δε νομιζω φιλε Νεαρχε οτι ειναι ευκολο για καποιον τουριστα που δεν ξερει τη γλωσσα και ερχεται για πρωτη φορα στην Αγια Πετρουπολη να παει σε καποιο σαλον!και να τηλεφωνισει σε τι γλωσσα θα τους μιλισει?μονο κοπελα του ξενοδοχειου να παρει.που στιχοιζει μια ωρα 10.000-12.000 ρουβλια!!!(275-330 ευρω)χωρις να ειναι τιποτα κουκλαρες!
Καλέ μου φίλε το άθλημά μας θέλει ρίσκο και πάνω από όλα πάθος !
Είμαι σίγουρος ότι και εσύ ρίσκαρες πολλές φορές, μέσα σε λογικά πλαίσια, και έμαθες από προσωπική σου εμπειρία τα περισσότερα από αυτά που ξέρεις.
Εγώ λοιπόν στο πρώτο μου ταξίδι στη Αγία Πετρούπολη πήγα σε 5 διαφορετικά σαλόν και πήρα συνολικά 10 διαφορετικές κοπέλες. Και Ρωσικά όπως ξέρεις δε μιλάω γρί. Και από το ξενοδοχείο δεν πήρα καμία κοπέλα.
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη μου φορά, αποφασισμένος να γευτώ τους Θεϊκούς καρπούς αυτής της χώρας, βγήκα από το ξενοδοχείο μου (το Νεφσκι Παλάς), πήγα λίγο πιο κάτω στη Νεφσκι για να μην με δουν οι συνάδελφοί μου από το ξενοδοχείο, πήραν ένα ταξιτζή και του έλεγα στα αγγλικά ότι ήθελα γυναίκες!
Ο ταξιτζής δε μιλούσε καθόλου Αγγλικά αλλά κατάλαβε τι έψαχνα. Και μου βγάζει από το ντουλαπάκι του το περιοδικό PHOTOMODELI και μου λέει διάλεξε. Του έδειξα ένα κορίτσι που μου άρεσε, πήρε αυτός τηλέφωνο στο σαλόν και κάτι είπανε (κανόνισε μίζα φαντάζομαι) και με πήγε εκεί πέρα. Η κοπέλα που είχα δει στο περιοδικό δεν ήταν, αλλά βρήκα εξίσου όμορφες κοπέλες.
Αυτή ήταν η πρώτη μου μέρα στη Πετρούπολη.
Μετά, για μένα ήταν ανοιχτές οι πύλες του παραδείσου! Είχα πάρει ένα αντίτυπο του περιοδικού από το σαλόν, διάλεγα κοπέλα κάθε μέρα και έπαιρνα τηλέφωνο. Σχεδόν πάντα αυτή που απαντούσε Ρωσικά έβρισκε μία κοπέλα, ή κάποιον που μιλούσε 2 λέξεις Αγγλικά και του έλεγα ότι θα έρθω. Μου δίνανε το νούμερο που πρέπει να χτυπήσω στο θυροτηλέφωνο και τελικά πήγαινα. Μερικές φορές έκοβα το απόκομμα από το περιοδικό όπου γράφονταν η διεύθυνση του συγκεκριμένου σαλόν και το έδινα στο ταξιτζή για να με πάει.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι, είναι αλήθεια πως αν δε ξέρεις Ρωσικά τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, αλλά δεν είναι αλήθεια ότι δε γαμάς. Απλά θέλει να επιμείνεις και εν τέλει να ρισκάρεις. Νομίζω ότι το χρήμα κινεί τα νήματα σε αυτό το άθλημα. Οι ταξιτζήδες δεν έχουν λόγω να σε κλέψουν ή να σε πάνε αλλού, αρκεί να τους δώσεις το «δωράκι» τους.