Που είχαμε μείνει; Α ναι , στο πρώτο τεστ. Μπαίνω μέσα και να γίνεται χαμός. Πολύς κόσμος , ούτε να κάτσεις. Περιμένω μερικά λεπτά μέχρι να βρω ευκαιρία να τους πω ποιος είμαι και τι θέλω. Τους δείχνω το χαρτί και ότι είχα πάρει τηλέφωνο για να μου πουν για σήμερα ανεπίσημα. «Ναι , μια στιγμή» μου λένε. Περιμένω δύο λεπτά , τρία , τέσσερα , πέντε... Έγινε μια αιμοληψία και ήδη κάθησε ο δεύτερος. Μα τι στο καλό κάνουν , αφού έχουν κομπιούτερ. Λες να είναι θετικό και να παίρνουν τηλέφωνο ψυχολόγο να έρθει να μου το ανακοινώσει ; Μα τι κομπιούτερ και βλακείες , αν ήταν θετικό θα το ήξεραν χωρίς να κοιτάξουν. Εδώ δεν είναι Πατάγια , ένα θετικό τεστ είναι νέο του μήνα. Προσπαθώ να ψυχολογήσω της φάτσες τους. Όλες ασχολούνται με κάτι. Κλασσική δημόσια υπηρεσία , κάνουν δουλειές ρουτίνας. Προσπαθώ να μπλοκάρω το μυαλό μου να μη σκέφτεται. Τελικά μία γιατρός λέει , γιατί τόσοι πολλοί ; (είμασταν όντως πολλοί σε λίγο χώρο , τυχερό που είχα , πέτυχα και τη μέρα). Πέστε στον κύριο .... το αποτέλεσμα να φύγει. Και μου ανακοινώνει η ίδια «αρνητικό». Ουφ! Απ’ την κόλαση στον παράδεισο σε μια στιγμή. Καλά , μάλλον με δούλευε. Ούτε καν κοίταξε κανένα χαρτί ή υπολογιστή. Μάλλον δεν είχαν κανένα θετικό σε αυτήν την φουρνιά. Τέλος πάντων , παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Πριν σερνόμουνα , τώρα πετούσα. Τα χρώματα , ο θόρυβος , οι δουλειές που έπρεπε να γίνουν , όλα επέστρεψαν. Ήμουν υπερβολικός τελικά. Ή μήπως όχι ; Τέλος πάντων , ησύχασα και μπήκα σε ένα ρυθμό. Ήξερα ότι το ποσοστό ευστοχίας του τεστ ήταν πάνω από 90%. Μετά από τρεις μέρες πήγα και πήρα επίσημα το χαρτί. Όλα αρνητικά , και σύφιλη και ηπατίτιδες.
Μετά από μια βδομάδα ο πόνος στη κοιλιά γύρισε. Έκανα κι άλλες εξετάσεις να καλύψω σχεδόν όλα τα αφροδίσια , ακόμα και γι’ αυτά που δεν είχα συμπτώματα. Μερικές φορές πάνε ασυμπτωματικά και άλλωστε ήθελα να ηρεμήσω ψυχολογικά. Όλα αρνητικά , πράγμα που δε με καθησύχασε. Άρχισα να σκέφτομαι το ενδεχόμενο ότι κόλλησα κάτι που δεν ήταν αφροδίσιο. Έπρεπε να κάνω γενικές εξετάσεις.
Είχαν περάσει δύο μήνες και κάτι από την τελευταία επαφή . Ένα ωραίο (τρόπος του λέγειν) πρωί , Σάββατο ήταν , ξυπνάω και νοιώθω παγωμένο το πάνω χείλος. Τρέχω στον καθρέφτη. Στην αρχή δε βλέπω τίποτα , μετά παρατηρώ κάτι πολύ μικρά σημαδάκια. Προσπαθώ να το ταιριάξω με κάποιο αφροδίσιο. Έρπητας ; Αλλά δεν έμοιαζε καθόλου. Και τώρα πως βγήκε , αφού έχει χρόνο επώασης μια βδομάδα μόνο ( περιτό να πω ότι μ’ αυτήν την ιστορία για σεξ ούτε λόγος από τότε που γύρισα). Μπα , κάτι άλλο είναι. Πάω να πλύνω τα δόντια μου και νοιώθω ένα τσούξιμο τρομερό. Κοιτάω στον καθρέφτη και τι να δω ; Κοκκινίλες πάνω στη γλώσσα! Τρελάθηκα , άρχισα να βλέπω αστράκια. Ώστε τελικά την πάτησα... Δεν υπήρχε άλλη εξήγηση. Τα ταίριαξα όλα μέσα στο μυαλό μου , όλα εξηγούνταν τώρα. Και το τεστ; Μάλλον ήμουν από τους λίγους που αργούν να αναπτύξουν αντισώματα , γι’αυτό βγήκε αρνητικό. Είχα και ένα ραντεβού το Σάββατο που δεν μπορούσα να το χάσω. Το τι ψυχολογία είχα εκείνο το ΣΚ , άλλο πράγμα. Τη Δευτέρα κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να λειτουργήσω καθόλου και έτσι σηκώθηκα και πήγα πάλι στο Συγγρό. Ήταν απόγευμα και έτσι πήγα στα επείγοντα. Ήταν δυο γιατρίνες. Τους λέω το πρόβλημα. Δείχνω και το τεστ και τη γλώσσα μου. Η μία ήταν πολύ καθησυχαστική. Δε βλέπω κάτι , μου λέει. Φοβάσαι για λευκοπενία ; Φυσικά αυτό φοβόμουνα. Χαμηλά λευκά , σημάδι πρωτολοίμωξης. Μου λέει ότι δεν είναι τέτοιο πράγμα και ότι το τεστ είναι κάτι παραπάνω από ενδεικτικό. Το ήξερα φυσικά , αλλά όταν το ακούς από γιατρό είναι αλλιώς. Η άλλη γιατρός βιάζεται να με ξεφορτωθεί. Δεν είναι γι’αυτό τα επείγοντα , πρέπει να κλείσω ραντεβού. Η πρώτη όμως με πρόσεξε και μου άλλαξε τη διάθεση. Ήταν και όμορφη , εκείνη τη στιγμή την ερωτεύτηκα. Έφυγα με αναπτερωμένο το ηθικό.
Οι κακές σκέψεις δεν έλεγαν να φύγουν από το μυαλό μου όμως. Δεν πιστεύω και στις συμπτώσεις , η γλώσσα μου δεν είχε γιατρευτεί τελείως και κάθε μέρα μου το θύμιζε. Πλησίαζαν Χριστούγεννα και ήθελα να δω τους γονείς μου. Αν δεν ηρεμούσα θα καταλάβαιναν ότι κάτι δεν πάει καλά. Έχοντας εμπειρία από την προηγούμενη φορά πήγα δέκα μέρες σχεδόν πριν τα Χριστούγεννα για να προλάβω να πάρω το αποτέλεσμα. Άντε πάλι αιμοληψία κλπ. Σε δυο βδομάδες , μου λένε. Και έδωσα μόνο για hiv μήπως βγει γρηγορότερα. Μπα , δε θα προλάβαινα. Και η ψυχολογική πίεση ήτανε μεγάλη. Αποφάσισα να πάω σε ιδιωτικό. Η Βιοιατρική μου είπε «σε μια μέρα». “ELISA κάνετε;» , ρώτησα. «Ότι θέλετε εσείς» , μου απαντάνε. Τότε συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να πάω από την αρχή σε ιδιωτικό. Πήγα και μου εξήγησαν ότι μπορούσαν να το ανιχνεύσουν σε 23 μόνο μέρες. Μα πως ; ρώτησα. Αφού τα αντισώματα... Αλλά το τεστ περιλάμβανε ανίχνευση αντισωμάτων και αντιγόνου μαζί. Αυτό που μου λέγανε ταίριαζε με αυτό που ήξερα. Η ανίχνευση της p24 φτάνει στο peak της την 23η ημέρα ( με αυτό που έπαθα έκατσα και έμαθα τα πάντα για τα αφροδίσια: συμπτώματα , χρόνοι επώασης , στάδια , τρόποι ανίχνευσης , μέχρι και μοριακή βιολογία). Ανίχνευση αντιγόνου λοιπόν... Τελικά η τεχνολογία έφτασε και στην Ελλάδα. Οπότε αύριο θα ήξερα οριστικά. Ένα αρνητικό (ή θετικό) στις ογδόντα μέρες δεν αλλάζει με τίποτα. Έδωσα αίμα στο άλλο χέρι (σε κάθε χέρι τρύπημα βελόνας , βαποράκι κατάντησα).
Εικοσιτέσσερις βασανιστικές ώρες. Όμως , ο εγκέφαλος είναι πολύπλοκο όργανο και μάλλον ποτέ δε θα μάθουμε πως λειτουργεί. Παραδόξως δεν είχα κανένα άγχος. Λες και ήμουνα σίγουρος ότι και αυτό το τεστ θα έβγαινε αρνητικό. Δούλεψα , κοιμήθηκα κανονικότατα και την άλλη μέρα το απόγευμα ξεκίνησα άνετος ( μάλιστα ξεκίνησα αργότερα , θα μπορούσα να είχα πάει πιο νωρίς). Πήγα με τα πόδια , ήταν κοντά και μάλιστα λες και έκανα περίπατο. Φτάνω στο κτίριο της Βιοιατρικής και μπαίνω στο ασανσέρ.
-Συνεχίζεται-
Φιλε Ακη μπορω να πω οτι καταλαβαινω την χαρα σου που δεν αντιμετωπισες χοντρο προβλημα απ οτι φαινεται, αλλα η γνωμη μου ειναι οτι με θεματα υγειας δεν παιζουμε. Εννοω δεν καθομαστε να κανουμε σηριαλ τουλαχιστον σε θρεντ σαν κιαυτο που πολλοι συναγωνιστες πιθανον να φοβηθηκαν στην αρχη γιατι και αυτοι πιθανον να ειχαν δραστηριοτητες (εννοω ακαποτα κλπ.) σαν και σενα. Φιλικα παντα απο εναν κωλογερο.
