ΔΙΑΛΥΣΗ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ, Συμφωνείτε ή διαφωνείτε; Συντάξτε την άποψή σας...

[kostas8000]

 

[kostas8000]

https://analyst.gr/2018/02/03/krax-enopsi/

Κραχ ενόψει;

Η χθεσινή πτώση των χρηματιστηριακών δεικτών είχε ως αποτέλεσμα να δοθεί η εντύπωση ότι, ίσως ξεκίνησε η αναμενόμενη κατάρρευση – κάτι που ελπίζουμε να μη συμβεί, επειδή η πολιτική των κεντρικών τραπεζών και τα 17 τρις $, με τα οποία που έχουν πλημμυρίσει το σύστημα, θα προκαλούσε ανυπολόγιστες καταστροφές.
.
Επενδύσεις & Αγορές
Οι ιταλικές τράπεζες πουλούν τα ομόλογα του δημοσίου τους πίσω στην ΕΚΤ, φοβούμενες τη χρεοκοπία της Ιταλίας ενόψει των εκλογών – όπου όλα τα κόμματα αναγγέλλουν μεγάλες παροχές στους ψηφοφόρους της χώρας. Στην Ισπανία εξελίσσεται μία πλημμύρα αγωγών εναντίον των τραπεζών της (πηγή), στην Κύπρο οι επενδυτές που έχασαν τις καταθέσεις τους έχουν καταφύγει εναντίον της κυβέρνησης, η Deutsche Bank,η πιο επικίνδυνη τράπεζα του πλανήτη συνεχίζει να παράγει ζημίες, τα κρυπτογραφημένα νομίσματα καταρρέουν (τιμές), ενώ τα συνταξιοδοτικά ταμεία της Μ. Βρετανίας απειλούνται από ένα κύμα χρεοκοπιών, επειδή τα κεφάλαια τους δεν είναι αρκετά για να καλύψουν τις ανάγκες των ασφαλισμένων – εύλογα, αφού η πολιτική των μηδενικών επιτοκίων δεν δημιουργεί μόνο φούσκες αλλά, επί πλέον, έχει μειώσει σημαντικά τις αποδόσεις των καταθέσεων που συνήθως επιλέγουν τα ταμεία.
Πρόσφατα τώρα η δεύτερη μεγαλύτερη κατασκευαστική εταιρεία της Μ. Βρετανίας, η Carillon, κατέθεσε αίτηση χρεοκοπίας – κάτι που θα έχει σημαντικές συνέπειες για τη χώρα, αφού η επιχείρηση δραστηριοποιείται σε πολλούς άλλους τομείς, όπως η παροχή γευμάτων σε σχολεία (32.000 καθημερινά) και φυλακές. Ο τζίρος της ύψους 5 δις στερλινών είναι πολύ μεγάλος, για να είναι αδιάφορη η χρεοκοπία της – ενώ ασχολούταν με πολύ σημαντικά έργα, όπως το μουσείο του Λονδίνου «Tate Modern», η επέκταση της  βασιλικής όπερας και το ποδοσφαιρικό γήπεδο της Λίβερπουλ.
Η επιχείρηση είχε δηλώσει πως είχε ανάγκη από την αναδιάρθρωση χρεών ύψους περί το 1 δις €, ενώ το συνταξιοδοτικό ταμείο της παρουσίαζε ένα έλλειμμα ύψους 660 δις € – όπου φάνηκε ότι δεν είναι η μοναδική που αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα, με αποτέλεσμα πολλά άλλα συνταξιοδοτικά ταμεία να τοποθετούνται στο στόχαστρο. Στο χρηματιστήριο είχε χάσει ήδη τα δύο τρίτα της αξίας της όταν είχαν έλθει στην επιφάνεια τα προβλήματα της – ενώ είχε απολυθεί ο γενικός διευθυντής της και ένα μεγάλο μέρος της διοίκησης της.
Εν τούτοις, οι διαπραγματεύσεις με τους βασικούς πιστωτές της, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται τρεις μεγάλες τράπεζες (Santander, HSBC, Barclays), καθώς επίσης με τη βρετανική κυβέρνηση δεν ευοδώθηκαν, οπότε κατατέθηκε η αίτηση χρεοκοπίας – κάτι που έχει τρομοκρατήσει τους 43.000 εργαζομένους της, εκ των οποίων οι μισοί απασχολούνται στη Μ. Βρετανία. Οι μεγαλύτερες κατασκευαστικές εταιρείες της Ευρώπης είναι πάντως οι εξής:
Α/Α
Όνομα
Χώρα
Τζίρος σε δις €




1
VINCI
Γαλλία
38,07
2
ACS
Ισπανία
31,98
3
BOUYGUES
Γαλλία
31,77
4
SKANSKA
Σουηδία
15,35
5
EIFFAGE
Γαλλία
14,31
6
STRABAG
Αυστρία
12,40
7
FERROVIAL
Ισπανία
10,76
8
BALFOUR
Βρετανία
10,60
9
K.B. GROEP
Ολλανδία
6,98
Σημαντικό ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι, στη Σουηδία δεν κατασκευάζεται σχεδόν τίποτα χωρίς τη συμμετοχή της SKANSKA – ενώ ο μη ανταγωνισμός στις κατασκευές στη χώρα φαίνεται να είναι υπεύθυνος για τις εξαιρετικά υψηλές τιμές των ακινήτων και για τη φούσκα που έχει δημιουργηθεί.
Κλείνοντας, η χθεσινή πτώση των χρηματιστηριακών δεικτών είχε ως αποτέλεσμα να δοθεί η εντύπωση ότι, ίσως ξεκίνησε το αναμενόμενο κραχ – κάτι που ελπίζουμε να μη συμβεί, επειδή η πολιτική των κεντρικών τραπεζών και τα 17 τρις $, με τα οποία που έχουν πλημμυρίσει το σύστημα φουσκώνοντας τις τιμές των παγίων περιουσιακών στοιχείων (μετοχές, ακίνητα κλπ.), θα προκαλούσε ανυπολόγιστες καταστροφές. Αν σκεφθεί δε κανείς ότι το δημόσιο χρέος των Η.Π.Α. πλησιάζει τα 21 τρις $, ενώ μόνο για τόκους δαπανούν 458,5 δις $ ή το 15% των συνολικών εσόδων τους, θα καταλάβει πόσο μεγάλοι είναι οι κίνδυνοι.

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

https://analyst.gr/2018/02/07/akinita-sto-stoxastro-ton-pistoton/

Ακίνητα, στο στόχαστρο των πιστωτών


Το κοινό χαρακτηριστικό της Ελλάδας με την Ιταλία είναι ο μεγάλος ιδιωτικός πλούτος και ο χρεοκοπημένος δημόσιος τομέας – επειδή οι Πολίτες των δύο αυτών χωρών δεν κατάλαβαν ποτέ πως τα περιουσιακά τους στοιχεία είναι ανυπεράσπιστα, όταν το κράτος τους καταρρεύσει οικονομικά, ενώ είναι πια φυλακισμένες στην Ευρωζώνη.
.

«Η ελληνική τραγωδία θα συνεχιστεί, εάν δεν αναζητηθούν μακροπρόθεσμα βιώσιμες λύσεις, πριν από όλα η αύξηση των μισθών – αφού με την εσωτερική υποτίμηση, καθώς επίσης με τους υπερβολικούς φόρους, οι πιστωτές δρομολογούν σταδιακά τη μεταφορά της ιδιωτικής περιουσίας στο κράτος ή στις τράπεζες σε εξευτελιστικές τιμές και από εκεί στα δικά τους ταμεία.
Ουσιαστικά λοιπόν υφαρπάζεται η ιδιωτική και δημόσια περιουσία των Ελλήνων για την εξυπηρέτηση του υπέρογκου δημοσίου χρέους τους – το οποίο αύξησε το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων από 125% του ΑΕΠ το 2009 σχεδόν στο 190% σήμερα, ενώ δεν έχει σταματήσει η ανοδική του πορεία«.
.
Ανάλυση

Έχουμε τεκμηριώσει πως η Ελλάδα είχε πρόβλημα ρευστότητας και όχι φερεγγυότητας το 2009, αφού ο Ισολογισμός της είχε θετικό πρόσημο – με την έννοια πως απέναντι στα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου αξίας τότε περί τα 300 δις € (χωρίς τον υπόγειο πλούτο) σύμφωνα με το ΔΝΤ, ευρισκόταν χρέη ύψους 299 δις € (πηγή). Μετά την επιβολή των μνημονίων όμως, το πρόβλημα ρευστότητας μετατράπηκε σταδιακά σε πρόβλημα φερεγγυότητας – επειδή κατέρρευσαν οι τιμές της ακίνητης περιουσίας του κράτους, καθώς επίσης των δημοσίων επιχειρήσεων, όπως απεδείχθη μεταξύ άλλων από τις σκανδαλώδεις ιδιωτικοποιήσεις. Το έγκλημα δε ολοκληρώθηκε με το PSI, με το οποίο χρεοκόπησε ουσιαστικά η Ελλάδα – αφενός μεν χωρίς κανένα από τα οφέλη μίας χρεοκοπίας, αφετέρου με όλα τα δεινά της.
Κάτι ανάλογο συνέβη και στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος ήταν πολύ λίγο χρεωμένος, ενώ τα κόκκινα δάνεια δεν υπερέβαιναν το 10% του ΑΕΠ – κάτι που άλλαξε τρομακτικά, αφού σήμερα έχουν ξεπεράσει το 130%. Το πρόβλημα φαίνεται καθαρά στο παράδειγμα ενός εργαζομένου, ο μισθός του οποίου ήταν το 2009 ήταν 1.400 € καθαρά – με αποτέλεσμα να είναι σε θέση να πληρώνει τη δόση του ενυπόθηκου δανείου του στην τράπεζα ύψους 400 €, καθώς επίσης τα υπόλοιπα μηνιαία έξοδα του, καταφέρνοντας να αποταμιεύει τα 200 €.
Λόγω της κατακόρυφης μείωσης όμως του μισθού του υποθετικά στα 800 €, αφενός μεν δεν ήταν σε θέση να πληρώνει τις δόσεις του δανείου του, αφετέρου ήταν αδύνατον να αποταμιεύσει – ενώ δεν μειώθηκε μόνο ο ονομαστικός του μισθός αλλά, επίσης, ο πραγματικός, αφού αυξήθηκαν οι φόροι και οι τιμές των προϊόντων, μεταξύ άλλων λόγω της ανόδου του ΦΠΑ (εάν έμενε άνεργος, όπως 1,5 εκ. Έλληνες, τότε τα πράγματα θα ήταν φυσικά κατά πολύ δυσμενέστερα).
Ακόμη χειρότερα, η καθαρή του θέση όσον αφορά τον προσωπικό του Ισολογισμό επιδεινώθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό – επειδή αναγκάσθηκε να χρησιμοποιήσει τις καταθέσεις του για να καλύψει τις ακριβότερες βασικές του ανάγκες, οι τιμές των μετοχών του έπεσαν (εάν είχε τράπεζες θα είχαν μηδενισθεί) ενώ, το κυριότερο, κατέρρευσαν οι τιμές των ακινήτων που πάντοτε ακολουθούν την εξέλιξη των μισθών, με αποτέλεσμα να χρωστάει πλέον περισσότερα στην τράπεζα από την αξία του σπιτιού του. Ως εκ τούτου η καθαρή του θέση από θετική (+50.000 €), μετατράπηκε σε αρνητική (-38.000 €) – οπότε έγινε αφερέγγυος, έχασε δηλαδή εντελώς την πιστοληπτική του ικανότητα όπως το κράτος, χωρίς να ευθύνεται ο ίδιος (γράφημα).

Με κριτήριο τώρα το ότι η ευθύνη δεν είναι δική του αλλά του κράτους, το οποίο αφενός μεν διαχειρίσθηκε άθλια το πρόβλημα ρευστότητας της χώρας μετατρέποντας το ανόητα (ή σκόπιμα προδοτικά) σε πρόβλημα φερεγγυότητας, αφετέρου δεν πτώχευσε επίσημα το ίδιο αλλά προτίμησε να χρεοκοπήσουν οι Πολίτες του, θα πρέπει στον άνθρωπο του παραδείγματος μας να δοθούν λύσεις – έτσι ώστε να καταφέρει να επιβιώσει αξιοπρεπώς και να μη χάσει το σπίτι του από κάποιον ηλεκτρονικό πλειστηριασμό, μαζί με τις δόσεις που έχει ήδη πληρώσει (παραμένοντας χρεωμένος με το υπόλοιπο του δανείου).
Πολύ περισσότερο επειδή ο πλειστηριασμός δεν θα αποδώσει ούτε καν τη σημερινή χαμηλότερη τιμή του σπιτιού του, αλλά πολύ λιγότερα – αφού οι κερδοσκοπικές εταιρείες (εάν υποθέσουμε πως δεν κρύβονται οι τράπεζες πίσω από αυτές), θα προσφέρουν ελάχιστα χρήματα για να εξαγοράσουν το δάνειο ή το σπίτι του. Οι λύσεις τώρα είναι κατά την άποψη μας οι εξής:
(α) η εξόφληση του ανυπόθηκου δανείου εντός δύο μηνών με έκπτωση 30% επί του κεφαλαίου, όσο δηλαδή η πτώση του ΑΕΠ της χώρας, χωρίς τόκους και προσαυξήσεις (β) η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής στο διπλάσιο, οπότε με τη μισή δόση αφού μειώθηκαν ανάλογα τα εισοδήματα του, με επιτόκιο ίσο με το Euribor+2%  (γ) η παραμονή με ενοίκιο, μέρος του οποίου θα υπολογίζεται ως ποσόν εξυπηρέτησης του δανείου (Leaseback) και (δ) η παράδοση του σπιτιού, με το ταυτόχρονο σβήσιμο του υπολοίπου χρέους.
Οι λύσεις αυτές δεν είναι σε καμία περίπτωση άδικες για τις τράπεζες οι οποίες, εκτός από το ετεροβαρές ρίσκο που τις χαρακτηρίζει (κοινωνικοποιούν τις ζημίες και ιδιωτικοποιούν τα κέρδη), καθώς επίσης την ευθύνη τους ως δανειστές που είναι τουλάχιστον ίση με αυτήν των οφειλετών, έχουν ωφεληθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από το κράτος – από τους φορολογουμένους Πολίτες δηλαδή.
Ειδικότερα, διασώθηκαν με τα 45 δις € που επιβάρυναν το δημόσιο χρέος, έχουν αποσβέσει σχεδόν το 50% των επισφαλειών τους ύψους περί τα 110 δις € μειώνοντας αντίστοιχα τα μελλοντικά τους κέρδη (άρα θα αποδώσουν 55 δις € λιγότερους φόρους στο μέλλον, τους οποίους θα καλύψουν έμμεσα ξανά οι Έλληνες), ενώ «έκλεψαν» ουσιαστικά από τους παλαιούς μετόχους τους τεράστια ποσά – με το γνωστό τραπεζικό κόλπο, το οποίο θεωρείται ως μία από τις μεγαλύτερες νόμιμες ληστείες όλων των εποχών. Όσον αφορά τους νέους μετόχους τους μετά τον αφελληνισμό τους, εξαγόρασαν για 6-7 δις € και ελέγχουν δανειακά χαρτοφυλάκια αξίας 300 – 400 δις €, τα οποία είναι εγγυημένα με ένα πολύ μεγάλο μέρος των περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων (ακίνητα, οικόπεδα, επιχειρήσεις).
Όταν λοιπόν ξεκινήσουν οι μαζικοί πλειστηριασμοί και υπό την προϋπόθεση πως θα αντέξουν με τα κεφάλαια τους (αν και η κυβέρνηση τους εξασφάλισε περί τα 20 δις € από την τρίτη δανειακή σύμβαση), θα κερδίσουν τεράστια ποσά – αφού θα αγοράζουν πάγια περιουσιακά στοιχεία σε ένα κλάσμα της πραγματικής τους αξίας είτε οι ίδιες, είτε τα κερδοσκοπικά κεφάλαια που ενδεχομένως τους ανήκουν. Ως εκ τούτου, οι παραπάνω λύσεις που προτείναμε είναι μάλλον συντηρητικές – οπότε θεωρούνται κάτι περισσότερο από δίκαιες για τις τράπεζες.
Μία άλλη λύση είναι η ίδρυση ελληνικών εταιριών διαχείρισης δανείων σε συνεταιριστική μορφή και με τη συνεργασία των Δήμων – όπως αυτή που αποφάσισε να δρομολογήσει ο Δήμος του Μαρκοπούλου και στην οποία συμμετέχουμε συμβουλευτικά, για να εμποδιστεί η υφαρπαγή των ακινήτων από τους κερδοσκόπους.
Ακίνητα, ο στόχος των πιστωτών
Περαιτέρω, οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, τα ακίνητα των Ελλήνων αποτελούσαν από την αρχή στόχο των πιστωτών, οι οποίοι γνώριζαν πολύ καλά γιατί δάνεισαν στην Ελλάδα περί τα 310 δις € (εάν εισπραχθούν και τα 86 δις € της τρίτης δανειακής σύμβασης) – έναντι περιουσιακών στοιχείων αξίας μεγαλύτερης των 2 τρις €, αφού μόνο τα ιδιωτικά ακίνητα είχαν εκτιμηθεί το 2007 στο 1,16 τρις € από την Credit Suisse (πηγή). Ο στόχος αυτός δεν αφορά μόνο την Ελλάδα αλλά, επίσης, την Κύπρο και την Ιταλία – λόγω των υψηλών ποσοστών ιδιοκατοίκησης και των τριών αυτών χωρών (Ελλάδα 73,9% το 2016, Κύπρος 72,5% και Ιταλία 72,3%).
Στο γράφημα που ακολουθεί (πηγή: DBRS), οι μπλε σκούρες στήλες αφορούν τις ιδιόκτητες κατοικίες ανά χώρα με ενυπόθηκο ή άλλου είδους δανεισμό, οι κόκκινες χωρίς καθόλου δάνειο, οι ανοιχτές μπλε με ενοίκιο και οι μωβ με επιδότηση ενοικίου – ενώ με τους πράσινους κύκλους σημειώνονται οι αλλαγές. Η ιδιοκατοίκηση γενικά στην Ευρωζώνη το 2016 ήταν στο 66,5% κατά μέσον όρο, έχοντας αυξηθεί σημαντικά σε σχέση με το 2015 – ενώ από τον πληθυσμό που διαθέτει ιδιόκτητη κατοικία, το 27,9% έχει ένα ενυπόθηκο ή άλλο δάνειο, ενώ το 38,6% δεν έχει καμία οφειλή.

Όπως διαπιστώνεται τώρα από το γράφημα, οι χώρες του ευρωπαϊκού Βορά έχουν στην κατοχή τους σπίτια με μεγάλα χρέη – η Ολλανδία με το 61% των Πολιτών της να οφείλει στις τράπεζες το σπίτι του, η Σουηδία με το 54%, η Δανία με το 47,7% και η Φινλανδία με το 42%. Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι, εάν αυξηθούν τα βασικά επιτόκια από την ΕΚΤ αφενός μεν θα σπάσουν απότομα όλες οι φούσκες ακινήτων με δυσμενή επακόλουθα για τις τράπεζες, αφετέρου οι Πολίτες των χωρών του Βορά θα αντιμετωπίσουν προβλήματα με τα δάνεια τους – επομένως και οι τράπεζες.
Στην αντίθετη πλευρά τώρα του φάσματος, η Ελλάδα διαθέτει τα περισσότερα σπίτια ελεύθερα δανεισμού, όπως επίσης η Ιταλία και η Κύπρος – παρά το ότι και οι τρεις αυτές χώρες χαρακτηρίζονται ταυτόχρονα από μεγάλο ποσοστό ιδιοκατοίκησης. Εύλογα λοιπόν έχουν τοποθετηθεί στο στόχαστρο των κρατών του Βορά – τα οποία έχουν μεν χαμηλά δημοσία χρέη, αλλά πολύ υψηλά ιδιωτικά και λιγότερα ιδιόκτητα ακίνητα (ενώ φυσικά εποφθαλμιούν το κλίμα και τις φυσικές ομορφιές των Νοτίων).

Η μακροπρόθεσμη λύση
Συνεχίζοντας, οι λύσεις που προτείναμε για τα υπερχρεωμένα ακίνητα (όπου οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως ο αριθμός τους θα αυξηθεί στο μέλλον, μέσω των υπερβολικών φόρων, με τους οποίους επιβαρύνονται οι Έλληνες, του ΕΝΦΙΑ, της πτώσης των εισοδημάτων, της ανεργίας, των εταιρικών χρεοκοπιών κοκ.) είναι ουσιαστικά βραχυπρόθεσμες – λύσεις εκτάκτου ανάγκης κατά κάποιον τρόπο.
Θα συνεχισθεί δε η τραγωδία, εάν δεν αναζητηθούν μακροπρόθεσμα βιώσιμες λύσεις – αφού με τον τρόπο αυτό οι πιστωτές δρομολογούν σταδιακά τη μεταφορά της ιδιωτικής περιουσίας στο κράτος ή στις τράπεζες σε εξευτελιστικές τιμές και από εκεί στα δικά τους ταμεία. Ουσιαστικά λοιπόν υφαρπάζεται η ιδιωτική και η δημόσια περιουσία των Ελλήνων για την εξυπηρέτηση του υπέρογκου δημοσίου χρέους τους – το οποίο αύξησε το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων (από 125% του ΑΕΠ το 2009 σχεδόν στο 190% σήμερα, ενώ δεν έχει σταματήσει η ανοδική του πορεία). Σε όρους εισοδημάτων δε ή ακινήτων, πλησιάζει πλέον στο 400% του ΑΕΠ – οπότε είναι εκτός ελέγχου.
Εν προκειμένω, το πρώτο πράγμα που πρέπει να επιτευχθεί για να λυθεί το πρόβλημα είναι η άνοδος των μισθών – αφού από αυτούς εξαρτάται η αύξηση των τιμών των ακινήτων που ουσιαστικά διαμορφώνονται με βάση τα μέσα εισοδήματα. Το γεγονός αυτό φαίνεται καθαρά από το ότι, οι μισθοί έχουν μειωθεί πάνω από το 50% (οι πραγματικοί με την έννοια της αγοραστικής τους αξίας, η οποία μειώνεται από τους φόρους κλπ.), ενώ οι τιμές των ακινήτων επίσης – επειδή είναι συνάρτηση της ζήτησης.
Εάν αυξηθούν λοιπόν οι μισθοί, αφενός μεν θα μπορούν οι οφειλέτες να πληρώνουν τις δόσεις τους, αφετέρου θα ακολουθήσουν οι τιμές των ακινήτων – οπότε ο Ισολογισμός των νοικοκυριών θα καλυτερεύσει αυτόματα. Ως εκ τούτου θα γίνουν ξανά πολλοί οφειλέτες φερέγγυοι, θα είναι σε θέση να δανείζονται για επενδυτικούς βέβαια σκοπούς, θα βελτιωθούν τα μεγέθη των τραπεζών κοκ. Εκτός αυτού, από τους μισθούς εξαρτάται η κατανάλωση, άρα το 73,3% του ελληνικού ΑΕΠ (ΑΕΠ = Κατανάλωση + Ιδιωτικές Επενδύσεις + Δημόσιες δαπάνες + {Εξαγωγές – Εισαγωγές}) – ενώ ακόμη και αυτή η ισχνή αύξηση του ΑΕΠ που προβλέπεται είναι αρρωστημένη, πλασματική, επειδή οφείλεται κυρίως στη μείωση των εισαγωγών λόγω της φτωχοποίησης των Ελλήνων (στον τελευταίο συντελεστή της εξίσωσης που δεν είναι πια τόσο αρνητικός, μειώνοντας το ΑΕΠ ανάλογα).
Εν τούτοις, για να αυξηθούν οι μισθοί έτσι ώστε να κερδίσουμε ξανά τα 484 δις € που έχουμε χάσει μόνο από τα ιδιωτικά ακίνητα σύμφωνα με την Credit Suisse (πηγή), τα 250 δις € από τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου, να αρχίσει η άνοδος του ΑΕΠ και να ξεφύγουμε από την ύφεση/κρίση, πρέπει να αυξηθεί περισσότερο από τους μισθούς η ανταγωνιστικότητα μας – κάτι που προϋποθέτει κυρίως επενδύσεις στην παραγωγική και λοιπή διαδικασία. Ποιός όμως επενδύει σε μία χρεοκοπημένη χώρα, με ένα τεράστιο δημόσιο χρέος, σε ξένο νόμισμα και εξωτερικό;

Κεφάλαια διαθέτουν τόσο οι Έλληνες, με κριτήριο τα 120 δις € καταθέσεις που έχουν διαφύγει στο εξωτερικό, όσο και οι διεθνείς αγορές – οι οποίες έχουν πλημμυρίσει από τα 17 τρις € των κεντρικών τραπεζών (γράφημα), ενώ αναζητούν εναγωνίως κερδοφόρες τοποθετήσεις. Το πρόβλημα επομένως επικεντρώνεται αφενός μεν στο δημόσιο χρέος, αφετέρου στην έλλειψη εμπιστοσύνης των Ελλήνων Πολιτών (οπότε και των ξένων) απέναντι στο κράτος τους – όπου το μεν πρώτο θα μπορούσε να επιλυθεί με το άτοκο πάγωμα του 50% του χρέους από τους Ευρωπαίους δανειστές για μερικά χρόνια (αφού είναι αντίθετοι με την ονομαστική διαγραφή), ενώ το δεύτερο με μία επαρκή, ικανή, καθώς επίσης έντιμη κυβέρνηση, η οποία θα ήταν σε θέση να καταρτίσει ένα δικό της σχέδιο και να πείσει τόσο τους Έλληνες επενδυτές, όσο και τους ξένους.
Βέβαια κάτι τέτοιο δεν είναι στα σχέδια των πιστωτών, οι οποίοι θέλουν να λεηλατήσουν πλούσιες χώρες όπως η Ελλάδα ή η Ιταλία – ενώ στην περίπτωση της Ελλάδας υπάρχουν επίσης μεγάλα γεωπολιτικά συμφέροντα, αφού η γεωγραφική της θέση είναι εξαιρετικά σημαντική από πολλές πλευρές (ενεργειακοί αγωγοί, πρόσβαση της Γερμανίας στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης μέσω του Δούναβη κλπ.), ενώ διαθέτει σημαντικό υπόγειο πλούτο. Όμως, εάν η χώρα διέθετε μία ικανή και αποφασισμένη κυβέρνηση που θα αγαπούσε την πατρίδα της, θα μπορούσε να επιτύχει θαύματα – αντί να «άγεται και να φέρεται» από τις παγίδες που της στήνουν οι ξένοι, όπως στην περίπτωση των Σκοπίων.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, το κοινό χαρακτηριστικό της Ελλάδας με την Ιταλία είναι ο μεγάλος ιδιωτικός πλούτος, καθώς επίσης ο χρεοκοπημένος δημόσιος τομέας – επειδή οι Πολίτες και των δύο αυτών χωρών δεν κατάλαβαν ποτέ πως ο πλούτος τους είναι ανυπεράσπιστος, όταν το κράτος τους καταρρεύσει οικονομικά. Τόσο στην Ελλάδα δε, όσο και στην Ιταλία, το πρόβλημα τους δεν παρουσιάστηκε μετά την υιοθέτηση του ευρώ, αλλά προϋπήρχε – ενώ εάν δεν γινόταν μέλη της Ευρωζώνης θα είχαν χρεοκοπήσει από το βάρος των επιτοκίων, εξαιτίας του υπέρογκου χρέους τους (γράφημα, το επιτόκιο της Ελλάδας είχε φτάσει στο 25% πριν ανακοινωθεί η προοπτική της εισόδου της στην Ευρωζώνη).

Εκτός αυτού, καμία από τις δύο χώρες δεν εκμεταλλεύθηκε τα πρώτα χρόνια στη νομισματική ένωση για να μειώσει τα δημόσια χρέη της, με τη βοήθεια των χαμηλών επιτοκίων – ενώ ειδικά η θέση της Ιταλίας επιδεινώθηκε περισσότερο από την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα που υιοθέτησε ύπουλα η Γερμανία (επειδή η Ιταλία δεν κατανόησε έγκαιρα πως δεν είχε στη διάθεση της την υποτίμηση του νομίσματος, ως μέσο ανάκτησης της ανταγωνιστικότητας της βιομηχανίας της). Τέλος, και οι δύο χώρες είναι παγιδευμένες, φυλακισμένες πια στην Ευρωζώνη – με ελάχιστες δυνατότητες βιώσιμης απόδρασης.
Ανεξάρτητα όμως από τις συγκρίσεις αυτές, το θέμα μας είναι η Ελλάδα και οι λύσεις είναι εκείνες που προτείναμε παραπάνω – όπου εάν δεν επιδιώξουμε τουλάχιστον το άτοκο πάγωμα του 50% των χρεών για κάποια χρόνια (το 2010 είχαμε πάρα πολλές λύσεις στη διάθεση μας, αλλά σήμερα μόνο μία), με εναλλακτική λύση τη συντεταγμένη έξοδο από το ευρώ μετά από διετείς διαπραγματεύσεις και υπό τον όρο της ονομαστικής διαγραφής ενός ακόμη μεγαλύτερου μέρους του χρέους,  το μέλλον των Ελλήνων δεν θα είναι καθόλου ρόδινο.

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

https://analyst.gr/2018/02/10/i-alosi-tis-evropis/

Η άλωση της Ευρώπης


Η αμετανόητη πρωσική κυβέρνηση ευρίσκεται πια πολύ κοντά στη δημιουργία ενός τέταρτου Ράιχ, με οικονομικά όπλα αυτή τη φορά – εφαρμόζοντας την πολιτική του μερκαντιλισμού από το ξεκίνημα της Ευρωζώνης, με πρώτα μεγάλα θύματα τα κράτη του ευρωπαϊκού Νότου.


«Είναι ολοφάνερο πως η ευρωπαϊκή κρίση χρέους προκλήθηκε από τη Γερμανία, με την έννοια πως ο μεγάλος ασθενής, όπως αναμφίβολα ήταν η χώρα πριν το 2005, θεραπεύθηκε πίνοντας το αίμα των εταίρων του – οι οποίοι ουσιαστικά πλήρωσαν σαν ανόητοι το υπέρογκο κόστος της ένωσης των δύο Γερμανιών.
Δεν έφτανε δηλαδή η διαγραφή του 50% των χρεών της Γερμανίας το 1953 από τους υπολοίπους παρά το ότι αιματοκύλισε τον πλανήτη δύο φορές, ούτε η βοήθεια των Η.Π.Α. να επαναπατρισθούν τα κλεμμένα των ναζί, ούτε η άρνηση της να εξοφλήσει τις πολεμικές επανορθώσεις ως όφειλε μετά την ένωση της – αφού κατάφερε επί πλέον με ύπουλο τρόπο να πληρώσουν όλοι οι εταίροι της το κόστος της ένωσης της«.
.
Ανάλυση

Σύμφωνα  με την ΕΛΣΤΑΤ (πηγή), η συνολική αξία των ελληνικών εισαγωγών το 2017 ανήλθε στο ποσόν των 50,258 δις € έναντι 44,187 δις € το 2016 – έχοντας αυξηθεί κατά 13,7%. Το ίδιο έτος η συνολική αξία των εξαγωγών ήταν 28,832 δις € έναντι 25,463 δις € το 2016, έχοντας αυξηθεί κατά 13,3% (χωρίς τα πετρελαιοειδή 7,1%). Ως εκ τούτου, το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου το 2017 εκτινάχθηκε στα 21,426 δις € από 18,723 δις € το 2016, παρουσιάζοντας ποσοστιαία αύξηση ύψους 14,4% – γεγονός που σημαίνει ότι, το 2017 εισάγαμε εμπορεύματα αξίας 21,4 δις € περισσότερα από όσα εξάγαμε, ή σχεδόν 3 δις € πιο πολλά από το 2016 (οπότε η αποψίλωση του παραγωγικού μας ιστού συνεχίσθηκε).
Εκείνο που βέβαια εύλογα δεν κατανοούν όσοι δεν ασχολούνται με τα οικονομικά είναι το ότι, με αυτόν ακριβώς τον τρόπο μία χώρα μετατρέπεται σταδιακά σε αποικία – οπότε ακόμη και αν η Ελλάδα δεν ήταν απόλυτα εξαρτημένη από τους δανειστές της (Τρόικα), καθώς επίσης απελπιστικά χρεοκοπημένη, εκεί θα κατέληγε, αφού το έλλειμμα των 21,4 δις € υποδηλώνει αύξηση του εξωτερικού χρέους κατά το αντίστοιχο ποσόν.

Μπορεί δε τα έσοδα από τον τουρισμό (περί τα 14 δις €), καθώς επίσης από τη ναυτιλία (καθαρά 3,36 δις € το 2016 – μεγάλη μείωση τα τελευταία χρόνια λόγω των ελέγχων κεφαλαίων, όπως φαίνεται από το γράφημα, πηγή), να καλύπτουν ένα μέρος του ελλείμματος αυτού, αλλά το πρόβλημα παραμένει – ενώ θα επιδεινώνεται συνεχώς όσο δεν διενεργούνται επενδύσεις στον τομέα της μεταποίησης, χρεοκοπούν ή μεταναστεύουν οι επιχειρήσεις λόγω των υπερβολικών φόρων κοκ. Όσον αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις, όχι μόνο δεν θα επιλύσουν το πρόβλημα, αλλά θα το εντείνουν, ακόμη και αν δεν διενεργούνταν σε εξευτελιστικές τιμές – αφού οι αγοραστές είναι ξένοι, οπότε τα κέρδη θα φεύγουν στο εξωτερικό εις βάρος του ισοζυγίου της χώρας.
Εν προκειμένω είναι εξαιρετικά σημαντικό να καταλάβουν ακόμη και αυτοί που δεν έχουν καθόλου γνώση από οικονομικά και κουράζονται από τα νούμερα, συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης ότι, όσο δεν διορθώνεται το συγκεκριμένο πρόβλημα, η κατάσταση της Ελλάδας θα χειροτερεύει διαρκώς – ενώ αυτό που αποφεύγεται σαν το διάβολο στις δημόσιες συζητήσεις, οι αριθμοί, είναι το σπουδαιότερο, αφού όλα τα υπόλοιπα είναι ανούσια λόγια. Εκτός αυτού πως ο τουρισμός δεν αποτελεί λύση,
α)  αφενός μεν επειδή δεν είναι εύκολη η αύξηση της ανταγωνιστικότητας του, λόγω του ότι οι άνθρωποι δεν αντικαθίστανται από μηχανές – οπότε μόνο η μείωση των αμοιβών βοηθάει, η οποία όμως είναι καταστροφική για την οικονομία (περιορίζεται η κατανάλωση οπότε το ΑΕΠ, μειώνονται οι αποταμιεύσεις και άρα οι επενδύσεις κοκ. – ανάλυση),
β) αφετέρου επειδή θα είναι ο πρώτος κλάδος που θα υποφέρει, όταν ξεσπάσει η επόμενη χρηματοπιστωτική κρίση – η οποία είναι νομοτελειακή.
Περαιτέρω, εκείνες οι χώρες που κατάλαβαν το θέμα, όπως η Μ. Βρετανία στο παρελθόν, καταπολεμώντας το με την υιοθέτηση της πολιτικής του μερκαντιλισμού, κυριολεκτικά μεγαλούργησαν – υπενθυμίζοντας εδώ τα λόγια του Sir Thomas Mun, διευθυντή τότε της εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών στο βιβλίο του «England’s Treasure by Foreign Trade» (1664), σύμφωνα με τον οποίο σε ελεύθερη μετάφραση τα εξής:
«Τα φυσιολογικά μέτρα για την αύξηση του βιοτικού μας επιπέδου και της περιουσίας μας έχουν σχέση με το εξωτερικό εμπόριο – όπου οφείλουμε να ακολουθούμε τον παρακάτω απλό κανόνα: πρέπει κάθε χρόνο να πουλάμε περισσότερα δικά μας εμπορεύματα σε άλλες χώρες, από όσα ξένα εμπορεύματα καταναλώνουμε«.
Ακριβώς αυτόν τον κανόνα ακολούθησε η Γερμανία, ιδίως μετά την υιοθέτηση του ευρώ, όπου ήταν ήδη ο μεγάλος ασθενής της Ευρώπης – κυρίως λόγω του τεράστιου κόστους της ένωσης της, το οποίο υπολογίζεται στα 150 δις € ετήσια για πάνω από δέκα χρόνια. Η αντίληψη και η μέθοδος αυτή είναι βέβαια ύπουλη, όταν εφαρμόζεται εις βάρος των εταίρων μίας νομισματικής ένωσης, αλλά είναι αποτελεσματική – όπως  φαίνεται από την εξέταση του γερμανικού εμπορίου με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης, από τα στοιχεία που διατηρεί το ΔΝΤ (πηγή).
Η γερμανική μέθοδος
Συνεχίζοντας, για να μπορέσει κανείς να καταλάβει τι συνέβη, οφείλει να γνωρίζει πως το διμερές εμπορικό ισοζύγιο, είναι η διαφορά μεταξύ των εξαγωγών και εισαγωγών μίας χώρας x, με μία άλλη (d για τη Γερμανία), σε μία χρονική στιγμή t – όπου για να δημιουργήσει μία κλίμακα, η οποία να εμφανίζει σταθερά μεγέθη, πρέπει να συγκρίνει το διμερές εμπορικό ισοζύγιο με τις συνολικές εμπορικές συναλλαγές των δύο χωρών, όπως φαίνεται από την παρακάτω εξίσωση (πηγή: P. Kaczmarczyk).
Εμπορικό Ισοζύγιο xdt = (Εξαγωγές xdt – Εισαγωγές xdt) ./.  (Εξαγωγές xdt + Εισαγωγές xdt)
Με λόγια, το εμπορικό ισοζύγιο της χώρας x με τη Γερμανία d σε μία χρονική στιγμή t, είναι ίσο με τις (Εξαγωγές της χώρας x με τη Γερμανία d σε μία χρονική στιγμή t πλην τις Εισαγωγές της χώρας x με τη Γερμανία d σε μία χρονική στιγμή t), διαιρούμενες με το σύνολο των (Εξαγωγών της χώρας x με τη Γερμανία d σε μία χρονική στιγμή t συν τις Εισαγωγές της χώρας x με τη Γερμανία d σε μία χρονική στιγμή t).
Με τον τρόπο αυτό, ο οποίος είναι κουραστικός στην κατανόηση του, αλλά απαραίτητος, δημιουργείται μία κλίμακα από το -1 έως το +1. Εν προκειμένω το -1 σημαίνει πως το συνολικό εμπόριο μίας χώρας με μία άλλη αποτελείται μόνο από εισαγωγές, το +1 μόνο από εξαγωγές, ενώ το 0 σημαίνει πως το εμπορικό ισοζύγιο των δύο χωρών είναι ισοσκελισμένο.
Για παράδειγμα, υποθετικά μία χώρα Χ εξάγει στη Γερμανία εμπορεύματα και υπηρεσίες αξίας 5 δις €, ενώ η Γερμανία εξάγει σε αυτήν τη χώρα Χ εμπορεύματα και υπηρεσίες αξίας 10 δις € – οπότε το διμερές εμπόριο μεταξύ τους είναι πλεονασματικό για τη Γερμανία κατά 5 δις € και ελλειμματικό για τη χώρα Χ κατά το ίδιο ποσόν (τα πλεονάσματα του ενός είναι ελλείμματα του άλλου). Στην κλίμακα τώρα που αναφέραμε η εύκολα κατανοητή εξίσωση είναι η εξής:
Εμπορικό ισοζύγιο xdt = (5-10) ./. (15) = -0,33
Εάν δημιουργήσει τώρα κανείς ένα γράφημα με βάση τα παραπάνω, θα διαπιστώσει πως τα εμπορικά πλεονάσματα της Γερμανίας με όλες τις ευρωπαϊκές χώρες εκτός ορισμένων εξαιρέσεων (Ιρλανδία λόγω των ξένων πολυεθνικών, Νορβηγία εξαιτίας του πετρελαίου και Ολλανδία κυρίως λόγω της φορολογικής της ιδιαιτερότητας), αυξάνονταν συνεχώς έως τα τέλη της δεκαετίας του 2000 – όπου πολύ σωστά λέγεται πως η εξυγίανση του μεγάλου ασθενή της Ευρώπης, προκάλεσε μία επιδημία γρίπης σε όλα τα υπόλοιπα κράτη.
Με δεδομένο δε το ότι, σύμφωνα με μία έρευνα (The Political Economy of European Welfare Capitalism) το μεγαλύτερο μέρος (2/3) των εξαγωγών των χωρών της Ευρώπης λαμβάνουν χώρα εντός της ηπείρου, κατανοεί κανείς πόσο εκμεταλλεύθηκε η Γερμανία όλα τα ευρωπαϊκά κράτη – για να εξυγιάνει την οικονομία της, καθώς επίσης για να αυξήσει τα τεράστια πλεονάσματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της.
Ως εκ τούτου, είναι ολοφάνερο πως η ευρωπαϊκή κρίση χρέους προκλήθηκε από τη Γερμανία – με την έννοια πως ο μεγάλος ασθενής θεραπεύθηκε πίνοντας το αίμα των εταίρων του, οι οποίοι ουσιαστικά πλήρωσαν σαν ανόητοι το υπέρογκο κόστος της ένωσης των δύο Γερμανιών.
Δεν έφτανε δηλαδή η διαγραφή του 50% των χρεών της Γερμανίας από τους υπολοίπους παρά το ότι αιματοκύλισε τον πλανήτη δύο φορές, ούτε η βοήθεια των Η.Π.Α. να επαναπατρισθούν τα κλεμμένα των ναζί (ανάλυση), ούτε η άρνηση της να εξοφλήσει τις πολεμικές επανορθώσεις ως όφειλε μετά την ένωση της – αφού κατάφερε επί πλέον με ύπουλο τρόπο να πληρώσουν όλοι οι εταίροι της το κόστος της ένωσης της.

Οι ευρωπαϊκές ανισορροπίες
Περαιτέρω, τα πλεονάσματα της Γερμανίας περιορίσθηκαν μεν μετά την επιβολή της πολιτικής λιτότητας, βασικότερο στοιχείο της οποίας ήταν η ισοσκέλιση των ισοζυγίων εξωτερικών συναλλαγών των αδύναμων κρατών, αλλά η χώρα δεν σταμάτησε να εφαρμόζει την πολιτική του μερκαντιλισμού – ενώ ο βασικός λόγος που τα επέβαλε δεν ήταν άλλος από το φόβο απώλειας των συνεχώς αυξανομένων απαιτήσεων της προς τους εταίρους της, ως αποτέλεσμα των πλεονασμάτων της που πλησιάζουν τα 300 δις $.
Μπορεί δε να μειώθηκαν τα κέρδη της από τον περιορισμό των εξαγωγών της προς την Ελλάδα, για παράδειγμα, αλλά μέσω της πολιτικής λιτότητας θα εξαγοράσει ότι έχει και δεν έχει σε εξευτελιστικές τιμές – οπότε θα κερδίσει πολύ περισσότερα, έχοντας προνοήσει να εξασφαλίσει τις απαιτήσεις της μέσω του PSI και των διεφθαρμένων ή/και ηλιθίων πολιτικών που το υπέγραψαν.

Θα μπορούσε βέβαια να ισχυρισθεί κανείς πως τα διμερή πλεονάσματα των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης (CEE στο γράφημα, κόκκινη καμπύλη), σημαίνουν πως η Γερμανία άλλαξε πολιτική – εάν δεν γνωρίζει πως δεν προήλθαν από την άνοδο της εσωτερικής της ζήτησης, αλλά ως αποτέλεσμα των απ’ ευθείας επενδύσεων της, μέσω των οποίων η δική της βιομηχανία παράγει φθηνότερα εμπορεύματα εκμεταλλευόμενη το χαμηλό τους εργατικό κόστος (εισάγοντας πίσω στη χώρα της ένα μεγάλο μέρος τους).
Την ίδια στιγμή, το διμερές εμπόριο της με τα κράτη της Δυτικής Ευρώπης (μπλε καμπύλη στο γράφημα) παραμένει πλεονασματικό υπέρ της – αφού στη μεγαλύτερη χρονική περίοδο η κλίμακα που καταρτίσθηκε με βάση την προηγούμενη εξίσωση κυμαίνεται μεταξύ του -0,1 και -0,2 τεκμηριώνοντας πως οι εισαγωγές τους από τη Γερμανία ήταν περισσότερες από τις εξαγωγές τους, από περίπου 22% (-0,1) έως 50% (-0,2)!
Για παράδειγμα, το εμπορικό έλλειμμα της Ιταλίας με τη Γερμανία από το 1998, ένα έτος πριν την υιοθέτηση του ευρώ, έως το 2007, αυξήθηκε με έναν συντελεστή της τάξης του 38, από 585,57 εκ. $ στο τρομακτικό νούμερο των 22,63 δις $ – ενώ ακόμη και το 2009, το έλλειμμα της Ιταλίας με τη Γερμανία ξεπέρασε το συνολικό της εξωτερικό έλλειμμα! Αντίστοιχα, το διμερές έλλειμμα της Γαλλίας με τη Γερμανία αυξήθηκε περισσότερο από 30 φορές – από το 1,32 δις $ το 1998 στα 40,26 δις $ το 2008!

Η μεγαλύτερη άνοδος και στις δύο χώρες παρατηρήθηκε από το 1998 έως το 1999 – όπου το έλλειμμα της Ιταλίας με τη Γερμανία πενταπλασιάσθηκε, ενώ της Γαλλίας εξαπλασιάσθηκε. Η αιτία δεν μπορεί προφανώς να είναι η ποιότητα των γερμανικών προϊόντων ή η ανταγωνιστικότητα τους, αφού δεν θα ήταν δυνατόν να συμβεί μέσα σε ένα μόλις έτος – ενώ, όπως διαπιστώνεται από το γράφημα δεξιά, η εξέλιξη του διμερούς ελλείμματος της Μ. Βρετανίας με τη Γερμανία (κόκκινη καμπύλη) ήταν ακόμη χειρότερη από αυτήν της Γαλλίας (μπλε καμπύλη) και της Ιταλίας (γκρίζα καμπύλη), γεγονός που επεξηγεί καλύτερα το BREXIT.
Ενδιάμεσα συμπεράσματα
Συνεχίζοντας, η Γερμανία θέλει να επιβάλει το μοντέλο της, το μερκαντιλισμό, σε ολόκληρη την ΕΕ και ειδικά στην Ευρωζώνη – κάτι που δεν είναι ότι καλύτερο, επειδή αφενός μεν έτσι θα εξαρτάται η Ευρώπη από τη ζήτηση του υπολοίπου πλανήτη, αφετέρου το ευρώ θα ανατιμηθεί ισχυρά, ως αποτέλεσμα των πλεονασμάτων του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, καθώς επίσης της περιοριστικής νομισματικής πολιτικής της ΕΚΤ. Μπορεί δε η Γερμανία να είναι σε θέση να λειτουργεί είτε με ακριβό, είτε με φθηνό ευρώ, επειδή δεν είναι μόνο μία μεγάλη εξαγωγική χώρα αλλά, επίσης, εισαγωγική, ειδικά όσον αφορά την ενέργεια, οι υπόλοιπες χώρες όμως όχι – οπότε θα αυξηθούν τα προβλήματα τους.
Εκτός αυτού η Ευρώπη έχει ένα μερίδιο στις εξαγωγές ύψους 15% που είναι δύσκολο να το ξεπεράσει, ενώ ο πλανήτης δεν είναι μία μεγάλη ανοιχτή αγορά, αλλά αποτελείται από πολλές μικρές, κλειστές οικονομίες – οπότε αργά ή γρήγορα θα δημιουργούνταν εντάσεις με τις υπόλοιπες μεγάλες περιοχές, όπως οι Η.Π.Α. ή η Κίνα, οι οποίες θα κατέληγαν σε μη επιθυμητές συγκρούσεις.
Παρά το ότι λοιπόν η Γερμανία αδιαφορεί, έχοντας ενδεχομένως ξανά τις ίδιες «φιλοδοξίες» που οδήγησαν σε δύο αιματηρούς παγκοσμίους πολέμους, όλες οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης πρέπει να αντιδράσουν – χωρίς να πιστεύουν την πρωσική κυβέρνηση που μοιράζει ήδη κενές υποσχέσεις, σύμφωνα με τις οποίες θα συμφωνήσει τελικά στην τραπεζική και δημοσιονομική ένωση της ζώνης του ευρώ.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, η Ελλάδα ασφαλώς δεν είναι σε θέση να αντιδράσει μόνη της, χωρίς τη βοήθεια των άλλων χωρών της Ευρωζώνης, τοποθετούμενη εναντίον της Γερμανίας – πόσο μάλλον όταν είναι εγκλωβισμένη, ερμητικά κλεισμένη στη φυλακή του γερμανικού ευρώ, από τα τρομακτικά λάθη όλων της των κυβερνήσεων.
Η έξοδος της δε από την παγίδα είναι σχεδόν ανέφικτη – ενώ η υιοθέτηση ενός εθνικού νομίσματος, με δημόσιο χρέος σε ξένο συνάλλαγμα στο 180% του ΑΕΠ της (το ευρώ είναι ξένο νόμισμα για όλες τις χώρες αφού καμία δεν το εκδίδει) και στα χέρια ξένων, είναι ουτοπική. Υπάρχουν βέβαια ορισμένοι που πιστεύουν ότι, αρκεί η αθέτηση της πληρωμής του χρέους – αλλά η κοινή λογική μας λέει πως εάν ήταν τόσο εύκολο, θα το έκαναν όλα τα κράτη στον πλανήτη.
Λύσεις βέβαια υπάρχουν, αλλά δεν είναι καθόλου ανώδυνες (άρθρο) – αν και δεν θα έχουμε άλλη επιλογή, εάν δεν καταφέρουμε να διαγραφεί ονομαστικά το 50% του δημοσίου χρέους μας (εναλλακτικά να παγώσει άτοκο για δέκα χρόνια και μετά τα τοκοχρεολύσια να μην υπερβαίνουν το 15% των δημοσίων εσόδων), καθώς επίσης να πληρωθεί το υπόλοιπο 50% με ρήτρα εξαγωγών.
Επιμένουμε σε ρήτρα εξαγωγών και όχι ανάπτυξης, όπως αναφέρει ο Γάλλος πρόεδρος, επειδή γνωρίζουμε πως (α) αυτό προσφέρθηκε στη Γερμανία το 1953 και (β) ότι το χρέος εξυπηρετείται σωστά, μόνο εάν πουλάμε έναντι εμπορεύματα στις χώρες που μας έχουν δανείσει. Κάτι ανάλογο είχε απαιτήσει ο Keynes από τους δανειστές της Γερμανίας το 1919 χωρίς να εισακουσθεί – με αποτέλεσμα να βυθιστεί στον υπερπληθωρισμό το 1924, να ακολουθήσει η τραγωδία της Βαϊμάρη, να ανέλθει ο Χίτλερ στην εξουσία και να ξεσπάσει ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Διαφορετικά πρέπει να ακολουθήσουμε τον πολύ δύσκολο δρόμο, όπως η Μ. Βρετανία, ελπίζοντας πως θα στηριχθούμε από τα υπόλοιπα κράτη της Ευρώπης – τα οποία αργά ή γρήγορα θα συνειδητοποιήσουν το ύπουλο παιχνίδι της Γερμανίας, με στόχο την άλωση της Ευρώπης με οικονομικά όπλα αυτή τη φορά. Το ιδανικό σενάριο βέβαια θα ήταν να διαλυθεί ελεγχόμενα η Ευρωζώνη με αφετηρία τις ιταλικές εκλογές ή να αντιδράσει η Γαλλία – αν και δεν έχουμε σοβαρές ελπίδες, εκτός εάν στηρίξουν μία τέτοια εξέλιξη οι Η.Π.Α., αντιλαμβανόμενες το γερμανικό κίνδυνο.

 

[dCorso]

Οι Έλληνες αγωνίζονται απελπισμένα να διαφυλάξουν τα σπίτια τους από τους κερδοσκόπους, αδυνατώντας να πληρώσουν τα χρέη τους – ως αποτέλεσμα της κατακόρυφης πτώσης των εισοδημάτων τους, της ραγδαίας ανόδου των φόρων και της απώλειας των θέσεων εργασίας τους, χωρίς να φταίνε οι ίδιοι.

 

[kostas8000]

https://analyst.gr/2018/02/11/to-krax-kai-i-katara-tis-fed/

Το κραχ και η κατάρα της Fed


Ο υπερδιπλασιασμός της αξίας των χρηματιστηρίων σε σχέση με το 2008, τεκμηριώνει πως είναι υπερδιογκωμένα και άρα υποψήφια μίας πολύ μεγάλης πτώσης – η οποία θα μπορούσε να προκαλέσει μία παγκόσμια κατάρρευση τεραστίων διαστάσεων, πιθανότατα πολύ μεγαλύτερη από την προηγούμενη του 2008.
.
Επενδύσεις & Αγορές      
Τη Δευτέρα 5 Φεβρουαρίου, τη δεύτερη ημέρα των χρηματιστηριακών αναταράξεων,  ανέλαβε τα ηνία της κεντρικής τράπεζας των Η.Π.Α. ο κ. J. Powell (εικόνα) ο οποίος, με κριτήριο την ιστορία, ίσως επαληθεύσει την κατάρα που ακολουθεί πολλούς διοικητές της Fed – δηλώνοντας βέβαια πως όλα βαίνουν καλά στη χώρα: ότι η ανεργία είναι χαμηλή, η οικονομία αναπτύσσεται σωστά και ο πληθωρισμός είναι χαμηλός, ενώ θα υποστηρίξει μέσα από τη νομισματική πολιτική την περαιτέρω ανάπτυξη της υπερδύναμης.

Ο Dow Jones το 1970, επί του τότε διοικητή της Fed Arther Burns
Υπενθυμίζουμε όμως εδώ πως ο κάθε νέος διοικητής της Fed, με εξαίρεση την κυρία Yellen, λίγο μετά την ανάληψη της θέσης του, ερχόταν αντιμέτωπος με «διαταραχές» στις αγορές ομολόγων, μετοχών ή συναλλάγματος – με αποτέλεσμα αρκετοί να αναφέρονται στην κατάρα της Fed. Στα πλαίσια αυτά, το 1970 είχαμε μία αρκετά μεγάλη πτώση των τιμών των χρηματιστηρίων, αμέσως μετά την ανάληψη της διοίκησης της κεντρικής τράπεζας, όπως φαίνεται από το γράφημα.
Ειδικότερα, η πτώση του Dow Jones ήταν της τάξης του 20%, παρά το ότι τα χρέη τότε της υπερδύναμης, όπως και οι άλλοι οικονομικοί της δείκτες, ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από σήμερα. Αντίθετα, όταν ανέλαβε τη Fed ο επόμενος, ο κ. W. Miller, είχαμε μία μεγάλη πτώση της ισοτιμίας του δολαρίου.

Πτώση του δολαρίου έναντι του Γερμανικού μάρκου το 1978, επί του νέου διοικητή της Fed William Miller
Η πτώση της ισοτιμίας (-15% απέναντι στο γερμανικό μάρκο) στα τέλη του 1978 ήταν, κατά παράδοξο τρόπο, αντίστοιχη της πτώσης των χρηματιστηριακών δεικτών την προηγούμενη περίοδο – επιβεβαιώνοντας την υπόθεση της «κατάρας». Η αιτία ήταν το εμπορικό ισοζύγιο των Η.Π.Α., το οποίο έγινε απότομα ελλειμματικό, με τον πληθωρισμό να καλπάζει. Η κυβέρνηση τότε, αλλάζοντας το διοικητή της Fed πολύ γρήγορα, υποχρεώθηκε να εφαρμόσει ένα «πρόγραμμα εκτάκτου ανάγκης» για το δολάριο – καταφέρνοντας τελικά να το σταθεροποιήσει.
Αναλυτικότερα, το 1979 ανέλαβε τη διοίκηση ο P. Volcker, «περιορίζοντας» τη νομισματική πολιτική – για να αντιμετωπίσει το διψήφιο πληθωρισμό, ο οποίος απειλούσε τη χώρα. Το μέγεθος και ο ρυθμός των αυξήσεων των επιτοκίων, με τη βοήθεια των οποίων ο διοικητής επιδίωξε να φέρει εις πέρας την αποστολή του, ήταν εντυπωσιακά – επιβαρύνοντας σημαντικά την αγορά ομολόγων, με τις αξίες των δεκαετών να μειώνονται κατά -12%, επιβεβαιώνοντας με τη σειρά τους την κατάρα της Fed.

O Dow Jones σε ελεύθερη πτώση 35 %, επί αναλήψεως διοίκησης της Fed του Allan Greenspan
Η ανάληψη της διοίκησης από τον A. Greenspan ήταν πολύ πιο «επεισοδιακή» – αφού δύο μήνες μετά ο χρηματιστηριακός δείκτης (Dow Jones) έχασε το 35% της αξίας του. Επρόκειτο για μία τεράστια πτώση, για μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις των αγορών των τελευταίων δεκαετιών.

Πτώση του δολαρίου κατά 17% το 2006, με διοικητή της Fed τον Ben Bernanke
Η πτώση της ισοτιμίας του δολαρίου κατά -17% απέναντι σε όλα τα σημαντικά νομίσματα, ήταν αυτή που χαρακτήρισε την ανάληψη της διοίκησης από τον κ. Bernanke (2006), ο οποίος παρέμεινε στη θέση του μέχρι το Φεβρουάριο. Αμέσως μετά, τον Οκτώβριο του 2007, κατέρρευσαν ξαφνικά οι δείκτες των χρηματιστηρίων, οι τιμές των οποίων έπεσαν κατά -50% έως το 2009. Επρόκειτο για την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, την οποία βιώνουμε ακόμη, παρά την επαναφορά των δεικτών σε υψηλά επίπεδα.
Ως βασικές αιτίες των αναταραχών, οι οποίες συνόδευαν τους νέους διοικητές της Fed τα τελευταία χρόνια, θεωρούνται οι εξής:
(α) το ότι οι αγορές αργούν να εμπιστευθούν τον εκάστοτε καινούργιο, περιμένοντας, αποσυρόμενες από τις συναλλαγές, να δουν την πολιτική που θα ακολουθήσει και
(β)  η συνεχής επιδείνωση των μακροοικονομικών συνθηκών των Η.Π.Α. τις τελευταίες δεκαετίες, μετά την έξοδο από τον κανόνα του χρυσού (υπερχρέωση κλπ.).
Περαιτέρω έχουμε την άποψη ότι, ο νέος διοικητής θα βρεθεί αντιμέτωπος με μία «τριπλή δοκιμασία», άνευ προηγουμένου: με τις τιμές των μετοχών, με την ισοτιμία του δολαρίου και με τα ομόλογα. Επομένως, με την καταιγίδα των καταιγίδων, η οποία δεν θα αφορά μόνο τις Η.Π.Α., αλλά ολόκληρη την υφήλιο – ενώ μπορεί μεν η πτώση των τιμών των μετοχών έως σήμερα να μην είναι πολύ μεγάλη, αλλά ίσως οφείλεται στην «Ομάδα Προστασίας» που κατηγορείται πως έχει συστήσει η κεντρική τράπεζα, χειραγωγώντας ουσιαστικά τις τιμές.
Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζονται τρεις σημαντικοί κατήγοροι γενικότερα της πολιτικής των Η.Π.Α., οι P.C. Roberts, D. Kranzler και M. Hudson, σε ένα άρθρο που έγραψαν από κοινού (πηγή) – θεωρώντας πως η παρέμβαση με στόχο τη στήριξη των χρηματιστηρίων έγινε από τη Fed μέσω της αγοράς παραγώγων. Εάν πράγματι ισχύει κάτι τέτοιο, τότε αμφιβάλουμε πολύ για τις δυνατότητες της τράπεζας να στηρίζει τις τιμές για μεγάλο χρονικό διάστημα – πόσο μάλλον όταν βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα ακόμη μεγάλο πρόβλημα, με τη γνωστή μεγάλη τράπεζα Wells Fargo, στην οποία φαίνεται πως έχουν γίνει παρατυπίες από τη διοίκηση της και τοποθετήθηκε υπό επιτήρηση (πηγή). Η τράπεζα πάντως έχει αντιμετωπίσει κάτι σχετικά ανάλογο στο παρελθόν, έχοντας κατηγορηθεί το Δεκέμβριο του 2016 – επειδή δεν υπέβαλε ένα επαρκές σχέδιο αντιμετώπισης μίας χρηματοπιστωτικής κρίσης.
Ολοκληρώνοντας, είναι φανερό πως από τη Wall Street εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό η παγκόσμια οικονομία – αφού η συνολική αξία των αμερικανικών χρηματιστηρίων είναι της τάξης του 40% σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα (πηγή). Ο υπερδιπλασιασμός δε της αξίας τους σε σχέση με το 2008 τεκμηριώνει πως είναι υπερδιογκωμένα και άρα υποψήφια μίας μεγάλης πτώσης – η οποία θα μπορούσε να προκαλέσει ένα παγκόσμιο κραχ τεραστίων διαστάσεων, πιθανότατα πολύ μεγαλύτερο από το προηγούμενο του 2008.

 

[raopau]

αφηνω αυτο εδω..τροφη για σκεψη...

καμμια πορωση γιατι δεν ειμαι οπως λες κομματικος εγκαθετος δεν εχω και ουτε προκειται να γραφτω σε κομμα και ουτε ωφεληθηκα ποτε απο κομμα ουτε απο το πασοκ αν και θα μπορουσα σε πολλες περιπτωσεις

 

[kostas8000]

αφηνω αυτο εδω..τροφη για σκεψη...

νομιζω οτι ειναι λιγο παραταιρο με το θεμα τις ευρωζωνης 

αν θελεις όμως να συζητήσεις για το θεμα τις νομισματικης ενωσης πολύ ευχαρίστως, καλος ηρθες στον θεμα αυτό 

 

[barock]

νομιζω οτι ειναι λιγο παραταιρο με το θεμα τις ευρωζωνης 

αν θελεις όμως να συζητήσεις για το θεμα τις νομισματικης ενωσης πολύ ευχαρίστως, καλος ηρθες στον θεμα αυτό 

Βαρέθηκες να γράφεις μαλακίες μόνος σου και ψάχνεις παρέα;

Αν θέλεις έχω κάτι φίλους μου, μπορούμε να έρθουμε και να το "απογειώσουμε" το νήμα σου, δε θα προλαβαίνεις να μετράς σελίδες.

 

[kostas8000]

http://bankingnews.gr/index.php?id=349445

Coeure: Η επόμενη κρίση στην Ευρώπη ίσως δοκιμάσει τα όρια της ΕΚΤ και πιέσει τα επιτόκια χαμηλότερα


Η Ευρώπη δεν είναι έτοιμη για άλλη μία οικονομική ύφεση και η επόμενη κρίση θα μπορούσε να δοκιμάσει τα όρια της ΕΚΤ, δήλωσε ο Benoit Coeure
Η Ευρώπη δεν είναι έτοιμη για άλλη μία οικονομική ύφεση και η επόμενη κρίση θα μπορούσε να δοκιμάσει τα όρια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), ενδεχομένως πιέζοντας τα επιτόκια πολύ βαθύτερα σε αρνητικό έδαφος, δήλωσε σήμερα (02/02/2018) ο Benoit Coeure, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ΕΚΤ.
Έχοντας αντιμετωπίσει την κρίση χρέους της Ευρώπης με συνολικά 2 τρισ. ευρώ, ορισμένοι αξιωματούχοι της ΕΚΤ ανησυχούν για το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις δεν εκμεταλλεύτηκαν τον χρόνο τους, αποτυγχάνοντας να βελτιώσουν την ικανότητα απορρόφησης σοκ του μπλοκ και να το αφήσουν ευάλωτο σε μελλοντικές διαταραχές.
Υποστηρίζοντας ότι πολλές από τις θεσμικές αδυναμίες που προκάλεσαν την τελευταία κρίση παραμένουν ανεπίλυτες, ο Coeure προειδοποίησε ότι ακόμη και μια μικρή κάμψη θα μπορούσε να δημιουργήσει μεγάλο οικονομικό και κοινωνικό κόστος.
«Η επόμενη κρίση μπορεί να αναγκάσει την ΕΚΤ να δοκιμάσει τα όρια της εντολής της», δήλωσε ο Coeure σε συνέδριο στη Σλοβενία.
«Ανάλογα με τη φύση της επόμενης κρίσης, η ανάληψη πολιτικής δράσης μπορεί να απαιτεί τη μείωση των βραχυπρόθεσμων επιτοκίων πολύ πιο βαθιά σε αρνητικό έδαφος», ανέφερε ο Coeure.
«Ή μπορεί να απαιτεί αγορές assets που είναι πιο ριψοκίνδυνα από τα κρατικά ή εταιρικά ομόλογα.
Ή μπορεί να μας τραβήξει επικίνδυνα κοντά σε μια νομισματική χρηματοδότηση των κυβερνήσεων», πρόσθεσε ο αξιωματούχος της ΕΚΤ.
Ο Coeure ισχυρίστηκε ότι οι ευέλικτες αγορές, συμπεριλαμβανομένης μιας ενοποιημένης χρηματοπιστωτικής αγοράς, πρέπει να είναι η πρώτη γραμμή άμυνας, επειδή απορροφούν αποτελεσματικά τα σοκ.
Ωστόσο, μόνο ένα μέρος των μεταρρυθμιστικών προτάσεων της ΕΕ έχει γίνει αποδεκτό.
«Μία οριστικοποιημένη ένωση κεφαλαιαγορών και τραπεζών θα μπορούσε επίσης να διαφοροποιήσει και να μειώσει τον κίνδυνο περιορίζοντας την οικονομική επιβάρυνση των κυβερνήσεων και των φορολογουμένων», υποστήριξε ο Coeure.

 

[kostas8000]

Βαρέθηκες να γράφεις μαλακίες μόνος σου και ψάχνεις παρέα;

Αν θέλεις έχω κάτι φίλους μου, μπορούμε να έρθουμε και να το "απογειώσουμε" το νήμα σου, δε θα προλαβαίνεις να μετράς σελίδες.

ελα οποτε θελεις με τον μοναδικο τροπο που ξερεις εσυ....με τον πισινο......

 

[barock]

ελα οποτε θελεις με τον μοναδικο τροπο που ξερεις εσυ....με τον πισινο......

Μπα, εκτός από μαλακάκος είσαι και βαρετός.

 

[kostas8000]

Μπα, εκτός από μαλακάκος είσαι και βαρετός.

μεγαλοκοπελα μου αν δεν σου αρεσει μην μου κατσεις....χα χα χα 

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

https://analyst.gr/2018/02/15/to-stixima-tis-dekaetias/

Το στοίχημα της δεκαετίας


Το να επενδύει ένα κερδοσκοπικό κεφάλαιο 22 δις $ στην πτώση της χρηματιστηριακής τιμής δεκάδων ευρωπαϊκών εταιρειών, δεν είναι καθόλου συνηθισμένο γεγονός.
.
Το μεγαλύτερο κερδοσκοπικό κεφάλαιο (hedge fund) παγκοσμίως, το Bridgewater, το οποίο διαχειρίζεται 119 δις $ και απασχολεί 1.700 άτομα, δεν φαίνεται να φοβάται πως η ΕΚΤ θα στηρίξει τις ευρωπαϊκές μετοχές όπως η Fed πρόσφατα – η οποία, μετά το νέο όπλο της ποσοτικής χαλάρωσης (QE), το οποίο χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, αποφάσισε να μιμηθεί την Τράπεζα της Ιαπωνίας επεμβαίνοντας μαζικά ως αγοραστής στα χρηματιστήρια!

Σε κάθε περίπτωση, η σταδιακή τοποθέτηση του ιλιγγιώδους ποσού των 22 δις $ στην πτώση (short) ισχυρών εισηγμένων επιχειρήσεων (εικόνα), με μακροοικονομικά κριτήρια όπως φαίνεται και όχι με μικροοικονομικά, σημαίνει πως προβλέπει ένα μεγάλο κραχ στην Ευρώπη – κυρίως όμως πως δεν θα επιτραπεί στην ΕΚΤ να δράσει, σταθεροποιώντας τις αγορές (το ποσόν είναι αστρονομικό, αφού πρόκειται πιθανότατα για παράγωγα με μόχλευση Χ10 ή ίσως πολύ παραπάνω). Βέβαια, επειδή πρόκειται για ένα αμερικανικό κερδοσκοπικό κεφάλαιο, δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς μία οικονομική επίθεση των Η.Π.Α. εναντίον της Ευρώπης – ενώ οι δημοσιότητα που έχει δοθεί στις τοποθετήσεις του, είναι το συνηθισμένο μέσον για να προκαλέσει την πτώση (έτσι λειτουργούσε ανέκαθεν ο G. Soros, όπως γνωρίζουμε από την επίθεση του στη βρετανική στερλίνα).

Σε επίπεδο χωρών τώρα η Γερμανία έχει την πρώτη θέση με 7,3 δις $, ακολουθούμενη από τη Γαλλία με 4,5 δις $ και την Ισπανία με 1,7 δις $ – ενώ στην Ιταλία, παρά τους κινδύνους των εκλογών, έχει τοποθετήσει λιγότερα. Το κεφάλαιο βέβαια δεν μένει στάσιμο, οπότε δεν είναι εύκολο σε κανέναν να γνωρίζει ακριβώς τις κινήσεις του (εικόνα, οι μεγαλύτερες θέσεις) – ενώ δεν εκπλήσσει καθόλου η τοποθέτηση του στην πτώση των γερμανικών μετοχών, αφού η φούσκα είναι υπερβολικά μεγάλη στη χώρα.
Ειδικά όσον αφορά τις καινούργιες ενέργειες της Fed, θεωρούμε εύλογη την απορία του P.C. Roberts (πηγή), σύμφωνα με την οποία σε ελεύθερη απόδοση τα εξής:
«Εάν οι κεντρικές τράπεζες είναι σε θέση να διατηρούν ταυτόχρονα τα επιτόκια στο μηδέν και να αυξάνουν το χρέος, γιατί να μην μπορούν να συγκρατούν τις τιμές των μετοχών πολύ πιο υψηλά, από ότι θα αιτιολογούταν από τα θεμελιώδη μεγέθη των εταιριών; Εάν όμως μπορούν και το κάνουν, τότε με ποια έννοια υπάρχει ο καπιταλισμός, η ελεύθερη αγορά και οι διακυμάνσεις των τιμών; Έχουμε υιοθετήσει ένα νέο είδος οικονομικού συστήματος, χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε όλοι εμείς;«
Εάν τώρα συμβαίνει κάτι τέτοιο στις Η.Π.Α., όπως στην Ιαπωνία, όπου μία κεντρική τράπεζα δεν πλημμυρίζει μόνο τις αγορές με νέα χρήματα αλλά, επίσης, τυπώνει αφειδώς ακόμη περισσότερα χρήματα χωρίς αντίκρισμα και αγοράζει μετοχές, χωρίς να προκαλείται πληθωρισμός ή κάτι άλλο, τότε πραγματικά έχει ανακαλυφθεί η φιλοσοφική λίθος που αναζητούσαν οι αλχημιστές – η παρασκευή του ελιξιρίου που καθιστά τα χρηματιστήρια άτρωτα! Γιατί λοιπόν να μην μιμηθεί τις δύο αυτές κεντρικές τράπεζες και η ΕΚΤ; Δεν το έχει σκεφθεί το Bridgewater; Το μέλλον θα δείξει.

 

[kostas8000]

https://analyst.gr/2018/02/15/to-stixima-tis-dekaetias/

Το στοίχημα της δεκαετίας


Το να επενδύει ένα κερδοσκοπικό κεφάλαιο 22 δις $ στην πτώση της χρηματιστηριακής τιμής δεκάδων ευρωπαϊκών εταιρειών, δεν είναι καθόλου συνηθισμένο γεγονός.
.
Το μεγαλύτερο κερδοσκοπικό κεφάλαιο (hedge fund) παγκοσμίως, το Bridgewater, το οποίο διαχειρίζεται 119 δις $ και απασχολεί 1.700 άτομα, δεν φαίνεται να φοβάται πως η ΕΚΤ θα στηρίξει τις ευρωπαϊκές μετοχές όπως η Fed πρόσφατα – η οποία, μετά το νέο όπλο της ποσοτικής χαλάρωσης (QE), το οποίο χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, αποφάσισε να μιμηθεί την Τράπεζα της Ιαπωνίας επεμβαίνοντας μαζικά ως αγοραστής στα χρηματιστήρια!

Σε κάθε περίπτωση, η σταδιακή τοποθέτηση του ιλιγγιώδους ποσού των 22 δις $ στην πτώση (short) ισχυρών εισηγμένων επιχειρήσεων (εικόνα), με μακροοικονομικά κριτήρια όπως φαίνεται και όχι με μικροοικονομικά, σημαίνει πως προβλέπει ένα μεγάλο κραχ στην Ευρώπη – κυρίως όμως πως δεν θα επιτραπεί στην ΕΚΤ να δράσει, σταθεροποιώντας τις αγορές (το ποσόν είναι αστρονομικό, αφού πρόκειται πιθανότατα για παράγωγα με μόχλευση Χ10 ή ίσως πολύ παραπάνω). Βέβαια, επειδή πρόκειται για ένα αμερικανικό κερδοσκοπικό κεφάλαιο, δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς μία οικονομική επίθεση των Η.Π.Α. εναντίον της Ευρώπης – ενώ οι δημοσιότητα που έχει δοθεί στις τοποθετήσεις του, είναι το συνηθισμένο μέσον για να προκαλέσει την πτώση (έτσι λειτουργούσε ανέκαθεν ο G. Soros, όπως γνωρίζουμε από την επίθεση του στη βρετανική στερλίνα).

Σε επίπεδο χωρών τώρα η Γερμανία έχει την πρώτη θέση με 7,3 δις $, ακολουθούμενη από τη Γαλλία με 4,5 δις $ και την Ισπανία με 1,7 δις $ – ενώ στην Ιταλία, παρά τους κινδύνους των εκλογών, έχει τοποθετήσει λιγότερα. Το κεφάλαιο βέβαια δεν μένει στάσιμο, οπότε δεν είναι εύκολο σε κανέναν να γνωρίζει ακριβώς τις κινήσεις του (εικόνα, οι μεγαλύτερες θέσεις) – ενώ δεν εκπλήσσει καθόλου η τοποθέτηση του στην πτώση των γερμανικών μετοχών, αφού η φούσκα είναι υπερβολικά μεγάλη στη χώρα.
Ειδικά όσον αφορά τις καινούργιες ενέργειες της Fed, θεωρούμε εύλογη την απορία του P.C. Roberts (πηγή), σύμφωνα με την οποία σε ελεύθερη απόδοση τα εξής:
«Εάν οι κεντρικές τράπεζες είναι σε θέση να διατηρούν ταυτόχρονα τα επιτόκια στο μηδέν και να αυξάνουν το χρέος, γιατί να μην μπορούν να συγκρατούν τις τιμές των μετοχών πολύ πιο υψηλά, από ότι θα αιτιολογούταν από τα θεμελιώδη μεγέθη των εταιριών; Εάν όμως μπορούν και το κάνουν, τότε με ποια έννοια υπάρχει ο καπιταλισμός, η ελεύθερη αγορά και οι διακυμάνσεις των τιμών; Έχουμε υιοθετήσει ένα νέο είδος οικονομικού συστήματος, χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε όλοι εμείς;«
Εάν τώρα συμβαίνει κάτι τέτοιο στις Η.Π.Α., όπως στην Ιαπωνία, όπου μία κεντρική τράπεζα δεν πλημμυρίζει μόνο τις αγορές με νέα χρήματα αλλά, επίσης, τυπώνει αφειδώς ακόμη περισσότερα χρήματα χωρίς αντίκρισμα και αγοράζει μετοχές, χωρίς να προκαλείται πληθωρισμός ή κάτι άλλο, τότε πραγματικά έχει ανακαλυφθεί η φιλοσοφική λίθος που αναζητούσαν οι αλχημιστές – η παρασκευή του ελιξιρίου που καθιστά τα χρηματιστήρια άτρωτα! Γιατί λοιπόν να μην μιμηθεί τις δύο αυτές κεντρικές τράπεζες και η ΕΚΤ; Δεν το έχει σκεφθεί το Bridgewater; Το μέλλον θα δείξει.

Ειδικά όσον αφορά τις καινούργιες ενέργειες της Fed, θεωρούμε εύλογη την απορία του P.C. Roberts (πηγή), σύμφωνα με την οποία σε ελεύθερη απόδοση τα εξής:
«Εάν οι κεντρικές τράπεζες είναι σε θέση να διατηρούν ταυτόχρονα τα επιτόκια στο μηδέν και να αυξάνουν το χρέος, γιατί να μην μπορούν να συγκρατούν τις τιμές των μετοχών πολύ πιο υψηλά, από ότι θα αιτιολογούταν από τα θεμελιώδη μεγέθη των εταιριών; Εάν όμως μπορούν και το κάνουν, τότε με ποια έννοια υπάρχει ο καπιταλισμός, η ελεύθερη αγορά και οι διακυμάνσεις των τιμών; Έχουμε υιοθετήσει ένα νέο είδος οικονομικού συστήματος, χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε όλοι εμείς;«