Επισκέπτης
[size=22pt]H δημοσιοϋπαλληλία
αναστέλλει την πρόοδο.[/size]
[size=12pt]Αρνείται κάθε αλλαγή, εξορθολογισμό και εκσυγχρονισμό[/size]
Έπί τρία περίπου χρόνια, ή Κυβέρνησις Καραμανλή προσπαθεί νά κάνη κάποιες μεταρρυθμίσεις. 'Αλλά ό κυριώτερος αντίπαλος της είναι ή δημοσιοϋπαλληλία. Τά πάντα προσκρούουν σέ αυτήν. 'Ακόμη καί τό θέμα τής εκπαιδευτικής μεταρρυθμίσεως, κατά βάθος είναι σύγκρουσις μέ τήν δημοσιοϋπαλληλία.
Καθηγητές καί άρθρο 16
Ή παιδεία τελεί σέ αναβρασμό ουσιαστικώς από τήν ημέρα πού ή Κυβέρνησις εξήγγειλε τήν πρόθεση της νά άναθεωρηθή τό άρθρο 16. Καί αυτό πού έχει εν προκειμένω σημασία, είναι ότι ή αναθεώρησης του άρθρου 16 θίγει κυρίως τήν δημοσιοϋπαλληλία. Διότι κατά βάθος, ό λόγος γιά τόν όποιο θεσπίσθηκε καί υπάρχει στην σημερινή διατύπωση του τό άρθρο 16, είναι ή δημοσιοϋπαλληλική κατοχύρωσης τών καθηγητών καί τοϋ προσωπικού τών ΑΕΙ.
Υπενθυμίζεται ότι ή σχετική διάταξις περιελήφθη γιά πρώτη φορά στό Σύνταγμα τοϋ 1952. Τό άρθρο 16, μεταξύ άλλων όριζε:
«Τά ανώτατα εκπαιδευτικά Ιδρύματα αυτοδιοικούνται υπό τήν έποπτείαν τοΰ Κράτους, οί δε καθηγηταί τούτων είναι δημόσιοι υπάλληλοι».
Στό δέ Σύνταγμα τοΰ 1975, πού ώς προς τό άρθρο 16 δέν έχει αλλάξει, οί σχετικές διατάξεις συμπληρώθηκαν ώς εξής:
«Οί καθηγητές τών ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων είναι δημόσιοι λειτουργοί. Τό υπόλοιπο διδακτικό προσωπικό τους επιτελεί επίσης δημόσιο λειτούργημα.
Οι καθηγητές τών ανώτατων εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων δέν μπόρουν να παφθουν προτού λήξει ο χρόνος υπηρεσίας τους».
Είναι επομένως ολοφάνερο ότι ή κυρία αίτια όλης αυτής τής άναστατώσεως πού δημιουργήθηκε στον χώρο τής ανωτάτης εκπαιδεύσεως, ήταν τό γεγονός ότι έθίγοντο κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι. Διότι παρ' ότι οί συγκεκριμένες αυτές διατάξεις δέν πρόκειται νά αλλάξουν, πρακτικώς ή δυνατότης ιδρύσεως μή
κρατικών πανεπιστημίων περιορίζει τό δημοσιοϋπαλληλικό μονοπώλιο τών καθηγητών.
Τό καθηγητικό κατεστημένο αισθάνθηκε ότι απειλούνται τά προνόμια του: Ή μονιμότης, ή πλημμελής άξιολόγησις, ή δυνατότης πολυθεσίας καί πολλά άλλα. "Ωθησε λοιπόν τους φοιτητές νά δώσουν υπέρ πάντων αγώνα, ώστε νά περιφρουρηθή ό «δημόσιος χαρακτήρας» τών πανεπιστημίων. 'Αλλά κατά βάθος οί καθηγητές επεδίωκαν νά μήν θιγή ό «δημοσιοϋπαλληλικός» χαρακτήρας τής δικής τους απασχολήσεως.
'Αλλά καί πέρα από τό άρθρο 16, ή διαμάχη γιά τόν Νόμο-πλαίσιο τών ΑΕΙ, πάλι δημοσίους υπαλλήλους άφορα. Διότι αρκετές από τίς διατάξεις τοϋ κατατεθέ¬ντος νομοσχεδίου αναφέρονται καί ρυθμίζουν τό κα¬θεστώς πού διέπει τό προσωπικό τών πανεπιστημίων.
Σύγκρουσις γιά τά «κεκτημένα»
Οί περισσότερες συγκρούσεις πού έχουν προκληθή από κυβερνητικές αποφάσεις, άφοροΰν τά κε-κτημένα δικαιώματα τής δημοσιοϋπαλληλίας. Οί μισθοί, οί αυξήσεις, τά επιδόματα, τό ασφαλιστικό, τά όρια ηλικίας, οί συντάξεις, όλα είναι θέματα πού άφοροΰν πρωτίστως τους απασχολουμένους στον στενό ή ευρύτερο δημόσιο τομέα. Καί οί μεγάλες αντιδράσεις από αυτούς προέρχονται. Οί απασχολούμενοι στον ιδιωτικό τομέα δέν έχουν περιθώρια νά αντιδράσουν.
'Αλλά καί ή άλλη μεγάλη πηγή συγκρούσεων -οί Ιδιωτικοποιήσεις- τά συμφέροντα τών κρατικοδίαιτων θίγει. Τά διαδραματισθέντα λ.χ. στον ΟΤΕ, άφοροϋσαν στην κατοχύρωση κάποιων «κεκτημένων» τοϋ προσωπικού του. Γιώ νά συνταξιοδοτηθούν πρόωρα περίπου πέντε χιλιάδες υπάλληλοι, πού σέ κάθε ιδιωτική επι¬χείρηση θά είχαν άπολυθή, τό κοινωνικό σύνολο επιβαρύνθηκε μέ απίστευτα ποσά. Ήταν τέτοια ή δύναμις τής συντεχνίας, ώστε επέβαλε τους όρους της.
Σχεδόν όλα τά θέματα πού ανακύπτουν καθημε-ρινώς, υποκρύπτουν κάποια σύγκρουση μεταξύ τής δημοσιοϋπαλληλίας καί τών υπολοίπων Ελλήνων. Στην
χώρα μας εργάζονται περίπου 4 εκατομμύρια άτομα στον Ιδιωτικό τομέα γιά νά συντηρούνται περίπου 1 εκατομμύριο άλλοι τοΰ δημοσίου τομέως. Ή μεταξύ τους σύγκρισις είναι καταλυτική:
-Οί τοϋ ιδιωτικού τομέως εργάζονται σκληρά, κάποιες φορές καί απάνθρωπα, άλλα ζουν ύπό τό φάσμα τής απολύσεως.
-Οί τοΰ δημοσίου τομέως εργάζονται αναλογικά πολύ λιγότερο καί έχουν απολύτως κατοχυρωμένη τήν μονιμότητα τους.
Λυσσαλέες αντιδράσεις
Αυτή είναι ή πραγματικότης δπως έχει διαμορφωθή στον τόπο μας μετά την επέλαση τοΰ κρατικο-σοσιαλισμοΰ επί τρεις σχεδόν δεκαετίες. Καί αυτό είναι τό σύστημα τό όποιο εκλήθη καί προσπαθεί νά άλλάξη ή Κυβέρνησις της Νέας Δημοκρατίας κατά τήν τελευταία τριετία. Έξ ου καί οί λυσσαλέες αντιδράσεις, οί όποιες προέρχονται κατά συντριπτική πλειονότητα άπό τήν ύπό ευρεία έννοια δη-μοσιοϋπαλληλία.
Ή δημοσιοϋπαλληλία είναι ή κατηγορία εργαζομένων πού ευνοήθηκε όσο καμμία άλλη στην χώρα μας, κατά τίς τρεις αυτές δεκαετίες. Είναι ή κατηγορία τήν οποία ουσιαστικά εκμαύλισε ή πολιτική τοϋ ΠΑΣΟΚ: Περισσότερος συνδικαλισμός, λιγώτερη εργασία. Είναι ή κατηγορία εργαζομένων πού έχει εξαναγκάσει καί τους σημερινούς υπουργούς νά αφιερώνουν τό μεγαλύτερο μέρος τοϋ χρόνου τους στά δικά της θέματα.
Ή κατάστασις έχει πλέον φθάνει στό απροχώρητο. Σέ μίά εποχή πού ολόκληρος ό κόσμος προοδεύει μέ εντυπωσιακούς ρυθμούς, ή Ελλάς χάνει διαρκώς έδαφος στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας καί πλούτου, διότι ασχολείται μέ τήν δημοσιοϋπαλληλία. Ή οποία, προκειμένου νά μή θιγούν τά προνόμια της, αρνείται κάθε αλλαγή, κάθε έξορθολογισμό, κάθε εκσυγχρονισμό. Καί έτσι κρατάει ολόκληρη τήν κοινωνία πίσω.
(Από τη σημερινή ΕΣΤΙΑ)
αναστέλλει την πρόοδο.[/size]
[size=12pt]Αρνείται κάθε αλλαγή, εξορθολογισμό και εκσυγχρονισμό[/size]
Έπί τρία περίπου χρόνια, ή Κυβέρνησις Καραμανλή προσπαθεί νά κάνη κάποιες μεταρρυθμίσεις. 'Αλλά ό κυριώτερος αντίπαλος της είναι ή δημοσιοϋπαλληλία. Τά πάντα προσκρούουν σέ αυτήν. 'Ακόμη καί τό θέμα τής εκπαιδευτικής μεταρρυθμίσεως, κατά βάθος είναι σύγκρουσις μέ τήν δημοσιοϋπαλληλία.
Καθηγητές καί άρθρο 16
Ή παιδεία τελεί σέ αναβρασμό ουσιαστικώς από τήν ημέρα πού ή Κυβέρνησις εξήγγειλε τήν πρόθεση της νά άναθεωρηθή τό άρθρο 16. Καί αυτό πού έχει εν προκειμένω σημασία, είναι ότι ή αναθεώρησης του άρθρου 16 θίγει κυρίως τήν δημοσιοϋπαλληλία. Διότι κατά βάθος, ό λόγος γιά τόν όποιο θεσπίσθηκε καί υπάρχει στην σημερινή διατύπωση του τό άρθρο 16, είναι ή δημοσιοϋπαλληλική κατοχύρωσης τών καθηγητών καί τοϋ προσωπικού τών ΑΕΙ.
Υπενθυμίζεται ότι ή σχετική διάταξις περιελήφθη γιά πρώτη φορά στό Σύνταγμα τοϋ 1952. Τό άρθρο 16, μεταξύ άλλων όριζε:
«Τά ανώτατα εκπαιδευτικά Ιδρύματα αυτοδιοικούνται υπό τήν έποπτείαν τοΰ Κράτους, οί δε καθηγηταί τούτων είναι δημόσιοι υπάλληλοι».
Στό δέ Σύνταγμα τοΰ 1975, πού ώς προς τό άρθρο 16 δέν έχει αλλάξει, οί σχετικές διατάξεις συμπληρώθηκαν ώς εξής:
«Οί καθηγητές τών ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων είναι δημόσιοι λειτουργοί. Τό υπόλοιπο διδακτικό προσωπικό τους επιτελεί επίσης δημόσιο λειτούργημα.
Οι καθηγητές τών ανώτατων εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων δέν μπόρουν να παφθουν προτού λήξει ο χρόνος υπηρεσίας τους».
Είναι επομένως ολοφάνερο ότι ή κυρία αίτια όλης αυτής τής άναστατώσεως πού δημιουργήθηκε στον χώρο τής ανωτάτης εκπαιδεύσεως, ήταν τό γεγονός ότι έθίγοντο κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι. Διότι παρ' ότι οί συγκεκριμένες αυτές διατάξεις δέν πρόκειται νά αλλάξουν, πρακτικώς ή δυνατότης ιδρύσεως μή
κρατικών πανεπιστημίων περιορίζει τό δημοσιοϋπαλληλικό μονοπώλιο τών καθηγητών.
Τό καθηγητικό κατεστημένο αισθάνθηκε ότι απειλούνται τά προνόμια του: Ή μονιμότης, ή πλημμελής άξιολόγησις, ή δυνατότης πολυθεσίας καί πολλά άλλα. "Ωθησε λοιπόν τους φοιτητές νά δώσουν υπέρ πάντων αγώνα, ώστε νά περιφρουρηθή ό «δημόσιος χαρακτήρας» τών πανεπιστημίων. 'Αλλά κατά βάθος οί καθηγητές επεδίωκαν νά μήν θιγή ό «δημοσιοϋπαλληλικός» χαρακτήρας τής δικής τους απασχολήσεως.
'Αλλά καί πέρα από τό άρθρο 16, ή διαμάχη γιά τόν Νόμο-πλαίσιο τών ΑΕΙ, πάλι δημοσίους υπαλλήλους άφορα. Διότι αρκετές από τίς διατάξεις τοϋ κατατεθέ¬ντος νομοσχεδίου αναφέρονται καί ρυθμίζουν τό κα¬θεστώς πού διέπει τό προσωπικό τών πανεπιστημίων.
Σύγκρουσις γιά τά «κεκτημένα»
Οί περισσότερες συγκρούσεις πού έχουν προκληθή από κυβερνητικές αποφάσεις, άφοροΰν τά κε-κτημένα δικαιώματα τής δημοσιοϋπαλληλίας. Οί μισθοί, οί αυξήσεις, τά επιδόματα, τό ασφαλιστικό, τά όρια ηλικίας, οί συντάξεις, όλα είναι θέματα πού άφοροΰν πρωτίστως τους απασχολουμένους στον στενό ή ευρύτερο δημόσιο τομέα. Καί οί μεγάλες αντιδράσεις από αυτούς προέρχονται. Οί απασχολούμενοι στον ιδιωτικό τομέα δέν έχουν περιθώρια νά αντιδράσουν.
'Αλλά καί ή άλλη μεγάλη πηγή συγκρούσεων -οί Ιδιωτικοποιήσεις- τά συμφέροντα τών κρατικοδίαιτων θίγει. Τά διαδραματισθέντα λ.χ. στον ΟΤΕ, άφοροϋσαν στην κατοχύρωση κάποιων «κεκτημένων» τοϋ προσωπικού του. Γιώ νά συνταξιοδοτηθούν πρόωρα περίπου πέντε χιλιάδες υπάλληλοι, πού σέ κάθε ιδιωτική επι¬χείρηση θά είχαν άπολυθή, τό κοινωνικό σύνολο επιβαρύνθηκε μέ απίστευτα ποσά. Ήταν τέτοια ή δύναμις τής συντεχνίας, ώστε επέβαλε τους όρους της.
Σχεδόν όλα τά θέματα πού ανακύπτουν καθημε-ρινώς, υποκρύπτουν κάποια σύγκρουση μεταξύ τής δημοσιοϋπαλληλίας καί τών υπολοίπων Ελλήνων. Στην
χώρα μας εργάζονται περίπου 4 εκατομμύρια άτομα στον Ιδιωτικό τομέα γιά νά συντηρούνται περίπου 1 εκατομμύριο άλλοι τοΰ δημοσίου τομέως. Ή μεταξύ τους σύγκρισις είναι καταλυτική:
-Οί τοϋ ιδιωτικού τομέως εργάζονται σκληρά, κάποιες φορές καί απάνθρωπα, άλλα ζουν ύπό τό φάσμα τής απολύσεως.
-Οί τοΰ δημοσίου τομέως εργάζονται αναλογικά πολύ λιγότερο καί έχουν απολύτως κατοχυρωμένη τήν μονιμότητα τους.
Λυσσαλέες αντιδράσεις
Αυτή είναι ή πραγματικότης δπως έχει διαμορφωθή στον τόπο μας μετά την επέλαση τοΰ κρατικο-σοσιαλισμοΰ επί τρεις σχεδόν δεκαετίες. Καί αυτό είναι τό σύστημα τό όποιο εκλήθη καί προσπαθεί νά άλλάξη ή Κυβέρνησις της Νέας Δημοκρατίας κατά τήν τελευταία τριετία. Έξ ου καί οί λυσσαλέες αντιδράσεις, οί όποιες προέρχονται κατά συντριπτική πλειονότητα άπό τήν ύπό ευρεία έννοια δη-μοσιοϋπαλληλία.
Ή δημοσιοϋπαλληλία είναι ή κατηγορία εργαζομένων πού ευνοήθηκε όσο καμμία άλλη στην χώρα μας, κατά τίς τρεις αυτές δεκαετίες. Είναι ή κατηγορία τήν οποία ουσιαστικά εκμαύλισε ή πολιτική τοϋ ΠΑΣΟΚ: Περισσότερος συνδικαλισμός, λιγώτερη εργασία. Είναι ή κατηγορία εργαζομένων πού έχει εξαναγκάσει καί τους σημερινούς υπουργούς νά αφιερώνουν τό μεγαλύτερο μέρος τοϋ χρόνου τους στά δικά της θέματα.
Ή κατάστασις έχει πλέον φθάνει στό απροχώρητο. Σέ μίά εποχή πού ολόκληρος ό κόσμος προοδεύει μέ εντυπωσιακούς ρυθμούς, ή Ελλάς χάνει διαρκώς έδαφος στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας καί πλούτου, διότι ασχολείται μέ τήν δημοσιοϋπαλληλία. Ή οποία, προκειμένου νά μή θιγούν τά προνόμια της, αρνείται κάθε αλλαγή, κάθε έξορθολογισμό, κάθε εκσυγχρονισμό. Καί έτσι κρατάει ολόκληρη τήν κοινωνία πίσω.
(Από τη σημερινή ΕΣΤΙΑ)
