Για χρονια ειχα καποιο τυπο φιμωσης .
παλαιότερα οταν μου σηκώνοταν κατεβαινε το πετσάκι μονο του ως ενα σημειο και ηθελε ενα τσακ να κατεβει . οταν ηταν πεσμένο δυσκολα το ξεκουκουλωνα το κεφαλι
Ποναγε λιγο οταν ηταν ορθιο .
Στο παρελθον εχει τρεξει αιμα κατα την πραξη και επίσης σε μια εξεταση απο ουρολόγο με τσακισε ο τυπος
ξαφνικα ομως στα 40 βλέπω οτι το ¨προβλημα " ισως λύθηκε. Δεν ξερω γιατι λυθηκε , ισως επειδη απειχα πολυ καιρό (ουτε
για 3-4 μήνες )ή ισως να ηταν νευρολογικο το προβλημα και τωρα που έκανα μια νευρολογικη επεμβαση να χαλαρωσε καποιο νευρο
Πλεονεκτηματα : καθαριοτητα (πριν μαζευε πουρί ;) ), καποιες φορες καλυτερη αισθηση οταν
, το κεφαλακι παλαιότερα πρηζοταν και ο πονος ηταν ενοχλητικός
Μεινέκτηματα: Με τα χρονια συνδυασα τον πόνο με την κάβλα οποτε α) δεν μπορω να καταλαβω αν μου εχει σηκωθει και β) δεν το ευχαριστιεμαι τοσο πολύ καποιες φορες αφου δεν νιωθω κατι και μου πέφτει , επισης δεν μπορω να βρω ρυθμό ή/και σπρωχνω οσο παει για να βρω τον πόνο και ετσι κουραζομαι . Αν βρω οπως ρυθμο ειναι καλυτερα γιατι παλιά ο πονος μια , δυο ηταν ωραιος την τριτη πόναγα οποτε πηγαινα λίγο προσεκτικά . Τελος βλέπω λιγο τριβεται στο μποξερακι το κεφαλακι (παλια ηταν πιο καλυμενο - τωρα περισευει ενα κομματακι ) και λίγο με ενοχλει.
Εκει που θελω να καταλήξω ειναι οτι τα συνεχη χτυπήματα κανουν το πετσακι λιγότερο ελαστικό ετσι μαλλον πρεπει να επισκεφτειτε ουρολόγο
αμέσως μετα το χτυπημα .
Το χειρουργειο και εγω το απεφευγα αφου οι ουρολόγοι ειναι για τον φούτσο . Απο την αλλη νομιζω οτι (η κατασταση μετα το χειρουργειο) ειναι θεμα συνήθειας και αναζητησης αλλου τρόπου
και
.
πχ την επόμενη φορα που θα
θα ροματζαρω λίγο για να βρω ενα ρυθμό που μπορω να συντηρησω .
ΥΓ Μιλάω ως καποιος που βλεπει την κατασταση απο την αλλη πλευρα χωρις να ειναι δικια του απόφαση . Το "κανονικο" ειναι να μην πονάς οποτε εμεις που μαθαμε να ποναμε για να ευχαριστηθουμε το κουτουπωμα ειναι λάθος . Η περιτομη δεν μειωνει την ευχαριστιτη απλα την ριχνει στα φυσιολογικά.