Είχα υποσχεθεί ότι θα γράψω για το ταξίδι μου αλλά με πλάκωσαν οι υποχρεώσεις και δεν πρόλαβα. Επιτέλους βρήκα λίγο χρόνο να γράψω κι εγώ τις εντυπώσεις μου. Ξέρω ότι πολλοί θα πέσουν να με φάνε με αυτά που θα πω.Επισημαίνω ότι αυτά που παραθέτω αφορούν προσωπική γνώμη. Επίσης η οπτική μου γωνία είναι αυτή του σεξοτουρίστα. Αυτά προς αποφυγήν μελλοντικών συγκρούσεων ή παρεξηγήσεων.
Λοιπόν , ήμουν κάτω τρεις βδομάδες το Μάρτη. Περίπου 12 μέρες Πουκετ και 7 Πατάγια. Με τα κορίτσια του Πουκετ θα είμαι κατηγορηματικός: ΜΑΥΡΟ. Ζητάνε ότι θέλουνε και όσο για υπηρεσίες μάπα το καρπούζι. Είχα ένα σερί 5-6 αρνητικών εμπειριών (απίστευτο για Ταϋλάνδη). Άλλη έλεγε lt και σε δεκαπέντε λεπτά ήθελε να φύγει , άλλη δεν έκανε στοματικό ούτε με προφυλακτικό (ναι , σωστά διαβάζετε) , άλλη ήταν κομοδίνο (τελείως όμως) , άλλη πάλι την είδε σταρ του Χόλυγουντ. Η τελευταία ζήτησε 5000 μπατ (ας το γράψω και ολογράφως για να μη νομίζετε ότι διαβάσατε λάθος, πέντε χιλιάδες). Απ’ ότι κατάλαβα η Πατόνγκ είναι κάτι σα Μύκονος ή Σαντορίνη για την Ταϋλάνδη. Όλες όσες δεν αντέχουν τον ανταγωνισμό πάνε εκεί να βρούνε τα κορόιδα. Στις ντίσκο μέσα είναι οι μαμασαν και προωθούν τις κοπελιές τους πέρνοντας προμήθεια. Τι να πρωτοπώ , απαράδεκτες ρεσεψιόν , οι πάγκοι να προσπαθούν να με χρεώσουν τα διπλά , γενικά μια κατάσταση που μου χάλασε τη διάθεση. Επίσης το μέρος δεν ενδείκνυται για butterfly , είναι πολύ μικρό και όλα γίνονται σύντομα γνωστά.
Ο καιρός ήτανε πιο βροχερός (ή μήπως απλά ήμουνα άτυχος); Έκανα και ένα body2body. Τα κορίτσια ήταν σαν τρακαρισμένα περίπτερα. Μοιραία εκανα τη σύγκριση με τα «αντίστοιχα» της ΒΚΚ και μου ‘ρθε να βάλω τα κλάματα. Εν πάσει περιπτώση , το είδα το μέρος πως είναι και δεν πρόκειται να ξαναπατήσω το πόδι μου εκεί. Η συμβουλή μου είναι , εάν δε σας αρέσει η Πατάγια και δε σας πειράζει να χαλάσετε λίγα χρήματα παραπάνω να πάτε ΒΚΚ. Η πρωτεύουσα μόνο θάλασσα δεν έχει
Να πω κάποια πράγματα για το θέμα που άνοιξε ο Σπύρος. Πρωτ’ απ’ όλα η ανωνυμία στο ίντερνετ δεν είναι τόσο ισχυρή όσο νομίζουμε ή όσο θα θέλαμε. Αυτό σημαίνει ότι αν έχει 400 χιλιάρικα στην άκρη καλά είναι να μην το διατυμπανίζεις. Τώρα, το θέμα την μόνιμης διαμονής κάτω είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Για το αν φτάνουν τα λεφτά που αναφέρθηκαν (400.000) μόνο ως ανέκδοτο το εκλαμβάνω. Για μια ζωή αν φτάνουν ή για τρεις; Ο μέσος μισθός εκεί είναι γύρω στα έξι χιλιάδες μπατ (120 ευρώ περίπου). Εκτός Ισάαν μιλάμε πάντα γιατί εκεί άστα. Και αν βρούνε και δουλειά. Με 500 ευρώ το μήνα κάποιος περνάει πολύ καλά (εκτός ΒΚΚ και τουριστικών μερών). Τα προβλήματα είναι αλλού. Αν κάποιος αποφασίσει αν τα ξεγράχει όλα και να φύγει οκ. Υπάρχουν όμως δύο θέματα πολύ σημαντικά για μένα.
Το πρώτο είναι το οικονομικό. Η οικονομία ενός τόπου δεν αλλάζει χρόνο με το χρόνο δραματικά. Όμως όταν μιλάμε για δεκαετίες τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δηλαδή σε είκοσι χρόνια κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι το κατά κεφαλή εισόδημα θα παραμείνει περίπου το ίδιο (κλασικό παράδειγμα η Νότιος Κορέα και γενικά οι Ασιατικές «τίγρεις» , όπως και πολλές χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ). Νομίζω ότι γίνομαι κατανοητός. Το δεύτερο και σημαντικότερο είναι αυτό του ρατσισμού. Παρ’ ότι δεν έχει θιχτεί σχεδόν καθόλου στο παρόν thread (μάλιστα άτομα που μένουν μόνιμα ή ημιμόνιμα κάτω αποφεύγουν συστηματικά να το αναφέρουν) ο ρατσισμός είναι εντονότατος και δεν προβλέπεται να ξηλωθεί ούτε τα επόμενα εκατό χρόνια. Είναι ένα σοβαρό πρόβλημα που βιώνουν όλοι οι «φαλάνγκ». Όποιος μένει κάτω είναι μαύρο (ή μάλλον άσπρο) πρόβατο , είναι και θα είναι πάντα ξένο σώμα μέσα στην κοινωνία τους. Έχει αναφερθεί πάμπολες φορές το πόσο καλή άνθρωποι είναι οι Ταϋλανδοί , πόσο φιλόξενοι , πόσο ανεκτικοί κλπ. ΔΕΝ είναι έτσι τα πράγματα! Το αναφέρω γιατί το θεωρώ σημαντικότατο. Δεν είμαι αντίθετος του να μείνει κανείς κάτω , απλά πρέπει να ζυγίσει υπέρ και κατά. Στα υπέρ εγώ συγκαταλέγω σίγουρα (και) την κουζίνα τους
