Λυπάμαι που θα είμαι εγώ αυτός που θα πω μια τέτοια ιστορία , αλλά μαζί με τα πολύ καλά καλό είναι να λέγονται και τα πολύ άσχημα για να υπάρχει μια σχετική αντικειμενικότητα. Είχα υποσχεθεί να μην κάνω μεγάλα posts αλλά δεν ποστάρω συχνά , οπότε πιστεύω θα με συγχωρέσετε.
Όλα ξεκίνησαν τέλος Σεπτέμβρη. Είχα γυρίσει από κάτω. Ήμουν σε μια κατάσταση πολύ γλυκών αναμνήσιων αλλά και πίκρας λόγω της επιστροφής (τα κεφάλια μέσα). Είχα πάει για τρέξιμο. Πριν κάνω ένα γύρω νοιώθω μια αδυναμία. Παραλίγο να πέσω κάτω. Καλά τόση κούραση; Εντάξει , το είχα παρακάνει πάλι στο μπουμ-μπουμ αλλά αυτό δεν ήταν φυσιολογικό. Γρήγορα πίσω στο σπίτι. Με πιάνει συχνουρία ( η οποία κράτησε και τις επόμενες ημέρες ). Επίσης πρόσεξα ότι η άκρη της ουρήθρας ήταν μωβ υπέρ του δέοντως. Ωχ , μπλέξαμε. Το άλλο πρωί πήγα κατ’ ευθείαν στον ουρολόγο , δεν είναι να παίζει κανείς με αυτά. Όταν του είπα που ήμουν και ότι δε χρησιμοποίησα προφυλακτικό «μερικές φορές» μου απάντησε «Στην Ταϋλάνδη»; Μου έγραψε γενική ούρων , καλλιέργεια και επίχρισμα χωρίς άλλη κουβέντα. Μπορεί να έχεις και AIDS» μου είπε για να μου δώσει να καταλάβω τι βλακεία έκανα. Το είχα συνηδειτοποιήσει ήδη βέβαια , αλλά τώρα πλέον ήταν αργά. Είχα πάει με καμιά δεκαριά και με τρεις δεν είχα βάλει. Βέβαια η πιθανότητα ήταν πολύ μικρή.
Τις επόμενες μέρες άρχισαν κι άλλα συμπτώματα : αδιαθεσία ,πόνος στο στομάχι , δέκατα , στεγνός λαιμός , περίεργα ανεβοκατεβάσματα θερμοκρασίας... Έπαψε να με απασχολεί το τι ακριβώς είχα. Μόνο να μην είχα αυτό... Συνηδειτοποίησα ότι μπορεί να είχα πετάξει τη ζωή μου στα σκουπίδια. Η πρώτη κοπέλα είχε περίοδο. Θυμήθηκα ότι το ποσοστό στην Πατάγια δεν είναι 1,5% (επίσημο ποσοστό Ταϋλάνδης) αλλά πολύ μεγαλύτερο γι’ αυτές τις κοπέλες σε εκείνο το μέρος. Πατάγια-bargirls-ακάποτο-συμπτώματα. Ίσως ο μόνος τρόπος να κολλήσεις αν είσαι ετερόφιλος. Και πάλι βέβαια οι πιθανότητες ήταν με το μέρος μου.
Η ψυχολογία μου ήταν πολύ άσχημη εκείνες τις πρώτες μέρες. Λίγος ύπνος και εφιάλτες. Μετά από 2-3 μέρες βγαίνει ένα εξάνθημα. Εξάνθημα; Τώρα λείεπει μόνο ο υψηλός πυρετός και η φαρυγγίτιδα. Άρχισα να σκέφτομαι ότι ήρθε το τέλος. Και καλά εγώ , η οικογένειά μου τι φταίει; Δε θα μπορούσα βέβαια να τους το πω. Θα το έκρυβα όσο γινόταν. Τέτοιες σκέψεις έκανα.
Τελικά ήταν κάποιο άλλο αφροδίσιο. Ευτυχώς , ανακούφιση μεγάλη. Όμως αργότερα κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν ήταν και τόσο ρόδινα. Αυτό που κόλλησα δεν ήταν από τον αέρα , κάποια μου το κόλλησε. Και αν είχε ένα αφροδίσιο , πιθανόν να είχε και άλλα. Μπορεί να τρυπιόταν κλπ. Άλλωστε αυτό δεν εμπόδιζε το γεγονός να είχα κολλήσει τον τρομερό ιό από την πρώτη που είχε περίοδο. Και στους περισσότερους πάει ασυμπτωματικά. Αν σου μπει μια τέτοια ιδέα στο μυαλό δε βγαίνει με τίποτα. Μύλος οι σκέψεις μου.
Οι ουρολογικές (επίχρισμα μόνο δε μου πήρανε) τελικά δε μου έκαναν τη χάρη: όλα καθαρά. Άρχισαν να βγαίνουν και άλλα συμπτώματα: πόνοι στο στομάχι , στη σπλίνα , λίγο στο σηκώτι , «τραβήγματα» στο δέρμα τα οποία εξαφανίζονταν και επανεμφανίζονταν , ενοχλήσεις στους όρχεις , πόνος στους προσαγωγούς , μη σταθερή θερμοκρασία σώματος , ταχυπαλμίες όταν ξάπλωνα και άλλα πολλά και διάφορα. Καταλάβαινα ότι κάποια πρέπει να ήταν από το άγχος. Αλλά όλα δύσκολα... Άρχισα να μετράω ανάποδα της μέρες , οι οποίες περνούσαν αργά και βασανιστικά. Είχα διαβάσει ότι τα σημάδια πρωτολοίμωξης εμφανίζονται σε 2-6 εβδομάδες. Περίμενα να με χτυπήσει υψηλός πυρετός που θα με τάβλωνε και φαρυγγίτιδα. Τίποτα όμως. Είχα βέβαια δέκατα για καιρό. Άρχισα να φοβάμαι και για ηπατίτιδα διότι και αυτή μπορεί να αποβεί μοιραία.
Ο καιρός κύλησε πάρα μα πάρα πολύ αργά. Επειδή ένοιωθα ότι στο τέλος θα τρελαθώ αποφάσισα να κάνω το τεστ νωρίτερα από ότι ενδείκνυται. Σκεφτόμουν να το κάνω αφού περάσουν δύο μήνες από την τελευταία μου επικίνδυνη επαφή και να το επαναλάβω στους τρεις και έξη. Τελικά αφού πέρασε ενάμισι μήνας ( και δύο ακριβώς από την πρώτη που είχε περίοδο και τη θεωρούσα πολύ επικίνδυνη) πήγα στο Συγγρό. Τους είπα το ιστορικό και άρχισα να τους λέω για τα συμπτώματα. «Στοπ!» , μου λένε. «Από τα συμπτώματα δεν μπορείς να καταλάβεις». Το ήξερα ότι έχουν δίκιο. Μου γράφουν εξετάσεις για hiv και σύφιλη. Είναι δωρεάν , μου λένε. Η γιατρός μου προτείνει να κάνω και για ηπατίτιδες αλλά μου λέει ότι έχει κάποια χρέωση. Γνέφω «ναι». Ταμείο , αιμοληψία και τέλος. Τους ρωτάω πότε θα είναι έτοιμα τα αποτελέσματα. Μου δίνουν ημερομηνία σε έντεκα μέρες. Έντεκα; Ψυχρολουσία. Η ELISA θέλει δυο μέρες απ’ ότι ξέρω. Αλλά αυτοί δεν τα βάζουν κάθε μέρα για λόγους οικονομίας. Έτσι είναι τα δημόσια νοσοκομεία , τι να κάνουμε. Η μία γιατρός καταλαβαίνει την κατάστασή μου. Μου λέει ότι ανεπίσημα μπορεί να μου το πει τρεις μέρες νωρίτερα αν θέλω , αλλά πρέπει να πάρω τηλέφωνο πρώτα και μετά να πάω από εκεί ο ίδιος. Την ευχαριστώ και φεύγω.
Οχτώ μέρες λοιπόν. Η αναμονή είναι χειρότερη από το αποτέλεσμα. Ο πόνος στο στομάχι συνεχίζεται. Προσπαθώ να ξεχαστώ αλλά μάταιος κόπος. Όσο πλησιάζουν οι μέρες γίνεται χειρότερο. Τις δύο τελευταίες μέρες κοιμήθηκα πολύ λίγο. Τελικά φτάνει η μεγάλη μέρα. Παίρνω τηλέφωνο. Είναι έτοιμα. Από τον τόνο της φωνής στο τηλέφωνο προσπαθώ να καταλάβω αλλά η φωνή είναι πολύ επαγγελματική και ουδέτερη. Ξέρω ότι δε θα μπορέσω να το αντιμετωπίσω μόνος. Πρώτη φορά είχα στη ζωή μου τέτοιο άγχος. Εγώ , που ποτέ μου δεν είχα άγχος , ούτε καν στις πανελλήνιες. Ένας φίλος προσφέρθηκε να έρθει μαζί μου. Ευτυχώς. Ξεκινάμε. Κάθε καθυστέρηση σε φανάρι είναι βασανιστική. Ας το μάθω και ας είναι οτιδήποτε , φτάνει να τελειώσει το μαρτύριο της αναμονής. Ο φίλος μου προσπαθεί να με καθησυχάσει , βλέπει ότι δεν μπορεί και γυρνάει την κουβέντα σε άσχετα πράγματα , κάνει χιούμορ. Γι’ αυτό είναι οι φίλοι. Μου έδωσε και ένα ηρεμιστικό. Τελικά δεν το πήρα (μια μικρή ψυχολογική νίκη σε αυτή τη μεγάλη ήττα). Φτάνουμε , παρκάρουμε λίγο μακρυά και ξεκινάμε με τα πόδια. Τι διαδρομή ήταν αυτή , κάθε βήμα και χιλιόμετρο! Εγώ ούτε προσέχω τι γίνεται γύρω μου. Εδώ και καιρό όλα τα βλέπω ασπρόμαυρα , το χαμόγελο έχει βέβαια χαθεί , δεν προσέχω γυναίκες που περνάνε από δίπλα μου. Είτε περνάω έξω από αρωματοπωλείο είτε από βόθρο , ένα και το αυτό. Αυτά τα πράγματα δεν πρέπει να συμβαίνουν σε κανέναν. Ακόμα και τίποτα να μην έχω , το ότι δεν έβαλα πλαστικό μου έβγαλε από τη μύτη το τελευταίο ταξίδι , σκέφτηκα.
Επιτέλους , φτάνουμε στο Συγγρό. Ανοίγω το βήμα μου , αν και τελείως μουδιασμένος , για να τελείσω το μαρτύριο μια ώρα αρχύτερα. Ευθεία , στρίβω επάνω και πάω για να μάθω το αποτέλεσμα.
- Συνεχίζεται -
