Ο Φρόυντ απέδειξε ότι υπάρχει ειδικός μηχανισμός που δεν μας αφήνει να δούμε την αλήθεια, όταν αυτή δεν μας αρέσει. Κάτι που σε ένα φίλο μας θα το δούμε αμέσως, όταν συμβαίνει σε μας δεν μπορούμε να το καταλάβουμε, ουσιαστικά αυτοτυφλωνόμαστε. Αν δεν το κάνουμε, κινδυνεύει η αυτοεκτίμησή μας, κι αν πέσει αυτή, τότε η κατάρρευση, κατάθλιψη κλπ είναι κοντά. Έχω γνωρίσει συναδέλφους που, στις καλές εποχές, καυχιόντουσαν ότι έβγαλαν ένα πιπινάκι στα μπουζούκια, άλλοι ότι πέρασαν ένα ονειρεμένοι σαββατοκύριακο σε νησί με κάποια πιτσιρίκα. Όταν τους έβγαζα κοστολόγιο πάνω από 200€ για την πρώτη περίπτωση και πάνω από 300€ για τη δεύτερη και σημείωνα ότι με αυτά τα λεφτά θα μπορούσαν να πάρουν μια ρωσίδα από αυτές που σου κόβουν την ανάσα από φυσική εμφάνιση και το sex μαζί τους θα το θυμόντουσαν μέχρι να πεθάνουν, αντιδρούσαν λέγοντας - μα αυτές είναι πόρνες!!! Μάλιστα εκνευριζόντουσαν άσχημα όταν τους επεσήμαινα ότι αν δεν έδιναν αυτά τα λεφτά που χάλασαν σε λουλούδια, κεράσματα, δώρα, ξενοδοχεία κλπ δεν υπήρχε καμία περίπτωση το πιπινάκι να τους καθότανε!!! Δεν θέλανε να παραδεχτούν ότι και στις δύο περιπτώσεις το μόνο που μέτραγε ήταν το χρήμα. Το ότι δεν δίνανε μετρητά, τους άφηνε την ψευδαίσθηση ότι δεν πληρώνανε, αλλά ότι ήτανε κουβαρντάδες!!! Υπάρχει έν πολύ χαρακτηριστικό τραγούδι των Fleetwood Mac, Tell me lies, tell me lies, tell me sweet little lies. Ο άνθρωπος προτιμάει ένα γλυκό ψέμα, παρά μια σκληρή αλήθεια. Και το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι κάποιοι που στα χρόνια μου ονομάζαμε γκομενοβοσκούς αγόραζαν ένα αμάξι, το φόρτωναν με τρεις- τέσσερις γκόμενες και τους έκαναν τον ταξιτζή, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή στο μακρινό μέλλον θα γαμούσανε κάποια από αυτές, πράγμα που δεν γινότανε ποτέ. Δεν είχανε τα κότσια αυτά τα λεφτά που χαλάγανε στις βενζίνες κλπ να τα δώσουν σε μια πόρνη, ώστε τουλάχιστον να είναι σεξουαλικά καλυμμένοι.