@ anal: Φίλε αναλάκο, νομίζω ότι έχεις κάποιο λάθος στο συλλογισμό σου.
Η κρατική εξουσία πηγάζει από τον λαό και ασκείται υπέρ αυτού, αλλά όχι μέσω αυτού (γιατί άλλως δεν θα είχε λόγο ύπαρξης, και αντί για συντεταγμένο κράτος θα ήμασταν μια οχλοκρατία). Και τα κρατικά φαινόμενα, όπως καλή ώρα εδώ η δικαιοσύνη, λειτουργούν αυτόνομα, στα πλαίσια του κράτους και ελέγχονται μόνο έμμεσα από αυτόν.
Οι τρεις αυτοί άνθρωποι έχουν συγκεκριμένα απαράγραπτα δικαιώματα, τα οποία αποκτούν άνευ άλλου τινός εκ της ιδιότητας τους ως τέτοιοι (ως άνθρωποι δηλαδή) και τα διατηρούν ανεξαρτήτως των πράξεων και της προσωπικότητας τους.
Μεταξύ αυτών, είναι και το δικαίωμα του νόμιμου δικαστή (@8, Σ), όπου "κανένας δεν στερείται ακούσια τον δικαστή που του έχει ορίσει ο νόμος". Αυτό σημαίνει ότι αυτοί που θα τους κρίνουν και θα τους επιβάλουν ποινή, κατά τρόπο δεσμευτικό (κυριαρχικό αν θέλεις) δεν είμαι εγώ ή εσύ, ή η μάνα τους ή η μάνα του θύματος, αλλά τα δικαστήρια (δηλαδή κάποιος ανεξάρτητος τρίτος με την νομική κατάρτιση που χρειάζεται για να αξιολογήσει τα πραγματικά γεγονότα) που ορίζει εκ των προτέρων ο νόμος και βάση της διαδικασίας που ορίζει αυτός. Συνεπώς, κρίσεις του στυλ "γαμήστε τους", μόνο ηθική αξία έχουν, και κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν λένε και τα καλύτερα για αυτούς που τις διατυπώνουν.
Ειδικότερα το ποινικό φαινόμενο τυποποιείται ξεχωριστά (@ 7, Σ), λόγω της ιδιαίτερης βαρύτητας του. Κάποιος μπορεί να καταδικαστεί μόνο βάση δεδομένου και ήδη υπάρχοντος νόμου (όπου νόμος = βουλή = εκπρόσωπος της λαϊκής κυριαρχίας) και με την ποινή που αυτός προβλέπει. Δεν γνωρίζω τι προβλέπει επακριβώς ο νόμος στην περίπτωση τους, αλλά είμαι πεποισμένος ότι δεν προβλέπει καταδίκη εκ μέρους ενός σεβαστού κατά τα άλλα forum μπουρδελιάρηδων, ούτε σαν ποινή ξεκώλιασμα από βαρυποινίτες μετά από κάθε γεύμα.
Ξεχωριστές κατηγορίες αδικημάτων υπάρχουν, αλλά εδώ πρόκειται για έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου. Και ο Ποινικός Κώδικας γράφει επακριβώς πως αντιμετωπίζεται και πως τιμωρείται. Αν το αδίκημα (εδώ έγκλημα) φέρει και μια βαρύτατη ηθική απαξία (κατάφωρη αντικοινωνική συμπεριφόρά όπως συνηθίζεται), η αντιμετώπιση του αντικατοπτρίζεται ήδη στις ρυθμίσεις του προαναφερθέντις κειμένου. Φυσικά, ο καθένας μπορεί να το κρίνει με βάση τα ηθικά και κοινωνικά του κριτήρια, η κρίση αυτή όμως είναι απολύτως προσωπική και δεν μπορεί να προβληθεί έναντι πάντων (όπως η δικαστική απόφαση).
Συνεπώς, ο λαός δεν χρειάζεται να επικροτήσει ή να αποδοκιμάσει μια απόφαση (και έτσι μια καταδίκη ή μια συμπεριφορά) που έχει ο ίδιος τρόπον τινά προκαθορίσει. Αντιθέτως, τα δικαστήρια εκδίδουν αποφάσεις εν ονόματι του, και συνεπώς τεκμαίρεται ότι εκφράζουν την θέληση του.
(Φυσικά μπορείς να κρίνεις κάθε στιγμή την ποιότητα των δικαστηρίων, αλλά, πέραν του γεγονότος ότι είναι προσωπική σου κρίση, μην ξεχνάς ότι και αυτά κομμάτι της κοινωνίας είναι).
Έγραψα και κάπου αλλού ότι μέτρα προληπτικά προς υιοθέτηση κάποιας κοινωνικής συμπεριφοράς δεν αρμόζουν σε μια σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία. Και αυτό, όχι γιατί πρέπει να υπάρχει αναρχία στην κοινωνία μας, αλλά γιατί αποτελούν εν δυνάμει κίνδυνο για την προσωπική μας ελευθερία και δράση. Πολλοί μπορούν να διαφωνούν με αυτή την ιδέα, αλλά υπάρχει στο ευρωπαϊκό κοινωνικό γίγνεσθαι από την εποχή της επικράτησης του Χριστιανισμού. Γιατί (όπως ο Θεός, έτσι και) το κράτος δεν θέλει να επιβάλει σε κάποιον μια συμπεριφορά, αλλά αυτός είναι πραγματικά αυτόβουλος, μπορεί να θέσει μόνο το πλαίσιο βάση του οποίου θα εμφανιστεί η συμπεριφορά και φυσικά να την επικροτήσει ή αποδοκιμάσει εμπράκτως.
Σε μια ώριμη δημοκρατική κοινωνία σκεπτόμενων πολιτών, δεν μπορεί να δέρνεις τον άλλο κάθε μέρα, για να μην κλέβει, ούτε να τον απειλείς ότι αν κλέψει θα τον χώσουν στην ψειρού και θα τον ξεκωλιάσουν. Το σωστότερο είναι να τον πείσεις ότι η κλεψιά είναι αντικοινωνική συμπεριφορά που διασαλεύει την κοινωνική συμβίωση και κατ' ουσία στρέφεται όχι μόνο κατά του κλεμμένου, αλλά και του κοινωνικού συνόλου, άρα κατ' ουσία και του ίδιου του κλέφτη. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο με την παιδεία και όχι με μέτρα καταστολής.
Γιατί, πέραν του γεγονότος ότι υπακούς καλύτερα σε κανόνες που κατανοείς και αποδέχεσαι (παρά σε κανόνες που σου επιβάλουν), δεν είναι καν σίγουρο ότι πάντα το κράτος θα είναι σε θέση να ρυθμίζει τα απαραίτητα για την επιβολή τους, οπότε σε μια άναρχη κατάσταση, που θα εκλείψει το στοιχείο του καταναγκασμού και της υποχρέωσης, θα ξαναγυρίζουμε πάλι σε αυτές τις αντικοινωνικές συμπεριφορές (όπως καλή ώρα με τις πορείες και τις λεηλασίες των καταστημάτων).
@ oneofus: Αν θυμάμαι καλά υπήρχε στην Γαλλία ένας νόμος για τις ποινικές δίκες που απαγόρευε, όχι μόνο την αναφορά ονομάτων, αλλά και κάθε στοιχείο κρίσεως περί της συμπεριφοράς των κατηγορουμένων. Μπορούσε να δημοσιευτεί μόνο μια γενική αναφορά στους κατηγορουμένους και η κατηγορία που τους βαραίνει. Τα πραγματικά γεγονότα και η αξιολόγηση τους, ελάμβανε χώρα μετά την απόφαση.
Νομίζω θα ήταν σωστότερο έτσι.
