Επιτέλους, έπειτα από 4 χρόνια "μόνιμης σχέσης", αλλά όχι νόμιμης, μόνος και ελεύθερος στην Μπανγκόκ.
Ελεύθερος;
Μάλλον πιο φυλακισμένος από ποτέ. Φρόντισε η "πρώην" μου για αυτό. Είχε βάλει τόσο ψηλά τον πήχη, που όσο και να πηδήξω, και το καλύτερο μουνι της Ταυλανδης, πάλι από κάτω θα περάσω.
Είχε καταφέρει και είχε τρυπώσει μέσα στο μυαλό μου και στις πιο κρυφές και απαγορευμένες επιθυμίες και φαντασιώσεις μου, ειδικά πέρσι, και μου τις ικανοποιούσε πριν προλάβω εγώ να της το ζητήσω.
Είχα νιώσει μαζί της πραγματικά άνθρωπος και άνδρας.
Μου έδωσε τα πάντα. Ήταν μια πραγματική γκέισα που ήθελε μόνο να με ικανοποιεί.
Και τι μου ζήτησε; Απόλυτη αφοσίωση και πίστη και μια ελπίδα για κοινό μέλλον. Δεν μπορούσα να της δώσω τίποτα από αυτά.
Και έτσι άρχισαν οι διαδυκτιακοι καυγάδες μας.
15ωρες καθημερινες βιντεοκλήσεις στο μεσσεντζερ, η, και 24ωρες όταν πήγα 5 μέρες στην Κωνσταντινούπολη,(2 κινητά και ένα λάπτοπ δεν προλάβαιναν να γεμίσουν μπαταρίες), κατέληγαν πάντα σε καυγάδες.
Ακόμα και όταν τις έστειλα 80 ευρώ στα γενέθλιά της, μετα από έναν τέτοιο καυγά μου τα έστειλε πισω λέγοντας μου: "Με τα λεφτά μόνο το κορμί μου μπορείς να αγοράσεις. Την καρδιά μου όμως, μόνο με αγάπη μπορείς να την κερδίσεις".
Ίσως αυτή να ήταν η γυναίκα της ζωής μου.
Σε λάθος τόπο και χρόνο. Και επειδή καποιοι φίλοι μου είπαν: "Μα ήταν του δρόμου". Ναι, και εγώ του δρόμου είμαι, μια ζωή.
Τέλη Ιουλίου με μπλοκαρισε από τα σοσιαλ, και από το τηλέφωνο της. Και μετά από 5 μήνες με ξεμπλοκαρισε για 2 μέρες, ισα-ισα για να δω κάποιες φωτογραφίες στο φεις-μπουκ που ήταν με κάποιον άλλο.
Ας είναι καλά η κοπέλα. Μακάρι να βρεθεί κάποιος να της δώσει την αγάπη που της αξίζει και να την μαζέψει από το δρόμο.