Ας προσθέσω κάποιες σκέψεις:
1. Το μεγάλο πρόβλημα στο δημόσιο (κυρίως όμως στον ευρύτερο δημόσιο) τομέα δεν είναι οι αμοιβές, αλλά η αναξιοκρατία. Το πως μπήκε κάποιος και όχι το πόσα παίρνει. Κατα κανόνα στο δημόσιο ευνοούνται άνθρωποι χαμηλών προσόντων. Μπορεί άνετρα να δει κάποιος ΔΕ να παίρνουν 1300-1400 για απλή εργασία γραφείου ( σε ταμεία, δήμους, δέκο) τη στιγμή που επιστήμονες (όχι μηχανικοί, αλλά γιατροί, δοικητικοί, εκπαιδευτικοί και άλλοι επιστήμονες) αμοίβονται με λιγότερα από αυτά.
2. Μέσα στο δημόσιο επομένως, αφού ο εργοδότης είναι κοινός, μπορεί να δικαιούται κάποιος να φωνάζει για την ανισοκατανομή αμοιβών.
3. Γενικότερα η οικονομία (προσφορά /ζήτηση εργασίας) δε δουλεύει ούτε με κεντρικά καθοριζόμενες αμοιβές, ούτε με ευχολόγια ούτε με υποκειμενικά κριτήρια (π.χ. σπουδές, χρόνια υπηρεσίας, δυσκολία και κρισιμότητα δουλιάς). Αν στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί γιατροί αυτοί δε θα αμοιθφούν καλά στον ιδιωτικό τομέα. Αν σας πειράζει που παίρνει πολλά λεφτά ο Ρέμος και ο Νικοπολίδης μην ξαναπάτε σε σκυλάδικο και ποδόσφαιρο και μην αναλώνεστε σε ευχολόγια. Μόνο έτσι θα πέσουν οι αμοιβές τους.
4. Οι ατάκες του τύπου " να πάει ο βασικός μισθός" 1400 ευρώ δεν έχουν νόημα γιατί αυτό σημαίνει ότι οι τιμές θα διπλασιαστούν αυτόματα , λόγω ζήτησης.
5. Αυτό που μπορεί να κάνει ένας συνειδητός πολίτης είναι να πιέσει για τη μείωση της παραοικονομίας και την αύξηση της φορολογίας σε βορειοευρωπαϊκά επίπεδα για μεγαλομισθωτούς και μεγαλοσυνταξιούχους. Αν σταματήσει να έχει τόσα πολλά εισοδηματα (αφορολόγητα μερικές φορές) μια αξιοσέβαστη μερίδα συμπολιτών μας, τότε μπορεί και να συγκρατηθούν οι τιμές.
6. Στην οικονομία δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις....
7. Η ευθύνη του κράτους δεν είναι να κρατάει χαμηλά τις τιμές, αλλά να τσακίζει όποιον παρανομεί ( νοθεία, φοροδιαφυγή, καρτέλ κτλ)