Ρομαντισμός Και Μπουρδέλα

Σαν ψωλή πετάγομαι ώρες-ώρες...

 

[farkeli]

Σαν ψωλή πετάγομαι ώρες-ώρες...

και εγώ

 

Γειά σου Farkeli!
Aπολαυστικές οι ενημερώσεις σου 
Τράβα, (αν μπορείς) καμιά γενική, να φαίνεται ο δρόμος, η Φυλής, η Ιάσωνος, ή ότι κάτσει...
Να έχω να παίζω όταν λουφάρω (γενικώς...)

 

[farkeli]

http://bourdelo-reportaz.blogspot.com/2011/06/1962011-1300.html

 

 

[rigormortis]

ο jopino κανει ευστοχες "εικαστικες" παρατηρησεις
,ενω ο farkeli ειναι του νατουραλιστικου αφηγηματος του αγοραιου ερωτα
και ο sotirof πιο πολυ της φιλοσοφικης εμβαθυνσης του.
φυσικα bakalhs και Πυραυλος εχουν ιδιαιτερο λογοτεχνικο στυλ.

Πλακα πλακα , αν συνεργαστουμε μπορουμε να φτιαξουμε βιβλιο καμια μερα  ;)

 

[farkeli]

Φίλτατε, ποιά είναι η έννοια του νατουραλιστικού αφηγήματος του αγοραίου έρωτα ;;;

 

[sotirof]

Σε καταλαβαίνω και συμφωνώ (σχεδόν) απόλυτα



Σοτιροφ τα μέγιστα σέβη μου !!!

Επισης στρατηγε μου !!!!

 

[sotirof]

Σαν ψωλή πετάγομαι ώρες-ώρες...

Καλο ειναι να πεταγεστε αλλα να εισθε 'τεντωμενοι' !

 

[rigormortis]

Φίλτατε, ποιά είναι η έννοια του νατουραλιστικού αφηγήματος του αγοραίου έρωτα ;;;

O νατουραλισμος ειναι ακραια μορφη ρεαλισμου, ειναι κατα καποιο τροπο πιστη απεικονιση της πραγματικοτητας και κυριως της αθλιας πλευρας της. Επειδη βγαζεις φωτογραφιες απο μπουρδελα , δρομους περιξ αυτων κανεις ακριβως αυτο , δλδ αποτυπωνεις την αθλιοτητα του αγοραιου ερωτα,χωρις να την εξωραιζεις.
Δειγματα νατουραλισμου ειναι ( ο Ζολα , οι Κακοφημοι δρομοι του Σκορτσεζε , ο Ταξιτζης που εχεις στο avatar σου κτλ)

Αντιθετα ο υπερ-ρεαλισμος ειναι περιπου, αν παρει ο jopino μια φωτογραφια σου, πχ απο ενα χυμενο κρεβατι ενος μπουρδελου και προσθεσει καποιο στοιχειο της φαντασιας του, που ισως προερχεται απο το ασυνειδητο...

 

[DmtrsxXx]

παιδες η συζητηση ειναι πολυ υψηλου επιπεδου δε μπορω να σας ακολουθησω...

 

[sotirof]

Φίλτατε, ποιά είναι η έννοια του νατουραλιστικού αφηγήματος του αγοραίου έρωτα ;;;

Πρεπη να ειναι καθαρος ο πορνοεγκεφαλος στραγη μου!                                                              Ο Νατουραλισμός είναι ένα είδος ρεαλιστικής απεικόνισης που συνδέεται πιο πολύ με την τοπιογραφία παρά με τη ζωγραφική συνθέσεων με πρόσωπα, ιστορικές σκηνές κτλ. Ο όρος όπως και ο Ρεαλισμός χρησιμοποιείται πολύ πλατιά. Μιλούμε για παράδειγμα για Νατουραλισμό στην αιγυπτιακή ταφική ζωγραφική, σε αντιδιαστολή προς το στιλιζάρισμα της αιγυπτιακής γλυπτικής.



Μιλούμε επίσης για Νατουραλισμό στην ολλανδική τοπιογραφία του 17ου αιώνα με την έννοια της ρεαλιστικής απόδοσης του φωτός του χρώματος, των τόνων, της πιστής απεικόνισης της φύσης. ‘Ενα τέτοιο Νατουραλισμό συναντούμε και στην αγγλική τοπιογραφία με κύριο εκπρόσωπο τον Τζον Κόνσταμπολ (1776-1837) του οποίου οι μελέτες από τη φύση έχουν τη φρεσκάδα της στιγμής και την παρατήρηση της ατμόσφαιρας, την επίδραση του φωτός πάνω στα χρώματα, μια ζωγραφική με γρήγορες αδρές πινελιές λίγο πολύ καθαρού χρώματος όπως στο «Το Σπίτι του Ουίλι Λοτ» (1810- 1815).



Την ίδια διάθεση έχουμε και σ’ αρκετά από τα έργα του μεγάλου Άγγλου ζωγράφου Ουίλιαμ Τέρνερ (1775-1851) που αρχίζει με το Νατουραλισμό όπως στο «Ο Τάμεσης κοντά στις Γέφυρες Γόλτον» (1805-10) για να καταλήξει σε σχεδόν αφηρημένες διατυπώσεις στα τελευταία του έργα όπως στο «Φως και Χρώμα: Το πρωί μετά την πλημμύρα» (1843). Οι Κόνσταμπολ και Τέρνερ επηρέασαν πολύ τους εμπρεσιονιστές.

Την άμεση επίδραση του αγγλικού Νατουραλισμού διαπιστώνουμε αρχικά σε μια ομάδα Γάλλων ζωγράφων, των ζωγράφων της Σχολής της Μπαρμπιζόν που επιχείρησαν την πρώτη σοβαρή απευθείας επαφή με τη γαλλική φύση. Η ομάδα αυτή μόνο με την πολύ πλατιά σημασία της λέξης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως Σχολή, γιατί στην πραγματικότητα ήταν μια πολύ χαλαρή ομάδα καλλιτεχνών που δούλεψαν για ένα διάστημα κοντά στα μέσα του 19ου αιώνα στα περίχωρα του Παρισιού, θέλοντας να αποδώσουν με ρεαλιστικό, πειστικό τρόπο το τοπίο, μακριά από ιδεαλισμούς, σε μια απευθείας επαφή μ’ αυτό.



Ο νατουραλιστικός αυτός Ρεαλισμός είχε μεγάλη σημασία, γιατί το «πρόγραμμα» του ερχόταν σ’ αντίθεση με την κρατούσα συνήθεια κατά την οποία το τοπίο ζωγραφιζόταν εξολοκλήρου στο εργαστήρι δίχως καμιά αναφορά σε συγκεκριμένο κομμάτι της φύσης. Ακόμα κι αυτή η τόση αποδεκτή σήμερα ζωγραφική των νατουραλιστών ήταν τότε μια επαναστατική αλλαγή που πολεμήθηκε, γιατί δεν ανταποκρινόταν στον ιδεαλισμό της παντοδύναμης ακαδημαϊκής τοπιογραφίας.

Ο σπουδαιότερος από τους ζωγράφους της Μπαρμπιζόν, ο Τεοντόρ Ρουσό (1812—1867) ζωγραφίζει το τοπίο με παλμώδη φυσικά χρώματα και αντιθέσεις θερμών και ψυχρών χρωμάτων έτσι που οι ζωγραφιές του δίνουν μια κάποια εντύπωση του στιγμιαίου χαρακτηριστικού φωτός μιας συγκεκριμένης ώρας, λες και σι πίνακες έγιναν έξω στο ύπαιθρο π.χ. «Ο Μικρός Ψαράς» (1848-9). Στην πραγματικότητα όμως κάτι τέτοιο δε συνέβαινε, γιατί ο Ρουσό, όπως και οι άλλοι ζωγράφοι της «ομάδας» παρατηρούσαν μεν προσεκτικά τη φύση, έκαναν προκαταρκτικά σχέδια μελέτες απ’ αυτή, αλλά τα τελικά έργα γίνονταν στο εργαστήρι.



Την ίδια τακτική ακολουθεί και ο Καμίλ Κορό (1796-1875) του οποίου ο νατουραλισμός έχει μια κλασική χροιά. Η σύνθεση όσο και σι χρωματικοί τόνοι, καλοδουλεμένοι και αρμονικοί βρίσκονται πολύ κοντά στην αίσθηση του Πουσέν. Ωστόσο ο Κορό δίνει τη φύση, το φως και την ατμόσφαιρα του τοπίου με πειστικότητα και φρεσκάδα, ιδιαίτερα στις μελέτες που έκανε τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ιταλία, όπως είναι το «Βιλ ντ’ Αβρέ» (1835-1838) και τόσο «Θέα με το Κολοσσαίο» (1826). Την ίδια νατουραλιστική αίσθηση συναντούμε και στα πορτρέτα και φιγούρες του, έργα με υποδειγματική αρμονία τόνων και χρωμάτων με όγκους δοσμένους ρεαλιστικά.


Ο Σάρλ-Φρανσουά Ντομπινού (1817-1878) (και Μπουντέν) είναι ίσως από τους πρώτους ζωγράφους που τελειώνουν τα έργα τους επί τόπου μπροστά από το θέμα τους. Στα τοπία του, όπως στο «Οι Όχθες του Ουάζ» (1862) με την ατμοσφαιρικότητα των χρωμάτων και τις γρήγορες μικρές πινελιές βρίσκεται κιόλας στα πρώτα σκαλοπάτια του Εμπρεσιονισμού που θα ακολουθήσει σε μερικά χρόνια.

 



 

 

[sotirof]

ο jopino κανει ευστοχες "εικαστικες" παρατηρησεις
,ενω ο farkeli ειναι του νατουραλιστικου αφηγηματος του αγοραιου ερωτα
και ο sotirof πιο πολυ της φιλοσοφικης εμβαθυνσης του.
φυσικα bakalhs και Πυραυλος εχουν ιδιαιτερο λογοτεχνικο στυλ.

Πλακα πλακα , αν συνεργαστουμε μπορουμε να φτιαξουμε βιβλιο καμια μερα  ;)

Προς το παρον αγαπητε,γινετε πενταδα του μπασκετ με εναν αναπληρωματικο .

 

[rigormortis]

Προς το παρον αγαπητε,γινετε πενταδα του μπασκετ με εναν αναπληρωματικο .

μεσα εισαι      ;)

 

O νατουραλισμος ειναι ακραια μορφη ρεαλισμου, ειναι κατα καποιο τροπο πιστη απεικονιση της πραγματικοτητας και κυριως της αθλιας πλευρας της. .

O oρισμός είναι σωστός. Συμπληρώνω ότι ο νατουραλισμός (που ιστορικά ακολουθεί τον ρεαλισμό) συνδέεται με τον ντετερμινισμό (άτεγκτη αιτιοκρατία). Εμαφνίζει τα άτομα δέσμια των συνθηκών που καθορίζουν τη μοίρα τους και σσυντρίβονται στους μηχανισμούς του φυσικού κόσμου, της κοινωνίας. Απόδίδει την πραγματικότητα όπως γίνεται αντιληπτή από τις αισθήσεις. Για παράδειγμα, στο θέατρο, ο θεατρικός χρόνος συμπίπτει με το πραγματικό (μια σκηνή δηλαδή κρατάει όσο και αν ήτνα πραγματικό γεγονός, χωρίς συντομέυσεις ή διαστολές).
Σε επίπεδο ιστορίας τέχνης τα ρεύματα και οι ορισμοί τους αναφέρονται σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους και ιδεολογικό-κοινωνικό περιβάλλον. Έτσι, ο νατουραλισμός αναγεται στα τέλη 19ου και αρχές εικοστού αιώνα στην Ευρώπη.
Οι έννοιες χρησιμοποιούνται και γενικότερα και λέγοντας νατουραλισμό εννούμε την απλή καταγραφή της πραγματικότητας, χωρίς για παράδειγμα την εσωτερική της δυναμική, όπως θα έκανε ο ρεαλισμός.

Αντιθετα ο υπερ-ρεαλισμος ειναι περιπου, αν παρει ο jopino μια φωτογραφια σου, πχ απο ενα χυμενο κρεβατι ενος μπουρδελου και προσθεσει καποιο στοιχειο της φαντασιας του, που ισως προερχεται απο το ασυνειδητο...

Επιθυμία μου rigomortis είναι να παραποιώ την πραγματικότητα. Να ανακατεύω την εξωτερική πραγματικότητα με την εσωτερική. Έν μέρει όπως η ψυχαναλυτική προβολή. Παρόμοια φαινόμενα παρουσιάζονται στους ψυχοπαθείς.

Ένα πολύ καλό βιβλίο για την ιστορία των εικαστικών τεχνών είναι αυτό:
Ερνστ Χ. Γκόμπριχ: Το χρονικό της τέχνης
Είναι επιστημονικής ακρίβειας αλλά βατό στον μη ειδικό αναγνώστη. Η ιστορία της τέχνης παρουσιάζεται ως αφήγηση μέσα από τη παρουσίαση και σχολισμό συγκεκριμένων και χαρακτηριστικών έργων τέχνης (πίνακες, γλυπτά, κτίρια). Αν σας ενδιαφέρει το αντικείμενο το συνιστώ.

Επίσης να υπενθυμίσω ότι ο Jopino (κατά κόσμον Άλμπερτ Θεράτο) σχολίαζει και συζητά θέματα τέχνης έναντι χαμηλής αμοιβής, ήτοι την καταβολή του κόστους απλής μπουρδελοεπίσκεψης. Οι σκληροί καιροί, οι μαλακίες των πολιτικών-κλεφτών (με τους τσανακογλύφτες παρατρεχάμενους), και η αναλγησία των δανειστών του έθνους, εξανάγκασαν τον jopino να εξαργυρώνει τις αγάπες του  :'((άλλη μορφή πορνείας και αυτή...) προκειμένου να εξοικονομεί τα γαμησιάτικά του. Επίσης δύσκολα θέματα ή συγκριτικά, απαιτουν την καταβολή εξόδων για γαμήσι με duo (σάντουϊτς, με λουκάνικο τον jopino και ψωμάκια τις γκόμενες ).

Συγχωρείστε μου τη φλυαρία, παρακαλώ.

 

[rigormortis]

Απ'οτι καταλαβαινω , η τελευταια παραγραφος , ειναι συνεπης του προσωπικου σου στυλ που ανακατευεις την πραγματικοτητα με την φαντασια    ;)

Τελοσπαντων μια ιδεα ειναι να συνεργαστειτε με τον farkeli ,
να τραβηξει ο πρωτος μια νατουραλιστικα βρωμικη φωτογραφια απο ενα μπουρδελο ( χυμενο κρεβατι , χρησιμοποιημενο προφυλακτικο , σκισμενα σεντονια κτλ )
και μια νατουραλιστικη απο την καθωσπρεπει κοινωνια ισως την προσοψη του Hondos , ή τα village ή ενα εμπορικο κεντρο ή κατι τετοιο.

και συ να αναδειξεις με καποιο κολλαζ ή καπως αλλιως , οτι στην πραγματικοτητα αυτα τα δυο συμπιπτουν , γιατι αν το πρωτο ειναι η "ανουσιοτητα" το δευτερο ειναι η "κατ'επιφαση ουσια"

 

 

@ rigomortis το ανήσυχο παιδί.

1) Ο Farkeli -συγγνώμη δάσκαλε- (δε λέω στρατηγε, δεν μου αρέσει η στρατιωτική ιεραρχία) μου θυμίζει, ως οπτική, τον Francesco Guardi.

http://en.wikipedia.org/wiki/Francesco_Guardi

Ο εν λόγω κύριος αποθανάτιζε τη Βενετία, όταν αυτή ειχε παρακμάσει και πούλαγε το παρελθόν της ως τουριστικό προϊον. Οι πίνακες του, που έκαναν και χρέη καρτ-ποστάλ (μικροί σχετικα΄πίνακες κατάλληλοι για μεταφορά από ταξιδιώτες), παρουσιάζαν τη Βενετία ελαφρά -αδιόρατα σχεδόν- παραμορφωμένη να "διαλύεται" στο νερό και στο φως.

2) Ο προσανατολισμός μου είναι περισότερο στον ψυχισμο και λιγότερο στην κοινωνία.

3) Σου αρέσει η ιππασία; Μου δίνεις μια εντύπωση καλπασμού... (σουρεαλιστικά μιλώντας)

4) Εκτός αυτού μου αρέσουν οι ξανθιές (αλλά όχι μόνο).

@ farkeli:
Mην τα παίρνεις πολύ σοβαρά γιατί δεν θα το αντέξω. Έχω και εγώ τις αδυναμίες μου.

Τελικά, άμα δε γαμάμε φλυαρούμε...

 

[rigormortis]

ο ψυχισμος ειναι το υλικο της σκεψης
αν δεν αισθανθεις πρωτα κατι δεν μπορεις να το σκεφτεις μετα.
τα προιοντα της σκεψης εχεις τη δυνατοτητα να τα
αποθηκευσεις στη μνημη  ωστε να εξελισσεις αυτο το
"νοητικο εποικοδομημα"

Θελω να πω οτι ο εγκεφαλος ειναι ενιαιος , ολες οι λειτουργιες του βρισκονται σε δυναμικη
σχεση μεταξυ τους , οποτε δεν εχει νοημα να τα ξεχωριζουμε ...

 

[sotirof]

ο ψυχισμος ειναι το υλικο της σκεψης
αν δεν αισθανθεις πρωτα κατι δεν μπορεις να το σκεφτεις μετα.
τα προιοντα της σκεψης εχεις τη δυνατοτητα να τα
αποθηκευσεις στη μνημη  ωστε να εξελισσεις αυτο το
"νοητικο εποικοδομημα"

Θελω να πω οτι ο εγκεφαλος ειναι ενιαιος , ολες οι λειτουργιες του βρισκονται σε δυναμικη
σχεση μεταξυ τους , οποτε δεν εχει νοημα να τα ξεχωριζουμε ...

Δεν το θεωρω απολυτο αυτο,καμια φορα κανουμε επιλογες χωρις καν ψυχισμο,μπαινοντας πχ.σε ενα καταστημα ενω εχουμε αποφασιση να αγορασουμε ενα συγκεκριμενο αντικειμενο,βλεπουμε κατι αλλο και παιρνουμε αμεσως εκεινο γιατι απλα μας αρεσε!Κατα τα αλλα συμφωνω!

 

[sotirof]

Απ'οτι καταλαβαινω , η τελευταια παραγραφος , ειναι συνεπης του προσωπικου σου στυλ που ανακατευεις την πραγματικοτητα με την φαντασια    ;)

Τελοσπαντων μια ιδεα ειναι να συνεργαστειτε με τον farkeli ,
να τραβηξει ο πρωτος μια νατουραλιστικα βρωμικη φωτογραφια απο ενα μπουρδελο ( χυμενο κρεβατι , χρησιμοποιημενο προφυλακτικο , σκισμενα σεντονια κτλ )
και μια νατουραλιστικη απο την καθωσπρεπει κοινωνια ισως την προσοψη του Hondos , ή τα village ή ενα εμπορικο κεντρο ή κατι τετοιο.

και συ να αναδειξεις με καποιο κολλαζ ή καπως αλλιως , οτι στην πραγματικοτητα αυτα τα δυο συμπιπτουν , γιατι αν το πρωτο ειναι η "ανουσιοτητα" το δευτερο ειναι η "κατ'επιφαση ουσια"

 

Μου εωσες μια ιδεα τωρα!θα μπορουσα να γραψω ενα βιβλιο με ευθημη μορφη με τιτλο ιστοριες ενος μπουρδελιαρηοπου οι φωτογραφιες του φαρκελι θα ειναι πραγματικες και το σεναριο φανταστικο,αλλα με πινελιες της πραγματικοτητας,ουτως ωστε ο διαβαζων το βιβλιο να οδηγητε στην πραγματικοτητα!