Καλημέρα και καλό μήνα.
Λες ότι ίσως να ελπίζουν στο άγνωστο, στο αδύνατο, στο ανόητο, στο υπερβατικό, αλλά δεν τα συγκεκριμενοποιείς: ποιες μορφές παίρνουν αυτά τα κατηγορήματα στην πράξη;
Εγώ πιστεύω ότι πιστώνουν τον εαυτό τους στα όνειρα των άλλων - κοντολογίς, ότι ζούνε με δανεικά. Όχι ότι δεν συμβαίνει το ίδιο και με τη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων που ονειρεύονται, που προβάλλουν δηλαδή το παρόν τους σ' έναν ορίζοντα προσδοκιών που αίρει τον μονοσήμαντο κι εργαλειακό χαρακτήρα του - αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα.
Όσοι όμως ζούνε με δανεικά υπ' αυτή την έννοια ζούνε σε μια επίπλαστη αφθονία για την οποία δεν έχουν μοχθήσει ούτε για τη διατήρησή της ούτε για το σημαντικότερο: την ιδιοποίησή της. Αποποιούνται τα κυριαρχικά δικαιώματα αυτής της ιδιοποίησης παραχωρώντας τα στην καλή πίστη των άλλων.
Μόνο οι άλλοι έχουν το δικαίωμα της ιδιοποίησης αυτής της αφθονίας που αίρει τον μονοσήμαντο χαρακτήρα του παροντικού. Εμείς πιστώνουμε την ύπαρξή μας στην κοινή πίστη, που γίνεται αυτομάτως καλή προκειμένου να δικαιώσουμε την αποποίηση στην οποίο προβαίνουμε.
"Συνηθισμένα τα βουνά απ' τα χιόνια"
"κι αν χιονίζει και αν βρέχει τ' αγριολούλουδο αντέχει"
τα όρια ανάμεσα στην εθελούσια έξοδο απ' το βασίλειο της βούλησης και μια κακώς εννοούμενη αλληλεγγύη είναι σε μεγάλο βαθμό δυσδιάκριτα.
Καλημέρα.
Πιστεύω ότι υπάρχουν «ναυάγια» και »ναυάγια.»
Αυτοί που αναφέρεται είναι μία μόνο κατηγορία. Γιατί ζούσε ας πούμε μέχρι τα βαθιά γεράματα της η Δημουλά; Ποιο απόλυτο «μηδέν» δεν έχω συναντήσει.
Δεν μπορούμε βέβαια να ξέρουμε και μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε γιατί λείπει το δικό τους «γίγνεσθαι» αλλά νομίζω ότι υπάρχουν και αυτοί που ζουν γιατί τους το απαγορεύουν οι θρησκευτικές πεποιθήσεις τους να πεθάνουν, του δόγματος «η αυτοκτονία είναι αμαρτία».
Έπειτα υπάρχουν οι δειλοί «θέλω να φύγω αλλά δεν τολμώ».
Και τέλος υπάρχουν και αυτοί (και σε αυτούς αναφερόμουν πιο πριν) πού ως νοήμονες άνθρωποι ξέρουν κατά βάθος ότι κάθε ιδέα, κάθε σκέψη κάθε θεωρία, έχει και το αντίθετό της. Για αυτό ίσως και ο Ντοστογιέφσκι να έλεγε ότι: «ο έξυπνος άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει τίποτα και μόνο ο ανόητος μπορεί να γίνει κάτι.» (Βιβλίο: Το υπόγειο) Με πιο σαφή τρόπο το διατυπώνει ο Μπουκόφσκι, λέγοντας «Το πρόβλημα με τον κόσμο είναι ότι οι έξυπνοι άνθρωποι είναι γεμάτοι αμφιβολίες, ενώ οι ηλίθιοι είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση».
Έτσι λοιπόν συνοψίζοντας, ένας έξυπνος άνθρωπος «ναυάγιο» αν είναι ας πούμε ορθολογιστής, ξέρει ότι όσο και να πιστεύει στις ιδέες του, όσο σίγουρος και να νιώθει για τις θεωρίες του, ξέρει βαθιά μέσα του, ότι αυτά που πιστεύει είναι μόνο η μία όψη του νομίσματος και βαυκαλίζεται με την ιδέα ότι πάντα θα υπάρχει και η άλλη όψη- άσχετα εάν δεν πιστεύει καθόλου σε αυτήν.
Ίσως να ζει και από ένα είδος ιδιότυπου μαζοχισμού, για να πεί στο τέλος πεθαίνοντας (στα βαθιά του γεράματα) «Είδατε σας τα λεγα εγώ. Δεν υπάρχει ελπίς!
Όλα τα προαναφερόμενα θα μπορούσαν κάλλιστα βέβαια να είναι παιχνίδια του μυαλού, καλυπτόμενα τεχνηέντως από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
