«Ηταν εγκληματική επίθεση, ζω από θαύμα»
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ
«Ο πολεμιστής του φωτός πιστεύει. Επειδή πιστεύει στα θαύματα, αρχίζουν να γίνονται θαύματα. Αν η φασαρία του κόσμου πνίγει την εσωτερική μας φωνή, αυτό σημαίνει πως έφτασε η στιγμή της μάχης: Πρέπει να ξυπνήσουμε τον πολεμιστή του φωτός που κοιμάται μέσα στον καθένα μας και να ξεκινήσουμε την πορεία σ' ένα δρόμο διάσπαρτο με κολακείες και πειρασμούς, ένα μονοπάτι όπου το κάθε βήμα μπορεί να κρύβει τις παγίδες ενός ολόκληρου λαβύρινθου, μια διαδρομή όπου η νίκη έχει το ίδιο πρόσωπο με την ήττα».
Ο νεαρός Μ.Π. χτυπημένος στο οδόστρωμα της Πανεπιστημίου. Προσπαθεί να αναρρώσει, μετά τη χειρουργική επέμβαση αφαίρεσης σπλήνας, στο σπίτι με τη μητέρα του
Με το αγαπημένο του απόσπασμα από «Το εγχειρίδιο του πολεμιστή του φωτός» του Πάολο Κοέλιο, τα τελάρα, τα πινέλα, τους πίνακές του, τους σκαλισμένους ξυλοκορμούς και το ανοιχτό παράθυρο σε κάποια γειτονιά της δυτικής Αττικής, ατενίζει το μέλλον μετά την τριήμερη περιπέτειά του ο Μ.Π., ο εικοσιεννιάχρονος που ξυλοκοπήθηκε άγρια την περασμένη Τετάρτη από άνδρες των ΜΑΤ στο οδόστρωμα της Πανεπιστημίου. Ο νεαρός έχασε τη σπλήνα του από κλοτσιά ΜΑΤατζή και ζει από θαύμα, μιας και μεταφέρθηκε έγκαιρα στον «Ευαγγελισμό» όπου του έγινε η σχετική επέμβαση.
«Σταθήκαμε τυχεροί μέσα στην ατυχία μας», μας λέει η μητέρα του Χριστίνα, διακοσμήτρια στο επάγγελμα, ταραγμένη από το σοκ για το παιδί της, έντονα προβληματισμένη από την απάθεια της επίσημης πολιτείας. «Κανείς δεν νοιάστηκε να μάθει τι απέγινε ένα παιδί που χτυπήθηκε άνανδρα σε μια διαδήλωση, που έχασε ένα όργανό του και που οι υπουργοί λένε ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι. Αν αργούσε λίγο, εάν δεν βρισκόταν στο Σύνταγμα ασθενοφόρο να τον μεταφέρει στον "Ευαγγελισμό", σήμερα θα ήταν νεκρό. Πείτε μου τι ενοχοποιητικό βρήκαν σε ένα παιδί που είχε στο σάκο του εφημερίδες αγγελιών για να βρει δουλειά. Θα μου εξηγήσει κανείς γιατί δέχθηκε αυτή τη βία το παιδί μου; Για ποιο κράτος δικαίου και πρόνοιας μας μιλάνε οι κυβερνώντες;».
Καθισμένος σε μια καρέκλα, εμφανώς καταπονημένος ο Μάριος, σε ένα δωμάτιο γεμάτο τοπία, ψάρια, ρόδια, χρωματικές συνθέσεις απ' αυτές που δημιουργούσε και τις Κυριακές πουλούσε ως πλανόδιος στο Θησείο, αφού εδώ και λίγο καιρό έχει απολυθεί από το συνεργείο καθαρισμού όπου δούλευε.
«Προσπαθώ να ξεχάσω τι έγινε την Τετάρτη», μας λέει ο Μάριος. «Ημουν στο Σύνταγμα και στο ύψος του "Αττικα" έπεφταν δακρυγόνα. Ηθελα να περάσω απέναντι στο πεζοδρόμιο, όταν 3-4 ΜΑΤατζήδες άρχισαν να με χτυπούν. Εψαξα να βρω τρόπο να φύγω. Ζαλισμένος καθώς ήμουν, μου έριχναν κλοτσιές. Σωριάστηκα, κάποιο από τα χτυπήματα ήταν πολύ δυνατό, ούρλιαξα.
Ενας φωτογράφος με βοήθησε να βγούμε πιο πέρα. Πονούσα φρικτά. Διπλώθηκα, στάθηκα δίπλα σε ένα διαδηλωτή που είχε πλημμυρίσει στο αίμα. Ενα ασθενοφόρο ιδιωτικής εταιρείας μάς πήρε και μάς πήγε στον "Ευαγγελισμό". Ημουν μούσκεμα στον ιδρώτα, κάνω δυο βήματα, ακουμπώ στο φορείο και ίσα που στέκομαι στα πόδια μου. Θυμάμαι ότι είδα δυο αστυνομικούς που με ρώτησαν τι έγινε. Εκείνη τη στιγμή πονούσα πολύ, δεν το πολυσκέφτηκα: "Επεσα μόνος μου και χτύπησα" τους είπα. Με άρπαξαν οι γιατροί, έβγαλαν υπέρηχο, είδαν τη σπλήνα κομμένη στα δύο και μπήκα χειρουργείο».
Η μητέρα του ίσα που πρόλαβε να τον δει πριν του γίνει η επέμβαση. Εφτασε αλαφιασμένη χωρίς να ξέρει τα καθέκαστα. Την καθησύχασαν οι γιατροί οι οποίοι έκαναν αγώνα για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση.
«Οταν ξύπνησα και συνήλθα από τη νάρκωση», συνεχίζει ο Μάριος, «είδα στην τηλεόραση και άκουσα τι είχε γίνει στο κέντρο. Δεν το πολυσκέφτηκα, άφησα αναστολές και φόβους. Ζω από θαύμα γιατί γλίτωσα από την οργή των ανδρών των ΜΑΤ. Ηταν εγκληματική η επίθεσή τους. Χτυπούσαν όπου έβρισκαν. Εάν δεν έφτανα νωρίς στον "Ευαγγελισμό", σήμερα δεν θα ζούσα. Ευχαριστώ τους γιατρούς, μόνο αυτοί νοιάστηκαν για τη ζωή μου. Η πολιτεία έκανε δηλώσεις εντυπωσιασμού. Νιώθω οργή και θυμό. Ειρηνική διαδήλωση κάναμε, δεν ήμασταν σε πόλεμο».
Για τον εικοσιεννιάχρονο η αναζήτηση εργασίας θα περιμένει. «Εψαχνα σε μαγαζιά που ζητούσαν ντιλίβερι. Τώρα θα ξεκουραστώ, οι γιατροί μού είπαν για λίγο καιρό ηρεμία. Μετά ελπίζω να βρω κάτι να κάνω. Σίγουρα, πάντως, η ζωή μου δεν θα είναι όπως πριν».
απο enet.gr
