασιλόπουλου. Κατέβασε το τζαμί του παραθύρου όπως συνήθιζε κάθε πρωί για να πληρώσει τις 1000 «νέες» δραχμές που ήταν τα «διόδια». Ο νεαρός με το Καλάσνικοφ στον ώμο και το τσιγάρο στα χείλη πήρε τα χρήματα και με βαριεστημένο ύφος του έγνεψε να συνεχίσει.

Ο Γιώργος είχε εγκαταλείψει την χώρα στις αρχές του 2010 τότε που είχε γίνει η λεγόμενη «Μεγάλη Έξοδος» πολλών Ελλήνων για εξεύρεση δουλειάς στο εξωτερικό. Μετά από μερικά χρόνια έκανε ένα σύντομο ταξίδι στην Αθήνα για να δει για τελευταία φορά τον πατέρα του που ήταν στα πρόθυρα του θανάτου. Η πρωτεύουσα είχε γίνει αγνώριστη. Οι περισσότεροι κεντρικοί αυτοκινητόδρομοι όπως η λεωφόρος Βουλιαγμένης ελέγχονταν από ένοπλες συμμορίες που επέβαλλαν «διόδια» στους περαστικούς. Από την Βάρκιζα μέχρι το Σύνταγμα υπήρχαν 4 «διόδια» τα οποία έπρεπε να πληρώσεις για να περάσεις. Ο μόνος μεγάλος αυτοκινητόδρομος που παρέμενε ελεύθερος ακόμα ήταν η Αττική οδός. Φυλασσόταν συνεχώς από τεθωρακισμένα και ελικόπτερα ώστε να παραμένει ανοιχτή μια πόρτα προς τον έξω κόσμο και να μπορεί να περνάει κανένα φορτηγό και να ανεφοδιάζει με εμπορεύματα την πρωτεύουσα.

Η μετάβαση από την μια συνοικία στην άλλη στην Αθήνα είχε καταντήσει ένας εφιάλτης για τους κατοίκους της. Κάθε περιοχή ελεγχόταν από μια διαφορετική συμμορία. Πηγαίνοντας π.χ. από την Ομόνοια μέχρι τα Πατήσια έπρεπε να περάσεις από τις «χώρες» που έλεγχαν κατά σειρά οι «Αφγανοί»(Κυψέλη και Άγιο Παντελεήμονα), η «Προλεταριακή Διεκδίκηση» (πλατεία Κολιάτσου) και οι «Ρώσοι» (Άγιος Λουκάς) Ορισμένες από τις συμμορίες όπως η «Προλεταριακή Διεκδίκηση» ξεκίνησαν με ένα ιδεολογικό περίβλημα – όμως το μόνο που «διεκδικούσαν» σήμερα ήταν μεγαλύτερο κομμάτι της αγοράς πρέζας. Άλλες πάλι συμμορίες είχαν στην αρχή εθνοτική βάση στρατολόγησης. Όμως μετά από κάποιο χρόνο όλα αυτά τα κριτήρια διαφοροποίησης έγιναν δυσδιάκριτα. Η αγορά, αυτός ο μεγάλος εξισωτής, είχε επιφέρει την κατάργηση των ιδεολογικών και εθνοτικών διακρίσεων στον βωμό του κοινού αγώνα για το κέρδος που απέφερε η διακίνηση γυναικών, ναρκωτικών και όπλων

Πόσο αλήθεια είχε αλλάξει το Κολωνάκι! Τα περισσότερα λαμπερά καφέ είχαν γίνει ερείπια- -αποτέλεσμα των συγκρούσεων μεταξύ των συμμοριών. Η «Βιβλιοθήκη» ήταν μια μαυρισμένη στούμπα γύρω από την οποία σουλατσάριζαν κάτι κοκκαλιάρικες γάτες ενώ μέσα από τα ερείπια του «Da Capo» μπορούσε να διακρίνει κανείς τα απομεινάρια μιας μηχανής εσπρέσσο που σήμερα χρησιμοποιούσε ένας αρουραίος σαν φωλιά το. Τα βράδια του χειμώνα οι κάτοικοι της περιοχής-οι άστεγοι και τα πρεζόνια-μαζεύονταν στην πλατεία της Δεξαμενής γύρω από τις μεγάλες φωτιές που άναβαν για να ζεσταθούν.

Το Μετρό ήταν μια μακρινή ανάμνηση. Το καλοκαίρι του 2011, που ήταν ιδιαίτερα ζεστό, η μεγάλη μάζα των λαθρομεταναστών, που μέχρι τότε κατέκλυε την Ομόνοια και τους γύρω χώρους, αποφάσισε να κινηθεί προς τον υπόγειο σταθμού του Μετρό που προσέφερε δροσιά το καλοκαίρι και ζέστη τον χειμώνα. Όπως και έγινε. Ένα κύμα ανθρώπων ξαφνικά άρχισαν να κατεβαίνουν σιωπηλά τις σκάλες του Μετρό στην Ομόνοια. Το ίδιο έγινε και σε πολλούς άλλους σταθμούς. Μέχρι να καταλάβει η αστυνομία τι συνέβαινε και να αντιδράσει χιλιάδες άνθρωποι είχαν εγκατασταθεί στο νέο μέρος. Το Μετρό έπαψε πια να λειτουργεί. Η γνωστή από τις τροπικές χώρες μυρωδιά της ψητής μπανάνας αναδύονταν από τους υπόγειους σταθμούς.

Η Βουλή εξακολουθούσε να υπολειτουργεί καθώς η Πλατεία Συντάγματος και η γύρω περιοχή ελέγχονταν ακόμη από τις δυνάμεις ασφαλείας. Οι βουλευτές έρχονταν όποτε υπήρχε μια συνεδρίαση –δυο-τρείς φορές τον χρόνο- με ελικόπτερα και έφευγαν με τον ίδιο τρόπο. Έμεναν μια- δυο ώρες και ψήφιζαν ορισμένα νομοσχέδια-τα οποία όλοι ήξεραν ότι ποτέ δεν θα εφαρμοσθούν. Ο μόνος λόγος για αυτό το θέατρο ήταν επειδή οι πολιτικοί ήθελαν να συντηρούν την εικόνα της Ελλάδας ως «κυρίαρχου κράτους» έτσι ώστε να διατηρεί η χώρα της την θέση της στον ΟΗΕ και να παίρνουν κάπου κάπου κανένα ψίχουλο από τους διεθνείς πιστωτικούς οργανισμούς….

Τάκης Μίχας

——————————————————

Σημειώσεις:
Δημοσιεύτηκε στο newstime στις 27/1/2010

Δεν ξέρω αν πρέπει να λυπηθώ ή να χαρώ που δεν χρειάζεται να πτωχεύσουμε για να γίνει η Αθήνα έτσι...
Με μερικά οργανωμένα μπάχαλα ακόμη και μερικές δεκάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες, βλέπω η πρωτεύουσαν να γυρίζει πίσω στο Ναύπλιο...

Εσύ πάρε να διαβάσεις αυτό (το πολύ καλό άρθρο) μπας και σταματήσεις την υπονόμευση:

Ηθικοί κίνδυνοι στη χώρα του ευρώ
Του Γιωργου Παγουλατου*

Από την οπτική των Ευρωπαίων εταίρων, το κεντρικό «ηθικό» δίλημμα της ελληνικής δημοσιονομικής κρίσης ήταν το εξής: δικαιοσύνη ή διασφάλιση του συστήματος; Ας το περιγράψουμε με όρους ναυσιπλοΐας (από αλληλεγγύη στους φορολογικά δοκιμαζόμενους ιδιοκτήτες σκαφών αναψυχής): έχεις μόλις καταπλεύσει με όλους τους κανόνες και δέσει ευγενικά το σκάφος σου στο λιμάνι όταν αντιλαμβάνεσαι ταχύπλοο να εισέρχεται με μεγάλη ταχύτητα, αγνοώντας θρασύτατα όλους τους κανόνες και προειδοποιήσεις, κατευθυνόμενο αδέξια προς μεγαλειώδη και καταστροφική πρόσκρουση, ακολουθούμενο σε κάποια απόσταση από παρόμοια σκάφη που πλέουν με εξίσου ανεύθυνο τρόπο. Ερώτηση: επεμβαίνεις, καταβάλλοντας τεράστια προσπάθεια, στραπατσάροντας και το δικό σου σκάφος για να τον σώσεις ή τον αφήνεις να προσκρούσει όπως του αξίζει ώστε να παραδειγματιστούν και οι επόμενοι; Και ποια θα ήταν η απάντηση αν η άγκυρά του έχει μπλεχτεί στη δική σου;

Η Ευρώπη έχει δίλημμα: η κρίση της Ελλάδας απειλεί τη συνοχή του ευρώ. Η λογική του παραδειγματισμού έδειξε αρχικά να υπερτερεί. «Η Ελλάδα θα βγει από την κρίση αποκλειστικά με τις δικές της δυνάμεις» είναι η πάγια επωδός των κοινοτικών ηγετών και αξιωματούχων. Ομως, γρήγορα η καταρρακωμένη δημοσιονομική αξιοπιστία της Ελλάδας συναντήθηκε με τον τυχοδιωκτισμό των χρηματαγορών. Αρκεί μια δέσμευση επίσημη του Εκοφίν ότι χώρα της Ευρωζώνης δεν μπορεί να χρεοκοπήσει, για να σταματήσουν οι «σορτάκηδες» του Λονδίνου την υποτιμητική κερδοσκοπία στα ελληνικά ομόλογα, με επιτόκια που θα άρμοζαν στην Αργεντινή και την Ουκρανία αλλά όχι σε χώρα του ευρώ. Αν αρνηθεί η Ε. Ε. τη διαβεβαίωση, παραμένει βαρύτατο το κόστος της ελληνικής χρηματοδότησης, αυξάνοντας την πιθανότητα μελλοντικής σωστικής επέμβασης. Αν την παράσχει, διευκολύνει την προσαρμογή, ενισχύει όμως τον «ηθικό κίνδυνο». Η σοβαρότητα των Παπανδρέου - Παπακωνσταντίνου και το κλίμα εθνικής συναίνεσης που διαμορφώνεται οδηγούν την Ευρώπη προς την πρώτη επιλογή. Σε κάθε περίπτωση, το Πρόγραμμα Σταθερότητας είναι για μας μονόδρομος. Η μη εφαρμογή του θα σήμαινε ταπεινωτική διεθνή επιτήρηση και πολύ σκληρότερους όρους.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση συμβιώνει στενά με την έννοια του «ηθικού κινδύνου» (moral hazard). Οικονομολόγοι και ασφαλιστές τον γνωρίζουν καλά. Οταν θεωρείς την προστασία εξασφαλισμένη, αμελείς τα αναγκαία μέτρα προφύλαξης. Αν η διάσωσή σου είναι δεδομένη, συμπεριφέρεσαι ανεύθυνα αναλαμβάνοντας υπέρμετρα ρίσκα. Δεν σε νοιάζει πάρα πολύ αν τρακάρεις το αυτοκίνητο, όσο ξέρεις ότι είναι πλήρως ασφαλισμένο.

Μπαίνοντας στην ΟΝΕ η Ελλάδα αγόρασε το καλύτερο πρόγραμμα ασφάλισης που υπήρχε στην αγορά. Οποιος αμφιβάλλει, ας κοιτάξει πού βρίσκονται σήμερα, χωρίς το ευρώ, η Ουγγαρία και η Λεττονία μετά το χτύπημα της κρίσης. Η ασφάλεια του ευρώ μάς προστάτευσε από καταστροφικές συναλλαγματικές επιθέσεις.

Ομως, η συμμετοχή μας στο ευρώ αύξησε τον ηθικό κίνδυνο. Στην εποχή της δραχμής όποτε οι εξαγωγές έπεφταν δυσανάλογα σε σχέση με τις εισαγωγές χτυπούσε συναγερμός. Ακολουθούσε υποτίμηση του νομίσματος, που μας έκανε όλους φτωχότερους αλλά διόρθωνε την ανισορροπία. Οταν το 2008 το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών έφτανε το ιλιγγιώδες 14%, η κυβέρνηση Καραμανλή εξακολουθούσε να μοιράζει χρήματα καλλιεργώντας τον μύθο της ισχυρής οικονομίας. Το ευρώ ήταν η μεγαλύτερη κατάκτηση για μια οικονομία χρόνιας νομισματικής αστάθειας όπως η δική μας. Ομως εξασθένησε το σύστημα συναγερμού και τους μηχανισμούς αυτοδιόρθωσης. Η διόρθωση έγινε μέρος πολιτικής διαπραγμάτευσης στις Βρυξέλλες.

Η ΟΝΕ απέδειξε ότι μπορείς να παραβιάζεις το Σύμφωνο Σταθερότητας. Δεν μπορείς όμως να παραβιάζεις τον νόμο της βαρύτητας. Η ασφάλεια του ευρώ δεν σημαίνει ότι μια οικονομία μπορεί στο διηνεκές να συνεχίζει να εισάγει χωρίς να εξάγει, να καταναλώνει χωρίς να παράγει και να δανείζεται χωρίς να αποπληρώνει. Το αύριο -στο όνομα του οποίου τα δυσάρεστα αναβάλλονταν- είναι τώρα εδώ, μαζί μας.

Ηθικός κίνδυνος προκύπτει όταν δεν αναλαμβάνεις τις πλήρεις ευθύνες και συνέπειες των πράξεών σου, γνωρίζοντας ότι υπάρχει κάποιος άλλος για να σε ξελασπώσει. Το διαχρονικό ελληνικό κράτος δεν έχει πολλές επιτυχίες, σε ένα όμως πράγμα υπήρξε αξεπέραστο: έχει τελειοποιήσει την τέχνη τού να περνάει τον λογαριασμό στον επόμενο.

Για κάθε χώρα με σοβαρό κράτος και υπεύθυνο πολιτικό σύστημα το ευρώ παρέχει τεράστιες ευκαιρίες. Στην Ελλάδα των παραποιημένων αριθμών, των υπουργών - κομματαρχών, των συντεχνιών, των κολλητών και των κουμπάρων, το ευρώ χρησίμευσε ως τεράστια ομπρέλα συγκάλυψης δομικών αδυναμιών. Οι κυβερνήσεις μας μετέφεραν το κόστος της κρατικής σπατάλης κατευθείαν στο χρέος - δηλαδή στην επόμενη κυβέρνηση και στην επόμενη γενιά. Οι κοινοτικές εισροές τούς έδιναν τη δυνατότητα να μεταμφιέζουν τη μεταρρυθμιστική απραξία σε οικονομική επιτυχία, όταν η μόνη πραγματική ανάπτυξη οφειλόταν κυρίως στα κοινοτικά κονδύλια. Η εξασφαλισμένη ΚΑΠ επέτρεπε σε υπουργούς - αγροτοπατέρες να μοιράζουν επιδοτήσεις, παραπέμποντας την αναδιάρθρωση των καλλιεργειών στις θεσσαλικές καλένδες.

Το μεγάλο ηθικό δίδαγμα αυτής της πολύπλευρης κρίσης είναι μια επιστροφή στα στοιχειώδη: οι επιλογές μας έχουν συνέπειες. Και τότε πληρώνουμε όλοι.

* Ο κ. Γ. Παγουλάτος είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Πράγματι πολύ καλό άρθρο...
Στην τελική την οικονομία δεν πρέπει να την σώσουμε για την ευρωζώνη αλλά για εμάς τους ίδιους.

 

....φτυάρια που μοιράζουν να μπούμε και εμείς???

Και αυτά θα πρέπει να τα αγοράσουμε..

 

[poppop]

Η Ελλάδα μ.Χ. (μετά Χρεωκοπίαν)



Ο Γιώργος

...o Tζεφρι δηλαδή

είχε εγκαταλείψει την χώρα στις αρχές του 2010

...ε ολο ταξίδια είναι το καθυστερημένο

τότε που είχε γίνει η λεγόμενη «Μεγάλη Έξοδος» πολλών Ελλήνων για εξεύρεση δουλειάς στο εξωτερικό.

..ενω τα κορόιδα οι λαθρομετανάστες παρέμειναν στην Ελλάδα

διακίνηση γυναικών, ναρκωτικών και όπλων

...μάστα!Ηταν άφραγκοι αλλά είχαν λεφτά για πρέζα και γαμήσι ..για να συνεχίσει ο ποιητής

η μεγάλη μάζα των λαθρομεταναστών, που μέχρι τότε κατέκλυε την Ομόνοια και τους γύρω χώρους..

...τα γνωστα κορόιδα που μέχρι τότε δε θα την έχουν κάνει απο την Ελλάδα

Τάκης Μίχας

..καλη και η μαλακία σου που θα λεγε και ο Γεωργίου...