Άχρηστες αλλά ενδιαφέρουσες πληροφορίες!

  Η βυθισμένη πόλη στο δέλτα του Νείλου 

Σύμφωνα με τα διασωζόμενα αρχαία κείμενα, η πόλη του Ηρακλείου, στο δέλτα του Νείλου, ήταν το κύριο λιμάνι της Αιγύπτου και σημαντικό εμπορικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής μέχρι την ίδρυση της πόλης της Αλεξάνδρειας το 331πχ. Η ερευνητική ομάδα του Franck Goddio με τη συνεργασία του Ανώτατου Αιγυπτιακού Αρχαιολογικού Συμβουλίου κατάφερε να ανακαλύψει στον κόλπο του  Abukir τα ερείπια της πόλης κάτω από τα νερά της Μεσογείου. 
http://[URL unfurl="true"]www.e-telescope.gr/images/support/05/Herakleion/herakleion1.jpg[/img[/URL]]
Τα ευρήματα εντοπίζονται σε μια περιοχή 1.000 x 800 m και αποτελούνται από απλά αντικείμενα καθημερινής χρήσης έως ερείπια κτιρίων και τις λιμενικές εγκαταστάσεις. Ένα από τα σημαντικότερα ευρήματα είναι μια ανέπαφη στήλη από μαύρο γρανίτη, με μεγάλες ομοιότητες με τη στήλη της Ναυκράτης που βρίσκεται στο μουσείο του Καίρου. Είχε ανακαλυφθεί το 1899 και χρονολογείται στην εποχή του Φαραώ Nektanebos  του 1ου (378-362 BC), πρώτου Φαραώ της τριακοστής δυναστείας, της τελευταίας πριν την εποχή των Πτολεμαίων. Η ύπαρξη δύο σχεδόν όμοιων στηλών αποτελεί από μόνη της γεγονός μεγάλης σημασίας, καθώς πρόκειται για κάτι μοναδικό στην ιστορία της Αιγυπτιολογίας.
[img]http://[URL unfurl="true"]www.e-telescope.gr/images/support/05/Herakleion/herakleion2.jpg[/img[/URL]]
Η θέση του λιμανιού έχει πιστοποιηθεί με μεγάλη ακρίβεια, χάρις στην ανακάλυψη των ναυαγίων 10 αρχαίων πλοίων. Άλλα σημαντικά ευρήματα είναι τρία μεγάλων διαστάσεων αγάλματα από ροζ γρανίτη δίπλα σε ένα χοντρό τοίχος. Πιστεύεται ότι στην περιοχή εκείνη βρισκόταν ο μεγαλύτερος ναός της πόλης. Φυσικά τα ευρήματα συμπληρώνονται από μεγάλο αριθμό μικροαντικειμένων, κοσμημάτων, νομισμάτων και αγαλμάτων σε εξαιρετική κατάσταση. Κανένα από τα αντικείμενα που ανεβρέθηκαν δεν χρονολογήθηκε μετά τον 1ο πχ αιώνα, περίοδος στην οποία εντοπίζεται και η καταστροφή της πόλης, πιθανότατα από κάποιο σεισμό και το παλιρροιακό κύμα που τον ακολούθησε.

Πέρα από την προφανή αρχαιολογική της αξία, η ανακάλυψη αναμένεται να προσφέρει σημαντικές πληροφορίες, καθώς η ιστορία της πόλης συνδέεται με σημαντικά γεγονότα της αρχαίας ιστορίας, αλλά και των αμέσως προηγούμενων αιώνων. Η πόλη αναφέρεται από το Διόδωρο ως ο τόπος στον οποίο ο Ηρακλής εξετέλεσε ένα από τους άθλους του, σώζοντας την πόλη από μια από τις πλημμύρες του Νείλου και ενώ όλα τα φράγματα και αναχώματα είναι καταστραφεί. Σε αυτό το πέρασμα του Ηρακλή οφείλεται και όνομα της πόλης.

Ο Ηρόδοτος αναφέρει το Ηράκλειον ως τον 1ο σταθμός της Ωραίας Ελένης και του Πάρη με την αρπαγή της από το Μενέλαο. Προφανώς όμως, οι κάτοικοι της πόλης φοβούμενοι την οργή των Ατρειδών δεν επέτρεψαν στο ζευγάρι να μείνει και εκεί.

Συμπερασματικά, η ανακάλυψη του Ηρακλείου και η συνέχιση των εκεί ανασκαφών αναμένεται να προσφέρει νέα στοιχεία για την ιστορία μιας πόλης που αποτελούσε σημαντικό εμπορικό κέντρο της περιοχής και ίσως να ενισχύσει τις γνώσεις γύρω από πολλά ιστορικά, ή ιστορικο-μυθολογικά γεγονότα, τόσο του Αιγυπτιακού, όσο και του Ελληνικού πολιτισμού, που συνδέονται με αυτή.

 

Η λέσχη των Inklings

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 ο φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης Tangye  Lean  ίδρυσε μία ανεπίσημη λέσχη, της οποίας αρχικά μέλη ήταν οι C.S. Lewis  και J.R.R. Tolkien. Κατά τις συναντήσεις τους, τα μέλη διάβαζαν ανέκδοτα κείμενά τους και στη συνέχεια οι υπόλοιποι ασκούσαν κριτική. Η θεματολογία των κειμένων προερχόταν κυρίως από παλιούς μύθους της μεσαιωνικής Αγγλίας.

Κάποια στιγμή ο Lean αποχώρησε από την ομάδα, αλλά οι συναντήσεις συνεχίστηκαν αφού ο Lewis κράτησε την ονομασία “Inklings” για τον κύκλο των φίλων του, τους οποίους συναντούσε για να ανταλλάξουν απόψεις πάνω στα γραπτά τους. Ο Lewis ήταν η “ψυχή” των Inklings και χωρίς αυτόν δεν γινόταν καμία συνάντηση. Ο Tolkien ήταν το δεύτερο πιο δραστήριο μέλος και διάβαζε κείμενα από το Hobbit και τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, πολύ πριν εκδοθούν. Άλλα μέλη των Inklings ήταν ο Warren Lewis (αδελφός του C.S. Lewis), ο R.E. Havard (προσωπικός ιατρός των Tolkien και Lewis, τον οποίο αποκαλούσαν Useless Quack) και ο Hugo Dyson. Όλοι οι παραπάνω αποτελούσαν το βασικό πυρήνα των Inklings, αν και υπήρχαν και άλλοι συγγραφείς, οι οποίοι κατά καιρούς διάβαζαν τα έργα τους ενώπιον των υπολοίπων. Το 1939 προστέθηκε στην ομάδα και ο Charles Williams, ο οποίος (άθελά του) προκάλεσε την σταδιακή αποξένωση του Tolkien από τον C.S. Lewis.  Ο θάνατος του Charles Williams (1945) είχε ως συνέπεια να ατονήσουν οι συναντήσεις των Inklings και να σταματήσουν εντελώς το 1949.

Οι συναντήσεις της ομάδας γινόντουσαν κάθε Τρίτη στην παμπ “Eagle and Child” και κάθε Πέμπτη στο σπίτι του C.S. Lewis, στο Magdalene College. Τότε, ο Lewis αφού τους πρόσφερε τσάι έλεγε: “Λοιπόν, δεν έχει κανείς, κάτι να μας διαβάσει;”, οπότε κάποιος από την παρέα σηκωνόταν και διάβαζε το χειρόγραφό του, το οποίο μπορεί να ήταν ποίημα, διήγημα ή κάποιο κεφάλαιο από βιβλίο, που έγραφε. Στη συνέχεια ακολουθούσε έπαινοι ή κριτική, καθώς τα μέλη της συγκεκριμένης κοινωνίας δεν ήταν αμοιβαίας εκτίμησης.

Σε μία από αυτές τις συναντήσεις οι C.S. Lewis και Tolkien συμφώνησαν να γράψουν από μία ιστορία φαντασίας. Ο πρώτος θα έγραφε ένα διήγημα για ταξίδια στο διάστημα και ο δεύτερος ένα διήγημα για ταξίδια μέσα στο χρόνο. Το αποτέλεσμα αυτού του περίεργου διαγωνισμού ήταν η δημιουργία από τον Lewis του πρώτου μέρους της τριλογίας, με τίτλο Out of the Silent Planet, (τα άλλα δύο βιβλία είναι τα Perelandra και That Hideous Strength). Ο Tolkien από τη μεριά του έγραψε ένα διήγημα με τίτλο The Lost Road, στο οποίο ο ήρωας του γίνεται μάρτυρας του καταποντισμού του μυθικού βασιλείου του Númenor, μια ιστορία, που τελικά συμπεριλήφθηκε στο Silmarillion, και αποτελεί τη Δεύτερη Εποχή της Μέσης Γης.

 

[OXIA]

Sorry που είναι στα αγγλικά.

The Baby Hippo and the Tortoise

 

Δομίνικος, ο Έλληνας

Ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος υπήρξε μεγάλος ζωγράφος της εποχής του, αλλά και κάθε εποχής, αφού και σήμερα κατέχει ξεχωριστή θέση ανάμεσα στους μεγαλύτερους ζωγράφους σε διεθνή κλίμακα. Η τέχνη του αποτελεί αμάλγαμα βυζαντινής και ενετικής  τεχνικής, ενώ παράλληλα ξεχώρισε για τη δική του, μοναδική τεχνοτροπία, η οποία στάθηκε πρότυπο αξεπέραστο για τις επόμενες γενιές καλλιτεχνών.

Γεννήθηκε το 1541 στο Χάνδακα, σημερινό Ηράκλειο, της Κρήτης. Την εποχή εκείνη η Κρήτη, κάτω από τη Βενετική κατοχή, είχε μόλις απεμπλακεί από τον Γ΄ Βενετοτουρκικό πόλεμο με πολλές απώλειες και δυσάρεστες συνέπειες στην οικονομία και τη διοίκηση. Παρόλα αυτά, η Κρήτη σε όλη τη διάρκεια της Βενετοκρατίας και σε αντίθεση με τις τουρκοκρατούμενες περιοχές της Ελλάδας, υπήρξε κέντρο πολιτιστικής κίνησης και ανάπτυξης. Το εξαγωγικό εμπόριο ανθούσε και οι σχέσεις του νησιού με την Ευρώπη απλώνονταν και στον πνευματικό-καλλιτεχνικό τομέα. Ήδη από τον προηγούμενο αιώνα στην Κρήτη ανθούσε η περίφημη Κρητική Σχολή, η οποία εξήγαγε φορητές εικόνες κατά παραγγελία σε ναούς και ιδιώτες της Δύσης, κυρίως της Ιταλίας. Σε τέτοιο πολιτιστικό περιβάλλον διαμορφώθηκε η αρχική καλλιτεχνική αντίληψη του Θεοτοκόπουλου με έντονη βυζαντινή επίδραση στα πρώιμα τουλάχιστον έργα του, (υπέγραφε κατά το βυζαντινό τρόπο,  «χείρ Δομίνικου»).
Ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος  από πολύ νωρίς αποχωρίζεται τη γενέτειρά του και πηγαίνει στην Ιταλία, η οποία  έχει ήδη αναδείξει μεγάλους  αναγεννησιακούς ζωγράφους διάφορων Σχολών, όπως το Λεονάρντο Ντα Βίντσι, το Μιχαήλ Άγγελο, το Ραφαήλ και τον Τιτσιάνο, ο οποίος υπήρξε ο σημαντικότερος δάσκαλος του Θεοτοκόπουλου. Εγκαθίσταται αρχικά στη Βενετία, από τα πιο κατάλληλα ευρωπαϊκά κέντρα τέχνης, και μαθητεύει κοντά στον Τιτσιάνο και γνωρίζει από κοντά την τέχνη της όψιμης Αναγέννησης, το Μανιερισμό και το ζωγράφο Τιντορέττο. Εκεί κερδίζει την εκτίμηση της αστικής κοινωνίας και άλλων ομοτέχνων του, οι οποίοι τον αποκαλούν,  «ο Έλληνας» ( il Greco). Έργα αυτής της περιόδου είναι το «Όρος Σινά» και «ο Ιησούς θεραπεύει τον τυφλό», έργα εμπνευσμένα από την Καινή Διαθήκη με βυζαντινά στοιχεία, αλλά καθαρά  ενετικής τεχνοτροπίας. Παράλληλα, εξοικειώνεται με τους τύπους του Μανιερισμού, όπως τα μακρόστενα σώματα και τις πολύπλοκες στάσεις.
Γνωστός πια καλλιτέχνης, γύρω στα 1570 και σε ηλικία 30 ετών φτάνει στην πρωτεύουσα της Ιταλίας και σπουδαίο καλλιτεχνικό εργαστήρι, τη Ρώμη. Εδώ ολοκληρώνει τη γνωριμία του με τον ανθρωπισμό της Δύσης και τις νέες καλλιτεχνικές ιδέες εφαρμόζοντας ό,τι αποκόμισε από τη μαθητεία του κοντά στον Τιτσιάνο. Διαπρέπει στις προσωπογραφίες ιδιωτών, ιπποτών και κυβερνητών.
Έχοντας αποκτήσει ιταλική παιδεία και κουβαλώντας ταυτόχρονα μνήμες της βυζαντινής παράδοσης, ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος θα μεταφερθεί στην Ισπανία. Αρχικά, διαμένει στη Μαδρίτη, πιθανά το 1575, για σύντομο χρονικό διάστημα.
Το 1577 εγκαθίσταται μόνιμα πια στο Τολέδο, όπου θα διαμορφώσει πλέον το προσωπικό και αξεπέραστο ύφος του. Το πρώτο του συμβόλαιο είναι η ανάθεση της του εικονοστασίου του Σάντο Ντομίγκο ελ Αντίγκουο. Έφτασε στην πόλη έχοντας μεγάλο κύρος και επιβλήθηκε ως ζωγράφος.
Στο Τολέδο ο εσωτερικός του κόσμος βρίσκει το κατάλληλο κλίμα, για να εκφραστεί ελεύθερα και δημιουργικά. Το Τολέδο, μια μικρή πόλη με έντονο αίσθημα μυστικισμού και θρησκευτικής κατάνυξης, θα γίνει η καινούργια πατρίδα του Θεοτοκόπουλου, στην οποία θα παραμείνει ως το θάνατό του.
Εκεί θα αποκτήσει το μοναδικό του παιδί, το Γιώργη Μανουήλ, με τη Χερωνύμα ντε λας Κουέβας, σύντροφό του ως το τέλος της ζωής του.
Μαζί με την οικογένειά του διέμεναν σε ενοικιαζόμενα σπίτια, απλόχωρα με πολλά δωμάτια και κήπους. Οι οικονομικοί του πόροι προέρχονταν από τις αναθέσεις εκκλησιών του Τολέδο κυρίως, τις οποίες καλούνταν να φιλοτεχνήσει . Έργα αυτής της περιόδου είναι η «Αγ. Τριάδα» του Πράδο, το περίφημο «Εσπόλιο»,  η «Γυναίκα με την ερμίνα», η οποία ταυτίζεται με τη σύντροφό του, Χερωνύμα και «Η λατρεία του ονόματος του Ιησού».
Το 1582 ολοκληρώνει το «Μαρτύριο του Αγ. Μαυρίκιου και της Θηβαϊκής Λεγεώνας», μετά από εντολή του βασιλιά Φιλίππου του Β΄ για το μοναστήρι του Εσκοριάλ. Ο βασιλιάς δεν έμεινε ικανοποιημένος κι έτσι ο ζωγράφος δε θα δεχτεί άλλη βασιλική παραγγελία. Ο Φίλιππος ο Β΄ , συλλέκτης έργων του Τιτσιάνο, δεν αποδέχεται το Θεοτοκόπουλο και σκανδαλίζεται , επειδή  εκφράζει την ιταλική του παιδεία με πολύ προσωπικό τρόπο. Πιο  συγκεκριμένα, ενοχλείται από την ελεύθερη απόδοση των βιβλικών μορφών και από την κυριαρχία εκθαμβωτικών χρωμάτων.
Το έργο αυτό κρίθηκε ακατάλληλο για το Εσκοριάλ και παραμερίζεται, για να τοποθετηθεί μετά την αναγνώριση της αξίας του στις συνοδικές Αίθουσες του Εσκοριάλ, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα.
Αντίθετα, στην  κλειστή κοινωνία του Τολέδο τα έργα του γίνονται κάτι παραπάνω από αποδεκτά, αφού το θρησκευτικό κλίμα της εποχής επιτρέπει το πάθος που διακρίνει τα έργα του Θεοτοκόπουλου.
Παρόλα αυτά ,οι κάτοικοι του Τολέδο συχνά  διαμαρτύρονται για τις υψηλές τιμές των έργων του, όπως και οι εισπράκτορες των εκκλησιών, οι οποίοι προφασίζονται ελαττώματα στα έργα του, για να του δώσουν λιγότερα χρήματα. Όμως, ο Ελ Γκρέκο δε διστάζει να καταφύγει ακόμη και σε δικαστήρια προκειμένου να υπερασπίσει το δίκιο και την τέχνη του.
Ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος ανέδειξε μέσα από την τέχνη του απλούς ανθρώπους του ισπανικού λαού φιλοτεχνώντας πορτρέτα δασκάλων του, ευεργετών του, του γιου του, της συντρόφου του.
Αριστουργηματικό  έργο του αποτελεί ο πίνακάς του «Η ταφή του κόμη του Οργκάθ» (1586). Το θέμα είναι παρμένο από έναν τοπικό θρύλο: ενώ ο εφημέριος και οι άλλοι κληρικοί διαβάζουν τα επικήδεια γράμματα, έχουν κατεβεί από τον ουρανό ο Άγ. Αυγουστίνος και ο Άγ. Στέφανος, για να κηδέψουν το σώμα του κόμη, τον οποίο κρατούν ο ένας από το κεφάλι και ο άλλος από τα πόδια. Γύρω απεικονίζονται πολλοί ιδαλγοί (=τίτλος ευγενείας στην Ισπανία και την Πορτογαλία), που παρακολουθούν την ταφή. Στα πρόσωπα του πίνακα απεικονίζονται πολλά πρόσωπα γνωστά της εποχής του Θεοτοκόπουλου.
Το έργο ξεχωρίζει για τη δύναμη, την εικονιστική υποβολή του και τη σκηνογραφική αίσθηση που νιώθει ο θεατής του. Το έργο προορίζεται για την εκκλησία του Σάντο Τομέ και ο Ελ Γκρέκο κατορθώνει να προσαρμόσει τον πίνακα στις ανάγκες του χώρου αυτού λαμβάνοντας υπόψη του όλα τα δεδομένα του θέματος. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο πίνακας αυτός του Έλληνα ζωγράφου είναι από τους πρώτους που επιβάλλουν τη σύνθεση σε δύο ζώνες, ουράνια και γήινη.
Ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος είναι ένας ιδιαίτερα παραγωγικός καλλιτέχνης, το 1591 αναλαμβάνει παραγγελία για την εκκλησία Ταλαβέρα λα Βιέχα ( «Η Στέψη της Παναγίας»), το 1595 φιλοτεχνεί τον περίφημο πίνακα «Η αγωνία του κήπου», αργότερα πραγματοποεί την παραγγελία για το Κολλέγιο της ντόνιας Μαρίας στη Μαδρίτη και για την καπέλλα Σαν Χοσέ, ενώ το 1600 περίπου το «Λαοκόοντα».
Τον ίδιο χρόνο ζωγραφίζει το πορτρέτο του ιεροεξεταστή καρδινάλιου Φερνάντο Νίνιο ντε Γκουεβάρα, ο οποίος είχε βρεθεί στο Τολέδο.
Ο Ελ Γκρέκο βρέθηκε αντιμέτωπος πολλές φορές με την Ιερά Εξέταση, συνήθως για αστείους λόγους, που, όμως, θα μπορούσαν να τον θέσουν σε κίνδυνο. Χαρακτηριστικά αναφέρεται από τον Κ. Ουράνη ότι κάποτε τον κάλεσαν σε δίκη, επειδή οι πίνακές του ήταν αιρετικοί, επειδή τα φτερά των αγγέλων στους πίνακές του είχαν μεγαλύτερο μέγεθος από το «φυσικό».
Το 1603 μέχρι το 1605 εκτελεί την παραγγελία για το νοσοκομείο του Ελέους, του μεγάρου της Καριδάδ ντ’ Ιλιέσκας, τα οποία ξεχωρίζουν για την ευγλωττία των τύπων και των χρωμάτων τους. Τη δουλειά ανέλαβε μαζί με το γιο του, Γιώργη Μανουήλ και περιλάμβανε τέσσερις πίνακες, «Η Παναγία του Ελέους», «Η Στέψη της Παναγίας», «ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου» και «η Γέννηση».
Το 1607 ο ζωγράφος αναλαμβάνει τη διακόσμηση του παρεκκλησιού της Ισαβέλλας ντε Ομπάλλε στην εκκλησία του Σαν Βιθέντε στο Τολέδο, εργασία που ολοκληρώθηκε ένα μόνο χρόνο πριν το θάνατό του, το 1614.
Ο Γκρέκο προώθησε την τέχνη πέρα από την απλή απεικόνιση προσώπων και τόπων, έδωσε πνευματικότητα και εσωτερικότητα στα έργα του. Στο θρησκευτικό και μυστικιστικό περιβάλλον της Ισπανίας χρησιμοποίησε την εναλλαγή  του φωτός και τη σκιάς, προκειμένου να αναδείξει το εσωτερικό αίσθημα, την αγωνία του ανθρώπου. Στο Τολέδο, παλιά αριστοκρατική πόλη, με πλήθος από οχυρά, θρυλικές μορφές μοναχών, λαϊκών τύπων, αρχόντων, βρήκε το κατάλληλο κλίμα να εκφράσει τις παράφορες εμπνεύσεις του.
Στο έργο του είναι διάχυτη η αγωνία του να υποτάξει την ύλη στο πνεύμα. Αυτό επιδιώκεται άλλοτε με δυναμισμό, άλλοτε με θυμό, άλλοτε πάλι με παράφορο πάθος.
Διαχώρισε την καλλιτεχνική του έμπνευση και δημιουργία από όλες τις Σχολές, αφού δύσκολα μπορεί να εντάξει κανείς το Θεοτοκόπουλο σε μια από αυτές. Στα έργα του θα βρει κανείς τη βυζαντινή παράδοση αδιαφορώντας για το φυσικό χώρο και τις αναλογίες των προσώπων, θα βρει αναγεννησιακά στοιχεία και επίδραση από το μανιερισμό. Και από αυτά όλα όμως διαφοροποιήθηκε, αντιτάσσοντας την αντίθεση και το απροσδόκητο του μανιερισμού απέναντι στον ορθολογισμό της Αναγέννησης. Ούτε, όμως, και το μανιερισμό εφάρμοσε, αφού οι δικές του καλλιτεχνικές μορφές ήταν γνωστά πρόσωπα, Άγιοι, πρόσωπα της Καινής Διαθήκης, άνθρωποι υπαρκτοί και όχι φανταστικές μορφές, που επέβαλλε η τεχνοτροπία αυτή.
Οι μορφές έχουν υποστεί επιμήκυνση, τα πρόσωπα των Αγίων αποσαρκωμένα, απαλλαγμένα από κάθε τι υλικό και φθαρτό, φανερώνουν την ανωτερότητα του πνεύματος, την επικράτησή του μέσα σ’ ένα μεταφυσικό πλαίσιο.
Χαρακτηριστική είναι στο έργο του Θεοτοκόπουλου η τραγικότητα των προσώπων ή των καταστάσεων που απεικονίζονται. Σε μια λεπτομέρεια του «Εσπόλιο», (η Απογύμνωση του Χριστού από τα ιμάτιά του), απεικονίζεται η προετοιμασία του Σταυρού. Ένας τεχνίτης ετοιμάζει τα καρφιά, κάποια γυναικεία πρόσωπα κοιτούν με αγωνία, ενώ ο ζωγράφος αφήνει να φανεί η άκρη του ποδιού του Ιησού, που θα καρφωθεί στο Σταυρό. Η αγωνία της σκηνής αυτής ξεπερνά τα όρια του πίνακα, εξαπλώνεται στον καθένα συμβολίζοντας την πανανθρώπινη αγωνία μπροστά στο μοιραίο, το θάνατο.
Τα χρώματα χρησιμοποιούνται περίτεχνα με αντιθετικές εναλλαγές μπλε και άσπρου για την απεικόνιση του ουρανού, το κόκκινο για το χιτώνα και το Σταυρό του Χριστού και για τους αγγέλους άλλοτε το κίτρινο κι άλλοτε το κόκκινο.
Η μορφή του  Χριστού εμφανίζεται τραγική, στο Σταυρό, στο δρόμο για το Γολγοθά ή πληγωμένος. Ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος σε όλες του τις απεικονίσεις μεγαλούργησε, η μορφή του Ιησού δεν είναι άψυχο υλικό, στον πόνο του και στο απογοητευτικό βλέμμα του απεικονίζεται ολόκληρη η Ανθρωπότητα, που αγωνιά, θλίβεται για τα δεινά της.
Από τα πιο πολυζωγραφισμένα  βιβλικά  θέματά του είναι η Παναγία σε διάφορες στιγμές της ζωής της. «Η Παρθένα με το θείο βρέφος» 1597-99, «Η Αγία Οικογένεια και η Μαρία η Μαγδαληνή» 1590-95, «Η Πεντηκοστή» 1596-1600, η «Άσπιλη Σύλληψη» 1607-1613, είναι από τα αντιπροσωπευτικότερα και στα περισσότερα η Μαντόνα απεικονίζεται με έντονα θλιμμένο βλέμμα, απόμακρο και σε άλλες περιπτώσεις αγωνιώδες για την τύχη του Υιού του Θεού. Αλλά η Παναγία με την απαράμιλλη εκφραστικότητα και την τραγικότητά της γίνεται πρόσωπο-σύμβολο στα μάτια του θεατή, αφού εκφράζει την βαθιά αγάπη και αιώνια αγωνία της Μητέρας, της κάθε μητέρας.
Ο Γκρέκο, όμως,  δεν υπήρξε μόνο εξαιρετικός ζωγράφος, αλλά και αρχιτέκτονας και γλύπτης. Ως αρχιτέκτονας σχεδίασε τα εικονοστάσια των οποίων  ανέλαβε τη διακόσμησή  με γλυπτά και ζωγραφικούς πίνακες. Στο Σκευοφυλάκιο  της Μητρόπολης του Τολέδο σώζεται το πολύχρωμο σήμερα σύμπλεγμα :Η Παναγία και τέσσερις άγγελοι φέρνουν τα άμφια στον Άγιο Ιλδεφόνσο, το οποίο ο Γκρέκο σκόπευε να τοποθετήσει στο «Εσπόλιο».
Σπουδαιότερο είναι το εικονοστάσιο της Ιλιέσκας με τα αγάλματα της Ελπίδας, της Πίστεως, του προφήτη Ησαΐα και του Συμεών. Το 1611 φιλοτέχνησε το Κενοτάφιο της βασίλισσας Μαργαρίτας, για το οποίο ο Παραβιθίνιο έχει γράψει σονέτο.
Στο Τολέδο ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος θα συνδεθεί με πολλούς αριστοκράτες, σοφούς, στρατιωτικούς, πολιτικούς και θα φιλοτεχνήσει τα πορτρέτα τους. Ταυτόχρονα, αποκτά και θερμούς θαυμαστές από τον  πολιτικό, καλλιτεχνικό και πνευματικό χώρο, όπως τον καρδινάλιο Γκουεβάρα, το γλύπτη Πομπέιο Λεόνι, το στρατιωτικό Χουλιάν Ρομέρο, τον ποιητή και ρήτορα Παραβιθίνιο. Ο τελευταίος μάλιστα, του έχει αφιερώσει τέσσερα συνολικά σονέτα, ιδιαίτερα εγκωμιαστικά για το πρόσωπο του «Έλληνα του Τολέδο». Επίσης, συνδέθηκε φιλικά και με πολλούς Έλληνες, κυρίως Κρητικούς, αλλά και από άλλα πρώην Βενετοκρατούμενα μέρη της Ελλάδας, οι οποίοι είχαν φτάσει στην Ισπανία, μετά την ήττα των Βενετών στη ναυμαχία του Ναβαρίνου και την επικράτηση των Τούρκων.
Ο Γκρέκο, όπως προαναφέρθηκε, δεν ανήκει σε καμία Σχολή, δε μιμήθηκε, αντίθετα στάθηκε πρότυπο μίμησης για τους μαθητές του, όπως το γιο του ή το ζωγράφο  Λουίς Τριστάν. Επιπλέον, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, πως με τις καινοτομίες και τον ιδιαίτερο τρόπο που πραγματεύτηκε τις μορφές και τα χρώματα, καθώς και την κίνηση των προσώπων στο χώρο, υπήρξε ο πρόδρομος του εξπρεσσιονισμού , μεταβάλλοντας την Τέχνη από στατική απεικόνιση σε εξωτερική έκφραση συναισθημάτων και μεταφυσικών ανησυχιών.
Το 1612 φιλοτεχνεί την «Προσκύνηση των βοσκών», για να τοποθετηθεί στον ταάφο του, στην κρύπτη που εξασφάλισε στο ναό του Σάντο Ντομίγκο. Δύο χρόνια αργότερα εξουσιοδοτεί το γιο του Γεώργιο Μανουήλ, να συντάξει τη διαθήκη του. Τον ίδιο χρόνο  ο Γκρέκο φεύγει από τη ζωή, άρρωστος, σε ηλικία εβδομηντατριών ετών.
Θάφτηκε στο Τολέδο την τελευταία του πατρίδα, εκεί όπου καταξιώθηκε και άφησε την καλλιτεχνική του παρακαταθήκη στην ανθρωπότητα, νικώντας τον ίδιο το θάνατο, αφού τα μοναδικά έργα με τα πανανθρώπινα μηνύματά τους αγγίζουν κάθε υποψιασμένο και φιλότεχνο θεατή μέχρι σήμερα.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Την εθνικότητα του μεγάλου αυτού ζωγράφου έχουν διεκδικήσει και οι τρεις πατρίδες του, η Κρήτη, η Ιταλία, η Ισπανία. Μελετώντας κανείς, όμως την καλλιτεχνική του πορεία και δημιουργία, αντιλαμβάνεται ότι μικρή σημασία έχει η αντιδικία αυτή, αφού η Τέχνη ανήκει στον Άνθρωπο. Άλλωστε, το διεθνώς αποδεκτό όνομα του ζωγράφου «EL GRECO» καθρεφτίζει μοναδικά την ταυτότητά του: el (Ισπανία) Greco (Ιταλία) με τη σημασία «ο Έλληνας».
Όποια και αν είναι η εθνική του ταυτότητα, πάντως, γεγονός αδιαμφισβήτητο είναι πως ανήκει στους πιο μεγάλους ζωγράφους που έχει να επιδείξει το ανθρώπινο πνεύμα και ψυχή. Οπουδήποτε εκτίθενται τα έργα του στην Ισπανία, στην Ιταλία, στην Αμερική, κερδίζουν το θαυμασμό και το σεβασμό απέναντι στο μεγάλο ζωγράφο που συνδύασε τις τεχνικές με το δικό του αξεπέραστο τρόπο, ξεχωρίζοντας από τους ομότεχνούς του ταυτίζοντας το ανθρώπινο δράμα με το δράμα του Θεανθρώπου.
Έργα του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου ανήκουν σε προσωπικές συλλογές σε διάφορα μέρη της γης, Κοπεγχάγη, Ν. Υόρκη, Γλασκόβη, Βουδαπέστη, ενώ τα περισσότερα βρίσκονται στη Ισπανία στους ναούς που φιλοτέχνησε ή στο Μουσείο προς τιμήν του στο Τολέδο (Casa del Greco), στο Εθνικό Μουσείο του Πράδο στη Μαδρίτη, στο Επαρχιακό Μουσείο της Σεβίλλης  και στο Σκευοφυλάκιο του Καθεδρικού Ναού στο Τολέδο. Επίσης, έργα του εκτίθενται και στην Ιταλία, στο Εθνικό Μουσείο ντι Καποντιμόντε, στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου,  καθώς και στις Η.Π.Α. στην Εθνική Πινακοθήκη του Τολέδο στην Ουάσιγκτον, στο Ινστιτούτο Τέχνης στη Μιννεάπολη, στο Μουσείο Τέχνης στο Οχάιο, στο Young Memorial Museum στο Σαν Φρανσίσκο  και στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης στη Ν. Υόρκη.

Βιβλιογραφικές αναφορές και σύνδεσμοι:
«Οι μεγάλοι ζωγράφοι», ΤΣΙΤΣΙΛΩΝΗΣ.
«Ιστορία της Τέχνης, Larousse», ΒΙΒΛΙΟΡΑΜΑ.
«Χρονικό της Ανθρωπότητας», ΔΟΜΙΚΗ.
«Ιστορία του ελληνικού έθνους», ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ.
«Η κρητική Αναγέννηση και τα ιταλικά πρότυπα της αρχιτεκτονικής της», ΦΑΤΟΥΡΟΥ-ΗΣΥΧΑΚΗ, 1983.

 

Εργαστήρια τσέπης: Άθλος ή απειλή;

Οι ειδήσεις που παρακολουθούμε καθημερινά το τελευταίο διάστημα, είναι μάρτυρες της κακής χρήσης των τεχνολογικών επιτευγμάτων της εποχής μας. Ακούμε για ηλεκτρονικό, χημικό, βιολογικό πόλεμο, για έξυπνα όπλα, για μάτια και αυτιά που παρακολουθούν τα πάντα κι ένα σωρό άλλες εφαρμογές της τεχνολογίας!

Μία ερευνητική ομάδα του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης δημιούργησε ένα εργαστήριο που χωρά σε ένα…. μικροτσίπ. Ναι, καλά διαβάσατε, σε ένα μικροτσίπ. Το τέλειο πάντρεμα χημείας, βιολογίας και τεχνολογίας ηλεκτρονικών υπολογιστών! Το εργαστήριο αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας ευαίσθητος βιοαισθητήρας που ανιχνεύει παθογόνους μικροοργανισμούς με απίστευτη ταχύτητα. Ειδικότερα, πρώτη ύλη του είναι μια ομάδα κυττάρων του αίματος των πειραματόζωων, τα Β λεμφοκύτταρα, τα οποία είναι μέρος του ανοσοποιητικού συστήματος των θηλαστικών και τα οποία έχουν αναλάβει το ρόλο της αναγνώρισης των εισβολέων.

Επόμενο βήμα ήταν η γενετική τροποποίηση αυτών των κυττάρων με την εισαγωγή του γονιδίου ενός υδρόβιου οργανισμού, το οποίο κωδικοποιεί μια φθορίζουσα πρωτεΐνη. Έτσι όταν ο επικίνδυνος μικροοργανισμός έρθει σε επαφή με τα μεταλλαγμένα λεμφοκύτταρα, αυτά τον αναγνωρίζουν και ενεργοποιούν το μηχανισμό του φθορισμού. Όλα αυτά λαμβάνουν χώρα σε χρονικό διάστημα μικρότερο του δευτερολέπτου, ενώ η ελάχιστα απαιτούμενη ποσότητα του εισβολέα είναι μόνο πέντε βιολογικές μονάδες (πχ κύτταρα).

Ο βιοαισθητήρας αυτός ξεπερνά κάθε δυνατότητα επανδρωμένου εργαστηρίου, τόσο σε ταχύτητα, όσο και σε εξειδίκευση. Επιπλέον, οι πρώτες δοκιμές έδειξαν ότι δεν επηρεάζεται από περιβαλλοντικές συνθήκες. Αναλογίζεται λοιπόν κανείς τη χρησιμότητα ενός τέτοιου "εργαστηρίου" σε περίπτωση βιολογικού πολέμου, μια που η ταχύτητα αναγνώρισης του μικροοργανισμού, είναι καθοριστική. Ακόμη πιο ελπιδοφόρα είναι η χρησιμότητά του σε νοσοκομεία, προκειμένου να διαγνωστούν γρήγορα λοιμώξεις που οφείλονται σε ιούς.

 

30 χρόνια από το θάνατο του Γκέντελ
http://[URL unfurl="true"]www.physics4u.gr/articles/images7/Kurt_Goedel.jpg[/img[/URL]]
Το 1906 γεννιέται στην Τσεχία ένα αγόρι με υψηλότατο βαθμό νοημοσύνης, ο Kurt Gödel που θα γίνει ένας από τους σημαντικότερους μαθηματικούς, ή ο σημαντικότερος για πολλούς καθώς το περιοδικό Time τον ανέδειξε ως την κορυφαία μαθηματική προσωπικότητα του 20ου αιώνα. Έγινε διάσημος με το θεώρημα περί μη πληρότητας που ήρθε να αναταράξει τα μέχρι τότε συμβατικά και αξιωματικά μαθηματικά

Στα 8 του χρόνια συνειδητοποιεί ότι οι διανοητικοί ορίζοντες των γονιών του είναι πολύ περιορισμένοι και δεν μπορούσαν να το καλύψουν νοητικά.
Η λογική κυριαρχεί στη σκέψη του από παιδί, όμως ο σπόρος της παράνοιας διαμορφώνει το βίο του.

Στα 18 του - στο Πανεπιστήμιο πια - γνωρίζει τον έρωτα της ζωής του: τον πλατωνισμό. Λίγο αργότερα στα είκοσι πέντε του, αιχμάλωτος της λογικής των μαθηματικών αλλά και της μεταφυσικής πλευράς των μαθηματικών, επινοεί το θεώρημα της μη πληρότητας στο οποίο δείχνει ότι σε ένα μαθηματικό σύστημα υπάρχουν αναφορές οι οποίες αν κι είναι αληθείς δεν μπορούν να αποδειχθούν.
Το θεώρημα της μη πληρότητας προκάλεσε μεγάλο σεισμό στα μαθηματικά θεμέλια, όπως και η Αριθμητική Γκέντελ που θα επηρεάσει τον Άλαν Τιούρινγκ τον πατέρα της λειτουργίας των ηλεκτρονικών υπολογιστών.

Ο Γκέντελ έζησε από κοντά τον Κύκλο της Βιέννης, ουσιαστικά την αρχή του θετικισμού. Εκεί ο Βιτγκενστάιν θα βάλει τα θεμέλια του λογικού θετικισμού, τον οποίο θα ακολουθήσουν πολλοί άλλοι φιλόσοφοι επηρεασμένοι από το μεγαλείο της σκέψης του. Οι Γκέντελ - Βιτγκενστάιν μάλλον ποτέ δεν συμπάθησε ο ένας τον άλλο, αν και ο Γκέντελ απέφευγε οποιεσδήποτε δημόσιες αντιπαραθέσεις. Ο Βιτγκενστάιν θα προσπαθήσει να μηδενίσει τη σημαντικότητα του θεωρήματος της μη-πληρότητας, χωρίς όμως να καταφέρει τίποτα. Πολλοί τότε τον συγκαταλέγανε στους εμπειριστές λόγω της παρουσίας του στον Κύκλο της Βιέννης, όμως ο ίδιος διατυμπάνιζε πως δεν ήταν ποτέ εμπειριστής.

Ουσιαστικά και οι δύο - αν και ο Βιτγκενστάιν ήταν περισσότερο εμπειριστής - αναζητούσαν την αλήθεια πέρα από αυτό που γινόταν αντιληπτό με τις αισθήσεις μας.
Εκεί στη Βιέννη του Μεσοπολέμου για πρώτη φορά αρνείται το φαγητό θεωρώντας το ως πηγή μικροβίων. Η νευρική κατάρρευση, ως ψυχολογική απόρροια του τέλους του Κύκλου της Βιέννης, τον οδηγεί στο σανατόριο.
Στις ατραπούς του παράλογου - αλλά ταυτόχρονα πιστός στη λογική της επιστήμης του - νυμφεύεται στη Βιέννη που ήδη έχει καταληφθεί από τους ναζιστές, απ' όπου φεύγει τον Ιανουάριο του 1940 ξανά - οριστικά τώρα - για την Αμερική, μέσω του υπερσιβηρικού τραίνου και της Ιαπωνίας.

Γκέντελ και Αϊνστάιν
[img]http://[URL unfurl="true"]www.physics4u.gr/articles/images7/Godel_Einstein_1950.jpg[/img[/URL]]
Οι Γκέντελ και Αϊνστάιν έφτασαν στην Αμερική κυνηγημένοι από την θύελλα του Ναζισμού στη δεκαετία του '30, και μάλιστα βρήκαν καταφύγιο στο ίδιο ήσυχο ακαδημαϊκό περιβάλλον, στο Πρίνστον, μια κλειστή λέσχη διανοουμένων, που τα μέλη της δεν είχαν άλλο καθήκον από το να σκέφτονται. Οι δύο τους μαζί με έναν άλλο γερμανόφωνο θεωρητικό, τον Βέρνερ Χάιζενμπεργκ, υπέγραψαν τρία από τα βασικότερα επιστημονικά ευρήματα του αιώνα. Και οι τρεις με τις ανακαλύψεις τους ανέδειξαν κάποιον κρυμμένο και ανησυχητικό περιορισμό.

Ο Αϊνστάιν με τη θεωρία της σχετικότητας έθεσε ένα όριο - την ταχύτητα του φωτός - στη ροή κάθε σήματος που μεταφέρει πληροφορίες.

Ο Χάιζενμπεργκ με τη θεωρία της κβαντομηχανικής έθεσε όριο στην ακρίβεια των μετρήσεων στο μικρόκοσμο - δεν μπορούμε να μετρήσουμε ακριβώς τη θέση, την ενέργεια και την ορμή των σωματιδίων όταν επιχειρούμε να τα παρατηρήσουμε.
Τέλος ο Γκέντελ με το θεώρημα της μη πληρότητας έδειξε ότι υπάρχει ένα όριο στη γνώση μας για το κάθε τι, γιατί πάντα θα απαιτούνται περισσότερα στοιχεία που αναγκαστικά θα μας δίνονται μόνο απ' έξω από το υπό μελέτην σύστημα. Σύμφωνα λοιπόν με αυτό ποτέ δεν θα συλλάβουμε το σύνολο των μαθηματικών αληθειών με μια πεπερασμένη ή αναδρομική λίστα καθαρά τυπικών αξιωμάτων.

Η βαθιά φιλία του Άλμπερτ Αϊνστάιν με τον Κουρτ Γκέντελ "άφησε εποχή".  Αποδείχθηκε πολύ σημαντική, τόσο για την ίδια την επιστήμη όσο και για τους δύο κορυφαίους επιστήμονες. Οι ανακαλύψεις τους - στο πλαίσιο των συγκλονιστικών ρευμάτων της φυσικής, της φιλοσοφίας της λογικής, των μαθηματικών και της τέχνης που κατέκλυσαν τον εικοστό αιώνα- ήταν κοσμοϊστορικές.
Στα 29 του βρίσκεται στο Πρίνστον όπου εμπνέει τον Άλαν Τιούρινγκ με την Αριθμητική του. Στην Αμερική όμως η σύζυγός του περνά δύσκολες ώρες μαζί του, αλλά ο Αϊνστάιν, βρίσκει στο πρόσωπό του τον τέλειο φίλο. Οι δυο τους σφυρηλατούν θεωρίες που συγκλονίζουν τα θεμέλια των θετικών επιστημών.

Από τις πρώτες κιόλας ημέρες που βρέθηκαν στην Αμερική, στο Ινστιτούτο Ανωτέρων Σπουδών του Πρίνστον, επέστρεφαν αχώριστοι κάθε μέρα μαζί στα σπίτια τους. Μοιράζονταν τις ιδέες τους για τη φυσική, τη φιλοσοφία, την πολιτική, και αναπολούσαν την Εδέμ της αυστρο-γερμανικής επιστήμης όπου ανατράφηκαν.
Το 1949 ο Κουρτ Γκέντελ δημοσίευσε μια εργασία τόσο ρηξικέλευθη, που συγκλόνισε την επιστημονική κοινότητα. Απέδειξε ότι υπάρχουν Kόσμοι (που περιγράφονται από τη θεωρία της σχετικότητας) στους οποίους ο χρόνος δεν υφίσταται (όπως εμείς τον κατανοούμε). Και δεν στάθηκε μόνον εκεί. Απέδειξε επίσης ότι, εφόσον ο χρόνος απουσιάζει από αυτά τα θεωρητικά σύμπαντα, δεν υφίσταται ούτε στο δικό μας Κόσμο. Μπροστά σε αυτές τις ανατρεπτικές κοσμοθεωρήσεις, οι φιλόσοφοι παραμένουν μέχρι σήμερα εκκωφαντικά σιωπηλοί - η σιωπή τους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το μεγαλύτερο σκάνδαλο της διανόησης στα τέλη του περασμένου αιώνα.
Ο Αϊνστάιν δεν ερμήνευσε την έννοια του χρόνου - όπως νομίζουν οι περισσότεροι φυσικοί και φιλόσοφοι - αλλά μείωσε εντελώς τη σημασία της αναγνωρίζοντας τη σημαντική συνεισφορά του Γκέντελ στη γενική θεωρία της σχετικότητας. Οι φυσικοί προσπαθούν, ανεπιτυχώς, να επισημάνουν κάποιο λάθος στη φυσική του Γκέντελ ή κάποιο ελλείπον στοιχείο στην ίδια τη σχετικότητα ώστε να αποκλείσουν τους συλλογισμούς του Γκέντελ.

Ο Χόκινγκ αργότερα πρότεινε μία κατ' εξαίρεση τροποποίηση - την εικασία για την προστασία της χρονολογίας - στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τους νόμους της φύσης, αποκλειστικά και μόνο για να ακυρώσει τη συνεισφορά του Γκέντελ στη σχετικότητα.
Μιλώντας στον Γκέντελ για το τετραδιάστατο σύμπαν του χωροχρόνου που ο ίδιος είχε δημιουργήσει, ο Αϊνστάιν φύτευε τον σπόρο της σχετικότητας στο μυαλό ενός ανθρώπου που αργότερα κάποιοι θα περιέγραφαν ως συνδυασμό Αϊνστάιν και Κάφκα.
Αν ο Αϊνστάιν κατάφερε να μεταμορφώσει τον χρόνο σε χώρο, ο Γκέντελ πέτυχε κάτι ακόμα πιο μαγικό: έκανε τον χρόνο να εξαφανιστεί. Έχοντας ήδη σείσει συθέμελα τον μαθηματικό κόσμο με το θεώρημα της μη πληρότητας, τώρα ο Γκέντελ καταπιανόταν με τον Αϊνστάιν και την σχετικότητα. Χωρίς να χάνει χρόνο, ανακοίνωσε πως είχε ανακαλύψει καινούριες και αναπάντεχες κοσμολογικές λύσεις για τις εξισώσεις πεδίου της γενικής σχετικότητας, λύσεις στις οποίες ο χρόνος περνούσε από εκπληκτική μεταμόρφωση.

Τελικά τα μαθηματικά, η φυσική και η φιλοσοφία του Γκέντελ έφεραν κάτι το εντελώς καινούριο στο χώρο της επιστήμης.
Από πλευράς παρουσιαστικού οι δύο τους, ήταν εντελώς αντίθετοι. Ο Γκέντελ, λεπτός σα  λείψανο, με το σκελετωμένο του κορμί τυλιγμένο, ακόμα και στην κάψα του καλοκαιριού, με παλτό και κασκόλ. Κάτισχνος και κατηφής, τραβούσε την προσοχή με το οξύ βλέμμα που διαπερνούσε τους χοντρούς φακούς του, σαν κουκουβάγια από άλλη διάσταση, σαν στοιχειό. Από μικρός, είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όσο λιγότερο τρώει κανείς τόσο το καλύτερο. Σε όλη του τη ζωή τήρησε αυστηρά αυτή την αλλόκοτη αρχή, αγνοώντας την κοινή λογική, που έτσι κι αλλιώς δε χαρακτήριζε τη στάση του απέναντι στη ζωή. Με τα χρόνια, αυτή η εμμονή, εξελίχθηκε σταδιακά σε νεύρωση και έγινε η κύρια αιτία του θανάτου του.
Στο άλλο άκρο, ο Αϊνστάιν, που η πνευματική του υγεία ουδέποτε αμφισβητήθηκε, απολάμβανε εξίσου ένα καλό γερμανικό φαγητό με μπύρα αλλά κι ένα καλό θεώρημα. Έτσι απέκτησε με τα χρόνια μια φουσκωμένη κοιλίτσα, που ταίριαζε απόλυτα στην εικόνα του σεβάσμιου καθηγητή.
Κατά τη διάρκεια της πολύχρονης παρουσίας του στο Ίδρυμα, Ο Γκέντελ στράφηκε στη φιλοσοφία και τη φυσική. Μελέτησε και θαύμασε τις εργασίες του Gottfried Leibniz, αλλά είχε την (αστήρικτη) πεποίθηση ότι οι περισσότερες από τις εργασίες του Leibniz είχαν αποσιωπηθεί. Σε μια μικρότερη έκταση μελέτησε τον Kant καθώς και τον Edmund Husserl. Στις αρχές της δεκαετίας του '70, ο Γκέντελ κυκλοφόρησε μεταξύ των φίλων του μια επεξεργασία της οντολογικής απόδειξης του Leibniz περί της ύπαρξης του Θεού. Αυτή η εργασία είναι τώρα γνωστό ως οντολογική απόδειξη του Γκέντελ.
Προς το τέλος της δεκαετίας του '40, ο Γκέντελ απέδειξε την ύπαρξη των παράδοξων λύσεων στις εξισώσεις πεδίου της γενικής σχετικότητας του Αϊνστάιν. Αυτοί οι "περιστρεφόμενοι κόσμοι" θα επέτρεπαν το ταξίδι στον χρόνο, που έκαναν ακόμη και τον Einstein να έχει αμφιβολίες για τη θεωρία του.

Ο Γκέντελ έγινε μόνιμο μέλος της IAS (Ίδρυμα Προκεχωρημένων Σπουδών του Πρίνστον) το 1946. Περίπου τότε σταμάτησε την έκδοση νέων έργων, αν και συνέχισε να εργάζεται. Έγινε καθηγητής στο ίδιο Ίδρυμα το 1953 και ομότιμος καθηγητής το 1976.

Στο Γκέντελ απονεμήθηκε το πρώτο Βραβείο Αλβέρτου Αϊνστάιν το 1951, ενώ του δόθηκε επίσης και το Εθνικό Μετάλλιο της Επιστήμης το 1974.
Το 1999 το περιοδικό Time διενήργησε μια ψηφοφορία για να ορίσει τους 20 πιο σημαντικούς διανοητές του 20ού αιώνα. Ο Γκέντελ ήταν ένας από από τους δύο μόνο μαθηματικούς που υπήρχαν στο αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. Ήρθε ένατος, μπροστά από τον αστρονόμο Edwin Hubble, το φυσικό Enrico Fermi, το φιλόσοφο και οικονομολόγο John Maynard Keynes, τον εφευρέτη του τρανζίστορ William Shockley, τους βιοχημικούς James Watson και Francis Crick που ανακάλυψαν το σχέδιο της διπλής έλικας του DNA, τον υπεύθυνο για την ανάπτυξη των εμβολίων της πολιομυελίτιδας Jonas Salk, και τον Tim Berners-Lee δημιουργού του World Wide Web. Στην ψηφοφορία εκείνη ο Αλβέρτος Αϊνστάιν βγήκε πρόσωπο του αιώνα.

Το θεώρημα της Μη Πληρότητας του Γκέντελ

Το 1902 ο γερμανός μαθηματικός Γκότλομπ Φρέγκε (Gottlob Frege) προσπάθησε να δημιουργήσει ένα σύστημα συμβολικής λογικής που να αποτελεί τη βάση όλων των μαθηματικών. Το σύστημα του χαρακτηριζόταν από απόλυτη αυστηρότητα, είχε τον ελάχιστο δυνατό αριθμό αυθαίρετων παραδοχών και η δόμηση του γινόταν με απόδειξη βήμα βήμα. Όμως ο γνωστός βρετανός μαθηματικός και φιλόσοφος επεσήμανε στον Γκότλομπ Φρέγκε μια αντίφαση που είχε το σύστημα του. Τελικά ο Φρέγκε κατάλαβε ότι όλη του η εργασία ήταν άχρηστη, αφού δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει ή να εξαλείψει αυτή την αντίφαση. Αργότερα απέτυχαν κι άλλοι μαθηματικοί να θεμελιώσουν τα μαθηματικά σε μια τυπική λογική βάση.
Το 1931 ο Κουρτ Γκέντελ έθεσε τέλος σε όλα αυτά τα επιχειρήματα με το Θεώρημα της Μη Πληρότητας ή του Γκέντελ όπως λέγεται. Ο Γκέντελ μετέφρασε τα σύμβολα της συμβολικής λογικής σε αριθμούς κατά συστηματικό τρόπο και απέδειξε ότι είναι πάντα δυνατόν να βρεθεί ένας αριθμός στον οποίο δεν μπορούμε να καταλήξουμε αρχίζοντας από τους άλλους αριθμούς του συστήματος.
Ο Γκέντελ τελικά καταλήγει στην εξής διατύπωση για το θεώρημα της μη πληρότητας: κάθε σύστημα αξιωμάτων περιλαμβάνει προτάσεις τις οποίες δεν μπορούμε να διερευνήσουμε αν είναι αληθείς ή ψευδείς, με τα μέσα που μας δίνει το ίδιο το σύστημα. Με άλλα λόγια, για να μπορέσουμε να αποδείξουμε τις αξιωματικές αυτές προτάσεις πρέπει να χρησιμοποιήσουμε ένα άλλο σύστημα αξιωμάτων ακόμα πιο ευρύ, που να περιέχει το προηγούμενο. Έτσι όμως, μένουμε και πάλι με την αδυναμία μας να αποδείξουμε το ευρύτερο αυτό σύστημα, και χρειαζόμαστε κάτι ακόμα ευρύτερο. Τελικά φαίνεται ότι η  γνώση μας για το κάθε τι πάντα θα απαιτεί περισσότερα στοιχεία, που αναγκαστικά θα μας δίνονται μόνο απ' έξω από το υπό μελέτην σύστημα.

Με αυτό το θεώρημα, ο Γκέντελ έθεσε τέλος στην αναζήτηση της βεβαιότητας στα μαθηματικά, αποδεικνύοντας ότι δεν υπάρχει βεβαιότητα και δεν μπορεί να υπάρξει.
όπως ακριβώς είχε κάνει ο Χάιζενμπεργκ στην φυσική.
Το Θεώρημα της μη-πληρότητας, αποδεικνύει ουσιαστικά ότι ακόμη και στα μαθηματικά, το απώτατο προπύργιο του ορθολογισμού, η αποδεικτική δύναμη της Λογικής έχει όρια. Ότι δηλαδή σε κάθε θεωρία, όσο καλο-δομημένη κι αν είναι, με όσα μη-αντιφατικά αξιώματα κι αν εξοπλισθεί, θα μείνουν πάντα αλήθειες μη-αποδείξιμες, απροσπέλαστες απ’ τη μέθοδο του «ένα και ένα κάνουν δύο». Αυτό φυσικά διόλου δεν σημαίνει ότι το Θεώρημα δείχνει πως η Λογική είναι σαθρό εργαλείο. Καθόλου. Βάζει όμως φραγμό στην παντοδυναμία της.

Ή με άλλα λόγια λέει ότι ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά προσπαθείτε, ποτέ δεν θα είσαστε σε θέση να μειώσετε όλα μαθηματικά για να εφαρμόσετε σταθερούς κανόνες. Ανεξάρτητα από πόσους κανόνες και διαδικασίες γράφετε, θα υπάρχουν πάντα μερικά αληθινά γεγονότα που δεν θα μπορείτε να αποδείξετε.
Ωστόσο, το θεώρημα του Γκέντελ δεν επηρεάζει τα συνήθη μαθηματικά. Δύο συν δύο εξακολουθούν να κάνουν τέσσερα.
Μερικοί επιστήμονες, όπως ο μαθηματικός και φυσικός της Οξφόρδης Roger Penrose, έχουν χρησιμοποιήσει το θεώρημα της Μη Πληρότητας για να υποστηρίξουν ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν λειτουργεί σαν τον υπολογιστή, και ειδικότερα ότι δεν είναι επιτεύξιμη η τεχνητή νοημοσύνη. Σύμφωνα με την ερμηνεία του Penrose του θεωρήματος του Γκέντελ, τα μαθηματικά έχουν ένα στοιχείο που είναι απολύτως δημιουργικό.
Από μια άλλη άποψη το θεώρημα αυτό δείχνει πως για να μπορέσει να καταλάβει πλήρως το σύμπαν πρέπει να το θεωρήσει παρατηρώντας το από μια θέση έξω απ' αυτό. Μέσα στο σύμπαν υπάρχουν όρια για την κατανόηση του. Μήπως λοιπόν είναι ανώφελο να ψάχνουμε για να βρούμε όλες τις απαντήσεις για τον Κόσμο μας; μήπως τα μυστικά του Κόσμου είναι καλά κρυμμένα για τις οντότητες που είναι μέσα σε αυτόν;

Το τέλος του

Η φοβία του για επικείμενη τροφική δηλητηρίαση τον ωθεί σε αυτο-επιβεβλημένη ασιτία. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έβλεπε παντού συνομωσίες κι είχε αναπτύξει διάφορες φοβίες, όπως π.χ. η έκλυση διαφόρων τοξικών αερίων κατά την επίσκεψή του στο ψυγείο. Λίγο πριν ξεψυχήσει, ο Γκέντελ έχει βάρος 33 κιλά. Κουλουριασμένος σαν έμβρυο, πεθαίνει το Σάββατο, 14 Ιανουαρίου του 1978, στη μία το μεσημέρι.

Πηγές:
1. Το βιβλίο: Αιχμάλωτος των Μαθηματικών. Ο Κουρτ Γκέντελ και το θεώρημα της Μη Πληρότητας, εκδ. Τραυλός
2. Δοξιάδη Απόστολου:Το θεώρημα Μη Πληρότητας
3. Wikipedia
4. Το βιβλίο: Ένας κόσμος δίχως χρόνο Η ξεχασμένη κληρονομιά των Γκέντελ και Αϊνστάιν, εκδ. Τραυλός

 

Το Βάζο του Γλυκού, οι δυο Κούπες και ο Καφές

Όταν τα θέματα και οι υποθέσεις της καθημερινότητας της ζωής σας γίνουν τόσα πολλά, που δεν επαρκεί ο χρόνος του 24ωρου για να τα χειριστείτε, να θυμηθείτε το βάζο του γλυκού, τις δυο κούπες και τον καφέ.

Ο καθηγητής στάθηκε μπροστά στους φοιτητές της τάξης του, της
φιλοσοφικής σχολής, έχοντας μπροστά του κάποια αντικείμενα.  Όταν η τάξη ησύχασε, χωρίς να πει τίποτα, πήρε ένα μεγάλο βάζο του γλυκού και άρχισε να το γεμίζει με μπαλάκια του τένις.
Όταν πλέον δεν χωρούσε άλλο, κοίταξε τους μαθητές του και τους ρώτησε αν το βάζο γέμισε και εκείνοι συμφώνησαν.

Τότε ο καθηγητής πήρε χαλίκια και άρχισε να τα ρίχνει στο βάζο κουνώντας το και αυτά πήγαν στα κενά ανάμεσα στις μπάλες του τένις.

Όταν πια δεν χωρούσαν άλλα χαλίκια ρώτησε τους μαθητές αν το βάζο ήταν γεμάτο και αυτοί κάπως σαστισμένοι είπαν πως είναι.

Ο καθηγητής στη συνέχεια πήρε άμμο και αφού την έριξε στο βάζο, γέμισε όλα τα κενά ανάμεσα στα χαλίκια και αφού ρώτησε τους μαθητές πάλι αν το βάζο ήταν γεμάτο αυτοί ανταπάντησαν με ένα ομόφωνο ΝΑΙ.


Τότε ο καθηγητής έσκυψε και πήρε κάτω από το γραφείο δυο κούπες καφέ και τις έριξε στο βάζο ενώ οι μαθητές πλέον γελούσαν απορημένοι.

«Τώρα», λέει ο καθηγητής,
«Θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αντιπροσωπεύει τη ζωή σας.

Οι μπάλες του τένις είναι τα πλέον ιερά και μεγάλα πράγματα στη ζωή σας, όπως η πατρίδα, η οικογένεια, τα παιδιά σας, οι φίλοι σας και οι αγαπημένες σας ασχολίες, πράγματα που ακόμα και όλα τα άλλα ναχαθούν,αυτά είναι ικανά να γεμίσουν την ζωή σας.

Τα χαλίκια αντιπροσωπεύουν πράγματα σημαντικά όπως τη δουλειά σας, το αυτοκίνητό σας, ένα σπίτι.

Η άμμος είναι άλλα μικρότερα πράγματα.

Αν γεμίσετε το βάζο πρώτα με άμμο, δεν θα υπάρχει χώρος για να βάλετε τα
χαλίκια και τις μπάλες του τένις.

Το ίδιο ισχύει και για τη ζωή σας.

Αν ξοδέψετε την ώρα σας και την ενέργειά σας για μικρά πράγματα δεν θα έχετε χρόνο και δύναμη για μεγαλύτερα και σημαντικότερα για σας πράγματα.
Φροντίστε τα μπαλάκια του τένις πρώτα και μετά τα χαλίκια .

Τα υπόλοιπα είναι άμμος»

Ένας μαθητής σήκωσε το χέρι και ρώτησε, τι αντιπροσώπευε ο καφές.

Ο καθηγητής χαμογέλασε και είπε: «Ο καφές είναι για να σας δείξει πως όσο γεμάτη και να είναι η ζωή σας, πάντα θα υπάρχει χώρος για ένα καφέ με κάποιο φίλο»

 

Genpets

ΜΟΙΑΖΕΙ με μικροσκοπικό ανθρωπίδιο. Ονομάζεται Genpet, είναι ζωντανό και πωλείται στα ράφια, κλεισμένο μέσα σε πλαστική συσκευασία, απ' όπου ένα σωληνάκι τού παρέχει οξυγόνο επιτρέποντας του να αναπνέει. Σύμφωνα με την κατασκευάστρια εταιρεία βιογενετικής Bio-genica, πρόκειται για ένα νέο είδος εμπορευματοποιημένου κατοικίδιου το οποίο αποτελεί ιδανικό σύντροφο για παιδιά.
http://[URL unfurl="true"]www.dnamag.gr/UserFiles/Image/Articles/radio_arvila/genpets/pet1309.jpg[/img[/URL]]
Όπως διαβάζουμε στο σχετικό δελτίο Τύπου, στις φλέβες του ανθρωπόμορφου «κατοικίδιου» κυλά αίμα, ενώ διαθέτει κόκαλα και μυς. Σε περίπτωση που κοπεί, το Genpet αιμορραγεί, όπως ακριβώς οποιοσδήποτε άλλος ζωντανός οργανισμός. Η εταιρεία αναφέρει ότι κατάφερε να δημιουργήσει τις παράξενες χίμαιρες το 2003 από συνδυασμό ανθρώπινου και ζωικού DNA, και συγκεκριμένα ακολουθώντας τη μέθοδο μικροένεοης στο ζυγωτό (το κύτταρο που προκύπτει αμέσως μετά τη σύντηξη ωαρίου και σπερματοζωαρίου).

Πρόκειται, με λίγα λόγια, για ένα κατασκευασμένο κατοικίδιο, σχεδιασμένο αποκλειστικά για τα μέτρα της καταναλωτικής αγοράς. Και φυσικά προς ικανοποίηση του κοινού, τα ανθρωπίδια κυκλοφορούν σε 7 διαφορετικές εκδόσεις, κατά τις οποίες οι χαρακτήρες διαφοροποιούνται ανάλογα με τις ανάγκες του ιδιοκτήτη που θα αποκτήσουν. Προσφέρεται μάλιστα η δυνατότητα επιλογής της διάρκειας ζωής του κατοικίδιου από τον αγοραστή του: από ένα ως τρία έτη. Τα Genpets είναι συσκευασμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να διατηρούνται σε κατάσταση χειμερίας νάρκης, η οποία ελέγχεται από πρωτεΐνη που διοχετεύεται σε αυτά μέσω ενός σωλήνα τροφοδοσίας. Η κατάσταση αυτή διακόπτεται με την αγορά και λίγο αργότερα το κατοικίδιο συνέρχεται. Όπως πιστοποιούν εκπρόσωποι της εταιρείας με έδρα τον Καναδά, τα πρωτότυπα ζώα δεν μεγαλώνουν άλλο. Το μόνο που χρειάζονται από τη στιγμή αγοράς ως και θανάτου τους είναι αγάπη και φροντίδα.

Και αν σας σόκαραν όλα όσα διαβάσατε μάθετε ότι το συγκεκριμένο προϊόν δεν... υπάρχει! Συγκεκριμένα, δεν θα το βρείτε σε κάποιο κατάστημα, αλλά πιθανότατα σε γκαλερί, αφού πρόκειται για το τελευταίο έργο τέχνης του καναδού ανατρεπτικού γλύπτη Ανταμ Μπραντές, που συνδυάζει το λάτεξ με τη ρομποτική. Ο νεαρός καλλιτέχνης θέλησε με αυτόν τον προκλητικό τρόπο (ένα ψευδεπίγραφο δελτίο Τύπου) να εκφράσει την ανησυχία του για τη ραγδαία εξελικτική πορεία της επιστήμης της βιοτεχνολογίας και την τρομακτική μορφή που θα μπορούσε να πάρει σε συνδυασμό με τη μαζική εμπορευματοποίηση της. Κατασκεύασε μάλιστα και την ιστοσελίδα [URL unfurl="true"]www.genpet.com[/URL], όπου για διαφημιστικούς λόγους περιγράφει το γλυπτό του ως καταναλωτικό προϊόν. Για τους λάτρεις της επιστημονικής φαντασίας πάντως τα ρομποτικά Genpets με κίνηση πω¬λούνται προς 855 ευρώ, ενώ τα απλά αγγίζουν τα 570 ευρώ.

Πληροφορίες (στην Αγγλική γλώσσα) για το θέμα θα βρείτε και στην ιστοσελίδα [URL unfurl="true"]http://en.wikipedia.org/wiki/Genpet[/URL]

 

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ Από τον Πάουλ Αμαντέους Ντήναχ και το βιβλίο του "Η Κοιλάδα των Ρόδων"

Ο Πάουλ Αμαντέους Ντήναχ, τον Μάιο του 1921 πέφτει σε ληθαργικό ύπνο και ξυπνά από αυτόν τον Μάιο του 1922. Κατά τη διάρκεια αυτού του "ύπνου" ο Ντήναχ ταξιδεύει στο μέλλον και καταβάλει το σώμα της επόμενης ενσάρκωσης του , στο έτος 3905μ.χ. Μέσα στο "νέο" του σώμα, "ζει" για ένα χρόνο, βιώνοντας τις τεχνολογικές εξελίξεις και την καθημερινή ζωή του 40ου αιώνα. Μας μαρτυρεί ότι ταξιδεύει παντού στον τότε πολιτισμένο κόσμο και επισκέπτεται και την "Κοιλάδα των Ρόδων", μία ιδανική πολιτεία, την οποία και μας περιγράφει στο βιβλίο του (1). Στο ταξίδι του αυτό εκτός των άλλων διδάσκεται "Ιστορία" από έναν καθηγητή του μέλλοντος.
Η "Ιστορία" αυτή που διδάσκεται κατά το έτος 3904μ.χ., είναι το δικό τους παρελθόν και το δικό μας μέλλον.

Τα γεγονότα που θα συγκλονίσουν την ανθρωπότητα στο μέλλον.

Από τον 20ο έως τον 24ο αιώνα:

Αρχίζει ο κόσμος να μπαίνει σε μια πολιτισμική και πνευματική υποβάθμιση.

Υπάρχει έκρηξη υπερπληθυσμού. Οι πόλεις γίνονται ασφυκτικές, οι γαίες ελαττώνονται και αρχίζει να υπάρχει πρόβλημα τροφής. Το νερό γίνεται πολύτιμο.

Το 2204 ολοκληρώνεται ο αποικισμός του πλανήτη Άρη. Η αποικία ευδοκιμεί 60 χρόνια και μετά καταστρέφεται ολοσχερώς από μια τεράστια φυσική καταστροφή στον πλανήτη, μαζί της πεθαίνουν οι 20.000.000 άποικοι.

Το 2309 μεγάλη καταστροφή χτυπά τη Γη, την οποία προκαλεί ο ίδιος ο άνθρωπος, με σκοπό να λήξει ο μακροχρόνιος πόλεμος μεταξύ των φυλών που μάστιζε τη Γη.

Από τον 25ο έως τον 40ο αιώνα:

Αρχίζει η αναγέννηση. Το 25ο αιώνα, ηγούνται του κόσμου κορυφαίοι επιστήμονες καθώς, η τεχνολογική και οικονομική ανάπτυξη είναι ισοδύναμες με την πρόοδο και την εξέλιξη. Με τις νέες μεθόδους που χρησιμοποιούν οι νέοι ηγέτες (οι οποίοι είναι ταγμένοι στην εξυπηρέτηση της ολότητας), καταφέρνουν οι άνθρωποι να ζουν με περισσές υλικές ανέσεις.

Τον 29ο αιώνα ιδρύεται μια ιδανική πολιτεία που ονομάζεται "Κοιλάδα των Ρόδων". Αρχίζει να δίνεται βάση στην πνευματική ανάπτυξη.

Τον 34ο αιώνα η ανθρωπότητα αποκτά μια έκτη αίσθηση την υπερόραση (άμεση γνώση).

Τέλος τον 40ο αιώνα οι άνθρωποι έχουν πια μια βαθιά εσωτερική καλλιέργεια, οι άξίες είναι πνευματικές, κυριαρχούν συναισθήματα αδελφοσύνης και ευγένειας. Όπως λέει χαρακτηριστικά ο Dienach "το απίστευτο και το αδύνατο έχουν μπορέσει να το κάνουν αληθινό". Ζουν μια νέα Χρυσή Εποχή.

ESOTERICA.gr

 

"Βαμπιρ" αλήθειες και μύθοι!

Ερευνητές αποδίδουν στην πορφυρία (μια γενετική ασθένεια του αίματος) τις φυσικές παραμορφώσεις, την ευαισθησία στο φως και τη δεδηλωμένη απέχθεια προς το σκόρδο και τους σταυρούς που εκδηλώνουν οι γνωστοί και σεσημασμένοι "βρικόλακες".  Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι ο γνωστός και σεσημασμένος κόμης Δράκουλας, έπασχε από μια κληρονομική αρρώστια...

Ο καθηγητής David Dolphin, ένας αναγνωρισμένος  και σοβαρός βιοχημικός του πανεπιστημίου του Βανκούβερ του Καναδά, μελετώντας τα συμπτώματα που παρουσιάζει ο κόμης Δράκουλας στο βιβλίο του Μπραμ Στόκερ, έφτασε στο συμπέρασμα ότι ο μύθος του βαμπιρισμού δεν είναι και τόσο μύθος, μιας και τα συμπτώματα της πορφυρίας (κόκκινα ούρα, νευρικές κρίσεις, κ.α.) ανταποκρίνονται σε μεγάλο βαθμό στους θρύλους των βρικολάκων που όλοι γνωρίζουμε, αλλά και σε άλλους σχετικούς θρύλους της Ασίας που μας είναι σχετικά άγνωστοι.  Όλες οι εκδηλώσεις αυτής της ασθένειας "κολλάνε" πλήρως στο πρότυπο που έθεσε ο ερευνητής.  Έτσι, με μιας, δικαιολογείται γιατί οι βρικόλακες δεν βγαίνουν έξω αν δεν είναι νύχτα, γιατί πίνουν αίμα και γιατί αποφεύγουν  - σαν το διάολο το λιβάνι -  να φάνε σκόρδο.

Η πορφυρία, μια πολύ σπάνια ασθένεια, περιγράφεται κυρίως ως μια έλλειψη ερυθρών αιμοσφαιρίων από το αίμα, επιφέροντας μια υπερευαισθησία, βλέπε υπεραλλεργία, στο φως του ήλιου.  Επιπλέον, εκείνος που πάσχει από αυτή είναι αντικείμενο σοβαρών παραμορφώσεων.  Πιο συγκεκριμένα, το σύστημα που είναι υπεύθυνο για την ανάπτυξη και την κατανομή των τριχών στο σώμα του λειτουργεί πλέον ανώμαλα και, ακόμα πιο εντυπωσιακό, η μύτη και τα δάχτυλά του ατροφούν και συρρικνώνονται, σε σημείο που να μοιάζουν περισσότερο με άκρα ή νύχια αρπακτικού πουλιού παρά με χέρια ανθρώπου. 

Η εξέλιξη της ασθένειας επιφέρει επίσης μια δυσκαμψία των χειλών και των ούλων του πάσχοντα και ο μορφασμός στον οποίον οδηγείται αναγκαστικά αφήνει να φανούν τελείως τα δόντια του.  Δε θέλει και πολύ για τη λαϊκή φαντασία, τα απλά και του μέσου ανθρώπου κυνόδοντα να αποκτήσουν την όψη πραγματικών κοφτερών δοντιών άγριου θηρίου.  Είναι προφανές ότι οι βρικόλακες των περασμένων αιώνων ήταν πραγματικά άτυχοι.  Δεν είχαν στη διάθεσή τους γυαλιά ηλίου, αλλά ούτε και μπορούσαν να κάνουν μετάγγιση αίματος για να βάλουν μέσα τους τα ερυθρά αιμοσφαίρια που τους έλειπαν.  Σήμερα οι μέθοδοι αυτές για την καταπολέμηση της πορφυρίας είναι ευρέως διαδεδομένοι, και το μόνο που έχει να ρισκάρει ο ασθενής είναι η περίπτωση να κολλήσει aids.  Σε ό,τι αφορά στο σκόρδο, είναι γνωστό ότι το φυτό αυτό περιέχει μια χημική ουσία που δρα ανασταλτικά με κάποια ένζυμα του ήπατος.  Ένας υγιής άνθρωπος αν φάει σκόρδο θα έχει σίγουρα προβλήματα με την μυρωδιά της ανάσας του, ένας άνθρωπος όμως που πάσχει από πορφυρία, θα δει τα προβλήματά του να δεκαπλασιάζονται αυτομάτως από τη στιγμή που θα βάλει μόλις μια σκελίδα σκόρδου στο στόμα του.  Τα τριχωτά και παραμορφωμένα από την ασθένεια πρόσωπά τους άλλωστε θα μπορούσαν να εξηγήσουν από μόνα τους τη θρυλική απέχθεια των βρικολάκων για τους καθρέφτες και... τους σταυρούς, εφόσον μπροστά σε ένα τέτοιο θέαμα, οι ασθενείς θα μπορούσαν να πιστέψουν ότι είναι "δαιμονισμένοι".  Εκείνο όμως που χτυπάει περισσότερο τη φαντασία, είναι το γεγονός ότι οι "βρικόλακες", μην έχοντας κάποιον τρόπο να πραγματοποιήσουν εκείνη την εποχή μεταγγίσεις αίματος,  δεν είχαν άλλη λύση από το να πίνουν μεγάλες ποσότητες αίματος.

Επιπλέον, οι γάμοι ανάμεσα σε ανθρώπους με το ίδιο αίμα συγγένειας να κυλά μέσα τους, πολύ συχνοί πριν από κάποιους αιώνες, διευκόλυναν την εγκατάσταση της ασθένειας σε κάποιες συγκεκριμένες "γαλαζοαίματες" περιοχές, όπως ήταν και η Τρανσυλβανία, πατρίδα του Δράκουλα.  Είναι γνωστό ότι οι βασιλείς  της Αγγλίας Άννα, Γεώργιος ο 3ος, Γεώργιος ο 4ος, αλλά και ο βασιλιάς της Πρωσίας Φρειδερίκος ο 2ος  είχαν χτυπηθεί από την πορφυρία.

Απ' ότι φαίνεται, εκείνο που κατά τη διάρκεια αιώνων απομάκρυνε την προσοχή των γιατρών από τους "βρικόλακες" ήταν οι λαϊκές "διαγνώσεις".  Οι διαγνώσεις των ανθρώπων του λαού, των απλών ανθρώπων που τρομοκρατούνταν με το ασυνήθιστο θέαμα που εξέπεμπε η κατάσταση των άτυχων ασθενών.  Προσπαθήστε να φανταστείτε πώς έβλεπαν τότε έναν τύπο που έβγαινε από το σπίτι του μόνο τη νύχτα, που είχε όψη θηρίου και τρίχες παντού.  Έναν άνθρωπο που ίσως να μην ήταν άλλος από εκείνο που  όλοι έβλεπαν σαν την πηγή όλων των κακών που θα τους έβρισκαν...

 

[Galb]

Βάζετε και καμία πηγή ρε.......

 

Βάζετε και καμία πηγή ρε.......

Εχω αναφέρει αρκετές φορές της πηγές αλλά πάμε πάλι, λοιπόν...
Περιοδικό Focus
NASA
wikipedia.gr
MIT
BBC
esoterica.gr
supernatural.gr
e-telescop.gr
Πολύ ψάξιμο και μελέτη στο Δίκτυο
και πολύ λίγα δικά μου!
Ελπίζω να σε κάλυψα ρε!!!

 

[Galb]

Εχω αναφέρει αρκετές φορές της πηγές αλλά πάμε πάλι, λοιπόν...
Περιοδικό Focus
NASA
wikipedia.gr
MIT
BBC
esoterica.gr
supernatural.gr
e-telescop.gr
Πολύ ψάξιμο και μελέτη στο Δίκτυο
και πολύ λίγα δικά μου!
Ελπίζω να σε κάλυψα ρε!!!

Πάω πάσο με κάλυψες απόλυτα :headbagn3:

 

"Το άστρο της Βηθλεέμ"

Ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα στην χριστιανική ιστορία, η γέννηση του Χριστού, λέγεται ότι αναγγέλθηκε από ένα αστρονομικό φαινόμενο, το "αστέρι των βασιλιάδων μάγων", ή "άστρο της Βηθλεέμ", όπως αποκαλείται πιο συχνά.  Έχοντας αντιμετωπιστεί για αιώνες ως θαύμα, έχει σήμερα εξηγηθεί σχεδόν πλήρως από τους αστρονόμους, αν και κάποιες λεπτομέρειες εξακολουθούν να παραμένουν μυστήριο.

Οι τρεις μάγοι ήρθαν  από την ανατολή και παρουσιάστηκαν στο παλάτι του Ηρώδη.  Θα πουν ότι ήρθαν να δουν τον μεσσία, ο ερχομός του οποίου αναγγέλθηκε από ένα αστέρι στη Βηθλεέμ, όπως άλλωστε το είχε πει και η προφητεία.  Ο Ηρώδης, καθώς του είχαν γίνει έμμονη ιδέα οι δολοπλοκίες και οι συνομωσίες, φοβούμενος λοιπόν τον αντίπαλο που έβλεπε σ' αυτόν τον νεόφερτο βασιλιά μεσσία που του ανήγγηλαν οι μάγοι, τους ζήτησε να ξαναπεράσουν από το παλάτι του εφόσον τον έχουν βρει.  Οι μάγοι όμως που υποψιάστηκαν τη βρώμικη δουλειά του Ηρώδη, αποφάσισαν να μην ξαναπεράσουν.  Έτσι, μην έχοντας πετύχει στην παγίδα του, διατάσει να σφαγιαστούν όλα τα βρέφη κάτω των δύο ετών.  Ευτυχώς, η Μαρία και ο Ιωσήφ, είχαν ειδοποιηθεί για το τι σχεδόν θα συνέβαινε και είχαν λοιπόν το χρόνο να φύγουν μακριά.

Αντίθετα με ότι ξέραμε μέχρι πρόσφατα, απ' ότι φαίνεται ο Χριστός δε γεννήθηκε το έτος 0.  Κι αυτό διότι σύμφωνα με όλες τις διαθέσιμες ιστορικές πηγές, ο Ηρώδης πέθανε το  4 προ Χριστόν.  Εξάλλου, όλα δείχνουν ότι η σφαγή των βρεφών έλαβε χώρα γύρω στο 7 προ Χριστόν.  Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο οι αστρονόμοι προσπάθησαν με κάθε τρόπο να αποκαταστήσουν την αλήθεια σχετικά με το άστρο της Βηθλεέμ. Η πρώτη ιδέα ήταν αυτή του κομήτη.  Όμως κανένας γνωστός μέχρι τότε κομήτης δεν έκανε την εμφάνισή του εκείνη την εποχή, ακόμα και αν δεχόμασταν ότι ο συγκεκριμένος κομήτης εξαφανίστηκε έκτοτε.

Η αμέσως επόμενη θεωρία ήταν αυτή ενός νόβα ή ενός σούπερνόβα, δηλαδή αστέρια που εκρήγνειται και που λάμπουν πάρα πολύ στον ουράνιο θόλο.  Όμως, οι πιο πρόσφατοι νόβα ή σούπερνόβα χρονολογούνται στα 134 π.Χ και 123 μ.Χ.  Η μοναδική θεωρία που παραμένει είναι αυτή του Κέπλερ, στα 1606.

Σύμφωνα μ' αυτόν πρόκειται για μια τριπλή συζυγία των πλανητών Δία και Κρόνου στον αστερισμό των Ιχθύων, πράγμα που σημαίνει ότι οι δυο πλανήτες βρέθηκαν τρεις φορές ευθυγραμμισμένοι με τη Γη στον αστερισμό των Ιχθύων.  Μπορούμε σήμερα να δούμε ότι αυτό συνέβη το 8690 και το 7 π.Χ., στις 12  Απριλίου, στις 3 Οκτωβρίου και στις 4 Δεκεμβρίου.

Όπως ακριβώς η Ιστορία, έτσι και η αστρονομία μας δείχνουν ότι το άστρο της Βηθλεέμ είναι στην πραγματικότητα ένα αυθεντικό αστρονομικό φαινόμενο κι' όχι ένα θαύμα.  Μπορούμε επομένως να ερμηνεύσουμε με το δικό μας τρόπο τα ιερά κείμενα:  οι εβραίοι αστρονόμοι από τη Βαβυλώνα βλέπουν την πρώτη συζυγία γύρω στις 12 Απριλίου του έτους 7, κι' έπειτα πάλι κατά τις 3 Οκτωβρίου, διακρίνουν σ' αυτό το σημάδι του ερχομού του μεσσία και ξεκινούν για την Ιερουσαλήμ, όπου και φτάνουν προς τα τέλη του Νοέμβρη.  Η τρίτη συζυγία τους επιβεβαιώνει στις υποθέσεις τους, και γύρω στις 4 Δεκεμβρίου το βράδυ φεύγουν για τη Βηθλεέμ, οκτώ χιλιόμετρα νότια της Ιερουσαλήμ, οδηγούμενοι από ένα μεγάλο φωτεινό σημάδι στον ουρανό.

Το να βρουν τη φάτνη σε μια τόση μικρή έκταση δεν είναι παρά ζήτημα κάποιων ωρών.  Ωστόσο, τα ιερά κείμενα λένε ότι το άστρο έδειχνε τη φάτνη.  Οι αναλυτές θα δουν σ' αυτό μια προσπάθεια να εκφραστεί η θεική φύση του γεγονότος.  Κάποιοι άλλοι θα κάνουν λόγο για παρέμβαση του Θεού  ως προς τους μάγους καθώς εκείνοι φτάνουν στη Βηθλεέμ.  Εκείνο το οποίο θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει ως θαύμα είναι το γιατί ένα πραγματικά τόσο σπάνιο αστρονομικό φαινόμενο να συμβεί ακριβώς τη στιγμή που γεννιέται ο άνθρωπος εκείνος που, με τα λόγια του και μόνο, θα χαράξει τη μελλοντική πορεία της Ιστορίας του ανθρώπου!  Είναι ένα θέμα που μάλλον δε θα διαφωτιστεί ποτέ σε βάθος.

 

"Νοστράδαμος"

Ο Νοστράδαμος γεννήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 1503 στην επαρχία Saint-Rémy της Γαλλίας.  Ο πατέρας του, Jaume, ήταν έμπορος δημητριακών αλλά και συμβολαιογράφος.  Ο παππούς του, Jean Remy, πέθανε όταν ο Νοστράδαμος ήταν οχτώ χρονών.  Ήταν γιατρός στο επάγγελμα, αλλά δίδαξε στο μικρό Νοστράδαμο αστρολογία και αλχημεία, επιστήμες που σχετιζόντουσαν άμεσα εκείνα τα χρόνια με την ιατρική.  Οι παππούδες του ήταν εβραίοι, αλλά ο ίδιος ο Michel θα βαπτιστεί καθολικός.  Θα περάσει τα παιδικά του χρόνια βουτηγμένος μέσα σ' ένα περιβάλλον ιατρικής, μαθηματικών και αστρονομίας.  Είχε άλλα τέσσερα αδέλφια, και ήταν ο μεγαλύτερος απ' όλα.  Δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για τα 3 από αυτά ενώ για το τέταρτο, τον Jean, ξέρουμε ότι υπήρξε σε κάποια φάση της ζωής του πρόεδρος του κοινοβουλίου της επαρχίας του.  Ο μικρός Michel είναι ένα εξαίρετος μαθητής και ήδη στα δεκατέσσερα είναι έτοιμος να μπει στο πανεπιστήμιο της Αβινιόν. 
Θα εκπληρώσει εκεί σπουδές πάνω στις Ελεύθερες Τέχνες, και στη συνέχεια θα πάει στο Μονπελιέ για να παρακολουθήσει σπουδές ιατρικής.  Όμως το 1520, η πανούκλα θα κάνει την εμφάνισή της και θα εξαπλωθεί γρήγορα παντού.  Το πανεπιστήμιο της ιατρικής όπου φοιτά ο Νοστράδαμος διακόπτει εκτάκτως τα μαθήματα και οι νεαροί φοιτητές της ιατρικής, με πρώτο και καλύτερο τον Νοστράδαμο, προσπαθούν να μάθουν από μόνοι τους να πολεμούν την αρρώστια, την οποία μέχρι τότε μόνο κάποια μέτρα υγιεινής, το θάρρος των γιατρών, αλλά και η δύναμη των προσευχών μπορούσαν να πολεμήσουν.
Τον Οκτώβριο του 1529 το πανεπιστήμιο ξανανοίγει τις πόρτες του.  Ο Μισέλ Νοστράδαμος ξεκινά πάλι τα μαθήματα.  Θα τελειώσει τις σπουδές του με ένα διδακτορικό και θα ξεκινήσει ένα ταξίδι αναζήτησης της σχέσης ανάμεσα στα φυτά και τις ασθένειες.  Η αστρολογία και η ιατρική ήταν αχώριστες εκείνη την εποχή και ο Νοστράδαμος θα εντυπωσιάσει με τις γνώσεις του και στις δυο αυτές επιστήμες.  Σύμφωνα με τους βιογράφους του, είχε ήδη ξεκινήσει το τεράστιο έργο της συλλογής και της συγγραφής των παγκόσμιων αστρολογικών του προβλέψεων, μάλλον γραμμένα πρωτίστως στα λατινικά, προβλέψεις που δίστασε όμως να δημοσιεύσει για περισσότερα από τριάντα χρόνια. 
Το 1533 εγκαθίσταται στην πόλη Αζέν, όπου θα συνδεθεί φιλικά με τον Cesar Scaliger, τον γνωστό σοφό της Αναγέννησης, "ένα ξεχωριστό άτομο που δε συγκρίνεται με κανέναν, παρά μόνο με τον Πλούταρχο", σύμφωνα με τον Νοστράδαμο, ένα άτομο που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει  από τον Έρασμο.  Οι κάτοικοι της πόλης θα ζητήσουν τη βοήθεια και το ταλέντο των δύο αυτών γιατρών κατά τη διάρκεια της επιδημίας του 1934 και στη συνέχεια θα τους ευγνωμονούν για πάντα για τις σωτήριες υπηρεσίες που τους προσέφεραν. 
Το 1534 παντρεύεται, όμως θα χάσει τη γυναίκα και τα δυο του παιδιά κατά τη διάρκεια της νέας επιδημίας πανούκλας, το 1538.  Από τότε θα αρχίσει να ταξιδεύει σε όλη τη Γαλλία και σε διάφορες περιοχές της Ιταλίας, όπου θα διδάσκει διάφορες ιατρικές θεραπείες αλλά και συνταγές για φαγητά. Έτσι θα περάσει 6 με 7 χρόνια από τη ζωή του.
Όμως η πανούκλα επανέρχεται στη Γαλλία και ο Νοστράδαμος έρχεται πάλι να την πολεμήσει.  Δοκιμάζει νέες μεθόδους θεραπείας και εφαρμόζει κάποιες πολύ αποτελεσματικές και προχωρημένες για την εποχή μεθόδους υγιεινής.  Για τα εκπληκτικά αποτελέσματα των προσπαθειών του, η πόλη του απονέμει ισόβιο χρηματικό επίδομα.
Όταν πεθαίνει ο πατέρας του, επιστρέφει στο πατρικό του σπίτι.  Ο αδελφός του Bertrand, είναι ένας επιφανής άνθρωπος στην πόλη και ο Νοστράδαμος αποφασίζει να εγκατασταθεί εκεί.  Το Νοέμβριο του 1547 παντρεύεται την Anne Ponsard, εγκαθίστανται στην πόλη Σαλόν και αποκτά μαζί της 3 αγόρια και 3 κορίτσια.  Εξασκεί πλέον το επάγγελμα του γιατρού και ο κόσμος έρχεται πολυπληθής να τον συμβουλευθεί.  Το 1553 χρηματοδοτεί τη δημιουργία καναλιού που θα φέρνει το νερό στην πόλη.  Εκδίδει αστρολογικά αλμανάκ, μικρά περιοδικά που ήταν στη μόδα την εποχή και όπου βρίσκει κανείς  αστρονομικά θέματα και αστρολογικές προβλέψεις.
Το 1555 ο Νοστράδαμος εκδίδει τους γνωστούς του "Αιώνες", μνημειώδες έργο που γράφτηκε σε περισσότερα από τριάντα χρόνια.  Θα γνωρίσουν την ίδια επιτυχία με τα αλμανάκ, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που η  βασίλισσα της Γαλλίας Αικατερίνη των Μεδίκων τον καλεί στο παλάτι της για να βγάλει το ωροσκόπιο των παιδιών της.  Το 1559, κατά τη διάρκεια ενός φημισμένου τουρνουά, ο βασιλιάς Ερρίκος ο 2ος δέχεται ένα χτύπημα ξίφους μέσα στο μάτι και, παρά τις φροντίδες που του παράσχονται, πεθαίνει.  Το γεγονός αυτό θα συμβάλει στο να εξαπλωθεί η φήμη του Νοστράδαμου, εφόσον στους "Αιώνες" του, που είχε γράψει τέσσερα χρόνια νωρίτερα, είχε προβλέψει το τραγικό γεγονός.
Η βασίλισσα θα τον ξανακαλέσει αργότερα, μιας και η πολιτική κατάσταση της χώρας δείχνει να έχει ξεφύγει από τον έλεγχο, και θρησκευτικοί πόλεμοι προδιαγράφονται στον ορίζοντα.  Οι πολιτικές και θρησκευτικές διαμάχες αλωνίζουν στην ευρύτερη περιοχή και η πανούκλα επανέρχεται.  Προκειμένου να κατευνάσουν την κρίση, η βασιλική αυλή, ο νεαρός βασιλιάς Κάρολος ο 4ος και η Αικατερίνη των Μεδίκων ξεκινούν μια περιοδεία σε όλη τη Γαλλία.  Το 1564 πηγαίνουν στο σπίτι του Νοστράδαμου στο Σαλόν για να τον συμβουλευθούν και στη συνέχεια τον διορίζουν βασιλικό γιατρό και σύμβουλο.
1566.  Ο Michel de Nostradame νιώθει τελευταία πολύ κουρασμένος και πάσχει άλλωστε και από αρθρίτιδα.  Ανακοινώνει ότι νιώθει πολύ κοντά το θάνατό του.  Στις 17 Ιουνίου καταθέτει στο συμβολαιογράφο του τη διαθήκη του και στις 2 Ιουλίου πεθαίνει μέσα στη νύχτα, κάτω από τις ίδιες ακριβώς συνθήκες που είχε περιγράψει σε μια από τις προβλέψεις του.  Θα ταφεί στην εκκλησία του Cordeliers.
Ο Νοστράδαμος έγινε γνωστός μέσα από πολλές επαληθευμένες, όπως όλα δείχνουν, προφητείες του, όπως για παράδειγμα τη μεγάλη φωτιά που κατέστρεψε το Λονδίνο το 1666, τη γαλλική επανάσταση, την άνοδο και την πτώση του Χίτλερ, τη δολοφονία του Τζων Φίτζεραλντ Κέννεντυ, την έκρηξη του διαστημικού λεωφορείου Τσάλεντζερ, την ομαδική αυτοκτονία των μελών της αίρεσης Ουράνια Πύλη, κ.α.
Όλες αυτές οι προφητείες βρίσκονται στο βιβλίο του "Αιώνες", που εκδόθηκε το 1555.  Αποτελείται από δώδεκα κεφάλαια, δώδεκα δηλαδή "Αιώνες", που περιλαμβάνουν 1200 στίχους, γραμμένους στην αρχαία γαλλική.  Οι στίχοι είναι συνήθως δυσνόητοι, αλλά γι' αυτό υπάρχει βέβαια η εξήγηση.
Σε μια επιστολή του στο βασιλιά Ερρίκο το 2ο,  ο Νοστράδαμος αναφέρει: "Θα μπορούσα να γράψω την ακριβή χρονολογία όπου θα συμβεί κάθε γεγονός, όμως αυτό δε θα ευχαριστούσε κάποιους, και ακόμα λιγότερο θα τους ευχαριστούσε η ερμηνεία τους."  Στον πρόλογο των "Αιώνων" του, εξηγεί γιατί οι προβλέψεις του μοιάζουν με αινίγματα: "Αν έλεγα τι ακριβώς θα συμβεί στο μέλλον, η κρατική και πολιτική εξουσία θα διαφωνούσε τόσο πολύ με αυτές τις προβλέψεις, ώστε θα τις καταδίκαζε, θα καταδίκαζε δηλαδή αυτά που θα ξέρουν και θα καταλάβουν οι μελλοντικές γενιές."  Και λίγο πιο κάτω συνεχίζει: "Θέλω να δώσω με δυσνόητα και αλλαγμένα λόγια τα μελλοντικά γεγονότα, ακόμα και τα πιο άμεσα, όπως ακριβώς τα καταλαβαίνω, όσο κι αν αυτά αλλάξουν, έτσι που να μην ταράξω κανένα.  Έτσι αποφάσισα να τα γράψω λίγο μπερδεμένα, παρά να δώσω σαφείς προφητείες."

Είναι σημαντικό να δούμε πώς γίνονταν αυτά τα "ταξίδια" του στο μέλλον.  Αποσυρόταν στη σοφίτα τού σπιτιού του στο Σαλόν, έχοντας μοναδικούς συντρόφους τη στοργική γυναίκα του Anne και τον πιστό του βοηθό Jean Aim de Saviny.  Στους πρώτους στίχους των "Αιώνων" του, ο Νοστράδαμος περιγράφει το πώς γίνονταν τα περιβόητα νυχτερινά του ταξίδια στο μέλλον.  Χρησιμοποιοώντας, λοιπόν, έναν μπρούτζινο τρίποδα, μια ράβδο, νερό και φωτιά, έφτιαχνε μια ατμόσφαιρα έκστασης, που ο βοηθός του Saviny μας την περιγράφει στο βιβλίο του "Η ζωή και η διαθήκη του Μισέλ Νοστράδαμου" ως εξής: "ήταν γεμάτος ενθουσιασμό σα να τον έπιανε κάποια παράξενη μανία."  Μήπως ήταν κάτι ανάλογο με τη δικιά μας Πυθία;  Πολύ πιθανό.

Παρά του ότι μπερδεύει και στρεβλώνει πολύ συχνά τα λόγια του, παρά του ότι χρησιμοποιεί σε κάποιες περιπτώσεις αναγραμματισμούς (Herve αντί για Reine = βασίλισσα, Noir en gris = μαύρο ντυμένο στα γκρίζα, αντί για Rois en gris = βασιλιάς ντυμένος στα γκρίζα ), παρά του ότι δεν αναφέρει ημερομηνίες, και παρά του ότι δεν έχει τοποθετήσει τα γεγονότα με χρονολογική σειρά, μπορούμε να αναγνωρίσουμε με ευκολία κάποια από τα γεγονότα που προέβλεψε:

"Un empereur maistra pres d' Italie     
        Qui a l' Empire sera vendu bien cher,         
Diront avec quels gens il se ralie,   
            Qu' on trouvera moins prince que boucher."     

Ένας αυτοκράτορας, που θα στοιχίσει ακριβά στην αυτοκρατορία,
θα γεννηθεί κοντά στην Ιταλία.  Όταν δουν με ποιους κάνει συμμαχίες
Θα αποδειχτεί περισσότερο χασάπης παρά βασιλιάς.

Είναι φανερό ότι μιλάει για τη γέννηση του Ναπολέοντα στην Κορσική, κοντά δηλαδή στην Ιταλία.  Επικρίνει τον Ναπολέοντα, γιατί ο ίδιος ο Νοστράδαμος είναι φανερά φιλοβασιλικός.  Γενικά, οι προφητείες του για το Ναπολέοντα χαρακτηρίζονται από τη μεγάλη τους ακρίβεια.  Σε ένα άλλο απόσπασμα περιγράφει:

"De Soldat simple parviendra en empire
De robe courte parviendra a la longue 
      Villant aux armes en eglise on plus pyre,
                Vexer les prestres comme l' eau fait l' esponge."

Από απλός στρατιώτης θα γίνει αυτοκράτορας, από κοντό μανδύα θα
φορέσει μακρύ.  Γενναίος στη μάχη, αλλά στην εκκλησία, όταν εξαγριωθεί,
θα ενοχλήσει τους κληρικούς, όπως το νερό ενοχλεί το σφουγγάρι.

Ο "κοντός μανδύας" είναι η στολή του Ναπολέοντα όταν ήταν ακόμα ύπατος, ενώ ο μακρύς είναι ο αυτοκρατορικός του.  Οι στρατιωτικές του νίκες είναι βέβαια γνωστές σε όλους, ενώ οι συγκρούσεις του με την Εκκλησία έχουν κι αυτές αφήσει ιστορία.  Ένα άλλο πολύ χαρακτηριστικό απόσπασμα είναι το επόμενο:

"De la cité marine et tributaire,     
La teste raze prendra la satrapie:
          Chasser sordide qui puis sera contraire,
      par quatorze ans tiendra la tyrannie."

Ο άντρας με τα κοντά μαλλιά, θα αναλάβει τη διακυβέρνηση από την παραθαλάσσια πόλη και τον
παραπόταμο .  Θα διώξει τους μισθοφόρους,
που θα τον πολεμήσουν αργότερα.  Θα κυβερνά τυραννικά για δεκατέσσερα
ολόκληρα χρόνια.

Ο Ναπολέων, σε αντίθεση με τους άνδρες της εποχής του που φορούσαν περούκες, είχε κοντά μαλλιά, κατέλαβε το λιμάνι της Τουλόν στη Γαλλία και έδιωξε τους Άγγλους, οι οποίοι αργότερα θα τον πολεμήσουν.  Είχε την εξουσία από το 1799 ως το 1814, δεκατέσσερα δηλαδή χρόνια...

Ο Νοστράδαμος θα προφητέψει όπως είπαμε πιο πάνω και τη μεγάλη φωτιά του Λονδίνου στα 1666:

"Le sang du juste a Londres fera faute
        Brulez par foudres de vinght trois les six."

Το αίμα του δίκαιου θα χαθεί για το Λονδίνο, που θα καεί από πύρινους
κεραυνούς στα εξήντα έξη.

Φιλοβασιλικός, ο Νοστράδαμος βλέπει την πυρκαγιά στο Λονδίνο σαν τη θεία δίκη για τους Άγγλους που θανάτωσαν το βασιλιά τους Κάρόλο τον 1ο.  Στα 1666, το Λονδίνο καταστράφηκε από τη μεγάλη πυρκαγιά.  Σε κάποιο άλλο πέρασμα προβλέπει τη ρωσική επανάσταση:

"Le gent esclave par heurt martial,
  viendra en haur degre tant eslevee,
            changeront Prince, naistra un Provincial,
        Passer la mer copie aux monts levee."

Σε κάποιον πόλεμο, οι Σλάβοι θα εξυψωθούν πολύ.  Θ' αλλάξουν το βασιλιά τους
με έναν επαρχιώτη, που αφού αφήσει τα βουνά, θα περάσει τη θάλασσα
με τη συνοδεία του στρατού.

Σλάβοι για το Νοστράδαμο είναι συνήθως οι Ρώσοι.  Με την επανάσταση του 1917 απομακρύνεται με θάνατο ο Τσάρος από την εξουσία και τη θέση του παίρνει ο Λένιν, ένας επαρχιώτης.  Στις 9 Απριλίου λοιπόν του 1917 φεύγει από την ορεινή Ελβετία, όπου διέμενε τον τελευταίο καιρό, διασχίζει μέσα σε ένα βαγόνι τη Γερμανία κάτω από στρατιωτικό έλεγχο, και στη συνέχεια περνά τη Βαλτική θάλασσα φτάνοντας στη Στοκχόλμη και κατόπιν στην Πετρούπολη για να οδηγήσει την επανάσταση.
Σε κάποιους άλλους στίχους των "Αιώνων", περιγράφει την πρώτη έκρηξη ατομικής βόμβας σε κατοικημένη περιοχή:

"Soleil levant un grand feu l' on verra,
Bruit et clarte vers Aquilon tendants.
  Dedans le rond mort et cris l' on orra,
        Par glaive feu, faim, mort les attendants."

Στον ανατέλλοντα ήλιο θα φανεί μια μεγάλη φωτιά, θόρυβος και λάμψη προς το βορρά.
Μέσα στον κύκλο θα υπάρχει θάνατος και κραυγές θα ακούγονται.  Ο θάνατος περιμένει με
το σπαθί, τη φωτιά και την πείνα.

Στις 6 Αυγούστου του 1945, ένα αεροπλάνο που ερχόταν από το νησί Τίνιαν, με πορεία προς το βορρά έριξε την πρώτη ατομική βόμβα στην ιστορία της ανθρωπότητας.  Πολλοί ήταν εκείνοι που έχασαν τη ζωή τους μέσα στα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν, πολλοί όμως ήταν κι εκείνοι που πέθαιναν κατόπιν, αργά και βασανιστικά, εξαιτίας της ραδιενέργειας που πότισε κάθε σπιθαμή της περιοχής.  Από αυτούς, πολλοί, καμένοι από τη ραδιενέργεια αλλά ζωντανοί, πέθαιναν από την πείνα λόγω της αδυναμίας τους να καταπιούν την τροφή τους.

Θα ήταν αδύνατο αλλά και ιεροσυλία να αναφέρουμε εδώ όλες τις προβλέψεις του σπουδαίου γιατρού για τις οποίες έχουν γραφτεί και θα γραφούν στοίβες ολόκληρες από βιβλία.  Θα πρέπει ωστόσο να πούμε ότι τις περισσότερες φορές οι προφητείες είναι τόσο λεπτομερείς στις αναφορές τους που θα έπρεπε ακόμα και ο πιο σκεπτικιστής να αφαιρέσει την οποιαδήποτε υποψία απλής σύμπτωσης από αυτές.  Εκείνο που θα έπρεπε ίσως να μας προβληματίζει περισσότερο θα ήταν κάποιες προβλέψεις που όπως φαίνεται αφορούν στο μέλλον μας, που δεν προδιαγράφεται σπαρμένο με ροδοπέταλα.  "Οι προβλέψεις μου καλύπτουν το χρονικό διάστημα από το 1555 ως το 3797", γράφει σε μια επιστολή προς το γιο του Σεζάρ.
Στην ίδια επιστολή κάνει λόγο για μια επικείμενη πυρκαγιά παγκόσμιας κλίμακας που θα ακολουθηθεί από μια ολοκληρωτική πλημμύρα και ένα βομβαρδισμό από μετεωρίτες.  Για καλή μας τύχη, παρέλειψε, όπως το συνήθιζε, να ορίσει χρονικά τον ερχομό τους.

 

Ιερη γεωγραφία!

Το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κανείς είναι ότι πρόκειται για κάτι το ασύλληπτο. Ποιος ανθρώπινος νους θα μπορούσε να κάνει ανάλογους υπολογισμούς; Ποιο μυαλό θα μπορούσε να τοποθετήσει με τέτοια ακρίβεια ένα χάρτη ναών και πόλεων επάνω στη χερσόνησο της Αρχαίας Ελλάδας και, το σημαντικότερο, πώς κατάφεραν να ιδρύσουν και να χτίσουν αυτούς τους ναούς και αυτές τις πόλεις-κράτη υπακούοντας με ευλάβεια τις προσταγές αυτού του ασύλληπτου χάρτη; Τι εξυπηρετούσε η μυστική αυτή γεωγραφία; Και κατά προέκταση, γιατί αυτά τα καταπληκτικά επιτεύγματα του αρχαίου ελληνικού πνεύματος δεν τα διδαχτήκαμε ποτέ στα σχολεία μας;

Πριν από κάποια χρόνια, ο Γάλλος ερευνητής Ζαν Ρισσέν προσπάθησε να αποδείξει ότι η Ελλάδα είναι ο χάρτης του νοητού σύμπαντος χάρη στους ναούς, τα ιερά και τις πόλεις της. Αρκετά χρόνια αργότερα, ο Θεοφάνης Μάνιας, επανεξέτασε πιο διεξοδικά το θέμα, καταλήγοντας μέσα από τα βιβλία του «Τα Άγνωστα Μεγαλουργήματα των Αρχαίων Ελλήνων» και «Ο Ελληνικό Πνεύμα στις Πυραμίδες της Αιγύπτου» σε εκπληκτικά και ασύλληπτα συμπεράσματα. Παραθέτουμε κάποια από τα σημαντικότερα εξ αυτών:


Η Δήλος απέχει:

1020 στάδια από το Ασκληπιείο της Κω, όσο ακριβώς και από το Ασκληπιείο Επιδαύρου.

1080 στάδια από το Ιδαίον Άντρον, όσο ακριβώς και από το Τροφώνιο μαντείο.

1296 στάδια από τη Σμύρνη, όσο ακριβώς και από τη Θήβα.

1460 στάδια από τους Δελφούς, όσο ακριβώς και από την Αλεξάνδρεια Τρωάδος.

1460 στάδια από τη Σπάρτη, όσο ακριβώς και από την Πέργαμο.

1530 στάδια από τη Ρόδο, όσο ακριβώς και από τη Φυγαλεία Πελοποννήσου.

800 στάδια από την Αθήνα, όσο ακριβώς και από την Καρδαμύλη Χίου.

1256 στάδια από το Ρέθυμνο, όσο ακριβώς και από την Κνωσσό.

1188 στάδια από την Κόρινθο, όσο ακριβώς και από τη Μυτιλήνη.

1859 στάδια από τη Σαμοθράκη, όσο ακριβώς και από το Θέρμον.

1859 στάδια από τις Μυκήνες, όσο ακριβώς και από το Άργος.

Η Ελευσίνα απέχει:

100 στάδια από την Αθήνα, όσο ακριβώς και από τα Μέγαρα.

330 στάδια από την Κόρινθο, όσο ακριβώς και από το Σούνιο.

220 στάδια από το Αμφιάρειο, όσο ακριβώς και από τον Μαραθώνα.

1700 στάδια από την Πέλλα, όσο ακριβώς και από τη Σμύρνη.

1782 στάδια από το Ιδαίο Άντρο, όσο ακριβώς και από την Έφεσο.

1815 στάδια από την Πέργαμο, όσο ακριβώς και από την Μίλητο αλλά και την Κνωσσό.

Το ισοσκελές τρίγωνο Δωδώνης - Ολυμπίας - Τροφωνίου μαντείου ανήκει σε κανονικό δεκάγωνο του οποίου τα γεωμετρικά στοιχεία προεκτεινόμενα συναντούν το Ίλιον , Σμύρνη , Κνωσό , Λάρισα τρωάδος , Σπάρτη , Πάρο , Φαιστό κ.λ.π.

Το ισοσκελές τρίγωνο Δωδώνης - Ανακτόρων Νέστορος - Ελευσίνας με γωνία κορυφής 40° ανήκει σε κανονικό 9γωνο.

Το τρίγωνο Δωδώνης - Αθήνας - Σπάρτης ανήκει σε κανονικό 13γωνο.

Το τρίγωνο Δωδώνης - Κνωσού - Μιλήτου ανήκει σε κανονικό 12γωνο με γωνία κορυφής 30°.

Το τρίγωνο Δωδώνης - Δελφών - Ιωλκού είναι ισοσκελές και ανήκει σε κανονικό δωδεκάγωνο.

Το ισοσκελές τρίγωνο Δωδώνης - Ολυμπίας - Τροφωνίου μαντείου ανήκει σε κανονικό δεκάγωνο.

Πολλές χαρακτηριστικές ευθείες του τριγωνισμού προεκτεινόμενες συναντούν διάσημα ιερά ναούς ή κέντρα λατρείας της Ελλάδας.

Η ευθεία Χαλκίδας - Θηβών συναντά την Ολυμπία.

Η ευθεία Χαλκίδας - Σουνίου συναντά την Κνωσό Κρήτης.

Η ευθεία Χαλκίδας - Αμφιαρείου συναντά την Δήλο.

Η ευθεία Χαλκίδας - Κρομμυώνος συναντά την Σπάρτη.

Η Χαλκίδα απέχει το ίδιο από την Αθήνα και το Σούνιο, όπως το ίδιο απέχουν και οι Δελφοί από την Ολυμπία και την Αθήνα. Η απόσταση μεταξύ Χαλκίδας και Θήβας είναι 162 στάδια. Ακριβώς 162 στάδια απέχει και το Αμφιάρειο. Η απόσταση Δήλου – Αθηνών είναι 800 στάδια, όσο ακριβώς απέχει και η Σπάρτη από τη Δήλο και την Αθήνα.

Η απόσταση μεταξύ Δελφών – Δήλου είναι ακριβώς 1460 στάδια. Αν προσθέσουμε και τα τέσσερα ιερά, δηλ. των Δελφών, της Δήλου, της Ελευσίνας και των Αθηνών, και διαιρέσουμε το 1460 με το 4, βρίσκουμε τις ημέρες του χρόνου, δηλ. 365. Να σημειώσουμε εδώ πως το 1460 ήταν ένας από τους σημαντικότερους αριθμούς για τους Έλληνες ιερείς, λόγω του ότι αυτός υποδεικνύει τη ζωδιακή περίοδο. Κάθε 1460 χρόνια άλλωστε εμφανίζεται στο ουράνιο στερέωμα και ο Σείριος, ο οποίος δείχνει να παίζει κάποιο σημαντικό ρόλο στην ιστορία των Ελλήνων.

Το πλάτος του Παρθενώνα είναι ένα δευτερόλεπτο της μοίρας του Ισημερινού.
Αν ξεκινήσουμε από το κέντρο του Παρθενώνα και ενώσουμε κάποια σημεία, όπως το Θησείο, την Πνύκα, τη βάση του Φιλοπάππου και το κέντρο του ναού του Ολυμπίου Διός, θα σχηματιστεί ένα οκτάγωνο, του οποίου η κάθε γωνία θα είανι ακριβώς ίση με το μήκος του Παρθενώνα επί επτά.
Εάν προεκτείνουμε νοητά προς τα πάνω τους κίονες του Παρθενώνα, αυτοί θα συναντηθούν στα 1852 μέτρα. Ο όγκος της νοητής πυραμίδας που θα σχηματισθεί τότε είναι ακριβώς το μισό της μεγάλης πυραμίδας της Αιγύπτου…

Τι μπορούμε λοιπόν να συμπεράνουμε; Μα, τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω, από το ότι οι θέσεις των πόλεων, των ναών και των λατρευτικών χώρων είναι για κάποιον άγνωστο λόγο υπολογισμένες στην ακρίβεια με μαθηματικά συστήματα! Είναι πραγματικά κάτι το ασύλληπτο και για τους σύγχρονους επιστήμονες. Η σοφία των αρχαίων Ελλήνων δείχνει για ακόμα μια φορά να ξεπερνά και την πιο φιλόδοξη και αχαλίνωτη φαντασία.

 

[glow=red,2,300]Ολοκαύτωμα[/glow]

Οι Εβραίοι της Ευρώπης ήταν τα κυρίως θύματα του Ολοκαυτώματος, μέσω αυτού που οι Ναζί ονόμαζαν «Τελική Λύση του Εβραϊκού Ζητήματος». Το νούμερο που χρησιμοποιείται πιο συχνά για τον αριθμό των θυμάτων του εβραϊκού πληθυσμού είναι έξι εκατομμύρια, αν και οι τυπικές εκτιμήσεις από τους ιστορικούς για το εύρος των θυμάτων κυμαίνονται από πέντε εκατομμύρια ως και πάνω από έξι εκατομμύρια. Εκτός από τους Εβραίους, περίπου 220.000 Ρομά και Σίντι θανατώθηκαν στο Ολοκαύτωμα (μερικές εκτιμήσεις φτάνουν ως και τις 800.000), δηλαδή το 25-50% του ευρωπαϊκού τους πληθυσμού. Άλλες ομάδες που κρίθηκαν «φυλετικά κατώτερες» ή «ανεπιθύμητες» ήταν οι εξής: Σοβιετικοί στρατιώτες και πολίτες αιχμάλωτοι σε κατεχόμενες περιοχές (περιλαμβανομένων των Ρώσων και άλλων Σλάβων), Πολωνοί μη Εβραίοι (3 εκατομμύρια
Πολωνοί Εβραίοι και 2 εκατομμύρια Πολωνοί μη Εβραίοι), διανοητικά ασθενείς ή σωματικά ανάπηροι, ομοφυλόφιλοι, Μάρτυρες του Ιεχωβά, Κομμουνιστές και άλλοι πολιτικοί αντιφρονούντες, συνδικαλιστές και κάποιοι Καθολικοί και Προτεστάντες κληρικοί που διώχτηκαν ή θανατώθηκαν. Αν συνυπολογιστούν και όλες αυτές οι πληθυσμιακές ομάδες, ο αριθμός των θυμάτων ανεβαίνει σημαντικά. Κάποιες εκτιμήσεις τοποθετούν το συνολικό αριθμό θυμάτων του Ολοκαυτώματος στα 26 εκατομμύρια ανθρώπους, όμως τα 9 έως 11 εκατομμύρια θύματα συνήθως θεωρείται η πιο αξιόπιστη εκτίμηση.

Χαρακτηριστικά του Ναζιστικού Ολοκαυτώματος
Το 1904, ο Άλφρεντ Πλετς (Alfred Ploetz) ίδρυσε την Γερμανική Εταιρία Ευγονικής (Deutsche Gesellschaft für Rassenhygiene). Δεκάξι χρόνια αργότερα εκδόθηκε το έργο Άδεια Καταστροφής της Ζωής που Δεν Αξίζει να Ζει (Die Freigabe der Vernichtung lebensunwerten Lebens), το οποίο ζωογόνησε την ανάπτυξη του Γερμανικού κινήματος της ευγονικής . Με συγγραφέα τον Καρλ Μπίντινγκ (Karl Binding], έναν ευρέως αναγνωρισμένο δικαστή, και τον φημισμένο ψυχίατρο Έλφρεντ Χόχε (Alfred Hoche), το έργο αποτέλεσε το κλειδί για τη διαμόρφωση της Ναζιστικής ιδεολογίας, ρητορικής και πρακτικής:

    ...Υπερασπιζόταν τη θεωρία που υποστήριζε ότι η εξόντωση των "άχρηστων ανθρώπων" θα έπρεπε να νομιμοποιηθεί. Έτσι, οι έννοιες της "άχρηστης ζωής" ή "ζωής που δεν αξίζει να ζει" που χρησιμοποιούσαν οι Ναζί προήλθαν από εκείνο το βιβλίο. Οι Μπίντινγκ και Χόχε μιλούν στο βιβλίο για "άχρηστους ανθρώπους". Ζητούν "την εξάλειψη εκείνων που δεν μπορούν να σωθούν... των οποίων ο θάνατος είναι επιτακτική ανάγκη"... για εκείνους που είναι υποδεέστεροι και από τα ζώα "χωρίς τη θέληση ούτε να ζήσουν ούτε να πεθάνουν". Σε αυτούς που είναι "διανοητικά νεκροί" και που αποτελούν "ξένο σώμα μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων".

Οι δραστηριότητες του Πλετς και τα λόγια των Μπίντινγκ και Χόχε ήταν οι πρόγονοι της "τελικής λύσης" του Χίτλερ που θα ακολουθούσε είκοσι χρόνια μετά.

Το Ολοκαύτωμα ήταν μια εκ προθέσεως, σχολαστικά σχεδιασμένη προσπάθεια για την ολοκληρωτική εξόντωση των εθνοτήτων-στόχων. Εκτιμάται ότι η Τελική Λύση του Εβραϊκού Ζητήματος (die Endlösung der Judenfrage), όπως την αποκάλεσαν οι Ναζί στη διάσκεψη της Βάνζε το 1942, προέβλεπε τη δολοφονία του 64% των Εβραίων της Ευρώπης, που ισοδυναμούσε με το 35% του εβραϊκού πληθυσμού παγκοσμίως.

Σε ένα λόγο του τον Οκτώβριο του 1943, ο Χάινριχ Χίμλερ, αρχηγός των SS, είπε, απευθυνόμενος σε ανώτατους αξιωματικούς των SS και ηγετικά μέλη του κόμματος: "Τι θα κάνουμε με τις γυναίκες και τα παιδιά; Αποφάσισα να βρω μια εντελώς ξεκάθαρη λύση και για αυτό το θέμα. Θεωρώ ότι δεν έχω κανένα δικαίωμα να ξεριζώσω (ausrotten) τους άντρες -με άλλα λόγια, να τους σκοτώσω ή να βάλω να τους σκοτώσουν- και να αφήσω τους εκδικητές με τη μορφή παιδιών να μεγαλώσουν και να αναμετρηθούν με τους γιους και τα εγγόνια μας. Έπρεπε να παρθεί η δύσκολη απόφαση να εξαφανιστούν οι άνθρωποι αυτοί από το πρόσωπο της γης".

Το Ολοκαύτωμα δικαιολογήθηκε στη βάση του ότι τα θύματα ήταν Untermenschen, δηλαδή κατώτερα πλάσματα ή υπάνθρωποι, που θεωρούνταν αφενός κατώτεροι βιολογικά (όπως για παράδειγμα οι Σλάβοι) και αφετέρου, ειδικά στην περίπτωση των Εβραίων, πιθανή απειλή στην ανωτερότητα και την κυριαρχία των Άρειων. Αυτοί που το διέπραξαν, το έβλεπαν σαν μια μορφή ευγονικής, σαν την δημιουργία μιας καλύτερης ράτσας μέσω της εξαφάνισης όσων θεωρούνταν "ακατάλληλοι", στην ίδια λογική με τις υποχρεωτικές στειρώσεις, το Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4 και την "φυλετική υγιεινή".

Αποτελεσματικότητα
Το Ολοκαύτωμα χαρακτηρίστηκε από την αποτελεσματική και συστηματική προσπάθεια βιομηχανικής κλίμακας για τη συγκέντρωση και δολοφονία όσων περισσότερων θυμάτων ήταν δυνατό, χρησιμοποιώντας όλους τους πόρους και την τεχνολογία που ήταν διαθέσιμα στο ναζιστικό κράτος.

Για παράδειγμα, με τη χρήση υπολογιστικών μηχανών της εταιρίας Dehomag δημιουργούνταν και ανανεώνονταν λεπτομερείς λίστες των υποψήφιων θυμάτων, και οι δολοφονίες καταγράφονταν σε λεπτομερή αρχεία. Καθώς οι κρατούμενοι έμπαιναν στα στρατόπεδα εξόντωσης, αναγκάζονταν να παραδώσουν όλα τα προσωπικά τους αντικείμενα, που κατόπιν καταγράφονταν και ταξινομούνταν, και για τα οποία εκδίδονταν αποδείξεις προκειμένου τα θύματα να πιστέψουν ότι κάποια στιγμή θα τους επιστρέφονταν οι αποσκευές και τα αντικείμενά τους, κι έτσι να καλλιεργείται μια ψευδαίσθηση ασφάλειας.

Επιπλέον, γινόταν σημαντική προσπάθεια καθ' όλη τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος για να ανακαλυφθούν όλο και αποτελεσματικές μέθοδοι δολοφονίας μεγάλων αριθμών ανθρώπων. Οι πρώτες μαζικές δολοφονίες χιλιάδων Εβραίων στην Πολωνία από στρατιώτες προκάλεσαν, σύμφωνα με πολλές στρατιωτικές αναφορές, πτώση του ηθικού και δυσάρεστα συναισθήματα στους στρατιώτες των Ναζί. Οι διοικητές τους παραπονέθηκαν στους ανώτερούς τους ότι οι "προσωπικές" δολοφονίες είχαν έντονα αρνητικά αποτελέσματα στην ψυχολογία των στρατιωτών. Έχοντας αποφασίσει να εξοντώσει τον Εβραϊκό πληθυσμό, το Βερολίνο αποφάσισε να αναζητήσει μεθόδους δολοφονίας που θα ήταν πιο απρόσωπες και μηχανικές, ξεκινώντας με τα εκρηκτικά και τα δηλητήρια.

Στο βιβλίο του "Ο πόλεμος της Ρωσίας", ο Βρετανός ιστορικός Ρίτσαρντ Όβερυ (Richard Overy) περιγράφει αυτή την αναζήτηση των Ναζί για πιο αποτελεσματικούς τρόπους δολοφονίας. Μετά την κατάκτηση της Λευκορωσίας, χρησιμοποίησαν ψυχικά ασθενείς από ψυχιατρεία του Μινσκ σαν πειραματόζωα. Αρχικά, δοκίμασαν να τους σκοτώσουν με όπλα, παρατάσσοντάς τους σε ευθεία, έτσι ώστε μια σφαίρα να σκότωνε όσο το δυνατόν περισσότερους, για οικονομία στο χρόνο και τα πυρομαχικά, αλλά η μέθοδος αυτή αποδείχτηκε πολύ χρονοβόρα. Κατόπιν δοκίμασαν το δυναμίτη, όμως λίγοι σκοτώθηκαν και οι περισσότεροι ακρωτηριάστηκαν χωρίς να πεθάνουν, αναγκάζοντας τους Γερμανούς να τους αποτελειώσουν με πολυβόλα. Τον Οκτώβριο του 1941 στο Μογκίλεφ δοκίμασαν φορτηγά που είχαν μετατρέψει σε κινητούς θαλάμους αερίων (Gaswagen). Χρησιμοποιώντας αρχικά τα καυσαέρια από την εξάτμιση ενός μικρού στρατιωτικού οχήματος, χρειάστηκε περίπου μισή ώρα για να πεθάνουν οι επιβαίνοντες. Όταν χρησιμοποιήθηκε η (μεγαλύτερη) εξάτμιση ενός φορτηγού, χρειάστηκαν μόνο οκτώ λεπτά.
Κρεματόριο στη Βαϊμάρη

Προηγουμένως, τα στρατόπεδα εξόντωσης είχαν αλλάξει τον τύπο του αερίου που χρησιμοποιούσαν, από μονοξείδιο του άνθρακα στα στρατόπεδα Μπελζέκ, Ζομπίμπορ και Τρεμπλίνκα, στο Zyklon B που χρησιμοποιούνταν στο Μάιντανεκ και το Άουσβιτς. Η διαχείριση μεγάλων αριθμών πτωμάτων αποτελούσε άλλο ένα πρόβλημα, λογιστικής φύσης. Η αποτέφρωση σε μεγάλη κλίμακα θεωρούνταν αρχικά ανέφικτη, μέχρι που ανακαλύφθηκε ότι από τη στιγμή που οι φούρνοι των κρεματορίων ανέπτυσσαν μια ικανή θερμοκρασία, η καύση θα μπορούσε να αυτοσυντηρείται από το λίπος των πτωμάτων και μόνο. Όταν λύθηκε και αυτή η τεχνική "λεπτομέρεια", οι Ναζί εφάρμοσαν σε πλήρη κλίμακα το σχέδιό τους για μαζικές δολοφονίες.

(Κρεματόριο στη Βαϊμάρη)
Η σχέση των εταιριών με το Ολοκαύτωμα έχει επίσης αποτελέσει πεδίο αντιπαράθεσης τα τελευταία χρόνια. Ο Ρούντολφ Ες, διοικητής του στρατοπέδου του Άουσβιτς, είπε ότι, χωρίς να χρειαστεί να διαφημίσουν την εξαναγκασμένη εργασία που θα μπορούσαν να προσφέρουν οι κρατούμενοι, μεγάλες Γερμανικές εταιρίες -κάποιες από τις οποίες υπάρχουν και στις μέρες μας- πλησίασαν από μόνες τους τις διοικήσεις των στρατοπέδων προκειμένου να προμηθευτούν δωρεάν εργατικά χέρια. Επίσης, τεχνολογία που ανέπτυξε η IBM χρησιμοποιήθηκε στην κατηγοριοποίηση των κρατούμενων με τη χρήση μηχανών ταξινόμησης. Ένα βιβλίο για το ρόλο της IBM στο Ολοκαύτωμα με τίτλο H IBM και το Ολοκαύτωμα δίνει περισσότερες λεπτομέρειες για το θέμα αυτό.


Συνεχιζεται...

 

Η συνέχεια...

Γεωγραφική κλίμακα
Το Ολοκαύτωμα εξαπλώθηκε και διαπράχθηκε με μεθοδικό τρόπο σχεδόν σε όλες τις περιοχές που κατείχαν οι Ναζί, που σήμερα αποτελούν 35 ευρωπαϊκές χώρες. Σε όλες αυτές τις περιοχές, οι Εβραίοι και τα άλλα θύματα κυνηγήθηκαν και στάλθηκαν σε στρατόπεδα εργασίας ή, σε άλλες χώρες, σε στρατόπεδα εξόντωσης. Οι χειρότερες μαζικές δολοφονίες έγιναν στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, στην οποία πριν το 1939 ζούσαν περισσότεροι από 7 εκατομμύρια Εβραίοι· εκεί δολοφονήθηκαν περίπου 5 εκατομμύρια Εβραίοι, με 3 εκατομμύρια στην Πολωνία και ένα εκατομμύριο στη Σοβιετική Ένωση. Εκατοντάδες χιλιάδες δολοφονήθηκαν επίσης στην Ολλανδία, τη Γαλλία, το Βέλγιο, τη Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα.

Υπάρχουν αποδείξεις ότι οι Ναζί σκόπευαν να συνεχίσουν την εφαρμογή της "τελικής λύσης" στη Βρετανία, τη Βόρεια Αμερική και την Παλαιστίνη, σε περίπτωση που τις κατακτούσαν. Οι δολοφονίες συνέχισαν σε διάφορα μέρη της επικράτειας των Ναζί μέχρι και τα τελευταία στάδια του πόλεμου, και σταμάτησαν οριστικά μόνο όταν οι Συμμαχικές δυνάμεις εισέβαλαν στη γερμανική ενδοχώρα και ανάγκασαν τους Ναζί να παραδοθούν το Μάιο του 1945.

Αγριότητα
Το Ολοκαύτωμα εφαρμόστηκε χωρίς κανένα έλεος ή εξαίρεση για τα παιδιά ή τα μωρά, και τα θύματα συχνά βασανίζονταν πριν τελικά δολοφονηθούν. Οι Ναζί διεξήγαγαν σαδιστικά και θανατηφόρα "ιατρικά" πειράματα χρησιμοποιώντας κρατούμενους, συμπεριλαμβανομένων και παιδιών. Ο Γιόζεφ Μένγκελε, στρατιωτικός γιατρός στο Άουσβιτς και διευθυντής της ιατρικής υπηρεσίας στο Μπίρκεναου, ήταν γνωστός σαν "ο Άγγελος του Θανάτου" για τα σαδιστικά και ανορθόδοξα πειράματά του. Πολλά από αυτά τα πειράματα είχαν σκοπό να παράξουν "φυλετικά αγνά" μωρά ή να διερευνήσουν τις αντοχές του ανθρώπινου σώματος στον πόνο, τον ακρωτηριασμό, την πίεση ή την θερμοκρασία (υπάρχουν, μεταξύ πολλών άλλων, μαρτυρίες για κρατούμενους που βυθίζονταν ζωντανοί σε καζάνια με βραστό ή παγωμένο νερό). Οι περισσότεροι από τους κρατούμενους που χρησιμοποιήθηκαν στα πειράματα αυτά δεν επέζησαν.

Το ίδιο σκληρή και βάναυση ήταν και η καθημερινή ζωή στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, με τους ξυλοδαρμούς, τα βασανιστήρια και τις ομαδικές εκτελέσεις από τους Ναζί να είναι στην ημερήσια διάταξη.

Θύματα
Τα θύματα του Ολοκαυτώματος ήταν Εβραίοι, Σέρβοι, Πολωνοί, Ρώσσοι, Κομμουνιστές, ομοφυλόφιλοι, Ρομ και Σίντι (τσιγγάνοι), οι ψυχικά ασθενείς και σωματικά ανάπηροι, διανοητές και πολιτικοί ακτιβιστές, Μάρτυρες του Ιεχωβά, μέλη άλλων θρησκευτικών ομάδων, μέλη του Καθολικού και Προτεσταντικού κλήρου, συνδικαλιστές, μερικοί Αφρικανοί, κοινοί εγκληματίες, άνθρωποι που είχαν χαρακτηριστεί "εχθροί του κράτους", και πολλοί που δεν ανήκαν στην Άρεια φυλή. Αυτοί οι άνθρωποι χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και σε μαζικές εκτελέσεις, σύμφωνα με τα εκτεταμένα αρχεία που κράτησαν οι ίδιοι οι Ναζί (κείμενα και φωτογραφίες), μαρτυρίες (επιζώντων, δραστών και αυτοπτών μαρτύρων), και τα στατιστικά στοιχεία των χωρών υπό ναζιστική κατοχή.

Εβραίοι
Ο αντισημιτισμός ήταν διαδεδομένος στην Ευρώπη τις δεκαετίες του 1920 και 1930, παρότι οι ρίζες του είναι πολύ παλιότερες. Η γεμάτη φανατισμό εκδοχή του φυλετικού αντισημιτισμού του Αδόλφου Χίτλερ περιγράφηκε με λεπτομέρεια στο βιβλίο του Ο Αγών Μου, το οποίο αν και γενικά αγνοήθηκε όταν πρωτοεκδόθηκε το 1925, έγινε μπεστ-σέλλερ στη Γερμανία όταν ο Χίτλερ απέκτησε πολιτική δύναμη.

Την 1 Απριλίου του 1933, λίγο μετά την αναρρίχηση του Χίτλερ στην εξουσία, οι Ναζί, υπό την καθοδήγηση κυρίως του Γιούλιους Στράιχερ (Julius Streicher), και των Ταγμάτων Εφόδου (Sturmabteilung), οργάνωσαν ένα μονοήμερο μποϊκοτάζ όλων των Εβραϊκών επιχειρήσεων της Γερμανίας. Μια σειρά ολοένα και πιο σκληρών ρατσιστικών νόμων εκδόθηκαν σε μικρό χρονικό διάστημα. Σύμφωνα με το "Νόμο για την Αποκατάσταση του Επαγγελματικού Δημόσιου Τομέα", που ψηφίστηκε από το Ράιχσταγκ στις 7 Απριλίου 1933, όλοι οι Εβραίοι δημόσιοι υπάλληλοι σε κρατικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο διοίκησης απολύθηκαν αμέσως. Ο "Νόμος για την Αποκατάσταση του Επαγγελματικού Δημόσιου Τομέα" ήταν ο πρώτος αντισημιτικός νόμος που ψηφίστηκε στη Γερμανία μετά την ένωσή της το 1871. Τον ακολούθησαν οι Νόμοι της Νυρεμβέργης του 1935 που απαγόρευσαν το γάμο ανάμεσα σε Εβραίους και μη Εβραίους, και αφαίρεσαν από όλους τους Εβραίους τη γερμανική τους υπηκοότητα (ο επίσημος τίτλος που τους αποδόθηκε ήταν "υποκείμενα του κράτους") και τα βασικά πολιτικά τους δικαιώματα, όπως για παράδειγμα το δικαίωμα της ψήφου.
Το 1936 απαγορεύτηκε στους Εβραίους να ασκούν οποιοδήποτε ειδικευμένο επάγγελμα, εμποδίζοντάς τους ουσιαστικά από το να ασκούν οποιαδήποτε επίδραση στην εκπαίδευση, την πολιτική, την ανώτερη εκπαίδευση και τη βιομηχανία. Στις 15 Νοέμβρη 1938, απαγορεύτηκε στα παιδιά των Εβραίων να πηγαίνουν στα κανονικά σχολεία. Μέχρι τον Απρίλιο του 1939, σχεδόν όλες οι Εβραϊκές εταιρίες είχαν είτε καταρρεύσει κάτω από το βάρος της οικονομικής πίεσης και των ελάχιστων κερδών ή είχαν αναγκαστεί να πουληθούν στη Ναζιστική κυβέρνηση, σύμφωνα με την πολιτική «Αρειοποίησης» που ξεκίνησε να εφαρμόζεται το 1937.
Με την έναρξη του πολέμου έγιναν μεγάλες σφαγές Εβραίων και, το Δεκέμβριο του 1941, ο Χίτλερ αποφάσισε να εξοντώσει ολοκληρωτικά τους Εβραίους της Ευρώπης. Τον Ιανουάριο του 1942, στη Διάσκεψη της Βάνζε, οι Ναζί ηγέτες συζήτησαν τις λεπτομέρειες της "Τελικής λύσης του Εβραϊκού ζητήματος" (Endlösung der Judenfrage). Ο Γιόζεφ Μπέχλερ (Josef Bühler) παρότρυνε τον Ράινχαρντ Χάιντριχ να προχωρήσει στην Τελική Λύση στο λεγόμενο Generalgouvernement (εκτάσεις της κατεχόμενης Πολωνίας που δεν είχαν προσαρτηθεί στην Γερμανία). Άρχισαν να απελαύνουν συστηματικά πληθυσμούς Εβραίων από τα γκέτο και από όλες τις κατεχόμενες περιοχές προς τα επτά στρατόπεδα που είχαν σχεδιαστεί σαν Vernichtungslager ή στρατόπεδα εξόντωσης: του Άουσβιτς ΙΙ, του Μπέλζεκ, του Κέλμνο, του Μάιντανεκ, του Μάλυ Τρόστενετς, του Ζομπίμπορ και της Τρεμπλίνκα ΙΙ. Ο Σεμπάστιαν Χάφνερ (Sebastian Haffner) υποστήριξε σε ανάλυσή του το 1978 ότι ο Χίτλερ, από το Δεκέμβρη του 1941, αποδέχτηκε το μη πραγματοποιήσιμο του στόχου του να κυριαρχήσει στην Ευρώπη για πάντα, κηρύσσοντας τον πόλεμο στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά η απόσυρσή του από τη δημοσιότητα και η φαινομενική κατοπινή του ηρεμία οφείλονταν στην επίτευξη του δεύτερου στόχου του, της εξόντωσης δηλαδή των Εβραίων.
Ακόμα και στα τελικά στάδια του πολέμου, όταν πια η Ναζιστική πολεμική μηχανή είχε αρχίσει να διαλύεται, πολύτιμοι στρατιωτικοί πόροι όπως καύσιμα, μεταφορές, πυρομαχικά, στρατιώτες και βιομηχανική παραγωγή, αντί να κατευθύνονται στο πολεμικό μέτωπο πήγαιναν στα στρατόπεδα θανάτου.
Μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος, ένα μεγάλο μέρος τους Εβραϊκού πληθυσμού της Ευρώπης είχε βρει το θάνατο στο Ολοκαύτωμα. Στην Πολωνία, όπου πριν τον πόλεμο βρισκόταν η μεγαλύτερη Εβραϊκή κοινότητα του κόσμου, δολοφονήθηκε πάνω από το 90% του Εβραϊκού πληθυσμού, ή περίπου 3.000.000 άνθρωποι. Ο αντισημιτισμός επικράτησε στην Πολωνία και στο Πογκρόμ του Κίλτσε δολοφονήθηκαν 40 και τραυματίστηκαν 80 Εβραίοι που γύρισαν σπίτια τους μετά τον πόλεμο. Η ποινή που επέβαλλαν οι Γερμανοί σε αυτούς που έκρυβαν Εβραίους ήταν ο θάνατος, κι εφαρμοζόταν δίχως έλεος. Παρά το γεγονός αυτό, κάποιοι Πολωνοί έκρυψαν παιδιά και οικογένειες Εβραίων, σώζοντάς τους τη ζωή με κίνδυνο των δικών τους οικογενειών.

Η Ελλάδα, η Γιουγκοσλαβία, η Ουγγαρία, η Λιθουανία, η Βοημία, η Ολλανδία, η Σλοβακία και η Λετονία έχασαν πάνω από το 70% του Εβραϊκού τους πληθυσμού. Το Βέλγιο, η Ρουμανία, το Λουξεμβούργο, η Νορβηγία και η Εσθονία έχασαν περίπου τον μισό τους Εβραϊκό πληθυσμό, η Σοβιετική Ένωση πάνω από ένα τρίτο, και ακόμα και χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία είδαν το ένα τέταρτο του Εβραϊκού τους πληθυσμού να δολοφονείται. Η Δανία μπόρεσε να φυγαδεύσει σχεδόν το σύνολο των Εβραίων της χώρας στη Σουηδία, που ήταν ουδέτερη κατά τη διάρκεια του πολέμου. Χρησιμοποιώντας κάθε πλεύσιμο μέσο, από ψαροκάικα μέχρι πολυτελή γιώτ, οι Δανοί φυγάδευσαν τους Εβραίους ομοεθνείς τους, γλιτώνοντάς τους από τον κίνδυνο.

(Ο Στρατηγός των Ναζί Ράινχαρντ Χάιντριχ, αρχιτέκτονας του Ολοκαυτώματος)
Μερικοί Εβραίοι σε χώρες εκτός Ευρώπης που ήταν κατεχόμενες από τους Ναζί επηρεάστηκαν επίσης από το Ολοκαύτωμα και την κακομεταχείριση από τους Ναζί.


Συνεχίζεται...

 

Η συνέχεια...

Ρώσοι, Ουκρανοί, Λευκορώσοι
Κατά της διάρκεια της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσσα, της εισβολής των δυνάμεων του Άξονα στη Σοβιετική Ένωση, εκατοντάδες χιλιάδες (έως και εκατομμύρια) αιχμάλωτων Σοβιετικών στρατιωτών εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες από τα γερμανικά στρατεύματα εισβολής (και ειδικά από τα περιβόητα Βάφφεν Ες-Ες), πέθαναν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες σε γερμανικά στρατόπεδα αιχμαλώτων πολέμου, ή στάλθηκαν στα στρατόπεδα εξόντωσης προς εκτέλεση, απλά και μόνο επειδή ήταν Σλαβικής καταγωγής. Χιλιάδες χωριά της ΕΣΣΔ (στη Ρωσία, τη Λευκορωσία, την Ουκρανία) σβήστηκαν από το χάρτη, λίγο έως πολύ για τον ίδιο λόγο. Κατά τη διάρκεια της κατοχής, οι Ρωσικές περιοχές του Λένινγκραντ, του Πσκοβ και του Νόβγκοροντ έχασαν γύρω στο ένα τέταρτο του πληθυσμού τους. Ο Bodan Wytwycky εκτίμησε ότι έως και το ένα τέταρτο όλων των δολοφονιών Σοβιετικών πολιτών που διαπράχθηκαν από τους Ναζί και τους συμμάχους τους είχαν ρατσιστικά κίνητρα. Αυτό το ποσοστό ισοδυναμεί με 5 εκατομμύρια Ρώσους πολίτες, 3 εκατομμύρια Ουκρανούς και 1,5 εκατομμύριο Λευκορώσους Ο Εβραϊκός πληθυσμός της Λευκορωσίας εξολοθρεύτηκε σχεδόν ολοκληρωτικά.
Κάποιοι Σλαβικοί πληθυσμοί ωστόσο δεν έγιναν στόχος των Ναζί, επειδή συνεργάστηκαν μαζί τους. Σλάβοι της Κροατίας, της Σλοβακίας και της Ουκρανικής Γαλικίας ήταν σύμμαχοι των Ναζί, και συμμετείχαν σαν συνεργάτες στο Ολοκαύτωμα.

Τσιγγάνοι (Ρομά και Σίντι)
Η πληθυσμιακή αυτή ομάδα (Ρομά, Σίντι και Μανούς) πλήρωσε το μεγαλύτερο φόρο αίματος από κάθε άλλη, αν οι δολοφονίες μελών της συγκριθούν με το συνολικό πληθυσμό της. Η εκστρατεία του Χίτλερ για τη γενοκτονία των Ρομά πληθυσμών της Ευρώπης περιελάμβανε μια ιδιαίτερα παράδοξη εφαρμογή της ναζιστικής «φυλετικής υγιεινής». Μολονότι —παρά τα ρατσιστικά μέτρα—- κάποιες ομάδες Ρομά, συμπεριλαμβανομένων κάποιων Σίντι και Λαλερί (Lalleri) της Γερμανίας, γλίτωσαν τις διώξεις και το θάνατο, οι υπόλοιπες ομάδες Ρομά είχαν την ίδια μεταχείριση με τους Εβραίους. Το 25-50% του πληθυσμού των Τσιγγάνων δολοφονήθηκε, δηλαδή πάνω από 220.000 άνθρωποι.Στην Ανατολική Ευρώπη, οι Τσιγγάνοι εκτοπίζονταν στα Εβραϊκά γκέτο, εκτελούνταν από τα Einsatzgruppen στα χωριά τους, και στέλνονταν στους θαλάμους αερίων του Άουσβιτς και της Τρεμπλίνκα.

(Τσιγγάνοι που μόλις έχουν φτάσει στο στρατόπεδο θανάτου Μπελζέκ)

Άτομα με ειδικές ανάγκες
Εκατοντάδες χιλιάδες ψυχικά ασθενείς και ανάπηροι άνθρωποι επίσης εξοντώθηκαν. Ακολουθώντας μια πολιτική ευγονικής, βασισμένη στον ψευδοεπιστημονικό ρατσισμό, οι Ναζί πίστευαν ότι οι ανάπηροι ήταν βάρος στην κοινωνία επειδή η φροντίδα τους κόστιζε στο κράτος σε υλικούς και ανθρώπινους πόρους, αλλά κυρίως επειδή η ύπαρξη ατόμων με ψυχικές και βιολογικές αναπηρίες θεωρούνταν προσβολή στο Ναζιστικό ιδεώδες μιας κοινωνίας αποτελούμενης από τέλειους Άρειους υπεράνθρωπους. Γύρω στα 400.000 άτομα στειρώθηκαν υποχρεωτικά παρά τη θέλησή τους, επειδή έπασχαν από ψυχικές ασθένειες ή αναπηρίες που πιστεύονταν ότι ήταν κληρονομικές. Τα άτομα με ειδικές ανάγκες ήταν ανάμεσα στους πρώτους που δολοφονήθηκαν, και το Μουσείο του Ολοκαυτώματος των ΗΠΑ αναφέρει ότι το Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4, που ξεκίνησε το 1939, έγινε το "πρότυπο" για μελλοντικές μαζικές δολοφονίες από το Ναζιστικό καθεστώς. Το Πρόγραμμα Τ-4 δημιουργήθηκε για να διατηρήσει την "καθαρότητα" της λεγόμενης Άρειας φυλής με τη συστηματική δολοφονία παιδιών και ενηλίκων που είχαν γεννηθεί με παραμορφώσεις ή υπέφεραν από ψυχικές ασθένειες. Υπολογίζεται ότι συνολικά 200.000 άνθρωποι θανατώθηκαν ως αποτέλεσμα αυτού του προγράμματος.

Κομμουνιστές
Μετά τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ στις 27 Φεβρουαρίου 1933, μια σκηνοθετημένη επίθεση για την οποία κατηγορήθηκαν οι κομμουνιστές, ο Χίτλερ κήρυξε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και υποχρέωσε τον Χίντενμπουργκ να υπογράψει το Διάταγμα για τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ, που ανέστειλε, για όλο το υπόλοιπο της ύπαρξης του Τρίτου Ράιχ, το Σύνταγμα της Βαϊμάρης. Το ίδιο βράδυ του εμπρησμού συνελήφθησαν πάνω από 10.000 κομμουνιστές και σοσιαλδημοκράτες. Επίσης, στις 9 Μαρτίου του 1933, τρεις Βούλγαροι, ο Γκεόργκι Ντιμιτρόφ, ο Βασίλ Τάνεφ και ο Μπλαγκόι Ποπώφ, μέλη της Κομιντέρν, συνελήφθησαν και κατηγορήθηκαν άδικα σαν συνένοχοι για τον εμπρησμό.
Σαν αποτέλεσμα αυτών των γεγονότων, το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας (KPD) έγινε το πρώτο κόμμα που τέθηκε εκτός νόμου, στις 1 Μαρτίου 1933, με τη δικαιολογία ότι προετοίμαζε πραξικόπημα. Αυτό επέτρεψε στο Ναζιστικό Κόμμα να περάσει τον Εξουσιοδοτικό νόμο, που επέτρεπε στον Καγκελάριο Χίτλερ και το υπουργικό του συμβούλιο να νομοθετούν χωρίς έγκριση του Ράιχσταγκ. Αυτοί οι δυο νόμοι σηματοδοτούν την εφαρμογή του Gleichschaltung ("συγχρονισμός"), την απαρχή δηλαδή του ολοκληρωτικού καθεστώτος των Ναζί.
Στις 2 Μαΐου 1933, την επομένη της εργατικής γιορτής της Πρωτομαγιάς, η συνομοσπονδία σωματείων ADGB (Allgemeiner Deutscher Gewerkschaftsbund) διαλύθηκε δια της βίας, καθώς μονάδες της SA και της NSBO (Nationalsozialistische Betriebszellenorganisation) κατέλαβαν τα γραφεία της και οι ηγέτες της συνομοσπονδίας οδηγήθηκαν στη φυλακή. Άλλες σημαντικές συνομοσπονδίες εξαναγκάστηκαν να συγχωνευθούν με το Γερμανικό Μέτωπο Εργασίας (Deutsche Arbeitsfront (DAF)) τους επόμενους μήνες.
Γύρω στους 100.000 κομμουνιστές δολοφονήθηκαν, όντας από τους πρώτους, μαζί με τα άτομα με ειδικές ανάγκες, που στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πριν, είχαν γίνει προσπάθειες να τους στειρώσουν με τη χρήση ακτίνων Χ. Οι Γερμανοί κομμουνιστές προκαλούσαν ανησυχία στον Χίτλερ λόγω των δεσμών τους με τη Σοβιετική Ένωση και την Εβραϊκή κοινότητα, καθώς και σαν απειλή προς το γερμανικό φασισμό. Ο Χίτλερ πιθανόν να πήρε υπόψη του και το γεγονός ότι ο ίδιος ο Μαρξ ήταν Εβραίος.

Μασόνοι
Στο βιβλίο Ο Αγών Μου, ο Χίτλερ γράφει ότι η Μασονία έχει «υποταχθεί» στους Εβραίους και έχει γίνει ένα «τέλειο εργαλείο» για να προωθούν τους σκοπούς τους και να εμπλέκουν τα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας στα υποτιθέμενα σχέδιά τους. Συνεχίζει λέγοντας ότι «η ειρηνιστική γενική παράλυση του εθνικού ενστίκτου της αυτοσυντήρησης που άρχισε από τους Μασόνους» μεταδίδεται κατόπιν στις κοινωνικές μάζες από τον ημερήσιο τύπο.

Στα 1933, ο Χέρμαν Γκέρινγκ, πρόεδρος του Ράϊχσταγκ και κεντρικό πρόσωπο στη διαδικασία του Gleichschaltung («συγχρονισμός»), δήλωνε ότι "στην εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, δεν υπάρχει θέση για τη Μασονία".

Ο «Εξουσιοδοτικός νόμος» (στα γερμανικά Ermächtigungsgesetz) ψηφίστηκε από το γερμανικό Κοινοβούλιο στις 23 Μαρτίου 1933. Χρησιμοποιώντας τον, στις 8 Ιανουαρίου 1934 ο υπουργός Εσωτερικών της κυβέρνησης των Ναζί διέταξε τη διάλυση των Μασονικών οργανώσεων και τη δήμευση της περιουσίας όλων των Στοών, δηλώνοντας πως όσοι ήταν μέλη μασονικής Στοάς όταν ο Χίτλερ πήρε την εξουσία, το Γενάρη του 1933, δεν επιτρεπόταν να παίρνουν αξιώματα μέσα στο Ναζιστικό κόμμα ή τα παραστρατιωτικά παρακλάδια του, και απαγορευόταν να διορίζονται ως δημόσιοι υπάλληλοι. Καθώς η Μασονία θεωρούνταν ιδεολογικός αντίπαλος του Ναζισμού όσον αφορά την κοσμοθεωρία της (Weltauffassung), ιδρύθηκαν ειδικά τμήματα της Υπηρεσίας Ασφάλειας (SD) και αργότερα η Κεντρική Υπηρεσία Ασφαλείας του Ράιχ, προκειμένου να ασχοληθούν ειδικά με τους Μασόνους. Οι Μασόνοι κρατούμενοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης κατατάσσονταν στους πολιτικούς κρατούμενους και φορούσαν ένα ανεστραμμένο (με την κορυφή προς τα κάτω) κόκκινο τρίγωνο.
Στις 8 Αυγούστου 1935, σαν Φύρερ και Καγκελάριος της Γερμανίας, ο Χίτλερ ανακοίνωσε στην εφημερίδα του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Völkischer Beobachter την οριστική διάλυση όλων των Μασονικών Στοών της Γερμανίας. Το άρθρο κατήγγειλε μια συνωμοσία της Αδελφότητας και του «Παγκόσμιου Εβραϊσμού» για τη δημιουργία μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Εφόσον πολλοί Μασόνοι που συνελήφθησαν ήταν ταυτόχρονα και Εβραίοι και/ή μέλη της αντιπολίτευσης, δεν είναι γνωστό πόσα άτομα οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και/ή έγινα στόχος επειδή ήταν Μασόνοι. Σύμφωνα με μια συντηρητική εκτίμηση, συνολικά πάνω από 80.000 Μασόνοι από όλη την Ευρώπη έχασαν τη ζωή τους.

Μάρτυρες του Ιεχωβά
Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν η μόνη θρησκευτική ομάδα η οποία, αν και τα μέλη της ήταν κατεξοχήν γερμανικής καταγωγής, έγινε στόχος του Ναζιστικού καθεστώτος. Υπολογίζεται ότι, από τους συνολικά 25.000 Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Γερμανία και σε χώρες που βρίσκονταν υπό την κατοχή των Ναζί, περίπου 4.200-10.000 κλείστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και γύρω στους 1.500-5.000 έχασαν τη ζωή τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης λόγω των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Πιο συγκεκριμένα, αρνούνταν να αναμειχθούν σε πολιτικά ζητήματα, να εγγραφούν στο ναζιστικό κόμμα, να αποδώσουν χαιρετισμό λέγοντας «Χάιλ Χίτλερ» (που σημαίνει «Υγεία στον Χίτλερ» ή «Ζήτω ο Χίτλερ») και να υπηρετήσουν στο γερμανικό στρατό.

Συνεχίζεται...

 

Η συνέχεια...

Κληρικοί και διανοούμενοι
Μερικά μέλη του Καθολικού κλήρου δολοφονήθηκαν από τους Ναζί, πολλά από τα οποία είτε είχαν Εβραϊκή καταγωγή, όπως η Ήντιθ Στάιν (Edith Stein), ή δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια της Ναζιστικής εκστρατείας κατά της Πολωνικής διανόησης. Στις χώρες όπου καθολικοί ιερωμένοι είχαν ανοιχτά καταγγείλει τις πρακτικές των Ναζί, όπως στην Ολλανδία και την Πολωνία όπου επίσκοποι και ιερείς είχαν διαμαρτυρηθεί για τις απέλάσεις των Εβραίων, τα μέλη του κλήρου είτε απειλήθηκαν με απέλαση και φυλακίστηκαν (όπως στην περίπτωση του Γερμανού επίσκοπου Κλέμενς φον Γκάλεν (Clemens von Galen) ή απελάθηκαν κατευθείαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως στην περίπτωση του Ολλανδού Καρμελίτη ιερέα Τίτους Μπράντσμα (Titus Brandsma) και του Πολωνού Μαξιμίλιαν Κόλμπε (Maximillian Kolbe). Επίσης μέλη του Προτεσταντικού κλήρου, όπως εκείνα που ίδρυσαν την αντιναζιστική Εκκλησία της Ομολογίας, διώχθηκαν επίσης.
Εντούτοις, ως σύνολο, οι Εκκλησίες τόσο στη Γερμανία όσο και στην Ιταλία δεν αντιτάχθηκαν στο Ναζιστικό καθεστώς. Προτεστάντες και Καθολικοί δέχτηκαν ανεμπόδιστα το Γ' Ράιχ. Μάλιστα μετά το 1929, οπότε ήρθε σε ύπαρξη το κράτος του Βατικανού με την σύμπραξη του Φασίστα Μουσολίνι, το 1933, έξι μήνες μετά τη άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, ο ηγέτης του Ναζιστικού καθεστώτος μέσω του αντικαγκελάριου Φον Πάπεν σύναψε Κονκορδάτο με το Κράτος του Βατικανού (το οποίο είχε τότε ως κεφαλή τον Πάπα Πίο ΙΑ'), προφανώς στα πλαίσια του κοινού αγώνα κατά του φιλελευθερισμού και του μπολσεβικισμού

Έγχρωμοι και Ασιάτες
Οι έγχρωμοι και Ασιάτες κάτοικοι της Γερμανίας, και οι έγχρωμοι αιχμάλωτοι πολέμου, ήταν επίσης θύματα, και συχνά κρατούνταν ξεχωριστά από τους υπόλοιπους κρατούμενους. Η Ιαπωνία, που στις 27 Σεπτεμβρίου 1940 είχε υπογράψει την Τριμερές Σύμφωνο με τη Γερμανία και την Ιταλία, θεωρούνταν μέλος του Άξονα, και κανείς Γιαπωνέζος δεν φυλακίστηκε ή δολοφονήθηκε από πρόθεση.

Σέρβοι
Μια άλλη ομάδα θυμάτων του Ολοκαυτώματος ήταν οι Σέρβοι στην Ελεύθερη Πολιτεία της Κροατίας. Οι εκτιμήσεις για τον αριθμό των Σέρβων που δολοφονήθηκαν είναι αντικείμενο πρόσφατης αντιπαράθεσης. Το κέντρο Σίμον Βίζενταλ, γερμανικές πηγές του Β΄ Π.Π., ιστορικοί της εποχής του Τίτο από τη Σερβία και οι περισσότερες Σερβικές πηγές αναφέρουν αριθμούς άνω του 1.000.000, αλλά μερικές κροατικές πηγές εκτιμούν τον αριθμό γύρω στις 330-390.000, με τις 45-52.000 από τα θύματα να έχουν δολοφονηθεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Γιασένοβατς. Η γενοκτονία των Σέρβων από τους Ουστάσι ήταν ίσως η μοναδική περίπτωση όπου οι Γερμανοί (καθώς και οι Ιταλοί), συμπεριλαμβανομένων στρατιωτών των SS, παρενέβησαν για να προστατέψουν τα θύματα από τις ενέργειες των συνεργατών τους - υπερενθουσιώδεις Κροάτες Ουστάσι, που άρχισαν μαζικές δολοφονίες σε ρυθμούς ανήκουστους για την εποχή (από την εγκατάσταση ήδη του καθεστώτος-μαριονέτα), αναγκάζοντας τους αηδιασμένους Γερμανούς να περιορίσουν τη δράση του κατοχικού καθεστώτος. Ο βασικός νους πίσω από το Κροατικό Ολοκαύτωμα των Σέρβων ήταν ο Μίλε Μπούντακ (Mile Budak).
Η γενοκτονία των Σέρβων είχε θρησκευτικό υπόβαθρο. Παρά το γεγονός ότι τόσο οι Κροάτες όσο και οι Σέρβοι είναι Σλάβοι, και μιλούν σχεδόν την ίδια γλώσσα, οι Σέρβοι είναι Ορθόδοξοι χριστιανοί και οι Κροάτες Καθολικοί. Η ανάμειξη του Καθολικού κλήρου ήταν σημαντική, αφού η αναγκαστική μεταστροφή στον Καθολικισμό ήταν μερικές φορές η μόνη εναλλακτική εκτός από το θάνατο, και μέλη από οργανώσεις όπως οι Καθολικοί Σταυροφόροι ήταν από τους πιο ενθουσιώδεις και γνωστούς δράστες της γενοκτονίας. Ο διοικητής του στρατοπέδου Γιασένοβατς, ο Μίροσλαβ Φιλιππόβιτς (Miroslav Filipović) ήταν Καθολικός κοσμοκαλόγερος. Οι φόνοι γίνονταν τόσο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όσο και καταστρέφοντας χωριά, καίγοντας Ορθόδοξες εκκλησίες όπου είχαν στοιβαχτεί με τη βία Σέρβοι κλπ.

[glow=red,2,300]Απολογισμός των θυμάτων[/glow]
Ο ακριβής αριθμός των ανθρώπων που δολοφονήθηκαν από το ναζιστικό καθεστώς μπορεί να μη γίνει ποτέ γνωστός, αλλά μελετητές του θέματος, χρησιμοποιώντας διάφορες μεθόδους για να υπολογίσουν το φόρο θανάτου, έχουν σε γενικές γραμμές συμφωνήσει σε μια χοντρική εκτίμηση του αριθμού των θυμάτων. Πρόσφατα αποχαρακτηρισμένα Βρετανικά και Σοβιετικά έγγραφα έχουν δείξει ότι το σύνολο των θυμάτων μπορεί να είναι κάπως υψηλότερο απ' ότι πιστευόταν. Πάντως, οι εκτιμήσεις που ακολουθούν θεωρούνται εξαιρετικά αξιόπιστες:

    * 5,1-6 εκατομμύρια Εβραίοι, συμπεριλαμβανομένων 3,0-3,5 εκατομμυρίων Πολωνών Εβραίων [24]
    * 1,8-1,9 εκατομμύρια μη-Εβραίοι Πολωνοί (αριθμός που περιλαμβάνει όλους εκείνους που δολοφονήθηκαν σε εκτελέσεις ή εκείνους που πέθαναν σε φυλακές, εξαναγκασμένη εργασία και στρατόπεδα συγκέντρωσης, καθώς και πολίτες που βρήκαν το θάνατο κατά τη γερμανική εισβολή του 1939 και την Εξέγερση της Βαρσοβίας του 1944
    * 250.000 Τσιγγάνοι (Ρομά και Σίντι)
    * 200.000 άτομα με ειδικές ανάγκες
    * 100.000 Κομμουνιστές
    * 80.000 Μασόνοι
    * 15.000 ομοφυλόφιλοι
    * 2.500-5.000 Μάρτυρες του Ιεχωβά
    * 330.000-1,2 εκατομμύρια Σέρβοι, που δολοφονήθηκαν από Κροάτες Ναζί
Υπολογίζεται ότι πάνω από ένα εκατομμύριο παιδιά περιλαμβάνονται στα άτομα που θανατώθηκαν κατά τη διάρκεια της Ναζιστικής κυριαρχίας στη Γερμανία και στην κατεχόμενη Ευρώπη.

Ο Ραούλ Χίλμπεργκ, στην τρίτη έκδοση του πρωτοποριακού του έργου Η καταστροφή των Εβραίων της Ευρώπης, εκτιμά πως 5,1 εκατομμύρια Εβραίοι πέθαναν στο Ολοκαύτωμα. Αυτός ο αριθμός συμπεριλαμβάνει "πάνω από 80,000" που πέθαναν λόγω του "εγκλεισμού στα γκέττο και τις στερήσεις", 1.400.000 που δολοφονήθηκαν σε "εκτελέσεις στο ύπαιθρο" και έως 2.900.000 που πέθαναν στα στρατόπεδα. Ο Χίλμπεργκ εκτιμά τα θύματα στην Πολωνία "μέχρι 3.000.000".Οι αριθμοί που δίνει ο Χίλμπεργκ θεωρούνται γενικά σαν συντηρητικές εκτιμήσεις, καθώς συμπεριλαμβάνουν μόνο τους θανάτους εκείνους για τους οποίους υπάρχουν κάποια αρχεία, αποφεύγοντας να κάνει στατιστική διόρθωση.Ο Βρετανός ιστορικός Μάρτιν Γκίλμπερτ χρησιμοποίησε μια παρόμοια μέθοδο στον "Άτλα του Ολοκαυτώματος", αλλά κατέληξε στον αριθμό των 5.75 εκατομμυρίων Εβραίων, καθώς εκτίμησε υψηλότερους αριθμούς Εβραίων δολοφοονημένων στη Ρωσσία και άλλες περιοχές.
Η Λούσυ Νταβίντοβιτς χρησιμοποίησε προπολεμικές στατιστικά απογραφών για να εκτιμήσει ότι πέθαναν 5.934 εκατομμύρια Εβραίων. Η χρήση των επίσημων απογραφών μπορεί να οδηγήσει σε μετριοπαθείς εκτιμήσεις καθώς πολλοί θάνατοι και γεννήσεις δεν καταγράφονταν σε μικρές πόλεις και χωριά. Ένας άλλος λόγος που κάποιοι θεωρούν τον αριθμό χαμηλό είναι ότι πολλά αρχεία καταστράφηκαν κατά τον πόλεμο.
Ένας από τους πιο έγκυρους Γερμανούς μελετητές του Ολοκαυτώματος, ο καθηγητής Βόλφγκανγκ Μπενζ του Πολυτεχνείου του Βερολίνου, αναφέρει ότι μεταξύ 5,3 και 6,2 εκατομμύρια Εβραίοι δολοφονήθηκαν, στο έργο του Dimension des Volksmords (1991), ενώ οι Γισρέλ Γκουτμάν και Ρόμπερτ Ρόζετ εκτιμούν τους δολοφονημένους Εβραίους μεταξύ 5,59 και 5,86 εκατομμύρια, στην "Εγκυκλοπαίδεια του Ολοκαυτώματος" (1990).[32]

Οι παρακάτω πληθυσμιακές ομάδες έγιναν επίσης στόχος από το Ναζιστικό καθεστώς, αλλά οι αποδείξεις για το ότι οι Ναζί τους δολοφονούσαν συστηματικά με σκοπό τη γενοκτονία είναι λίγες, σε σχέση με αυτές για τις πιο πάνω πληθυσμιακές ομάδες.
    * 3,5-6 εκατομμύρια Σλάβοι πολίτες
    * 2,5-4 εκατομμύρια Σοβιετικοί αιχμάλωτοι πολέμου
    * 1-1,5 εκατομμύρια πολιτικά διαφωνούντες
Επιπλέον, οι σύμμαχοι των Ναζί, το καθεστώς των Ουστάσι στην Κροατία διεξήγαγε τις δικές του επιχειρήσεις μαζικής εξόντωσης εναντίον των Σέρβων, με αποτέλεσμα το θάνατο τουλάχιστον 330.000-390.000 Σέρβων.
Μια περίλήψη των εκτιμήσεων διάφορων πηγών για τον αριθμό των θυμάτων του Ναζιστικού καθεστώτος δίνεται στον διαδικτυακό άτλαντα της ιστορίας του 20ού αιώνα του Μάθιου Γουάιτ.

Αναζήτηση για τις τύχες των θυμάτων
Με το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου, εκατομμύρια μέλη οικογενειών που διαλύθηκαν από το Ολοκαύτωμα έψαχναν για κάποια στοιχεία σχετικά με το τι απόγιναν ή/και το που βρίσκονταν οι αγνοούμενοι φίλοι και συγγενείς τους. Αυτές οι προσπάθειες άρχισαν να εξασθενούν καθώς τα χρόνια περνούσαν. Τελευταία, όμως, παρατηρήθηκε ανανέωση του ενδιαφέροντος, από απόγονους των επιζησάντων του Ολοκαυτώματος για την αναζήτηση της μοίρας των χαμένων συγγενών τους. Το Γιάντ Βασχέμ είναι μια βάση δεδομένων όπου μπορεί να γίνει αναζήτηση ανάμεσα σε τρία εκατομμύρια ονόματα, περίπου δηλαδή των μισών από τους Εβραίους που υπήρξαν θύματα. Η Κεντρική Βάση Δεδομένων Ονομάτων των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος βρίσκεται στην διεύθυνση yadvashem.org, ενώ μπορεί κανείς να ερευνήσει και επί τόπου στο συγκρότημα Γιαντ Βασχέμ στο Ισραήλ.

Συνεχίζεται...