...ΠΟΥΣΤΡΑΚΙ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΦΑΙΝΕΣΑΙ. ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΑΚΟ. Οι Έλληνες όταν πήγαιναν μετανάστες τους ελέγχανε από το κεφάλι ως τα νύχια. Αν είχε κάποιος δόντι χαλασμένο τον έστελναν πίσω πακέτο. Αυτοί οι μισοί έχουν ηπατίτιδα Β και οι άλλοι μισοί φυματίωση (γι αυτό και επανεμφανίστηκε η ασθένεια στην Ελλάδα-μια ασθένεια ξεχασμένη από τη δεκαετία του 70). Άντε τώρα να γαμίσεις καμιά ειτζιάρα μαυρούλα. ΨΕΥΤΟΜΑΓΚΑ.
Αυτά τα αυτο(α)νόητα να έλειπαν ....
οι έλληνες, ως μετανάστες, και παράνομοι ήταν και έκαναν ότι κάνουν όλοι αυτοί που αποκαλείτε "λαθρομετανάστες"
Ο δόκτωρ Σπύρος Ορφανός, ψυχαναλυτής και ερευνητής διεθνούς φήμης, διευθυντής της Πανεπιστημιακής Ψυχαναλυτικής Κλινικής του Παν/μίου της Νέας Υόρκης, αφηγείται στο «Ημερολόγιο Συνόρων» τα υπαρξιακά ταξίδια των γονέων του και του ιδίου..
«Γεννήθηκα το 1951 στη Νέα Υόρκη. Σε ένα μέρος που το έλεγαν Γαλλικό Νοσοκομείο και το οποίο δεν υπάρχει πια. Τότε τα νοσοκομεία ήταν εθνικά. Κυρίως καθολικά και εβραϊκά...»
Οι μετανάστες δυσκολεύονταν να πάνε στα «κανονικά» νοσοκομεία, επειδή τα ήλεγχαν οι «ντόπιοι», οι λευκοί προτεστάντες Αγγλοσάξονες. Επομένως, οι περισσότερες εθνότητες είχαν δημιουργήσει τα δικά τους νοσοκομεία και σχολεία. Μεγάλωσα στο Μανχάταν. Σε αυτό που λέμε «δημόσια πολυκατοικία», δηλαδή κτίριο που προοριζόταν για φτωχούς εργάτες. Στην πρώτη μας δημόσια πολυκατοικία ζούσαμε στον πέμπτο όροφο μαζί με μετανάστες από τη Σερβία και το Πουέρτο Ρίκο. Η τουαλέτα ήταν έξω από το διαμέρισμα. Μεγάλωσα σε μια φτωχή εργατική γειτονιά. Παρά το γεγονός ότι ζούσαν πολλοί Βαλκάνιοι εκεί, την αποκαλούσαν «ελληνική πόλη». Όγδοη Λεωφόρος, μεταξύ 23ης και 34ης street. Υπήρχαν ελληνικά μπακάλικα, νυχτερινά μπαράκια και μια μεγάλη ορθόδοξη εκκλησία, εκείνη του Αγίου Ελευθερίου.
●●●
Ο πατέρας μου μπήκε στην Αμερική παράνομα. Το έσκασε από το καράβι όπου δούλευε ως εργάτης στη Βαλτιμόρη, το 1948. Πολλοί από τους συγγενείς μου είχαν έρθει στην Αμερική με τον ίδιο τρόπο. Θυμάμαι πως τους κυνηγούσαν οι αστυνομικοί των αλλοδαπών, που οι Έλληνες αποκαλούσαν «παπάδες». Τους έπιαναν, τους έβαζαν στη φυλακή και μετά τους απήλαυνον. Ήταν τρομερό. Μερικοί έρχονταν ξανά. Τον θείο μου, τον μπαρμπα-Γιάννη, τον έπιασαν και τον απέλασαν πέντε φορές. Μέχρι που την έκτη τα κατάφερε. Συνήθως οι απελαθέντες και όσοι ήθελαν να μπουν παράνομα στις ΗΠΑ έπιαναν δουλειά σε εμπορικά καράβια. Μπάρκαραν, περιπλανούνταν στη θάλασσα επί μήνες- κάποιοι ακόμα και χρόνια- μέχρι το καράβι να φθάσει σε κάποιο αμερικανικό λιμάνι, στη Νέα Υόρκη ή τη Νέα Ορλεάνη. Δράττονταν τότε της ευκαιρίας, το έσκαγαν από το καράβι και έμπαιναν στην Αμερική. Το έσκαγαν συνήθως τη νύχτα...
●●●
Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ δεν μου μιλούσε γι΄ αυτή την εμπειρία, παρά μόνο όταν τον ρωτούσα. Μιλούσε όμως με τους φίλους του. Από τις συζητήσεις των μεγάλων μού έχει μείνει το αίσθημα του φόβου από την αστυνομία των αλλοδαπών. Μόνο όταν έγιναν Αμερικανοί πολίτες ξεθώριασε ο φόβος. Θυμάμαι επίσης ότι οι γονείς και οι συγγενείς μου ένιωθαν αγχωμένοι και τρομοκρατημένοι από τους υπαλλήλους, τις σφραγίδες, τους φακέλους, τις διαδικασίες για τα χαρτιά. Υπήρχε πάντα το άγχος μήπως κάτι πάει στραβά. Καμιά φορά, τώρα, με φίλους και γνωστούς που μένουν ως μετανάστες στην Αμερική αστειεύομαι λέγοντας: «Μπορώ να δω τα χαρτιά σας;». Μαγκώνομαι, όμως, αμέσως. Γιατί θυμάμαι ότι στην οικογένειά μου αυτός ήταν ο μεγαλύτερος φόβος. Ότι κάποιος θα σε σταματήσει στον δρόμο και θα σου πει: «Μπορώ να δω τα χαρτιά σας;». Εκείνη την εποχή οι Έλληνες ήταν ανεπιθύμητοι. Οι πόρτες για τους μετανάστες από τον Νότο ήταν ερμητικά κλειστές. Εκτός και αν ήσουν Βόρειος Ευρωπαίος. Η ξενοφοβία και ο ρατσισμός τότε έκαναν θραύση και επιβλήθηκε η πολιτική της ποσόστωσης. Οι πόρτες άνοιξαν ξανά το ΄64. Υπήρχαν δύο μεγάλα κύματα Ελλήνων μεταναστών στην Αμερική. Το πρώτο 1890- 1924 και το δεύτερο τη δεκαετία του ΄60 με αρχές του ΄70. Ο πατέρας μου ήρθε ανάμεσα σε αυτά τα δύο κύματα, όταν οι περισσότεροι Έλληνες έμπαιναν παράνομα στην Αμερική.
●●●
Ο ΠΑΤΕΡΑΣ και η μητέρα μου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε ένα μικρό νησί της Κέρκυρας, την Ερεικούσσα. Εκεί όπου η Αδριατική συναντά το Ιόνιο. Ήταν ήδη παντρεμένοι, όταν ο πατέρας μου ήρθε στην Αμερική. Η μητέρα μου ήρθε εδώ για να μείνει έγκυος και έπειτα να επιστρέψει στο νησί. Δεν επέστρεψε ποτέ. Ο πατέρας μου έγινε νόμιμος χάρη στη μητέρα μου.
33 χρονών χωρισμένη με δύο παιδιά & μου έχει πάρει τα μυαλά.
! όχι στο μυαλό που σου πήρε) 
