aris63
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 16 Σεπ 2008
- Μηνύματα
- 1.585
- Κριτικές
- 7
- Like
- 0
- Πόντοι
- 616
συμφωνω για αυτο που λες για την κατανοηση της...
εδω εχουν γινει 7 οικουμενικες συνοδοι και δεν εβγαλαν ακρη!
Χριστιανισμός
- Μέλος που άνοιξε το νήμα trustworth
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 815
- Εμφανίσεις 33K
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 6 άτομα (0 μέλη και 6 επισκέπτες)
εδω εχουν γινει 7 οικουμενικες συνοδοι και δεν εβγαλαν ακρη!
aris63
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 16 Σεπ 2008
- Μηνύματα
- 1.585
- Κριτικές
- 7
- Like
- 0
- Πόντοι
- 616
πολλοι ειχαν την μοιρα του την εποχη εκεινη...(1900)
woodstockr
Μέλος
- Εγγρ.
- 4 Νοε 2005
- Μηνύματα
- 932
- Κριτικές
- 3
- Like
- 2
- Πόντοι
- 6
Καταρχήν κάνεις λάθος αλλά τα επιχειρήματά μου περιέχουν όρους που δεν τους αποδέχεσαι οπότε δεν έχει νόημα να τα γράψω. Δεν το λέω ειρωνικά.
Ας μείνει η κουβέντα σε πιο χειροπιαστά θέματα.
woodstockr
Μέλος
- Εγγρ.
- 4 Νοε 2005
- Μηνύματα
- 932
- Κριτικές
- 3
- Like
- 2
- Πόντοι
- 6
και για να μην ξεχνάμε οτι ο Νίτσε ήταν δικό μας παιδί...
«Πηγαίνεις να δεις γυναίκα; Μην ξεχάσεις το μαστίγιό σου!»
«Η ευτυχία του άνδρα είναι το ‘εγώ θα’. Η ευτυχία της γυναίκας είναι το ‘αυτός θα’»
Hristidis 7
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 7 Μαρ 2009
- Μηνύματα
- 13.053
- Κριτικές
- 9
- Like
- 469
- Πόντοι
- 446
εισαι μαλακας...τελειωμενος...ασχετος ....αρα ακρως επικινδυνος...το πρωτο και καλυτερο που εχεις να κανεις ειναι να αρχισεις να ρωτας για πραγματα που ''νομιζεις'' οτι ξερεις...
πιανεις στο στομα σου εναν ανθρωπο που περα απο μια εντελως γενικοτατη θεωρηση πραγματων πολλοι αναλυτες φιλοσοφιας εχουν αναλωσει μερες και χρονια και δεν εχουν καταφερει να τον ερμηνευσουν στο ακεραιο παρα τις περισσοτερες φορες κατα το δοκουν...
και εσυ ξερεις (νομιζεις) τι πρεσβευει και τι θελει να πει ο νιτσε και τι πιστευε και αν τελικα καταφερε η οχι να τα εφαρμοσει και αν πεθανε ζωντας ετσι οπως πιστευε....
γιατι οταν πεθαινεις κοντρα στα πιστευω σου φτωχος αρρωστος(σωματικα) και μονος σημαινει
οτι τα πιστευω σου (που δεν καταφερες τελικα να τα εναρμονισεις στον τροπο ζωης σου)
ηταν να εισαι πλουσιος (σε λεφτα) υγιης (σωματικα) και με ...παρεα....
καταλαβαινω οτι το πρωτο συναισθημα που θα σου γεννηθει διαβαζοντας το ποστ μου ειναι αυτο της οργης και θα θελησεις να απαντησεις στο αναλογο υφος και να ρεφαρεις...
σε συμβουλευω (αν γουσταρεις να βελτιωνεσαι σαν ανθρωπος) να μην το κανεις...ασε να περασουν δυο με τρια λεπτα,ηρεμησε ,σιγουρεψω οτι εχςεις ΑΠΟΛΥΤΩΣ καταλαβει τι εγραψα και ΑΝ ΤΟΤΕ ΔΙΑΦΩΝΕΙΣ ακομα ξεκινα να αντιπαρατεθεις εξηγωντας ποια πιστευεις οτι ηταν τα πιστευω του νιτσε και γιατι δεν εζησε βασει αυτων...
και η αρρωστια απο τηη οποια τελικα πεθανε ηταν ψυχικη....
περιμενω...
Hristidis 7
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 7 Μαρ 2009
- Μηνύματα
- 13.053
- Κριτικές
- 9
- Like
- 469
- Πόντοι
- 446
μια μεγαλη αποδειξη οτι σχεδον κανεις δεν εχει ερμηνευσει (γιατι δεν μπορει) πληρως τον νιτσε ειναι και οτι τα ''πιστευω'' του εγιναν σημαια για εντελως αντιθετα κινηματα κοσμικης θεωρησης και για αντιθετες ιδεολογιες...
τον ασπαστηκε ο χιτλερ και ''στηριχθηκε'' πανω του αλλα τον ''ασπαστηκαν και αριστερα και αναρχικα κινηματα...
αυτο απο μονο του λεει ΠΑΡΑ πολλα...
Hristidis 7
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 7 Μαρ 2009
- Μηνύματα
- 13.053
- Κριτικές
- 9
- Like
- 469
- Πόντοι
- 446
να'σαι καλα ρε παιχτη...το θεμα ειναι να βρουμε την ακρη με τον george....
οχι να συμφωνησουμε απαραιτητα αλλα εστω να βρουμε μια κοινη συνισταμενη... ;) ;) ;)
Λάθος.
Ο Νίτσε υπέστη "νευρική κατάρρευση" το 1889 και πέθανε από πνευμονία το 1900 και αφού ειχαν προηγηθεί 2 εγκεφαλικά.
Φημολογείται πως έπασχε από σύφιλη.
Hristidis 7
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 7 Μαρ 2009
- Μηνύματα
- 13.053
- Κριτικές
- 9
- Like
- 469
- Πόντοι
- 446
ρε αδερφε μονο σου το λες....νευρικη καταρευση...ψυχικη ασθενεια ειναι...ειχε τρελλαθει...γνωστο σε ολους ειναι....ειχε ''σωματικες αρρωστιες'' το ειπα και εγω...
για αυτο ειχε σταματησει να διδασκει και εκανε ζωη γυρολογου....αλλα τελικα απο ψυχικη ασθενεια πηγε...κατι σαν αλτζχαιμερ....
woodstockr
Μέλος
- Εγγρ.
- 4 Νοε 2005
- Μηνύματα
- 932
- Κριτικές
- 3
- Like
- 2
- Πόντοι
- 6
Δεν διαφωνώ σε αυτό που λες. Απλά έφερα το παράδειγμα του Χίτλερ για να δείξω ότι μπορεί κάτι με παρανόηση και παρερμηνεία να χάσει εντελώς το νόημά του και ότι δεν είναι υπεύθυνος αυτός που είπε μια θεωρία η οτιδήποτε αν οι άλλοι τα κάνουν σκατά.
Επίσης τα λεγόμενα του Νίτσε τα έχει τεμαχίσει ο καθένας όπως γουστάρει και παίρνει όποιο κομμάτι τον βολεύει.
2 παραδείγματα: ο Πατρίς και οικογένεια Χίτλερ ανέφερε ποτέ σε κανέναν αυτό το κομμάτι από την αυτοβιογραφία του? "«Όταν αναζητώ το βαθύτερό μου αντίθετο, την ανυπολόγιστη μικρότητα των ενστίκτων, πάντοτε βρίσκω εκεί την μητέρα μου και την αδελφή μου – το να συγγενεύω με τέτοιο συρφετό θα ήταν βλασφημία εναντίον της θεότητάς μου. Η μεταχείριση που έχω υποστεί από την μητέρα και την αδελφή μου, μέχρι και αυτή τη στιγμή, με γεμίζει με ανέκφραστη φρίκη: εδώ ενεργεί ένας απόλυτα διαβολικός μηχανισμός.»
Οι αναρχικοί και αριστεροί δέχονται τα λεγόμενά του σε αυτό το κομμάτι? "«Ο πόλεμος είναι άλλο πράγμα,εκ φύσεως είμαι φιλοπόλεμος. Το να επιτίθεμαι είναι ανάμεσα στα ένστικτά μου.»
Τόπαμε πιο πάνω...πνευμονία ήταν ο λόγος που απεβίωσε.
Hristidis 7
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 7 Μαρ 2009
- Μηνύματα
- 13.053
- Κριτικές
- 9
- Like
- 469
- Πόντοι
- 446
ρε αδερφε...ολοι απο κατι πεθαινουμε...ολοι δηλαδη ζουμε αρρωστοι;;;το οτι πεθανε απο πνευμονια δεν σημαινει οτι αυτο που ειπε ο φιλος οτι ''εζησε αρρωστος'' εννοουσε την πνευμονι απο την οποια πεθανε...
εζησε αρρωστος απο ψυχικη αρρωστια...αυτο λεω...μην το κουραζουμε ομως αλλο...δεν εχει νοημα...ισως και να λεμε τα ιδια και να μην το ξερουμε..
και εχεις δικιο...λαθος δικο μου που ειπα οτι τελικα πεθανε απο ψυχικη αρρωστια...ηθελα να πω οτι εζησε με αυτην...οντως απο πνευμονια πεθανε...
woodstockr
Μέλος
- Εγγρ.
- 4 Νοε 2005
- Μηνύματα
- 932
- Κριτικές
- 3
- Like
- 2
- Πόντοι
- 6
σωστος ο Χριστιδης
καλη και η κουβεντα εδω,αλλα ετοιμαζομαι για γηπεδο σε λιγο...
καλο εβδομαδοτελος(weekend)σ'ολους...
Με τη νίκη και ο Θεός μαζί μας (pure ειρωνεία αλλά με διάθεση χαβαλέ)...
Hristidis 7
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 7 Μαρ 2009
- Μηνύματα
- 13.053
- Κριτικές
- 9
- Like
- 469
- Πόντοι
- 446
Νίκος Καζαντζάκης γράφει για τον Φ. Νίτσε
Μια μέρα εκεί που διάβαζα σκυμμένος στη Βιβλιοθήκη της Άγιας Γενεβιέβης, μια κοπέλα με ζύγωσε κι έγειρε από πάνω μου. Κρατούσε ανοιχτό ένα βιβλίο κι είχε βάλει το χέρι της κάτω από τη φωτογραφία ενός αντρός που ‘χε το βιβλίο, για να κρύψει τ’ όνομά του, και με κοίταζε με κατάπληξη.
-Ποιος είναι αυτός; με ρώτησε δείχνοντάς μου την εικόνα.
Σήκωσα τους ώμους: -Πώς θέλετε να ξέρω; Είπα.
-Μα είστε εσείς, έκαμε η κοπέλα, εσείς, απαράλλαχτος. Κοιτάχτε το μέτωπο, τα πυκνά φρύδια, τα βαθουλά μάτια. Μονάχα που αυτός είχε χοντρά κρεμαστά μουστάκια, κι εσείς δεν έχετε.
Κοίταξα αλαφιασμένος:
-Ποιος είναι λοιπόν; Έκανα προσπαθώντας ν’ αναμερίσω το χέρι της κοπέλας, να δω τ’ όνομα.
-Δεν τον γνωρίζετε; Πρώτη φορά τον βλέπετε; Ο Νίτσε!
Ο Νίτσε! Είχα ακούσει τ’ όνομά του, μα δεν είχα ακόμα τίποτα διαβάσει δικό του.
-Δε διαβάσατε τη Γένεση της Τραγωδίας, το Ζαρατούστρα του; Για τον Αιώνιο Γυρισμό, για τον Υπεράνθρωπο;
-Τίποτα, τίποτα, απαντούσα ντροπιασμένος, τίποτα.
-Περιμένετε! Είπε κι έφυγε η κοπέλα πεταχτή. Σε λίγο μου ‘φερνε το Ζαρατούστρα.
-Να, είπε γελώντας, να λιονταρίσια θροφή για το μυαλό σας – αν έχετε μυαλό. Κι αν το μυαλό σας πεινάει.
Ετούτη στάθηκε μια από τις πιο αποφασιστικές στιγμές της ζωής μου. Εδώ, στη Βιβλιοθήκη της Άγιας Γενεβιέβης, με τη μεσολάβηση μιας άγνωστης φοιτήτριας, μου ‘χε στήσει καρτέρι η μοίρα μου. Εδώ με περίμενε, φλογερός, αιματωμένος, μεγάλος πολεμιστής, ο Αντίχριστος. Στην αρχή με κατατρόμαξε. Τίποτα δεν του ‘λειπε: αναίδεια κι αλαζονεία, μυαλό απροσκύνητο, λύσσα καταστροφής, σαρκασμός, κυνισμός, ανόσιο γέλιο, όλα τα νύχια, τα δόντια και τα φτερά του Εωσφόρου. Μα με είχε συνεπάρει η ορμή του κι η περηφάνια, με είχε μεθύσει ο κίντυνος και βυθίζουμουν μέσα στο έργο του με λαχτάρα και τρόμο, σα να ‘μπαινα σε βουερή ζούγκλα, γεμάτη πεινασμένα θεριά και ζαλιστικά σερνικολούλουδα.
Βιάζουμουν να τελειώσουν τα μαθήματα στη Σορβόννη, να βραδιάσει, να γυρίσω σπίτι, να ‘ρθει η σπιτονοικοκυρά να ανάψει το τζάκι και ν’ ανοίξω τα βιβλία του –πυργώνουνταν όλα απάνω στο τραπέζι μου– και να αρχίζω μαζί του το πάλεμα. Σιγά σιγά είχα συνηθίσει τη φωνή του, την κομμένη ανάσα του, τις κραυγές του πόνου του. Δεν ήξερα, τώρα το μάθαινα, πως κι ο Αντίχριστος αγωνίζεται κι υποφέρει όπως κι ο Χριστός και πως κάποτε, στις στιγμές του πόνου τους, τα πρόσωπά τους μοιάζουν.
Ανόσιες μου φάνταζαν βλαστήμιες τα κηρύγματά του, κι ο Υπεράνθρωπός του δολοφόνος του Θεού. Κι όμως μια μυστική γοητεία είχε ο αντάρτης ετούτος, μαυλιστικό ξόρκι τα λόγια του, που ζάλιζε και μεθούσε κι έκανε την καρδιά σου να χορεύει. Αλήθεια, ένας χορός διονυσιακός ο στοχασμός του, ένας όρθιος παιάνας που υψώνεται θριαμβευτικά στην πιο ανέλπιδη στιγμή της ανθρώπινης κι υπερανθρώπινης τραγωδίας. Καμάρωνα, χωρίς να το θέλω, τη θλίψη του, την παλικαριά του και την αγνότητα και τις στάλες τα αίματα που περιράντιζαν το μέτωπό του, σαν να φορούσε και τούτος, ο Αντίχριστος, αγκάθινο στεφάνι.
Σιγά σιγά, χωρίς να το ‘χω διόλου συνειδητά στο νου μου, οι δυο μορφές, Χριστός κι Αντίχριστος, έσμιγαν. Δεν ήταν λοιπόν ετούτοι οι δυο, προαιώνιοι οχτροί, δεν είναι ο Εωσφόρος αντίμαχος του Θεού, μπορεί ποτέ το Κακό να μπει στην υπηρεσία του Καλού και να συνεργαστεί μαζί του; Με τον καιρό όσο μελετούσα το έργου του αντίθεου προφήτη, ανέβαινα από σκαλί σε σκαλί σε μια μυστική παράτολμη ενότητα. Το Καλό και το Κακό, έλεγα, είναι οχτροί, να το πρώτο σκαλοπάτι της μύησης. Το Καλό και το Κακό είναι συνεργάτες, αυτό είναι το δεύτερο, το πιο αψηλό σκαλοπάτι της μύησης. Το Καλό και το Κακό είναι ένα! Αυτό ‘ναι το πιο αψηλό, όπου ως τώρα μπόρεσα να φτάσω σκαλοπάτι. […]
Λιονταρίσια η τροφή που με τάισε ο Νίτσε στην πιο κρίσιμη, την πιο πεινασμένη στιγμή της νιότης. Θράσεψα, δεν μπορούσα πια να χωρέσω στο σημερινό άνθρωπο, όπως εκατάντησε, μήτε στο Χριστό, όπως τον κατάντησαν. Α! φώναζα αγαναχτισμένος, η παμπόνηρη θρησκεία που μετατοπίζει τις αμοιβές και τιμωρίες σε μελλούμενη ζωή, για να παρηγορήσει τους σκλάβους, τους κιότηδες, τους αδικημένους, και να μπορέσουν να βαστάξουν αγόγγυστα τη σίγουρη ετούτη επίγεια ζωή και να σκύβουν υπομονετικά το σβέρκο στους αφεντάδες! Τι οβραίικη Αγία Τράπεζα η θρησκεία ετούτη, που δίνεις μια πεντάρα στην επίγεια ζωή κι εισπράττεις αθάνατα εκατομμύρια στην άλλη! Τι απλοϊκότητα, τι πονηριά, τι τοκογλυφία! Όχι, δεν μπορεί να ‘ναι λεύτερος που ελπίζει Παράδεισο ή που φοβάται την Κόλαση. Ντροπή πια να μεθούμε στις ταβέρνες της ελπίδας! Ή κάτω στα υπόγεια του φόβου. Πόσα χρόνια και δεν το ‘χα καταλάβει, κι έπρεπε να ‘ρθει ο άγριος ετούτος προφήτης να μου ανοίξει τα μάτια! […]
Κι άξαφνα η Εκκλησία του Χριστού, όπως την κατάντησαν οι ρασοφόροι, μου φάνταξε μια μάντρα, όπου μερόνυχτα βελάζουν, ακουμπώντας το ένα στο άλλο, χιλιάδες πρόβατα κυριεμένα από πανικό κι απλώνουν το λαιμό κι αγλείφουν το χέρι και το μαχαίρι που τα σφάζει. Κι άλλα τρέμουν γιατί φοβούνται πως θα σουβλίζουνται αιώνια στις φλόγες, κι άλλα βιάζουνται να σφαχτούν για να βόσκουν στους αιώνες των αιώνων σε αθάνατο ανοιξιάτικο χορτάρι.[…]
στο υπογραμμισμενο ειναι ολο το ζουμι...αυτο που βροντοφωναζω
καλο με κακο ειναι....αν πας σε ενα ανθρωπο της εκκλησιας και του πεις οτι δεν πιστευω οτι υπαρχει σατανας εγινες εχθρος του...
γιατι;;;μα γιατι αν δεν υπαρχει σατανας δεν υπαρχει αναγκη να υπαρχει και θεος...τοσο απλα...
θα χαθει η ''θεση εργασιας'' ....
Μια μέρα εκεί που διάβαζα σκυμμένος στη Βιβλιοθήκη της Άγιας Γενεβιέβης, μια κοπέλα με ζύγωσε κι έγειρε από πάνω μου. Κρατούσε ανοιχτό ένα βιβλίο κι είχε βάλει το χέρι της κάτω από τη φωτογραφία ενός αντρός που ‘χε το βιβλίο, για να κρύψει τ’ όνομά του, και με κοίταζε με κατάπληξη.
-Ποιος είναι αυτός; με ρώτησε δείχνοντάς μου την εικόνα.
Σήκωσα τους ώμους: -Πώς θέλετε να ξέρω; Είπα.
-Μα είστε εσείς, έκαμε η κοπέλα, εσείς, απαράλλαχτος. Κοιτάχτε το μέτωπο, τα πυκνά φρύδια, τα βαθουλά μάτια. Μονάχα που αυτός είχε χοντρά κρεμαστά μουστάκια, κι εσείς δεν έχετε.
Κοίταξα αλαφιασμένος:
-Ποιος είναι λοιπόν; Έκανα προσπαθώντας ν’ αναμερίσω το χέρι της κοπέλας, να δω τ’ όνομα.
-Δεν τον γνωρίζετε; Πρώτη φορά τον βλέπετε; Ο Νίτσε!
Ο Νίτσε! Είχα ακούσει τ’ όνομά του, μα δεν είχα ακόμα τίποτα διαβάσει δικό του.
-Δε διαβάσατε τη Γένεση της Τραγωδίας, το Ζαρατούστρα του; Για τον Αιώνιο Γυρισμό, για τον Υπεράνθρωπο;
-Τίποτα, τίποτα, απαντούσα ντροπιασμένος, τίποτα.
-Περιμένετε! Είπε κι έφυγε η κοπέλα πεταχτή. Σε λίγο μου ‘φερνε το Ζαρατούστρα.
-Να, είπε γελώντας, να λιονταρίσια θροφή για το μυαλό σας – αν έχετε μυαλό. Κι αν το μυαλό σας πεινάει.
Ετούτη στάθηκε μια από τις πιο αποφασιστικές στιγμές της ζωής μου. Εδώ, στη Βιβλιοθήκη της Άγιας Γενεβιέβης, με τη μεσολάβηση μιας άγνωστης φοιτήτριας, μου ‘χε στήσει καρτέρι η μοίρα μου. Εδώ με περίμενε, φλογερός, αιματωμένος, μεγάλος πολεμιστής, ο Αντίχριστος. Στην αρχή με κατατρόμαξε. Τίποτα δεν του ‘λειπε: αναίδεια κι αλαζονεία, μυαλό απροσκύνητο, λύσσα καταστροφής, σαρκασμός, κυνισμός, ανόσιο γέλιο, όλα τα νύχια, τα δόντια και τα φτερά του Εωσφόρου. Μα με είχε συνεπάρει η ορμή του κι η περηφάνια, με είχε μεθύσει ο κίντυνος και βυθίζουμουν μέσα στο έργο του με λαχτάρα και τρόμο, σα να ‘μπαινα σε βουερή ζούγκλα, γεμάτη πεινασμένα θεριά και ζαλιστικά σερνικολούλουδα.
Βιάζουμουν να τελειώσουν τα μαθήματα στη Σορβόννη, να βραδιάσει, να γυρίσω σπίτι, να ‘ρθει η σπιτονοικοκυρά να ανάψει το τζάκι και ν’ ανοίξω τα βιβλία του –πυργώνουνταν όλα απάνω στο τραπέζι μου– και να αρχίζω μαζί του το πάλεμα. Σιγά σιγά είχα συνηθίσει τη φωνή του, την κομμένη ανάσα του, τις κραυγές του πόνου του. Δεν ήξερα, τώρα το μάθαινα, πως κι ο Αντίχριστος αγωνίζεται κι υποφέρει όπως κι ο Χριστός και πως κάποτε, στις στιγμές του πόνου τους, τα πρόσωπά τους μοιάζουν.
Ανόσιες μου φάνταζαν βλαστήμιες τα κηρύγματά του, κι ο Υπεράνθρωπός του δολοφόνος του Θεού. Κι όμως μια μυστική γοητεία είχε ο αντάρτης ετούτος, μαυλιστικό ξόρκι τα λόγια του, που ζάλιζε και μεθούσε κι έκανε την καρδιά σου να χορεύει. Αλήθεια, ένας χορός διονυσιακός ο στοχασμός του, ένας όρθιος παιάνας που υψώνεται θριαμβευτικά στην πιο ανέλπιδη στιγμή της ανθρώπινης κι υπερανθρώπινης τραγωδίας. Καμάρωνα, χωρίς να το θέλω, τη θλίψη του, την παλικαριά του και την αγνότητα και τις στάλες τα αίματα που περιράντιζαν το μέτωπό του, σαν να φορούσε και τούτος, ο Αντίχριστος, αγκάθινο στεφάνι.
Σιγά σιγά, χωρίς να το ‘χω διόλου συνειδητά στο νου μου, οι δυο μορφές, Χριστός κι Αντίχριστος, έσμιγαν. Δεν ήταν λοιπόν ετούτοι οι δυο, προαιώνιοι οχτροί, δεν είναι ο Εωσφόρος αντίμαχος του Θεού, μπορεί ποτέ το Κακό να μπει στην υπηρεσία του Καλού και να συνεργαστεί μαζί του; Με τον καιρό όσο μελετούσα το έργου του αντίθεου προφήτη, ανέβαινα από σκαλί σε σκαλί σε μια μυστική παράτολμη ενότητα. Το Καλό και το Κακό, έλεγα, είναι οχτροί, να το πρώτο σκαλοπάτι της μύησης. Το Καλό και το Κακό είναι συνεργάτες, αυτό είναι το δεύτερο, το πιο αψηλό σκαλοπάτι της μύησης. Το Καλό και το Κακό είναι ένα! Αυτό ‘ναι το πιο αψηλό, όπου ως τώρα μπόρεσα να φτάσω σκαλοπάτι. […]
Λιονταρίσια η τροφή που με τάισε ο Νίτσε στην πιο κρίσιμη, την πιο πεινασμένη στιγμή της νιότης. Θράσεψα, δεν μπορούσα πια να χωρέσω στο σημερινό άνθρωπο, όπως εκατάντησε, μήτε στο Χριστό, όπως τον κατάντησαν. Α! φώναζα αγαναχτισμένος, η παμπόνηρη θρησκεία που μετατοπίζει τις αμοιβές και τιμωρίες σε μελλούμενη ζωή, για να παρηγορήσει τους σκλάβους, τους κιότηδες, τους αδικημένους, και να μπορέσουν να βαστάξουν αγόγγυστα τη σίγουρη ετούτη επίγεια ζωή και να σκύβουν υπομονετικά το σβέρκο στους αφεντάδες! Τι οβραίικη Αγία Τράπεζα η θρησκεία ετούτη, που δίνεις μια πεντάρα στην επίγεια ζωή κι εισπράττεις αθάνατα εκατομμύρια στην άλλη! Τι απλοϊκότητα, τι πονηριά, τι τοκογλυφία! Όχι, δεν μπορεί να ‘ναι λεύτερος που ελπίζει Παράδεισο ή που φοβάται την Κόλαση. Ντροπή πια να μεθούμε στις ταβέρνες της ελπίδας! Ή κάτω στα υπόγεια του φόβου. Πόσα χρόνια και δεν το ‘χα καταλάβει, κι έπρεπε να ‘ρθει ο άγριος ετούτος προφήτης να μου ανοίξει τα μάτια! […]
Κι άξαφνα η Εκκλησία του Χριστού, όπως την κατάντησαν οι ρασοφόροι, μου φάνταξε μια μάντρα, όπου μερόνυχτα βελάζουν, ακουμπώντας το ένα στο άλλο, χιλιάδες πρόβατα κυριεμένα από πανικό κι απλώνουν το λαιμό κι αγλείφουν το χέρι και το μαχαίρι που τα σφάζει. Κι άλλα τρέμουν γιατί φοβούνται πως θα σουβλίζουνται αιώνια στις φλόγες, κι άλλα βιάζουνται να σφαχτούν για να βόσκουν στους αιώνες των αιώνων σε αθάνατο ανοιξιάτικο χορτάρι.[…]
στο υπογραμμισμενο ειναι ολο το ζουμι...αυτο που βροντοφωναζω
καλο με κακο ειναι....αν πας σε ενα ανθρωπο της εκκλησιας και του πεις οτι δεν πιστευω οτι υπαρχει σατανας εγινες εχθρος του...
γιατι;;;μα γιατι αν δεν υπαρχει σατανας δεν υπαρχει αναγκη να υπαρχει και θεος...τοσο απλα...
θα χαθει η ''θεση εργασιας'' ....
Hristidis 7
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 7 Μαρ 2009
- Μηνύματα
- 13.053
- Κριτικές
- 9
- Like
- 469
- Πόντοι
- 446
και βεβαια με τον ''υπερανθρωπο'' ο νιτσε προσπαθει να δειξει πως η κοινωνια μας θα παει μπροστα οταν θα δημιουργηθει ενα αλλο ειδος ανθρωπου ....ο ''υπερανθρωπος'' που για να προχωρησει πρεπει να στηριχτει σ'αυτον και βεβαια με περισση δυναμη (εξ'ου και το υπερανθρωπος) να σπασει τα δεσμα των δοξασιων και των μυθευματων μιας ΨΕΥΤΙΚΗΣ ηθικης θεωρησης των πραγματων που εξαρτιεται απο θρησκειες και δογματα και που τον κρατουν εγκλωβισμενο μη αφηνοντας τον να προοδευσει και να βελτιωθει και να ειναι κυριος του εαυτου του και της κοινωνιας και του κοσμου μιας και εχει εναποθεσει αυτο το εργο στον ''καλο'' θεο που φροντιζει να τον προστατευει απο το ''κακο''
με τα οποια ανταλλαγματα βεβαιως βεβαιως....
καληνυχτα σας κυριο...
καλη συνεχεια..... ;) ;)
με τα οποια ανταλλαγματα βεβαιως βεβαιως....
καληνυχτα σας κυριο...
καλη συνεχεια..... ;) ;)
stefanoss83
Μέλος
- Εγγρ.
- 23 Ιαν 2009
- Μηνύματα
- 221
- Κριτικές
- 1
- Like
- 0
- Πόντοι
- 1
Ρε Hristidis7, το ξέρεις το ανέκδοτο με τον Αϊνστάιν και τους γαύρους;
Παρόμοια θέματα
