Αρκετά «Παιδιά της Μεταπολίτευσης», Έλληνες που γεννήθηκαν γύρω στο 1974, ενηλικιώθηκαν πολιτικά ακούγοντας ξανά και ξανά, μονότονα σχεδόν, μία ιστορία. Η ιστορία είχε περίπου ως εξής:
«Μία φορά κι έναν καιρό, μετά από έναν μεγάλο Πόλεμο, σε έναν τόπο που ήταν σπάνιας ομορφιάς, ζούσαν ευτυχισμένα τρία γαλάζια γουρουνάκια. Τα γουρουνάκια ήξεραν πως, για να προστατεύονται από τους κινδύνους και να ζήσουν ευτυχισμένα, έπρεπε να χτίσουν ένα σπίτι με γερά θεμέλια. Επειδή ήταν νοικοκύρηδες, και πάνω από όλα, τίμια και εργατικά, τα γαλάζια γουρουνάκια δούλευαν ολημερίς κι οληνυχτίς, χτίζοντας με κόπο και ιδρώτα το σπίτι τους, τούβλο-τούβλο. Του είχαν δώσει, μάλιστα, και όνομα. Το σπίτι τους λεγόταν «Ελλάδα».
Η ζωή για τα γαλάζια γουρουνάκια κυλούσε πάνω-κάτω ήρεμα. Μόνο λίγα χρόνια ήταν δύσκολα, όταν το 1967 ένας κακός και βλοσυρός αγριόχοιρος έκανε την εμφάνισή του εκεί γύρω και τους τρόμαξε. Τους φοβέριζε. Άδικα ανησυχούσαν, όμως, γιατί ο κακός αγριόχοιρος δεν είχε βάλει τόσο τα γαλάζια γουρουνάκια στο μάτι, όσο κάθε λογής πράσινα και κόκκινα κουνέλια. Αυτά, κι όλα τα ελεύθερα πουλιά.
Ώσπου… μία μέρα φθινοπωρινή, το μακρινό 1981, εμφανίστηκε έξω από το σπίτι της "Ελλάδας", ποιος; Ο Πράσινος Λύκος! Ο Πράσινος Λύκος ήταν πονηρός, τρομακτικός και αιμοβόρος. Πεινούσε. Ήθελε να φάει ό,τι φαγητό είχαν μαζέψει με κόπο στο σπίτι τους τα γαλάζια γουρουνάκια τόσα χρόνια. Ο Πράσινος Λύκος δεν σταματούσε πουθενά, ήθελε να φάει ακόμα και τα ίδια τα γουρουνάκια! Δεν τον ένοιαζε τίποτα, παρά μόνο να φάει καλά. Κι έτσι, με τα σάλια να του τρέχουν από το στόμα, στις 18 του Οκτώβρη, φύσηξε δυνατά και άνοιξε την πόρτα της «Ελλάδας». Μπήκε μέσα και δεν άφησε τίποτα. Έφαγε, έφαγε ώσπου δεν έμεινε σχεδόν τίποτα.
Τα γαλάζια γουρουνάκια έμεναν για χρόνια έξω από τo σπίτι τους. Προσπάθησαν να ξαναμπούν και να διώξουν τον Λύκο. Για λίγο, 1990-93, τα κατάφεραν. Βρήκαν την «Ελλάδα» μισογκρεμισμένη και ξανάπιασαν μεμιάς μυστρί και πηλοφόρι. Αλλά και πάλι, ο Πράσινος Λύκος που καραδοκούσε απέξω, φύσηξε και «Φοοουυυυ!», άνοιξε πάλι η πόρτα της «Ελλάδας». Έφυγαν τα γαλάζια γουρουνάκια και ο Πράσινος Λύκος ξανάρχισε το φαγοπότι.
Τα γαλάζια γουρουνάκια δεν το έβαλαν κάτω. Προσπάθησαν με όλες τους τις δυνάμεις και τον ξανάδιωξαν. Από τότε, χτίζουν ξανά από την αρχή το σπίτι τους, την «Ελλάδα», τούβλο-τούβλο. Για άλλη μία φορά. Μόνο που τώρα έχουν πια κουραστεί. Και ο κακός Πράσινος Λύκος παραμονεύει. Είναι πάντα εκεί, έξω από την πόρτα της «Ελλάδας», έτοιμος να φυσήξει πάλι δυνατά, να μπει μέσα για να ξαναρχίσει το μεγάλο φαγοπότι. Τα καημένα τα γουρουνάκια… ΤΕΛΟΣ»
Το ότι η Νέα Δημοκρατία ή η Δεξιά είναι οι νοικοκύρηδες, τα γαλάζια γουρουνάκια στην ιστορία αυτή είναι προφανές. Εξίσου προφανές είναι πως το ΠΑΣΟΚ είναι ο πεινασμένος Πράσινος Λύκος. Η ιστορία αυτή αποτελεί το βασικό αφήγημα με το οποίο γαλουχήθηκαν πολλοί Έλληνες τα τελευταία 30 χρόνια. Βασίζεται, όμως, σε πραγματικά περιστατικά;
Για πολλά από τα «Παιδιά της Μεταπολίτευσης», ήταν για δεκαετίες ολόκληρες αδύνατον να το εξακριβώσουν. Όσο μεγάλωναν, αλλά κι αφού ενηλικιώθηκαν, από το 1981 μέχρι το 2004 ήταν πάντα το ΠΑΣΟΚ, ο Πράσινος Λύκος στην εξουσία. «20* χρόνια το ΠΑΣΟΚ κατέστρεψε την Ελλάδα», άκουγαν. Η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη θεωρείται από τους περισσότερους μία γαλάζια παρένθεση, υποσημείωση, ένας σχεδόν ασήμαντος αστερίσκος στο κεντρικό story. Πέρασε και δεν ακούμπησε.
Η πρωθυπουργία Κώστα Καραμανλή όμως; Εδώ αλλάζουν τα πράγματα. Η περίοδος 2004-2009 προσφέρεται για πολλά συμπεράσματα. Η Ελλάδα είχε έναν ισχυρό, δημοφιλή πρωθυπουργό που εξελέγη δύο φορές και απολάμβανε ισχυρής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, καθώς και ευρείας κοινωνικής συναίνεσης, τουλάχιστον για τα πρώτα τέσσερα χρόνια της πρωθυπουργίας του. Τι συνέβη σε όλη αυτήν την περίοδο; Ο τόπος μας γνώρισε γαλάζια γουρουνάκια, τίμια και εργατικά; Νοικοκύρηδες; Ή μήπως το μεγάλο φαγοπότι συνεχίστηκε, κι άλλαξε απλά χρώμα ο κακός ο Λύκος; Μήπως από πράσινος έγινε γαλάζιος; Μήπως δίπλα στον Πράσινο Λύκο προστέθηκε κι ένας ακόμα, ένας Γαλάζιος;
Δεν έχει τόση σημασία πια να σταθούμε στις συγκεκριμένες υποθέσεις. Μονή Βατοπεδίου. Το δόγμα Βουλγαράκη πως «το νόμιμο είναι και ηθικό». Οι κομιστές του DVD και το Γραφείο Τύπου του Μαξίμου. Οι εκβιασμοί και τα διαμερίσματα Παυλίδη και Μανούση. Το παράνομο «αναψυκτήριο» Μαγγίνα, μαζί με τους «ανασφάλιστους» επισκέπτες ενόσω ήταν Υπουργός Απασχόλησης και ζητούσε να παταχθεί η εισφοροδιαφυγή. Είναι τόσα και τόσα τα παραδείγματα διαφθοράς και ασυδοσίας σε αυτά τα πεντέμιση χρόνια.
Όλα τα παραδείγματα αυτά μας οδηγούν στο να αναρωτηθούμε εμείς τα "Παιδιά της Μεταπολίτευσης": Τελικά, μήπως γαλάζια δεν είναι μόνο τα γουρουνάκια, αλλά και μερικοί Λύκοι; Και αντίστροφα: Μήπως πράσινος δεν είναι μόνο ο κακός ο Λύκος αλλά και μερικά γουρουνάκια; Μήπως η ιστορία με τα γαλάζια γουρουνάκια και τον Πράσινο Λύκο με την οποία μεγαλώσαμε δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα βολικό παραμύθι;
Αν χρειαζόταν ένα μόνο παράδειγμα, υπάρχει καλύτερο από την υπόθεση Siemens για να δούμε τα πράγματα με άλλο μάτι; 100 εκατομμύρια ευρώ λένε πως έδωσαν και στα δύο μεγάλα κόμματα οι Γερμανοί. Και στους δύο. Και στο ΠΑΣΟΚ και στη Νέα Δημοκρατία. Και στους δύο ταμίες, και Βαρθολομαίο και Τσουκάτο. Και Ρηγίλλης και Χαριλάου Τρικούπη.
Η κοινή λογική, αλλά και η εμπειρία της διακυβέρνησης Καραμανλή 2004—2009, σε αυτό το συμπέρασμα μας οδηγούν. Το ΠΑΣΟΚ μάλλον δεν διέλυσε τα πάντα στο πέρασμά του από το 1981, και η Νέα Δημοκρατία δεν είναι ένα κόμμα μόνο πατριωτών και τίμιων νοικοκυραίων. Αν και δεν το ήθελε φυσικά, αυτή είναι δυστυχώς η παρακαταθήκη του Κώστα Καραμανλή. Να μείνει εκείνος στην ιστορία ως ο τελευταίος μεγάλος παραμυθάς. Και να ντρέπονται οι πραγματικοί νοικοκυραίοι Νεοδημοκράτες να υπερασπιστούν το έργο του. Μάλλον οριστικά πια, έτσι έχασε το όποιο ηθικό πλεονέκτημα διατηρούσε η Νέα Δημοκρατία έναντι του ΠΑΣΟΚ.
Η εξουσία διαφθείρει. Πόσοι καλοί και πόσοι κακοί υπάρχουν σε κάθε κόμμα, σε κάθε ιστορική περίοδο διακυβέρνησης, αυτό είναι κάτι που παραμένει προς συζήτηση, προς διερεύνηση. Αυτό, όμως, που ήρθε η ώρα να ξεχάσουμε, είναι το "γαλάζιο" παραμύθι για τη Μεταπολίτευση.
** «20 χρόνια το ΠΑΣΟΚ κατέστρεψε την Ελλάδα». Και αυτός ο συνήθως παρουσιαζόμενος ως αυτονόητος ισχυρισμός είναι μέρος του Αφηγήματος της Μεταπολίτευσης, του Παραμυθιού που άκριτα πολλοί δεχόμαστε. Στην πραγματικότητα, η σύγχρονη πολιτική περίοδος της Μεταπολίτευσης για την οποία όλοι συζητάμε είναι 35 χρόνια, 1974-2009. Το ΠΑΣΟΚ ήταν στην εξουσία 19 χρόνια (1981-1989 και 1993-2004). Η Νέα Δημοκρατία συμπληρώνει 16 χρόνια στην κυβέρνηση (1974-1981, 1990-1993 και 2004-2009). 19-16 πια, δηλαδή μοιρασμένα σχεδόν τα χρόνια των δυο κομμάτων στην εξουσία.
[video]http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=16095&utm_source=facebook&utm_medium=socialad&utm_term=110x80&utm_content=ekloges09&utm_campaign=K.Karamanlis[/video]
