ΔΙΑΛΥΣΗ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ, Συμφωνείτε ή διαφωνείτε; Συντάξτε την άποψή σας...

[kostas8000]

 

[kostas8000]

https://analyst.gr/2018/09/10/i-xrimatopistotiki-elit/

Η χρηματοπιστωτική ελίτ


Οι τραπεζίτες κατέχουν ολόκληρη τη γη – την οποία όμως, εάν τους την αφαιρέσει κανείς, αφήνοντας τους τη δυνατότητα να δημιουργούν με τον ίδιο τρόπο χρήματα, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα θα έχουν αρκετά κεφάλαια για να την αγοράσουν ξανά.   
.
«Από τη στιγμή που ο πλανήτης υπερχρεώθηκε, το χρηματοπιστωτικό τέρας, η παγκόσμια ελίτ όπως συχνά χαρακτηρίζεται, κυβερνάει απολυταρχικά – ανεβάζοντας ή κατεβάζοντας κυβερνήσεις και οδηγώντας τις εξελίξεις, χωρίς καμία αντίσταση από κανέναν».

Οι περισσότεροι απλοί άνθρωποι, οι επιστήμονες, οι καλλιτέχνες, οι αθλητές, εμείς που γράφουμε, ιδίως δε οι πολιτικοί, διεκδικούν από το περιβάλλον τους δύο βασικά πράγματα: την αγάπη, καθώς επίσης την επιβεβαίωση πως είναι σημαντικοί, ότι αξίζουν.
Ακριβώς για το λόγο αυτό αγωνίζονται να επιτύχουν σε όλη τους τη ζωή ή/και τρέχουν στις τηλεοράσεις, όταν τους δίνεται η ευκαιρία – με στόχο να προβάλλουν τα επιτεύγματα τους ή τις έξυπνες σκέψεις τους, εισπράττοντας την εκτίμηση, καθώς επίσης την αποδοχή της κοινωνίας.
Σε πλήρη αντίθεση όμως με όλους τους άλλους ανθρώπους, η ελίτ του χρήματος επιδιώκει ένα και μοναδικό πράγμα: την αύξηση της δύναμης της, έτσι ώστε να επιβάλλει την κυριαρχία της στις «μάζες» – να κινεί τα νήματα δηλαδή, παραμένοντας στο παρασκήνιο, μακριά από τα βλέμματα του κόσμου.
Για την ίδια, τα χρήματα δεν είναι απλά ένα μέσο ανταλλαγής, ενώ δεν επιδιώκει με τη βοήθεια τους μόνο τη συσσώρευση πλούτου – αφού τα χρησιμοποιεί για την καταπίεση των υπολοίπων, με στόχο την πλήρη υποδούλωση τους. Ορισμένα τώρα από τα εργαλεία που χρησιμοποιεί έμμεσα η ελίτ, για την επίτευξη των στόχων της, είναι τα παρακάτω:
Τα συνταξιοδοτικά ταμεία
Τα ταμεία αυτά είναι οι κυριότεροι «συντελεστές» των χρηματαγορών, αφού διαθέτουν κεφάλαια υψηλότερα των 100-200 δις $ το κάθε ένα, τα οποία επενδύουν σε σταθερή βάση. Η συνολική τους δυναμικότητα, τα κεφάλαια καλύτερα που επενδύουν διεθνώς, υπολογίζονται στα 30 τρις $ – ένα ποσόν δηλαδή που ξεπερνάει το σύνολο αυτού που διαθέτουν όλοι οι υπόλοιποι επενδυτές μαζί, όπως οι ασφαλιστικές εταιρείες, οι συναλλαγματικές ρεζέρβες των κρατών και τα Hedge Funds.

Το ύψος του ποσού που διαθέτουν τα ταμεία, το οποίο πλησιάζει το 40% του παγκόσμιου ΑΕΠ (περίπου 70 τρις $), δίνει απάντηση σε αυτούς που αναρτούνται, ποιοι είναι οι δανειστές όλων των υπερχρεωμένων κρατών – ενώ η κατανομή του πλούτου φαίνεται στο γράφημα.
Περαιτέρω, τα ταμεία είναι κυρίως κρατικές ή ημικρατικές οργανώσεις, οι οποίες διαχειρίζονται τα χρήματα των συντάξεων των εργαζομένων (ουσιαστικά δηλαδή οι εργαζόμενοι, οι οποίοι κατηγορούν συνεχώς το Κεφάλαιο, απειλούνται από τα ίδια τους τα χρήματα, τα οποία το «συνθέτουν»).
Η περιουσία των ταμείων μπορεί να είναι στην ιδιοκτησία του εργοδότη, ή να έχει δική της νομική υπόσταση. Στην περίπτωση που το συνταξιοδοτικό ταμείο έχει δική του νομική υπόσταση, μπορεί να «χρησιμοποιείται» από πολλούς εργοδότες μαζί.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, τα ταμεία ευρίσκονται δυστυχώς σε ανταγωνισμό μεταξύ τους, όπως ακριβώς συμβαίνει και με άλλες επενδυτικές εταιρείες. Έτσι, παρατηρείται συχνά το γεγονός να αποσύρει ένας εργοδότης την περιουσία των εργαζομένων του από ένα συνταξιοδοτικό ταμείο, τοποθετώντας την σε κάποιο άλλο, από το οποίο αναμένει υψηλότερες αποδόσεις. Κάποιες φορές βέβαια χάνονται χρήματα – όπως διαπιστώσαμε στην Ελλάδα, με τις γνωστές μας «επενδύσεις» των συνταξιοδοτικών ταμείων, σε δομημένα προϊόντα.

Τα συνταξιοδοτικά ταμεία αποτελούν τους μεγαλύτερους επενδυτές παγκοσμίως, λόγω του μεγέθους τους (γράφημα), αλλά και της μακροπρόθεσμης συσσώρευσης κεφαλαίου εκ μέρους τους. Ο υφιστάμενος μεταξύ τους ανταγωνισμός τα υποχρεώνει στην αναζήτηση βραχυπρόθεσμης κερδοφορίας – ενώ μέσω αυτών οδηγούνται όλο και περισσότερες αποταμιεύσεις των εργαζομένων, στις χρηματοπιστωτικές αγορές.
Ουσιαστικά λοιπόν συνιστούν τους κυριότερους «αιμοδότες του κτήνους», όπως συνηθίζεται να αποκαλείται πλέον το διεθνές κερδοσκοπικό κεφάλαιο – ενώ η Ιαπωνία, ο Καναδάς και η Καλιφόρνια, διαθέτουν τα μεγαλύτερα συνταξιοδοτικά ταμεία παγκοσμίως.
Ολοκληρώνοντας το θέμα των ταμείων, θεωρούμε ότι η μεγαλύτερη «πληγή» του χρηματοπιστωτικού συστήματος, είναι η αναζήτηση διαρκώς μεγαλύτερης, καθώς επίσης βραχυπρόθεσμης κερδοφορίας. Μέσα από αυτήν την αντίληψη, τα χρήματα δεν επενδύονται, όπως οφείλουν, στην πραγματική οικονομία – οπότε όχι μόνο δεν δημιουργείται «θεμελιώδης» ανάπτυξη, ταυτόχρονα με νέες θέσεις εργασίας, αλλά αποσταθεροποιείται εντελώς το σύστημα.
Τα κεφάλαια αντιστάθμισης κινδύνων
Τα «hedge funds» αποτελούν ένα ιδιαίτερο είδος επενδυτικών κεφαλαίων, τα οποία διακρίνονται από έντονα κερδοσκοπικές τοποθετήσεις – προσφέροντας μεγάλες ευκαιρίες, σε συνδυασμό με εξίσου μεγάλους κινδύνους. Το τυπικό χαρακτηριστικό ενός hedge fund είναι η χρήση παραγώγων προϊόντων, καθώς επίσης ανοιχτών πωλήσεων. Ακριβώς εδώ οφείλεται η «παραπλανητική» ονομασία τους, αφού η ύπαρξη των συγκεκριμένων χρηματοπιστωτικών προϊόντων, επιτρέπει την ασφάλιση (hedging) των επενδύσεων σε μετοχές ή σε άλλα αξιόγραφα.
Για παράδειγμα, εάν αγοράσει κάποιος μετοχές, ευελπιστώντας στην άνοδο της τιμής τους, έχει τη δυνατότητα να ασφαλισθεί απέναντι σε ενδεχόμενη πτώση τους – εάν ταυτόχρονα συνάψει ένα «πτωτικό» συμβόλαιο παραγώγων ή πουλήσει κάποιες άλλες, αφού προηγουμένως τις δανειστεί από τον ιδιοκτήτη τους.
Το πρώτο επενδυτικό κεφάλαιο αυτού του είδους ιδρύθηκε το 1949 από τον κ. W. Jones, ο οποίος πούλησε «ανοιχτά» μετοχές που δανείσθηκε από τους ιδιοκτήτες τους (επιβαρυνόμενος με τόκους), για να τις αγοράσει αργότερα σε χαμηλότερη τιμή (προφανώς, περίμενε πτώση της τιμής τους) και να τις επιστρέψει – κερδίζοντας τη διαφορά. Ο Jones, με τα χρήματα που εισέπραξε από τις μετοχές που πούλησε, αγόρασε άλλες, για τις οποίες ανέμενε άνοδο της τιμής τους.
Έτσι «εφευρέθηκε» η πρώτη στρατηγική των επενδυτικών κεφαλαίων (Long-Short), για την οποία δεν απαιτούνταν ουσιαστικά κεφάλαια, αλλά «εμπορική πίστη». Εάν δηλαδή ο ιδιοκτήτης των μετοχών τις δάνειζε στον αγοραστή, εμπιστευόμενος ότι θα του τις επέστρεφε αργότερα, οι κεφαλαιακές ανάγκες του αγοραστή θα ήταν μηδενικές.
Για την «εκπλήρωση» αυτής της στρατηγικής απαιτείται η εύρεση μετοχών, η τιμή των οποίων θα μειωθεί εντός ενός ορισμένου χρονικού διαστήματος, καθώς επίσης άλλων αξιών (εμπορευμάτων, μετοχών κλπ), η τιμή των οποίων θα αυξηθεί εντός του ιδίου χρονικού διαστήματος. Η διπλή αυτή δυνατότητα επίτευξης κέρδους, η οποία δεν απαιτεί ουσιαστικά κεφάλαια, εφόσον επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις, είχε σαν αποτέλεσμα το να αναπτυχθεί ο συγκεκριμένος τομέας, ο οποίος τα τελευταία χρόνια άνθισε σε μεγάλο βαθμό.
Έτσι, στα τέλη του 2006, ο συνολικός αριθμός των hedge funds ανήλθε στα 9.000 – με ίδια κεφάλαια ύψους περί το 1,5 τρις $. Γνωρίζοντας βέβαια πως αυτά τα κεφάλαια είναι ουσιαστικά εγγυήσεις για τις αγοραπωλησίες εκ μέρους τους, καθώς επίσης ότι οι επενδύσεις των hedge funds είναι πολλαπλάσιες των χρημάτων που διαθέτουν, καταλήγουμε πραγματικά σε ένα τεράστιο ποσόν, το οποίο κινείται σχεδόν καθημερινά, με απίστευτες ταχύτητες, αλλάζοντας συνεχώς την εικόνα ολόκληρου του πλανήτη (στις διεθνείς αγορές συναλλάγματος, διακινούνται σε καθημερινή βάση πάνω από 3,5 τρις $ – κυρίως στις ισοτιμίες δολαρίου και ευρώ).
Τα Hedge funds έχουν συνήθως έδρα σε φορολογικούς παραδείσους (το 63% στις νήσους Cayman),πληρώνοντας (εάν) μηδαμινούς φόρους, ενώ οι διαχειριστές τους στεγάζονται κυρίως στη Νέα Υόρκη (το 36%) και στο Λονδίνο (το 21%). Η αμοιβή των διαχειριστών ακολουθεί τον κανόνα 2/20, ο οποίος σημαίνει ότι εισπράττουν 2% σταθερά επί των συνολικών κεφαλαίων που «εποπτεύουν», συν 20% μερίδιο επί των ετησίων κερδών.
Σήμερα τα κεφάλαια αυτά έχουν αναπτύξει τις στρατηγικές τους σε μεγάλο βαθμό, κυρίως με τη βοήθεια μαθηματικών προγραμμάτων και Η/Υ – θεωρείται δε ότι, το 95% των «συναλλαγών» διευθετείται αυτόματα, από τους Η/Υ. Επίσης, επενδύουν σε αξίες κάθε είδους, όπως στις αγορές συναλλάγματος, σε εμπορεύματα, σε επιτόκια, σε μετοχές, σε ομόλογα κλπ, τα οποία διαπραγματεύονται με απίστευτες μεθόδους.
Η μέθοδοι επίθεσης
Μέχρι μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο, η οποία ουσιαστικά οριοθετείται από την επίθεση του επενδυτικού κεφαλαίου του Soros στη βρετανική στερλίνα (1992), τα hedge funds προσπαθούσαν να προβλέψουν την αγορά, επενδύοντας στις «τάσεις» της. Αφού λοιπόν προέβλεπαν κάποιες αδυναμίες της αγοράς (κρατών, επιχειρήσεων κλπ), ακολουθούσαν μία μέθοδο, η οποία ήταν απλή μεν στη σύλληψη, αλλά εξαιρετικά πολύπλοκη στην εκτέλεση της.
Για παράδειγμα, όταν η Μ. Βρετανία είχε ενταχθεί, το 1990, στον ευρωπαϊκό μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών, σε έναν ενδιάμεσο σταθμό δηλαδή της πορείας προς το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, ο οποίος απαιτούσε σταθερές ισοτιμίες, διαπιστώθηκε βαθιά ύφεση στην οικονομία της (οφειλόμενη πιθανότατα στα υψηλά επιτόκια της Γερμανίας).
Τότε ο G.Soros, προβλέποντας την έξοδο της από το μηχανισμό, σαν αποτέλεσμα αφενός μεν της ένταξης της με υψηλή ισοτιμία, αφετέρου της λαϊκής δυσαρέσκειας, εξασφάλισε μυστικά πιστωτικά όρια, τα οποία του επέτρεπαν να δανεισθεί 15 δις στερλίνες, μετατρέποντας τες σε δολάρια κατά βούληση.
Αφού λοιπόν έλαβε ανατιμητικές θέσεις στο δολάριο και υποτιμητικές στη στερλίνα, προέβαλλε επιδεικτικά, με συνεχείς συνεντεύξεις και με άλλους τρόπους, το ότι είχε «στοιχηματίσει» στην πτώση του βρετανικού νομίσματος – συμπαρασύροντας σε αντίστοιχες ενέργειες πολλούς άλλους επενδυτές.
Τελικά, παρά το ότι η βρετανική κεντρική τράπεζα διέθεσε άμεσα 50 δις $ για τη στήριξη της ισοτιμίας του νομίσματος της, αυξάνοντας ταυτόχρονα τα επιτόκια δανεισμού, αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει το μηχανισμό και να αφήσει ελεύθερη τη διακύμανση της τιμής της στερλίνας – η οποία φυσικά υποτιμήθηκε, ενώ ο Soros κέρδισε περί το 1 δις $.
Αργότερα, επαναλήφθηκε το ίδιο στην Ταϊλάνδη, προκαλώντας την ασιατική κρίση και διευκολύνοντας την καταστροφική έλευση του ΔΝΤ στην ευρύτερη περιοχή – ενώ τόσο η «κρίση», όσο και το ΔΝΤ, επεκτάθηκαν στη Ρωσία και στη Ν. Αμερική.


Έκτοτε όμως, γεγονός που είναι πλέον ολοφάνερο σήμερα, έχουν πάψει να αρκούνται στις προβλέψεις, οι οποίες είναι συνδεδεμένες με μεγάλο ρίσκο. Κατά την άποψη πολλών ειδικών του χώρου, τα hedge funds, σε συνεργασία μεταξύ τους (καρτέλ), λειτουργούν άκρως επιθετικά, δημιουργώντας κρίσεις (άρθρο).
Επειδή δε η κερδοφορία τους προέρχεται κυρίως από τις συνεχείς διακυμάνσεις (volatility) της αγοράς, είτε ανοδικές, είτε καθοδικές, επιδιώκουν με κάθε τρόπο την αστάθεια του συστήματος – σε όλο και περισσότερους τομείς. Έτσι, δεν αρκούνται πλέον μόνο στα χρηματιστήρια μετοχών και εμπορευμάτων, αλλά επεκτείνονται ραγδαία σε πολλές άλλες «περιοχές», όπως στα ομόλογα των κρατών.
Στην προσπάθεια τους αυτή, φαίνεται ότι συμβάλλουν οι μεγάλες τράπεζες, αλλά και πολλοί άλλοι «οργανισμοί», είτε προκαταρκτικά με τη βοήθεια διαφόρων ΜΜΕ, οικονομολόγων διεθνούς κύρους κλπ, είτε εκ των υστέρων.
Ειδικά σήμερα, όπου η πραγματική οικονομία στις δυτικές χώρες υποχωρεί ασταμάτητα, ενώ διευρύνονται οι οικονομικές συρράξεις μεταξύ των κρατών, οι οποίες συμβάλλουν τα μέγιστα στην προωθούμενη διαρκή αστάθεια του συστήματος, τα hedge funds, «συνεπικουρούμενα» πάντοτε από τις υπερμεγέθεις τράπεζες και τα ταμεία, φαίνεται να διαδραματίζουν επιπροσθέτως έναν «εθνικό» ρόλο.
Μεταφορικά, θα τα παρομοίαζε κανείς με τα καταδιωκτικά αεροπλάνα του 2ου παγκοσμίου πολέμου, τα οποία συνοδεύουν τα βομβαρδιστικά (τράπεζες) στις επιθέσεις τους εναντίον του εχθρού, οι οποίες ξεκινούν από τα τεράστια αεροπλανοφόρα (συνταξιοδοτικά ταμεία) που είναι σταθμευμένα σε απόσταση ασφαλείας.
Ακολουθούνται δε από τις «δυνάμεις κατοχής» (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ), οι οποίες εγκαθίστανται στα εδάφη των ηττημένων, εξαθλιώνοντας τους Πολίτες τους – απορροφώντας τόσο τη δημόσια, όσο και την ιδιωτική τους περιουσία, με τελικό αποδέκτη τη διεθνή ελίτ.
Επίλογος
Στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν, το 2010, η Ελλάδα δέχθηκε την επίθεση των παραπάνω κερδοσκόπων με μία άλλη μέθοδο – με τα CDS, με τα οποία ασφαλίζει κανείς το σπίτι του γείτονα, έχοντας ως εκ τούτου κάθε συμφέρον να το κάψει ο ίδιος. Συνεργός τους δε ήταν η ίδια η κυβέρνηση της, η οποία ανέλαβε το διεθνή διασυρμό της, με δηλώσεις που αφορούσαν τους φοροφυγάδες Έλληνες κλπ., σε συνεργασία με την ΕΛΣΤΑΤ – με αποτέλεσμα στη συνέχεια να χρεοκοπήσει, προικίζοντας τους κερδοσκόπους με τεράστια ποσά.
Σήμερα δέχονται επιθέσεις οι χώρες των BRICS, καθώς επίσης οι σύμμαχοι τους, όπως η Τουρκία και το Ιράν – αυτή τη φορά με τη βοήθεια των Η.Π.Α. που τις έχουν τοποθετήσει στο στόχαστρο, επιβάλλοντας δασμούς ή ότι άλλο. Τα ποσά που εισπράττουν εν προκειμένω οι κερδοσκόποι, στοιχηματίζοντας στην υποτίμηση των νομισμάτων τους, στην πτώση των χρηματιστηρίων τους, στην κατάρρευση των τραπεζών τους κοκ. είναι επίσης αστρονομικά – ενώ φυσικά έχουν εσωτερικοί πληροφόρηση, με αποτέλεσμα να τοποθετούνται πριν ακόμη γίνουν γνωστά τα μέτρα.
Το πλέον κωμικοτραγικό δε της όλης κατάστασης είναι το ότι, τα κράτη έχουν αφήσει στις αγορές την τήρηση των μέτρων που απαιτούν οι οικονομίες τους, για να εξυπηρετούν τα χρέη τους – με την έννοια πως το ύψος των επιτοκίων διαμορφώνεται ανάλογα με τη δημοσιονομική πειθαρχία τους, ενώ ανατρέπονται ακόμη και οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις εάν δεν σκύψουν το κεφάλι (Berlusconi στην Ιταλία κλπ.). Ολοκληρώνοντας, υπενθυμίζουμε τα εξής:
«Ο διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας, ένας από τους πλουσιότερους τότε ανθρώπους του κόσμου (1937), είχε πει πως το σύγχρονο τραπεζικό σύστημα δημιουργεί χρήματα από το πουθενά – ενώ η συγκεκριμένη διαδικασία είναι ίσως η πιο εντυπωσιακή εφεύρεση στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Συνέχισε δε λέγοντας ότι, οι τραπεζίτες κατέχουν ολόκληρη τη γη – την οποία όμως, εάν τους την αφαιρέσει κανείς, αφήνοντας τους τη δυνατότητα να δημιουργούν με τον ίδιο τρόπο χρήματα, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα θα έχουν αρκετά κεφάλαια για να την αγοράσουν ξανά.
Πράγματι τώρα, ακόμη και σήμερα, μία μικρή ομάδα ιδιωτών τραπεζιτών κυβερνάει μυστικά τον πλανήτη μας. Οι τραπεζίτες αυτοί δεν κατευθύνουν μόνο τη Fed ή την ΕΚΤ αλλά, επίσης, τις υπερεθνικές οργανώσεις – όπως τον ΟΗΕ, την Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ και την BIS, την κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών.
Χειραγωγούν την τιμή του χρυσού και του ασημιού, τα διεθνή χρηματιστήρια, καθώς επίσης τις πανίσχυρες αγορές, έχοντας προκαλέσει σκόπιμα τη φούσκα των ακινήτων που την ακολούθησε η χρηματοπιστωτική κατάρρευση και η κρίση κρατικού χρέους στην Ευρωζώνη – οδηγώντας τον πλανήτη στο χάος. Ο αιώνιος στόχος της μικρής αυτής ελίτ του χρήματος, δεν είναι κάτι λιγότερο από την παγκόσμια κυριαρχία – την οποία ονομάζει ως μία «νέα τάξη πραγμάτων», θέλοντας να την επιβάλλει χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό, αδιαφορώντας εντελώς για το ύψος του τιμήματος.
Περαιτέρω, για περισσότερο από δύο αιώνες, η παγκόσμια οικονομία καταρρέει σε τακτά χρονικά διαστήματα – η συχνότητα των οποίων έχει αυξηθεί δραματικά τις τελευταίες δεκαετίες, με τη βοήθεια της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που κυριάρχησε παντού.
Η αιτία είναι το ότι, μέσω των συγκεκριμένων κραχ μεταφέρονται ευκολότερα τα περιουσιακά στοιχεία από κάτω προς τα επάνω, στην παγκόσμια εισοδηματική πυραμίδα – ενώ οι μάζες πέφτουν στην ίδια «ταχυδακτυλουργική παγίδα» της ελίτ, ξανά και ξανά.
Η παγίδα αυτή λειτουργεί τόσο αποτελεσματικά, επειδή ελάχιστοι άνθρωποι κατανοούν τον τρόπο λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Είναι άλλωστε με τέτοιο δύσκολο, ασαφή και αδιαφανή τρόπο κατασκευασμένο, ώστε να μην προσπαθεί κανείς να το καταλάβει – ενώ η ίδια η ανθρώπινη λογική αδυνατεί να το αφομοιώσει» (M. Morris).

 

[kostas8000]

https://analyst.gr/2018/09/11/i-pantodinamia-ton-trapezon/

Η παντοδυναμία των τραπεζών


Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική Δημοκρατία, ενώ όσο οι Πολίτες δεν συμμετέχουν οι ίδιοι στις σημαντικές αποφάσεις που αφορούν τη χώρα τους, δεν υπάρχει μέλλον – πόσο μάλλον όταν το χρηματοπιστωτικό σύστημα υπηρετεί της κυρίαρχες ελίτ και όχι τους ίδιους.

Εισαγωγικά, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, εάν πιστεύει κανείς πως η Ελλάδα θα βρει ποτέ το δρόμο της εξόδου από την κρίση, επιστρέφοντας σε μία βιώσιμη ανάπτυξη, χωρίς να αλλάξει ριζικά η λειτουργία του τραπεζικού της συστήματος και χωρίς την ονομαστική διαγραφή μέρους των χρεών της, δημοσίων και ιδιωτικών, είναι δυστυχώς εκτός τόπου και χρόνου – θύμα άκρως επικίνδυνων ψευδαισθήσεων
Περαιτέρω, σε αντίθεση με όλες τις άλλες επιχειρήσεις, οι οποίες κερδίζουν παράγοντας προϊόντα, οπότε οι μέτοχοι τους ενδιαφέρονται για τις ίδιες, οι τράπεζες δεν παράγουν απολύτως τίποτα, ενώ οι τραπεζίτες ενδιαφέρονται πριν από κάθε τι άλλο για τη διοίκηση των «ιδρυμάτων» τους – αφού μέσω αυτής κερδοσκοπούν, αδιαφορώντας εντελώς για την «επιχείρηση» αυτού καθεαυτού.
Το γεγονός δε ότι, οι μεγάλες τράπεζες πληροφορούνται πάντοτε από τις κεντρικές τις κινήσεις τους, οπότε μπορούν να επενδύσουν με σιγουριά πριν ακόμη τις μάθουν όλοι οι υπόλοιποι, αποδεικνύει το μέγεθος της διαφθοράς στον κλάδο – όπως στο παράδειγμα της ΕΚΤ, η διοίκηση της οποίας συναντάται με τους διευθυντές των μεγάλων τραπεζών, καθώς επίσης των επενδυτικών εταιρειών (BNP, UBS, Black Rock, Goldman Sachs κλπ.) σε τακτικά χρονικά διαστήματα τους τελευταίους μήνες, πριν από κάθε σημαντική νομισματική της απόφαση (πηγή).
Αυτές οι συναντήσεις δεν μπορούν βέβαια να χαρακτηρισθούν ως παράνομες, αφού δεν απαγορεύονται από την νομοθεσία – θεωρούνται όμως ανήθικες και ανάρμοστες, αφού παρέχεται εσωτερική πληροφόρηση στους ελάχιστους εκλεκτούς, οι οποίοι τη χρησιμοποιούν για να αυξάνουν τα κέρδη τους, εις βάρος όλων των υπολοίπων.
Με δεδομένη δε τη σημασία των εκάστοτε δηλώσεων της ΕΚΤ για τα ομόλογα, τις μετοχές και τα νομίσματα, για τις αγορές γενικότερα, η έγκαιρη γνώση των ανακοινώσεων, πριν ακόμη δημοσιευθούν επίσημα, ισοδυναμεί με καθαρό χρυσό – με τεράστια κέρδη δηλαδή, χωρίς την ανάληψη κανενός ρίσκου.
Συνολικά οι διευθυντές της ΕΚΤ συναντήθηκαν το 2015, έως τον Αύγουστο, δώδεκα φορές με τους εκπροσώπους της BNP, επτά φορές με το κερδοσκοπικό κεφάλαιο Moore Capital, σε δύο από τις οποίες συμμετείχε αυτοπροσώπως ο διοικητής της ΕΚΤ, καθώς επίσης με πολλές επενδυτικές εταιρείες – παρά το ότι σε άλλες χώρες είναι απαγορευμένες αυτές οι συναντήσεις, την εβδομάδα πριν από την ανακοίνωση των εκάστοτε νομισματικών μέτρων.
Το γεγονός αυτό τεκμηριώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το ότι, η Ευρώπη διοικείται πλέον από τις πολύ μεγάλες διεθνείς τράπεζες, από τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, καθώς επίσης από τις επενδυτικές εταιρείες – από τις «αγορές» γενικότερα, οι οποίες έχουν την πρωτοκαθεδρία έναντι της Πολιτικής.
Επομένως, όλες οι αποφάσεις που λαμβάνονται για τις εκάστοτε χώρες, μεταξύ των οποίων και οι κατά καιρούς εκβιασμοί που ασκεί η ΕΚΤ (άρθρο), υπαγορεύονται κυριολεκτικά από τις αγορές – με γνώμονα το συμφέρον των μεγάλων πελατών τους, της ελίτ του 0,01%, η οποία ουσιαστικά υπεξαιρεί τον όποιο πλούτο προσπαθεί να παράγει κυρίως η μεσαία τάξη, η οποία διατηρεί την ψευδαίσθηση πως η οικονομία είναι φιλελεύθερη.
Το θράσος των τραπεζών
Συνεχίζοντας, ορισμένοι οικονομολόγοι, οι οποίοι μάλλον ευρίσκονται στην έμμισθη υπηρεσία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ισχυρίζονται πλέον πως τα μηδενικά επιτόκια που εισπράττουν οι καταθέτες, δεν οφείλονται στην πολιτική των κεντρικών τραπεζών – αλλά, αντίθετα, στους ίδιους!
Με απλά λόγια, προσπαθούν να μας πείσουν πως τα θύματα, οι αποταμιευτές δηλαδή, είναι οι θύτες του εαυτού τους, τόσο όσον αφορά τους τόκους των καταθέσεων, όσο και την πτώση των αποδόσεων των ομολόγων – με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα δεκαετή ομόλογα της Γερμανίας, τα οποία έχουν επιτόκιο 0,4% (γράφημα), ενώ εμείς συνεχίζουμε να ισχυριζόμαστε ανόητα πως οι «εταίροι» μας δανείζονται με 4% και μας δανείζουν με 1%.

Περαιτέρω, αιτιολογούν τους ισχυρισμούς τους λέγοντας ότι, η μείωση των επιτοκίων οφείλεται στο πλεόνασμα των αποταμιεύσεων διεθνώς, οι οποίες υπερβαίνουν τις επενδύσεις, οπότε η μειωμένη δανειοδότηση πιέζει προς τα κάτω τις αποδόσεις –  χρησιμοποιώντας τη νεοκλασική θεωρεία, σύμφωνα με την οποία το επιτόκιο είναι το αποτέλεσμα της προσφοράς κεφαλαίων (αποταμιεύσεις), καθώς επίσης της ζήτησης (επενδύσεις). Ειδικότερα, κατά τους ίδιους τα εξής:
(α) Ο περιορισμός των επενδύσεων οφείλεται στην υποτονική άνοδο της παραγωγικότητας, σε συνδυασμό με την υποχώρηση της αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού – γεγονότα που καθιστούν τις επιχειρήσεις απρόθυμες να επενδύσουν.
(β) Από την άλλη πλευρά, οι άνθρωποι στις γερασμένες ανεπτυγμένες χώρες αποταμιεύουν όλο και περισσότερα χρήματα, για να χρηματοδοτήσουν τα γηρατειά τους – οπότε, ο συνδυασμός των δύο αυτών παραγόντων, προκαλεί τη μείωση των επιτοκίων, την οποία προσπαθούν να διαχειρισθούν οι κεντρικές τράπεζες όσο καλύτερα μπορούν!
Σύμφωνα όμως με μία πρόσφατη μελέτη, η παραπάνω θεωρία είναι ένα από τα πολλά παραμύθια, με τα οποία γίνεται προσπάθεια να μεταφερθούν οι ευθύνες από τους θύτες στα θύματα – αφού οι τράπεζες δεν χρηματοδοτούν τους οφειλέτες τους με τα χρήματα των καταθετών τους, αλλά με τη δημιουργία τους από το πουθενά.
Ως εκ τούτου, αντί να ισορροπούν όπως άλλωστε οφείλουν τις αποταμιεύσεις με τις επενδύσεις, δημιουργούν τεράστιες ανισορροπίες, προκαλώντας επικίνδυνους ανοδικούς και καθοδικούς χρηματοπιστωτικούς κύκλους – μέσω των οποίων μεταφέρεται ουσιαστικά ο πλούτος των κατώτερων και μεσαίων εισοδηματικών τάξεων στις ανώτατες (γράφημα).

Σημείωση γραφήματος: H ανοδική κίνηση κατά τη διάρκεια ενός χρηματοπιστωτικού κύκλου χαρακτηρίζεται από τα υψηλότερα χρέη, από τη θετική εξέλιξη των χρηματαγορών (άνοδος των χρηματιστηριακών δεικτών κλπ.), καθώς επίσης από τις ακριβότερες τιμές των ακινήτων – ενώ η ανοδική κίνηση κατά τη διάρκεια ενός οικονομικού (αναπτυξιακού) κύκλου χαρακτηρίζεται από την αύξηση του ΑΕΠ. Όπως φαίνεται από το γράφημα, οι αναπτυξιακοί κύκλοι δεν έγιναν μεγαλύτεροι – σε πλήρη αντίθεση με τους χρηματοπιστωτικούς κύκλους, οι διακυμάνσεις των οποίων ήταν πολύ υψηλότερες, ενώ η διάρκεια τους μεγαλύτερη. Το γεγονός αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση των κινδύνων κατάρρευσης του συστήματος (κραχ) –  λόγω του ότι οι αναπτυξιακοί κύκλοι δεν στηρίζουν, δεν δικαιολογούν κατά κάποιον τρόπο τους χρηματοπιστωτικούς.


Στα πλαίσια αυτά, όταν οι κεντρικές τράπεζες μειώνουν το βασικό τους επιτόκιο, τότε οι εμπορικές μπορούν να χρηματοδοτούνται από αυτές φθηνότερα – οπότε δανείζουν περισσότερα χρήματα, ενώ πιέζονται τεχνητά τα επιτόκια κάτω από το σημείο ισορροπίας, με το οποίο θα καλύπτονταν οι επενδύσεις από τις αποταμιεύσεις.
Εκτός αυτού, δεν έχουν κανένα λόγο να πληρώνουν πολύ υψηλότερα επιτόκια στους καταθέτες τους, από αυτά που τους χρεώνει η κεντρική – αφού οι αποταμιεύσεις, τους χρειάζονται μόνο για τις μεταξύ τους συναλλαγές (μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια) και όχι για να δανείζουν τους οφειλέτες τους (ανάλυση).
Τα χαμηλά όμως επιτόκια δίνουν συχνά την εσφαλμένη εντύπωση πως οι επενδύσεις είναι κερδοφόρες, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται φούσκες – οι οποίες εκρήγνυνται όταν αυξάνονται τα επιτόκια, επειδή τότε αποκαθίσταται η αλήθεια, όσον αφορά την πραγματική κερδοφορία των επενδύσεων.
Επί πλέον, τα χαμηλά επιτόκια μειώνουν την προθυμία των Πολιτών να αποταμιεύσουν –με αποτέλεσμα να καταναλώνουν περισσότερο, παράλληλα με το ότι κάποιοι υπερχρεώνονται, δανειζόμενοι ακριβώς επειδή τα επιτόκια είναι φθηνά. Τα χρήματα δε που σπαταλούν τα νοικοκυριά οδηγούν τις επιχειρήσεις σε μεγαλύτερες επενδύσεις, οι οποίες όμως στηρίζονται σε μία μη επαναλαμβανόμενη, «αρρωστημένη» ζήτηση – οπότε, όταν αποκαθίσταται αναγκαστικά η ισορροπία, τα πάντα να καταρρέουν.
Επομένως, τα χαμηλά επιτόκια δεν είναι η συνέπεια της υπερπροσφοράς αποταμιεύσεων, αλλά της επεκτατικής νομισματικής πολιτικής των κεντρικών τραπεζών, η οποία οδηγεί στην αλματώδη αύξηση των χρεών – οπότε δεν είναι υπεύθυνοι για το κραχ που νομοτελειακά ακολουθεί οι Πολίτες, όπως ισχυρίζονται με θράσος οι υποστηρικτές των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, αλλά οι τράπεζες, με επικεφαλείς τις κεντρικές.
Περαιτέρω, για τον ίδιο ακριβώς λόγο δεν είναι υπεύθυνοι για την υπερχρέωση της χώρας τους οι Έλληνες Πολίτες αλλά, κυρίως, η πολιτική της ΕΚΤ, η οποία τάχθηκε από την αρχή με σκανδαλώδη τρόπο υπέρ της Γερμανίας (άρθρο) – ενώ οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν κατάλαβαν την παγίδα, δίνοντας λανθασμένες κατευθύνσεις στη χώρα τους.
Με απλά λόγια, εάν η Ελλάδα δεν ήταν μέλος της Ευρωζώνης, δεν θα μπορούσαν να δανειστούν ούτε το κράτος, ούτε οι ιδιώτες τόσο εύκολα και με τόσο χαμηλά επιτόκια – οπότε δεν θα υπήρχε η μεγάλη σπατάλη, δεν θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν τα πανάκριβα ολυμπιακά έργα, τα εξοπλιστικά προγράμματα θα ήταν χαμηλότερα, η διαφθορά επίσης κοκ.
Φυσικά η Ελλάδα δεν ήταν η μοναδική χώρα της Ευρωζώνης που έπεσε στην παγίδα αλλά, ασφαλώς, η πλέον ανόητη – κρίνοντας τόσο από την εποχή που προηγήθηκε της κρίσης, όσο και από τη μετέπειτα διαχείριση της.
Επίλογος
Η Ελβετία δεν είναι ασφαλώς παράδεισος παρά το ότι είναι εντυπωσιακό για μία χώρα, η οποία είναι βραχώδης, χωρίς κανένα φυσικό πλούτο, να ευρίσκεται στην κορυφή του πλανήτη – όσον αφορά το βιοτικό της επίπεδο και την ποιότητα ζωής.
Οι Πολίτες της όμως είναι αρκετά ώριμοι, έχοντας το επιτύχει μέσω της υιοθέτησης της άμεσης δημοκρατίας – η οποία δεν προϋποθέτει ώριμους Πολίτες, όπως αρκετοί ισχυρίζονται αλλά, αντίθετα, συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην ωρίμανση τους.
Στα πλαίσια αυτά, κατανοώντας πού οφείλουν την παντοδυναμία τους οι τράπεζες, καθώς επίσης τους κινδύνους που συνεπάγεται κάτι τέτοιο, τους οποίους πλήρωσαν πολύ ακριβά μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης (διάσωση των μεγάλων τραπεζών τους, υπερβολική διόγκωση του ισολογισμού της κεντρικής τους τράπεζας, επικίνδυνη άνοδος της ισοτιμίας του νομίσματος τους), κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν τις 100.000 υπογραφές που χρειάζεται η επανεξέταση της δημιουργίας χρημάτων από το πουθενά, εκ μέρους των εμπορικών τραπεζών – με στόχο να αποτελέσει ξανά αποκλειστικό προνόμιο της κεντρικής.
Το γεγονός αυτό, μία κίνηση που ερευνά σήμερα και η Ισλανδία, επιτεύχθηκε από την πρωτοβουλία για την υιοθέτηση του «πλήρους χρήματος» (ανάλυση) – αν και δυστυχώς τελικά απέτυχε, αφού η πλειοψηφία των Ελβετών τάθηκε εναντίον στο δημοψήφισμα που διεξήχθη.
Ίσως έτσι γίνει κατανοητό ότι, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική Δημοκρατία, πως όσο οι Πολίτες δεν συμμετέχουν οι ίδιοι στις σημαντικές αποφάσεις που αφορούν τη χώρα τους δεν υπάρχει μέλλον, καθώς επίσης ότι, το χρηματοπιστωτικό σύστημα πρέπει να υπηρετεί τους ίδιους – ενώ κανένας δεν έχει το δικαίωμα να δολοφονεί τις ελπίδες τους (άρθρο). Ολοκληρώνοντας, έχει ενδιαφέρον το σχόλιο ενός φίλου για το ελληνικό Σύνταγμα, , σύμφωνα με το οποίο τα εξής:
Στο άρθρο 1 παρ. 2 του ισχύοντος Συντάγματος διαβάζουμε τη βαρύγδουπη φράση «Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία». Αμέσως όμως στην επόμενη παράγραφο 3 του ίδιου άρθρου αναιρείται η λαϊκή κυριαρχία. Συγκεκριμένα η παράγραφος αυτή λέει «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα».
Προσέξτε ακριβώς τη διατύπωση: Οι εξουσίες πηγάζουν μεν από το λαό, αλλά δεν ασκούνται και από το λαό, απλά υπάρχουν υπέρ αυτού, και ασκούνται μόνο «όπως ορίζει το Σύνταγμα», δηλαδή από τα πολιτικά όργανα που ορίζει το Σύνταγμα. Η διατύπωση αυτή έχει μεγάλη αξία και αυτό θα φανεί αμέσως φέρνοντας κάποια παραδείγματα άλλων Συνταγμάτων.
Για παράδειγμα, το άρθρο 20 παρ. 2 του Γερμανικού Συντάγματος λέει «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό. Ασκούνται από το λαό με εκλογές και δημοψηφίσματα και με ειδικά όργανα της νομοθεσίας, της εκτελεστικής εξουσίας και της δικαιοσύνης». Βλέπουμε λοιπόν ότι εξουσίες στο γερμανικό Σύνταγμα δεν πηγάζουν μόνο από το λαό, αλλά και ασκούνται από το λαό και αυτό δεν είναι χωρίς αξία, τη στιγμή μάλιστα που υπάρχει ο κέρβερος του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου.
Το ίδιο βλέπουμε να αναφέρεται και στο Ιταλικό Σύνταγμα. Το άρθρο 1, παρ. 2 του Ιταλικού Συντάγματος λέει «Η κυριαρχία ανήκει στο λαό ο οποίος την ασκεί κατά τους τύπους και τους περιορισμούς του Συντάγματος».
Επομένως τα Συντάγματα άλλων χωρών ορίζουν ότι η εξουσία δεν πηγάζει μόνο από το λαό, αλλά και ασκείται από το λαό. Αυτό γίνεται πιο ευκρινές στο ίδιο το Ιταλικό Σύνταγμα όταν στο άρθρο 75 παρ. 1 εισάγει τα δημοψηφίσματα με λαϊκή πρωτοβουλία ορίζοντας ότι «Λαϊκό δημοψήφισμα διενεργείται για ν’ αποφασιστεί η ολική ή μερική κατάργηση νόμου ή πράξεων με τυπική ισχύ νόμου, οσάκις το ζητήσουν 500.000 εκλογείς ή πέντε συμβούλια Περιοχών». Επίσης στο άρθρο 71 παρ. 2 εισάγει τις προτάσεις νόμων με λαϊκή πρωτοβουλία ορίζοντας πως «Ο λαός ασκεί τη νομοθετική πρωτοβουλία μέσω της προτάσεως από τουλάχιστον 50.000 εκλογείς σχεδίου συντεταγμένου σε άρθρα».
Βλέπουμε λοιπόν πως το ελληνικό πολιτικό σύστημα επίτηδες δεν περιλαμβάνει στο Σύνταγμα τη δέσμευση ότι η εξουσία δεν πηγάζει μόνο από το λαό, αλλά και ασκείται από το λαό, αφού στην πραγματικότητα δεν θέλει καμία ανάμιξη του λαού στα πολιτικά πράγματα πλην της κατευθυνόμενης ψήφου σε συγκεκριμένες προκαθορισμένες από το ίδιο έτοιμες επιλογές σε κόμματα και πολιτικά πρόσωπα. Αυτά όλα πρέπει αμέσως να αλλάξουν. Αν όχι τώρα πότε; Αν όχι εμείς ποιοι;»

 

[kostas8000]

https://analyst.gr/2018/09/10/vadizontas-pros-to-epomeno-lehman-sok/

Βαδίζοντας προς το επόμενο «Lehman σοκ»


Η μοναδική λύση είναι ο μεγαλύτερος έλεγχος εκ μέρους του κράτους που όμως πρέπει να λειτουργεί ορθολογικά – όπως μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, στον οποίο είχε οδηγήσει μία ανάλογα ακραία νεοφιλελεύθερη οικονομική συνταγή που προκάλεσε το κραχ του 1929 και τη Μεγάλη Ύφεση.


Όπως διαπιστώνεται, ο πλανήτης δεν λειτουργεί σωστά και δεν λύνονται τα προβλήματα του – ούτε στις Η.Π.Α., ούτε στην Ευρώπη, ούτε βέβαια στην Ελλάδα, με τις ελαφρώς βρώμικες συντηρητικές και ακραία νεοφιλελεύθερες οικονομικές συνταγές που εφαρμόζονται, είτε εκούσια, είτε ακούσια σε χώρες όπως η πατρίδα μας. Αντίθετα, οι «δεξιές» αυτές συνταγές έχουν προκαλέσει ένα μεγάλο μέρος των προβλημάτων μας, από τη μη ισορροπημένη αναδιανομή των εισοδημάτων, έως τη μεταφορά πλούτου από τα κάτω προς τα επάνω, μέσω της πολιτικής των κεντρικών τραπεζών – η οποία δρομολογήθηκε μετά τη χρεοκοπία της Lehman Brothers και το μεγάλο κραχ του 2008 που απείλησε να βυθίσει ολόκληρη την υφήλιο σε μία βαθιά ύφεση.
Το γεγονός δε, σύμφωνα με το οποίο οι καταθέτες δεν εισπράττουν πλέον καθόλου τόκους για τις οικονομίες τους (για να στηριχθούν τα υπέρογκα χρέη κρατών και επιχειρήσεων που θα ήταν αδύνατον να εξυπηρετηθούν με φυσιολογικά επιτόκια), ενώ οι μεγάλες τράπεζες συνεχίζουν να κινδυνεύουν με τη χρεοκοπία τους, σαν να πρόκειται για μικρά μπακάλικα που δεν διαχειρίζονται σωστά, δεν έχει καμία σχέση με την ΕΚΤ – αλλά με το ότι πριν από δέκα χρόνια η χρηματοπιστωτική παγκοσμιοποίηση απέτυχε θορυβωδώς.
Με απλά λόγια, η υψηλή τέχνη την απόλυτης ελευθερίας των κεφαλαίων που στηρίχθηκε από τον ακραίο, ασύδοτο νεοφιλελευθερισμό, όπου καθημερινά τεράστιες ποσότητες χρημάτων διακινούνταν και συνεχίζουν να διακινούνται από τη μία χώρα στην άλλη μέσα σε δέκατα του δευτερολέπτου, ακολουθώντας αποκλειστικά και μόνο τους κανόνες της ζήτησης και της προσφοράς, οδήγησε τον πλανήτη στην άκρη του γκρεμού – από την οποία δεν έχει ούτε κατ’ ελάχιστο απομακρυνθεί παρά το ότι πέρασαν ήδη δέκα χρόνια, αφού σύμφωνα με όλους σχεδόν τους εξειδικευμένους οικονομολόγους ένα «Lehman σοκ» θα μπορούσε να συμβεί από τη μία στιγμή στην άλλη, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Εν προκειμένω, δεν βοηθούν καθόλου εκείνες οι φωνές που απαιτούν μία ακόμη μεγαλύτερη απελευθέρωση των αγορών, σε συνδυασμό με χαμηλότερους φόρους και μικρότερο κράτος, όπως στην εποχή του R. Reagan και της M. Thatcher – αφού όταν οι αγορές τείνουν σε σταθερή βάση να υπερβάλλουν, όπως έχει τεκμηριωθεί πολλές φορές, δεν αποτελεί ασφαλώς καλή ιδέα η ακόμη μεγαλύτερη επιτάχυνση της διαδικασίας.
Από την άλλη πλευρά, όταν σε χώρες όπως οι Η.Π.Α., η Μ. Βρετανία και η Γερμανία η απόσταση των εισοδημάτων και των περιουσιακών στοιχείων του ανώτατου 1% με τον υπόλοιπο πληθυσμό έχει αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό, όσο ποτέ μέχρι σήμερα, απειλώντας να διαλύσει τις κοινωνίες, δεν είναι δείγμα κάποιου επιτυχημένου οικονομικού μοντέλου – αλλά οι φυσιολογικές παρενέργειες ενός πανίσχυρου χρηματοπιστωτικού συστήματος που έχει καταλάβει τα κράτη, που έχει διαφθείρει την πολιτική και που κυριαρχεί σχεδόν απολυταρχικά, έχοντας επιβάλλει τους δικούς του κανόνες.
Το γεγονός δε, σύμφωνα με το οποίο οι πλούσιοι γίνονται καθημερινά πλουσιότεροι, ενώ σχεδόν το 40% των ανθρώπων δεν έχουν καθόλου καταθέσεις, οι κρατικές υποδομές καταρρέουν σε πάρα πολλές χώρες, τα κτίρια των σχολείων και των πανεπιστημίων ευρίσκονται σε άθλια κατάσταση κοκ., οφείλεται ακριβώς στο δόγμα της απομάκρυνσης του κράτους από τις οικονομικές δραστηριότητες – έτσι ώστε η ελεύθερη αγορά να μην εμποδίζεται και να λειτουργεί καλύτερα.
Ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί με την αναφορά πολλών άλλων δυσλειτουργιών της «δεξιάς» οπτικής γωνίας – ενώ η πολιτική απομάκρυνση αρκετών περιοχών του πλανήτη από το δόγμα της παγκοσμιοποίησης, έχει κυρίως σχέση με τη σκοτεινή πλευρά του ελεύθερου εμπορίου, το οποίο έχει εξαφανίσει πολλούς βιομηχανικούς κλάδους λόγω του φθηνού ανταγωνισμού των ασιατικών κυρίως κρατών.
Εύλογα λοιπόν αναρωτιέται κανείς εάν οι καλύτερες απαντήσεις θα μπορούσαν να δοθούν από τις «αριστερές» πολιτικές, αφού οι «δεξιές» απέτυχαν παταγωδώς – με αποτέλεσμα η επόμενη κρίση να είναι προδιαγεγραμμένη, καθώς επίσης κατά πολύ οδυνηρότερη σε σχέση με το 2008. Δυστυχώς όμως, οι αριστερές πολιτικές έχουν αποτύχει πολλές φορές στο παρελθόν και συνεχίζουν να αποτυγχάνουν – προκαλώντας ανάλογα μεγάλα προβλήματα στον πλανήτη.
Στα πλαίσια αυτά, δεν είναι παράδοξη η άνοδος των ακροδεξιών, «εθνικοσοσιαλιστικών» σε κάποιο βαθμό κομμάτων, με πατριωτικά στοιχεία (ανάλυση) – τα οποία τάσσονται ταυτόχρονα εναντίον της παγκοσμιοποίησης, υπέρ του προστατευτισμού και υπέρ των εθνικών συνόρων. Χαρακτηριστικό στοιχείο τους είναι η εχθρότητα τους προς τους μετανάστες τρίτων χωρών, τους οποίους κατηγορούν για όλα τους τα δεινά – μεταξύ άλλων για το ότι δεν αυξάνουν το ΑΕΠ των χωρών που εγκαθίστανται (γράφημα), επειδή παράγουν πολύ λιγότερα από τους αυτόχθονες, παρά το ότι μεγεθύνουν τον πληθυσμό τους λόγω του υψηλού ποσοστού γονιμότητας τους.

Όπως διαπιστώνεται από το γράφημα, στις παραπάνω χώρες αυξήθηκε μεν ο πληθυσμός, αλλά μειώθηκε τόσο το ΑΕΠ τους, όσο και ο ρυθμός αύξησης του κατά κεφαλήν ΑΕΠ – οπότε θεωρείται πως οι μετανάστες συνετέλεσαν στην άνοδο της φτώχειας, ενώ παράλληλα εκμεταλλεύονται τα συστήματα κοινωνικής πρόνοιας των χωρών που εποικούν, οδηγώντας στην κατάρρευση τους, στην αύξηση των φόρων κοκ.
Εν τούτοις, τίποτα από τα παραπάνω δεν πρόκειται να βοηθήσει όταν ξεσπάσει η επόμενη κρίση – ούτε οι δεξιές πολιτικές, ούτε οι αριστερές, ούτε οι ακροδεξιές. Η μοναδική λύση είναι ο μεγαλύτερος έλεγχος εκ μέρους του κράτους (επίσης στο μεταναστευτικό που οφείλει να υπάρχει μία συγκεκριμένη πολιτική), το οποίο όμως πρέπει να λειτουργεί ορθολογικά – όπως μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, στον οποίο είχε οδηγήσει μία ανάλογα ακραία νεοφιλελεύθερη οικονομική συνταγή που προκάλεσε το κραχ του 1929 και τη Μεγάλη Ύφεση.
Τότε, στα πλαίσια του Bretton Woods, υπήρξε συναίνεση σχετικά με τον αυστηρότερο έλεγχο των τραπεζών, με το διαχωρισμό τους σε εμπορικές και επενδυτικές, με το ότι οι ισοτιμίες των νομισμάτων θα έπρεπε να καθορίζονται επίσημα για να μην υπάρχει κερδοσκοπία κοκ. – ενώ δεν αναλώνονταν τα κράτη στην αναζήτηση δεξιών, αριστερών κοκ. πολιτικών, επιλέγοντας απλά μεθόδους διακυβέρνησης που ήταν σύμφωνες με την κοινή λογική. Με αυτό που λείπει σήμερα από τους πάντες και που θα οδηγήσει τον πλανήτη σε επόμενες καταστροφές – εάν δεν υπάρξει άμεσα αλλαγή πορείας.

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[tramountana]

Τι έγινε ρε κωστάκη ? Ακόμη να την διαλύσεις την ευρωζώνη ?

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]