Kαταρχήν θέτεις το συλλογισμό σου με ένα σφάλμα . Κανείς και καμιά κοινωνία δε σου ζητάει να δώσεις τη ζωή σου! Να ΣΚΟΤΩΣΕΙΣ σου ζητάει! Όπως είχε πει ο στρτηγός Πάττον στους στρατιώτες του " δε θέλω να πεθάνετε για την πατρίδα! αφήστε τους άλλους να πεθάνουν για τη δική τους. Να ΝΙΚΗΣΕΤΕ θέλω."
Αυτό φυσικά όχι οποιαδήποτε στιγμή και κάθε μέρα. Αλλά τότε που θα υπάρξει η ανάγκη. Θα μου πεις με το να σκοτώσεις και να προασπίσεις την κοινωνία που ανήκεις, πρέπει να θέσεις σε διακινδύνευση τη δική σου ζωή. Σωστά. "Ρωσική ρουλέτα" είναι . Μπορεί να κερδίσεις μπορεί και όχι. Ωστόσο, πάλι το επιχείρημα δε στέκει, καθώς η διακινδύνευση αυτή της ζωής σου, επέρχεται ΟΥΤΩΣ ή άλλως, σε μια τέτοια στιγμή. Άρα? Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να συμμετέχεις στην πολεμική προσπάθεια για να ΣΩΣΕΙΣ τη ζωή σου και όχι να τη χάσεις.
Εκτός και αν νομίζεις πως την κρίσιμη στιγμή θα συγκινηθούν οι αντίπαλοι, αμα τους πεις " ρε παιδιά εγώ δε πιστεύω σε πατρίδες και βλακείες " κλπ. Αλλά και το να διαφύγεις είναι κάτι το πολύ δύσκολο να επιτευχθεί σε μια τέτοια περίπτωση και σε θέτει και αυτό σε κίνδυνο.
Φίλε μου δεν είσαι ο πρώτος που έχει μια τέτοια αντίληψη. Δισεκατομμύρια πριν από σενα το σκέφτηκαν και όχι μόνο θεωρητικά, αλλά έχοντας βιώσει αληθινούς πολέμους και σφαγές. Τι νομίζεις? Πως αυτοί ήταν ηλίθιοι και δεν ήθελαν να σώσουν τις ζωές τους? Αλλά στην δεδομένη στιγμή υπολογίζοντας ψυχρά σκέφτηκαν πως τους συμφέρει ΚΑΘΑΡΑ ΩΦΕΛΙΜΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΓΩΙΣΤΙΚΑ να πολεμήσουν παρά όχι. Στο κάτω κάτω το σύνολο αποτελείται από τα διάφορα μέρη και δεν υπάρχει αυθύπαρκτο πουθενά. Με απλά λόγια... αν μπεις στο χορό, θα χορέψεις...