Κυριακή 10 Ιανουαρίου: Σήμερα βαριέμαι και πισίνες και βόλτες και ψώνια το έριξα στο λάπτοπ και περιμένω στο κονάκι μου να πέσει η νύχτα για να βγω έξω… ω ρε μπας και έγινα και εγώ βαμπίρ αχ μωρή Μιάου εσύ δεν είσαι γάτα, νυχτερίδα είσαι που μου ήπιες το αίμα χτες το βράδυ, έχω και τα σημάδια σου πάνω μου, ήρθαν οι καμαριέρες και όταν πήγαν να μου αλλάξουν τα σεντόνια δεν τις άφησα, τις μίλησα για οικολογία και οικονομία στο νερό, δεν κατάλαβαν αλλά δέχτηκαν με χαρά .Όταν έφυγαν ξανάπεσα για μια ώρα στο κρεβάτι να αναπολήσω το χτεσινό επεισόδιο με τη Μιάου αλλά και να μυρίσω το άρωμά της και τη μυρωδιά του κορμιού της που άφησε πάνω του αλλά και στο θολωμένο μου μυαλό όπως λέει και ο Καζαντζίδης τον οποίο φυσικά και έχω φέρει μαζί μου από τη πατρίδα και σε κάθε δύσκολη στιγμή μου κάνει παρέα με τα ανεπανάληπτα τραγούδια του.
Κυριακή απόγευμα. Την έριξα τελικά τη βουτιά μου στη πισίνα πιο αργά όμως, σήμερα είχε λίγο παραπάνω κόσμο, μερικοί γαμπροί κουβαλάνε και τα τίλακ τους και τα ταλαιπωρούνε όλη μέρα στον ήλιο. Οι καημένες είναι κουκουλωμένες για να προστατευτούνε και να μη μαυρίσουνε. Αυτοί εν τω μεταξύ ψήνονται σαν κοτόπουλα. Τσιμπάω λίγο και μετά ξεκούραση, η Μιάου απόψε είναι απασχολημένη, θέλω να την ξαναδώ σίγουρα.
Το βραδάκι η συνάντηση με τον αρχηγό στο γνωστό μας Beer Garden. Απόψε θα πιω Singha, τη δεύτερη τη χτυπάμε στο Dolly House εκεί είναι η Gen η βοηθός μαμασάν γνωστή μας και πολύ όμορφη. Μας στέλνει και δύο μικρά για παρέα καλούτσικα αλλά ποτέ δεν παίρνουμε τόσο νωρίς. Επόμενος σταθμός το Supergils στο οποίο πήγα μόνος τελικά, ο κάπτεν είχε πονοκέφαλο από χτές στη Hollywood δε πειράζει σε αυτή τη πόλη ποτέ δε νοιώθω μόνος ειδικά στη Walking Street.
Εκεί είχα συναντήσει την Κιτάρ τότε, ευτυχώς έλειπε απόψε, αφού χαζεύω μισή ώρα φωνάζω μία η οποία τις προάλλες δεν ήθελε, και με έστελνε σε άλλα κορίτσια. Τώρα ήρθε κοντά μου και την κέρασα ποτό την λέγαν Μιν ετών είκοσι δύο από τη Chiang Mai.Αυτές οι κοπέλες είναι διαφορετικές από τις κλασικές Ταυλανδέζες του Ισάν, με άσπρο δέρμα και πιο δυτικά χαρακτηριστικά. Ερχόταν μαζί μου μόνο μέχρι τις τρεις η ώρα γιατί μετά μου είπε ότι πάει σπίτι, οι γονείς της είναι εδώ και μένουν μαζί. Όχι ότι δε γνωρίζουν τι κάνει αλλά για λόγους ασφαλείας μου λέει, μιλάει και καλά Αγγλικά, όταν λέω καλά εννοείται για Ταυλανδέζα καλά. Οι Ταυλανδέζες συνήθως μιλάνε δέκα λέξεις και με τη δικιά τους προφορά, επίσης σκέπτονται στη γλώσσα τους και μετά κάνουν τη μετάφραση και δε βγάζεις νόημα, εγώ πάντως τις καταλαβαίνω τώρα πια.
Στην αρχή δεν ήθελα τη μικρή για σορτ τάιμ αλλά μετά άλλαξα γνώμη, επίσης μου είπε ότι δεν πάει με πελάτες τακτικά γιατί λένε τέτοια ψέματα δε ξέρω, για να είναι πιο ελκυστικές μάλλον, είναι εντεκάμισι και την κάνουμε για Λούσιφερ, εντάξει έχω ακόμα τρεις περίπου ώρες, πριν φύγουμε με έψαξε κάτω και με ρώτησε αν είμαι μεγάλος ειδεμή δεν έρχεται μαζί μου αυτό πρέπει να το αναφέρω για καθαρά στατιστικούς λόγους διότι ελάχιστες ρωτάνε, της είπα να μην ανησυχεί ούτε Χολμς ούτε Ιάπωνας το δεύτερο το κατάλαβε και γέλασε τον Χολμς όμως δεν τον γνώριζε …ευτυχώς.
Η Λούσιφερ μετά από καιρό μου φάνηκε απίθανα ωραία δεν είχε πολύ κόσμο, καθίσαμε μάλιστα και σε τραπεζάκι. Μπύρα πήρα πάλι και αυτή ένα ωραίο κοκτέιλ, χτυπάει το τηλέφωνό της που τη ψάχνει η κολλητή της η οποία μόλις τέλειωσε κάποιο short time και έρχεται σε δέκα λεπτά. Να την τελικά, ένα μικρό έκφυλο και φτιαγμένο. Την κέρασα ποτό και κανόνισα να έρθει μαζί μας και να μείνει στο δωμάτιο μου όταν φύγει η άλλη στις τρεις, η Μιν δεν είχε αντίρρηση ίσα-ίσα χάρηκε που θα μου άφηνε παρέα τη φίλη της, εγώ σκεπτόμουνα πάλι συμπλέγματα.
Τα μικρά φτιαχτήκανε και χορεύανε παθιασμένα , τρελάθηκα, κάποια στιγμή που είχα αγκαλιά μόνο τη δικιά μου ζυγώνει Ιάπωνας Σαολίν και μπούρου-μπούρου με την άλλη, εδώ είναι Λούσιφερ και όλα επιτρέπονται . Στην Ελλάδα θα του έσπαγα τα μούτρα, αν και εδώ θα το ήθελα πολύ, ήμουν όμως μόνος, και θα είχα πολλά τραβήγματα. Η μικρή η άλλη δέχεται τα κεράσματά του είναι και πιο φτιαγμένο τώρα και ησυχάζω από αυτή. Παίρνω τη δικιά μου η οποία ξεψάρωσε με το δεύτερο ποτό και φεύγουμε, την άλλη ούτε που τη χαιρετάω και στο Σαολίνι ρίχνω Ελληνική κλανιά!
Στο δρόμο η Μιν μου ζητάει σόλυ για τη φίλη της και μου εξηγάει ότι προτιμούνε τους Ιάπωνες διότι δίνουν τα διπλά λεφτά, επίσης μου λέει την έχουν μικρή και δε τις ταλαιπωρούν και μου έδειξε το δαχτυλάκι της για παράδειγμα , έβαλα τα γέλια στη μέση του δρόμου. Ψώνισα φρούτα αυτή τη φορά από το δρομάκι γιατί δεν είχα φάει από αυτά τρεις μέρες, πήρα μπανάνες μάνγκο ρόδια καθαρισμένα και δύο άλλα φρούτα εξωτικά.
Στο δωμάτιο όταν φτάσαμε θα είχα μία και μισή ώρα προτού φύγει, μια χαρά. Μουσικές μπανάκι ατμόσφαιρα και άρχισε πάλι να με ψάχνει να δει τι θα αντιμετωπίσει στη αρχή χάρηκε και γέλασε, της λέω ο τελευταίος γελάει καλύτερα μάλλον δεν το κατάλαβε και έκανε το σφάλμα να αρχίσει τα χάδια, σε λίγο άρχισε να παραπονιέται αλλά ήταν αργά μου φοράει δικό της κόντομ φράουλα και αρχίζει τα τρελά της , άισολαχ ευλογία αυτές οι γυναίκες όπως λέει και ο αρχηγός, μπιγκ-μπιγκ φώναζε αυτή, τη καθησυχάζω και τη παίρνω στη καρέκλα για φροντιστήριο.
Εκεί έμαθε αρκετά Ελληνικά όλα πρόστυχα όμως και δύσκολα για αυτήν, η συνέχεια στο κρεβάτι αλλά χτυπούσε το κινητό της και με αποσυντόνισε, όμως το σκέπασα με το μαξιλάρι και ο αγώνας συνεχίστηκε για πολύ ακόμα ένεκα πέντε Singha, κακώς βέβαια. Με σταμάτησε και τρεις φορές και φώναζε jep-jep, τελικά τέλος καλό όλα καλά με ταλαιπώρησε να λέγεται, άπειρο και μουρμουρόκωλο, εμπειρία όμως και αυτή. Στο τηλέφωνο ήταν το ξέκωλο η φίλη της είχε παρατήσει τον Ιάπωνα και απεγνωσμένα ήθελε να έρθει μαζί μας φυσικά έφαγε χυλόπιτα περιποιημένη πρώτον για το φέρσιμό της και δεύτερον γιατί ήμουν και γκολ. Τι να την κάνω τώρα η άλλη με είχε κατασπαράξει. Άσε που η Μιν κατάλαβε ότι με κούρασε και με είδε όχι πολύ happy και μου ζήτησε συγνώμη με τον Ταυλανδικό τους τρόπο (τα χέρια ενωμένα στο προσωπάκι της).
Φεύγει αφού τη συνοδεύω μέχρι το ασανσέρ και πάλι μου ζητάει συγνώμη που φεύγει νωρίς και που δεν ήταν αυτή που θα ήθελα να είναι (είναι απίστευτο!!) και μόνο η συμπεριφορά της σε κάνει να θέλεις να τη ξαναδείς… Το τηλέφωνό της πάλι χτυπάει φεύγω τροχάδην πίσω να μην έχω μπλεξίματα με τη μεθυσμένη φίλη της, και τη πέφτω για λίγο λάπτοπ μέχρι να με πάρει ο ύπνος που και απόψε με έχει ξεχάσει. Ρε μπας και θέλω αγκαλίτσες για να κοιμηθώ;
Aύριο θα ψάξω τη Μιάου γιατί μου λείπει πολύ, άρε Ταυλανδοκαψούρη να σε δω στις 30 του μήνα τι θα κάνεις… δε θέλω ούτε να το σκέπτομαι, ο Μάρτης ελπίζω να μην είναι για μένα ‘’Γδάρτης’’ στην Ελλάδα αλλά ‘’Βάλτης’’ στη Ταυλάνδη. Οι παραπάνω εμπειρίες είναι εκατό τοις εκατό προσωπικά γούστα και με μερικές πινελιές υπερβολής για καθαρά συγγραφικούς λόγους, πάντως διαβάζοντας μερικές προηγούμενες σελίδες αξίζει το κόπο γιατί ξαναζώ τις απίστευτες εξήντα και μία νύχτες στο Σιάμ.
Η συνέχεια αύριο με καυτό επεισόδιο.