1.
To μειονοτικό είναι, κατά κοινή διαπίστωση, στη σύγχρονη ευρωπαϊκή δικαιοταξία, ζήτημα προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων - και μάλιστα ένα από τα πιο ευαίσθητα. Είναι φανερό, ότι η συγκεκριμενοποίηση δύο αρχών, αυτών της «δημοκρατίας» και του «κράτους δικαίου» αποτελεί όρο sine qua non κάθε συστήματος μειονοτικής προστασίας.
η προστασία των μειονοτήτων και της ταυτότητάς τους είναι αναπόσπαστο μέρος της προστασίας του ατόμου, η ΕΣΔΑ μπορεί να προσφέρει στο μειονοτικό πολίτη, τόσο ως μηχανισμός δικαιοδοσίας και ελέγχου εφαρμογής, όσο και ως νομικό οπλοστάσιο, εργαλεία άμυνας σε προσβολή δικαιωμάτων του - όχι, όμως, και μειονοτικών δικαιωμάτων.
σε
ΕΣΔΑ και μειονότητες
Το Δικαστήριο του Στρασβούργου αντιμέτωπο με τις σύγχρονες εξελίξεις και προκλήσεις στο χώρο της μειονοτικής προστασίας
2.
στην εσδα η μόνη αναφορά που υπάρχει είναι σε θέματα απαγόρευσης διακρίσεων:
Άρθρo 14
Απαγόρευση τωv διακρίσεωv
Η χρήσις τωv αvαγvωριζoμέvωv εv τη παρoύση Συμβάσει δικαιωμάτωv και ελευθεριώv δέov vα εξασnαλισθή ασχέτως διακρίσεως nύλλoυ, nυλής, χρώματoς, γλώσσης, θρησκείας, πoλιτικώv ή άλλωv πεπoιθήσεωv, εθvικής ή κoιvωvικής πρoελεύσεως, συμμετoχής εις εθvικήv μειovότητα, περιoυσίας, γεvvήσεως ή άλλης καταστάσεως.
Αντίβαρο στη μη αναγνώριση μειονοτικών δικαιωμάτων από τη Σύμβαση προσπαθεί να αποτελέσει η απαγόρευση των διακρίσεων του άρθρου 14, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία μέχρι σήμερα. Οι περιορισμοί στη μειονοτική χρήση της διάταξης επιβάλλονται, κατά πρώτο λόγο, από τη φύση της: αφενός, στο βαθμό που δεν είναι αυτοτελής, δεν εγγυάται, δηλαδή, παρά την ισότητα απέναντι στη Σύμβαση[31] και δεν απολαμβάνει παρά μιας μερικής αυτονομίας. Αφετέρου, ενόψει του γεγονότος ότι ο μειονοτικός μπορεί μεν να μην υποφέρει από διακρίσεις, αλλά, από την άλλη μεριά, να μην έχει τη δυνατότητα να εκφράσει και να αναπτύξει την ιδιαίτερη ταυτότητά του, στο πλαίσιο μιας ισοπεδωτικής αντιμετώπισής του από το νόμο. Το άρθρο 14 θα μπορούσε να συμβάλει στην κατεύθυνση της δικαστικής διάγνωσης θετικών υποχρεώσεων των κρατών προς όφελος μειονοτικών ομάδων, στο βαθμό που κάποιες διακρίσεις (γνωστές ως «θετικές» ή «ειδικά μέτρα») είναι επιθυμητές και απαραίτητες[32]. Το ΕΔΔΑ έχει κατανοήσει το γεγονός ότι ίση μεταχείριση δεν σημαίνει ίδια μεταχείριση: σταθερή νομολογία του αποτελεί η απαγόρευση μόνο της αυθαίρετης διάκρισης, εκείνης που στερείται, δηλαδή, αντικειμενικής και εύλογης αιτιολογίας[33]. Από την παραδοχή, πάντως, ότι διαφορετικές ομάδες δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζονται πανομοιότυπα, μέχρι την κατοχύρωση της αρχής ότι το κράτος οφείλει να συμμετέχει ενεργά στη διατήρηση και ανάπτυξη των μειονοτικών χαρακτηριστικών, υπάρχει μια νομολογιακή απόσταση που δεν είναι εύκολο να καλυφθεί (ήδη, όπως θα δούμε όμως, γίνονται τα πρώτα βήματα). Το δεύτερο είδος των περιορισμών αφορά τη λειτουργία της διάταξης στην πράξη: ο εξαιρετικός χαρακτήρας που της έχει προσδώσει το Δικαστήριο και οι αποδεικτικές δυσκολίες («πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας») μειώνουν σαφώς την αποτελεσματικότητα της επίκλησής της από τους μειονοτικούς.
ό.π.
3.
Νομικό Κείμενο Μειονοτικής Προστασίας είναι η Σύμβαση Πλάσιο του Συμβουλίου της ευρώπης του 1995
μάντεψε ποια κράτη (μεταξύ ελαχίστων) δεν την έχουν επικυρώσει:
ελλάδα - τουρκία (συμμαχία; ίσως...)
4.
πάρε και τα άρθρα 17-18 που τόσο γουστάρεις...
Άρθρo 17
Απαγόρευση κατάχρησης δικαιώματoς
Ουδεμία διάταξις της παρoύσης Συμβάσεως δύvαται vα ερμηvευθή ως επαγoμέvη δι' έv Κράτoς, μίαv oμάδα ή έv άτoμov oιovδήπoτε δικαίωμα όπως επιδoθή εις δραστηριότητα ή εκτελέση πράξεις σκoπoύσας εις τηv καταστρoφήv τωv δικαιωμάτωv ή ελευθεριώv, τωv αvαγvωρισθέvτωv εv τη παρoύση Συμβάσει, ή εις περιoρισμoύς τωv δικαιωμάτωv και ελευθεριώv τoύτωv μεγαλυτέρωv τωv πρoβλεπoμέvωv εv τη ρηθείση Συμβάσει.
Άρθρo 18
Όρια στη χρήση τωv περιoρισμώv σε δικαιώματα
Οι επιτρεπόμεvoι κατά τις διατάξεις της παρoύσης Συμβάσεως περιoρισμoί τωv ειρημέvωv δικαιωμάτωv και ελευθεριώv δεv επιτρέπεται vα εφαρμoσθoύv ειμή προς τov σκoπόv δια τov oπoίov καθιερώθησαv.
αυτά !