Άχρηστες αλλά ενδιαφέρουσες πληροφορίες!

Γιατί οι σταθεροί άνεμοι φυσούν προς την ίδια διεύθυνση;

Μερικοί από τους σταθερότερους ανέμους της Γης είναι οι ανατολικοί αληγείς, γύρω από τον ισημερινό. Αυτοί δημιουργούνται όταν θερμές αέριες μάζες ανέρχονται και κατευθύνονται προς τους πόλους, ενώ τη θέση τους καταλαμβάνουν ψυχρές αέριες μάζες, οι οποίες κατεβαίνουν χαμηλότερα. Λόγω της περιστροφής της Γης, ο αέρας παρασύρεται και μετατρέπεται σε ανατολικούς ανέμους. Στο σημείο όπου συναντώνται οι βορειοανατολικοί και νοτιοανατολικοί αληγείς, υπάρχει μια ζώνη νηνεμίας, που ονομάζεται Ενδοτροπική Ζώνη Σύγκλισης. Οι αληγείς άνεμοι καλύπτουν σχεδόν τη μισή επιφάνεια της Γης και φυσούν σε μια ζώνη που εκτείνεται από τις 250 Ν μέχρι τις 250 Β γεωγραφικού πλάτους. Του ανέμους αυτούς εκμεταλλεύονταν από παλιά τα ιστιοφόρα για να διασχίσουν τον Ατλαντικό. Βόρεια και νότια των αληγών ανέμων υπάρχουν οι ζώνες με τους δυτικούς ανέμους. Αυτοί δημιουργούνται, μεταξύ άλλων, για να «γεμίσουν τα κενά» που αφήνουν οι άνεμοι οι οποίοι μετακινούνται προς τον ισημερινό. Η ζώνη αυτή, όμως, δεν είναι καθόλου σταθερή. Οι τοπικές συνθήκες παίζουν εδώ σημαντικό ρόλο, και αυτοί οι άνεμοι μπορεί κάλλιστα να γίνουν και ανατολικοί για μεγάλα διαστήματα. Εκτός από τα παγκόσμια συστήματα ανέμων, υπάρχουν και πολλά τοπικά φαινόμενα, όπως, για παράδειγμα, ο ψυχρός Βαρδάρης που φυσάει στη Βόρεια Ελλάδα.

 

Γιατί γλιστράει ο πάγος;

Οι επιστήμονες δυσκολεύονται να εξηγήσουν ένα φαινόμενο που όλοι γνωρίζουμε: ότι ο πάγος γλιστράει. Η κλασική ερμηνεία λέει πως το σημείο τήξης του πάγου πέφτει, όταν ασκείται πάνω του πίεση. Όταν δηλαδή ένας παγοδρόμος κινείται πάνω στον πάγο, από την πίεση που ασκείται μέσω του παγοπέδιλου λιώνει ένα πολύ λεπτό επιφανειακό στρώμα πάγου. Έτσι, ουσιαστικά, ο παγοδρόμος είναι σαν να κινείται πάνω σε νερό. Αν, όμως, το φαινόμενο μελετηθεί πιο προσεκτικά, αποδεικνύεται ότι η πίεση αυτή είναι μηδαμινή και δεν επηρεάζει το σημείο τήξης του πάγου. Σύμφωνα με μια άλλη, μεταγενέστερη θεωρία, είναι η τριβή και όχι η πίεση που κάνει τον πάγο ολισθηρό. Η τριβή που αναπτύσσεται ανάμεσα στο παγοπέδιλο και τον πάγο θερμαίνει τοπικά τον πάγο, με αποτέλεσμα αυτός να λιώνει για ένα μικρό χρονικό διάστημα.

Και αυτή όμως η θεωρία «ολισθαίνει», καθώς δεν εξηγεί πώς τα παγοπέδιλα γλιστρούν τόσο καλά πάνω στον πάγο. Είναι πιθανό η ολισθηρότητα να είναι μια εγγενής ιδιότητα του πάγου. Σύμφωνα με το Robert Rosenberg, καθηγητή Χημείας στο Πανεπιστήμιο Lawrence, το επιφανειακό στρώμα των μορίων νερού σε μια παγωμένη επιφάνεια συμπεριφέρεται διαφορετικά απ’ ό,τι τα μόρια που είναι δεσμευμένα σε κρυστάλλους πάγου. Σε αντίθεση με τα τελευταία, τα μόρια της επιφάνειας είναι σε θέση να πάλλονται, καθώς δεν υπάρχουν άλλα παγωμένα μόρια από πάνω τους για να τα ακινητοποιήσουν. Σύμφωνα με τη θεωρία, τα παλλόμενα μόρια είναι αυτά που κάνουν την επιφάνεια ολισθηρή, καθώς συμπεριφέρονται σαν υγρό.

 

Χάινριχ Ρούντολφ Χερτζ
O πρωτοπόρος του ραδιοφώνου

Γεννήθηκε στο Αμβούργο της Γερμανίας στις 22 Φεβρουαρίου 1857.
http://[URL unfurl="true"]www.focusmag.gr/articles/pictures/19556446/m_hertz.jpg[/img[/URL]]
Κατά τη διάρκεια της φοίτησής του στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου, επέδειξε κλίση τόσο για τις επιστήμες όσο και για τις γλώσσες, μαθαίνοντας αραβικά και σανσκριτικά. Μελέτησε επιστήμες και μηχανική στο Ντρέσντεν, στο Μόναχο και στο Βερολίνο. Υπήρξε μαθητής του Γκουστάβ Κίρχοφ και του Χέρμαν φον Χέλμχολτζ. Απέκτησε το διδακτορικό του το 1880 και παρέμεινε μαθητής του Χέλμχολτζ μέχρι το 1883, οπότε απέκτησε θέση λέκτορα θεωρητικής φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Κιλ. Το 1885, έγινε καθηγητής στο Τεχνικό Ινστιτούτο Κάρλσρουχ, όπου και ανακάλυψε τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα.

Ο Χερτζ συνέβαλε στην εμπέδωση του φωτοηλεκτρικού φαινομένου (το οποίο εξηγήθηκε από άλλους αργότερα) όταν πρόσεξε ότι ένα φορτισμένο αντικείμενο χάνει το φορτίο του πιο εύκολα όταν φωτίζεται με υπεριώδες φως. Το 1887, έκανε παρατηρήσεις πάνω στο φωτοηλεκτρικό φαινόμενο και στην εκπομπή και λήψη ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, τις οποίες δημοσίευσε στην επιστημονική εφημερίδα Annalen der Physik. Ο δέκτης του αποτελείτο από ένα πηνίο με διάκενο ηλεκτρικού σπινθήρα. Την ανίχνευση ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων θα σηματοδοτούσε ένας σπινθήρας. Τοποθέτησε τη συσκευή σε ένα σκοτεινό κουτί, προκειμένου να δει τον σπινθήρα καλύτερα. Παρατήρησε, ωστόσο, ότι το μήκος του σπινθήρα μειωνόταν όταν ήταν μέσα στο κουτί. Ένα γυάλινο έλασμα τοποθετημένο ανάμεσα στον πομπό των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων και τον δέκτη, απορροφούσε την υπεριώδη ακτινοβολία που βοηθούσε τα ηλεκτρόνια να περάσουν το διάκενο. Εκτός κουτιού, το μήκος του σπινθήρα αυξανόταν. Δεν παρατήρησε καμία μείωση στο μήκος του σπινθήρα όταν αντικατέστησε το γυαλί με χαλαζία, καθώς ο τελευταίος δεν απορροφά την ακτινοβολία UV. Ο Χερτζ συγκέντρωσε τα συμπεράσματα των ερευνών του και τα δημοσίευσε. Δεν συνέχισε τη διερεύνηση του φαινομένου, ούτε έκανε κάποια απόπειρα να ερμηνεύσει τα αποτελέσματα των παρατηρήσεών του.

Νωρίτερα, το 1886, ο Χερτζ είχε κατασκευάσει μια διπολική κεραία, η οποία εξέπεμπε και λάμβανε ραδιοσυχνότητες. Το 1887, ο Χερτζ πειραματίστηκε με τα ραδιοκύματα στο εργαστήριό του. Μέσω πειραμάτων, απέδειξε ότι εγκάρσια ηλεκτρομαγνητικά κύματα ταξιδεύουν στον χώρο για κάποια απόσταση. Αυτό είχε προβλεφθεί από τον Τζέιμς Μάξγουελ και τον Μάικλ Φάραντεϊ. Με τη διαμόρφωση της συσκευής του, τα ηλεκτρικά και τα μαγνητικά πεδία μπορούσαν να εκπέμψουν ακτίνες χωρίς καλώδια, σαν εγκάρσια κύματα. Ο Χερτζ είχε τοποθετήσει τον ταλαντωτή περίπου 12 μέτρα μακριά από ένα ανακλών τσίγκινο πιάτο για να δημιουργήσει σταθερά κύματα. Κάθε κύμα ήταν περίπου 4 μέτρα. Χρησιμοποιώντας ένα ανιχνευτή, κατέγραψε την ποικιλία στις διαστάσεις και την κατεύθυνση του κύματος. Ο Χερτζ μέτρησε τα κύματα του Μάξγουελ και κατέδειξε ότι η ταχύτητα των ραδιοκυμάτων ήταν ίση με την ταχύτητα του φωτός. Μέτρησε ακόμη την ένταση και την πολικότητα του ηλεκτρικού πεδίου.

Ο Χερτζ βρήκε ακόμη ότι τα ραδιοκύματα μπορούσαν να μεταδοθούν από διαφορετικά είδη υλικών, ενώ ανακλώνταν από άλλα. Αυτή υπήρξε η κεντρική ιδέα που οδήγησε στη δημιουργία του ραντάρ αργότερα. Ο Χερτζ δεν κατανόησε ποτέ τη σημασία των ανακαλύψεών του σε πρακτικές εφαρμογές. Έλεγε ότι «έτσι κι αλλιώς, δεν έχει καμία χρηστικότητα [...] είναι μόνο ένα πείραμα που αποδεικνύει ότι καθηγητής Μάξγουελ είχε δίκιο – απλά έχουμε αυτά τα μυστηριώδη ηλεκτρομαγνητικά κύματα που δεν μπορούμε να δούμε με γυμνό μάτι. Αλλά είναι εκεί». Ερωτώμενος για τις επιπτώσεις των ανακαλύψεών του, ο Χερτζ απάντησε: «Καμία, υποθέτω».

Οι παρατηρήσεις του θα κατανοούνταν πλήρως αργότερα και θα γίνονταν αναπόσπαστο μέρος της νέας «ασύρματης εποχής». Χονδρικά, τα πειράματα του Χερτζ εξηγούν την αντανάκλαση, τη διάθλαση, την πολικότητα, την αντικυμάτωση και την ταχύτητα των ηλεκτρικών κυμάτων. Τα πειράματά του βοήθησαν στην κατανόηση του ηλεκτρομαγνητισμού και η συσκευή του εξελίχθηκε περαιτέρω από τους συνεχιστές του.

Το 1892, ο Χερτζ ξεκίνησε να πειραματίζεται και κατέδειξε ότι οι καθοδικές ακτίνες μπορούν να διεισδύσουν σε πολύ λεπτά μεταλλικά φύλλα (π.χ., αλουμινίου). Ο μαθητής του Χερτζ, Φίλιπ Λέναρντ, διερεύνησε περαιτέρω το φαινόμενο των ακτίνων. Δημιούργησε μια εκδοχή του καθοδικού σωλήνα και μελέτησε τη διείσδυση ακτίνων Χ σε διάφορα υλικά. Ωστόσο, ο Λέναρντ δεν συνειδητοποίησε ποτέ ότι παρήγαγε ακτίνες Χ.

Το 1892, διαγνώστηκε κακοήθης όγκος στα οστά και ο Χερτζ υπεβλήθη σε αρκετές επεμβάσεις. Πέθανε από σηψαιμία στην ηλικία των 37 ετών, στη Βόννη. Την ερευνητική παράδοση συνέχισε ο ανιψιός του, Γκουστάβ Λούντβιχ Χερτζ, ο οποίος τιμήθηκε με βραβείο Νόμπελ, και ο γιος του τελευταίου, Καρλ Χέλμουθ Χερτζ, ο οποίος επινόησε την υπερηχογραφία.

Η μονάδα της συχνότητας, αποκαλούμενη Hertz, ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του, το 1930. Το όνομά του φέρει τιμητικά και ένας κρατήρας που βρίσκεται στη Σελήνη.

 

Γιατί τρεμοπαίζουν τα άστρα;

Το λαμπύρισμα δεν είναι μια ιδιότητα των ίδιων των άστρων, αλλά οφείλεται στις αναταράξεις της γήινης ατμόσφαιρας. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και όταν, μια πολύ ζεστή μέρα, βλέπουμε να τρεμοπαίζουν κάποια μακρινά αντικείμενα, π.χ., στο δρόμο. Το φαινόμενο οφείλεται στον ανερχόμενο θερμό αέρα.

 

Νικόλαος Κοπέρνικος
Ο ιερέας που άλλαξε την αστρονομία

Ο Κοπέρνικος γεννήθηκε στην Πολωνία το 1473 και σπούδασε αρχικά στο Πανεπιστήμιο της Κρακοβίας, μαθηματικά και οπτική, και στη συνέχεια εκκλησιαστικό δίκαιο στην Μπολόνια. Μετά την επιστροφή του από την Ιταλία, με την παρέμβαση του θείου του, διορίστηκε ιερέας στον καθεδρικό ναό του Frauenburg, όπου και διήγε ακαδημαϊκό βίο για το υπόλοιπο της ζωής του.
http://[URL unfurl="true"]www.focusmag.gr/articles/pictures/29526422/m_copernicus.jpg[/img[/URL]]
Τις ώρες της ξεκούρασής του, ο Κοπέρνικος ζωγράφιζε και μετάφραζε ελληνική ποίηση στα λατινικά. Βαθμιαία αυξανόταν και το ενδιαφέρον του στην αστρονομία, μέχρι που τελικά τον κατέκτησε εξ ολοκλήρου. Διεξήγαγε τις έρευνές του μόνος του και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Έκανε τις ουράνιες παρατηρήσεις του από ένα πυργίσκο στα τείχη του καθεδρικού ναού, διά «γυμνού οφθαλμού», καθώς έπρεπε να περάσει ένας ακόμη αιώνας μέχρι να ανακαλυφθεί το τηλεσκόπιο. Το 1530, ο Κοπέρνικος ολοκλήρωσε το σπουδαίο έργο του De Revolutionibus, στο οποίο υποστήριζε ότι η Γη περιστρεφόταν γύρω από το άξονά της κάθε μέρα και γύρω από τον Ήλιο κάθε χρόνο. Μέχρι τότε, κυριαρχούσε η θεωρία του Πτολεμαίου, σύμφωνα με την οποία η Γη αποτελούσε το κέντρο του σύμπαντος, γύρω από την οποία περιστρέφονταν όλα τα ουράνια σώματα, ενώ το ίδιο το σύμπαν ήταν ένα πεπερασμένος σφαιρικός χώρος πέρα από τον οποίο δεν υπήρχε τίποτα.

Ο Κοπέρνικος δεν βιαζόταν να δημοσιεύσει τις ιδέες του, αν και τμήματα του έργου του είχαν κυκλοφορήσει μεταξύ λιγοστών αστρονόμων. Μάλιστα, το έργο του Κοπέρνικου ίσως να μην έφτανε ποτέ στο τυπογραφείο αν δεν υπήρχε ένας νεαρός άνδρας που συνάντησε τον Δάσκαλο το 1539.  Ο Γεώργιος Ρέτικους ήταν ένας 25χρονος Γερμανός καθηγητής μαθηματικών που είχε γοητευθεί από τον 66χρονο ιερέα, αφού διάβασε μία από τις εργασίες του. Με την πρόθεση να περάσει μερικές εβδομάδες με τον Κοπέρνικο, ο Ρέτικους, εντυπωσιασμένος από τις θεωρίες του, κατέληξε να μείνει φιλοξενούμενος του Κοπέρνικου για δύο χρόνια. Ο Κοπέρνικος ήταν διστακτικός για τη δημοσίευση του έργου του, όχι τόσο γιατί ανησυχούσε μήπως η πρωτοποριακή θεωρία του θα συναντούσε την αντίδραση της Εκκλησίας, αλλά γιατί ήταν τελειομανής και δεν πίστευε ποτέ ότι το έργο του είχε ολοκληρωθεί, αν και το δούλευε για 30 χρόνια. Σύμφωνα με τον Κοπέρνικο, οι παρατηρήσεις του έπρεπε να ελεγχθούν και να επανελεγχθούν.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι το πρωτότυπο χειρόγραφο του De Revolutionibus, ήταν χαμένο για 300 χρόνια και εντοπίστηκε στην Πράγα στα μέσα του 19ου αιώνα. Δείχνει ότι η πένα του Κοπέρνικου ήταν διαρκώς σε κίνηση, με τη μία αναθεώρηση μετά την άλλη.

Ο Κοπέρνικος πέθανε το 1543, χωρίς να μάθει ποτέ την αναταραχή που θα προκαλούσε στο μέλλον το έργο του. Ήταν εναντίον όλων των φιλοσοφικών και θρησκευτικών αρχών που κυριαρχούσαν κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους. Η πιο σημαντική διάσταση του έργου του Κοπέρνικου ήταν ότι άλλαξε για πάντα τη θέση του ανθρώπου στο σύμπαν: ο άνθρωπος μπορούσε τώρα να πάρει τη θέση του μεταξύ των υπόλοιπων δημιουργημάτων και όχι απαραίτητα την πρωτοκαθεδρία μέσα στον φυσικό κόσμο.

 

Πίνεται το θαλασσινό νερό;

Λένε πως ναυαγοί που ήπιαν θαλασσινό νερό βρήκαν οδυνηρό θάνατο. Είναι αλήθεια ή πρόκειται απλώς για μύθο;

Το θαλασσινό νερό περιέχει περίπου 35 γραμμάρια αλάτι ανά λίτρο και, αν κανείς πιει πολύ από αυτό, επιβαρύνονται σοβαρά τα νεφρά του. Στη χειρότερη περίπτωση, μπορεί πράγματι να επέλθει νεφρική ανεπάρκεια. Αν όμως ένας ναυαγός αρκεστεί σε μικρές ποσότητες θαλασσινού νερού, αυτό μπορεί και να του σώσει τη ζωή. Αυτό αποδείχθηκε από το Γάλλο γιατρό Alain Bombard, ο οποίος αμφισβητούσε την κοινή πεποίθηση.

Μετά από μια βδομάδα πειραματισμών, κατά την οποία έπινε μόνο αλμυρό νερό, ο Bombard έκανε, το 1952, το μεγάλο πείραμα: διέσχισε μόνος τον Ατλαντικό με ένα μικρό φουσκωτό χωρίς πόσιμο νερό, συλλέγοντας το νερό της βροχής και της δροσιάς και πίνοντας επακριβώς καθορισμένες ποσότητες θαλασσινού νερού. Οι υπολογισμοί του έδειξαν ότι τα νεφρά είναι ικανά να επεξεργαστούν μέχρι 12 γραμμάρια αλατιού ανά εικοσιτετράωρο, πράγμα που σημαίνει ότι ένας ενήλικας μπορεί να πίνει περίπου 0,3 λίτρα θαλασσινό νερό το εικοσιτετράωρο. Το πείραμα του Bombard επικρίθηκε από άλλους επιστήμονες. Παρ’ όλα αυτά, εκείνος λάμβανε πολλά γράμματα από ευγνώμονες ναυαγούς μέχρι το θάνατό του, το 2005.

 

Ποια φυλή είναι η αρχαιότερη;

Το ζήτημα ποια είναι η παλαιότερη και πλέον αρχέγονη ανθρώπινη φυλή έχει πυροδοτήσει από παλιά πολλές διαφωνίες και αμφισβητήσεις ανά τον κόσμο. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα ερώτημα πολύ δύσκολο να απαντηθεί.

Αν θελήσουμε, παρ’ όλα αυτά, να δώσουμε μια απάντηση, θα πρέπει να ξεκινήσουμε από το αναμφισβήτητο δεδομένο ότι η πρώτη ρίζα του φυλογενετικού δέντρου του ανθρώπου βρίσκεται στην Αφρική. Σύμφωνα με την επικρατέστερη θεωρία, ο άνθρωπος μετανάστευσε από την Αφρική πριν από περίπου 100.000 χρόνια και εξαπλώθηκε σταδιακά σε όλο τον κόσμο. Ορισμένοι από τους προγόνους μας παρέμειναν στην Αφρική και πιθανόν εκείνοι να άλλαξαν πολύ λιγότερο, αφού παρέμειναν στο ίδιο περιβάλλον όλο αυτό το διάστημα.

Με γνώμονα τη γενετική, μια καλή υποψηφιότητα για την αρχαιότερη φυλή του κόσμου είναι αυτή των Βουσμάνων Σαν, που ζουν στις σαβάνες της νότιας Αφρικής. Οι άντρες των Σαν φέρουν την πιο παλαιά εκδοχή του χρωμοσώματος Υ από όλες τις φυλές του πλανήτη. Επίσης, το μιτοχονδριακό DNA των γυναικών της φυλής, το οποίο κληροδοτείται αμετάβλητο από μητέρα σε κόρη, συγκαταλέγεται μεταξύ των παλαιότερων που γνωρίζουμε. Παρ’όλα αυτά, τα χαρακτηριστικά των Σαν θα μπορούσαν εκ πρώτης όψεως να θεωρηθούν αρκετά σύγχρονα από εξελικτικής απόψεως. Ωστόσο, αρχαιολογικά ευρήματα κατατείνουν στο συμπέρασμα ότι η ίδια μορφή πολιτισμού υπάρχει στην περιοχή εδώ και 30.000 χρόνια – πολύ πριν από την αυγή οποιουδήποτε ευρωπαϊκού πολιτισμού.

 

Πώς προσανατολίζονται οι μέλισσες;

Όταν μια αποικία μελισσών διαιρείται την άνοιξη, μόνο ελάχιστες μέλισσες –οι λεγόμενες μέλισσες-ανιχνευτές– γνωρίζουν το δρόμο για το νέο μελίσσι. Μέχρι στιγμής υπάρχουν δύο θεωρίες για το πώς αυτές οδηγούν την αποικία στο σωστό δρόμο.

Ορισμένοι βιολόγοι συμπεριφοράς θεωρούν ότι οι μέλισσες-ανιχνευτές πετούν πολλές φορές μέσα από το σμήνος με μεγάλη ταχύτητα. Με τον τρόπο αυτό, υποδεικνύουν στις άλλες μέλισσες προς ποια κατεύθυνση βρίσκεται η νέα φωλιά. Άλλοι ερευνητές πιστεύουν ότι οι ανιχνευτές πετούν μπροστά από το σμήνος και καθοδηγούν τις υπόλοιπες μέλισσες αφήνοντας πίσω τους στον αέρα ένα αρωματικό «ίχνος» από φερομόνες, τις οποίες απελευθερώνουν από έναν αδένα στο πίσω μέρος του σώματός τους.

Μια νέα έρευνα, που έγινε από το Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ της Αυστραλίας και το Πανεπιστήμιο Cornell των ΗΠΑ, δείχνει ότι μάλλον ισχύει η πρώτη θεωρία. Σε πειράματα όπου χρησιμοποιήθηκαν έως και 11.500 μέλισσες, οι επιστήμονες κάλυψαν με χρώμα τους αδένες φερομόνης των μελισσών, αποκλείοντας έτσι την έκλυση της αρωματικής ουσίας. Αποδείχθηκε ότι αυτές οι μέλισσες εύρισκαν τη φωλιά το ίδιο εύκολα και γρήγορα με τα δύο σμήνη ελέγχου του πειράματος. Η θεωρία ενισχύεται και από άλλες παρατηρήσεις, στις οποίες ορισμένες μέλισσες πετούσαν γρήγορα μέσα από το σμήνος.

 

Από πού προέρχεται η λέξη καγιάκ;

Η λέξη καγιάκ ανήκει στη Εσκιμο-αλεουτική γλώσσα, και δηλώνει μια βάρκα τύπου κανό από τη Γροιλανδία και τις αρκτικές περιοχές. Τα καγιάκ των Εσκιμώων έχουν ξύλινο σκελετό ντυμένο με δέρμα φώκιας.

 

Τι συμβαίνει όταν συγκρούονται δύο γαλαξίες;

Η ορατή ύλη κάθε γαλαξία –ανάλογα με το είδος και το μέγεθός του– είναι συμπυκνωμένη σε λίγες δεκάδες έως λίγες εκατοντάδες δισεκατομμύρια άστρα, που οι αποστάσεις μεταξύ τους είναι πραγματικά τεράστιες.

Λόγω της πολύ αραιής αστρικής εξάπλωσης, μια γαλαξιακή σύγκρουση δεν έχει τίποτα το κοινό με τις γνωστές συγκρούσεις που παρατηρούμε στη Γη (π.χ., σαν κι αυτήν που συμβαίνει ανάμεσα στις μπίλιες του μπιλιάρδου). Γι’ αυτό, συγκρούσεις μεταξύ μεμονωμένων άστρων δεν παρατηρούνται σχεδόν ποτέ.

Μια γαλαξιακή «σύγκρουση» διαρκεί εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων οι δύο γαλαξίες χορεύουν ένα ιδιότυπο ταγκό, καθώς πλησιάζουν, απομακρύνονται και ξαναπροσεγγίζουν ο ένας τον άλλον, υπό την αμοιβαία επίδραση της βαρυτικής τους έλξης. Εκτός από τις εμφανείς παραμορφώσεις στο αρχικό σχήμα των γαλαξιών, μια γαλαξιακή σύγκρουση οδηγεί συχνά στην ολοκληρωτική συγχώνευση των δύο γαλαξιών – φαινόμενο που πολύ εύστοχα αποδόθηκε με τον όρο «γαλαξιακός κανιβαλισμός». Όπως, μάλιστα, πιστεύουν πολλοί αστρονόμοι, οι ελλειπτικοί γαλαξίες δημιουργήθηκαν από τέτοιες γαλαξιακές συγχωνεύσεις. Στην προσπάθειά τους να κατανοήσουν καλύτερα τους μηχανισμούς σχηματισμού των γαλαξιών και τις γαλαξιακές συγκρούσεις, οι επιστήμονες καταφεύγουν συχνά σε προσομοιώσεις σε πανίσχυρους υπολογιστές.

 

Ποιος ήταν ο μικρότερος δεινόσαυρος;

Αν εξαιρέσουμε τα μικρά των δεινοσαύρων, το πιο μικρόσωμο είδος που βρέθηκε ποτέ είναι ο Κομψόγναθος. Τα ενήλικα άτομα δεν ξεπερνούσαν τα 70-75 εκατοστά και είχαν βάρος περίπου τρία κιλά – όχι περισσότερο από μια καλοθρεμμένη κότα.

 

Πώς προστατεύει το δέρμα η αντηλιακή κρέμα;

Αλείφουμε στο δέρμα μας αντηλιακή κρέμα για να προστατευτούμε από την επικίνδυνη υπεριώδη ακτινοβολία του ήλιου. Οι αντηλιακές κρέμες περιέχουν φυσικά ή χημικά φίλτρα – ή και τα δύο. Τα φυσικά φίλτρα είναι λευκές χρωστικές ουσίες, όπως οξείδιο του ψευδαργύρου ή οξείδιο του τιτανίου. Τα στοιχεία αυτά ανακλούν την υπεριώδη ακτινοβολία στο περιβάλλον.

Τα αντηλιακά με φυσικά ηλιακά φίλτρα συνήθως «βάφουν» το δέρμα λευκό για ένα διάστημα μετά την επάλειψή τους. Αυτό δεν ισχύει απαραίτητα στις αντηλιακές κρέμες χημικού φίλτρου, οι οποίες περιέχουν ειδικά οργανικά μόρια, όπως βενζοφαινόνες, ενώσεις καμφοράς και κινναμωμικά παράγωγα. Αυτά τα στοιχεία απορροφούν τις υπεριώδεις ακτίνες και τις μετατρέπουν σε υπέρυθρη ακτινοβολία, δηλαδή, θερμότητα που αποβάλλεται στον αέρα ή απομακρύνεται μέσω της κυκλοφορίας του αίματος.

Όλες σχεδόν οι κρέμες προστατεύουν τόσο από την ακτινοβολία UVA όσο και από την ακτινοβολία UVB. Ενώ η πρώτη επηρεάζει την ελαστικότητα του δέρματος και προκαλεί ρυτίδες, η UVB προκαλεί τα γνωστά εγκαύματα – αν δεν λάβουμε τα κατάλληλα μέτρα προστασίας. Πιστεύεται ότι και οι δύο τύποι ακτινοβολίας ευθύνονται για την ανάπτυξη καρκίνου του δέρματος, και παρ’ όλο που οι ακτίνες UVB θεωρούνται πιο επικίνδυνες από τις UVA, δεν υπάρχει «ασφαλής» υπεριώδης ακτινοβολία.

Ο δείκτης προστασίας που αναγράφεται στη συσκευασία των αντηλιακών αναφέρεται αποκλειστικά στην προστασία από την ακτινοβολία UVB, δηλαδή από τα εγκαύματα. Το ότι πολλοί άνθρωποι παθαίνουν εγκαύματα, ακόμη κι αν χρησιμοποιούν αντηλιακή κρέμα με υψηλό δείκτη προστασίας, οφείλεται συνήθως στη λανθασμένη χρήση της κρέμας. Είναι σημαντικό να χρησιμοποιούμε κάθε φορά μεγάλη ποσότητα κρέμας, κατά μέσο όρο 40 γραμμάρια για έναν ενήλικα. Θα πρέπει επίσης να προσέχουμε το αντηλιακό μας να είναι αδιάβροχο, δηλαδή, να προσφέρει προστασία ακόμη και αφού βουτήξουμε στη θάλασσα ή ιδρώσουμε από τη ζέστη.

 

Αισθάνεται ο εγκέφαλος;

Είναι αλήθεια ότι ο άνθρωπος δεν έχει αισθητήριους υποδοχείς στον ίδιο τον εγκέφαλο. Γι’ αυτό οι χειρουργοί μπορούν να κάνουν τομή στον εγκεφαλικό ιστό ενός ανθρώπου χωρίς αυτός να νιώσει τίποτα. Υπάρχουν όμως πολυάριθμοι αισθητήριοι υποδοχείς στις εγκεφαλικές μεμβράνες και στο κρανίο, και γι’ αυτό η αναισθησία είναι απαραίτητη, όταν πρόκειται να χειρουργηθεί κάποιος στον εγκέφαλο.

Όταν έχουμε πονοκέφαλο, αυτό τις περισσότερες φορές οφείλεται σε πρόβλημα που βρίσκεται έξω από τον εγκέφαλο – π.χ., στον αυχένα, τη ρινική κοιλότητα ή τα δόντια. Καθώς τα σήματα πόνου μεταφέρονται από την πάσχουσα περιοχή στον εγκέφαλο μέσω των αισθητήριων νεύρων, αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο πόνος να γίνεται αντιληπτός στο κεφάλι. Κατά συνέπεια, μπορούμε να πούμε ότι ο πόνος που εμφανίζεται, π.χ., σε ένα δόντι, μεταφέρεται από το δόντι στον εγκέφαλο, και έτσι τον βιώνουμε σαν πονοκέφαλο.

Εξαίρεση αποτελεί η ημικρανία, η οποία οφείλεται στη μεγάλη διόγκωση των αιμοφόρων αγγείων του εγκεφάλου. Μέσω του αισθητήριου νεύρου του προσώπου, του τρίδυμου νεύρου, ο πόνος «μεταφέρεται» στην επιφάνεια, όπου καταγράφεται ως πόνος. Αντίθετα, σοβαρότατες ασθένειες του ίδιου του εγκεφάλου, όπως οι όγκοι, δεν προκαλούν πάντα πονοκεφάλους.

 

Ποιο ζώο έχει το πιο πυκνό τρίχωμα;

Η θαλάσσια ενυδρίδα της Καλιφόρνια έχει μέχρι και 125.000 τρίχες ανά τετραγωνικό εκατοστό σημαντικά περισσότερες απ’ όσες έχει ο άνθρωπος στο κεφάλι του. Οι ίδιες οι τρίχες δεν είναι αδιάβροχες, αλλά με την πυκνότητά τους το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

 

Γιατί δε χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι αψίδες;

Στην Αίγυπτο υπάρχουν πολλοί αρχαίοι ναοί που έχουν χτιστεί με μεγάλους ογκόλιθους, αλλά τα κτίσματα με αψίδες που έχουν σωθεί είναι ελάχιστα. Υπάρχουν πάντως τέτοια κτίρια, αν και οι αψίδες τους δεν είναι τόσο εξελιγμένες όσο οι ρωμαϊκές αψίδες ή οι αψίδες που γνωρίζουμε από τον ευρωπαϊκό Μεσαίωνα. Οι θολωτές αψίδες που σχηματίζουν ημικύκλιο ως προς έναν οριζόντιο άξονα ήταν γνωστές στην Αίγυπτο από το 2600 π.Χ. περίπου. Χρησιμοποιούνταν κυρίως σε σπίτια, αποθήκες και σε υπόγειες στοές νεκρικών θαλάμων.

Η μεγαλύτερη διατηρημένη αψίδα βρίσκεται στους στάβλους του ταφικού μνημείου Medinet Habu, που χτίστηκε επί Ραμσή Γ΄ (περίπου 1198-1166 π.Χ.), δηλαδή πριν από τουλάχιστον 3.170 χρόνια. Το άνοιγμα της αψίδας είναι 8,6 μέτρα. Στις σιταποθήκες του ναού του Ραμσή Β΄ (περίπου 1291-1225 π.Χ.) συναντάμε ακόμη παλιότερες αψίδες. Το άνοιγμα ορισμένων από αυτές είναι 4,10 μέτρα και το ύψος τους 2,43 μέτρα.

Οι Αιγύπτιοι δε γνώριζαν πώς να κατασκευάζουν τοξωτές αψίδες με τετραγωνισμένες οροφές. Αυτές επινοήθηκαν από τους Ρωμαίους.

 

Κάρολος Ροβέρτος Δαρβίνος

Ο Κάρολος Ροβέρτος Δαρβίνος γεννήθηκε στο Σρούσμπερυ του Σρόπσερ το 1809 και πέθανε στο Ντόουν το 1882.
http://[URL unfurl="true"]www.focusmag.gr/articles/pictures/79871649/m_darwin.jpg[/img[/URL]]
Η διανοητική του ανάπτυξη υπήρξε αργή. Στο σχολείο του Σρούσμπερυ, όπου άρχισε να φοιτά το 1818, υπήρξε μέτριος μαθητής. Στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, όπου τον έστειλαν το 1825 για ιατρικές σπουδές απέτυχε, επειδή αποστρεφόταν τις παραδόσεις και η παρακολούθηση χειρουργικών επεμβάσεων του προξενούσε αήδια.

Άφησε το Εδιμβούργο το 1827 για να ακολουθήσει θεολογικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ. Παραμελούσε τις σπουδές του, αλλά γνωρίστηκε με μερικούς επιφανείς επιστήμονες, και συγκεκριμένα με τον Τζον Χένσλοου, καθηγητή της Βοτανικής, που παρακίνησε το ενδιαφέρον του για τη Φυσική Ιστορία.

Το 1831, με σύσταση του Χένσλοου, ο Δαρβίνος επιβιβάστηκε στο πολεμικό πλοίο «Μπιγκλ» ως φυσιοδίφης για ένα επιστημονικό υδρογραφικό ταξίδι στη Νότιο Αμερική και στον Ειρηνικό Ωκεανό. Το ταξίδι αυτό διήρκεσε πέντε χρόνια σχεδόν. Στα ηφαιστειογενή νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου ελέγχει προσωπικά την εγκυρότητα του συγγράματος του Τσαρλς Λάιελ Αρχές της Γεωλογίας, αποδεχόμενος το δόγμα του ομοιομορφισμού, ότι δηλαδή η εφαρμογή των φυσικών νόμων διά μέσου των γεωλογικών αιώνων είναι ομοιόμορφη.

Στη Βραζιλία έρχεται σε επαφή για πρώτη φορά με το τροπικό δάσος και στην Αργεντινή ανακαλύπτει τα πρώτα απολιθώματα. Στη Γη του Πυρός συναντά μια φυλή τόσο πρωτόγονη, που δύσκολα θα χαρακτηριζόταν ανθρώπινη. Στη Χιλή υπήρξε μάρτυρας σεισμού και παρατήρησε τις επιδράσεις του στην ανύψωση του εδάφους και τη σχέση του με ηφαιστειακή έκρηξη. Στα υψίπεδα των Άνδεων τον δάγκωσαν νοσογόνα έντομα. Μετά τα νησιά Γκαλαπάγκος επισκέφθηκε την Ταϊτή, τη Νέα Ζηλανδία, την Αυστραλία, τη Νήσο Μαυρίκιο, τη Νότιο Αφρική, τα νησιά της Αγίας Ελένης και της Αναλήψεως και επέστρεψε στην Αγγλία τον Οκτώβριο του 1836.

Όλο το έργο του στηρίζεται στις παρατηρήσεις και στη συλλογή υλικού κατά τη διάρκεια του επιστημονικού αυτού ταξιδιού. Τα ενδιαφέροντα του Δαρβίνου ήταν, αρχικά, γεωλογικά και οι παρατηρήσεις του οδήγησαν στη συγγραφή τεσσάρων βιβλίων: Ημερολόγιο Ερευνών για τη Γεωλογία και τη Φυσική Ιστορία των Τόπων Επίσκεψης του Μπιγκλ,  Δομή και Κατανομή των Κοραλλιογενών Υφάλων, Γεωλογικές Παρατηρήσεις σε Ηφαιστειογενή Νησιά και Γεωλογικές Παρατηρήσεις στη Νότιο Αμερική. Τα έργα αυτά επισκιάστηκαν από την εξελικτική θεωρία, με αποτέλεσμα να παραμεληθούν από τους μεταγενέστερους, παρ’ όλο που υπήρξαν θεμελιακά για το μετέπειτα έργο του.

Η κυρία συνεισφορά του όμως, στην επιστήμη ήταν διαφορετική. Όταν ξεκίνησε το ταξίδι του Μπιγκλ δεν αμφέβαλλε για το αμετάβλητο των ειδών. Μερικά όμως ερωτήματα βασάνιζαν τη σκέψη του: γιατί τόσα πόλλα παρόμοια ζώα ζουν σε περιοχές τόσο απομακρυσμένες μεταξύ τους γεωγραφικές; Γιατί η νοτιοαμερικανική Ρέα (στρουθοκάμηλος) μοιάζει τόσο πολύ με την αφρικανική στρουθοκάμηλο; Και γιατί οι ζωικοί πληθυσμοί γειτονικών περιοχών μοιάζουν αλλά δεν είναι ταυτόσημοι; Γιατί τα πουλιά και οι χελώνες των νησιών Γκαλαπάγκος ήταν διαφορετικά, αν και οι φυσικές συνθήκες των νησιών φαίνονταν ταυτόσημες;

Μετά την επιστροφή του, ο Δαρβίνος κατάλαβε ότι τα ερωτήματα αυτά και πολλά ακόμη από τη Συγκριτική Ανατομία, την Εμβρυολογία, την Ταξινομική, τη Βιογεωγραφία και την Παλαιοντολογία θα μπορούσαν ικανοποιητικά να εξηγηθούν, αν το είδος δεν παρέμενε αμετάβλητο αλλά εξελίσσονταν σε άλλα είδη με κοινό πρόγονο.

Η έννοια της εξέλιξης είχε προταθεί και παλαιότερα από Γάλλους φιλόσοφους (τους Μοντεσκέ, Μοπερτουί, Ντιντερό) και από τον ίδιο τον παππού του Δαρβίνου, Ιράζμους Ντάργουιν, που πρώτος σχεδίασε ένα γενεαλογικό δέντρο, από τους μονοκύτταρους οργανισμούς ως τον άνθρωπο.

Ο Δαρβίνος ήταν ο πρώτος που στήριξε τη θεωρία της οργανικής εξέλιξης με επαρκή αποδεικτικά στοιχεία και καθόρισε με ποιον τρόπο η διεργασία της φυσικής επιλογής επιφέρει την προσαρμογή, αλλά απέφυγε για χρόνια να δημοσιεύσει τις ανακαλύψεις του.

Από το 1846 ως το 1854 αφοσιώθηκε στη συστηματική μελέτη των ζωντανών και απολιθωμένων Θυσανόποδων Καρκινοειδών. Η επίπονη αυτή εργασία ήταν μια προσωπική εμπειρία του εύρους της ποικιλότητας των ειδών και των προβλημάτων της Ταξινομικής, τόσο ουσιώδη για την έρευνα της καταγωγής των ειδών.

Ο Δαρβίνος ήταν ήδη ένας διάσημος φυσιοδίφης και το συνθετικό του έργο για την εξέλιξη βρισκόταν προς το τέλος του. Τότε, στις 18 Ιουνίου 1858, έλαβε ξαφνικά από έναν άγνωστό του φυσιοδίφη, τον Άλφρεντ Ρ. Γουάλας,  που βρισκόταν τότε στο Μαλαϊκό Αρχιπέλογος, μια σύντομη αλλά πλήρη έκθεση συμπερασμάτων, ταυτόσημων με τα δικά του, για την εξέλιξη και τη φυσική επιλογή.

Ο φόβος του Δαρβίνου μπροστά στον κίνδυνο, ότι κάποιος άλλος θα τον προλάβαινε σε ένα έργο για το οποίο είχε αφιερώσει είκοσι χρόνια της ζωής του, ήταν μεγάλος την κατάσταση έσωσαν οι Λάιελ και Χούκερ, που επέμειναν ώστε να ανακοινώσουν από κοινού ο Δαρβίνος και ο Γουάλας τα αποτελέσματά τους στη Λιγναία Εταιρεία του Λονδίνου. Δημοσίευσε μια «περίληψη» του έργου του, την περίφημη Προέλευση των Ειδών, που εξαντλήθηκε αμέσως.

Το σύγγραμα αυτό στάθηκε η αιτία να αποκτήσει εχθρούς, που ανήκαν σε δύο κατηγορίες: στην πρώτη κατηγορία συγκαταλέγονταν επιστήμονες της παλαιάς σχολής (Άνταμ Σέντζγουικ, Ρίτσαρντ Όουεν). Στη δεύτερη κατηγορία ανήκαν οι υποστηρικτές της κατά γράμμα θρησκευτικής πίστης, διότι αν η εξελικτική θεωρία ήταν σωστή, τότε η περιγράφη της Δημιουργίας στο βιβλίο της Γενέσεως της Π. Διαθηκής ήταν λανθασμένη και, ακόμη, αν η εξέλιξη ενεργούσε αυτόματα μέσω της φυσικής επιλογής, τότε δεν υπήρχε χώρος για θεϊκή επέμβαση στη δημιουργία των φυτών, των ζώων και του ανθρώπου. Ως προέκταση και διεύρυνση των απόψεων που εξέθετε στην Προέλευση των Ειδών, ο Δαρβίνος δημοσίευσε μεταξύ 1868-1872, τρία ακόμη βιβλία.

Ο Δαρβίνος ανακάλυψε τα πλεονεκτήματα της ύπαρξης δύο φύλων στα φυτά και τα ζώα, αφού διασφάλιζαν τη διασταυρωτική γονιμοποίηση˙ αργότερα έγινε γνωστό ό,τι επιτυγχάνεται έτσι η ανταλλαγή γονιδίων.

Ο νεαρός φυσιοδίφης που επέπλευσε με το Μπιγκλ δεν ήταν ένας πεπειραμένος επιστήμονας αλλά ένας άσημος θεολόγος, εφοδιασμένος με θάρρος και απλή, καθαρή λογική. Ο άνθρωπος που επέστρεψε από την πεντάχρονη αποστολή αναδείχθηκε ως ο κορυφαίος βιολόγος του 19ου αιώνα..

Από όσα παρατηρούσε του είχε δημιουργηθεί η πεποίθηση ότι η αφήγηση της Δημιουργίας στη Βίβλο ήταν έκδηλα σφαλερή. Είχε υιοθετήσει τον κριτικό τρόπο σκέψης.

Όσο συνειδητοποιούσε τη μεγάλη σημασία της θεωρίας του της εξέλιξης μέσω της φυσικής επιλογής, τόσο περισσότερο αφοσιωνόταν στη μελέτη της.

Λίγους μήνες μετά την επιστροφή του από το πεντάχρονο ταξίδι του με το Μπιγκλ, άρχισε να εκδηλώνει, με αυξανώμενη συχνότητα, τα συμπτώματα κάποιας ασθένειας, που τον καθήλωσαν σε μια κατάσταση ημι-αναπηρίας.

Παρά την αρρώστια του ο Δαρβίνος κατόρθωσε να επιτελέσει κολοσσιαίο επιστημονικό έργο.

 

Baalbek
http://[URL unfurl="true"]www.supernatural.gr/images/files_baalbek4.jpg[/img[/URL]]
Το Baalbek είναι το όνομα μια περιοχής αρχαιολογικού ενδιαφέροντος στο Λίβανο. Στους Ρωμαϊκούς χρόνους ήταν γνωστή ως Ηλιούπολη ή πόλη του ήλιου. Η αρχαιότητά της διαπιστώνεται και από την ανακάλυψη ενός ναού που είναι αφιερωμένος σε μια θεότητα, υβρίδιο του πανάρχαιου θεού Canaaite Baal και του Ρωμαϊκού Δία. Ο χώρος αυτός που βρίσκεται σε ένα ύψωμα, περιτριγυριζόταν από ένα μεγάλο τείχος ικανό να τον προστατεύσει από ισχυρές επιδρομές, ενώ δεν έχει ακόμα διευκρινιστεί για ποιο λόγο είχε τόσο μεγάλη και ξεχωριστή ιερή σημασία.

Μεγάλο μέρος των κατασκευών έγιναν στους Ρωμαϊκούς χρόνους, Είναι όμως ολοφάνερο ότι στηρίχτηκαν πάνω σε αρχαιότατες κατασκευές, που προσδιορίζοντα έως και 2.000 χρόνια πριν από την εποχή των Ρωμαϊκών παρεμβάσεων. Κάτι αντίστοιχο έχει διαπιστωθεί και στην περιοχή της Palmyra, όπου ο ναός του Baal, βρισκόταν επίσης πάνω σε ένα ύψωμα και περιτριγυριζόταν από ισχυρό τείχος.
[img]http://[URL unfurl="true"]www.supernatural.gr/images/files_baalbek3.jpg[/img[/URL]]
Τα ερωτήματα που υπάρχουν είναι πολλά. Για ποιο λόγο οι Ρωμαίοι έχτισαν στις συγκεκριμένες περιοχές oπoυ λατρευόταν ο Canaaite Baal, και στην ουσία δημιούργησαν την υβριδική θεότητα με τον δικό τους θεό, τον Δία ; Ποια ήταν η δύναμη που αναγνώρισαν στην πανάρχαια θεότητα και θεώρησαν τα σημεία λατρείας της τόσου υψηλού ιερού ενδιαφέροντος ;

Δεν έχει διαπιστωθεί ακόμα σε ποιόν πολιτισμό ανήκουν οι αρχαίοι κατασκευές κάτω από τα Ρωμαϊκά κτίσματα αλλά ούτε και το είδος των μυστηριακών τελετών που φαίνεται ότι διαδραματίζονταν στους βωμούς του αρχαίου συγκροτήματος. Το Baalbek αποτελεί σημείο εστίασης των ερευνών και ανάπτυξης των θέσεων για τα κοινά στοιχεία των προϊστορικών με τους πρόωρους πολιτισμούς της ιστορίας μας.

Η ογκώδης και κομψή ταυτόχρονα τοιχοποιία των Ρωμαίων, φαίνεται να ωχριά μπροστά στα μεγαλιθικά μνημεία πάνω στα οποία αναπτύχθηκε. Ο ναός του συγκροτήματος ενσωματώνει στην κατασκευή του πέτρες περίπου 1.500 τόνων η καθεμία, σε ένα κτίσμα διαστάσεων 20,72μ Χ 4,26μ Χ 4,26μ. Είναι οι πιο μεγάλες επεξεργασμένες πέτρες που έχουν βρεθεί ποτέ στη γη. Είναι ένα πραγματικό μυστήριο, ο τρόπος που μετακινήθηκαν και τοποθετήθηκαν οι πέτρες αυτές, ακόμα και με τα δεδομένα της σύγχρονης επιστήμης και της εφαρμοσμένης μηχανικής. Και είναι επίσης δεδομένο ότι οι Ρωμαίοι ποτέ δεν χρησιμοποιούσαν αυτό το είδος τοιχοποιίας, ώστε να τους αποδοθεί οποιαδήποτε παρέμβαση στο αρχικό κτίσμα.

Το μυστήριο αυξάνεται, όταν εξετάζοντας και αναλύοντας το κτίσμα αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο τρόπος συγκρότησής του, τοποθετεί τις μικρότερες πέτρες στο κάτω μέρος, με τις μεγαλύτερες πιο ψηλά, και τις ακόμα πιο μεγάλες στην κορυφή της κατασκευής. Και σίγουρα στο κάτω μέρος των τριών σειρών που είναι πάνω από το έδαφος, πρέπει να βρίσκονται σαν βάση άλλες σειρές από πέτρες, μικρότερες από τις προηγούμενες, αλλά εν τούτοις μνημειακές στο μέγεθος.
Η Ρωμαϊκή παρέμβαση είναι ευδιάκριτη στο κτίσιμο του ναού του Δια, αφού έχουν δημιουργήσει την δική τους κατασκευή, χωρίς όμως να έχουν καλύψει την περίμετρο του αρχαιολογικού χώρου. Τα μεγαλιθικά μνημεία δεσπόζουν εξαιτίας του όγκους τους, απομονώνοντας στο μάτι του παρατηρητή το μικρό για τη περίπτωση Ρωμαϊκό κτίσμα.
Η πίσω πλευρά του αρχαίου συγκροτήματος, που διατηρεί και τις πιο ογκώδεις κατεργασμένες πέτρες έχει δεχθεί μεγάλες παρεμβάσεις, στο πέρασμα των αιώνων, τόσο από τους Ρωμαίους, που τις θρυμμάτισαν για τον δικό τους ναό, όσο και από τους Άραβες, και τους Τούρκους, που αφού τις έσπασαν τις χρησιμοποίησαν για την κατασκευή, οχυρωματικών έργων. Μάλιστα είναι ευδιάκριτες οι σχισμές από τα εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν, καθώς και τα σκαψίματα όπου τοποθετήθηκαν δαυλοί για να φωτίζεται η περίμετρος. Οι πέτρες που δημιουργήθηκαν με τον θρυμματισμό, είναι τετραγωνισμένες και προσεκτικά τοποθετημένες στο τοίχο που δημιουργούν. Εξακολουθούν να είναι πολύ μεγάλες, και θεωρούνται αντίστοιχες με αυτές των νησιών Μπιμίνι στις Βερμούδες, Θεωρούνται κυκλώπειες κατασκευές , αλλά δεν παύει να θεωρούνται ασήμαντες μπροστά στο μεγαλιθικό κι εντυπωσιακό μέγεθος των αρχικών, και αυτών που βρίσκονται στο κάτω επίπεδο του αρχαιολογικού συγκροτήματος.

Ο ναός Kafre στη Γκίζα κατασκευασμένος περίπου στην 4Η Δυναστεία ( 2.500 π.χ.), έχει μια αντίστοιχη τοιχοποιία με το Baalbek. Όμως τα σημεία που εφάπτονται οι τεράστιοι ογκόλιθοι είναι ασαφή, ανακριβή με κενά ανάμεσά τους, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με την εξαιρετική ακρίβεια με την οποία δένουν οι ογκόλιθοι του Baalbek. Ο χρονικός προσδιορισμός της κατασκευής του ναού Kafre ( Chefren), που βρίσκεται στη σκιά της μεγάλης πυραμίδας της Γκίζας, είναι πολύ αργότερα από την εποχή που κατασκευάστηκε τα αρχαιολογικό συγκρότημα του Baalbek.

Ο αρχαιολογικός χώρος στο Baalbek είναι ταυτόχρονα μυστήριο και ιστορία. Από τις Ρωμαϊκές και Τουρκικές παρεμβάσεις στις πάνω σειρές, συναντάμε χαμηλότερα μνημειακές τοιχοποιίες που θυμίζουν τους πιο πρόωρους πολιτισμούς μας (Αίγυπτος, Ίνκας, κλπ). Μα ακόμα χαμηλότερες οι εντυπωσιακές πέτρες των 1.500 τόνων η κάθε μια, κατεργασμένες και όχι αδέξια τοποθετημένες ( όπως στο Stonehenge) θέτουν τη σύγχρονη επιστήμη και την μηχανική απέναντι σε μεγάλα ερωτήματα. Φαίνεται, ότι κάποιος μυστηριώδης και άγνωστος πολιτισμός, μπόρεσε να κινήσει αυτές τις πέτρες, να τις τοποθετήσει τη μια πάνω στην άλλη, να τις τακτοποιήσει τέλεια και να τις ευθυγραμμίσει, πολύ πριν την αυγή των αρχαιότερων γνωστών πολιτισμών του πλανήτη μας. Ποιος άραγε ήταν αυτός ο πολιτισμός ;

 

Οι υπερ-υπολογιστές σήμερα

Ο αγώνας σκάκι μεταξύ παγκόσμιου πρωταθλητή Garry Kasparov και του υπολογιστή Deep Blue της εταιρίας IBM το 1997 ήταν η μεγαλύτερη αναμέτρηση ανθρώπου με υπολογιστή που έγινε ποτέ, αναμετρήθηκαν ο παγκόσμιος πρωταθλητής σκάκι με την πιο εξελιγμένη υπολογιστική μηχανή σκάκι.
Το Deep Blue, ένας υπερυπολογιστής ο οποίος μπορεί να υπολογίσει περισσότερες από 200 εκατομμύρια κινήσεις το δευτερόλεπτο κέρδισε τον Kasparov με σκόρ 2-1.
Η νίκη αυτή του υπολογιστή Deep Blue αποτέλεσε και την πρώτη ήττα του παγκόσμιου πρωταθλητή Garry Kasparov.

Οι σημερινοί υπολογιστές είναι σε θέση να εξασφαλίσουν την ακεραιότητα πυρηνικών αποθεμάτων μιας χώρας, να κάνουν προβλέψεις για τον καιρό, να βοηθήσουν στο σχεδιασμό πιο ασφαλών μηχανών αυτοκινήτων, στην απεικόνιση του γενετικού υλικού, να βοηθήσουν στη  εξερεύνηση του κόσμου ακόμα και να παράγουν πατατάκια.
«Τα πατατάκια Pringles έχουν σχεδιαστεί από έναν ισχυρό υπολογιστικό μηχανισμό ώστε να επιτευχθούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους και η γραμμή παραγωγής να είναι ιδιαίτερα ακριβής», αναφέρει ο Dave Turek, ο αντιπρόεδρος της εταιρίας IBM.
Οι υπερυπολογιστές επιτρέπουν στους επιστήμονες να κάνουν μέσα σε μερικές μέρες, βδομάδες ή και μήνες κάποιες εργασίες οι οποίες εναλλακτικά με τη βοήθεια ενός απλού υπολογιστή θα χρειαζόταν πολύ περισσότερος χρόνος.
«Το σύνολο των δεδομένων που μπορούν να επεξεργαστούν οι υπερυπολογιστές, μπορεί να είναι έως και 100,00 φορές περισσότερα από εκείνα που θα μπορούσαν να εισαχθούν στον σκληρό δίσκο ενός απλού υπολογιστή», σχολιάζει ο Turek.
Ένας μέσος υπολογιστής μπορεί να εκτελέσει εκατομμύρια υπολογισμών σε ένα δευτερόλεπτο. Ένας υπερυπολογιστής όπως ο Purple του Εθνικού Εργαστηρίου Lewrence Livermore στην Καλιφόρνια μπορεί να εκτελέσει περίπου 100 δις πράξεις το δευτερόλεπτο.
Ο Purple μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την προσομοίωση της έκρηξης ενός πυρηνικού όπλου, από τη στιγμή που θα πατηθεί το κουμπί έως την εκτόνωση του μηχανισμού.
Κατά τη διάρκεια μιας πυρηνικής έκρηξης πραγματοποιούνται πολλές διεργασίες, για την ακριβή προσομοίωση της διαδικασίας ο υπολογιστής Purple πρέπει να εκτελέσει εκπληκτικά γρήγορα πολλούς υπολογισμούς.
Το 1994 ο γρηγορότερος υπολογιστής του κόσμου θα χρειαζόταν έως και 6,000 χρόνια για να πραγματοποιήσει την προαναφερόμενη προσομοίωση. Για τον υπολογιστή Purple χρειάστηκαν μόνο 6 εβδομάδες.
Ο Purple σχεδιάστηκε από το Ενεργειακό Τμήμα της Αμερικής και κατασκευάστηκε από την εταιρία IBM με κόστος 290 εκ. δολαρίων με σκοπό τον συνεχή έλεγχο των πυρηνικών αποθεμάτων.
Για την εξασφάλιση της ασφάλειας και της σταθερότητας του εθνικού πυρηνικού αποθέματος ( 15 έως 35 χρονών) χωρίς την διενέργεια πυρηνικών δοκιμών, το Τμήμα Ενέργειας στράφηκε στην πραγματοποίηση προσομοίωσης μέσω υπολογιστή.
«Θα πρέπει συνεχώς να ελέγχονται έτσι ώστε να διασφαλίζεται το γεγονός ότι τα αποθέματα βρίσκονται στην κατάσταση που θα πρέπει να είναι».
Ο Goodwin αναφέρει ότι η ίδια αυτή τεχνολογία μπορεί να βοηθήσει στην εξοικονόμηση τεράστιων ποσών που θα έπρεπε να διατεθούν στον τομέα της βιομηχανίας. Τα μελλοντικά αυτοκίνητα και αεροπλάνα θα μπορούν να σχεδιαστούν και να δοκιμαστούν με τη βοήθεια ενός υπερυπολογιστή πριν ακόμα κατασκευαστούν.

Η επόμενη γενιά
Ο Purple είναι ο νεότερος υπερυπολογιστής που έχει σχεδιαστεί από το Εργαστήριο Lewrence Livermore στην Καλιφόρνια όπου έχει σχεδιαστεί επίσης και ο υπερυπολογιστής BlueGene της εταιρίας IBM, ο οποίος θεωρείται ο ταχύτερος υπολογιστής στον κόσμο. Ο Purple θεωρείται ο τέταρτος ταχύτερος υπερυπολογιστής στον κόσμο.

Αυτή ταξινόμηση όμως πρόκειται να αλλάξει.
Το Σεπτέμβριο, το Ενεργειακό Τμήμα σε συνεργασία με την IBM πρόκειται να κατασκευάσει μια νέα γενιά υπερυπολογιστών, ικανοί να εκτελούν έως και 1,000 τρις υπολογισμών το δευτερόλεπτο.
Το μηχάνημα αυτό που θα ονομαστεί Roadrunner, θα κοστίσει στην κυβέρνηση της Αμερικής πάνω από $110 εκατομμύρια και οι έρευνες πρόκειται να διεξαχθούν στο Εθνικό Εργαστήριο Los Alamos του Μεξικού

Ο Goodwin αναφέρει ότι όλη αυτή ταχύτητα είναι αναγκαία.
«Όλη αυτή η διαδικασία της μοριακής επεξεργασίας έως και της κατασκευής ενός τεχνολογικά ανώτερου μηχανισμού, όπως ένα πυρηνικό όπλο, αεροσκάφος ή διαστημόπλοιο, αντιπροσωπεύει την ανταγωνιστικότητα κάθε χώρας σε επίπεδο βιομηχανίας.

Η NASA χρειάζεται αυτή την υπολογιστική ισχύ στον ανταγωνισμό της με την Κίνα. Το νέο διαστημόπλοιο της NASA, Orion, το οποίο έχει σχεδιαστεί για τη μεταφορά αστροναυτών στο φεγγάρι έως το 2018, σχεδιάστηκε με τη βοήθεια του υπερυπολογιστή Columbia.
Ο υπερυπολογιστής βρίσκεται στο ερευνητικό κέντρο Ames της Καλιφόρνιας και χρησιμοποιείται επίσης από τους μηχανικούς που δουλεύουν στις διαστημικές διαδρομές.

Ανακαλύπτοντας μεταλλαγμένα γονίδια
Για τον βιολόγο Jeffery Skolnick από το Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Γεωργίας, η έρευνα του αφορά την σωτηρία ανθρώπινων ζωών.
Χρησιμοποιεί έναν «απλό» υπερυπολογιστή αξίας $8 εκατομμυρίων για ιατρικές έρευνες. Αυτός ο υπολογιστής είναι απλός σε σχέση με τον Purple και τον Columbia καθώς είναι μικρότερος σε μέγεθος και σε ταχύτητα επεξεργασίας αλλά είναι ικανός να διεξάγει σημαντικά αποτελέσματα σχετικά με φάρμακα τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη θεραπεία πολλών θανατηφόρων ασθενειών.
«Κατέχοντας έναν τέτοιο υπολογιστή μπορεί κάποιος να κάνει πολλές υποθέσεις», λέει ο Skolnick.
Ο Skolnick παίζει με τα αμινοξέα, πρωτεΐνες οι οποίες παίζουν σημαντικότατο ρόλο στην λειτουργικότητα των ανθρώπινων κυττάρων. Χρησιμοποιεί έναν υπερυπολογιστή για να απομονώσει μεταλλαγμένες πρωτεΐνες, οι οποίες μπορούν να προκαλέσουν ασθένειες όπως αυτή του Alzheimer ή Parkinson.
«Διαθέτουμε τόσα γονίδια, ο σκοπός μας είναι να κατανοήσουμε τι ακριβώς κάνουν. Ποια είναι η μοριακή λειτουργικότητα, με ποια μονοπάτια σχετίζονται και τι ακριβώς κάνουν», σχολιάζει ο  Skolnick.
Εάν μπορέσει μέσω της έρευνας του να ανακαλύψει δομές ή κενά σε αυτές τις δομές και βρει τρόπο να τα διορθώσει θα μπορούν να κατασκευαστούν και φάρμακα.

Το μέλλον τής Γής καί του Σύμπαντος σήμερα
Ο υπερυπολογιστής γήινων προσομοιώσεων της εταιρίας NEC πρόκειται να βοηθήσει τους επιστήμονες να μελετήσουν το φαινόμενο της παγκόσμιας θέρμανσης. Ο υπολογιστής αυτός παράγει μοντέλα καιρού τα οποία μπορούν να προβλέψουν την μελλοντική κατάσταση της γης για τα επόμενα 50-100 χρόνια.
«Πρόκειται να υπάρξουν αλλαγές στην θερμοκρασία, στην σύσταση της ατμόσφαιρας, στην ταχύτητα των ανέμων και στις βροχοπτώσεις», αναφέρει ο καθηγητής Tetsuya Sato, ο γενικός διευθυντής του κέντρου γήινων προσομοιώσεων της Ιαπωνίας.
Καιρικά δεδομένα συλλέγονται από δορυφόρους, υπερατλαντικά ταξίδια και δεδομένα από υπερυπολογιστές. Τα αποτελέσματα αναπαρίστανται σχηματικά έτσι ώστε να γίνει ευκολότερη η κατανόηση των φαινόμενων.
Ο καθηγητής Joel Primack από το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας επεξεργάζεται φωτογραφίες που έχουν τραβηχτεί από επίγεια τηλεσκόπια  με τη βοήθεια ενός υπερυπολογιστή και τις μετατρέπει σε ταινίες.
«Αυτό που μπορούν να μας δώσουν τα τηλεσκόπια είναι μονάχα συγκεκριμένα στιγμιότυπα. Μπορούμε να απεικονίσουμε μια στιγμή μόνο αλλά δεν μπορούμε να δούμε τι συνέβη πριν ή μετά από αυτή τη στιγμή», σχολιάζει ο Primack.
Με τη βοήθεια ενός υπερυπολογιστή μπορούμε να δούμε τι συμβαίνει στο χρονικό διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα σε δυο φωτογραφίες.

 

Μωρό - τέρας γεννήθηκε στο Νεπάλ

Μωρό τέρας γεννήθηκε στο Νεπάλ
Δείτε τις φωτογραφίες
Το μωρό έζησε μόνο μισή ώρα

 

Angelique Cottin

Η Angelique Cottin ήταν ένα κορίτσι μιας αγροτικής οικογένειας της Νορμανδίας που είχε μια παράξενη επιρροή πάνω σε αντικείμενα και ανθρώπους. Πράγματι τα φαινόμενα που δημιουργούσε θα μπορούσαν να ταυτιστούν με αυτά που ονομάζουμε, δραστηριότητες poltergeists. Η Angelique, έγινε γνωστή σαν το «ηλεκτρικό κορίτσι», και η περίπτωσή της, αν και δεν ήταν η μοναδική ήταν από τις πρώτες του είδους που εξετάστηκαν επιστημονικά.

Τα φαινόμενα άρχισαν στην πόλη La Perriere της Γαλλίας, το 1846, όταν η Angelique ήταν 14 ετών.
Ήταν οκτώ το βράδυ όταν η Angeique ύφαινε μεταξωτά ρούχα μαζί με κάποια άλλα κορίτσια. Ξαφνικά το ξύλινο πλαίσιο του αργαλειού άρχισε να τινάζεται σαν να ήταν κάτι το ζωντανό. Αν και τα κορίτσια προσπάθησαν να το κρατήσουν αυτό δεν κατέστη δυνατό, κάνοντάς τα πανικόβλητα να τρέξουν στα γειτονικά σπίτια και να ζητήσουν βοήθεια. Οι γείτονες δεν τα πίστεψαν και τα προέτρεψαν να γυρίσουν πίσω και να συνεχίσουν τη δουλειά τους. Αυτά δειλά- δειλά, ένα - ένα, επέστρεψαν, με την αγωνία και τον φόβο έκδηλα στα πρόσωπά τους. Συγκεντρώθηκαν γύρω από το πλαίσιο του αργαλειού που δούλευαν, μέχρι τη στιγμή που πλησίασε η Angelique, και αυτό άρχισε να τραντάζεται ξανά. Και η ίδια, όμως ένιωθε μια παράξενη έλξη προς το πλαίσιο.

Όταν οι γονείς της Αngelique έμαθαν για το περιστατικό, σκέφτηκαν ότι κάτι πρέπει να συμβαίνει, και πως μια παράξενη δύναμη επιδρούσε πάνω στο μικρό κορίτσι. Έτσι την πήγαν στο πρεσβυτέριο της La Perriere για να την απαλλάξει. Ο πρεσβυτέριος όμως, περιορίστηκε στο να διαπιστώσει και ο ίδιος προσωπικά τα περίεργα αυτά συμβάντα. Αφού δήλωσε αδυναμία να βοηθήσει ζήτησε από τους γονείς να μεταφέρουν την κόρη τους σε ένα γιατρό.

Εν τω μεταξύ η κατάσταση της Angelique, άρχισε να επιδεινώνεται καθώς τα φαινόμενα κλιμακώνονταν. Όταν κάποια στιγμή προσπάθησε να καθίσει σε μια καρέκλα αυτή απωθήθηκε και εκσφενδονίστηκε σε απόσταση με ιδιαίτερα μεγάλη ταχύτητα και δύναμη. Επρόκειτο για μια πολύ βαριά καρέκλα, που ακόμα και ένας δυνατός άνδρας θα την μετακινούσε με δυσκολία. Ένας πίνακας 30 κιλών αποκολλήθηκε από τα στηρίγματά του στον τοίχο και έπεσε στο πάτωμα μόλις η Angelique τον άγγιξε. Όταν επιχειρούσε να κοιμηθεί, το κρεβάτι ταλαντευόταν έντονα, και η μόνη λύση ήταν να κοιμηθεί σε μια πέτρινη κατασκευή που τοποθετήθηκε στο δωμάτιό της, πάνω στην οποία προσαρμόστηκε μαλακός φελλός.

Η πιο μικρή επαφή με τα χέρια ή ακόμα και με τα ρούχα του κοριτσιού, έκανε τα αντικείμενα να απωθούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ακόμα και τα βαριά έπιπλα χοροπηδούσαν πάνω - κάτω, όσο και αν κανείς επεδίωκε να τα κρατήσει στο πάτωμα. Άνθρωποι που την άγγιζαν, αλλά ακόμα και αν περνούσαν κοντά της, πάθαιναν ηλεκτροπληξία.
Είχε παρατηρηθεί ακόμα ότι σε κάποιες από τις περιπτώσεις που εξελίσσονταν αυτά τα γεγονότα, υπήρχε ροή ρεύματος κρύου αέρα, κάτι που συμβαίνει σε δραστηριότητες poltergeist. Ακόμα και η ίδια η Angelique είχε τραυματιστεί όταν τα φαινόμενα ήταν ιδιαίτερα έντονα. Μάλιστα όταν η δύναμη αυτή ήταν ενεργή οι χτύποι της καρδιάς της έφταναν τους 120 το λεπτό. Επίσης παρουσίαζε σπασμούς ενώ από τον πανικό της έτρεχε έξω από το σπίτι νομίζοντας ότι έτσι θα απαλλαγεί.

Τα καταστροφικά αποτελέσματα της εκδήλωσης αυτής της ενέργειας ήταν λιγότερα όταν πατούσε σε κάποιο χαλί ή ύφασμα, ενώ ήταν πολύ πιο εντυπωσιακά όταν δεν μεσολαβούσε τίποτα ανάμεσα σ΄ αυτή και το έδαφος.

Είχε παρατηρηθεί ότι τα μέταλλα δεν επηρεάζονταν, κάτι που αποδείκνυε ότι αυτή η μορφή ενέργειας (ή μορφή ηλεκτρισμού ;) δεν είχε να κάνει με τη συνηθισμένη μορφή της ηλεκτρικής ενέργειας. Οι «δυνάμεις» της Angelique (δηλαδή η εκδήλωση των φαινομένων) μερικές φορές σταματούσαν για 2 ή 3 μέρες αλλά επανέρχονταν εντελώς ξαφνικά. Όταν κουραζόταν τα αποτελέσματα ήταν λιγότερα.

Ο γιατρός που πρωτοπήγε η Angelique την πήρε μαζί με τους γονείς της στο Παρίσι για περαιτέρω εξετάσεις. Πήγε σε ένα συγκεκριμένο εργαστήριο, όπου μια ομάδα επιστημόνων διορισμένη από την Ακαδημία Επιστημών ανέλαβε να την εξετάσει. Πιστοποίησαν λοιπόν ότι τα φαινόμενα ήταν αληθινά, και μάλιστα μια έκθεση δημοσιεύτηκε τον Φεβρουάριο του 1845 σε επιστημονικό περιοδικό της εποχής από τον γνωστό φυσικό Fransois Arago.

Ο Arago ανέφερε πάρα πολλά πράγματα που διαπίστωσε κατά τη μελέτη της παράξενης δύναμης της Angelique, εκτιμώντας ότι επρόκειτο για ένα είδος ηλεκτρομαγνητισμού. Διαπίστωσε ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτής της μυστηριώδους δύναμης «έβγαινε», από την αριστερή πλευρά του σώματος, και συγκεκριμένα γύρω από το αριστερό χέρι και τη λεκάνη της. Μάλιστα κατά την εκδήλωση της δραστηριότητας η αριστερή πλευρά του σώματος ήταν πολύ θερμότερη από το υπόλοιπο. Επίσης αυτό (το σώμα) επηρεαζόταν από τις απρόβλεπτες κινήσεις και τίναζε δυνατά όποιο χέρι το ακουμπούσε. Τα φαινόμενα δεν συνέβαιναν διαρκώς, αλλά σποραδικά κατά τη διάρκεια της ημέρας , και πιο έντονα το βράδυ ανάμεσα στις ώρες 7 και 9.

Όταν ένα κομμάτι χαρτί ή ξύλου το τοποθετούσαν πάνω σε ένα τραπέζι και η Angelique αυτό εκσφενδονιζόταν μακριά σαν ένα δυνατό μπουρίνι να φυσούσε εκείνη τη στιγμή. Το ίδιο γινόταν και με το τραπέζι που απομακρυνόταν με ορμή μόλις το κορίτσι το άγγιζε με το χέρι ή ακόμα και με ένα κομμάτι νήματος που κρατούσε μ΄ αυτό. Αν επιχειρούσε να καθίσει σε μια καρέκλα αυτό την στιγμή που συνέβαινε το φαινόμενο δεν ήταν δυνατό, καθώς εκσφενδονιζόταν σε διάφορες κατευθύνσεις. Σε κάποιο από τα πειράματα δύο από τους παρευρισκόμενους - ιδιαίτερα δυνατοί - προσπάθησαν να κρατήσουν σταθερή την καρέκλα. Αυτή όμως έσπασε σε πολλά κομμάτια. Σε κάποια άλλη περίπτωση ένας καναπές που κάθονταν τρία άτομα ανατράπηκε κάτω από τις ίδιες συνθήκες.

Ο Arago σημειώνει στην έκθεσή του ότι : “ τη στιγμή που η μυστηριώδης αυτή ενέργεια βρισκόταν σε έξαρση στο σώμα της Angelique, δεν υπήρχε περίπτωση να αγγίξει αντικείμενο και αυτό να μην εκτιναχθεί ”. Επιβεβαίωσε επίσης, μέσα από τα δικά του πειράματα, αυτό που του είχε έρθει αρχικά σαν πληροφορία, ότι έφτανε ακόμα και ένα απλό άγγιγμα από τα ρούχα της Angelique για να κινηθούν ή να ανατραπούν τα έπιπλα του σπιτιού όπως και άλλα αντικείμενα.
Ο Arago έφτασε πιθανών στη θεωρία του για τον ηλεκτρομαγνητισμό, αφού παρατήρησε την παράξενη ευαισθησία του κοριτσιού στη δράση μαγνητών. Έτσι μια οριζόντια προσανατολισμένη βελόνα ταλαντεύτηκε γρήγορα και από απόσταση μόλις η Angelique μετακίνησε τον βραχίονά της. Η βελόνα παρέκκλινε από την μαγνητική κατεύθυνση. Όταν πλησίαζε το χέρι της βόρειο πόλο (+) ενός μαγνήτη πάθαινε έναν ισχυρό κλονισμό, σε αντίθεση με τον νότιο (-) που δεν είχε καμιά επίδραση. Το πείραμα επαναλήφθηκε πολλές φορές, και οι επιστήμονες άλλαζαν εν αγνοίας της τους πόλους για να την μπερδέψουν. Η Angelique όμως πάντα έβρισκε τον βόρειο από τις διαφορετικές αισθήσεις που έπαιρνε. Αυτό ήταν το ίδιο εντυπωσιακό περίπτωση του Kaspar Houser, ενός παιδιού από την Γερμανία είκοσι χρόνια νωρίτερα.
Παρά τα απρόβλεπτα και μυστηριώδη αυτά συμβάντα, η σωματική υγεία της Angelique Cottin ήταν πάρα πολύ καλή, κάτι που έκανε μερικούς επιστήμονες να θεωρήσουν ότι η περίπτωσή της ήταν μια νευροψυχική διαταραχή.
Ο Fransois Arago συνόψισε τα συμπεράσματά του ως εξής : ¨ η Angelique Cottin είναι ένα ξεχωριστό άτομο , που μέσα από τον φυσικό οργανισμό της πηγάζει μια αόρατη δύναμη ικανή να ανυψώνει, να έλκει, να απωθεί και να ανατρέπει άλλους ζωντανούς οργανισμούς αλλά και αντικείμενα, σύμφωνα με τους νόμους της πολικότητας, ενώ ταυτόχρονα παράγονται και φαινόμενα ήχου ¨ .
Τα πράγματα όμως δεν σταμάτησαν εδώ. Οι γονείς της Angelique, πολύ φτωχοί άνθρωποι , αποφάσισαν, παρά τις αντίθετες υποδείξεις των γιατρών να παρουσιάσουν στο Παρίσι την κόρη τους, σα θέαμα προκειμένου να κερδίσουν κάποια χρήματα. Φαίνεται λοιπόν πιθανόν, όπως έγραψε η Catherine Crowe στο βιβλίο της, ότι η Angelique πείστηκε ( και αφού τα φαινόμενα σταμάτησαν) να υποκρίνεται για ένα διάστημα σε αυτό που αρχικά ήταν ένα πραγματικό μυστηριώδες φαινόμενο.

Στις 10 Απριλίου του 1846 τα φαινόμενα έπαψαν οριστικά και δεν επαναλήφθηκαν ποτέ ξανά.
Αν και η περίπτωση της Angelique Cottin, του «ηλεκτρικού κοριτσιού», είναι η πιο γνωστή, εν τούτοις δεν είναι η μοναδική. Η Catherine Crowe αναφέρει στο βιβλίο της "Night Side of Nature" για την περίπτωση της Mademoiselle Emmerich, αδελφής καθηγητή Θεολογίας στο Στρασβούργο, η οποία είχε και αυτή την «ηλεκτρική » ενέργεια. Στην περίπτωση αυτή τα φαινόμενα ξεκίνησαν από ένα ισχυρό σόκ φόβου που υπέστη, και στη συνέχεια περιήλθε σε μια κατάσταση βαθιάς έκστασης αλλά και καταστάσεων υψηλής διαύγειας πνεύματος. Το σώμα της φαίνεται να «φορτίστηκε» με ηλεκτρική ενέργεια, και στη ουσία η γυναίκα μετατράπηκε σε μα ανθρώπινη μπαταρία, όπως ο Colin Wilson την αποκαλεί στο βιβλίο του"Poltergeist". Χτυπούσε με ρεύμα άτομα που την άγγιζαν αλλά και από απόσταση. Είναι χαρακτηριστικό ότι μποροιύσε να χτυπά με ρεύμα, τον αδερφό της καθηγητή Emmerich, ακόμα και αν αυτός βρισκόταν σε δωμάτια του σπιτιού πολύ μακριά από το δικό της. Μάλιστα λέγεται ότι αυτό το έκανε με τη θέλησή της, αφού στη συνέχεια έτρεχε στο δωμάτιο του αδελφού της για να αστειευτεί μαζί του. Η ασθένεια (;) της Mademoiselle Emmerich σταμάτησε μόνο με το θάνατό της.
Η Catherine Crowe αναφέρει ότι τέτοια άτομα μέσω της εξάσκησης θα μπορούσαν να κατευθύνουν κατ’ επιλογή αυτή τη δύναμη, αν και στην περίπτωση την Angelique Cottin, δεν φαίνεται ότι το μικρό κορίτσι ήταν σε θέση να την ελέγξει.