Τώρα θα κάνω τον σπαστικό: μόνο ως ανθρώπινη κουβέντα μπορούσε να μιλήσει η ΕισΑΠ. Γιατί βασικά δεν έχει καμία αρμοδιότητα για οτιδήποτε άλλο. Εφόσον η υπόθεση βρίσκεται σε ανακριτή, δεν έχει καμία αρμοδιότητα να ζητήσει τίποτα από τη σχετική διαδικασία.
Δεν το λέω σαν μομφή στους άτυχους γονείς, αυτοί δικαιούνται να κάνουν σχεδόν οτιδήποτε και εμείς να καθόμαστε κλαρίνο.
Απλά μου θυμίζει κάποιους έξυπνους που πάνε στον ΕισΑΠ να καταθέσουν "μηνυτήρια αναφορά¨, δήθεν για να προσδώσουν κύρος στη πράξη τους.
Και ο ΕισΑΠ, που δεν έχει αρμοδιότητα, κάνει ένα διαβιβαστικό και τη στέλνει στον κατά τόπο Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών. Αλλά οι ξύπνιοι δεν καταδέχονται να πάνε μέχρι εκεί, πρέπει να ακουστεί στα κανάλια ότι πηγαν στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου.
Δεν είναι λάθος αυτή η ρύθμιση. Και εξηγούμαι: κάθε εξουσία πρέπει να ελέγχει τις υπόλοιπες δύο. Τη μέγιστη εξουσία ελέγχου έχει προφανώς η δικαστική εξουσία.
Πλην όμως και αυτή, πρέπει να υφίσταται συνταγματικά, έστω και το μίνιμουμ του ελέγχου από τις άλλες δύο εξουσίες, στα πλαίσια της διάκρισης αυτών. Η επιλογή του συνταγματικού νομοθέτη να επιλέγονται οι Πρόεδροι και Αντιπρόεδροι των ανώτατων δικαστηρίων από τις άλλες δύο εξουσίες, είναι και ο ελάχιστος δυνατός έλεγχος. Γιατί οι πρόεδροι δεν επηρεάζουν σχεδόν σε τίποτα την ανεξαρτησία των υπολοίπων. Εφόσον η δικαιοσύνη έχει αυτοδιοίκητο, ο ορισμός μόνο των Προέδρων, είναι ίσως η πιο "λάιτ" επέμβαση, ανάμεσα στις υπόλοιπες επεμβάσεις που θα μπορούσαν να επιλεγούν.
Μα αυτό είναι το πρόβλημα που είχε στο νου του ο συνταγματικός νομοθέτης. Ποινικό αδίκημα είναι και η εσχάτη προδοσία. Το πλέον συνηθισμένο που υποβάλλουν έγκληση οι παλαβοί εναντίον των 300 της Βουλής. Φαντάσου άρση ασυλίας "αυτομάτως", όπως λες.