Λοιπον.
Μαζεψα σε ΕΝΑ ποστ την ιστορια του φιλτατου ΤΑΚΜΑΝ....
Οποιος εχει ορεξη ας ξεκινησει:
ΠΑΜΕ:
Μαζεψα σε ΕΝΑ ποστ την ιστορια του φιλτατου ΤΑΚΜΑΝ....
Οποιος εχει ορεξη ας ξεκινησει:
ΠΑΜΕ:
Στο παρόν thread θα περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια την ερωτική μου ζωή και την ψυχολογική μου κατάσταση για το διάστημα 05/01/2012 - 28/01/2012. Στις στουντιότσαρκες θα αναφερθώ πολύ συνοπτικά και δεν θα γράψω ξεχωριστή κριτική, γιατί από αύριο αρχίζει το εξάμηνο στο Southampton University (οπότε θα έχω αυξημένες υποχρεώσεις).
Λοιπόν ξεκινάω.
Στις 05/01/2012 στις 12:37 εξήλθα από το στούντιο της οδού Πιπίνου 118. Αμέσως μετά πήρα τηλέφωνο τον Γιοντώ, για να κανονίσουμε έξοδο. Στις 13:25 έφτασα έξω από την εξόπορτα της πολυκατοικίας μου. Μόλις μπήκα μέσα, αντίκρυσα την κυρία Νίκη με την Ελένη (μια γεροντοκόρη γειτόνισσα) να βγαίνουν παρέα από την πολυκατοικία. Η κυρία Νίκη φορούσε ένα καφέ ακριβό κουστούμι, μια μαύρη φούστα, τακούνια και φυσικά τα γνωστά πολυφλεκτικά κοσμήματα. Αν και καρκίνος στο ζώδιο, περπατούσε επιβλητικά, εκπέμποντας κύρος και αυτοπεποίθηση και στιγμιαία μου έβγαλε την αύρα της Άγκελας Μέρκελ. Σε αντίθεση με την κυρία Νίκη, η Ελένη ήταν όπως πάντα, πολύ πρόχειρα ντυμένη. Φορούσε ένα μαύρο μπουφάν, τζην και ήταν αχτένιστη. Το γεγονός ότι είδα την κυρία Νίκη με παρέα και όχι μόνη της, δεν με χαροποίησε. Παρόλα αυτά, μόλις την είδα, οι καρδιακοί παλμοί μου αυξήθηκαν κατακόρυφα. Η στιχομυθία, που ακολούθησε, ήταν η εξής:
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Πού πας; Σε τσάκωσα. Έλεγα «δεν θα σε πετύχω και εσένα»;
ΤΑΚΜΑΝ: (γελούσα σαν κορνούτος).
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Τι κάνεις;
ΤΑΚΜΑΝ: Απολαμβάνω τη διαμονή μου στην Αθήνα.
ΕΛΕΝΗ: Πού είχες πάει (η Ελένη είναι κουτσομπόλα και αδιάκριτη);
ΤΑΚΜΑΝ: Βγήκα βόλτα (σιγά μην έδινα και αναφορά ότι πήγα στουντιότσαρκα). Δεν μπορώ να μένω σπίτι. Με πιάνει θλίψη (για άλλο λόγο με πιάνει, αλλά αυτά δεν λέγονται).
ΕΛΕΝΗ: Όταν βγαίνεις έξω, να βαράς και τίποτα, αν κάτσει (η Ελένη είναι εντελώς αμόρφωτη και δεν έχει τρόπους, για να την καταλάβεις θες λεξικό).
ΤΑΚΜΑΝ: Εγώ είμαι καλόψυχος. Δεν κάνω τέτοια πράγματα.
ΕΛΕΝΗ: Εννοώ να χτυπήσεις καμιά γκόμενα.
ΤΑΚΜΑΝ: Α με αυτή την έννοια το έλεγες;
ΕΛΕΝΗ: Ναι, ναι.
ΤΑΚΜΑΝ: Αν κάτσει τίποτα, γιατί όχι (σιγά μην ομολογούσα δημόσια το πάθος μου για την κυρία Νίκη);
ΕΛΕΝΗ: Άντε θα τα πούμε.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Γεια σου.
ΤΑΚΜΑΝ: Γεια.
Το γεγονός ότι η Ελένη πεταγόταν διαρκώς και έλεγε βλακείες, μου έσπασε τα νεύρα. Εγώ με την κυρία Νίκη ήθελα να μιλήσω, όχι με την Ελένη. Στις 13:45 επέστρεψε η μαμά μου από τα ψώνια και έβαλε θερμοσίφωνα για να κάνω ντους μετά το πουτανογαμήσι. Στις 14:01 ξαναβγήκα έξω για να πάρω νερά από το μαγαζί της αγελάδας. Λίγο πιο έξω από την πολυκατοικία, είδα για δεύτερη φορά μέσα στην ίδια μέρα την κυρία Νίκη να επιστρέφει μόνη της από τα ψώνια. Η χαρά, που την είδα μόνη της, ήταν απερίγραπτη. Ο διάλογος, που ακολούθησε, ήταν ο εξής:
ΤΑΚΜΑΝ: Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα. Εμείς οι δυο έχουμε κάρμα. Ίσως να έχουμε συναντηθεί σε προηγούμενες ζωές.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Πού πας τώρα;
ΤΑΚΜΑΝ: Πάω να πάρω κάτι νερά και έρχομαι.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Εγώ πάω σπίτι. Θα ρθεις να καθίσουμε;
ΤΑΚΜΑΝ: Δυστυχώς δεν μπορώ τώρα. Είναι η μαμά μου πάνω. Δεν πιστεύω να παρεξηγήθηκες, που σου μίλησα ψυχρά μπροστά στην Ελένη. Δεν ήθελα να υποψιαστεί ότι εμείς οι δυο έχουμε παραπάνω πάρε-δώσε.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Καλά έκανες. Άστην αυτή, δεν χρειάζεται να ξέρει τίποτα.
ΤΑΚΜΑΝ: Αν έχεις γεννέθλια μεταξύ 8 και 10 Ιουλίου, καλύτερα να μη βγεις έξω τη Δευτέρα 9 Ιανουαρίου.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Γιατί;
ΤΑΚΜΑΝ: Γιατί έχει Πανσέληνο στον καρκίνο και επηρεάζονται ιδιαίτερα όσοι έχουν γεννέθλια το διάστημα αυτό.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Όχι, δεν έχω γεννέθλια τότε.
ΤΑΚΜΑΝ: Εντάξει. Τότε βγες.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Πώς μας επηρεάζει δηλαδή η Πανσέληνος;
ΤΑΚΜΑΝ: Κάθε Πανσέληνος σίγουρα είναι μια μέρα έντασης. Για μένα σχεδόν κάθε Πανσέληνος είναι επεισοδιακή. Θυμάμαι στις 10 Δεκεμβρίου, που είχε Πανσέληνο και έδινα εξετάσεις, χάλασε το στομάχι μου.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Όι.
ΤΑΚΜΑΝ: Και άλλα πάμπολα παραδείγματα.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Τι άλλο ξέρεις;
ΤΑΚΜΑΝ: Πολλά, αλλά θα τα πούμε με την ησυχία μας, όταν βρεθούμε από κοντά.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Εσύ ξέρεις πολλά, εγώ δεν ξέρω τίποτα.
ΤΑΚΜΑΝ: Το ξέρω.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Θα πάμε για εκείνο τον καφέ, που λέγαμε;
ΤΑΚΜΑΝ: Εννοείται. Δεν το συζητώ καθόλου. Όταν θα πάρεις τη σύνταξη, θα πάμε παρέα στο κέντρο για καφέ, ψώνια και περπάτημα (θα σκάσουν από τη ζήλια τους οι Πάκηδες).
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Ωραία.
ΤΑΚΜΑΝ: Μα δεν είναι μόνο για μένα. Και σε σένα θα σου κάνει καλό να αλλάξεις λίγο τις παραστάσεις σου. Όχι μόνο σπίτι-καπή, καπή-σπίτι. Με βλέπεις εμένα πώς κυκλοφορώ. Την Τρίτη κατέβηκα στον Πειραιά, χθες το απόγευμα πήγα για καφέ στο Θησείο, σήμερα το απόγευμα θα βρεθώ με κάτι φίλους στου Ζωγράφου.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Εσύ είσαι παλικαράκι, καλά κάνεις και βγαίνεις. Εγώ είμαι γριά γυναίκα.
ΤΑΚΜΑΝ: Εντάξει αυτό δεν είναι λόγος να κλείνεσαι σπίτι.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: (μορφασμός Γύπα).
ΤΑΚΜΑΝ: Εγώ την Κυριακή φεύγω για Αγγλία, Δευτέρα θα μάθω τα αποτελέσματα των εξετάσεων και θα επιστρέψω την Πέμπτη στις 17:15. Όταν επιστρέψω, θα κανονίσουμε να βρεθούμε οπωσδήποτε. Τη Δευτέρα θα σε πάρω τηλέφωνο από την Αγγλία, για να σε ενημερώσω.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Θα με πάρεις από Αγγλία;
ΤΑΚΜΑΝ: Ναι. Μάλλον καλύτερα, θα σε πάρω την Τρίτη 10 Ιανουαρίου, γιατί τη Δευτέρα θα είμαι σε ένταση.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Πάρε όποτε θες.
ΤΑΚΜΑΝ: Έγινε. Για να μη σε καθυστερώ, θα τα ξαναπούμε την Τρίτη με την ησυχία μας.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Τα λέμε.
ΤΑΚΜΑΝ: Καλά αποτελέσματα δεν θα μου ευχηθείς;
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Εγώ το ξέρεις. Ότι καλύτερο σου εύχομαι.
ΤΑΚΜΑΝ: Ευχαριστώ. Και εγώ παρομοίως για σένα. Καλό μεσημέρι.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Καλό μεσημέρι.
Το γεγονός ότι είδα την κυρία Νίκη μόνη της στο δρόμο (και σε συνδυασμό με την ευγενική συμπεριφορά της) μου αναπτέρωσε το ηθικό. Στο μαγαζί της αγελάδας, δεν ήταν η ίδια, αλλά ο γιος της. Ωστόσο, αισθανόμουν τόσο χαρούμενος για την κυρία Νίκη, που δεν κάθισα να ασχοληθώ με οδοντόκρεμες.
Από τις 17:30 μέχρι τις 20:00 ήμουν στο σπίτι του Γιοντώ, μαζί με τη Θεοδώρα, τον Τρ και την αύρα του Μανουσάκη. Είπαμε πολλά αστεία και περάσαμε καλά. Όλα αυτά μου βελτίωσαν σημαντικά την ψυχολογία.
Στις 6 και στις 7 Ιανουαρίου ήμουν όλη τη μέρα σπίτι εξαιτίας της κακοκαιρίας. Ψυχολογικά βυθίστηκα απότομα. Η μια αιτία ήταν το ολοένα και αυξανόμενο άγχος των αποτελεσμάτων. Η άλλη ήταν ο φόβος ότι μπορεί κάτι να στραβώσει και να μην καταφέρω να δω καθόλου την κυρία Νίκη το φετινό χειμώνα. Αχ Παναγιά μου. Το μόνο, που σου ζητάω, είναι να καταφέρω να δω έστω και μια φορά αυτή τη γυναίκα από κοντά. Δώσε μου σε παρακαλώ μια ευκαιρία. Η ψυχή μου είναι πλημμυρισμένη από αγάπη και πόνο.
Στις 08/01/2012 ξύπνησα στις 03:05 για το ταξίδι. Στις 04:25 ήμουν στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Στην πτήση από Αθήνα για Φρανκφούρτη (ATHENS ATH – FRANKFURT FRA, DEPARTURE: 05:55, ARRIVAL: 08:00, AIR COMPANY: LUFTHANSA, FLIGHT NUMBER: LH 1285, GATE: A8, SEAT: 8A), καθόμουν παράθυρο και η διπλανή θέση ήταν κενή. Στη θέση 8C καθόταν ένας Έλληνας ηλικίας γυρω στα 35 (μόνο οι πτήσεις εσωτερικού είναι κατάλληλες για καμάκι). Για πρωινό έφαγα ομελέτα, ψωμί με μαρμελάδα και μια γκοφρέτα. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού (όχι όταν γευμάτιζα), άλλοτε κοιμόμουν και άλλοτε προσευχόμουν για τις 2 γυναίκες της ζωής μου (για την κυρία Νίκη και για τη Σταυρούλα). Ενώ τα αποτελέσματα των εξετάσεων με αφορούσαν άμεσα, δεν προσευχήθηκα ούτε στιγμή για αυτά. Στην προσευχή μου σιγοψυθίριζα «Σταυρουλίτσα μου, κυρία Νίκη μου, να είστε καλά. Σας αγαπάω με την καρδούλα μου. Παναγίτσα μου σε παρακαλώ να τις έχεις καλά. Όλους να τους έχεις καλά. Και τη γιαγιούλα μου, και τους γονείς μου, και τους φίλους μου. Εμένα η ψυχούλα μου πλημμυρίζει από αγάπη. Συγχώρεσέ με σε παρακαλώ για τις αμαρτίες μου. Σε παρακαλώ πάρα πολύ». Αυτή η προσευχή συνοδευόταν κατά καιρούς και από δάκρυα.
Στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης ήμουν transfer πάνω από 4 ώρες. Τα Γερμανικά, τα έχω ξεχάσει, οπότε για καμάκι ούτε συζήτηση. Εκτός από αυτό, η πλειοψηφία των παρευρισκόμενων γυναικών ήταν ατημέλητες και αντισεξουαλικές. Κατά τη διάρκεια του transfer, έφαγα μια πίτσα για δεκατιανό και την υπόλοιπη ώρα έριχνα πολλούς και σύντομης διάρκειας ύπνους στις καρέκλες του αεροδρομίου.
Στην πτήση από Φρανκφούρτη για Λονδίνο (FRANKFURT FRA – LONDON HEATHROW LHR, DEPARTURE: 12:25, ARRIVAL: 13:05, AIR COMPANY: LUFTHANSA, FLIGHT NUMBER: LH 906, GATE: B27, SEAT: 4F), καθόμουν δίπλα σε μια Μαύρη, η οποία ταξίδευε με την κόρη της. Γενικά με δυο λόγια, από καμάκι βράσε όρυζα. Κατά τη διάρκεια της πτήσης, έφαγα κρύο πουρέ με λουκάνικο και τουρσί.
Στις 14:30 πήρα το λεωφορείο από Heathrow Terminals 1 and 3 για Basingstoke. Ο μοναδικός συνεπιβάτης μου ήταν ένας Έλληνας φοιτητής. Ήμουν όμως τόσο κουρασμένος, που και με την πιο καυλόγρια να καθόμουν, δεν θα επεδίωκα γνωριμία.
Στις 15:28 πήρα το τρένο από Basingstoke για Southampton Central. Στον τελικό προορισμό έφτασα στις 17:19 με καθυστέρηση 44 λεπτών. Στις 17:34 έφτασα στο ETAP HOTEL, όπου και είχα κλείσει να μείνω. Μόλις μπήκα στο δωμάτιο 216, θυμήθηκα τη στενοχώρια που πέρασα το φθινόπωρο (τις προσευχές, τα κλάματα και την αγωνία για την κυρία Νίκη). Επιπλέον, θυμήθηκα την συνεχή ψυχολογική υποστήριξη από την πλευρά της Σταυρούλας κατά τη διάρκεια της τρίμηνης παραμονής μου στην Αγγλία. Έτσι λοιπόν, βυθίστηκα σε μελαγχολία. Στις 21:10 (αφού είχα τελειώσει το βραδυνό μου) γονάτισα, προσευχήθηκα για άλλη μια φορά για αυτές τις δυο γυναίκες και κοιμήθηκα δακρυσμένος.
Στις 09/01/2012 ξύπνησα στις 07:15. Στις 10:00 έφτασα στο Southampton Language College. Δυστυχώς όμως, δεν τους είχε έρθει ο φάκελος με τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Έτσι λοιπόν, αναγκάστηκα να πάρω το διαβατήριό μου και να πάω στο Middlesex University of London για να τα αναζητήσω. Στις 11:15 πήρα το λεωφορείο National Express from Southampton Coach Station to London Victoria Coach Station (τιμή εισιτηρίου: 16.80 £). Αν και ήμουν τρομερά αγχωμένος, το μάτι μου ήταν περισκόπιο. Ωστόσο, δεν κατάφερα να εντοπίσω κάτι αξιόλογο (μια α-καπέλο ήταν συνοδευόμενη). Η τραγική ειρωνία ήταν ότι στις 12:00 με πήραν τηλέφωνο από το φροντιστήριο και μου είπαν ότι τους ήρθε ο φάκελος. Ωστόσο, δεν μπορούσαν να τον ανοίξουν. Στις 13:43 έφτασα στο σταθμό με καθυστέρηση 8 λεπτών και στις 15:15 πήρα τα αποτελέσματα στα χέρια μου. Το γεγονός ότι πήρα το IELTS με 7.0 βελτίωσε κατά πολύ την ψυχολογία μου, γιατί ήταν κάτι που δεν το περίμενα. Στις 18:00 έφτασα στη στάση των λεωφορείων για να πάρω το λεωφορείο της επιστροφής (είχα κλείσει για 19:30). Τριγυρνούσα στις πλατφόρμες από 1 έως 21, με την ελπίδα ότι θα έβρισκα την αδερφή ψυχή με τα πολλά βραχιόλια. Στις 18:10 εντόπισα κάτι, που εκ πρώτης όψεος φαινόταν καλό. Είχε βαμμένα ξανθά μαλλιά, ήταν κοντόχοντρη, φορούσε φούστα και ήταν τίγκα στα πολυφλεκτικά κοσμήματα. Όταν όμως την πλησίασα περισσότερο, διαπίστωσα ότι ήταν τραβέλλι (είχε αντρικό πρόσωπο). Το τι αηδία αισθάνθηκα, δεν περιγράφεται. Στο δρομολόγιο της επιστροφής, δεν υπήρχε ούτε μια α-καπέλο. Στις 21:10 έφτασα στο Southampton. Αφού έφαγα το βραδυνό μου, γονάτισα και προσευχήθηκα για όλους τους ανθρώπους, που με στήριξαν με τον τρόπο τους, κατά τη διάρκεια της τρίμηνης παραμονής μου στην Αγγλία. Ευχαρίστησα την Παναγίτσα για τη βοήθειά της και προσευχήθηκα να είναι όλοι τους καλά. Ιδιαίτερη έμφαση φυσικά έδωσα στην κυρία Νίκη (μπορεί κάποιες φορές να μου μαχαίρωσε την ψυχή με τη συμπεριφορά της, αλλά εγώ τη συγχωρώ και την αγαπάω και εύχομαι ο θεός να της χαρίσει χρόνια, υγεία και ευτυχία) και στη Σταυρουλίτσα μου. Η προσευχή συνοδεύτηκε από αρκετό κλάμα.
Στις 10/01/2012 ξύπνησα στις 07:17. Στις 09:42 πήγα στο φροντιστήριο για να πάρω και από εκεί τα αποτελέσματα. Στις 10:35 επέστρεψα στο ξενοδοχείο. Αποφάσισα να πάρω τηλέφωνο μόνο τη Σταυρούλα και την κυρία Νίκη να την ενημερώσω μετά την επιστροφή μου στην Αθήνα. Ο λόγος ήταν ότι πολλές φορές με την κυρία Νίκη πιάνω κουβέντα διάρκειας άνω των 5 λεπτών και δεν ήθελα να χρεωθώ, τη στιγμή που μετά από 2 ημέρες θα επέστρεφα Αθήνα. Στις 10:42 πήρα τηλέφωνο τη Σταυρουλίτσα. Η στιχομυθία, που ακολούθησε, ήταν η εξής:
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Στούντιο παρακαλώ, λέγεται.
ΤΑΚΜΑΝ: Σταυρούλα εσύ είσαι;
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Εγώ είμαι γλυκούλη μου.
ΤΑΚΜΑΝ: Από την Αγγλία σε παίρνω. Σε πήρα να σου πω τα ευχάριστα. Πέρασα τις εξετάσεις των Αγγλικών με 7.0 και τώρα μπορώ να κάνω διδακτορικό σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο σε Αγγλία, Αμερική, Καναδά ή Αυστραλία. Η βάση είναι το 6.5.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Μπράβο αγάπη μου. Συγχαρητήρια και σε ανώτερα.
ΤΑΚΜΑΝ: Την κυρία Νίκη θα την ενημερώσω από την Αθήνα την Παρασκευή για να μη χρεωθώ τώρα.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Δεν υπάρχει λόγος να χρεωθείς, πάρτην από την Ελλάδα.
ΤΑΚΜΑΝ: Πραγματικά πάντως σε ευχαριστώ μέσα από την καρδούλα μου για όλη την αγάπη και τη συμπαράσταση, που μου έχεις δείξει. Χθες το βράδυ σε σκεφτόμουν και έκλαιγα συγκινημένος. Καμία δεν με αγαπάει όσο εσύ.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Το ξέρω αγάπη μου, αλλά δεν θέλω να κλαις για μένα.
ΤΑΚΜΑΝ: Τώρα θα πάω να γραφτώ στο Πανεπιστήμιο.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Εσύ θα φτάσεις πολύ ψηλά, είμαι σίγουρη.
ΤΑΚΜΑΝ: Την Παρασκευή 13 θα είσαι στο 36 για να τα πούμε από κοντά;
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Θα είμαι αγάπη μου.
ΤΑΚΜΑΝ: Και σε παρακαλώ πολύ, θέλω όταν θα έχεις ρεπό, να βρεθούμε σπίτι σου και να τα πούμε με την ησυχία μας. Θέλω να σε απολαύσω.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Εντάξει αγάπη μου, θα το κανονίσουμε.
ΤΑΚΜΑΝ: Θέλω να ξέρεις ότι ακόμα και στην Αυστραλία να βρεθώ, θα σε παίρνω τηλέφωνο, θα σε αγαπάω και θα σε νοιάζομαι. Θέλω να με νιώθεις δικό σου άνθρωπο. Δεν θα σε εγκαταλείψω ποτέ.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Το ξέρω. Και εγώ σε αγαπάω.
ΤΑΚΜΑΝ: Έγινε. Οπότε θα τα πούμε από κοντά. Να σαι καλά, η Παναγιά μαζί σου.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Να σαι καλά. Τα λέμε.
Μετά από αυτό το τηλεφώνημα, αισθάνθηκα βαθιά συγκινημένος. Την αγαπάω πολύ αυτή τη γυναίκα. Στις 13:07 έφτασα στο Southampton University. Ωστόσο, τελευταία στιγμή αποφάσισα να μη δεσμευτώ να γραφτώ εξ αρχής, αλλά να ζητήσω πληροφορίες για το πρόγραμμα σπουδών (για να δω αν με ενδιαφέρει ή όχι). Έτσι λοιπόν, στις 13:18 πήρα το λεωφορείο της επιστροφής (U2C). Στις 13:31 κάθισε δίπλα μου μια α-καπέλο. Αυτή ήταν ηλικίας γύρω στα 80, φορούσε ροζ ζακέτα, παντελόνι, αλλά ήταν τίγκα στα πολυφλεκτικά και πολυφυλετικά ριγκάκια. Μετά από 2 λεπτά της μίλησα. Η στιχομυθία, που έγινε, ήταν η εξής:
ΤΑΚΜΑΝ: Excuse me. I want to go to Southampton Central train station. Am I in the right bus?
Α-ΚΑΠΕΛΟ: You follow this road.
ΤΑΚΜΑΝ: Have I to disembark or this bus goes from train station?
Α-ΚΑΠΕΛΟ: You are in the right bus.
ΤΑΚΜΑΝ: Thank you very much. I was in Southampton for 3 months, but I know only the centre of Southampton.
Α-ΚΑΠΕΛΟ: (μορφασμός Γύπα).
ΤΑΚΜΑΝ: I like very much this place. I want to stay here. I don’t want to come back.
Α-ΚΑΠΕΛΟ: (μορφασμός Γύπα).
Μετά από αυτό το διάλογο, ήρθε η ώρα να κατέβω. Την ευχαρίστησα για άλλη μια φορά και φυσικά της έκανα bic-bic στα ριγκάκια της. Μόλις έφτασα στο ξενοδοχείο, άρχισα την αλληλογραφία με το supervisor, για να ενημερωθώ για το διδακτορικό.
Στις 11/01/2012 ξύπνησα στις 07:16. Στις 10:35 πήρα το τρένο από Southampton Central to London Waterloo (τιμή εισιτηρίου: 47.80 £). Ο λόγος ήταν ότι έπρεπε να βρεθώ με έναν γνωστό μου (τον Πάνο από την Ιστιαία) στο LSE για να ρωτούσουμε παρέα, αν υπάρχει κάποιο διδακτορικό στη βιοσταατιστική στο Πανεπιστήμιο αυτό. Το τρένο ήταν εντελώς άδειο. Έτσι λοιπόν, βρήκα μια γωνιά και σέρφαρα με το mobile Internet κατά τη διάρκεια της διαδρομής για να περάσει η ώρα. Στις 11:53 έφτασα στο London Waterloo. Κατόπιν, πήγα στη στάση Holborn και στις 12:42 έφτασα στο LSE. Ωστόσο, ο υπεύθυνος στο LSE απουσίαζε τις Τετάρτες και έτσι το ταξίδι αποδείχτηκε άκαρπο. Στις 16:35 πήρα το τρένο της επιστροφής. Ναι μεν κάθισε δίπλα μου γριά, αλλά ήταν εντελώς αντισεξουαλική (δεν φορούσε τρικ-τρικ, δεν φορούσε φούστα και έμοιαζε φυσιογνωμικά με Αιγόκερω). Έτσι λοιπόν, στο μεγαλύτερο τμήμα της διαδρομής κοιμόμουν ή έκανα την προσευχή μου. Στις 18:19 έφτασα στο Southampton Central, στις 21:20 έφαγα βραδυνό και στις 23:10 έπεσα για ύπνο.
Στις 12/01/2012 ξύπνησα στις 01:40. Στις 02:00 πήρα ΤΑΧΙ και στις 02:05 έφτασα στο σταθμό των λεωφορείων. Στις 02:30 πήρα το λεωφορείο National Express 203 (Southampton Coach Station – Heathrow Airport). Στις 04:15 έφτασα στο αεροδρόμιο (τιμή εισιτηρίου: 17.70 £).
Στην πτήση από Λονδίνο για Φρανκφούρτη (LONDON LHR – FRANKFURT FRA, DEPARTURE: 06:15, ARRIVAL: 08:50, AIR COMPANY: LUFTHANSA, FLIGHT NUMBER: LH 921, GATE: 5c, SEAT: 14F), η διπλανή θέση ήταν κενή, ενώ παραδίπλα καθόταν ένας άντρας ηλικίας γύρω στα 35, που κοιμόταν σε όλο το ταξίδι. Καλά ρε παιδιά οι γριές πού πήγαν; Στην ψαραγορά; Αυτό για να γελάσετε το έγραψα. Για πρωινό έφαγα ένα κρύο sandwich και μια πορτοκαλάδα (τώρα, αν το sandwich ήταν κλασματικό, διευθυντικό ή ηγεμονικό, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο). Την υπόλοιπη ώρα, που δεν γευμάτιζα, κοιμόμουν (ε φυσικό ήταν). Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στο αερδόμιο της Φρανκφούρτης έγραφα κριτική στα πορδέλλα και γέλαγα σαν ηλίθιος.
Στην πτήση από Φρανκφούρτη για Αθήνα (FRANKFURT FRA – ATHENS ATH, DEPARTURE: 13:30, ARRIVAL: 17:15, AIR COMPANY: LUFTHANSA, FLIGHT NUMBER: LH 1282, GATE: A11, SEAT: 20D), η διπλανή θέση ήταν κενή και στο παράθυρο καθόταν ένας άντρας με γέννια. Παιδιά, πραγματικά αν είστε λάτρεις των ώριμων γυναικών, μην περιμένετε να βρείτε τη γυναίκα της ζωής σας στο αεροπλάνο. Για μεσημεριανό έφαγα μακαρόνια με σάλτσα και γλυκό. Καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού, σκεφτόμουν εναλλάξ την κυρία Νίκη και τη Σταυρούλα (Παναγίτσα μου, σε παρακαλώ να τις έχεις καλά και τις δυο. Ελπίζω αυτες τις μέρες να καταφέρω να δω την κυρία Νίκη. Αμαρτία δεν είναι να μην τη δω;). Το βράδυ της ίδιας μέρας κοιμήθηκα δακρυσμένος. Η επιθυμία μου να καταφέρω να δω την κυρία Νίκη άγγιζε τα όρια της παράνοιας.
Στις 13/01/2012 στις 10:15 πήγα στο μαγαζί της 2-Hut για να αγοράσω γάλα. Η αγελάδα ήταν με τον καρκινοπαθή (oh sit). Για αυτό το λόγω, δεν μπόρεσα να τη χαιρετήσω με διευθυντικό sandwich (για να το κάνω αυτό, πρέπει να είμαστε οι δυο μας). Στις 10:30 επιστρέφοντας στο σπίτι, είδα την κυρία Νίκη έξω από την πολυκατοικία, να κατευθύνεται προφανώς προς τα ΚΑΠΗ. Μόλις με είδε, με αγκάλιασε, με φίλησε και με χαιρέτησε με θερμό διευθυντικό sandwich. Εγώ της είπα για την επιτυχία μου και αυτή μου είπε «Συγχαρητήρια. Σου εύχομαι να είσαι πάντα καλορίζικος».
Στις 12:30 ξεκίνησα από το σπίτι μου με κατεύθυνση προς το στούντιο της οδού Βριλησσού 36. Στις 13:30 έφτασα στον προορισμό μου. Η ιστορία ήταν πάνω-κάτω ίδια (έχυσα το σεντονάκι και χούφτωσα τη Σταυρούλα, you know). Στις 14:17 εξήλθα από το στούντιο έχοντας ολοκληρώσει την εκτόνωσή μου και έχοντας ευχαριστηθεί τη στοργή της υπηρεσίας.
To be continued.
Τώρα είμαι στο φοιτητικό εστιατόριο στο University of Southampton και στις 15:00 θα βρεθώ με τον supervisor για να με βοηθήσει να γραφτώ στο Πανεπιστήμιο.
Κάνω ένα διαλειμματάκι και συνεχίζω.
Στις 13/01/2012 στις 14:17 βγήκα από το περιβόητο στούντιο της Σταυρούλας.
Στις 14:18 πήρα τηλέφωνο τη μαμά μου για να την ενημερώσω ότι πήδηξα και ότι είμαι στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι.
Στις 14:19 αποφάσισα να πάρω τηλέφωνο την κυρία Νίκη. Ήθελα να την ακούσω. Ήθελα να της μιλήσω για την επιτυχία μου στα Αγγλικά, να της ζητήσω συγνώμη για το γεγονός ότι δεν την πήρα τηλέφωνο από την Αγγλία και φυσικά να κανονίσουμε ημερομηνία για καφέ στο κέντρο. Μισό λεπτό, γιατί τρώω Bramley Apple Pie. Παιδιά τέλειο. Να δοκιμάσετε και εσείς. Αφού κοίταξα τον ουρανό με θλιμμένο βλέμμα και αφού ξεφύσυξα λίγο, την πήρα τηλέφωνο. Δυστυχώς όμως, δεν ήταν σπίτι. Την ξαναπήρα τηλέφωνο στις 14:36. Η στιχομυθία, που ακολούθησε, ήταν η εξής:
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Εμπρός; Ποιος είναι;
ΤΑΚΜΑΝ: Ο Δημήτρης είμαι. Μπορώ να σου μιλήσω λίγο σε παρακαλώ;
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Δεν μπορώ τώρα. Είναι τα παιδιά μου εδώ και τρώνε.
ΤΑΚΜΑΝ: Καλά. Θα σε πάρω τη Δευτέρα να τα πούμε με την ησυχία μας. Συγχώρεσέ με σε παρακαλώ για την ενόχληση.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Δεν έγινε τίποτα καλέ.
ΤΑΚΜΑΝ: Έγινε. Θα τα πούμε τη Δευτέρα.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Τα λέμε. Έλα γεια.
ΤΑΚΜΑΝ: Γεια.
Στενοχωρήθηκα, που δεν μπόρεσα να μιλήσω με την κυρία Νίκη. Είχα να την ακούσω 8 μέρες. Την αγαπάω πάρα πολύ. Το βράδυ της ίδιας μέρας, έκανα τη γνωστή δακρύβρεχτη προσευχή. Ήθελα τόσο πολύ να τη δω πριν φύγω για τα ξένα.
Στις 14/01/2012 στις 10:40 ξεκίνησα από το σπίτι μου για να κατέβω στην πλατεία Λαυρίου, για να βγάλω φωτογραφίες για την ανανέωση του διαβατηρίου. Στις 13:26 περπατούσα στην Πατησίων στο ύψος της Βικτώριας και επέστρεφα στο σπίτι. Εκεί που περπατούσα, με εντόπισε κάποιο μέλος από τα μπορδέλα, με φώναξε «ΤΑΚΜΑΝ» και ήπιαμε παρέα καφέ. Εκεί γνώρισα από κοντά και τον Βρυκόλακα. Στις 14:26 (είχα ξεμπλέξει με τον καφέ) πήρα τηλέφωνο την Σταυρούλα. Ο διάλογος, που ακολούθησε, ήταν ο εξής:
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Στούντιο παρακαλώ, λέγεται.
ΤΑΚΜΑΝ: Σταυρουλίτσα εσύ είσαι;
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Εγώ είμαι γλυκέ μου.
ΤΑΚΜΑΝ: Σε πήρα να σε ρωτήσω, αν τελικά θα έχεις αύριο ρεπό, για να βρεθούμε σπίτι σου.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Δεν ξέρω ακόμα. Πάρε με κατά τις 19:30, που θα ξέρω σίγουρα.
ΤΑΚΜΑΝ: Έγινε. Θα σε πάρω στις 19:30. Ελπίζω αύριο να είσαι ελεύθερη. Είναι αμαρτία να μην έχεις καθόλου ελεύθερο χρόνο. Διεκδίκησε τα δικαιώματά σου.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Δεν εξαρτάται από μένα αγάπη μου.
ΤΑΚΜΑΝ: ΟΚ. Θα τα ξαναπούμε. Έλα γεια.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Καλό μεσημέρι.
Το μεσημέρι της ίδιας μέρας, παρακάλεσα την Παναγίτσα δακρυσμένος να καταφέρω να βρεθώ με τη Σταυρούλα. Αυτή η γυναίκα έχει πολύ αγάπη μέσα της. Είναι αμαρτία να φύγω για Αγγλία και να μην καταφέρω να απολαύσω ούτε την Σταυρούλα ούτε και την κυρία Νίκη, όπως θέλω εγώ. Δε συμφωνείτε;
To be continued.
Στις 19:40 βγήκα από το σπίτι, για να πάρω νερά από το εβγατζίδικο της Πολωνής. Στις 19:42 πήρα τηλέφωνο τη Σταυρούλα. Η στιχομυθία, που ακολούθησε, ήταν η εξής:
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Στούντιο παρακαλώ, λέγεται.
ΤΑΚΜΑΝ: Ο Τάκης είμαι. Σε πήρα να σε ρωτήσω, αν τελικά θα έχεις ρεπό αύριο για να βρεθούμε.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Δυστυχώς αγάπη μου είσαι άτυχος. Δεν έχω ρεπό αύριο. Σίγουρα όμως, θα έχω ρεπό την Πέμπτη. Αν θες, το κλείνουμε και από τώρα.
ΤΑΚΜΑΝ: Ωραία. Θα τα πούμε από κοντά την Πέμπτη. Για να το σιγουρέψω όμως, θα σε πάρω και ένα τηλέφωνο την Τρίτη το απόγευμα.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Να με πάρεις όποτε θες.
ΤΑΚΜΑΝ: Ελπίζω την Πέμπτη να πάνε όλα καλά. Θέλω πάρα πολύ να βρεθούμε σπίτι σου, να τα πούμε με την ησυχία μας. Ξέρεις πόσο πολύ σε αγαπάω.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Και εγώ γλυκέ μου.
ΤΑΚΜΑΝ: Έγινε. Θα τα πούμε. Να σαι καλά.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Τα λέμε. Έλα γεια.
ΤΑΚΜΑΝ: Γεια.
Είναι γεγονός ότι στενοχωρήθηκα. Ήμουν ψυχολογικά προετοιμασμένος ότι την Κυριακή θα πήγαινα στο σπίτι της Σταυρούλας για extra μπαλαμούτιασμα και κουβεντούλα. «Αχ Παναγίτσα μου. Ελπίζω την Πέμπτη να μπορέσω να τη δω. Σε παρακαλώ πάρα πολύ. Την αγαπάω με όλη μου την καρδούλα. Να στέκεσαι δίπλα της και να την έχεις καλά».
Η Κυριακή δεν ξεκίνησε καλά. Ξύπνησα με πονόλαιμο, συνάχι και βήχα. Είχα κολλήσει προφανώς ίωση από το London Underground. Η ξενόφερτη ίωση σε συνδυασμό με το τσουχτερό κρύο των ημερών έριξαν μια γροθιά στην ψυχολογία μου. Ήρθα στην Ελλάδα για 16 μέρες για να γιορτάσω την επιτυχία μου και δεν μου πάει τίποτα καλά. Καιρός: Χάλια, Υγεία: Χάλια, Αισθηματικά: Σκατά. Αχ Παναγιά μου, δεν αντέχω άλλο.
Αύριο τα υπόλοιπα. Στις 09:15 θα πάω στη London Road στα Agencies για να βρω accommodation.
Λοιπόν, συνεχίζω.
Στις 16/01/2012 πήγα με τους γονείς μου για την ανανέωση του διαβατηρίου. Εξαιτίας της ίωσης και της κακοκαιρίας, η Δευτέρα ήταν μια μέρα ερωτικά νεκρή.
Στις 17/01/2012 στις 12:30 ξεκίνησα από το σπίτι μου, για να πάω στο ίδρυμα Προποντίς (Ζεφύρου 58Β, Παλαιό Φάληρο) για να ρωτήσω τι έγγραφα πρέπει να προσκομίσω, για να διεκδικήσω υποτροφία (από ότι μου είπαν, αν η αίτησή μου είναι επιτυχής, θα μου δίνουν 800 ευρώ το μήνα από 01/10/2012). Στις 13:55 είχα ήδη ξεμπλέξει. Κατόπιν, κατευθύνθηκα προς το Πανεπιστήμιο Πειραιά, για να πάρω 2 συστατικές επιστολές από καθηγητές. Στις 14:22 κατέβηκα στην Πλατεία Κοραή. Στις 14:26 πήρα τηλέφωνο τη Σταυρούλα. Η στιχομυθία, που ακολούθησε, ήταν η εξής:
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Στούντιο παρακαλώ, λέγεται.
ΤΑΚΜΑΝ: Σταυρούλα εσύ είσαι;
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Ναι γλυκέ μου.
ΤΑΚΜΑΝ: Σε πήρα να σε ρωτήσω, αν την Πέμπτη θα είσαι τελικά ελεύθερη, για να βρεθούμε.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Δεν το ξέρω ακόμα σίγουρα.
ΤΑΚΜΑΝ: Πότε θα ξέρεις;
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Πάρε με αύριο στις 19:30.
ΤΑΚΜΑΝ: ΟΚ. Θα σε πάρω αύριο. Ελπίζω να μου έχεις ευχάριστα νέα.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Εσύ τι κάνεις; Καλά είσαι;
ΤΑΚΜΑΝ: Πήγα στο ίδρυμα Προποντίς για να διεκδικήσω υποτροφία. Τώρα είμαι στο ΠΑΠΕΙ και ψάχνω να βρω κανέναν καθηγητή να μου κάνει συστατική.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Μπράβο αγάπη μου. Σου εύχομαι να την πάρεις την υποτροφία.
ΤΑΚΜΑΝ: Σε ευχαριστώ. Έγινε. Θα τα πούμε αύριο. Καλό μεσημέρι και με συγχωρείς.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Εντάξει αγάπη μου. Θα μιλήσουμε αύριο.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθεί ότι η Τρίτη ήταν η χειρότερη μέρα, όσον αφορά την υγεία μου. Είχα συνάχι, ρήγη, βήχα και τάση για εμετό. «Αχ Παναγιά μου. Θέλω να τη δω τη Σταυρούλα την Πέμπτη. Σε παρακαλώ πάρα πολύ».
Στις 14:28, αφού κοίταξα τον ουρανό δακρυσμένος και αφού έκανα το σταυρό μου 2-3 φορές, πήρα τηλέφωνο την κυρία Νίκη. Ο διάλογος, που ακολούθησε, ήταν ο εξής:
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Εμπρός; Ποιος είναι;
ΤΑΚΜΑΝ: Ο Δημήτρης είμαι. Σε παρακαλώ πολύ, μπορώ να σου μιλήσω;
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Πάνω στο φαγητό βρε Δημήτρη βρήκες να με πάρεις;
ΤΑΚΜΑΝ: Συγχώρεσέ με σε παρακαλώ.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: (μορφασμός ροφού).
ΤΑΚΜΑΝ: Να σε πάρω σε μισή ώρα;
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Όχι να μη με πάρεις. Είναι τα παιδιά μου εδώ (αξίζει να σημειωθεί ότι ο τόνος της φωνής της ήταν άγριος).
ΤΑΚΜΑΝ: Να σε πάρω κατά τις 21:00;
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Πάρε τότε. Δεν θα είναι κανείς εδώ.
ΤΑΚΜΑΝ: Έγινε. Θα μιλήσουμε το βράδυ.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: (έκλεισε το τηλέφωνο).
Είναι γεγονός ότι με στενοχώρησε πολύ η επιθετική συμπεριφορά της κυρίας Νίκης. Στο λεωφορείο της επιστροφής, σχεδόν έκλαιγα. Επιπλέον, η τάση για εμετό αυξήθηκε, εξαιτίας της στενοχώριας.
Όσον αφορά τις συστατικές, οι καθηγητές μου είπαν ότι θα είναι έτομιες τη Δευτέρα 23 Ιανουαρίου.
Στις 21:00 το βράδυ είχα κανονίσει ραντεβού με τον Μπάο, για να ψάξουμε παρέα για διδακτορικά στη Βιοστατιστική. Στις 19:40 ξεκίνησα από το σπίτι μου. Στις 20:20 είχα φτάσει στη Συγγρού Φιξ. Εκεί περίμενα το λεωφορείο 202, για να κατέβω στο σταθμό της Δάφνης (το μετρό είχε απεργία). Και σωματικά και ψυχολογικά αισθανόμουν απαίσια. Το κρύο ήταν τσουχτερό (0 βαθμοί). Το συνάχι δεν έλεγε να σταματήσει, ενώ το στομάχι μου ήταν χάλια. Επιπλέον αισθανόμουν αγχωμένος σε σχέση με την υπόθεση της κυρίας Νίκης (θα μου φερθεί καλά ή θα με βρίσει πάλι). Η ώρα είχε πάει 20:52 και δεν φαινόταν κανένα λεωφορείο. Τουρτούριζα από το κρύο και ρεβόμουν συνεχώς. Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να πάρω ταξί. Πριν φύγω όμως, ήθελα να επικοινωνήσω με την κυρία Νίκη. Έκανα ζικ-ζακ, πέρασα διάφορους δρόμους και στις 21:00 βρήκα ένα ήσυχο μέρος για να τηλεφωνήσω. Για 3 λεπτά κάθισα σιωπηλός και έκανα την προσευχή μου. Στις 21:03 την πήρα τηλέφωνο, αλλά δεν το σήκωσε κανείς. Στις 21:04 και στις 21:07 επανέλαβα το πείραμα, αλλά τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά. Στις 21:12 πήρα ταξί και στις 21:24 με άφησε στο δρόμο, που μένει ο Μπάο. Εκεί κοντά βρήκα ένα ερημικό παρκάκι και στις 21:27 ξαναπήρα τηλέφωνο την κυρία Νίκη. Ο διάλογος, που ακολούθησε, ήταν ο εξής:
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Εμπρός; Ποιος είναι;
ΤΑΚΜΑΝ: Ο Δημήτρης είμαι. Σε είχα πάρει και στις 21:05, αλλά δεν ήσουν εκεί.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Στις 20:30 με φώναξε η Τασούλα και καθίσαμε παρέα μέχρι τις 21:10. Μετά σε θυμήθηκα και κατέβηκα κάτω.
ΤΑΚΜΑΝ: Σε πήρα να σε ρωτήσω, αν τελικά θα βγούμε για καφέ στο κέντρο μόλις πάρεις τη σύνταξή σου. Αν έχεις οικονομικό πρόβλημα, μην το σκέφτεσαι. Θα σε κεράσω εγώ για την επιτυχία μου.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Δεν μπορώ.
ΤΑΚΜΑΝ: Γιατί;
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Δεν αισθάνομαι άνετα να βγω μαζί σου έξω. Ο κόσμος θα μας κοιτάει περίεργα. Τι θα πω στα παιδιά μου, αν μας δουν; Τι θα πεις στη μάνα σου, αν μας δει;
ΤΑΚΜΑΝ: Στενοχωρήθηκα τώρα.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Να βρεις κοπέλα να βγαίνεις μαζί της, όχι να βγαίνεις με εμένα.
ΤΑΚΜΑΝ: Συμφωνώ με τα επιχειρήματά σου, θα έπρεπε όμως να μου το πεις από την αρχή.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Ε τι να κάνουμε; Το σκέφτηκα καλύτερα τώρα.
ΤΑΚΜΑΝ: Στα ΚΑΠΗ όμως να βρεθούμε. Αυτό μου το έχεις υποσχεθεί.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Εντάξει, εντάξει.
ΤΑΚΜΑΝ: Η επιτυχία μου στα Αγγλικά ήταν πολύ σημαντική. Με το χαρτί αυτό μπορώ να γίνω δεκτός σε οποιοδήποτε διδακτορικό σε Αγγλία, Αμερική, Καναδά ή Αυστραλία. Για να σου δώσω να καταλάβεις, τώρα μιλάς με υποψήφιο διδάκτορα. Είμαι ακαδημαϊκός πλέον. Στο λέω για να χαρείς.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Μπράβο, μπράβο. Καλά είσαι τώρα; Αυτό έχει σημασία.
ΤΑΚΜΑΝ: Όχι.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Γιατί;
ΤΑΚΜΑΝ: Έχω κολλήσει ίωση από το μετρό του Λονδίνου.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Τι σημαίνει ίωση; Δεν καταλαβαίνω.
ΤΑΚΜΑΝ: Γρίπη. Πώς να σου το πω για να το καταλάβεις; Έχω συνάχι και το στομάχι μου είναι χάλια.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Περαστικά σου εύχομαι. Πρώτα να γίνεις καλά και ύστερα θα τα πούμε.
ΤΑΚΜΑΝ: Εντάξει. Μην ανησυχείς. Παίρνω ισχυρή αντιβίωση και θα συνέλθω γρήγορα. Δεν πιστεύω να σε κόλλησα και εσένα τίποτα;
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Όχι, ευτυχώς.
ΤΑΚΜΑΝ: Τελικά θα πάω Αγγλία στις 26 Ιανουααρίου και θα επιστρέψω 18 Μαρτίου. Για αυτό το λόγω, θέλω οπωσδήποτε να σε δω, πριν φύγω.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Τι με θες εμένα να με δεις;
ΤΑΚΜΑΝ (σχεδόν κλαίγοντας): Γιατί καλέ; Δεν σου αρέσει η παρέα μου; Ωραία δεν περνούσαμε το καλοκαίρι, που ερχόμουν σπίτι σου;
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Καλά ήταν.
ΤΑΚΜΑΝ: Δεν θέλω να μου ξαναπεις τέτοια πράγματα, γιατί παρεξηγούμαι.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: (μορφασμός χρυσόψαρου).
ΤΑΚΜΑΝ: Τέλος πάντων. Αυτά. Επειδή τώρα θα πάω στον καθηγητή μου, θα τα ξαναπούμε άλλη ώρα. Και με συγχωρείς για αυτά, που σου είπα.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Ε τα λόγια είναι για να λέγονται.
ΤΑΚΜΑΝ: Μόλις συνέλθω από την ίωση, θα σε πάρω για να κανονίσουμε να βρεθούμε στα ΚΑΠΗ.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Έγινε.
ΤΑΚΜΑΝ: ΟΚ. Τα λέμε. Έλα γεια.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Γεια.
Είναι γεγονός ότι απογοητεύτικα με τη συμπεριφορά της. Μου έδωσε την εντύπωση ότι δεν ήθελε να βρεθούμε και προσπαθούσε να μου το πει με πλάγιο τρόπο. Το στομάχι μου επιδεινώθηκε από την ψυχική δυσφορία και έκανα εμετό στο σπίτι του Μπάο (ευτυχώς πήγα έγκαιρα στην τουαλέτα και δεν έκανα ζημιά).
Πάω για φαγητό τώρα. Θα σας πω αργότερα τη συγκλονιστική συνέχεια. Θέλω σχόλια.
Λοιπόν, συνεχίζω.
Όπως καταλαβαίνετε, μετά από μια τέτοια χυλόπιτα, το βράδυ κοιμήθηκα δακρυσμένος.
Στις 18/01/2012 αισθανόμουν κάπως καλύτερα (όσον αφορά την ίωση, γιατί από ψυχολογία βράσε όρυζα). Έτσι λοιπόν, κανόνισα με τον φίλο μου τον τραγουδιστή να βρεθούμε στις 17:30 στο βιβλιοπωλείο του στον Πειραιά. Στις 18:26 βγήκα για λίγο έξω από το βιβλιοπωλείο για να πάρω τη Σταυρούλα. Δυστυχώς όμως, το σήκωσε ένας άντρας και μου είπε ότι η Σταυρούλα είχε ρεπό. Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα πολύ μεγάλη στενοχώρια. «Αχ Παναγίτσα μου. Με κοροίδεψε και η Σταυρούλα. Γιατί Παναγιά μου; Γιατί μου φέρονται έτσι; Εγώ στην καρδούλα μου έχω πολύ μεγάλη αγάπη και δεν έχω πειράξει κανένα. Εντάξει το αναγνωρίζω ότι έχω περίεργα γούστα στις γυναίκες. Αυτό όμως, δεν είναι και λόγος να πεταχτώ και στα σκουπίδια. Σε ευχαριστώ για την κατανόησή σου». Ο φίλος του τραγουδιστή μου είχε υποσχεθεί ότι θα μου γνώριζε μια 85άχρονη γειτόνισσά του, η οποία είναι τίγκα στα βραχιόλια και μένει μόνη της. Δυστυχώς όμως, τελευταία στιγμή υπαναχώρησε με το πρόσχημα ότι η α-καπέλο είχε επισκέψεις εκείνο το βράδυ. Στις 21:10 έφυγα από το βιβλιοπωλείο. Κατόπιν, κατευθύνηθηκα προς την οδό Σωτηρίου Διός και βρήκα ένα ήσυχο παγκάκι. Στις 21:17, αφού κοίταξα τον ουρανό δακρυσμένος, αποφάσισα να πάρω τηλέφωνο την κυρία Νίκη. Η στιχομυθία, που ακολούθησε, ήταν η εξής:
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Εμπρός; Ποιος είναι;
ΤΑΚΜΑΝ: Ο Δημήτρης είμαι. Σε πήρα να σε ρωτήσω, αν μπορείς αύριο το πρωί να βρεθούμε στα ΚΑΠΗ.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Έχουν κόψει το ρεύμα τώρα εκεί.
ΤΑΚΜΑΝ: Και πότε θα το φτιάξουν;
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Δεν ξέρω. Αύριο θα τους πάρω τηλέφωνο.
ΤΑΚΜΑΝ: Καλά, θα σε ξαναπάρω την Παρασκευή για να μου πεις.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Πού είσαι εσύ τώρα;
ΤΑΚΜΑΝ: Στον Πειραιά είμαι. Τώρα θα πάρω το λεωφορείο για να επιστρέψω.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Αύριο στις 12:00 θα είμαι σπίτι. Αν μπορείς, πέρνα να τα πούμε.
ΤΑΚΜΑΝ: Αύριο το μεσημέρι η μαμά μου θα είναι σπίτι. Εκτός από αυτό από τις 11:00 μέχρι τις 16:00 θα είμαι έξω (είχα κανονίσει να βρεθώ στη Νέα Φιλαδέλφεια με τον Γύπα).
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Ε τότε θα τα πούμε την άλλη εβδομάδα.
ΤΑΚΜΑΝ: Ευτυχώς σήμερα τα συμπτώματα της ίωσης έχουν μειωθεί αισθητά. Πάντως ήμουν πολύ άτυχος. Από τις 12 Δεκεμβρίου μέχρι τις 8 Ιανουαρίου, που ήμουν Αθήνα, η μαμά μου δεν βγήκε καθόλου με τις φίλες της. Το τετραήμερο, που ήμουν στην Αγγλία, η μαμά μου βγήκε δυο φορές (9 και 12 Ιανουαρίου). Λίγο δύσκολο το βλέπω να ξαναξεκολλήσει μέχρι να φύγω.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Ήσουν άτυχος.
ΤΑΚΜΑΝ: Σε σχέση με αυτά, που σου είπα χθες, σου ζητάω ταπεινά συγνώμη. Έχεις δίκαιο. Είναι καλύτερα να βρεθούμε στα ΚΑΠΗ.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Δεν έγινε τίποτα καλέ.
ΤΑΚΜΑΝ: Και δεν θέλω να νομίζεις ότι μαλώναμε χθες. Συζήτηση κάναμε.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Ποτέ δεν σκέφτηκα τέτοιο πράγμα.
ΤΑΚΜΑΝ: Και τώρα θέλω να σου δώσω μια συμβουλή. Όταν υπόσχεσαι κάτι (όχι μόνο σε εμένα, γενικότερα μιλάω), θα το κάνεις. Αν δεν είσαι σίγουρη, είναι καλύτερο να λες «Άσε με να το σκεφτώ και θα σου απαντήσω αργότερα».
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Εντάξει, εντάξει.
ΤΑΚΜΑΝ: Αν ας πούμε υποσχεθείς σε μια φίλη σου ότι θα έρθεις στο σπίτι της για φαγητό και τελευταία στιγμή αλλάξεις γνώμη, είναι φυσικό να παρεξηγηθεί.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: (μορφασμός Γύπα).
ΤΑΚΜΑΝ: Και ένα άλλο παράδειγμα. Ο καθηγητής, με τον οποίο συνεργάζομαι, είχε αναθέσει σε ένα φίλο μου μια εργασία. Ο φίλος μου του είχε υποσχεθεί ότι σε 2 ημέρες θα τελείωνε. Οι 2 ημέρες τελικά έγιναν 2 εβδομάδες. Έτσι λοιπόν, η συνεργασία τους διαλύθηκε.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Εμείς δεν έχουμε τέτοια πράγματα. Δεν έχουμε λόγο να τσακωθούμε. Είμαστε γειτόνοι.
ΤΑΚΜΑΝ: Συμφωνώ. Αυτά. Επειδή τώρα θέλω να πάρω το λεωφορείο, θα σε ξαναπάρω την Παρασκευή για να συννενοηθούμε.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Θα τα πούμε. Καληνύχτα.
ΤΑΚΜΑΝ: Καληνύχτα.
Μετά από αυτό το διάλογο αισθάνθηκα αγαλίαση στην ψυχούλα μου. Αισθάνθηκα τη φλόγα της αγάπης να πλημμυρίζει όλο μου το είναι. Παρακάλεσα την Παναγίτσα να πάνε όλα καλά και να μπορέσω επιτέλους να δω από κοντά τον έρωτα της ζωής μου.
Αύριο τα υπόλοιπα. Τώρα θα πάω στο Bella Italia για να φάω βραδινό.
Μερικά σχόλια έχουν πολύ πλάκα. Τα διαβάζω και γελάω μόνος μου σαν κορνούτος.
Λοιπόν, συνεχίζω.
Στις 19/01/2012 στις 12:00 βρέθηκα με τον Γύπα στον ΗΣΑΠ της Νέας Ιωνίας. Περπατήσαμε στο άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας και φάγαμε παρέα γλυκό στα FLOCAFE. Η βόλτα διήρκησε μέχρι τις 15:26. Στις 15:40, καθώς περίμενα το λεωφορείο Α8 στη στάση «Περισσός», πήρα τηλέφωνο τη Σταυρούλα για να της ζητήσω εξηγήσεις. Δυστυχώς όμως, το σήκωσε άλλη υπηρεσία. Όταν τη ρώτησα σχετικά με τη Σταυρούλα, μου απάντησε «Έχει ρεπό». Η στενοχώρια και η απόρριψη, που αισθάνθηκα, ήταν παροιμιώδης. Έλεγα από μέσα μου «Γιατί Σταυρουλίτσα μου γλυκιά μου λες ψέματα; Εγώ σου έχω δείξει τόση αγάπη. Αχ Παναγιά μου, δεν αντέχω άλλο. Υποφέρω». Στις 16:23 επέστρεψα σπίτι. Ο βραδινός ύπνος συνοδεύτηκε από αρκετά δάκρυα. Κοιτούσα το νταβάνι και εξέφραζα τα παράπονά μου στο θεό.
Στις 20/01/2012 το διαβατήριό μου ήταν έτοιμο. Ξεκίνησα από το σπίτι στις 10:35 για να το παραλάβω. Στις 11:21 είχα το καινούργιο διαβατήριο στα χέρια μου. Στις 11:41 πήρα τηλέφωνο τη Σταυρούλα. Η στιχομυθία, που ακολούθησε, ήταν η εξής:
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Στούντιο παρακαλώ, λέγεται.
ΤΑΚΜΑΝ: Σταυρούλα εσύ είσαι;
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Εγώ είμαι γλυκέ μου.
ΤΑΚΜΑΝ: Σε πήρα τηλέφωνο και χθες και προχθές και μου είπαν ότι είχες ρεπό.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Στα κρατητήρια ήμουν.
ΤΑΚΜΑΝ: Γιατί γλυκιά μου αγάπη;
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Γιατί έκανε έφοδο η αστυνομία. Με έπιασαν, επειδή το στούντιο δεν έχει άδεια λειτουργίας. Έμεινα στα κρατητήρια 2 μέρες, μέσα στο κρύο. Αρρώστησα εκεί μέσα. Έπαθα ασθματική βρογχοπνευμονία.
ΤΑΚΜΑΝ: Τώρα όλα εντάξει; Αποφυλακίστηκες κανονικά;
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Ναι ματάκια μου.
ΤΑΚΜΑΝ: Τώρα πότε θα πάρεις ρεπό;
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Δεν ξέρω, αλλά πρέπει οπωσδήποτε να πάρω για να πάω στο νοσοκομείο.
ΤΑΚΜΑΝ: Πραγματικά σου εύχομαι περαστικά μέσα από την καρδιά μου. Η Παναγιά μαζί σου.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Σε ευχαριστώ αγάπη μου, να σαι καλά.
ΤΑΚΜΑΝ: Μόλις πήρα το καινούργιο μου διαβατήριο. Τελικά θα φύγω στις 28 για Αγγλία, γιατί θέλω την Κυριακή 29 να πάω στη μονή του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στο Essex, για να προσευχηθώ. Θα δώσω και το δικό σου το όνομα. Το ξέρεις ότι σε αγαπάω και προσεύχομαι καθημερινά για εσένα.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Να πας αγάπη μου, άμα το νιώθεις ανάγκη.
ΤΑΚΜΑΝ: Τη Δευτέρα μάλλον, θα περάσω από εκεί να σε δω. Αυτή τη βδομάδα δεν μπορώ, γιατί κόλλησα ίωση από την Αγγλία. Τώρα είμαι στην ανάρρωση.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Εντάξει γλυκέ μου, σε περιμένω.
ΤΑΚΜΑΝ: Έγινε. Να σαι καλά. Θα τα πούμε.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Τα λέμε. Καλό μεσημέρι.
ΤΑΚΜΑΝ: Επίσης.
Στις 12:15 είδα τη γνωστή 95άχρονη ζητιάνα να ζητάει ελεημοσύνη στα σκαλιά του Ανδρεάδης Homestores. Μόλις την είδα, πέρασα το δρόμο απέναντι χωρίς να κοιτάξω καν, αν έρχονται αυτοκίνητα και κάθισα αμέσως δίπλα της. Την αγκάλιασα, την κοίταξα με στοργικό βλέμμα και της έσκασα 1 ευρώ. Δυστυχώς όμως, φορούσε γάντια λεοπαρδαλέ και έτσι δεν είχα πρ
