Εν αρχή ην ο Λόγος
Τα emoji τα αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι όχι τόσο γιατί δείχνουν αδυναμία έκφρασης, αλλά γιατί προσβάλουν και την αισθητική του γραπτού λόγου.
Είναι ευκολία.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια καταδεικνύουν και μια κεκαλυμμένη απαξία προς το πρόσωπο των άλλων συνομιλητών.
Όμως:
«Εν αρχή ήταν ο Λόγος, και ο Λόγος ήταν ως προς τον Θεό, και Θεός ήταν ο Λόγος,»
(Κατά Ιωάννη 1,1-18)
«Ο Λόγος ήν ίδιον του Θεού και ο Θεός ήν ο Λόγος» διαβάζουμε στο περίφημο χωρίο στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο.
Ο Λόγος αποτελεί εκδήλωση θεϊκής σοφίας και παντοδυναμίας. «Και είπεν ο Θεός: γεννηθήτω φως και εγένετο το φως».
Στην ανθρώπινη φύση ο Λόγος είναι ίδιου του Ανθρώπου και ο Άνθρωπος ην ο Λόγος.
Λόγος είναι η γλώσσα επικοινωνίας, οι λέξεις, η αιτία, ο σκοπός, η υπόσχεση, ο ισχυρισμός, το αποτέλεσμα κ.ά.
Συνεπώς, ο Λόγος είναι ίδιον του ανθρώπου που σκέπτεται ορθά, σύμφωνα με τους κανόνες της φύσης, της επιστήμης και της νέας τεχνολογικής πραγματικότητας που μας περιβάλει.
Υπάρχει βέβαια σε αντίθεση και το φαντασιακό, το παράλογο που δεν συμβαδίζει με τους ως άνω κανόνες.
Και κάπου εκεί μπαίνουν τα emoji στον (γραπτό) διάλογο με τις γυναίκες, που όντως εκ φύσεως φαντασιακά πλάσματα, γεμίζουν τα όποια κενά λογικής, με τις πιθανές φανταστικές τους απαντήσεις του συνομιλητή τους.
Και έτσι χωρίς καλά - καλά να το καταλάβουν και οι ίδιες τσιμπάνε το δόλωμα. Άλλος βρίσκονται «τσιμπημένες» με τον εκάστοτε συνομιλητή τους.
Εδώ όμως νομίζω, μιλάμε άντρες αναμεταξύ μας...
Έτσι δεν είναι;
Όχι malcolm x, δεν μιλάμε άντρες αναμεταξύ μας, ούτε και γυναίκες όμως.
Γιατί οι περισσότεροι είναι μπέμπηδες.
Δεν σου 'χει σκάσει ποτέ καμιά ιδέα απ' το πουθενά, καμιά έκλαμψη, καμιά επιφοίτηση που λέμε; Δεν είναι τίποτα άλλο απ' την ενορατική μας γνώση, την ικανότητα δηλαδή με την οποία γνωρίζουμε πράγματα και καταστάσεις χωρίς να χρησιμοποιούμε έλλογα μέσα.
Βέβαια ακριβώς επειδή δεν χρησιμοποιούμε έλλογα μέσα, κι επειδή συγχρόνως υποκείμεθα σε ποικίλους κοινούς τόπους εξυπηρετώντας αβίαστα την προσχηματισμένη μας κρίση για ένα σωρό καταστάσεις και πράγματα,
περνώντας τη βάσανο της διερεύνησης και της αμφιβολίας για άσκοπη σπατάλη δυνάμεων, για καπρίτσιο, κι εντέλει για αδυναμία,
η ενορατική μας γνώση, εκείνη που αποφαίνεται για πρόσωπα και καταστάσεις συναισθητικά, μας συμπαρασύρει σε ολέθρια συμπεράσματα, τα οποία δεν προδίδουν τίποτα άλλο από τη γενικευμένη βλακεία που έχουμε ασπαστεί από την παιδική μας ηλικία ως την ωριμότητα κι ακόμα παραπέρα.
Βέβαια η άκριτη εμπιστοσύνη στην ενορατική μας γνώση καθηλώνει τη ζωή μας στην παιδική μας ηλικία εσαεί, κι ας παίζουμε τα στρατιωτάκια, κι ας ρίχνουμε ψήφους στην κάλπη, κι ας ανεμίζουμε σημαίες οποιουδήποτε χρώματος.
Αρκεί να προκύψει η περίσταση κατά την οποία σε καλεί επιτέλους το πεπρωμένο για να μιλήσεις, να πάρεις θέση, απολογούμενος ή/και υπερασπιζόμενος την ιδιοσυστασία σου, τη μοναδικότητά σου,
για να μιλήσουν χιλιάδες άλλοι αντί εσού, με τη φωνή ενός μπέμπη.
Όταν μιλάει η συνείδηση, malcolm x, ποτέ δεν ψεύδεται.
Να το θυμάσαι αυτό.
