γερμανικές αποζημειώσεις δεν πρόκεται να δούμε διότι ότι μας αναλογούσε (κατά την εκτίμησιν των τότε κυβερνόντων) το έχουμε πάρει και έχουμε υπογράψει γιαυτό ... σε δύο δόσεις μία αν δεν απατώμαι της τάξης των 230.000.000 μάρκων της εποχής και μία 75.000.000 μάρκων ώς αποζημίωση για τους Ελληνες Εβραίους και λοιπούς οι οποίοι εκτοπίστηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης...
το κατοχικό δάνειο είναι άλλο πράγμα και αν υπάρχει σχετική τεκμηρίωση μπορεί να κυνηγηθεί... υπό την προυπόθεση να υπάρχει η σχετική τεκμηρίωση (δανειακά σύμφωνα, αποδείξεις δόσεων που τυχόν κατεβλήθησαν κλπ κλπ κλπ κλπ) και να μην εμφανιστεί από τους Γερμανούς κανένα χαρτί ότι έχουν ξεπληρώσει...
από κεί και περα το ύψος του δανείου είναι μεν συγκεκριμένο αλλά το ύψος των τόκων που πρέπει να καταβληθούν για όλο αυτό το διάστημα είναι αδιευκρίνιστο, διφούμενο και μπορεί να ξεκαθαριστεί μόνο δικαστικά μέσω του Διεθνούς Δικαστηρίου...
εν κατακλείδι η μοναδική αξίωσις που μπορεί να υποβληθεί έναντι του Γερμανικού δημοσίου για την γερμανική κατοχή στην Ελλάδα είναι το αναγκαστικό δάνειο το οποίο μάλιστα και αν ενθυμούμαι καλώς η δανειακή σύμβασις προβλέπει να είναι και άτοκο και σταθερού νομίσματος...(ανεξάρτητα αν της αναγκαστικής δανειακής συμβάσεως εγένοντο στην διάρκεια της κατοχής τροποποιήσεις οι οποίες πιθανόν να αίρουν την αναγκαστικότητα του δανείου το οποίο θα πρέπει να το αποφασίσει η διεθνής δικαιοσύνη)...
βεβαίως οι κραυγές περί της αναγκαστικότητος του δανείου δεν βοηθούν στο να τεκμηριωθεί η θέσις ότι το δάνειο έγινε λόγω τροποποιήσεων συμβατικό ... από την άλλη η αναγκαστικότης του δανείου υποχρεώνει την Γερμανία σε επιστροφή του, σύμφωνα όμως με τους όρους του δανείου (δηλαδή άτοκο) ενώ η τυχόν μετάπτωση του σε συμβατικό ενέχει τον κίνδυνο της θεώρησης της απαίτησης ως εθελοντική συνεργασία με την κυβέρνηση των ναζί και τέτοιου είδους συνεργασίες δεν αποπληρώνονται με βάση το διεθνές δίκαιο..