Οποτε παραδιδουμε την τυχη μας και την εξουσια στους ωριμους πολιτικους μας;
Στα σοβαρα τωρα, θα μπορουσαμε να κανουμε ενα δημοψηφισμα, τουλαχιστον να αποφασιζαμε γι αυτο.
Είναι εύλογοι οι προβληματισμοί σου. Και ακούγεται εύηχα ένα επιχείρημα του στυλ ''η απλή αναλογική είναι ένα πιο δημοκρατικό σύστημα''.
Θυμάμαι πιτσιρικάς τη δεκαετία του 1980, ένα βασικό θέμα στο δελτίο ειδήσεων στο κομμάτι των εξωτερικών ειδήσεων ήταν η εναλλαγή κυβερνήσεων στην Ιταλία λόγω της απλής αναλογικής που ίσχυε. Μάλιστα νομίζω πως ο μέσος βίος μίας κυβέρνησης μεταπολεμικά ήταν λιγότερος του έτους. Καμία χώρα (πλην Ισραήλ) με κοινοβουλευτικό σύστημα δεν εφαρμόζει απλή αναλογική αλλά κατά κανόνα ενισχυμένες μορφές της, η δε Μεγάλη Βρετανία έχει ένα ιδιότυπο σύστημα όπου όλες οι περιφέρειες είναι μονοεδρικές και όποιος πάρει παραπάνω ψήφους (έστω και 1) παίρνει την έδρα, χωρίς επιλαχόντες, και αν παραιτηθεί/ πεθάνει στη διάρκεια της θητείας ξανακάνουν εκλογές.
Δε νομίζω ότι στις δυτικές δημοκρατίες τίθεται σοβαρά έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης των κυβερνήσεων που προκύπτουν από συστήματα ενισχυμένης αναλογικής.
Το μεγάλο πρόβλημα στην Ελληνική συνταγματική πραγματικότητα δεν είναι η έλλειψη απλής αναλογικής, αλλά θεσμικών αντιβάρων στην παντοδυναμία του πλειοψηφούντος κόμματος που σχηματίζει μονοκομματική κυβέρνηση, που καθιστά παντοδύναμο τον πρωθυπουργό.
Τι θα μπορούσε να γίνει; μία λύση θα ήταν λ.χ. ένα δεύτερο νομοθετικό σώμα (Γερουσίας ας πούμε), ή μία αύξηση των αρμοδιοτήτων του Ανώτατου Άρχοντα (οι οποίες περικόπηκαν σχεδόν πλήρως από τον Α.Γ. Παπανδρέου στη συνταγματική αναθεώρηση του 1986).
