Άχρηστες αλλά ενδιαφέρουσες πληροφορίες!

Παγκόσμια πόλη

Παγκόσμια πόλη (global city) είναι μια πόλη που έχει άμεση επίδραση σε παγκόσμια γεγονότα κοινωνικών, οικονομικών, και πολιτικών διαστάσεων. Τα τελευταία χρόνια ο όρος έχει γίνει αρκετά διάσημος λόγω του φαινομένου της παγκοσμιοποίησης. Ο όρος παγκόσμια πόλη προτάθηκε για πρώτη φορά από την Σάσκια Σάσσεν στο ομώνυμο βιβλίο της.
Μια πόλη χαρακτηρίζεται παγκόσμια όταν έχει τα περισσότερα από τα παρακάτω χαρακτηριστικά:

    * Διεθνής προτεραιότητα στην αναφορά του ονόματος. Για παράδειγμα, κάποιος θα έλεγε «Παρίσι», όχι «Παρίσι, Γαλλία». Αν και υπάρχουν πολυάριθμες πόλεις και άλλες πολιτικές οντότητες με το όνομα Παρίσι ή παραλλαγές του, όταν λέμε «Παρίσι» χωρίς να προσδιορίζουμε χώρα ή πολιτική υποδιαίρεση, αυτό εννοείται ότι είναι το Παρίσι της Γαλλίας.

    * Ενεργή επιρροή και συμμετοχή στα διεθνή γεγονότα και τις παγκόσμιες υποθέσεις, παραδείγματος χάριν, η πόλη της Νέας Υόρκης είναι είναι η έδρα των Ηνωμένων Εθνών και περιέχει συνεπώς μια μεγάλη πλειοψηφία των μόνιμων αποστολών στα Η.Ε.

    * Ένας αρκετά μεγάλος πληθυσμός (το κέντρο μιας μητροπολιτικής περιοχής με πληθυσμό τουλάχιστον ενός εκατομμυρίου, συνήθως αρκετά εκατομμύρια).

    * Ένας σημαντικός διεθνής αερολιμένας που χρησιμοποιείται από πολλές διεθνείς αεροπορικές εταιρίες για ανταποκρίσεις πτήσεων (παραδείγματος χάριν διεθνές αεροδρόμιο Χίθροου του Λονδίνου).

    * Ένα προηγμένο σύστημα μεταφορών που περιλαμβάνει διάφορους αυτοκινητόδρομους ή/και ένα μεγάλο δίκτυο μέσων μαζικής μεταφοράς που προσφέρει πολλαπλούς τρόπους μεταφοράς (μετρό, ελαφρύς σιδηρόδρομος, προαστιακός σιδηρόδρομος, φέρυ μπόουτ, ή λεωφορείο).

    * Σε πόλεις της Δύσης, διεθνείς κοινότητες με ευδιάκριτη παρουσία (όπως μία Chinatown ή άλλες ανάλογες κοινότητες μεταναστών). Σε άλλα μέρη του κόσμου, πόλεις που προσελκύουν τις μεγάλες ξένες επιχειρήσεις και τις σχετικές εκπατριζόμενες κοινότητες παραδείγματος χάριν, Σιγκαπούρη, Σαγκάη, Χονγκ Κονγκ, Τόκιο, και Μόσχα.

    * Διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί, κεντρικά πολυεθνικών εταιριών και χρηματιστήρια (παραδείγματος χάριν το Χρηματιστήριο Αξιών του Λονδίνου, το Χρηματιστήριο Αξιών της Νέας Υόρκης ή το Χρηματιστήριο Αξιών του Τόκιο) που έχουν επιρροή στην παγκόσμια οικονομία.

    * Προηγμένη υποδομή επικοινωνίας στην οποία στηρίζονται οι σύγχρονες πολυεθνικές εταιρίες, όπως δίκτυο WI-FI, κινητή τηλεφωνία, ευρυζωνικό ίντερνετ και άλλης μορφής σύγχρονες επικοινωνίες.

    * Παγκόσμιας επιρροής πολιτιστικοί οργανισμοί, όπως μουσεία και πανεπιστήμια.

    * Μια ζωηρή πολιτιστική σκηνή, που μπορεί να περιλαμβάνει φεστιβάλ ταινιών (όπως το διεθνές φεστιβάλ ταινιών του Τορόντο), πρεμιέρες, αναπτυγμένη μουσική σκηνή, θεατρική σκηνή (όπως το West End στο Λονδίνο και το Broadway στη Νέα Υόρκη), ορχήστρες και όπερα, πινακοθήκες, καθώς και ερμηνευτές δρόμου.

    * Διάφορα ισχυρά και επιδραστικά ΜΜΕ παγκόσμιας εμβέλειας , όπως το BBC, Reuters, New York Times, The Times και το Agence France-Presse.

    * Μια ισχυρή αθλητική κοινότητα, συμπεριλαμβανομένων σημαντικών αθλητικών εγκαταστάσεων, ομάδων που αγωνίζονται στο ανώτερο εθνικό επίπεδο, και της δυνατότητας να φιλοξενήσει διεθνή αθλητικά γεγονότα όπως οι Ολυμπιακοί αγώνες, το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου. (Ειρωνικά, η ενσάρκωση της παγκόσμιας πόλης, η Νέα Υόρκη, δεν έχει φιλοξενήσει ποτέ τους Ολυμπιακούς Αγώνες.)

Το Λονδίνο, η Νέα Υόρκη, το Παρίσι, και το Τόκιο παραδοσιακά αναφέρονται ως οι «μεγάλες τέσσερις» παγκόσμιες πόλεις. Εν τούτοις, δεν υπάρχει αυστηρά καθορισμένο σύνολο κριτηρίων για το χαρακτηρισμό μιας πόλης και οι αξιολογήσεις είναι πολύ πιθανό να διαφέρουν ανάλογα με το πολιτιστικό υπόβαθρο και τις προσωπικές απόψεις.

Σε ορισμένες αναπτυγμένες χώρες, η δημιουργία προαστίων και η τρέχουσα μετανάστευση των εργασιών κατασκευής στις αναπτυσσόμενες χώρες έχουν οδηγήσει σε σημαντική αστική αποσύνθεση. Επομένως, για να ωθηθεί η αστική αναγέννηση, ο τουρισμός και το εισόδημα, ο στόχος μια «παγκόσμιας ποιοτικής» πόλης έχει γίνει πρόσφατα μια ιδεοληψία με τις κυβερνήσεις μερικών πόλεων μέσου μεγέθους και τα συστατικά τους.

Το φαινόμενο του "κτηρίου παγκόσμιας πόλης" έχει παρατηρηθεί επίσης στο Μπουένος Άιρες, το Σαντιάγο, τη Φρανκφούρτη, το Μόντρεαλ, το Σίδνεϋ, την Πόλη του Μεξικού και το Τορόντο: κάθε μια από αυτές τις πόλεις έχει προκύψει ως μεγάλη και επιδρούσα στην παγκόσμια κοινότητα.

Μια προσπάθεια να καθοριστούν και να ταξινομηθούν οι παγκόσμιες πόλεις έγινε το 1999 από την GaWC (Globalization and World Cities Study Group and Network), που εδρεύει στο πανεπιστήμιο Loughborough, Leicestershire, Αγγλία. Ο κατάλογος περιγράφηκε στο Ερευνητικό Δελτίο 5 του GaWC (GaWC Research Bulletin 5) και ταξινόμηθηκαν οι πόλεις που έδρευσαν στην παροχή «προηγμένων υπηρεσιών» όπως η λογιστική, η διαφήμιση, η χρηματοδότηση κτλπ, από τις διεθνείς εταιρίες. Ο κατάλογος GaWC προσδιορίζει τρία επίπεδα παγκόσμιων πόλεων και διάφορων υπο-τάξεων.

Σημειώστε ότι αυτός ο κατάλογος δείχνει γενικά τις πόλεις στις οποίες υπάρχουν γραφεία ορισμένων πολυεθνικών επιχειρήσεων που παρέχουν οικονομικές και συμβουλευτικές υπηρεσίες παρά άλλα πολιτιστικά, πολιτικά, και οικονομικά κέντρα. Υπάρχει ένας σχηματικός χάρτης των πόλεων GaWC στον ιστοχώρο τους.

Παγκόσμιες πόλεις κλάσης Α (πλήρεις παγκόσμιες πόλεις υπηρεσιών)

    * 12 πόντοι: Λονδίνο, Νέα Υόρκη, Παρίσι, Τόκιο
    * 10 πόντοι: Σικάγο, Φρανκφούρτη, Χονγκ Κονγκ, Λος Άντζελες, Μιλάνο, Σιγκαπούρη

Παγκόσμιες πόλεις κλάσης Β (μεγάλες παγκόσμιες πόλεις

    * 9 πόντοι: Σαν Φρανσίσκο, Σίδνεϋ, Τορόντο, Ζυρίχη
    * 8 πόντοι: Βρυξέλλες, Μαδρίτη, Πόλη του Μεξικού, Σαο Πάολο
    * 7 πόντοι: Μόσχα, Σεούλ

Παγκόσμιες πόλεις κλάσης Γ (δευτερεύουσες παγκόσμιες πόλεις)

    * 6 πόντοι: Άμστερνταμ, Βοστώνη, Καράκας, Ντάλλας, Ντύσελντορφ, Γενεύη, Χιούστον, Τζακάρτα, Γιοχάνεσμπουργκ, Μελβούρνη, Οσάκα, Πράγα, Σαντιάγο, Ταιπέι, Ουάσιγκτον
    * 5 πόντοι: Μπανγκόκ, Πεκίνο, Μόντρεαλ, Ρώμη, Στοκχόλμη, Βαρσοβία
    * 4 πόντοι: Ατλάντα, Βαρκελώνη, Βερολίνο, Βουδαπέστη, Μπουένος Άιρες, Κοπεγχάγη, Αμβούργο, Κωνσταντινούπολη, Κουάλα Λουμπούρ, Μανίλα, Μαϊάμι, Μινεάπολη, Μόναχο, Σαγκάη

Πόλεις που διαθέτουν αρκετά χαρακτηριστηκά παγκόσμιων πόλεων

Ισχυρά στοιχεία

    * 3 πόντοι: Αθήνα, Ώκλαντ, Δουβλίνο, Ελσίνκι, Λουξεμβούργο, Λυών, Μουμπάι, Νέο Δελχί, Φιλαδέλφεια, Ρίο ντε Τζανέιρο, Τελ Αβίβ, Βιέννη

Κάποια στοιχεία

    * 2 πόντοι: Αμπού Νταμπί, Alma Ata, Μπέρμιγχαμ (UK), Bogotá, Βρατισλάβα, Μπρίσμπαν, Βουκουρέστι, Κάιρο, Κλήβελαντ, Κολωνία, Ντητρόιτ, Ντουμπάι, πόλη του Ho Chi Minh, Κίεβο, Λίμα, Λισσαβώνα, Μάντσεστερ, Μοντεβίδεο, Όσλο, Ριάντ, Ρότερνταμ, Σιάτλ, Στουτγάρδη, Χάγη, Βανκούβερ

Ελάχιστα στοιχεία

    * 1 σημείο: Αδελαΐδα, Αμβέρσα, Ώρχους, Βαλτιμόρη, Βαγκαλόρη, Μπολόνια, Μπραζίλια, Κάλγκαρι, Καίηπ Τάουν, Colombo, Columbus, Δρέσδη, Εδιμβούργο, Γένοβα, Γλασκώβη, Γκέτεμποργκ, Guangzhou, Ανόι, Κάνσας, Λιντς, Λίλλη, Μασσαλία, Ρίτσμοντ, Αγία Πετρούπολη, Τασκένδη, Τεχεράνη, Tijuana, Τορίνο, Ουτρέχτη, Ουέλλινγκτον

http://el.wikipedia.org/wiki/Παγκόσμια_πόλη

 

Πώς σχηματίζονται τα σμήνη των ακρίδων που καταστρέφουν τις καλλιέργειες;

Τα γιγάντια σμήνη ακρίδων, που εξαφανίζουν σε χρόνο ρεκόρ μεγάλες καλλιεργημένες εκτάσεις στην Αυστραλία, τη βόρεια Αφρική αλλά και την Ευρώπη, σχηματίζονται όταν τα φυτοφάγα έντομα ξεπεράσουν μια κρίσιμη πυκνότητα, όπως αποδεικνύουν πειράματα στη Βρετανία.

Όταν οι ακρίδες σε έναν αγρό είναι σχετικά λίγες, η καθεμιά ακολουθεί τη δική της πορεία. Η καταστροφή έρχεται όταν δισεκατομμύρια έντομα αποκτούν ψυχολογία μάζας και σχηματίζουν τεράστια σμήνη που σαρώνουν ταχύτατα οτιδήποτε πράσινο.

Στο παραπάνω συμπέρασμα κατέληξαν ερευνητές του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης σε συνεργασία με αυστραλούς ειδικούς, οι οποίοι μελέτησαν νύμφες ακρίδας που μοιάζουν με τα ενήλικα έντομα αλλά είναι πιο μικρές. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, μια τέτοια συλλογική συμπεριφορά συναντάται και σε άλλα ζώα, όπως στα ψάρια, στα πουλιά και φυσικά στους ανθρώπους. Για παράδειγμα, οι οδηγοί στο δρόμο δεν παρουσιάζουν κανένα μοτίβο όταν η πυκνότητα κυκλοφορίας είναι χαμηλή. Όμως, σε μεγαλύτερες πυκνότητες, αρχίζουν να διακρίνονται μοτίβα, όπως ο σχηματισμός λωρίδων.

http://www.focusmag.gr

 

Χρησιμοποιούν τα ζώα φάρμακα;

Οι βιολόγοι γνωρίζουν αρκετές περιπτώσεις ζώων που χρησιμοποιούν φυσικά φάρμακα είτε από το στόμα είτε εξωτερικά. Το τελευταίο ισχύει, για παράδειγμα, για τους καπουτσίνους πιθήκους και τους λεμούριους, που αλείφουν τη γούνα τους με εντομοκτόνες ουσίες. Οι καπουτσίνοι πίθηκοι χρησιμοποιούν διάφορα φύλλα που περιέχουν δηλητηριώδεις ουσίες, ενώ οι λεμούριοι κυλιούνται πάνω σε σαρανταποδαρούσες, οι οποίες εκκρίνουν δηλητήριο όταν τις πειράξει κανείς.

Όλοι όσοι έχουν σκύλους και γάτες έχουν δει τα ζώα τους να μασουλάνε χόρτα και άλλα πράσινα φυτά. Χημικές αναλύσεις έδειξαν ότι τα φυτά αυτά περιέχουν διάφορες ουσίες που είτε κάνουν καλό στη βαρυστομαχιά είτε καταπολεμούν τα σκουλήκια των εντέρων και άλλα παράσιτα. Ένα από τα πιο ασυνήθιστα παραδείγματα αυτοθεραπείας παρατηρείται σε έγκυους θηλυκούς ελέφαντες. Τρώνε φύλλα από ορισμένα φυτά, τα οποία περιέχουν ουσίες που προκαλούν ωδίνες τοκετού.

Δε γνωρίζουμε ακριβώς πώς τα ζώα βρίσκουν τα κατάλληλα φυτά, αλλά προφανώς πρόκειται για συνδυασμό ενστίκτου και μάθησης. Όποια κι αν είναι όμως η εξήγηση, οι φαρμακοβιομηχανίες δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον γι’ αυτές τις ουσίες, ενώ πάνω σε αυτό τον τομέα διεξάγονται έρευνες σε πολλά μέρη του κόσμου.

scienceillustrated.gr

 

Στάδιο Γουέμπλεϊ

Το 1880 το πάρκο του Wembley είχε γήπεδα ποδοσφαίρου και κρίκετ, στίβο, σιντριβάνια, τεχνητούς καταρράκτες, πεζόδρομους και πολλούς κήπους. Το 1889 ο πρόεδρος του μητροπολιτικού σιδηροδρόμου Sir Edward Watkin αποφάσισε να κατασκευάσει έναν πύργο 350 μέτρων. Επιθυμούσε τη κατασκευή ενός πύργου παρόμοιου με του Eiffel στο Παρίσι αλλά με μεγαλύτερο ύψος και ομορφότερο. Λόγω όμως ξαφνικής έλλειψης χρημάτων το σχέδιο εγκαταλείφθηκε αφού ο πύργος είχε φτάσει το ύψος των 61 μέτρων. Το κτίσμα αποτελούσε αξιοθέατο έως το 1907 όπου και κατεδαφίστηκε.
Το 1918 σχεδιάστηκε από την κυβέρνηση να κατασκευαστεί ένας εκθεσιακός χώρος ο οποίος θα περιλάμβανε ένα στάδιο στο κέντρο του. Το Wembley επιλέχθηκε σαν η καταλληλότερη τοποθεσία. Ο εκθεσιακός χώρος περιλάμβανε 219 στρέμματα. Το στάδιο χτίσθηκε στην περιοχή ακριβώς όπου είχε κατασκευαστεί ο πύργος. Το στάδιο ονομαστικέ αρχικά σαν Αυτοκρατορικό. Σχεδιάστηκε από τους αρχιτέκτονες Sir John Simpow και Maxwell Ayerton και κατασκευάστηκε από τον μηχανικό Sir Owen Williams. Οι συντελεστές της κατασκευής προτιμήθηκαν λόγο της προτίμησης τους προς το σκληρόδερμα.Χρειάστηκαν 300 μέρες για την κατασκευή του και κόστισε 750.000 λίρες. Χρησιμοποιήθηκαν 25.000 τόνοι σκυροδέματος 1000 τόνοι ατσαλιού και μισό εκατομμύριο πριτσίνια. Οι δύο τετράγωνοι πύργοι είχαν ύψος 126 πόδια ο καθένας. Οι χρησιμοποίηση σκυροδέματος στο Wembley αποτελούσε καινοτομία για την εποχή κατασκευής του. Οι χωρητικότητα του σταδίου ήταν αρχικά 125.000 θεατών από τους οποίους οι 30.000 καθιστοί. Πριν ανοίξει προς το κοινό οι κερκίδες του ελέχθησαν από στρατιώτες που βημάτιζαν συγχρονισμένα σημειωτών σε κλειστό σχηματισμό.Ο εκθεσιακός χώρος περιείχε σιντριβάνια, λίμνες, κήπους και εκατοντάδες περίπτερα εκθετών.

Εγκαινιάσθηκε από τον Βασιλιά Γεώργιο των πέμπτο στις 23 Απρίλη 1924. Όταν μίλησε στα εγκαίνια ήταν η πρώτη φορά που ένα μονάρχης ακουγόταν στο ραδιόφωνο. Στην αρχή της λειτουργίας του χρησιμοποιούνταν για περιστασιακές αθλητικές συναντήσεις. Αργότερα καθιερώθηκε σαν το μόνιμο γήπεδο διεξαγωγής του τελικού κυπέλλου Αγγλίας. Μέσα σε δύο χρόνια 27 εκατομμύρια επισκέφτηκαν τους εκθεσιακούς χώρους και 4500000 το αυτοκρατορικό στάδιο. Το πρώτο μεγάλο γεγονός έγινε το 1923 κατά τον τελικό κυπέλλου Αγγλίας. Στον τελικό κυπέλλου έπαιξε η Bolton Wander με την West Ham United. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που τα εισιτήρια δόθηκαν και πληρώθηκαν στις θύρες. Η επίσημη προσέλευση είχε εκτιμηθεί να είναι 126.000 φίλαθλοι όμως πάνω από 200.000 συσσωρεύθηκαν στις κερκίδες και στον αγωνιστικό χώρο. Αρχικά φαινόταν ότι ο αγώνας δεν θα λάμβανε μέρος αλλά ο έφιππος αστυνομικός George Scorey με το άσπρο άλογο του έσπρωξε το πλήθος έξω από τον αγωνιστικό χώρο. Όμως και η ταυτόχρονη εμφάνιση του βασιλιά Γεωργίου του πέμπτου ηρέμησε τα πλήθη. Η Bolton Wanderers νίκησε με 2-0 την West Hum United.Το 1948 χρησιμοποιήθηκε για τους ολυμπιακούς αγώνες. Ο αγωνιστικός χώρος ήταν υπερυψωμένους κατά 25 cm στο κέντρο του γηπέδου, έτσι το στέγνωμα του είναι γρηγορότερο και τα νερά δεν λιμνάζουν. Οι προβολείς προστέθηκαν το 1955. Ο ηλεκτρονικός πίνακας αποτελεσμάτων και η οροφή από αλουμίνιο και γυαλί κατασκευάστηκαν το 1963. Οι δίδυμοι πύργοι ήταν από την εποχή που κατασκευάστηκαν.
Το αυτοκρατορικό στάδιο μετονομάστηκε σε Wembley τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Ο Pele είχε περιγράψει το Wembley σαν τον ναό του ποδοσφαίρου Στις 30 Ιουλίου 1966 ο Bobby Moore σήκωσε στο Wembley το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου. Η Αγγλία νίκησε την Γερμανία με 4-2. Στις 2 Ιουνίου 1971 έγινε στο Wembley ο τελικός κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης μεταξύ Άγιαξ και Παναθηναϊκού. Ο Παναθηναϊκός μετά τις νίκες του Slavan Bratislavas και την Everton ήρθε αντιμέτωπος με τον Άγιαξ του Ρίνους Μίχελες. Ηττήθηκε με γκολ του Βαν Ντακ στο 5΄ και αυτογκόλ του Καψή στο 87΄. Το 1996 ήταν το κεντρικό γήπεδο του Euro ’96. To 1988 o Micle Jackson συγκέντρωσε 504.000 θεατές μέσα σε εφτά συναυλίες του. Κάθε χρόνο ο τελικός κυπέλλου Αγγλίας γίνεται στο Wembley.
Η προχωρημένη ηλικία του και η απαρχαιωμένες εγκαταστάσεις του δημιουργούσαν διλήμματα για την επιπλέον λειτουργία του. Πολύ θεατές είχαν άσχημη θέα λόγο τον υποστυλωμάτων της στέγης. Χρειάζονταν μεγαλύτεροι χώροι υποδοχής των θεατών καλύτερα αποδυτήρια και μεγαλύτερα κυλικεία.
Το 1995 το Βρετανικό συμβούλιο αθλητισμού έθεσε το ζήτημα της αντικατάστασης του. Αποφασίστηκε να ξοδευτούν 250 εκατομμύρια λίρες για την ανακατασκευή του. Οι δίδυμοι πύργοι που έχουν δώσει ταυτότητα στο στάδιο, κατεδαφίστηκαν ύστερα από έντονες οικονομικές και τεχνικές δυσκολίες. Το νέο στάδιο είναι τόσο μεγάλο που θα σκέπαζε τους δίδυμους πύργους. Το κόστος μετακίνησης τους ξεπερνόυσε τα 20 εκατομμύρια λίρες. Οι πύργοι ήταν φτιαγμένοι από οπλισμένο σκυρόδερμα γι’αυτό και δεν μπορούσαν να συναρμολογηθούν ξανά. Σε μερικά σημεία το σκυρόδερμα είχε πάχος 2 ίντσες. Ακόμα και αν μετακινούνταν δεν θα ήταν ορατοί μέσα στο γήπεδο.
Οι βραβευμένοι αρχιτέκτονες Foster και Partens σχεδίασαν το μελλοντικό στάδιο του Wembley. Η κατασκευή του νέου σταδίου έγινε με σεβασμό προς το περιβάλλον. Τέσσερις κολόνες των 137 μέτρων στηρίζουν την σκεπή. Χρησιμοποιούνται 23 κυλιόμενες σκάλες για την άνοδο των θεατών στις κερκίδες. Η στέγη είναι κινούμενη και κλείνει μέσα σε 15 λεπτά προστατεύοντας όλους τους θεατές. 478 κυλικεία έχουν ικανότητα εξυπηρέτησης 40.000 θεατών σε ελάχιστο χρόνο ενώ δεν λείπουν και 13 εστιατόρια με 2.000 καθίσματα συνολικά. Για τους απαιτητικούς έχει χτιστεί ξενοδοχείο εντός του γηπέδου με θέα προς τον αγωνιστικό χώρο, χωρητικότητας 200 κρεβατιών. Προηγμένοι ηλεκτρονικοί υπολογιστές έχουν επεξεργαστεί την ακουστικότητα του μελλοντικού σταδίου. Οι θέσεις για άτομα με ειδικές ανάγκες αυξάνονται από 160 σε 400. Οι τουαλέτες από 160 συνολικά σε 960 ανδρικές και 995 γυναικείες. Οπτικές ίνες θα απλωθούν σε όλα τα σημεία του επιτρέποντας την εγκατάσταση της νεώτερης τηλεματικής τεχνολογίας.
Προς το Wembley υπάρχει εξαιρετικό οδικό δίκτυο και ο υπόγειος είναι ικανός να μεταφέρει προς το στάδιο και από αυτό πάνω από 50.000 επιβάτες την ώρα. Στο Wembley έγινε το 2003 το παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου, και το 2012 οι ολυμπιακοί αγώνες. Μέσο της κατασκευής του αυτοκρατορικού σταδίου του Wembley έγινε προσπάθεια να επιβεβαιωθεί η παρουσία και η δύναμη της βρετανικής αυτοκρατορίας. Το Wembley είναι συνώνυμο του Αγγλικού ποδοσφαίρου και τις Αγγλικής κουλτούρας.

http://el.wikipedia.org/wiki/Στάδιο_Γουέμπλεϊ

 

Αλιάντς Αρένα

Η Allianz Arena είναι ένα ποδοσφαιρικό στάδιο στο Μόναχο. Δυο ομάδες του Μονάχου, η FC Bayern Μονάχου και η TSV Μόναχο 1860 χρησιμοποιούν το στάδιο για τους εντός έδρας αγώνες τους.

Ο Όμιλος Allianz (ασφαλιστική εταιρία και εταιρία παροxής χρηματοοικονομικών υπηρεσιών) κατέχει τα δικαιώματα να ονομάσει το χώρο για 30 έτη. Παρ' όλα αυτά, κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006, το στάδιο ήταν γνωστό ως "Στάδιο Παγκοσμίου Κυπέλλου FIFA, Μόναχο". Η Bayern Μονάχου θα πρέπει να χρησιμοποιεί επίσης διαφορέτικο όνομα για το στάδιο, κατά την διάρκεια των αγώνων του Champions League, αφού και η UEFA δεν επιτρέπει τη χρήση του ονόματος του χορηγού.

Χαρακτηριστικό της Allianz Arena είναι ότι εξωτερικά φωτίζεται, ανάλογα με την γηπεδούχο ομάδα. Έτσι, όταν αγωνίζεται η FC Bayern Μονάχου, το χρώμα του γηπέδου είναι κόκκινο, μπλε όταν αγωνίζεται TSV Μόναχο 1860, ενώ όταν γηπεδούχος είναι η εθνική ομάδα της Γερμανίας το χρώμα είναι άσπρο.

Η συνολική χωρητικότητα του γηπέδου είναι 69.901. Λόγω των κανονισμών της FIFA και της UEFA, θα μειωθεί στους 66.000 θεατές στα παιχνίδια του Παγκοσμίου Κυπέλλου, του Champions League και του Κυπέλλου UEFA. Η συνολική χωρητικότητα του γηπέδου περιλαμβάνει 2.200 business seats, 400 θέσεις για τον Τύπο, 106 σουίτες και 165 θέσεις για αναπηρικές πολυθρόνες. Υπάρχουν επίσης 550 τουαλέτες και 190 κάμερες παρακολούθησης.

Στο στάδιο υπάρχουν οι μπουτίκ της FC Bayern Μονάχου και της TSV Μόναχο 1860. Εμπορικά stands, εστιατόρια και fast food υπάρχουν τόσο μέσα στο στάδιο, όσο και γύρω από αυτό.

Η Allianz Arena διαθέτει τέσσερις αίθουσες αποδυτηρίων για τις ομάδες (δύο για τις γηπεδούχους ομάδες και δύο για τις αντιπάλους τους), τέσσερις για προπονητές και δύο για διαιτητές. Υπάρχουν επίσης δύο αίθουσες προπόνησης, 110 m2 η κάθε μία.
Το στάδιο διαθέτει το μεγαλύτερο χώρo στάθμευσης στην Ευρώπη. Το τετραώροφο κτίριο έχει χωρητικότητα 9.800 θέσεων για αυτοκίνητα. Επιπλέον, διαθέτει άλλες 1200 θέσεις γύρω απο το στάδιο, 350 θέσεις για λεωφορεία και 130 για άτομα με αναπηρίες.

Το κόστος κατασκευής έφτασε τα 286 εκατομμύρια ευρώ. Επιπλέον, η πόλη και το ομόσπονδο κρατίδιο της Βαυαρίας δαπάνησαν 210 εκατομμύρια ευρώ για βελτιώσεις των υποδομών της περιοχής. Επειδή το κόστος κατασκευής ήταν υψηλό, διενεργήθηκε τοπικό δημοψήφισμα για την κατασκευή του νέου σταδίου εν όψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2006, στο οποίο η πλειοψηφία των κατοίκων του Μονάχου τάχθηκε υπέρ της κατασκευής του νέου σταδίου. Εναλλακτική αποτελούσε η ανακαίνιση και τροποποίηση του ολυμπιακού σταδίου του Μονάχου (μέχρι τότε έδρας της Bayern Μονάχου), όμως ο αρχιτέκτονας του ολυμπιακού σταδίου αντιτέθηκε στην ανακαίνιση κάνοντας χρήση του δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας στα αρχιτεκτονικά σχέδια του σταδίου και κατέστη αναγκαία η κατασκευή νέου σταδίου.

el.wikipedia.org

 

Γιατί δεν προκαλούν βροχή όλα τα σύννεφα;

Έχετε πετάξει ποτέ με αεροσκάφος μέσα σε σύννεφα ή έχετε βρεθεί σε κάποιο βουνό εκεί όπου τα σύννεφα στροβιλίζονται γύρω σας;

Τότε πρέπει να έχετε σχηματίσει μια αρκετά καλή ιδέα για το τι είναι σύννεφο: συσσώρευση αραιής ομίχλης. Στον αέρα υπάρχουν πάντα υδρατμοί. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού υπάρχουν σε μεγαλύτερες ποσότητες, επειδή η θερμοκρασία είναι υψηλότερη. Όταν στον αέρα υπάρχουν τόσοι υδρατμοί, ώστε μια μικρή πτώση της θερμοκρασίας να προκαλεί συμπύκνωση του ατμού, λέμε ότι ο αέρας είναι κορεσμένος. Αρκεί μια ελαφριά πτώση της θερμοκρασίας για να προκαλέσει τη συμπύκνωση των υδρατμών σε κορεσμένο αέρα. Έτσι, όταν ο κορεσμένος θερμός αέρας βρεθεί σε μεγάλο υψόμετρο, όπου η θερμοκρασία είναι χαμηλότερη, πραγματοποιείται συμπύκνωση και δημιουργείται σύννεφο, καθώς τα μόρια του νερού ενώνονται για να σχηματίσουν αναρίθμητα μικρά σταγονίδια.

Τι συμβαίνει αν όλα αυτά τα σταγονίδια νερού συναντήσουν μια μάζα θερμού αέρα; Εξατμίζονται και το νέφος εξαφανίζεται. Γι’ αυτό τα σύννεφα αλλάζουν συνεχώς σχήμα. Το νερό που βρίσκεται σε αυτά μεταβάλλεται διαδοχικά από ατμό σε υγρό. Επιπλέον, τα σταγονίδια νερού σε ένα σύννεφο έχουν βάρος· βαθμιαία η βαρύτητα τα έλκει προς τα κάτω και κατεβαίνουν ολοένα χαμηλότερα. Καθώς πέφτουν, τα περισσότερα από αυτά συναντούν ένα θερμότερο στρώμα αέρα, που προκαλεί την εξάτμισή τους. Έτσι έχουμε σύννεφα που δεν προκαλούν βροχή.

Αν, όμως, υποθέσουμε ότι ο αέρας που βρίσκεται κάτω από τα σύννεφα είναι ψυχρότερος; Αν υποθέσουμε ότι είναι υγρός; Φυσικά, τα σταγονίδια δεν εξατμίζονται. Αντίθετα, γίνονται ολοένα και μεγαλύτερα, όσο πραγματοποιείται μεγαλύτερη συμπύκνωση. Σύντομα, κάθε μικροσκοπικό σταγονίδιο μετατρέπεται σε σταγόνα, συνεχίζει την πτώση του και έτσι... βρέχει.

http://www.focusmag.gr

 

Γιατί μερικοί πίθηκοι έχουν κόκκινο πρόσωπο;

Πρόκειται για δύο είδη πιθήκων του γένους Cacajao, που ονομάζονται ουακάρι και ζουν στα τροπικά δάση της Λατινικής Αμερικής. Το πρόσωπο των πιθήκων αυτών είναι άτριχο και κόκκινο. Δεν είναι γνωστό γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά οι ζωολόγοι εικάζουν ότι σχετίζεται με την ανάγκη για αναγνώριση των ατόμων του ίδιου είδους μέσα στα πυκνά φυλλώματα του τροπικού δάσους ή με τη δήλωση καλής υγείας, καθώς η ένταση του χρώματος μειώνεται στα άρρωστα άτομα αλλά και σε συνθήκες αιχμαλωσίας.

scienceillustrated.gr

 

Επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου

Κατά την αρχαιότητα και την προ Χριστού περίοδο έχουμε την καταγραφή κάποιων μνημείων ως μεγαλουργήματα της εποχής ή αλλιώς θαύματα του αρχαίου κόσμου. Από αυτά έχουν ξεχωρίσει επτά και έτσι έχει μείνει στην ιστορία να αναφέρονται ως τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου.

Εμπνευστής της λίστας θεωρείται ο Αντίπατρος ο Σιδώνιος ο οποίος και επισκέφτηκε όλα τα μνημεία και συνέταξε την ακόλουθη λίστα.

Παρακάτω κατατάσσονται κατά χρονολογική σειρά από το αρχαιότερο προς το νεότερο.

  1. H μεγάλη πυραμίδα στην Γκίζα (περίπου 2560 π.Χ.). Χτίστηκε κατά την διάρκεια της τέταρτης δυναστείας των Αιγυπτίων ως τάφος του Φαραώ Χέοπα. Δίπλα της βρίσκονται οι άλλες δυο μεγάλες πυραμίδες της ίδιας δυναστίας, του Χεφρίνου και και του Μυκερίνου. Σήμερα βρίσκονται στην Αίγυπτο.
  2. Οι Κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας (8ος αιώνας π.Χ.- 6ος αιώνας π.Χ.). Κατασκευάστηκε από τον Ναβουχοδονόσορα τον Β'. Η περιοχή βρισκόταν στο σημερινό Ιράκ.
  3. Το Άγαλμα του Ολυμπίου Διός (430 π.Χ.). Φιλοτεχνήθηκε απο τον διάσημο στην αρχαιότητα γλύπτη Φειδία και ήταν τοποθετημένο στην Ολυμπία της Ελλάδας.
  4. Ο Ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο (356 π.Χ). Καλείται επίσης και Αρτεμίσιο. Βρισκόταν στην σημερινή Έφεσο της σημερινής Τουρκίας.
  5. Το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού (353 π.Χ.-351 π.Χ.). Τάφος του Μαύσωλου, του Πέρση σατράπη της Καρίας. Βρισκόταν στην Αλικαρνασσό, στην σημερινή Τουρκία.
  6. Ο Κολοσσός της Ρόδου (292 π.Χ. - 280 π.Χ.). Ένα τεράστιο άγαλμα του Θεού Ήλιου που ήταν τοποθετημένο στην προβλήτα του λιμανιού της Ρόδου (Ελλάδα).
  7. Ο Φάρος της Αλεξάνδρειας (280 π.Χ.). Ο φάρος βρισκόταν στην Αλεξάνδρεια και χτίστηκε απο τον Σωκράτη τον Κνίδιο (Αίγυπτος).


Από όλα τα θαύματα το μόνο που κατάφερε να διασωθεί μέχρι σήμερα είναι η πυραμίδα του Χέοπα στην Αίγυπτο το οποίο ήταν και το παλιότερο εκ των μνημείων. Το δημιούργημα με την μικρότερη διάρκεια ζωής ήταν ο Κολοσσός της Ρόδου καθώς επέζησε μόλις 58 χρόνια εξαιτίας ενός καταστροφικού σεισμού που έπληξε το νησί εκείνη την περίοδο. Κάποιοι εκφράζουν επιφυλάξεις για τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας.

el.wikipedia.org

 

Πυραμίδες της Γκίζα

Οι πυραμίδες της Γκίζας είναι το αρχαιότερο σωζόμενο από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου και είναι πιο διάσημες πυραμίδες του κόσμου. Βρίσκονται στην Αίγυπτο. Η κατασκευή χρονολογείται στο 2580 π.Χ. και βρίσκονται στην Νεκρόπολη της Γκίζας. Το σύμπλεγμα πιθανολογείται ότι χρησιμοποιήθηκε για τον ενταφιασμό Φαραώ και κατασκευάστηκε απο την τέταρτη δυναστεία των Αιγυπτίων.

Στην αρχαία Νεκρόπολη της Γκίζας ανήκουν: η Πυραμίδα του Χέοπα, γνωστή και ως "η Μεγάλη Πυραμίδα", η λίγο μικρότερη Πυραμίδα του Χεφρήνου και η σχετικά μετρίου μεγέθους Πυραμίδα του Μυκερίνου. Ανήκουν και οι τρεις στην Τέταρτη Δυναστεία. Όλες μαζί σχημάτιζαν ένα απέραντο συγκρότημα από μικρότερες πυραμίδες (των βασιλισσών), νεκρικούς ναούς, μασταμπά και τάφους αξιωματούχων. Στη Νεκρόπολη ανήκει και η περίφημη Μεγάλη Σφίγγα.

Η μεγαλύτερη και πιο διάσημη είναι η πυραμίδα του Χέοπα (ή Χούφου) ενώ οι άλλες δύο είναι μικρότερες και βρίσκονται κάποια μέτρα μακρύτερα απο την πυραμίδα του Χέοπα.-

Έχει ύψος 146,60 μ. και τέλεια τετράγωνη βάση με πλευρά 230,35 μ., προκαλεί δε εντύπωση στους σύγχρονους ερευνητές για τα δεδομένα της εποχής της κατασκευής της. Έχει όγκο 2.521.000 κυβ. μ., καλύπτει επιφάνεια 54.000 τετρ. μ. και το υπολογιζόμενο βάρος της φθάνει τους 6,5 εκατομμύρια τόνους. Συμπεριλαμβάνεται στα Επτά Θαύματα του κόσμου. Για την αποπεράτωσή της χρειάστηκαν 30 χρόνια δουλειάς από 100.000 εργάτες-δούλους, πολλοί από τους οποίους πέθαναν κατά τη διάρκεια κατασκευής της. Το μνημείο σήμερα συγκινεί τους επισκέπτες της Αιγύπτου για το μεγαλείο του και την τεχνική του και προβληματίζει τους σύγχρονους ειδικούς για το πώς μπόρεσαν να λύσουν τα τόσα προβλήματα μηχανικής και στατικής οι αρχαίοι συνάδελφοί τους. Εξωτερικά, η πυραμίδα του Χέοπα είναι επιστρωμένη με πλάκες από γρανίτη. Το εσωτερικό ήταν λαβύρινθος από διαδρόμους και δωματιάκια, που εμπόδιζαν την εύκολη διείσδυση στον κύριο χώρο, όπου βρισκόταν η σαρκοφάγος του Φαραώ. Ο χώρος αυτός είχε ύψος 5 μ., πλάτος 5,34 μ. και μήκος 10,33 μ. Η λάρνακα, μέσα στην οποία βρισκόταν η μούμια του Φαραώ, ήταν από ροζ γρανίτη.

el.wikipedia.org

 

Κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας

Οι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας πιθανολογείται ότι αποτελούσαν μέρος των εξωτερικών τειχών της Βαβυλώνας. Εικάζεται ότι χτίστηκαν περίπου το 600 π.Χ. απο τον βασιλιά της δυναστείας των Βαβυλωνίων, Ναβουχοδονόσορα τον Β' για να ικανοποιηθεί η σύζυγός του Αμυίτις που νοσταλγούσε τα πράσινα βουνά της πατρίδας της, Μηδίας, και ήθελε να διατρέφεται με φυτά που υπήρχαν στη χώρα της αλλά όχι στη Βαβυλώνα. Για το λόγο αυτό στους κρεμαστούς κήπους υπήρχε και βοτανικός κήπος όπου καλλιεργούνταν εκείνα τα φυτά. Μια νεώτερη θεωρία λέει ότι οι κήποι χτίστηκαν από την βασίλισσα των Ασσυρίων Σεμίραμι, γύρω στο 810 π.Χ.

Οι κρεμαστοί κήποι θεωρούνται ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου αν και πολλές αμφιβολίες έχουν εκφραστεί για την φυσική ύπαρξή τους. Το γεγονός ότι αναφέρονται εκτενέστατα απο δύο αρχαίους Έλληνες ιστορικούς τον Στράβωνα και τον Διόδωρο τον Σικελιώτη δεν ενισχύει κατά πολύ τα ιστορικά γεγονότα.

Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης γράφει ότι οι κήποι είχαν περίπου 400 πόδια φάρδος, 400 πόδια μήκος και περισσότερο από 80 πόδια ύψος. Ο Στράβων αναφέρει για το πότισμα των κήπων: "Στην πλευρά των σκαλοπατιών υπάρχουν μηχανές ύδατος, με τη βοήθεια των οποίων τα πρόσωπα, που διορίζονται ρητώς για το σκοπό αυτό, είναι συνεχώς απασχολημένα στην αύξηση του ύδατος από τον Ευφράτη στον κήπο..."

http://el.wikipedia.org

 

Άγαλμα του Ολυμπίου Διός

Το Άγαλμα του Ολυμπίου Διός ήταν από τα πιο μεγαλοπρεπή μνημεία που κατασκευάστηκαν στην αρχαιότητα. Φιλοτεχνήθηκε από τον διάσημο γλύπτη της εποχής, Φειδία γύρω στο 430 π.Χ. και τοποθετήθηκε ως λατρευτικό άγαλμα στο Ναό του Δία στην Ολυμπία. Ο καθήμενος Δίας ξεχώριζε μέσα στον ναό και σύμφωνα με εκτιμήσεις έφτανε τα 12 μέτρα σε ύψος. "Ήταν σαν να ύψωνε ο Δίας το ανάστημα του" γράφει σε μια αναφορά του ο Έλληνας γεωγράφος Στράβωνας τον 1ο αιώνα π.Χ. Στην αρχαιότητα το κολοσσιαίο άγαλμα συμπεριλαμβανόταν στα Επτά Θαύματα του κόσμου.

Το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία επισκευάστηκε από το γλύπτη Δαμοφώντα το Μεσσήνιο κατά το α΄ μισό του 2ου αι. π.Χ., την εποχή που επικρατούσαν κλασικιστικές τάσεις στην Ελληνιστική Γλυπτική. Μετά την κατάργηση των Ολυμπιακών Αγώνων το 393 μ.Χ. το άγαλμα μεταφέρθηκε το 394 μ.Χ., στην πρωτεύουσα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, στην Κωνσταντινούπολη, όπου και εικάζεται ότι καταστράφηκε από φωτιά το 475 μ.Χ.

Το άγαλμα φιλοτεχνήθηκε από ελεφαντόδοντο, το οποίο εμποτιζόταν απο ένα ειδικό υγρό για να μπορεί να σφυρηλατηθεί και να μην αποξηρανθεί. Ο Δίας καθόταν σε έναν θρόνο που ήταν κατασκευασμένος απο ελεφαντόδοντο, χρυσό, έβενο και άλλες πολύτιμες πέτρες. Στο δεξί του χέρι ο Δίας κρατούσε ένα μικρό άγαλμα της θεάς Νίκης και στο αριστερό του ένα δεμάτι με κεραυνούς, που ήταν το σήμα κατατεθέν του θεού. Επισκέπτες όπως ο Αιμίλιος Παύλος, νικητής επί των Μακεδόνων, έμεινε έκπληκτος από την μεγαλοπρέπεια του αγάλματος και από την τελειότητά του.

http://el.wikipedia.org

 

Ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο

Ο ναός της Αρτέμιδος βρισκόταν στην Έφεσο της σημερινής Τουρκίας. Αποκαλείται και Αρτεμίσιο και κατασκευάστηκε το 440 π.Χ. Θεωρείται ένα από τα Επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι χρειάστηκαν 120 χρόνια για να αποπερατωθεί ενώ είχε αρχικά ξεκινήσει από τον βασιλιά της Λυδίας, Κροίσο. Σήμερα τα απομεινάρια δεν θυμίζουν σε τίποτα τον μεγαλοπρεπή ναό που υπήρχε.

Όπως αναφέρει και ο Αντίπατρος ο Σιδώνιος, ο οποίος θεωρείται ο εμπνευστής της λίστας με τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, το μεγαλείο του ναού της Αρτέμιδος υπερβαίνει κάθε άλλο από τα υπόλοιπα μνημεία.

"Έχω δει τους μεγαλοπρεπείς Κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας, το Άγαλμα του Ολυμπίου Διός, τον Κολοσσό της Ρόδου και τις Πυραμίδες της Αιγύπτου, όπως ακόμα και το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού, αλλά όταν βλέπω τον ναό της Αρτέμιδος που αγγίζει τον ουρανό τα υπόλοιπα μνημεία χάνουν την λαμπρότητά τους. Εκτός από τον Όλυμπο, ο ήλιος δεν φάνηκε πουθενά αλλού τόσο μεγαλοπρεπής όσο εδώ". - βλ. Αντίπατρος, Ελληνική μυθολογία, (IX, 58)

Ο Στράβων αναφέρει ότι, το 356 π.Χ., τον ναό πυρπόλησε ο άγνωστος κατά τα άλλα Ηρόστρατος από την Έφεσο, για να απαθανατιστεί, όπως είπε, το όνομα του. Μόνο με τη βοήθεια άλλων πόλεων οι Εφέσιοι άρχισαν να χτίζουν έναν νέο ναό.
Στις αρχές του 5ου μ.Χ. αιώνα, ο Θεοδώρητος στο έργο του Εκκλησιαστική Ιστορία αναφέρει ότι ο ναός υπέστη ξανά καταστροφή (το 406 περίπου) με εντολή του Ιωάννη του Χρυσοστόμου. Πρέπει να σημειωθεί πάντως, ότι ο Ιωάννης την εποχή αυτή είχε απομακρυνθεί εξόριστος από τον πατριαρχικό θρόνο, ενώ την ίδια χρονική περίοδο, βρισκόταν σε ισχύ ο νόμος του Αρκάδιου (399) που απαγόρευε την καταστροφή των αρχαίων ναών.

Η Έφεσος βρίσκεται 50 χιλιόμετρα νοτίως της Σμύρνης. Ο Αντίπατρος το διάλεξε όπως και τα άλλα θαύματα του αρχαίου κόσμου γιατί ήταν μέρος του μεγαλείου των Αρχαίων Ελλήνων και της Ελληνιστικής περιόδου, αλλά και κομμάτι της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Η Εφέσια Άρτεμις: Χαρακτικό του 18ου αιώνα ενός ρωμαϊκού γλυπτού, αντιγράφου από ελληνικό πρωτότυπο

http://el.wikipedia.org

 

Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού

Το μαυσωλείο της Αλικαρνασσού θεωρείται ένα τα Επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Ήταν ο τάφος του Μαύσωλου, πέρση σατράπη της Καρίας. Η λέξη μαυσωλείο χρησιμοποιείται από τότε για να δηλώσει μεγάλο, μνημειώδη τάφο. Αυτός το μεγαλοπρεπές έργο χτίστηκε για να φυλαχθεί το σώμα του Μαύσωλου και της γυναίκας του Αρτεμισίας.
Υπολογίζεται ότι το ύψος του Μαυσωλείου ήταν 45 μέτρα και ήταν λευκού χρώματος. Οι Έλληνες αρχιτέκτονες, Σάτυρος και Πύθεος, το σχεδίασαν και άλλοι τέσσερις Έλληνες γλύπτες το φιλοτέχνησαν.

Σύμφωνα με τη μυθολογία, η δημιουργία του πιο πολυτελούς τάφου στην Αρχαιότητα, του Μαυσωλείου στην Αλικαρνασσό, συνδέεται με έναν βασιλικό έρωτα. Μετά τον ξαφνικό θάνατο του σατράπη Μαύσωλου της Καρίας, ενός κράτους στα παράλια της Μικράς Ασίας, η περίλυπη χήρα του, βασίλισσα Αρτεμισία, έχτισε ένα ταφικό μνημείο ως ένδειξη της αφοσίωσής της. Ακόμα και ο διόλου ρομαντικός συγγραφέας Πλίνιος ο Πρεσβύτερος συγκινήθηκε από την ιστορία: «Αυτός ο τάφος χτίστηκε για τον Μαύσωλο, τον βασιλιά της Καρίας, από τη σύζυγό του Αρτεμισία...[Οι μεγαλύτεροι] καλλιτέχνες [της περιοχής] εργάστηκαν τόσο σκληρά γι` αυτό το έργο, που συγκαταλέχθηκε στα επτά θαύματα... Η βασίλισσα πέθανε, πριν από την αποπεράτωση του οικοδομήματος. Όμως, το έργο δεν εγκαταλείφθηκε, καθώς οι τεχνίτες το θεωρούσαν μνημείο της δικής τους δόξας και δεξιοτεχνίας...».
Η Αρτεμισία, που ήταν αδελφή και σύζυγος του Μαύσωλου, πέθανε το 351 π.Χ., μόνο δύο χρόνια μετά τον αδελφό και σύζυγό της, άρα η ανέγερση είχε αρχίσει αρκετόν καιρό πριν τον θάνατο του Μαύσωλου. Μια τόσο μεγάλη και περίτεχνη κατασκευή, όπως το Μαυσωλείο, με έναν εξαιρετικά πλούσιο γλυπτό διάκοσμο, οπωσδήποτε θα απαιτούσε πολύ καιρό για την ολοκλήρωσή του.

Άγαλμα που λέγεται ότι απεικονίζει τον Μαύσωλο

Το σχετικό απόσπασμα του Πλίνιου, που χρονολογείται στο 75 μ.Χ., είναι η πληρέστερη περιγραφή. Ο Ρωμαίος συγγραφέας τονίζει ότι για το Μαυσωλείο προσλήφθηκαν τουλάχιστον πέντε κορυφαίοι γλύπτες της Ελλάδας. Τέσσερις γλύπτες, που ο καθένας είχε αναλάβει και από μία όψη του Μαυσωλείου, συναγωνίζονταν για το ποιος θα φιλοτεχνήσει τα πιο όμορφα ανάγλυφα και γλυπτά. Σύμφωνα με τον Πλίνιο, «το μήκος της βόρειας και της νότιας πλευράς είναι εξήντα τρία [ιωνικά] πόδια, η μπροστινή και η πίσω όψη έχουν μικρότερο μήκος, ενώ όλη η περίμετρος ανέρχεται σε τετρακόσια σαράντα πόδια. Το ύψος του είναι σαράντα πόδια και περιβάλλεται από τριαντα έξι κίονες. Οι άνθρωποι καλούν την περιβάλλουσα κιονοστοιχία «πτερό». Ο Σκόπας εργάστηκε στην ανατολική πλευρά, ο Βρύαξης στη βόρεια, ο Τιμόθεος στη νότια και ο Λεωχάρης στη δυτική... Ένας πέμπτος καλλιτέχνης συμμετείχε στο έργο. Επάνω από το πτερό βρίσκεται μια πυραμίδα, η οποία έχει ύψος ίσο με το χαμηλότερο τμήμα κι αποτελείται από είκοσι τέσσερις βαθμίδες ως την κορυφή. Στην κορυφή βρίσκεται ένα μαρμάρινο τέθριππο, έργο του Πύθεου. Μαζί με την προσθήκη στην κορυφή, το όλο έργο έχει ύψος εκατόν σαράντα πόδια...».

Αν και είχε ολοκληρωθεί σχεδόν 20 χρόνια προτού ο Αλέξανδρος κατακτήσει την Αλικαρνασσό, η δημιουργική ανάμειξη αρχιτεκτονικών ρυθμών, που χαρακτηρίζει το Μαυσωλείο, αποτελεί πρόδρομο του εκλεπτικισμού της μεταγενέστερης ελληνιστικής περιόδου. Ζωντανό παράδειγμα γόνιμης πολιτισμικής σύνθεσης, οι κύριες επάλληλες «ζώνες» του μνημείου συνδύαζαν στοιχεία των πολιτισμών της Λυκίας, της Ελλάδας και της Αιγύπτου. Η βάση (πόδιον), το «κάτω μέρος» κατά τον Πλίνιο, είχε ύψος γύρω στα 18 μέτρα και ακολουθούσε τις παραδοσιακές αρχές της αρχιτεκτονικής ταφικών μνημείων της Λυκίας. Πάνω στη βάση στηριζόταν το «δεύτερο τμήμα», δηλαδή ένα περιστύλιο ιωνικού ρυθμού με 36 κίονες, ύψους 12 μέτρων. Η βαθμιδωτή πυραμιδοειδής στέγη αποτελούνταν από 24 μαρμάρινους αναβαθμούς, που κατέληγαν σε μια μικρή ορθογωνική βάση, ύψους 7 μέτρων. Το μαρμάρινο τέθριππο με τον ηνίοχο προσέθετε μερικά μέτρα ακόμα στο συνολικό ύψος.

Αν και ο Πλίνιος υπολογίζει σωστά το συνολικό ύψος, υποτιμά τις διαστάσεις της κάτοψης του κτιρίου (πιθανόν 36x30 μέτρα περίπου). Το μνημείο, που ήταν επενδυμένο με λευκό στιλπνό μάρμαρο, ήταν χτισμένο στη διασταύρωση των δύο κύριων οδών στο κέντρο της πόλης και υψωνόταν πολύ πιο πάνω από τα τείχη της Αλικαρνασσού. Με φόντο τους βραχώδεις λόφους και θέα στην καταγάλανη θάλασσα, το Μαυσωλείο είχε έναν αιθέριο χαρακτήρα
Δεν ξέρουμε γιατί ο Μαύσωλος κατασκεύασε έναν τόσο περίτεχνο τάφο. Οι ιστορικοί υποθέτουν ότι επιθυμούσε να αφήσει μετά τον θάνατό του ένα μνημείο που θα πρόβαλλε τον ρόλο του ως ηγεμόνα της Αλικαρνασσού, που την έκανε ευημερούσα πόλη της ανατολικής Μεσογείου. Ως προς την αντοχή του στο χρόνο, το ταφικό αυτό μνημείο ξεπέρασε όλα τα άλλα θαύματα της Αρχαιότητας, πλην ενός, μέχρι που κατεδαφίστηκε από του Ιωαννίτες ιππότες, 1.900 χρόνια μετά την ανέγερσή του.

Η εξαιρετική ποιότητα του γλυπτού διάκοσμου και η έξοχη ένταξή του στο οικοδόμημα καθιστούσαν το Μαυσωλείο θαυμαστό στα μάτια των επισκεπτών από τον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Δυστυχώς, σχεδόν όλα τα θραύσματα που ανασύρθηκαν από τα ερείπια φέρουν μεγάλες φθορές και είναι σχετικά συνηθισμένα. Εξαιρούνται δύο εξαίσια αγάλματα, ενός άντρα και μιας γυναίκας. Η ανδρική μορφή, που είναι πιο καλοδιατηρημένη και κάποτε είχε λανθασμένα θεωρηθεί απεικόνιση του Μαύσωλου, συνδυάζει τη ρεαλιστική αποτύπωση των ανατομικών λεπτομερειών με την ευαίσθητη απόδοση της έκφρασης του προσώπου και του ψυχικού κόσμου του μοντέλου. Αν είχαν διασωθεί περισσότερα από τα εκατό και πλέον αγάλματα του τάφου -όλα υπερφυσικών διαστάσεων- το Μαυσωλείο θα ήταν ένας θησαυρός γλυπτών αριστουργημάτων.

Αν και τον 13ο αιώνα το Μαυσωλείο καταστράφηκε από σεισμό, το μεγαλύτερο μέρος του οικοδομήματος δεν είχε καταρρεύσει ώς το 1522 μ.Χ., όταν διατάχθηκε η κατεδάφισή του. Ο πατήρ Σάββας του Καστιλιόνε, ένας χριστιανός μοναχός που ζούσε στη γειτονική Ρόδο, έγραφε ότι ο Μέγας Μάγιστρος του ιπποτικού τάγματος των Ιωαννιτών «όπως είναι φυσικό, διάκειται εχθρικά προς την Αρχαιότητα». Όπως και άλλοι σύγχρονοί τους, ο Μέγας Μάγιστρος και οι ιππότες του θεωρούσαν την ειδωλολατρική τέχνη επικίνδυνη για τη χριστιανική πίστη.

Οι Ιωαννίτες ιππότες, που χρειάζονταν δομικά υλικά για το κάστρο του Αγίου Πέτρου, κοντά στη μικρή πόλη Μποντρούμ, ώστε να αντιμετωπίσουν μια επικείμενη τουρκική επίθεση, αφαίρεσαν αρχιτεκτονικά μέλη του Μαυσωλείου, το οποίο στη συνέχεια καλύφθηκε από τη λάσπη που έφερε η βροχή. Ευτυχώς, μερικά γλυπτά ενσωματώθηκαν στα τοιχώματα του κάστρου ως διακοσμητικά, κι έτσι διασώθηκαν.

Πενήντα χρόνια αργότερα, ο Κλοντ Γκισάρ από τη Λυόν περιέγραψε πώς οι ιππότες κονιορτοποίησαν τα γλυπτά και τα μετέτρεψαν σε ασβέστη. Ξήλωσαν πρώτα τα μαρμάρινα σκαλιά της στέγης, ώστε να αποκαλυφθεί το κεντρικό κτίσμα:

«Σύντομα διαπίστωσαν ότι όσο βαθύτερα πήγαιναν, τόσο μεγάλωνε το οικοδόμημα, παρέχοντάς τους πέτρωμα για την παρασκευή ασβέστου αλλά και για οικοδομικές εργασίες. Ύστερα από τέσσερις ή πέντε ημέρες, και αφού μέσα σε ένα απόγευμα είχαν αποκαλύψει μεγάλο χώρο, είδαν ένα άνοιγμα που οδηγούσε σε ένα υπόγειο. Πήραν ένα κερί και αφού πέρασαν μέσα από το άνοιγμα, βγήκαν σε μια ωραία τετράγωνη αίθουσα, με μαρμάρινους κίονες γύρω γύρω, με τις βάσεις, τα κιονόκρανα, το επιστύλιο, τη ζωφόρο και τα γείσα τους σκαλισμένα σε έκτυπο ανάγλυφο. Το διάστημα ανάμεσα στους κίονες κάλυπταν πλάκες και ταινίες από μάρμαρο σε διάφορα χρώματα, στολισμένα με χυτά στοιχεία και γλυπτά... και τοποθετημένα στο λευκό φόντο του τοίχου με ανάγλυφες σκηνές μάχης. Αφού στην αρχή θαύμασαν τα έργα και τη μοναδικότητα των γλυπτών, τα τεμάχισαν και τα έθραυσαν...».

Η ειρωνεία της τύχης θέλησε να πραγματοποιηθεί η τουρκική επίθεση στη Ρόδο και όχι στην Αλικαρνασσό. Σύντομα οι Ιωαννίτες ιππότες εγκατέλειψαν το προγεφύρωμά τους στη Μικρά Ασία, αφού όμως είχαν ισοπεδώσει αυτό το αρχαίο θαύμα.

http://el.wikipedia.org

 

[nik30]

ταρατσα να σε ρωτησω κατι..?
ειναι αξιοπιστη η wikipedia?
οι πληροφοριες που εχει ελενχονται...?

 

ταρατσα να σε ρωτησω κατι..?
ειναι αξιοπιστη η wikipedia?
οι πληροφοριες που εχει ελενχονται...?

Τα άρθρα που γράφονται απο τους χρήστες ελέγχονται πρίν βγουν on line από ότι ξέρω, τουλάχιστον σε εμένα που έχω γράψει μερικά λήματα εκεί έτσι έκαναν!!!

 

Κολοσσός της Ρόδου

Ο Κολοσσός της Ρόδου θεωρείται ως ένα από τα Επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Ήταν ένα τεράστιο σε διαστάσεις άγαλμα το οποίο απεικόνιζε τον θεό Ήλιο. Ανεγέρθηκε από τον Χάρη τον Λίνδιο μαθητή του Λύσιππου τον 3ο αιώνα π.Χ. Είχε το ίδιο περίπου μέγεθος με το Άγαλμα της Ελευθερίας που βρίσκεται στη Νέα Υόρκη, αν και στηριζόταν σε χαμηλότερη βάση. Η όψη του αγάλματος λέγεται ότι φαινόταν από την είσοδο του λιμένα της Ρόδου.
http://[URL unfurl="true"]www.forthnet.gr/media/FOTOS/gallery/new7wonders/470xN/colosos.jpg[/img[/URL]]
Σύμφωνα με τον θρύλο, τον 4ο αιώνα π.Χ. ο θεός Ήλιος έσωσε τον λαό της Ρόδου από μία επίμονη πολιορκία. Ως έκφραση ευγνωμοσύνης προς τον προστάτη τους, οι Ρόδιοι ανήγειραν τον Κολοσσό, ένα γιγαντιαίο μπρούντζινο άγαλμα, που υψωνόταν περίπου 33 μέτρα πάνω από το μαρμάρινο βάθρο του, δηλαδή ήταν δυόμισι φορές ψηλότερο από το άγαλμα του Δία στην Ολυμπία, το έργο του Φειδία.

Ο Κολοσσός, ενσάρκωση του παντεπόπτη και ζωοδότη ήλιου, με την μπρούντζινη επιδερμίδα του να αντανακλά το φως του ήλιου, πρέπει να εντυπωσίαζε τους επισκέπτες ως πειστική εικόνα του θεού. Όπως παρατηρεί ο Φίλων ο Βυζάντιος, ο γλύπτης Χάρης από τη Λίνδο είχε πετύχει το απίστευτο, κάνοντας τον θεό του «πραγματικό θεό». Ο Χάρης είχε δημιουργήσει έναν «δεύτερο Ήλιο, που αντίκριζε τον πρώτο».
[img]http://
Οι συνθήκες, όμως, που οδήγησαν στη δημιουργία του Κολοσσού ήταν εξίσου θαυμαστές με το ίδιο το άγαλμα. Το 305 π.Χ., ο Αντίγονος ΙΑ΄ ο Μακεδών, που φιλοδοξούσε να κυριαρχήσει στην αυτοκρατορία του νεκρού πλέον Αλέξανδρου, έστειλε τον γιο του Δημήτριο να τιμωρήσει τους Ροδίους, επειδή αρνήθηκαν να εκστρατεύσουν μαζί του κατά του Πτολεμαίου της Αιγύπτου. Οι δύο αντίπαλοι, που κάποτε ήταν στρατηγοί του Αλέξανδρου, διεκδικούσαν τον έλεγχο του εμπορίου στο Αιγαίο πέλαγος, στο οποίο διέπρεπαν οι Ρόδιοι.

Ο Δημήτριος ο Πολιορκητής κατέπλευσε στη Ρόδο με 200 πολεμικά πλοία, στα οποία επέβαιναν 40.000 στρατιώτες. Οι Ρόδιοι είχαν να αντιπαρατάξουν μόνον 6.000 - 7.000 άνδρες. Με έναν πολιορκητικό πύργο ύψους 46 μέτρων κι επενδυμένο με σιδερένια φύλλα, ο Δημήτριος σφυροκοπούσε τα τείχη της πόλης. Αν και προκλήθηκαν ρήγματα στα τείχη, οι Ρόδιοι απώθησαν τους πολιορκητές, αναγκάζοντάς τους να συμβιβαστούν. Με το χαρακτηριστικό επιχειρηματικό τους δαιμόνιο, οι Ρόδιοι πούλησαν τον πύργο και τον υπόλοιπο πολεμικό εξοπλισμό αντί ενός υπέρογκου ποσού, το οποίο διέθεσαν για να τιμήσουν τον θεό που τους έσωσε.
http://[URL unfurl="true"]www.asda.gr/lyk11per/Computer_Lab/7%20miracles/Image17.jpg[/img[/URL]]
Ο Χάρης, ο γλύπτης και μηχανικός στον οποίο είχε να ανατεθει ο σχεδιασμός και η κατασκευή του μνημείου του Ήλιου, ήταν μαθητής του γλύπτη Λύσιππου, που ήταν γνωστός για τις ρεαλιστικές προτομές του Αλέξανδρου. Αν και ορισμένοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ο Χάρης είχε δώσει στο πρόσωπο του Κολοσσού τα χαρακτηριστικά του Αλέξανδρου, ελάχιστα πράγματα γνωρίζουμε για την ακριβή όψη του αγάλματος, ενώ οι αντικρουόμενες αρχαιολογικές ενδείξεις δυσχεραίνουν τις απόπειρες αναπαράστασης του Κολοσσού. Σε πολλά ελληνικά νομίσματα ο θεός φέρει συμβατικά ηλιακά σύμβολα, όπως στεφάνι από ηλιαχτίδες γύρω από το κεφάλι του, αλλά σε άλλα νομίσματα αυτές οι ηλιαχτίδες απουσιάζουν.

Το 1932 ανακαλύφθηκαν στη Ρόδο τα θραύσματα ενός αναγλύφου με το πάνω μέρος του σώματος Ήλιου ή του Απόλλωνα. Το ανάγλυφο αυτό, που συνέβαλε στην αναπαράσταση του Κολοσσού, απεικόνιζε τον στεφανωμένο με ηλιαχτίδες θεό, να σκιάζει με το δεξί του χέρι τα μάτια και να ακουμπά το αριστερό χέρι στο ισχίο. Άλλοι επιστήμονες πιστεύουν ότι ο θεός κρατούσε στο δεξί του χέρι πυρσό. Σε αυτή τη σύλληψη στηρίχτηκε και η στάση του Αγάλματος της Ελευθερίας. Τελικά, το μαρμάρινο ανάγλυφο απεικόνιζε έναν αθλητή που αυτοστεφανώνεται.

Εξίσου αντικρουόμενες είναι οι απόψεις για το κάτω μέρος του σώματος του θεού. Ο θεός Ήλιος πιθανότατα ήταν ολόγυμνος. Όμως, το τεράστιο βάρος του αγάλματος μεταβιβαζόταν μόνο στους λεπτούς του αστραγάλους; Το Άγαλμα της Ελευθερίας, που στήθηκε στο λιμάνι της Νέας Υόρκης στα τέλη του 19ου αιώνα, είναι τυλιγμένο σε πλούσιες πτυχώσεις, που κρύβουν το κάτω μέρος του σώματος και βοηθούν στην ομαλή κατανομή του βάρους του ογκώδους κορμού. Μήπως ο Κολοσσός της Ρόδου υποστηριζόταν από ένα μανδύα, που κρεμόταν από τον ώμο ή το μπράτσο του;

Ωστόσο, οι ειδικοί συμφωνούν ότι ο Χάρης δεν επιχείρησε να φιλοτεχνήσει ένα άγαλμα με τα πόδια σε διάσταση. ώστε τα πλοία να περνούν ανάμεσα στα σκέλη του, όπως υπέθεσαν καλλιτέχνες της Αναγέννησης. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, ο Ήλιος θα είχε άχαρη στάση, καθώς τα άκρα των ποδιών του θα πρέπει να απείχαν τουλάχιστον 100 μέτρα το ένα από το άλλο· ούτε οι ιδιοφυείς μηχανικοί των ελληνιστικών χρόνων δεν θα μπορούσαν να επιλύσουν τέτοιο πρόβλημα.
Το βάθρο του αγάλματος ήταν από λευκό μάρμαρο. Το ότι τα πόδια του Κολοσσού ήταν ενωμένα, σήμαινε ότι ο Χάρης έπρεπε να δώσει λύσεις σε αρκετά τεχνικά προβλήματα. Μετά την αγκύρωση των πελμάτων του αγάλματος στο βάθρο ύψους 12 μέτρων, ο Χάρης κατασκεύασε έναν τεράστιο σκελετό από πέτρινα υποστυλώματα και σιδερένιες ράβδους, πάνω στον οποίο προσαρμόστηκαν χυτά μπρούντζινα φύλλα. Η γιγαντιαία μορφή, που ολοκληρώθηκε σε 12 χρόνια, καλύφθηκε με μπρούντζινη επένδυση. Όταν απομακρύνθηκε ο βοηθητικός τεχνητός γήλοφος που περιέβαλλε το άγαλμα, και ο Ήλιος αποκαλύφθηκε στους κατοίκους της Ρόδου, ο Χάρης πρέπει να άφησε ένα στεναγμό ανακούφισης. Είχε επίσης πάρει αποτελεσματικά μέτρα κατά του κινδύνου των ισχυρών ανέμων, που θα μαστίγωναν την εύθραυστη κατασκευή.

Ο Φίλων ο Βυζάντιος αναφέρει ότι χρησιμοποιήθηκαν 15 τόνοι από μπρούντζο και 9 τόνοι σιδήρου. Υπολογίζεται, όμως, ότι οι αληθινές ποσότητες ήταν πολύ μεγαλύτερες. Λαμβάνοντας υπ`όψιν ότι το Άγαλμα της Ελευθερίας στην Νέα Υόρκη έχει το ίδιο περίπου μέγεθος και βάρος 225 τόνους, ο Κολοσσός πρέπει να είχε ανάλογο βάρος.

Το άγαλμα ήταν μια ευφυής «διαφήμιση» της πόλης που το ανέγειρε, απτή απόδειξη του πλούτου και της τεχνολογίας της. Δυστυχώς, όμως, γύρω στο 226 π.Χ., μόλις 60 χρόνια μετά τα αποκαλυπτήρια, ο Κολοσσός κατέρρευσε, καθώς τα γόνατά του τσακίστηκαν από ένα σεισμό. Πέφτοντας λέγεται ότι γκρέμισε 30 σπίτια! Χρησμός μαντείου λέει σχετικά με την πιθανή επανατοποθέτησή του «μην κίνει τα κείμενα» και ο Κολοσσός δεν ξαναστάθηκε ποτέ πια όρθιος.[1]

Παρά την ολέθρια πτώση του, το άγαλμα δεν έπαψε να συγκαταλέγεται στα μεγάλα θαύματα του κόσμου. Το μπρούντζινο σώμα του βρισκόταν ήδη πάνω από εκατό χρόνια σωριασμένο στο έδαφος, σαν Τιτάνας που τον γκρέμισαν από τον ουρανό, όταν ο Αντίπατρος της Σιδώνας, συγγραφέας ελληνοφοινικικής καταγωγής, συμπεριέλαβε τον Κολοσσό στον κατάλογό του με τα επτά θαύματα. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος ανέφερε χαρακτηριστικά: «...ακόμα και σωριασμένο στο έδαφος, παραμένει ένα θαύμα. Λίγοι άνθρωποι μπορούν να αγκαλιάσουν με τα μπράτσα τους τον αντίχειρα αυτής της μορφής, που τα δάχτυλά της είναι μεγαλύτερα από τα περισσότερα αγάλματα».

Το 654 μ.Χ., 900 χρόνια μετά την κατάρρευση του Κολοσσού, οι Σαρακηνοί λεηλάτησαν τη Ρόδο και πούλησαν τον τεμαχισμένο Ήλιο ως μέταλλο. Λέγεται ότι ο αγοραστής χρησιμοποίησε 900 καμήλες για τη μεταφορά των θραυσμάτων στη Συρία. Έτσι το είδωλο του θεού που κάποτε έσωσε την πόλη από την ξένη εισβολή είχε μια μοίρα ανάλογη με εκείνη της πολιορκητικής μηχανής του Δημήτριου, που με την πώλησή της χρηματοδοτήθηκε η ανέγερση του Κολοσσού. Το γιγαντιαίο άγαλμα του Χάρη ήταν ένα θαύμα, που ταυτίστηκε με το μεγαλείο αλλά και τη ματαιότητα της ανθρώπινης φιλοδοξίας.

Ο Κολοσσός της Ρόδου δεν ήταν μόνο ένα έργο απαράμιλλης τέχνης και αισθητικής. Χτίστηκε ως ευγνωμοσύνη προς τον Θεό Ήλιο, προστάτη του νησιού, και συμβόλιζε την ελευθερία και ανεξαρτησία των Ροδίων.

Παρ`όλο που το έργο καταστράφηκε 60 μόλις χρόνια μετά την κατασκευή του, η φήμη του πέρασε τα όρια της Ελλάδας, και έμεινε στην ιστορία ως ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου.

Μέχρι σήμερα στα Ελληνικά αλλά και σε όλες τις Λατινογενείς γλώσσες (Αγγλικά και Γερμανικά: Colosseum, Γαλλικά: Colisée και Colosse, Ιταλικά: Colosseo, κλπ.) «Κολοσσιαίο» σημαίνει ένα μεγάλου μεγέθους, εντυπωσιακό έργο. Έτσι, το θέατρο της Αρχαίας Ρώμης (80 π.Χ.) ονομάστηκε Κολοσσαίο (Colosseo).

Η τεχνική του αγάλματος ενέπνευσε πολλούς καλλιτέχνες ανά τους αιώνες.

Στην είσοδο του Κολοσσαίου δέσποζε ένα άγαλμα (με εμφανή επιρροή κι ομοιότητα με τον Κολοσσό της Ρόδου), που μετά τον θάνατο του Νέρωνα αφιερώθηκε στον θεό Ήλιο.

Χιλιετίες αργότερα, ο Γάλλος γλύπτης Φρεντερίκ Ογκούστ Μπαρτολντί (Frédéric Auguste Bartholdi) στην προσπάθεια του να αποτυπώσει με σύγχρονα μέσα το μέγεθος, την τεχνική αλλά και τον συμβολισμό του Κολοσσού της Ρόδου, έφτιαξε το Άγαλμα της Ελευθερίας, το οποίο θεωρείται ένα σύγχρονο θαύμα μοναδικής τεχνικής.

[URL unfurl="true"]http://el.wikipedia.org[/URL]

 

Φάρος της Αλεξάνδρειας

Ο Φάρος της Αλεξάνδρειας θεωρείται ένα απο τα Επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Κατασκευάστηκε τον 3ο αιώνα π.Χ. και παρέμεινε σε λειτουργία εώς την πλήρη καταστροφή του απο δύο σεισμούς τον 14ο αιώνα μ.Χ. Ήταν ένας πύργος συνολικού ύψους 140 μέτρων και ήταν για εκείνη την εποχή το πιο ψηλό ανθρώπινο οικοδόμημα του κόσμου μετά τις πυραμίδες του Χέοπα και του Χεφρήνου ή Χεφρένης. Κατασκευάστηκε απο κομμάτια άσπρης πέτρας και ήταν δομημένος σε τέσσερα επίπεδα. Το χαμηλότερο ήταν η τετράγωνη βάση, το δεύτερο ήταν ένα τετράγωνο κτίσμα, το τρίτο οκτάγωνο κτίσμα και το τέταρτο το ψηλότερο ένα κυκλικό κτίσμα επί της κορυφής του οποίου το άγαλμα του Ποσειδώνα ή Απόλλωνα. Στο τέταρτο επίπεδο υπήρχε ένας καθρέπτης που αντανακλούσε το φώς του ήλιου κατά την διάρκεια της μέρας ενώ το βράδυ έκαιγε μία φλογα για να προειδοποιεί τα διερχόμενα πλοία για την ύπαρξη εμποδίων. Η λέξη φάρος υιοθετήθηκε από πολλές χώρες και χρησιμοποιήθηκε ευρέως στο λατινογενές λεξιλόγιο και σε γλώσσες όπως τα Γαλλικά (phare), τα Ιταλικά (faro), Πορτογαλικά (farol) και Ισπανικά (faro).
http://[URL unfurl="true"]www.mlahanas.de/Greeks/images/PharosDali2.jpg[/img[/URL]]
Ο φάρος κατασκευάστηκε επί της νησίδας Φάρος εξ ου και το όνομα αυτού του κτίσματος, γι' αυτό άλλωστε είναι παγκοσμίως γνωστός με την ονομασία "Φάρος" της Αλεξάνδρειας επειδή ήταν λίγο έξω από το λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Συνδεόταν τεχνητά με ένα είδος γέφυρας το λεγόμενα Επταστάδιο και σχημάτιζε το ένα μέρος του λιμανιού της Αλεξάνδρειας.

Επειδή η διαμόρφωση του λιμανιου και της ευρύτερης περιοχής ήταν επίπεδη και δίχως κάποιο σημάδι που να προειδοποιεί τα διερχόμενα πλοία, χρησίμευε για να δίνει κάποιο είδος σινιάλου για την προσέγγιση στο λιμάνι. Ο φάρος χτίστηκε απο τον Σώστρατο τον Κνίδιο μηχανικό, αρχιτέκτονα, γιο του επίσης αρχιτέκτονα Δεξιφάνους που είχε κατασκευάσει το στάδιο "Τέτρα" της Αλεξάνδρειας, το 282 π.Χ., ενώ αρχικά η μελέτη του έργου είχε ξεκινήσει επί βασιλείας του πρώτου Βασιλιά της Ελληνιστικής περιόδου, τον Πτολεμαίο τον Α' της Αιγύπτου, στρατηγό του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
[img]http://[URL unfurl="true"]www.asda.gr/lyk11per/Computer_Lab/7%20miracles/Image19.jpg[/img[/URL]]
Μετά τον ανέλπιστο και απρόοπτο θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου ο Πτολεμαίος ανακήρυξε τον εαυτό του βασιλιά της τεράστιας αυτοκρατορίας που δημιούργησε ο Μέγας Αλέξανδρος το 305 π.Χ. Κατά την περίοδο της βασιλείας του ξεκίνησε και η κατασκευή αυτού του μεγαλουργήματος αλλά δεν πρόλαβε να το δεί ολοκληρωμένο αφού πέθανε το 283 π.Χ. Ο γιος του, Πτολεμαίος Β' Φιλάδελφος, είδε το έργο να ολοκληρώνεται δώδεκα χρόνια από την έναρξη της δόμησής του το 270 π.Χ. .

Μετά τις πυραμίδες της Αιγύπτου, ο φάρος της Αλεξάνδρειας είναι το μεγαλύτερο σε χρονική διάρκεια μνημείο της περιοχής που κατάφερε να διασωθεί εώς την σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή του από τρεις σεισμούς που έλαβαν χώρα το 796 π.Χ., το 1303 και το 1323 μ.Χ. Το 1323 ήταν η χρονιά που ο Άραβας επισκέπτης Ίμπν Μπατούτα δεν μπορούσε να εισέλθει στον φάρο από τα πολλά ερείπια που είχαν συγκεντρωθεί. Το 1480 μ.Χ. ο Σουλτάνος της Αιγύπτου, Καΐτ-μπεης, χρησιμοποίησε τα εναπομείναντα ερείπια μεταφέροντάς τα για το χτίσιμο κάστρου στον ίδιο χώρο, πάνω στη θεμελίωση του Φάρου. Αλλά και αυτό το φρούριο αν και είχε ανακαινισθεί στις αρχές του 19ου αι. κατεδαφίστηκε από τους Άγγλους το 1882.

[URL unfurl="true"]http://el.wikipedia.org[/URL]

 

Τι είναι το «πρόσωπο» στο φεγγάρι;

Εδώ και χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι κοίταζαν το φεγγάρι και έβλεπαν σκοτεινές σκιές που τους θύμιζαν διάφορες μορφές. Οι κάτοικοι της Χαβάης «έβλεπαν» μια γυναίκα, άλλοι «έβλεπαν» ζώα ή μυθικά όντα, ενώ στο δικό μας πολιτισμό αναφερόμαστε συχνά σε ένα «πρόσωπο».

Παρ’ όλο που οι σκοτεινές περιοχές έχουν πάρει ονόματα όπως «Θάλασσα της Γαλήνης», επειδή κάποτε επικρατούσε η άποψη ότι εκεί υπάρχουν μεγάλες ποσότητες νερού, στην εποχή μας είναι σαφές ότι, στην πραγματικότητα, πρόκειται για έρημες πεδιάδες στερεοποιημένης λάβας. Ωστόσο, εξακολουθεί να παραμένει μυστήριο πώς το γεωλογικά ανενεργό φεγγάρι είναι δυνατόν να έχει πεδιάδες λάβας στην επιφάνειά του.

Τώρα, μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι η εξήγηση έχει βρεθεί. Με τη βοήθεια βαρυτικών μετρήσεων που διεξήγαγαν οι διαστημοσυσκευές Clementine και Lunar Prospector της NASA, ερευνητές του Πανεπιστημίου του Οχάιο δημιούργησαν έναν τοπογραφικό χάρτη, που δείχνει τα διάφορα στρώματα της Σελήνης από τον πυρήνα ως την επιφάνειά της. Ο χάρτης αποκαλύπτει ότι η πίσω πλευρά της Σελήνης –αυτή που δε φαίνεται ποτέ από τη Γη– χτυπήθηκε από ένα μεγάλο ουράνιο σώμα, π.χ. από έναν αστεροειδή, πριν από περίπου τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια, όταν το φεγγάρι ήταν ακόμα γεωλογικά ενεργό και ο πυρήνας και μανδύας του ήταν σε κατάσταση ρευστού μάγματος.

Το ωστικό κύμα της βίαιης αυτής σύγκρουσης διαπέρασε ολόκληρο το φεγγάρι και προκάλεσε ρωγμές στην επιφάνεια του. Μέσα από αυτές ξεπήδησε μάγμα που πέτρωσε, και σήμερα οι σκοτεινές πεδιάδες λάβας θυμίζουν συνειρμικά μάτια, μύτη και στόμα.

scienceillustrated.gr

 

Καταρρίφθηκε ο επικίνδυνος δορυφόρος

Οι ΗΠΑ κατέστρεψαν με επιτυχία τον εκτός ελέγχου δορυφόρο τους που απειλούσε με τοξική μόλυνση σε περίπτωση συντριβής του στη Γη. Σύμφωνα με στρατιωτικούς αξιωματούχους, ο πύραυλος που έπληξε τον κατασκοπευτικό δορυφόρο εκτοξεύθηκε στις 05.26 ώρα Ελλάδας από πολεμικό πλοίο δυτικά της Χαβάης.

Οι χειριστές είχαν χρονικό περιθώριο μόλις 10 δευτερολέπτων να χτυπήσουν τον δορυφόρο USA 193, ο οποίος τέθηκε εκτός ελέγχου λίγο μετά την εκτόξευσή του, τον Δεκέμβριο του 2006. Οι αρχές ανησυχούσαν ότι μία πιθανή συντριβή του στη Γη θα είχε ως αποτέλεσμα τη διαρροή υδροζίνης, του τοξικού καυσίμου του.

Αν αφηνόταν στην τύχη του, περίπου το μισό από το διαστημικό σκάφος αναμενόταν να επιβιώσει της καθόδου του μέσα από την ατμόσφαιρα, διασκορπίζοντας θραύσματα σε μία καθορισμένη ζώνη στην επιφάνεια της Γης. Αμερικανοί αξιωματούχοι επισήμαναν ότι χωρίς την απόπειρα καταστροφής της δεξαμενής καυσίμων και με το σύστημα ελέγχου θερμοκρασίας του δορυφόρου εκτός λειτουργίας, το καύσιμο θα κρύωνε και θα στερεοποιούνταν, επιτρέποντας στη δεξαμενή να μην διαλυθεί κατά το πέρασμά της μέσα από την ατμόσφαιρα. Αν η δεξαμενή προσγειωνόταν άθικτη, τοξικά αέρια θα διέρρεαν σε μια μεγάλη περιοχή, βλάπτοντας ή σκοτώνοντας τους ανθρώπους που θα τα εισέπνεαν.

Ωστόσο δεν είναι γνωστό ακόμα αν η επιχείρηση πέτυχε τον σκοπό της καταστρέφοντας τη δεξαμενή, καθώς ο πύραυλος έπρεπε να διαπεράσει τη -σε μέγεθος λεωφορείου- δεξαμενή που περιείχε περισσότερο από 450 κιλά υδροζίνης. Το Πεντάγωνο δήλωσε ότι θα είναι σε θέση να επιβεβαιώσει αν η δεξαμενή καταστράφηκε ή όχι εντός του 24ώρου.

Οι επιστήμονες υπολογίζουν ότι πάνω από το 50% των θραυσμάτων θα πέσουν στη Γη εντός των πρώτων 15 ωρών μετά το χτύπημα. Σύμφωνα με τον καθηγητή Richard Crowther, ειδικό διαστημικών σκουπιδιών, μετά το πλήγμα από τον πύραυλο, περίπου το 25% του USA 193 είναι πιθανό να κατορθώσει να φτάσει στη Γη. «Όσο μικρότερα είναι τα συντρίμμια, τόσο πιο πιθανό είναι να καούν. Επομένως, αν θρυμματίσεις κάτι πριν από την επανείσοδό του, θα είναι λιγότερη η μάζα που θα κατορθώσει να φτάσει στη Γη», εξήγησε στο BBC.

Η αμφιλεγόμενη κατάρριψη έχει δεχτεί τις επικρίσεις της Κίνας και της Ρωσίας. Την Τετάρτη, η Κίνα κάλεσε τις ΗΠΑ να παράσχουν περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την αποστολή, ενώ η Ρωσία υποψιάζεται ότι η επιχείρηση καλύπτει δοκιμές αντι-δορυφορικής τεχνολογίας και διαστημικών όπλων.

http://www.focusmag.gr

 

Πόσο παλιός είναι ο τροχός;

Η παλιότερη μαρτυρία για τη χρήση του τροχού βρίσκεται σε πήλινες πινακίδες από τη Μεσοποταμία, ηλικίας 5.500 ετών. Στις πινακίδες αυτές φαίνεται, μεταξύ άλλων, ένας κεραμευτικός τόρνος με έναν τροχό, ο οποίος χρησίμευε για την κατασκευή αγγείων.

Με βάση τα στοιχεία αυτά, κάποιοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η αρχική χρήση του τροχού δε σχετιζόταν με τις μεταφορές, αλλά μάλλον με την κατασκευή αγγείων. Άλλοι επιστήμονες, ωστόσο, εμμένουν στην άποψη ότι ο τροχός εφευρέθηκε για την ευκολότερη μεταφορά ανθρώπων και αγαθών. Αυτή η θεωρία υποστηρίζεται από το γεγονός ότι υπάρχουν εικόνες ηλικίας 5.200 ετών σκαλισμένες σε πέτρα –επίσης στο Ιράκ–, οι οποίες επιβεβαιώνουν ότι ήδη τότε κατασκευάζονταν δίτροχα πολεμικά άρματα. Τα άρματα αυτά ήταν αποτελεσματικές πολεμικές μηχανές, τις οποίες αντέγραψε αμέσως ο αντίπαλος – κυρίως οι Αιγύπτιοι.

Ο τροχός απέκτησε τεράστια σημασία σ’ αυτούς τους πολιτισμούς, αλλά όχι και σε μέρη όπως η Κεντρική Αμερική. Ο τροχός ήταν γνωστός και εκεί πριν από 5.000 χρόνια, και τον χρησιμοποιούσαν, μεταξύ άλλων, σαν παιδικό παιχνίδι. Ωστόσο, δεν εξελίχθηκε ιδιαίτερα σ’ εκείνη την περιοχή, επειδή δεν υπήρχαν εκεί πολλά κατάλληλα ζώα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως υποζύγια.

scienceillustrated.gr