Στρατηγειον αλληβοηθειας ναυαγιων

Σταρ ποιος ειναι ο αντιθετος πολος μας;

 

[kappa_fi]

Δε νομίζω ότι είναι και τόσο εύλογος ο ρόλος του γονιδιώματος στον καθορισμό των επιλογών μας, στο διά ταύτα δηλαδή της καθημερινής μας ζωής. Οι πληροφορίες μιλάνε για τριακόσιους εκατομμύρια ανθρώπους ανά την υφήλιο που πάσχουν από κατάθλιψη, η οποία και κατέχει την πρωτιά ανάμεσα στις κυριότερες ασθένειες παγκοσμίως.

Απ' όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα -για να κάνω έναν γρήγορο και πρόχειρο συνειρμό- ο κόσμος δεν έπασχε από κατάθλιψη. Από τα λίγα που έχω διαβάσει αριστερά- δεξιά, πρόκειται για σύγχρονη ασθένεια.

Όπως, ας πούμε, ο ναρκισσισμός κι οι διαταραχές του, που κάνουν κυριολεκτικά θραύση, σε σχέση με τις υστερίες του όψιμου 19ου και πρώιμου 20ου αιώνα.

Και δεν είμαι ειδήμων επί του θέματος.

Αλλά βάσει αυτών που προανέφερα, θα προσεταιριζόμουν χωρίς κανέναν ενδοιασμό την άποψη που θα υποστήριζε ότι οι μεγάλες ιστορικές ολότητες, όπως αυτή που αποκαλούμε "πολιτισμό", έχουν τον λόγο πάνω στον ψυχισμό και την βούλησή μας σε τ ε λ ε υ τ α ί α  α ν ά λ υ σ η.

Θα επανέλθω όμως για τον άλλο πόλο γιατί το ερώτημα ήταν ωραίο.

 

[citizen(1)]

Οι χαρακτηρισμοί κατά την γνώμη μου καλό είναι να γίνονται με φειδώ. Κάνεις δεν είναι ναυάγιο αν δεν το πιστεύει ο ίδιος, καθώς οι προσωπικές νίκες και ήττες του καθενός βιώνονται ως τέτοιες μόνο από τον ίδιο. Η αντίληψη ότι κάποιες καταστάσεις έχουν την  ίδια επίδραση σε όλους είναι ανεδαφική. Οι επιθυμίες και οι επιδιώξεις του καθενός είναι και το μέτρο της ευτυχίας ή της δυστυχίας μας. Το να ζει κάποιος όπως του αρέσει και να μην δίνει προτεραιότητα στα κοινωνικά πρότυπα που δεν είναι συμβατά με το εσώτερο εγώ του είναι μια καλή αρχή

 

[Διαγραμμένο μέλος 172663]

Δε νομίζω ότι είναι και τόσο εύλογος ο ρόλος του γονιδιώματος στον καθορισμό των επιλογών μας, στο διά ταύτα δηλαδή της καθημερινής μας ζωής. Οι πληροφορίες μιλάνε για τριακόσιους εκατομμύρια ανθρώπους ανά την υφήλιο που πάσχουν από κατάθλιψη, η οποία και κατέχει την πρωτιά ανάμεσα στις κυριότερες ασθένειες παγκοσμίως.

Απ' όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα -για να κάνω έναν γρήγορο και πρόχειρο συνειρμό- ο κόσμος δεν έπασχε από κατάθλιψη. Από τα λίγα που έχω διαβάσει αριστερά- δεξιά, πρόκειται για σύγχρονη ασθένεια.

Όπως, ας πούμε, ο ναρκισσισμός κι οι διαταραχές του, που κάνουν κυριολεκτικά θραύση, σε σχέση με τις υστερίες του όψιμου 19ου και πρώιμου 20ου αιώνα.

Και δεν είμαι ειδήμων επί του θέματος.

Αλλά βάσει αυτών που προανέφερα, θα προσεταιριζόμουν χωρίς κανέναν ενδοιασμό την άποψη που θα υποστήριζε ότι οι μεγάλες ιστορικές ολότητες, όπως αυτή που αποκαλούμε "πολιτισμό", έχουν τον λόγο πάνω στον ψυχισμό και την βούλησή μας σε τ ε λ ε υ τ α ί α  α ν ά λ υ σ η.

Θα επανέλθω όμως για τον άλλο πόλο γιατί το ερώτημα ήταν ωραίο.

και καταθλιψη υπηρχε και ολες οι ψυχικες νοσοι, απλα λογω λιγότερου ελευθερου χρονου δεν βρισκοταν ευκαιρια να εκδηλωθουν πολλες φορες. Επισης, Οταν ο μεσος ορος ζωης πχ ηταν 26 και η σχιζοφρενεια συνηθως εκδηλωνεται μετα τα 30 εννοειται τα ποσοστα της ηταν μικροτερα.

Τελος τωρα υπαρχει και το φεησμπουκ οποτε αν πιασει κατάθλιψη μια παλια σου συμμαθητρια στην Αθήνα το μαθαινεις εσυ στην Ξάνθη απο την πρωην γκομενα σου που τα λέτε και κρατανε επαφη

 

[kappa_fi]

Υπάρχουν δυο τύποι ευτυχίας. Ο ένας θεωρεί ότι η εξομοίωση του καθενός μας με τους άλλους ανθρώπους αποτελεί την αιτία των περισσότερων, αν όχι όλων μας, των δεινών: το να μην υποφέρουμε, σύμφωνα μ' αυτή την άποψη, επιτυγχάνεται μ' ένα είδος απόσυρσης στα ενδότερα.

Ο άλλος τύπος ευτυχίας θεωρεί ότι η κατανόηση του κόσμου, ενέργεια εκ των ων ουκ άνευ για την επίτευξη ακόμα και της ελάχιστης ευτυχίας, επέρχεται μ' ένα είδος εξίσωσής μας μαζί του. Οι όποιες διαφορές που τυχόν υπάρχουν ανάμεσα στα επιμέρους άτομα και την κυρίαρχη ιδεολογία, τις κατεστημένες αξίες και τα διαδεδομένα ήθη, αποτελούν την πηγή των κακών που μας πλήττουν. Τα άτομα οφείλουν να αποδεχτούν την κοινωνία μέσα στην οποία ζουν όπως αυτή είναι: η αποδοχή τους ισοδυναμεί με εξίσωση στο βαθμό που μαθαίνουν να συλλειτουργούν μαζί της στις βασικές της επιταγές. Κατανοώ λοιπόν σημαίνει εξισώνομαι.

Ο έτερος πόλος των ναυαγίων μπορεί ν' αντλεί την ισχύ του κι απ' τους δυο τύπους ευτυχίας που προανέφερα. Επί του προκειμένου, δεν έχει σημασία αν η στάση του απέναντι στον κόσμο είναι περισσότερο ή λιγότερο ενδοστρεφής ή εξωστρεφής, αλλά αν η επιτυχία του στην εφαρμογή των κελευσμάτων της ηθικής που ακολουθεί έχει τηρήσει τον χρυσό κανόνα της εποχής.

Κι αυτός ονομάζεται εμμένεια.

Αλλά γι' αυτή θα μιλήσω σε επόμενη ανάρτηση.

Κρατάμε λοιπόν τους δυο τύπους της ευτυχίας, τον χρυσό κανόνα της εποχής και το γεγονός ότι οι επιτυχημένοι, ως έτεροι πόλοι των ναυαγίων, εκπροσωπούν τον χρυσό κανόνα επάξια.

 

[το πουλί]

Πού είναι το πουλί;

ο αλλος ο μαλακας αναρωτιεται σε νημα για ναυαγια που ειναι το μυθικο πουλι, το ακρον αωτον της πλευστοτητας και της καλοταξιδοσυνης

 

[matzafasoula]

Χωρις να ειμαι απολυτα σιγουρος ναυαγιο πρεπει να ειναι καποιος χωρισμενος απο γαμο στα πατημενα 45+ που θα εχει και ενα παιδι και μια πρωην που θα τον τρεχει με 1000 ...

Oρισμός

Οι υπόλοιπες περιπτώσεις δεν απασχολούν

Παλιά υπήρχε ένα μπαράκι (έχει κλείσει) στο Καλαμάκι, τόχε μια Ρουμάνα, όπου μαζευόντουσαν max 30 άτομα, όλα 45+ (και εμείς, 3 τον αριθμό, 30+), γιατί γουστάραμε την φάση.
Και άντρες και γυναίκες, φίφτυ-φίφτυ περίπου.

Ηρεμη - ήσυχη μουσική, καθαρό φθηνό ποτό, κουβέντα και γνωριμάδικο.
Οι γκόμενες φέρνανε και άλλα ναυάγια-γκόμενες, φίλες τους, γιατί ήτανε ήρεμο.

Κάποιες φορές βέβαια, η μουσική δυνάμωνε και είχε όπα-όπα μέχρι να ξημερώσει, μες την τρελλή χαρά

Δεν έχω βρει άλλο, μου λείπει..

ΥΓ
Οπου βρώ μαγαζί με ταμπέλα "Ναυάγιο" ή "Σκνίπα", μπουκάρω αμέσως. Βρίσκεις τα καλύτερα παιδιά

 

[Διαγραμμένο μέλος 192601]

Ναυαγιο εισαι οταν χρωστας σε τοκογλυφους 200.000 και σε κυνηγανε
Ολα τ αλλα ειναι παιδικη χαρα

 

[αμαμητος]

αλβανε  κροσορουφιανε  ....
οταν ερχοσουν στην Ελλαδα ...βρωμαγες πεινα .....

τελειωμενη πουσταρα .... κροσορουφιανε  για  λιγα ευρω ....
ακομα και ο τσεκελωτος θα σε πεταξει στα σκυλια ....και θα σε δωσει  στους τελευταιους συριζαιους να σε γλεντησουν ..

καλυτερα να γυρισεις στο πασοκ του σημιτη που πηρες και  τη πρασινη καρτα ...

ρε φιλε, βρωμαγαν και πειναγαν οι αλβανοι γιατι ο πουστης χοτζας ο δηθεν  κουμουνιστης τους γαμουσε απο το πρωι ως το βραδυ.
τωρα μια χαρα ειναι και εργατικοι και γκομενακια εχουν και απο ολα, και αν ζουσαν σε μια αλλη χωρα και οχι στην ελλαδα που μας γαμανε οι δηθεν δημοκρατες, θα ηταν ακομα καλυτερα

 

ρε φιλε, βρωμαγαν και πειναγαν οι αλβανοι γιατι ο πουστης χοτζας ο δηθεν  κουμουνιστης τους γαμουσε απο το πρωι ως το βραδυ.
τωρα μια χαρα ειναι και εργατικοι και γκομενακια εχουν και απο ολα, και αν ζουσαν σε μια αλλη χωρα και οχι στην ελλαδα που μας γαμανε οι δηθεν δημοκρατες, θα ηταν ακομα καλυτερα

κλεφτοκοταδες ειναι

 

[kappa_fi]

Σήμερα χάριν του πουλιού έμαθα μια καινούρια λέξη: "πλευστότητα". Κι επειδή αφότου τη διάβασα ανέτρεξα και στο λεξικό, ανακάλυψα δυο ακόμα τύπους: πλευσιμότητα και πλοϊμότητα.

Και οι τρεις είναι σωστοί.

Αν ήθελα θα μπορούσα να πετάξω, δήθεν τυχαία, έναν από τους δύο τελευταίους τύπους στο (κείμενο) κείμενό μου, δημιουργώντας έτσι εντυπώσεις ως προς την ορθότητα του τύπου που εκσφενδόνισε στον αέρα με τόση άνεση το πουλί.

Ό,τι κι αν θα 'λεγα πάραυτα, το πουλί θα έπιανε το υπονοούμενο, (την μπηχτή, τη σφήνα), θα μυριζότανε από εκατοντάδες ναυτικά μιλιά μακριά αυτή την καταδολίευση σαν καρχαρίας, και χάρη στην τελειότητα που 'χει προσδώσει η εξέλιξη στο συγκεκριμένο είδος, θα έσπευδε να περιαδράξει το αιματωμένο του θήραμα.

Όπως ακριβώς έκανα τώρα, παρομοιάζοντάς το με καρχαρία.

Τίποτα άλλο από μερικές πρώτες σκέψεις, που τείνουν σε κάποιον συλλογισμό τον οποίο ακόμα αγνοώ.

Προς το παρόν ποντάρω στη χρησιμότητά τους.
Θα δείξει.

 

[st@rdust]

Σταρ ποιος ειναι ο αντιθετος πολος μας;

η κανονικοτητα

 

[kappa_fi]

Peter Van Norden:
- Σταρ ποιος ειναι ο αντιθετος πολος μας;

st@rdust:
- η κανονικοτητα

Απλά είναι τα πράγματα. Τόσο απλά, που δεν το χωράει ο νους σου.

Πώς έγινε κι ένα τσατάρισμα της σειράς να 'χει αποκτήσει άλλη διάσταση; Γιατί εδώ είναι τόσο σίγουρο ότι κάτι παίζει, όσο κι ότι αυτό που παίζει δεν είναι δυνατόν να προσδιοριστεί με ακρίβεια.

Η ερωταπόκριση αυτή μοιάζει να 'χει ξεπηδήσει σαν τη θεά Αθηνά από το κεφάλι του Δία. Αν συναντούσαμε ποτέ στο δρόμο κάποια κυρία που τη λένε υπερβατικότητα, θα είχε την όψη αυτού του ακαριαίου διαλόγου.

Αν πάψουμε προς στιγμή να παρατηρούμε με το αδιάκριτο μάτι της έρευνας το πρόσωπο αυτής της κυρίας και στραφούμε στην ιδεατή της εικόνα, δηλαδή στην ωραία της θύμηση, ίσως ν' αντιληφθούμε ότι κάπου την έχουμε ξαναδεί.

Κι ότι οι φορές που την έχουμε ξαναδεί είναι αμέτρητες.

Σε τι οφείλεται αυτός ο πολλαπλασιασμός που δεν αναιρεί τη μοναδικότητα της εν λόγω κυρίας;

Η υπερβατικότητά της μοιάζει να είναι η επανάληψη του οικείου  της χαρακτήρα σε ένα πλαίσιο που δεν τ' ορίζουμε εξ ολοκλήρου εμείς.

Από παίκτες γίναμε παίγνια που κρατούν ωστόσο τα ηνία ενός άρματος που τρέχει μες στην απιθανότητα.

Προς το παρόν δεν έχω άλλα λόγια.

Ξαναδιαβάστε αυτόν τον διάλογο...

 

[Pornofan]

ο αλλος ο μαλακας αναρωτιεται σε νημα για ναυαγια που ειναι το μυθικο πουλι, το ακρον αωτον της πλευστοτητας και της καλοταξιδοσυνης

 

[max-mad]

Απλά είναι τα πράγματα. Τόσο απλά, που δεν το χωράει ο νους σου.

Πώς έγινε κι ένα τσατάρισμα της σειράς να 'χει αποκτήσει άλλη διάσταση; Γιατί εδώ είναι τόσο σίγουρο ότι κάτι παίζει, όσο κι ότι αυτό που παίζει δεν είναι δυνατόν να προσδιοριστεί με ακρίβεια.

Η ερωταπόκριση αυτή μοιάζει να 'χει ξεπηδήσει σαν τη θεά Αθηνά από το κεφάλι του Δία. Αν συναντούσαμε ποτέ στο δρόμο κάποια κυρία που τη λένε υπερβατικότητα, θα είχε την όψη αυτού του ακαριαίου διαλόγου.

Αν πάψουμε προς στιγμή να παρατηρούμε με το αδιάκριτο μάτι της έρευνας το πρόσωπο αυτής της κυρίας και στραφούμε στην ιδεατή της εικόνα, δηλαδή στην ωραία της θύμηση, ίσως ν' αντιληφθούμε ότι κάπου την έχουμε ξαναδεί.

Κι ότι οι φορές που την έχουμε ξαναδεί είναι αμέτρητες.

Σε τι οφείλεται αυτός ο πολλαπλασιασμός που δεν αναιρεί τη μοναδικότητα της εν λόγω κυρίας;

Η υπερβατικότητά της μοιάζει να είναι η επανάληψη του οικείου  της χαρακτήρα σε ένα πλαίσιο που δεν τ' ορίζουμε εξ ολοκλήρου εμείς.

Από παίκτες γίναμε παίγνια που κρατούν ωστόσο τα ηνία ενός άρματος που τρέχει μες στην απιθανότητα.

Προς το παρόν δεν έχω άλλα λόγια.

Ξαναδιαβάστε αυτόν τον διάλογο...

Ο Ζουραρης εισαι τυπε ?

 

[Pornofan]

Ο Ζουραρης εισαι τυπε ?

Νομιζω ο Μπογδανος.

 

[alex71]

Ένας πρόχειρος λόγος που μου 'ρχεται μόλις τώρα στο νου είναι ότι δεν το σκέφτονται: για να μιλήσω κυριολεκτικά, σκέφτονται άλλοι το μέλλον τους αντί να το κάνουν οι ίδιοι. Διαβιούν εν υπνώσει, υπνοβατούν εν εγρηγόρσει. Λίγο αν παρεκκλίνει κανείς απ' τον αυστηρό ορισμό μου, θα δει ότι τα παραδείγματα αφθονούν.

Ουσιαστικα σε αυτο το σημειο, τα λες ολα.

Το ναυαγιο ειναι ενα καραβι, το οποιο πλεον αδυνατεί να κινηθεί αυτοδυναμως.
Ετσι ειναι και ο ανθρωπος ναυαγιο. Ενας ανθρωπος που αδυνατεί να ζησει συμφωνα με τα θελω και τις επιλογες του (ισως γιατι πολυ απλα δεν εχει). Και καταληγει να ζει με τα θελω και τις επιλογες των αλλων. Χωρις καμια ανεξαρτησια και καμία αυτονομία.

 

[Anderssen_]

Σε αυτο το θρεντ θα λεμε τα προβληματα μας και θα αλληβοηθιομαστε για να τα λυσουμε. Μπορουμε να γλιτωσουε ολοι, αν τραβηξουμε ο ενας τον αλλο.

Οι έντονοι και απαιτητκοί ρυθμοί της καθημερινότητας με εξαντλούν.

Με λίγη σκόνη βρίσκω ανακούφιση.

https://youtu.be/mjlvIzjVvrA?t=5

 

[kappa_fi]

Ουσιαστικα σε αυτο το σημειο, τα λες ολα.

Το ναυαγιο ειναι ενα καραβι, το οποιο πλεον αδυνατεί να κινηθεί αυτοδυναμως.
Ετσι ειναι και ο ανθρωπος ναυαγιο. Ενας ανθρωπος που αδυνατεί να ζησει συμφωνα με τα θελω και τις επιλογες του (ισως γιατι πολυ απλα δεν εχει). Και καταληγει να ζει με τα θελω και τις επιλογες των αλλων. Χωρις καμια ανεξαρτησια και καμία αυτονομία.

Ναι, πέρα απ' τις υπερβολές έτσι είναι. Ακόμα κι εμείς, μιλάμε για λογαριασμό τους. Ακόμα κι εμείς, ο καθένας με τον τρόπο του, αγωνίζεται ν' αλλάξει, λίγο ή πολύ, ελαφρώς ή εντελώς, το πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργούμε.

Τα ναυάγια όμως έχουν αποδεχτεί πέρα για πέρα, ως εκεί που εμείς δεν θα φτάσουμε ποτέ, το κυρίαρχο πλαίσιο. Μόνο ναυαγώντας μπορούν ν' αποδεχτούν την πραγματικότητα.

Κι αυτό που μας δίνει ίσως το δικαίωμα να παίρνουμε για λογαριασμό τους το λόγο, είναι ότι ένα μέρος του εαυτού μας, το συνθηκολογημένο, το αισθανόμαστε κάπως ναυαγισμένο.

Για την ανάγκη που υποχρεώνει και δεν σηκώνει αναβολή ούτε αντίρρηση, συνηθίζουμε να μη συζητάμε.

 

[bianco_verdi]

Και το κακό είναι ότι η ναυαγιαίρεση είναι τόσο δαπανηρή ώστε ποτέ δεν εξετάζεται καν ως επιλογή.