Φυσικά ο σπονσορας είναι άπαιχτος.Είναι τεράστιο το μεγαλείο του να είσαι σπονσορας,έχεις απεριοριστες επιλογές και διαχειριζεσαι χαρεμια.
Βλέπω τι έχουν παντρευτεί πρώην συμμαθητές μου,συγγενείς κτλ και ευγνωμονώ την τύχη μου.
Ο μέσος Έλληνας μπλέκεται από τα λυκειακά/φοιτητικά χρόνια σε έναν κυκεώνα σχέσεων,που στην πλειοψηφία τους δεν είναι ουσιαστικές/ποιοτικές.
Δηλαδή γαλουχημένος σαν μουνόδουλος και προκειμένου να γαμήσει,
βρίσκει μια γκόμενα που ουσιαστικά δεν τη θέλει,απλά είναι αυτή που του έκατσε.
Και σαν πυρφόρος μαλάκας,αφιερώνει το σύνολο του χρόνου,χρημάτων,ενέργειας σε αυτήν,παραμελώντας τον εαυτό του.
Και τα χρόνια περνούν με ψευτοσχέσεις και κομπαρσιλίκια..
Κάπου στα 35,έχοντας παραβλέψει τελείως την προσωπική του ανέλιξη/βελτίωση και έχοντας πλέον συνηθίσει σε 5άρια-6άρια,φορτώνεται και ένα από αυτά,απλά για να εκπληρώσει την κοινωνική σύμβαση του γάμου.
Η δική μου θέση είναι πως αν κάποιος θέλει να παντρευτεί(μόνο για το λόγο να κάνει οικογένεια) η ηλικία 35+ είναι η ιδανική.
Το θέμα όμως είναι στα 35+ να έχεις διαμορφώσει όλες εκείνες τις συνθήκες ώστε να είσαι σε θέση να διαλέξεις και όχι να σε διαλέξουν.
Δηλαδή αφού έχεις κωλογαμήσει από τα 16 σου τις συνομίληκες συμμαθήτριες,στα 20 τις συμφοιτήτριες,κ.ο.κ. να τις παρατάς όταν πρέπει, ώστε να τις φορτώνονται άλλοι και στα 35+ σου,να μπορείς να χτυπήσεις μια 25+.
Να την κρεμπεδιάσεις τη μια μέρα,να γκαστρωθεί την επόμενη και να είναι μια νέα μάνα, που θα ευχαριστιέσαι να την γαμάς τα επόμενα χρόνια και να την έχεις δίπλα σου.
Η γκόμενά μου είναι δέκα χρόνια μικρότερη και με πολλές πιθανότητες να φάει τον οριστικό κρεμπιέ.
Όταν φτάνουμε στο σημείο του τελικού High Value Display,ακόμη και παραποιώντας σε λογικό βαθμό το status μας,αφήνουμε έξω τους συναισθηματισμούς.
Π.χ. το να γεννηθείς από φτωχούς γονείς είναι ατυχία,το να κάνεις φτωχό πεθερό είναι ΜΑΛΑΚΙΑ σου.
Παίζουμε με σημαδεμένη τράπουλα και αφήνουμε τους αλλους να νομίζουν ότι μας διάλεξαν εκείνοι.
Γινόμαστε πιο άτιμοι καργιόληδες ακόμη και από την Αν Νικολ Σμιθ που παντρεύτηκε τον 90χρονο πετρελαιά στο αναπηρικό καροτσάκι.
Γινόμαστε μονάχα για ΜΙΑ ΦΟΡΑ,πιο πουτάνες από όλες τις πουτάνες που γνωρίσαμε στη ζωή μας.
Κάνουμε το περίφημο lock down με βαλκανικό κρεμπιέ μέσα σε πλούσιο δυτικο μουνάκι,κι αν και μας πάρουν χαμπάρι κάποτε,θα ναι αργά για αυτούς..