Λοιπόν... πάμε να τα πιάσουμε ένα προς ένα...
Αυτός που το 2005 είχε αμάξι μεσαίου προς μεγάλου κυβισμού, είτε είχε σημαντική και, το βασικότερο, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ οικονομική δύναμη να έχει όσα έχει, οπότε σήμερα έχει αν όχι την ίδια, παρόμοια άνεση, είτε όλη του η οικονομική ευμάρεια, ήταν στημένη μέσα απο χρεόγραφα, με ΠΟΛΥ μακροπρόθεσμη προθεσμία. Σε απλά Ελληνικά, φέσια με υποχρέωση πληρωμής σε βάθος πενταετίας, ή δεκαετίας. Θέλεις δάνεια, θέλεις μεταχρολογημένες επιταγές, θέλεις μετακύλιση χρεών τρίτων; Πάντως, καμιά παραλλαγή δεν ήταν ευοίωνη για το μέλλον. Ο υποθετικός μας τύπος, είτε δεν το ξέρει αυτό, οπότε πάμε στο ερώτημα, ως ένας ηλίθιος παίζει με τόσα λεφτά, είτε το ξέρει και ασκεί τη μέθοδο του στρίβειν δια της πτωχεύσεως, κάνοντας τη μεγάλη ζωή για όσο διάστημα μπορεί, με απότερο σκοπό να βαρέσει κανόνι μόλις σφίξουν οι κώλοι. Τα παραδείγματα για τη δεύτερη περίπτωση, άπειρα... folie-folie, Energa, Βγενόπουλος, Ηλεκτρονική Αθηνών, Κορασίδης και ένας σκασμός άλλοι που δε θυμάμαι. Πρόσεξες φαντάζομαι, οτι όλα μου τα παραδείγματα, ήταν ΜΕΓΑΛΑ ονόματα της εποχής τους, πριν τα φάει η μαρμάγκα, μεταφορικά και κυριολεκτικά ανα περίπτωση. Και, αν αυτοί είναι οι διαπλεκόμενοι καρχαρίες, φαντάσου πόσοι περισσότεροι ήταν οι ανώνυμοι, αόρατοι μικρολαμογιάρηδες. Οι οποίοι δούλευαν στην ελεύθερη αγορά, και δεν ήταν αργόμισθοι κρατικοδίαιτοι κηφήνες.
Το πρόβλημα, λοιπόν, που διόρθωσαν τα τέλη που αυξήθηκαν, και ανάγκασαν όσους δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν τα τεκμήριά τους μέσα απο τα εισοδήματά τους, ήταν οτι, πολύ απλά, τους επανέφεραν στην πραγματικότητα της οικονομικής τους δυναμικής. Τόσα βγάζουν, τόσα μπορούν να έχουν.
Στο κομμάτι κληρονομιά λοιπόν, αν κληρονομήσεις ένα ακίνητο, ένα τεκμήριο (παρεμπιπτόντως, η λέξη τεκμήριο έχει κακή φήμη, οπότε, θα χρησιμοποιήσω τον Αγγλικό όρο... asset) πρέπει να έχεις και τη δυνατότητα να υποστηρίζεις αυτό το asset, που σου προσθέτει στην οικονομική σου αξία. Είτε μένεις ο ίδιος, είτε το νοικιάζεις, αυτό το ακίνητο σου παρέχει κέρδος. Άμεσο, μεσω ενοικίων, ή έμμεσο, μέσω μειωμένων εξόδων, όταν μένεις ο ίδιος. Ο ισολογισμός σου, τα άτυπα βιβλία της εφορίας σου, έχουν άμεσα ένα πλεόνασμα εσόδων, σε σχέση με τα έξοδα, και αυτό το πλεόνασμα φορολογείται ανάλογα, όπως ακριβώς γίνεται απο καταβολής της έννοιας φορολόγηση. Έχεις δέκα κατσίκες, θα σου πάρει ο τοπικός έφορος τη μία... έχεις δέκα εκατομμύρια περιουσία, θα φορολογηθείς ανάλογα. Έτσι λειτουργεί αυτό το σύστημα, εδώ και μερικές χιλιετίες. Αν ο κληρονόμος λοιπόν, δε μπορεί να υποστηρίξει την κληρονομιά του, υπολογίζεις τι θα συμβεί. Στην τελική, αν οι γονείς σου ξεσκίστηκαν να βγάλουν τα λεφτά για να αγοράσουν αυτό το σπίτι, και να στο αφήσουν, δεν φταίει κανένα κράτος αν εσύ δεν ακολούθησες το παράδειγμά τους, και δε μπορείς να πληρώσεις τους φόρους του σπιτιού. Ρώτησες τους γονείς σου ποτέ, πόσο τους κόστιζε κάθε χρόνο το σπίτι που αργότερα κληρονόμησες; Αν τα έσοδά σου αντιστοιχούν σε παράγκα, ναι, θα το πουλήσεις και θα πας στην παράγκα, δεν θα μείνεις στο τεσσάρι οροφοδιαμέρισμα ρε τύπε, πως να το κάνουμε. Το οτι όλο αυτό είχε παγώσει για κάμποσα χρόνια είναι το πρόβλημα, όχι οτι, αναγκαστικά λόγω μνημονίων, άρχισε να ισχύει στην πορεία.
Και, για να σταθώ στο τελευταίο... το καλοκαίρι του 2011, σε ΠΟΛΥ κακή συγκυρία για μένα, και με απόλυτη ανάγκη για δουλειά, έπνιξα την περηφάνεια μου, και πήγα, μιλημένος απο γνωστό, να δουλέψω για καλοκαίρι, σε ένα συσκευαστήριο πατάτας στο Μελισσοχώρι Θηβών. Έτυχε η συγκυρία, να φτάσω στη Θήβα, ακριβώς την ημέρα που ο ΓΑΠ υπέγραφε το πρώτο μνημόνιο, με τους αγανακτισμένους να ουρλιάζουν, δικαίως και αδίκως, στις πλατείες της επικράτειας. Οι ντόπιοι συνομήλικοί μου, οι τότε 35άρηδες, ήταν όλοι αραχτοί στις καφετέριες, σχεδόν όλοι με iPhone 4 (το ακριβό κινητό της εποχής) να γκρινιάζουν για το μνημόνιο, και να τα χώνουν στην κυβέρνηση... είτε με τις πλάτες του μπαμπά, που είχε χωράφια, στα οποία δούλευαν Πακιστανοί, είτε είχε κάποιο απο τα αρκετά συσκευαστήρια πατάτας, που ήταν γεμάτα απελπισμένους σαν κι εμένα... και Πακιστανούς. Κανέναν απο τους ντόπιους όμως. Όταν οι γονείς τους γέρασαν, και έπρεπε να αφήσουν κάπου μια στημένη, στρωμένη δουλειά, που έτρεχε σχεδόν στον αυτόματο, σε ένα τομέα απαραίτητο, όπως η αλυσίδα τροφοδοσίας βασικών αγαθών, πόσοι απο αυτούς ανέλαβαν την οικογενειακή μπίζνα, και απο όσους το έκαναν, πόσοι την κράτησαν ανοιχτή, χωρίς να την πουλήσουν στην πρώτη ευκαιρία, σε κανένα Lidl, η στους Βέλγους της Delhaize που είναι πίσω απο τα ΑΒ;
Απο τα παραδείγματα ως τώρα, ποιοί είναι οι επικίνδυνοι; Ποιοί είναι τα καθίκια; Ποιοί είναι οι ηλίθιοι;