Καταθέτω προσωπικά βιώματα.
Για εμένα, ο ιδανικός χώρος για καμάκι ήταν οποιοσδήποτε αισθανόμουν κι εγώ κι η γυναίκα, ότι έχω το πάνω χέρι. Ότι κάνω κουμάντο. Ότι εκπέμπω κάποιου είδους "εξουσία". Ως τέτοιος λοιπόν, πάντα ήταν αποτελεσματικός ο χώρος της δουλειάς μου. Από εκεί και πέρα, σίγουρα υπήρξε αποτελεσματικός, αλλά σε μικρότερο βαθμό, χώρος εξόδου με κοινή παρέα. Οπότε η κοπέλα αισθανόταν κάποια ασφάλεια και μπορούσε, αν ήθελε, να αντλήσει στοιχεία για εμένα από άλλο μέλος της παρέας.
Να πω ότι οι χώροι αυτοί ήταν "γόνιμοι" και καλοί για καμάκι στην επαρχία. Στην Αθήνα που βρίσκομαι, 4,5 χρόνια περίπου, κανένας χώρος δεν ήταν καλός για καμάκι. Εδώ είναι πιο δύσκολα τα πράγματα. Εδώ δυστυχώς η κοινή παρέα είναι μπακουροπαρέα, ο,τι χειρότερο δηλαδή για να καμακώσεις. Και οι ελάχιστες περιπτώσεις πεσίματος σε άγνωστες ήταν ανεπιτυχείς.
Δεν ξέρω τι θα γινόταν βέβαια αν ήμουν Μπραντ Πιτ, Σπαλιάρας ή Τζέισον Μομόα. Ή αν είχα κάποια Ferrari παρκαρισμένη έξω από το bar, με το όνομά μου και τη φωτογραφία μου επάνω ...