Λοιπόν, συνεχίζω.
Στις 25/01/2012 στις 11:20 ξεκίνησα από το σπίτι μου, κουβαλώντας όπως πάντα και την πράσινη συνεδριακή μου τσάντα με του Γύπα τα εννιάμερα, με προορισμό το στούντιο της Βριλησσού 36. Ήθελα να πάρω μια τελευταία δόση στοργής και αγάπης, πριν φύγω για τα ξένα.
Στις 11:27 βρισκόμουν έξω από τα ΚΑΠΗ. Ήθελα να περάσω από εκεί, για να πω ένα τελευταίο αντίο στην κυρία Νίκη (εφόσον κατά πάσα πιθανότητα, το Μάρτη θα βρίσκεται στην Καρδίτσα). Ωστόσο, όταν ρώτησα την υπάλληλο της υποδοχής, μου απάντησε ότι η κυρία Νίκη δεν είχε έρθει ακόμα. Αμέσως την πήρα τηλέφωνο, αλλά δεν την βρήκα σπίτι. «Θα έχει πάει για ψώνια» σκέφτηκα.
Στις 11:45 πέρασα από το μαγαζί της αγελάδας, για να αγοράσω ένα πακέτο χαρτομάντηλα. Μόλις ολοκληρώθηκε η οικονομική συναλλαγή, της πρότεινα να καθίσω δίπλα της, για να της κάνω παρέα (αυτή τη φορά ήταν μόνη της στο μαγαζί). Η αγελάδα φυσικά, δέχτηκε. Έτσι λοιπόν, καθίσαμε δίπλα-δίπλα και κουβεντιάσαμε. Εννοείται βέβαια ότι η συζήτηση διανθίστηκε και από τις γνωστές ερωτικές χειρονομίες. Δυστυχώς όμως, μετά από 10 λεπτά, ήρθε μια φίλη της, η οποία μόλις μας είδε μαζί είπε «Τι έγινε Ματίνα; Νεαρούλης; Νεαρούλης;». Μόλις φυσικά είδα την γλωσσού φίλη, χαιρέτησα και έστριψα αλά Γαλλικά.
Στις 12:30 έφτασα στο στούντιο της Σταυρούλας. Κάθισα παρέα με τη Σταυρούλα μέχρι τις 12:45 και από τις 13:15 μέχρι τις 14:05. Η κατάληξη στο σεξ, ήταν εκσπερμάτωση στο πόδι της ιερόδουλης. Περιέγραψα με λεπτομέρειες στη Σταυρούλα την αχαριστία της κυρίας Νίκης και τη στενοχώρια, που αισθανόμουν. Η Σταυρούλα μου καθάρισε τα γυαλιά, μου τραγούδησε το τραγούδι «Ένα μικρό κρεμμύδι, γκέο, βαγκέο» και μου κράταγε τα χεράκια. Μου μίλησε πολύ στοργικά και μου συμπαραστάθηκε. Επιπλέον μου έδωσε τις ευχές της, για τη διαμονή και τις σπουδές μου στην Αγγλία. Εγώ με τη σειρά μου, της φίλαγα συνεχώς τα χεράκια, την αγκάλιαζα με στοργή, την κοιτούσα δακρυσμένος και της έλεγα «Σε αγαπάω καρδούλα μου. Η Παναγίτσα να σε έχει καλά».
Στις 14:06 πήρα τηλέφωνο τη μαμά μου, για να την ενημερώσω για την επιτυχή έκβαση της στουντιότσαρκας και για την επιστροφή μου στο σπίτι.
Στις 14:08, κοίταξα τον ουρανό με θλιμμένο βλέμμα, σιγοψυθίρισα «Γιατί θεέ μου» και πήρα τηλέφωνο την κυρία Νίκη. Ήθελα να τη ρωτήσω, πότε θα ξαναπήγαινε στα ΚΑΠΗ, για να συναντιόμασταν μια τελευταία φορά. Ο διάλογος, που ακολούθησε, ήταν ο εξής:
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Εμπρός; Ποιος είναι;
ΤΑΚΜΑΝ: Ο Δημήτρης είμαι. Σε πήρα να σου πω ότι πέρασα από τη λέσχη σήμερα στις 11:30, αλλά δεν σε βρήκα.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Είχα κατέβει στο κέντρο για να κάνω εξετάσεις αίματος (φαντάζομαι πόσοι αράπηδες και Πακιστανοί θα της έκαναν bic-bic στο τρόλεϊ).
ΤΑΚΜΑΝ: Γιατί; Τι έχεις (ο τόνος της φωνής μου ήταν συμπονετικός);
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Τα αποτελέσματα θα τα πάρω αύριο το πρωί.
ΤΑΚΜΑΝ: Πραγματικά σου εύχομαι περαστικά (αν και η κυρία Νίκη δεν μου είχε φερθεί καλά, εκείνη τη στιγμή σχεδόν έκλαιγα από τη στενοχώρια μου).
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: (μορφασμός Γύπα).
ΤΑΚΜΑΝ: Χθες πάντως ωραία δεν περάσαμε;
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Καλά ήταν.
ΤΑΚΜΑΝ: Και στην Τασούλα μην πεις. Μια χαρά της φέρθηκα.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Όχι δεν λέω. Τώρα όμως, είμαι κουρασμένη. Άσε με ήσυχη (ο τόνος της φωνής της ήταν απότομος και νευρικός).
ΤΑΚΜΑΝ: Συγχώρεσέ με σε παρακαλώ.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: (έκλεισε το τηλέφωνο).
Στις 14:44 έφτασα σπίτι. Αμέσως έκανα ντους και έφαγα για μεσημέρι. Η μεσημεριανή σιέστα συνοδεύτηκε από αρκετά δάκρυα και μια αίσθηση αδικίας. Ενώ εγώ συμπεριφέρομαι άψογα στην κυρία Νίκη, αυτή μου συμπεριφέρεται τον τελευταίο καιρό σαν να είμαι σκουπίδι. Το παίζει και θεούσα και από πάνω.
Στις 19:00 είχα κανονίσει με την Ουκρανέζα (μια συμφοιτήτριά μου από το ΠΜΣ Εφαρμοσμένη Στατιστική) να βγούμε για καφέ στη Βικτώρια. Ξεκίνησα από το σπίτι μου στις 18:10. Στις 18:14 βρισκόμουν ήδη έξω από τα ΚΑΠΗ. Από το τζάμι είχα εντοπίσει ήδη τη φάτσα της κυρίας Νίκης. Όταν ρώτησα τον ποντικομούρη υπάλληλο επί της υποδοχής, αν ήταν εκεί η κυρία Νίκη, με ρώτησε «Η κυρία Νίκη είναι υπάλληλος; Γιατί εγώ δεν γνωρίζω καμία με αυτό το όνομα». Ωστόσο, μου έδωσε την άδεια για να περάσω μέσα.
Μόλις μπήκα μέσα, αντίκρυσα την κυρία Νίκη να πίνει καφέ με 5 φιλενάδες της. Η στιχομυθία, που ακολούθησε, ήταν η εξής:
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Τι κάνεις εσύ εδώ;
ΤΑΚΜΑΝ: Πέρασα για να σου πω αντίο.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Ποιος φεύγει;
ΤΑΚΜΑΝ: Εγώ το Σάββατο πάω Αγγλία και εσύ σύντομα θα πας Καρδίτσα.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Εντάξει δεν φέυγω ακόμα. Κάθισε τώρα, αφού ήρθες (η κυρία Νίκη με κοίταξε με ξινισμένα μούτρα).
ΤΑΚΜΑΝ: Γιατί με κοιτάς έτσι; Δε χάρηκες που ήρθα;
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Όχι δεν χάρηκα, αλλά αφού ήρθες, κάτσε.
ΤΑΚΜΑΝ: Να ξέρεις ότι ο θεός τιμωρεί την αχαριστία.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Δεν πειράζει. Ας με τιμωρήσει.
ΤΑΚΜΑΝ: Τέλος πάντων. Αφού είμαι ανεπιθύμητος, φεύγω. Αλλά θέλω να μου εξηγήσεις ένα πράγμα. Γιατί την τελευταία εβδομάδα έχει αλλάξει η συμπεριφορά σου και μου συμπεριφέρεσαι τόσο άσχημα; Τι σου έκανα;
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Ούτε εσύ μου έκανες τίποτα, ούτε εγώ σου έκανα τίποτα. Απλά δεν γουστάρω να κάνω παρέα με άντρες. Να βρεις κοπέλα να κάνεις παρέα.
ΤΑΚΜΑΝ: Με στενοχώρησες τώρα.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: (μορφασμός ροφού).
ΤΑΚΜΑΝ: Καλά. Θα σε πάρω τηλέφωνο τη Δευτέρα από Αγγλία, να τα πούμε.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Όχι, να μη με πάρεις.
ΤΑΚΜΑΝ: Πότε να σε πάρω;
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Ποτέ σου (εκείνη τη στιγμή, η κυρία Νίκη χτύπησε γροθιά στο τραπέζι).
ΤΑΚΜΑΝ: ΟΚ. Φεύγω.
Στις 18:26 πήρα τηλέφωνο τη Σταυρούλα για παρηγοριά. Η Σταυρούλα μου είπε «Δεν αξίζει να στενοχωριέσαι για αυτή. Εσύ είσαι σπουδαίος. Πας για διδακτορικό τώρα».
Στη βόλτα με την Ουκρανέζα, ήμουν πολύ δύσθυμος. Η συζήτηση στράφηκε πιο πολύ σε επαγγελματικά, γιατί εκείνη τη στιγμή δεν είχα καθόλου διάθεση για χαβαλέ.
Ο βραδυνός ύπνος συνοδεύτηκε από πολύ κλάμα και δάκρυα.
Η σχέση μου με την κυρία Νίκη έκλεισε οριστικά στις 26/01/2012. Αύριο θα παραθέσω στο site, την τελευταία τηλεφωνική συνομιλία, που είχα μαζί της.
Ακούω σχόλια.
