Παρόλο που έζησα 10+ χρόνια στην Αθήνα, είμαι από επαρχία κι εκεί μένουν ακόμα οι δικοί μου, οι οποίοι είναι αγρότες. Κάποια στιγμή την έκανα για έξω (Γαλλία) γιατί δεν την πάλευα με το ελ σύστημα. Αλλά κατεβαίνω κάτω και ξέρω και την κατάσταση από τα ανήψια μου τα οποία τραβάνε τα πάνδεινα (κλωτσοσκούφι των εργοδοτών).
Όταν όμως είσαι 60, με πολύ παρελθόν και λίγο μέλλον πλέον, καταλαβαίνεις ότι αυτές τις δυσκολίες τις βλέπεις ως αστείες (συγκριτικά). Δεν πρέπει να μένεις σε ένα μέρος που δεν περνάς καλά. Κάνεις ό,τι μπορείς για να ξεφύγεις. Μαθαίνεις καλά μία δουλειά για να μην πεινάσεις και μία ξένη γλώσσα, αν νομίζεις ότι θα βρεις την ευτυχία σου έξω. Και το παλεύεις με νύχια και με δόντια. Οι μεγάλες πόλεις και το εξωτερικό προσφέρουν περισσότερες ευκαιρίες.
Τουλάχιστον οι νεώτεροι ας επωφελούνται από την πείρα των μεγαλύτερων. Δεν υπάρχουν περιθώρια για κλάψες. Ο χρόνος περνάει απίστευτα γρήγορα και είναι αμείλικτος.
