Θα σου πω μια προσωπική εμπειρία.
Όταν ήμουν φαντάρος σε μεγάλη επαρχιακή πόλη με πολύ φοιτητόκοσμο, συχνάζαμε σε ένα ωραίο φαγάδικο. Καλές τιμές, καλή ποιότητα, ωραίες σερβιτόρες φοιτήτριες. Ήταν μία συγκεκριμένη που όσες φορές πηγαίναμε αισθανόμουν να με κοιτάζει, γελάκι κλπ. Ωραία κοπέλα. Υπήρχε ένα κάτι. Εγώ 25, αυτή κάπου στα 21. Μετά από κάποιες φορές που πηγαίναμε, βρίσκω το θάρρος να της πιάσω κουβέντα. Ψυχή στο μαγαζί, ήταν άκυρη ώρα κι εγώ μόνος, δεν είχαν έξοδο οι φίλοι μου εκείνη τη φορά. Κι έχεις να μου προτείνεις κανά καλό μαγαζί για καφέ να λέω, και δεν είμαι από εδώ και δεν ξέρω καλά τα μέρη, να πιάνω δηλαδή μια νορμάλ κουβέντα και να ανταποκρίνεται. Στο τέλος της ζητάω το fb. Αυτή με κοιτάζει παγωμένη και λέει μμμ, αυτάααα. Κι έφυγε. Δεν έδωσε fb κι εγώ δεν ξαναπάτησα εκεί.
Συμπέρασμα. Τη δουλειά τους κάνουν, στα παπάρια τους για τους πελάτες, με όλους έτσι κάνουν. Μπορεί και να τους το έχει ζητήσει το αφεντικό να είναι πιο χαλαρές και να μιλάνε.
Μετά από αυτό δεν έδωσα ποτέ σημασία σε μπαργούμαν, σερβιτόρα, όσο μούνα και να ήταν. Άλλο αν κάνει αυτή κίνηση τρελή. Αλλιώς ούτε καν.