O τεντόπανας ήταν μεγάλος προπονητής αλλά και εντελώς ανισόρροπος. Δεν ξέρω τι ψυχολογική πάθηση ακριβώς είχε, αλλά αν ζούσε πχ στις ΗΠΑ κάποια στιγμή στη ζωή του σίγουρα θα τον είχαν περάσει μια βόλτα από ψυχιατρείο, με αμφίβολη την έξοδο από αυτό.
Το ιδανικό σενάριο θα ήταν να τον έχεις σε κλουβί σαν τρελό επιστήμονα, να δίνει τις οδηγίες του από εκεί χωρίς όμως να έρχεται σε επαφή με άνθρωπο.
Όσο για το τιμημένο γηρατειό, σε 30 χρόνια καριέρας το ζενίθ του ήταν ότι η μπράγκα έφτασε 3η θέση κάποια στιγμή και πήρε πρωταθλήματα με την Πόρτο. Για το κατά πόσον είναι προσωπική ή συστημική επιτυχία ο πρωταθλητισμός με την Πόρτο, ο καθένας ας έχει και τη γνώμη του, και κατά τη δική μου όσο μπορείς να πεις ότι Ματζουράκης, Προτάσοφ, Λεμονής κλπ ήταν καλοί προπονητές επειδή ευτύχησαν να βρεθούν στον Ολυμπιακό και να πάρουν τίτλο, άλλο τόσο μπορείς να το πεις και για τον σοφό γέροντα.
Χάρη θα έκανε αν είχε καλύτερες επιλογές αλλά προτίμησε να μείνει στη μπανανία. Αν υπήρχε έστω καμιά ομάδα βεληνεκούς Ακαντέμικα, Ρίο Άβε κτλ να τον πάρει (είχα κλάσει στο γέλιο όταν πάσαρε το χειμώνα την ιστορία ότι ενδιαφέρεται η Σπόρτινγκ) δεν θα του έδινε πάνω από 150-200 το χρόνο. Και όπου κι αν πήγαινε σίγουρα δεν θα ξανάβρισκε καλύτερο περιβάλλον και ασυλία από εδώ, όπου και πληρώνεται υπερβολικά για τα δεδομένα της εποχής και ποτέ δεν ευθύνεται για τίποτα ο ίδιος (το μόνο κοινό του με τον τρελό Τεν Κάτε), αλλά πότε οι παίχτες, πότε η φτώχεια και το ρόστερ, πότε η διαιτησία και πότε η τύχη.