Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου,στο σπίτι στο σχολειό, στην τηλεόραση κτλ μου έχει καλλιεργηθεί μια άποψη ότι οι απέναντι είναι εχθροί μας. Όπως νομίζω σε όλους μας τουλάχιστον στους 30+. Οκ από τον 13-14ο αιώνα,πιο εντονα τουλάχιστον, αλήθεια είναι δεν έχουμε σταματήσει να βγάζουμε τα μάτια μας. Το ίδιο συμβαίνει και απέναντι. Και σκέφτομαι εγώ τώρα, πως θα ήταν η κατάσταση αν με έναν μαγικό τρόπο τα βρησκαμε με τους απέναντι. Να κάτσουμε σε ένα τραπέζι,πάρε αυτό δώσε αυτό.
Σκεφτείτε μόνο να ελέγχουμε από κοινού τα Δαρδανέλια και την θάλασσα που οδηγεί εκει, το Αιγαίο. Ή τα χρήματα που θα εξοικονομούσαμε και οι δύο από τις αμυντικές δαπάνες. Θέλετε να το τραβηξουμε πιο πολύ; Βάλτε και την Κύπρο στο παιχνίδι. Ποιον δεν συμφέρει να τα βρούμε;
Δυστυχώς στο θέμα των παιδιών είμαστε ένα βήμα πίσω σε σχέση με τους απέναντι. Καθυστερησαμε χαρακτηριστικά να αντιδράσουμε. Βάση της όξυνσης που υπήρχε τελευταία έπρεπε να είχαν πάρει τα μέτρα τους πάνω.
Σκεφτείτε μόνο να ελέγχουμε από κοινού τα Δαρδανέλια και την θάλασσα που οδηγεί εκει, το Αιγαίο. Ή τα χρήματα που θα εξοικονομούσαμε και οι δύο από τις αμυντικές δαπάνες. Θέλετε να το τραβηξουμε πιο πολύ; Βάλτε και την Κύπρο στο παιχνίδι. Ποιον δεν συμφέρει να τα βρούμε;
Δυστυχώς στο θέμα των παιδιών είμαστε ένα βήμα πίσω σε σχέση με τους απέναντι. Καθυστερησαμε χαρακτηριστικά να αντιδράσουμε. Βάση της όξυνσης που υπήρχε τελευταία έπρεπε να είχαν πάρει τα μέτρα τους πάνω.