Τα φοιτητικά μου χρόνια τα έζησα με συγκάτοικο παρότι ήμουν από Αθήνα γιατί ήθελα να φύγω από το σπίτι και να έχω μισθό γιατί τα οικονομικά του φάδερ ήταν μέτρια. Είχα πολύ ΟΚ χρήμα για φοιτητής και δεν πέρασα άσχημα γιατί η νύχτα τότε είχε ψωμί. Άργησε το πτυχίο λίγο αλλά δεν το μετάνιωσα ποτέ. Σε φοιτητοπάρτι από παρατάξεις, πολιτιστικές ομάδες κλπ. είχα πάει 2-3 φορές μόνο γιατί μου φαινόταν φθηνιάρικη διασκέδαση και είχα πρόσβαση σε παρέες με μεγαλύτερους λόγω δουλειάς που οι πιο πολλοί φοιτητές δεν είχαν, οπότε πήγαινα σε πιο καλά μαγαζιά όταν είχα χρόνο να βγω. Θυμάμαι μια φορά με είχαν πάει σε ένα πάρτι σε ένα κτήριο του ΕΚΠΑ του κέντρου και ήταν τύποι με περιπτερόμπυρες και στριφτά και μου έβγαζε μια λύπη η εικόνα. Οι φοιτητές που δουλεύουν ή έχουν το loan να πιέζει και εδώ και στο εξωτερικό (στο UK at least) έχουν άλλη νοοτροπία από τον Έλληνα επαρχιώτη που απλά τρώει τα έτοιμα. Απλά δεν μπορείς να το καταλάβεις αν έχεις ζήσει μόνο το δεύτερο.
Δε διαφωνώ, εγώ εστιάζω στο πόσο εύκολα τρως μουνί μέσα από αυτές τις έστω ντεκαντανς εκδηλώσεις, φοιτητικά πάρτυ, κλπ
Μιλάμε για πάρτυ με χιλιάδες άτομα όλοι ηλικίας 18-23, οι μισές γκόμενες και για καθημερινό τζέρτζελο, μαζώξεις σε σπίτια, πάρτυ γενεθλίων, άπλετος ελεύθερος χρόνος, κλπ
Ε, εκεί άμα έχεις δικό σου χώρο πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να μη γαμήσεις.
Αυτές οι ευκαιρίες μηδενίζονται ακαριαία όταν αποφοιτήσεις/περάσεις τα 25. Σαν ένας ολόκληρος κόσμος να σου κλείνει την πόρτα κατάμουτρα. Ό,τι πρόλαβες-πρόλαβες. Από κει και πέρα αρχίζει άλλο παίγνιο με εντελώς άλλα κριτήρια