To φελέκι μου μέσα....
Α ρε Rigomortis...
Aκου να δεις. Με βάση αυτή την ερώτηση, στην οποία θέλησα να απαντήσω από την επιθυμία (και μόνο) να μην φανώ φυγόμαχος, μιας και μπλέχτηκα σε αυτή τη συζήτηση, έκατσα και σκέφτηκα μερικά πράγματα για τον πίνακα και ξεκίνησα να τα γράψω. Κατα την όχι και τόσο προνοητική συνήθεια μου, έγραφα (οπως και τώρα) κατ' ευθείαν στον firefox, στο παραθυρο της απάντησης, Είχα γράψει πολλά, τακτοποημένα και αναλυτικά. Ατυχως η τύχη δεν ήταν με το μέρος μου, και έφαγε ο firefox ένα κόλλημα, που τα πήρε όλα ο διάβολος και τα σήκωσε κιόλας.
Τεσπα. Τώρα δεν μπάινω στον κόπω και τα γράφω συνοπτικά:
α) Βλέπω μια άρθρωση της εικαστικής γλώσσας διαφορετική από την κοινώς αποδεκτή της εποχής του. Αφορά την απεικόνηση του χώρου η οποία δεν γινεται με το συνήθη για την εποχή τρόπο, με όρους αναπαραγωγής της οπτικής λειτουργίας του ματιου (προοπτική, τονικές διαβαθμίσεις κλπ), αλλά μια οργάνωση των παραστατικών στοιχείων στην επιφάνεια του τελάρου. Η μορφές κατ' αντιστοιχία, αναλύονται στα δομικά τους οπτικά στοιχεία, (χρώμα, σχήμα) με βάση την εσωτερική του δυναμική καί όχι τη συνήθη αντίληψη μας.
β) Το θέμα του πίνακα. Απεικονίζονται γυμνές καθημερινές γυναίκες, και μαλιστα πουτάνες. Και εδώ σε σχέση με την εποχή, που, παρά την εμφάνιση των ιμπρεσσιονιστών (και την χλευαστική αντιμετώπισή τους) η κρατούσα αντίληψη ήταν αυτή του νεοκλασσικσμού με αναφορές σε κλασικά ιδεώση όπου το γυμνό αφορούσε μυθολογικά ή λογοτεχνικά πρόσωπα. Η θεματολογία αυτή, ipso facto, αναδυκνεί και μια αντίληψη του τι είναι τέχνή. Και κατά προέκταση τι είναι αυτό που κάνει κάτι τέχνη.
γ) Η μετακύλιση του απεικονιστικού τρόπου των μορφών, από μια περισσότερο «φυσιοκρατική» (ομοιάζουσα στην συνηθη οπτική) αναπαράσταση, στα αριστερά, προς μια ανάδειξη της δομικής κατασκευής, στα δεξία.
Όμοιως, ενώ οι μορφές στην αριστερή πλευρά διατηρούν αρκετά την αυτονομία του, με περιγράμματα που τις διαχωρίζουν από το φόντο, στη δεξιά πλευρά, τα όρια των μορφών είναι αρκετά ασαφή και μπερδεύοντα με τα στοιχεία του χώρου. Με το τρόπο αυτό χάνουν τα προσωπικα τους χαρακτησριστικά και την αυτόνομη παρουσιά του μέσα σε ένα φόντο, και γίνονται μέρος μια ενιαίας δομής που περικλειει και τις μορφές και το φόντο.
δ) Η σεξουαλικότητα, υπαρκτή έξ ορισμού στα ανθρώπινα σώματα, ακολουθέι αντίστοιχη πορέια. Απο προσωποποιημένη, συνήθη στην αντίληψη μας, κατάσταση ενσωματώνεται, ως συστατικό της μέρος, στη ενιαία δομή.
ε) Με το τρόπο αυτό οδηγείται ο θεατή από την συνήθη αντίληψη του στη θέαση της συγκεκριμένης παραστασης, αυτής των γυμνών σωμάτων, ως μερος ενός οργανικά και ρυθμικά δομημένου συνόλου.
Τα «α», «β», «γ» αποτελούν ανάλυση, το «ε» ερμηνεία και το «δ» και τα δύο.
Δεν θα προχωρίσω σε περισσότερα ρυθμολογικά και υφολογικά στοιχεία.
Έτσι και αλλοιώς τα παραπάνω επιδέχονται εκτενή ανάλυση, εμπεριέχουν μεθοδολογικές αρχές και εννοιολογικές οριοθετήσεις.
Επαναλαμβάνω την αναγκαιότητα αποσαφήνισης των εννοιών γιατί το αντιθετο, σε μια θεωρητική συζήτηση επιφέρει αρχικά σύγχυση και τελικά αγλωσσία.
Δεν σου κρύβω ότι, καθώς είχα γράψει και το κατεβατό που χάθηκε, πως έννοιωσα τόσο ως δάσκαλος όσο και εξεταζόμενος, πράγματα δυσάρεστα (και τα δύο )για μένα.
Χάρηκα όμως που σκέφθηκα κάποια πράγματα για έναν πίνακα πουν δεν έχω δει ζωντανά.
Τα ήθελε ο κώλος μου, αλλοιως δε θα ανακατεβόμουν.