Φίλε Vasos,
Ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι είμαι ειδικός και φυσικά δεν έκαν προσπάθεια ανάλυσης. Είπα απλά το τι μου αρέσει.
Και αν θες μια αιχμή για παραπέρα ανάλυση που ίσως χτυπάει περίεργα πάρε αυτήν:
Στο μπάσκετ, ενώ είχαμε φτάσει σε επίπεδο όλα σχεδόν να εξαρτώνται από τις αθλητικές ικανότητες (μαύροι ΝΒΑ), αρχίσαμε να βλέπουμε και άλλα πράγματα, με αποτέλεσμα το ΝΒΑ να αρχίσει να βλέπει παίκτες που δεν είναι τόσο αθλητές, όσο τεχνίτες, έξυπνοι και ομαδικοί Κλώνοι του Larry Bird, του μεγάλου ξανθού δηλαδή. Έφτασε το ανώτατο σημείο "αθλητοσύνης" που δεν επιδεχόταν βελτίωση και πάει προς "παιχτοσύνη", γιατί γέμισε ο τόπος από αθλητές και έλειψαν οι παίχτες.
Στο ποδόσφαιρο η πορεία είναι κατά κάποιο τρόπο αντίστροφη. Από τους φοβερούς παίχτες σολίστες, έχουμε πάει προς αθλητική μεριά, όπου με καλή φυσική κατάσταση καλύπτεται η έλλειψη ταλέντου. Και αυτό για έναν κόφτη ή ενα στόπερ είναι φυσικό. Όχι για τα χαφ όμως. Τα 10άρια τελείωσαν. Έχω την εντύπωση ότι όταν φτάσει το ποδόσφαιρο να ζητάει πιο πολύ ταλαντούχους παρά αθλητές θα αρχίσει να γίνεται και πιο θεαματικό και σωστό. Και αυτό θα γίνει όταν τα φυσικά προσόντα δεν θα μπορούν να προσφέρουν κάτι το επιπλέον, ούτε καν οριακά. Αν γεμίσει η αγορά με Μεκελελέ, Βιειρά Φρίγγς, Λαμπάρντ κλπ (ονόματα στη τύχη και όχι με σειρά αξιολόγησης), θα έχουν όλες οι ομέδες όσους χρειάζονται και θα αρχίσουν να ψάξουν για τους βιρτουόζους.
Στη φάση αυτή τη μεταβατική βλέπω να είμαστε. Όσο για τον Αλσατό, συμφωνώ ότι είναι πολύ μεγάλος (Και στηρίζεται σε ένα ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ scouting). Ο Σκωτσέζος κάπου με ξενερώνει, αλλά σίγουρα είναι μεγάλος προπονητής. (Για τον Ισπανό "μου" ας μη μιλήσω καλύτερα!)