Βγαίνουμε λοιπόν για την πρώτη βόλτα παρά την μεγάλη κούραση να δούμε τα περίφημα μασατζίδικα αλλα και να φάμε κάτι.
Εκεί απέναντι απο το Amata Resort έχει 3-4 μαζεμένα μασατσίδικα οπότε περνάμε απο μπροστά να δούμε τις κόρες, όλες με τις μπλέ φούστες , χαρακτιριστικό ένδυμα των μασαζοκοριτσιών που καλούνε ή και τράβανε απο το χέρι για να περάσεις προς τα ενδότερα.
Πρώτο μαγαζί που περνάμε απο μπροστά και κανένα ''δυνατό'' κομμάτι που να σε πείσει να φρενάρεις και να μπείς μέσα.
Οι περισσότερες ανω των 30 , κάποιες ανω των 40 με κοιλίτσα και πολύ έντονο make-up.Kανένα πιπίνι.
Δεύτερο μαγάζι τα ίδια , τρίτο τα ίδια , τέταρτο τα ίδια και χειρότερα.
Δεν μπορεί λεω στο ξάδελφο μου,πρέπει εδώ να μην είναι τα ''καλά'' μαγαζιά.
Στο μεταξύ σε κάθε σημείο του δρόμου να υπάρχουν παρκαρισμένα τα φορτιγάκια που έχουν μετατραπεί σε ταξί,γνωστά ως τούκ - τούκ και κάθε ένας οδηγός τους να σε φώναζει για τον πάρεις για μια κούρσα.
Οπότε είχες απο το ένα αύτι : ''Hellooooo masaaaage'' και απο το άλλο '' Τούκ -Τούκ , τούκ-τούκ !
Επιταχύνουμε βήμα αφού με αυτές τις γκόμενες κανείς μας δεν ήθελε να κάνει μασάζ και πάμε για φαγητό.
Δεν θυμάμαι τι φάγαμε αλλά θυμάμαι οτι μετά το φαγητό , η κούραση ήρθε πιο έντονη.Η ώρα ήταν 10 το βράδυ οπότε αποφασίσαμε να την πέσουμε για ύπνο διότι είχα σκοπό να ξύπνησω νωρίς το αλλο πρωί και να γυρίσω σε ολη την Πατόγκ ψάξοντας και ρωτόντας σε καθε ξενοδοχείο που είχα τσεκάρει απο Ελλάδα αλλά και σε όσα δεν γνώριζα.Λίγα ψώνια απο τα μίνι μάρκετ seven - eleven για το πρωινό μου αφού η προσφορά απο το booking δεν είχε ούτε πρωινό στην τιμή και πίσω στο ''δωμάτιο'' για ύπνο.
Πρωί ,ξύπνημα και ξεκίνημα για τα ξενοδοχεία.Πρώτα απο όλα στο ίδιο το Amata Resort και ερώτηση για καλύτερο δωμάτιο.
Είχα πιστέυω καλό διαπραγματευτικό χαρτί.13 νύχτες για δύο δίκλινα.
Καλό το δώματιο του amata με θέα πισίνα.Σε άλλη πτέρυγα απο αυτή που μέναμε.Καμία σχέση άλλα με 1200 μπατ την ημέρα το άτομο.
Δεν μπορεί λεώ , θα βρώ καλυτερές τιμές.Και ξεκινάω να μπαίνω σε οτι ξενοδοχέιο έβλεπα μπροστά μου.
Με τον ύπνο που είχα ρίξει και που είχα ξεκουραστεί έιχα αρχισει να συνειδητοποιώ πως βρισκόμαι στην Ταϋλάνδη, στη χώρα που ήθελα τόσο καιρό να επισκευτώ και που είχα ταξιδέψει νοερά μέσα απο τις αφηγήσεις τόσον ατόμων απο αυτό το site.Tην προηγούμενη νύχτα , με την κούραση τριών αεροπλάνων και 25 ωρών ταξιδιού ,το μυαλό μου δεν σκεφτόταν καθαρά.
Στα ξενοδοχεία λοιπόν......επι της οδού που βρίσκεται το Αmata μεχρι την είσοδο του εμπορικού κέντρου Jungeceylon και μέχρι την Bagla - την οδό με τα μπάρ - παντού μίκρα ξενοδοχεία που με παζάρι έπαιρνες το δώματιο στα 800 baht.
Mπήκα στα περισσότερα δωμάτια και ένα ήταν το αρνητικό για μένα.Η θέα των δωματίων περιοριζόταν απο τα γύρω κτίρια.Είχες την αίσθηση οτι έμενες στο κέντρο της Αθήνας.
Εντάξει το δωμάτιο στο Πουκέτ το έχει κάποιος για το γαμήσι , τον ύπνο του και το μπάνιο του όμως αυτές ήταν και οι καλοκαιρινές μου διακοπές,ήθελα κάτι καλύτερο.
Και πήρα κατέυθυνση πρός τον παραλιακό δρόμο.Εκεί ήταν τα ξενοδοχεία που έβλεπες στα videos με το τσουνάμι του 2004 να τα χτυπάνε τα κύματα και να παρασέρνουν οτι υπήρχε στο περασμά τους.
Πολυ όμορφα ξενοδοχεία με μεγάλες πισίνες αλλά και μικρότερες ιδιωτικές μπροστά απο κάποια δωμάτια.Οχι τόσο ακριβά , περίπου 2500 με 3000 baht το δίκλινο που αν μοιράζουσουν τα εξόδα με κάποιον μαζί σου στο δωμάτιο , έμενες με 1200 - 1500 την ήμερα σε πολύ χλιδάτο ξενοδοχείο.
Αλλά εμείς φύσικα θέλαμε το κάθε άτομο το δικό του δωμάτιο.
Για να μην μακρηγορώ άλλο, βρίσκω φοβέρο διαμέρισμα εδω: