Η πεντάλφα πρωτοεμφανίστηκε στη Μεσοποταμία και στους Σουμέριους. Επίσης την χρησιμοποιούσαν συμβολικά στην Αρχαία Ελλάδα και στη Βαβυλωνία. Στους Βαβυλώνιους κάθε άκρη της ήταν και μία από τις κατευθύνσεις «πάνω, κάτω, αριστερά, δεξιά, μπροστά». Αυτές τις κατευθύνσεις συνέδεαν με τους πέντε πλανήτες: Δία, Κρόνο, Αφροδίτη, Άρη, Ερμή. Στην Ελλάδα οι πρώτοι που ασχολήθηκαν ενδελεχώς με αυτό το σύμβολο ήταν ο Πυθαγόρας και οι Πυθαγόρειοι φιλόσοφοι οι οποίοι το ονόμαζαν πεντάγραμμο. Ακολουθώντας δε τον συμβολισμό του, το ονόμαζαν Υγίεια. Στο σύμβολο αυτό έβλεπαν, λόγω των γεωμετρικών του ιδιοτήτων, μια μαθηματική τελειότητα όπως την εκδήλωση της 'Χρυσής Τομής' και το ότι το πεντάγωνο αποτελεί μία των πλευρών του τέλειου Δωδεκάεδρου που αποτελούσε γι' αυτούς το σύμβολο του Αιθέρα.
Οι Νεοπυθαγόρειοι συμβόλιζαν τις άκρες του με τα τέσσερα στοιχεία της φύσης και την πέμπτη με το θείο:
Ύδωρ
Γαία
Ιδέα ή Ιερόν
Ειλή (θερμότητα του ήλιου)
Αήρ